Dunnottar CastleDunnottar Castle (S

Dunnottar Castle
Dunnottar Castle (Scottish Gaelic: Dùn Fhoithear, "fort on the shelving slope"[1]) is a ruined medieval fortress located upon a rocky headland on the north-east coast of Scotland, about 3 kilometres (1.9 mi) south of Stonehaven. The surviving buildings are largely of the 15th and 16th centuries, but the site is believed to have been fortified in the Early Middle Ages. Dunnottar has played a prominent role in the history of Scotland through to the 18th-century Jacobite risings because of its strategic location and defensive strength. Dunnottar is best known as the place where the Honours of Scotland, the Scottish crown jewels, were hidden from Oliver Cromwell's invading army in the 17th century. The property of the Keiths from the 14th century, and the seat of the Earl Marischal, Dunnottar declined after the last Earl forfeited his titles by taking part in theJacobite rebellion of 1715. The castle was restored in the 20th century and is now open to the public.
The ruins of the castle are spread over 1.4 hectares (3.5 acres), surrounded by steep cliffs that drop to the North Sea, 50 metres (160 ft) below. A narrow strip of land joins the headland to the mainland, along which a steep path leads up to the gatehouse. The various buildings within the castle include the 14th-century tower house as well as the 16th-century palace. Dunnottar Castle is a scheduled monument,[2] and twelve structures on the site are listed buildings.[3]
Early Middle Ages


Historic view of Dunnottar Castle

A chapel at Dunnottar is said to have been founded by St Ninian in the 5th century,[4] although it is not clear when the site was first fortified, but in any case the legend is late and highly implausible. Possibly the earliest written reference to the site is found in the Annals of Ulster which record two sieges of "Dún Foither" in 681 and 694. The earlier event has been interpreted as an attack by Brude, the Pictish king of Fortriu, to extend his power over the north-east coast of Scotland.[5] The Scottish Chronicle records that King Domnall II, the first ruler to be called rí Alban (King of Alba), was killed at Dunnottar during an attack by Vikings in 900.[6] King Aethelstan of Wessex led a force into Scotland in 934, and raided as far north as Dunnottar according to the account of Symeon of Durham.[7] W. D. Simpson speculated that a motte might lie under the present caste, but excavations in the 1980s failed to uncover substantive evidence of early medieval fortification. The discovery of a group ofPictish stones at Dunnicaer, a nearby sea stack, has prompted speculation that "Dún Foither" was actually located on the adjacent headland of Bowduns, 0.5 kilometres (0.31 mi) to the north.[8]

Later Middle Ages
During the reign of King William the Lion (ruled 1165–1214) Dunnottar was a centre of local administration for The Mearns.[9] The castle is named in the Roman de Fergus, an early 13th-century Arthurian romance, in which the hero Fergus must travel to Dunnottar to retrieve a magic shield.[10][11] In May 1276 a church on the site was consecrated byWilliam Wishart, Bishop of St Andrews.[10] The poet Blind Harry relates that William Wallace captured Dunnottar from the English in 1297, during the Wars of Scottish Independence. He is said to have imprisoned 4,000 defeated English soldiers in the church and burned them alive.[4] In 1336 Edward III of England ordered Willam Sinclair, 8thBaron of Roslin, to sail eight ships to the partially ruined Dunnottar for the purpose of rebuilding and fortifying the site as a forward resupply base for his northern campaign. Sinclair took with him 160 soldiers, horses, and a corps of masons and carpenters.[12] Edward himself visited in July,[13] but the English efforts were undone before the end of the year when the Scottish Regent Sir Andrew Murray led a force that captured and again destroyed the defences of Dunnottar.[4]
In the 14th century Dunnottar was granted to William de Moravia, 5th Earl of Sutherland (d.1370),[14] and in 1346 a licence to crenellate was issued by David II.[15][16] Around 1359 William Keith, Marischal of Scotland, married Margaret Fraser, niece of Robert the Bruce, and was granted the barony of Dunnottar at this time. Keith then gave the lands of Dunnottar to his daughter Christian and son-in-law William Lindsay of Byres, but in 1392 an excambion (exchange) was agreed whereby Keith regained Dunnottar and Lindsay took lands in Fife.[17][14] William Keith completed construction of the tower house at Dunnottar, but was excommunicated for building on the consecrated ground associated with the parish church. Keith had provided a new parish church closer to Stonehaven, but was forced to write to the Pope, Benedict XIII, who issued a bull in 1395 lifting the excommunication.[14] William Keith's descendents were created Earls Marischal in the mid 15th century, and they held Dunottar until the 18th century.[4]
16th century rebuilding[edit]

George Keith, 5th Earl Marischal, painted by Cosmo Alexander
Through the 16th century the Keiths improved and expanded their principal seats: at Dunnottar and also at Keith Marischal in East Lothian.James IV visited Dunnottar in 1504, and in 1531 James V exempted the Earl's men from military service on the grounds that Dunnottar was one of the "principall strenthis of our realme".[18] Mary, Queen of Scots, visited in 1562 after the Battle of Corrichie, and returned in 1564.[4]James VI stayed for 10 days in 1580, as part of a progress through Fife and Angus,[19] during which a meeting of the Privy Council was convened at Dunnottar.[20] During a rebellion of Catholic nobles in 1592, Dunnottar was captured by a Captain Carr on behalf of the Earl of Huntly, but was restored to Lord Marischal just a few weeks later.[21]
In 1581 George Keith succeeded as 5th Earl Marischal, and began a large scale reconstruction that saw the medieval fortress converted into a more comfortable home. The founder of Marischal College in Aberdeen, the 5th Earl valued Dunnottar as much for its dramatic situation as for its security.[22] A "palace" comprising a series of ranges around a quadrangle was built on the north-eastern cliffs, creating luxurious living quarters with sea views. The 13th-century chapel was restored and incorporated into the quadrangle.[15] An impressive stone gatehouse was constructed, now known as Benholm's Lodging, featuring numerous gun ports facing the approach. Although impressive, these are likely to have been fashionable embellishments rather than genuine defensive features.[23]
Civil wars[edit]
Further information: Scotland in the Wars of the Three Kingdoms
In 1639 William Keith, 7th Earl Marischal, came out in support of the Covenanters, a Presbyterian movement who opposed the establishedEpiscopal Church and the changes which Charles I was attempting to impose. With James Graham, 1st Marquess of Montrose, he marched against the Catholic James Gordon, 2nd Viscount Aboyne, Earl of Huntly, and defeated an attempt by the Royalists to seize Stonehaven. However, when Montrose changed sides to the Royalists and marched north, Marischal remained in Dunnottar, even when given command of the area by Parliament, and even when Montrose burned Stonehaven.[24]

William Keith, 7th Earl Marischal, painted by George Jamesone in 1636
Marischal then joined with the Engager faction, who had made a deal with the king, and led a troop of horse to the Battle of Preston (1648) in support of the royalists.[24] Following the execution of Charles I in 1649, the Engagers gave their allegiance to his son and heir: Charles IIwas proclaimed king, arriving in Scotland in June 1650. He visited Dunnottar in July 1650,[24] but his presence in Scotland prompted Oliver Cromwell to lead a force into Scotland, defeating the Scots at Dunbar in September 1650.[25]
The Honours of Scotland[edit]
Charles II and was crowned at Scone Palace on 1 January 1651, at which the Honours of Scotland (the regalia of crown, sword and sceptre) were used. However, with Cromwell's troops in Lothian, the honours could not be returned to Edinburgh. The Earl Marischal, as Marischal of Scotland, had formal responsibility for the honours,[24] and in June the Privy Council duly decided to place them at Dunnottar.[17] They were brought to the castle by Katherine Drummond, hidden in sacks of wool.[26] Sir George Ogilvie (or Ogilvy) of Barras was appointed lieutenant-governor of the castle, and given responsibility for its defence.[27]
In November 1651 Cromwell's troops called on Ogilvie to surrender, but he refused. During the subsequent blockade of the castle, the removal of the Honours of Scotland was planned by Elizabeth Douglas, wife of Sir George Ogilvie, and Christian Fletcher, wife of James Granger, minister of Kinneff Parish Church. The king's papers were first removed from the castle by Anne Lindsay, a kinswoman of Elizabeth Douglas, who walked through the besieging force with the papers sewn into her clothes.[26] Two stories exist regarding the removal of the honours themselves. Fletcher stated in 1664 that over the course of three visits to the castle in February and March 1652, she carried away the crown, sceptre, sword and sword-case hidden amongst sacks of goods. Another account, given in the 18th century by a tutor to the Earl Marischal, records that the honours were lowered from the castle onto the beach, where they were collected by Fletcher's servant and carried off in a creel (basket) of seaweed. Having smuggled the honours from the castle, Fletcher and her husband buried them under the floor of the Old Kirk at Kinneff.[26]
Meanwhile, by May 1652 the commander of the blockade, Colonel Thomas Morgan, had taken delivery of the artillery necessary for the reduction of Dunnottar.[27] Ogilvie surrendered on 24 May, on condition that the garrison could go free. Finding the honours gone, the Cromwellians imprisoned Ogilvie and his wife in the castle until the following year,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปราสาท Dunnottar
Dunnottar ปราสาท (ลิกสกอต: Dùn Fhoithear "ป้อมบน shelving slope"[1]) เป็นป้อมปราการยุคกลางเจ๊งอยู่แหลมหินบนตะวันออกเฉียงเหนือชายฝั่งสกอตแลนด์ ประมาณ 3 กิโลเมตร (1.9 mi) ใต้ของสโตนเฮเว่น อาคารรอดตายเป็นส่วนใหญ่ของศตวรรษ 15 และ 16 แต่เชื่อว่าเว็บไซต์มีธาตุในช่วงยุคกลาง Dunnottar ได้เล่นบทบาทที่โดดเด่นในประวัติศาสตร์ของสกอตแลนด์ผ่านการ risings พลังศตวรรษของทำเลและความแข็งแรงป้องกัน Dunnottar เป็นที่รู้จักกันดีที่สุดเป็นสถานที่ที่ถูกซ่อนจากกองทัพบุกรุกของครอมเวลล์ Oliver เกียรติสกอตแลนด์ สก็อตรัตนากรมงกุฎ ในศตวรรษที่ 17 ของ Keiths จากศตวรรษที่ 14 และนั่งของเอิร์ล Marischal, Dunnottar ปฏิเสธหลังจากเอิร์ลสุดท้าย forfeited ชื่อของเขา โดยการมีส่วนร่วมในการกบฏ theJacobite ของ 1715 ปราสาทคืนกลับมาในศตวรรษ 20 และขณะนี้เปิดให้สาธารณชน
ซากปรักหักพังของปราสาทจะกระจายกว่า 1.4 เฮคเตอร์ (3.5 เอเคอร์), ล้อมตั้งอยู่ที่ปล่อยสู่ทะเลเหนือ 50 เมตร (160 ฟุต) ด้านล่าง ที่ดินป่าแคบรวมแหลมแผ่นดินใหญ่ ตามที่เส้นทางสูงชันนำไปถึงเรือนเฝ้าประตู อาคารต่าง ๆ ภายในปราสาทมีบ้านทาวเวอร์ศตวรรษที่ 14 เป็นพระราชวังศตวรรษที่ 16 Dunnottar ปราสาทเป็นสมรภูมิกำหนดการ , [2] และโครงสร้าง 12 บนไซต์เป็นอาคารแสดง[3]
ยุคกลาง


ดูประวัติศาสตร์ของปราสาท Dunnottar

โบสถ์ที่ Dunnottar ว่า มีการก่อตั้งขึ้น โดย Ninian เซนต์ในศตวรรษ 5, [4] แม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนเมื่อเว็บไซต์ถูกธาตุก่อน แต่ในกรณีใดๆ ตำนานไม่ล่าช้า และไม่น่าเชื่อสูง อาจเป็นการแรกสุดเขียนอ้างอิงถึงเว็บไซต์ที่พบในพงศาวดารของอัลสเตอร์ซึ่งบันทึกสองล้อมกรุงของ "Dún Foither" 681 และ 694 แปลเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เป็นการโจมตี โดย Brude, Fortriu ขยายอำนาจผ่านชายฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของสกอตแลนด์กษัตริย์ Pictish[5] ตามพงศาวดารสก็อตบันทึกว่ากษัตริย์ Domnall II ไม้บรรทัดแรกจะเรียก rí Alban (คิงของอัลบา), ถูกฆ่าที่ Dunnottar ในระหว่างการโจมตี โดยไวกิ้งใน 900[6] Aethelstan คิงของเวสเซกซ์นำแรงในสกอตแลนด์ใน 934 และเอกชนเหนือเป็นเป็น Dunnottar ตามบัญชีของ Symeon เดอรัม[7] ปริมาณ D. ซิมป์สันคาด motte อาจอยู่ภายใต้วรรณะอยู่ แต่ไม่สามารถเปิดเผยหลักฐานแน่นของระบบป้อมปราการยุคกลางช่วงทิศในทศวรรษ 1980 การค้นพบหิน ofPictish เป็นกลุ่มที่ Dunnicaer ทะเลใกล้เคียงกองซ้อน ได้รับการพร้อมท์การเก็งกำไรว่า "Dún Foither" จริงตั้งอยู่บนแหลมติดของ Bowduns, 0.5 กิโลเมตร (0.31 mi) ทางตอนเหนือ[8]

หลังยุคกลาง
ในรัชสมัยของกษัตริย์ William Dunnottar สิงโต (ปกครอง 1165-1214) เป็นศูนย์กลางการบริหารท้องถิ่นสำหรับ Mearns[9] ปราสาทเป็นชื่อโรมันเด Fergus การเริ่มต้นศตวรรษที่ 13 เบิโรแมนติก ซึ่งพระเอก Fergus ต้องเดินทางไป Dunnottar เรียกโล่วิเศษ[10][11] ใน 1276 พฤษภาคม โบสถ์บนไซต์ byWilliam ไร ๆ Wishart บิชอปแห่งเซนต์แอนดรูส์[10] แฮร์รี่ตาบอดกวีเกี่ยวข้องว่า William Wallace จับ Dunnottar จากอังกฤษใน 1297 ในระหว่างสงครามของสกอตแลนด์เป็นอิสระ เขากล่าวได้จำคุกเป็นเวลา 4000 พ่ายแพ้ทหารอังกฤษในคริสตจักร และเขียนชีวิต[4] ใน 1336 III เอ็ดเวิร์ดแห่งอังกฤษสั่ง Willam นแคลร์ 8thBaron Roslin แล่นเรือแปดเพื่อ Dunnottar เจ๊งบางส่วนเพื่อฟื้นฟู และ fortifying ไซต์เป็นฐาน resupply ไปข้างหน้าสำหรับแคมเปญของเขาเหนือ นแคลร์เอากับทหาร 160 ม้า และโยธิน masons และเดอะคาร์เพนเทอส์[12] เอ็ดเวิร์ดเองเข้าเยี่ยมชมในเดือนกรกฎาคม, [13] แต่ความพยายามภาษาอังกฤษถูกยกเลิกก่อนสิ้นปีเมื่อ Murray แอนดรูอตภาษารีเจนท์รักนำกองทัพที่จับ และทำลาย defences ของ Dunnottar อีกครั้ง[4]
ในศตวรรษที่ 14 Dunnottar ได้รับการเรียนเด William, 5 เอิร์ลซุทเธอร์แลนด์ (d.1370),[14] และใน 1346 ภาค ออกใบอนุญาตให้ crenellate โดย David II[15][16] ประมาณ 1359 William Keith, Marischal สกอตแลนด์ มาร์กาเร็ตเฟรเซอร์ หลานสาวของโรเบิร์ตบรูซ แต่งงาน และได้รับ barony ของ Dunnottar ในขณะนี้ คีธแล้วให้ดินแดนของ Dunnottar สาวคริสเตียนและลูกเขยลินด์เซย์ William ของ Byres ของเขา แต่ใน 1392 เป็น excambion (แลกเปลี่ยน) ได้ตกลงได้ โดยคีธจาก Dunnottar และลินด์เซย์เอาดินแดนในลอนดอน[17][14] William Keith ก่อสร้างบ้านทาวเวอร์ที่ Dunnottar เสร็จสมบูรณ์ แต่ถูก excommunicated ในอาคารบนพื้นดินไร ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการปาริชเชิช คีธได้ให้ตัวใหม่ปาริชเชิชใกล้สโตนเฮเว่น แต่ถูกบังคับให้เขียนถึงสมเด็จพระสันตะปาปา XIII เบเนดิกต์ที่วัวใน 1395 ยก excommunication ที่ออก[14] ลูกหลาน William Keith สร้างเอิร์ลส์ Marischal ในกลางศตวรรษ 15 และพวกเขาจัดขึ้น Dunottar จนถึงศตวรรษ 18[4]
16 ศตวรรษฟื้นฟู [แก้ไข]

จอร์จ Keith, 5 Marischal เอิร์ล ทาสี โดยคอสโม่อเล็กซานเดอร์
ผ่านศตวรรษ 16 Keiths การปรับปรุง และขยายที่นั่งของพวกเขาหลัก: ที่ Dunnottar และ ที่ Keith Marischal ใน Lothian ตะวันออกJames IV ชม Dunnottar 1504 และใน 1531 James V ยกเว้นชายเอิร์ลจากทหารใน grounds ว่า Dunnottar เป็นหนึ่งใน "principall strenthis ของ realme ของเรา"[18] แมรี่ ราชินีของสก็อต เยี่ยมชม 1562 หลังจากต่อสู้ Corrichie และส่งกลับใน 1564[4]James VI อยู่ 10 วันใน 1580 เป็นส่วนหนึ่งของระหว่างลอนดอนและ Angus[19] ในระหว่างที่ประชุมองคมนตรีถูกแต่ที่ Dunnottar[20] ในระหว่างการเป็นกบฏของขุนนางคาทอลิกใน 1592, Dunnottar จับ โดยคาร์กัปตันแทนเอิร์ลฮันทลี่ ได้ถูกคืนค่าไปยังพระ Marischal เพียงไม่กี่สัปดาห์ต่อมา[21]
1581 Keith จอร์จสำเร็จเป็น Marischal เอิร์ล 5 และเริ่มฟื้นฟูขนาดใหญ่ที่เห็นป้อมปราการยุคกลางที่แปลงบ้านสะดวกสบายมากขึ้น ผู้ก่อตั้งวิทยาลัย Marischal ในอเบอร์ดีน เอิร์ล 5 มูลค่า Dunnottar มากสำหรับสถานการณ์ของละครสำหรับรักษาความปลอดภัย[22] "วัง" ประกอบด้วยชุดของช่วงรอบคัวดรานเกิลถูกสร้างขึ้นบนผาตะวันออกเฉียงเหนือ สร้างห้องนั่งเล่นที่ห้องมองเห็นวิวทะเล โบสถ์คริสต์ศตวรรษ 13 การคืนค่า และรวมเข้าไปในคัวดรานเกิล[15] เรือนเฝ้าประตูหินน่าประทับใจถูกสร้างขึ้น รู้จักกันตอนนี้ เป็นของ Benholm พัก มีพอร์ตปืนจำนวนมากที่หันหน้าเข้าหาวิธีการ ประทับใจ แม้ว่าเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะมีการตกแต่งที่ทันสมัยมากกว่าคุณลักษณะแท้ป้องกัน[23]
สงครามกลางเมือง [แก้ไข]
ข้อมูลเพิ่มเติม: สกอตแลนด์ในสงครามในยุคสามก๊ก
ใน 1639 William Keith, 7 เอิร์ล Marischal ออกมาสนับสนุน Covenanters ย้ายรแตสที่ตรงข้ามคริสตจักร establishedEpiscopal และเปลี่ยนแปลงชาร์ลส์ที่ฉันพยายามกำหนด กับ James เกรแฮม 1 มาร์เควสของ Montrose เขาเดินกับ Gordon James คาทอลิก Aboyne ไวส์ 2 เอิร์ลของฮัน ทลี่ และความพยายาม โดย Royalists ที่แย่งสโตนเฮเว่น อย่างไรก็ตาม เมื่อ Montrose เปลี่ยนด้าน Royalists ที่เดินเหนือ Marischal ยังคงใน Dunnottar แม้เมื่อ ได้คำสั่งตั้งโดยรัฐสภา และแม้กระทั่ง เมื่อ Montrose เขียนสโตนเฮเว่น[24]

William Keith, 7 เอิร์ล Marischal ทาสี โดยจอร์จ Jamesone 1636
Marischal แล้วร่วมกับฝ่าย Engager ซึ่งได้ทำข้อตกลงกับ และนำกองทหารของม้าเพื่อการต่อสู้ของเปรสตัน (1648) สนับสนุน royalists ที่[24] ต่อชาร์ลส์ในการฉันในปีค.ศ. 1649, Engagers ที่ได้ให้สัตยาบันของบุตรของเขาและ heir: ชาร์ลส์ IIwas คิงประกาศ มาในสกอตแลนด์ใน 1650 มิถุนายน เขาชม Dunnottar ใน 1650 กรกฎาคม[24] แต่สถานะของเขาในสก็อตแลนด์ได้รับการพร้อมท์ครอมเวลล์ Oliver จูงบังคับในสกอตแลนด์ เอาชนะสก็อตที่ดันบาร์ใน 1650 กันยายน[25]
เกียรติของสกอตแลนด์ [แก้ไข]
ชาร์ลส์ II และมงกุฎพาเลสสก็อนบน 1651 1 มกราคม ซึ่งใช้ในเกียรติของสกอตแลนด์ (ราชกกุธภัณฑ์ของคราวน์ ดาบ และคทา) อย่างไรก็ตาม กับครอมเวลล์ของทหารใน Lothian เกียรติไม่สามารถถูกส่งกลับสู่เอดินบูร์ก Marischal เอิร์ล เป็น Marischal สกอตแลนด์ มีความรับผิดชอบเป็นทางสำหรับเกียรติ, [24] และในเดือนมิถุนายน องคมนตรีดูแลตัดสินใจที่จะทำได้ที่ Dunnottar[17] จะถูกนำไปยังปราสาท โดยแคทเธอรีนดรัม ซ่อนอยู่ในกระสอบของขนสัตว์[26] เซอร์จอร์จ Ogilvie (หรือ Ogilvy) ของ Barras ถูกแต่งตั้งผู้ว่าราชการเอกของปราสาท และความรับผิดชอบในการป้องกัน[27]
ใน 1651 พฤศจิกายน กองทัพของครอมเวลล์เรียก Ogilvie พลี แต่เขาปฏิเสธ ในระหว่างการปิดล้อมตามมาของปราสาท มีการวางแผนการเอาเกียรติของสกอตแลนด์ โดยเอลิซาเบธดักลาส ภรรยาของเซอร์จอร์จ Ogilvie เฟล็ทเชอร์คริสเตียน ภรรยาของ James นี่เกรนเจอร์ รัฐมนตรี Kinneff ปาริชเชิช เอกสารพระก่อนออกจากปราสาท โดย Anne ลินด์เซย์ kinswoman ของเอลิซาเบธดักลาส คนเดินผ่านกองทัพ besieging กับเอกสารที่เย็บเป็นเสื้อผ้าของเธอ[26] สองชั้นมีอยู่เกี่ยวกับการเอาเกียรติตัวเอง เฟล็ทเชอร์ระบุใน 1664 ที่ ผ่านหลักสูตรของสามปราสาทในเดือนกุมภาพันธ์และ 1652 มีนาคม เธอเพลินมงกุฎ คทา ดาบและดาบกรณีซ่อนท่ามกลางกระสอบสินค้า บัญชีอื่น ให้ในศตวรรษที่ 18 โดยเป็นครูสอนพิเศษ Marischal เอิร์ล ระเบียนให้เกียรติที่ถูกลดลงจากปราสาทไปที่ชายหาด ที่พวกเขาถูกรวบรวม โดยข้าราชการของเฟลตเชอร์ และดำเนินการปิดใน creel (ตะกร้า) ของสาหร่าย มีเกียรติที่เปิดจากปราสาท เฟล็ทเชอร์และสามีของเธอฝังอยู่ใต้พื้นของโบสถ์เก่าที่ Kinneff[26]
ขณะเดียวกัน โดย 1652 พฤษภาคม บัญชาการปิดล้อม พันเอก Thomas มอร์แกน มีนำส่งของปืนจำเป็นสำหรับการลดลงของ Dunnottar[27] Ogilvie surrendered บน 24 พฤษภาคม เงื่อนไขที่ว่าต้านสามารถไปฟรี ค้นหาเกียรติที่หายไป Cromwellians การจำคุกเป็นเวลา Ogilvie และภรรยาของเขาในปราสาทจนถึงปีต่อไปนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปราสาทดันโนททาร์
ปราสาทดันโนททาร์ ( เกลิคสก็อต D : ù N fhoithear " ป้อมบนชั้นวางของเอียง " [ 1 ] ) คือการทำลายในยุคกลางป้อมตั้งอยู่บนแหลมหินบนชายฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของสกอตแลนด์ ประมาณ 3 กิโลเมตร ( 1.9 ไมล์ ) ทางตอนใต้ของ Stonehaven . ที่รอดตายอาคารเป็นส่วนใหญ่ของศตวรรษที่ 15 และ 16 แต่เว็บไซต์เชื่อว่าจะได้รับการเสริมในยุคกลางก่อน .ดันโนททาร์มีบทบาทโดดเด่นในประวัติศาสตร์ของสกอตแลนด์ผ่านศตวรรษที่ 18 Jacobite risings เพราะยุทธศาสตร์ที่ตั้งและรับแรง ดันโนททาร์ นั้นเป็นที่รู้จัก เป็นสถานที่ที่เป็นเกียรติยศของสกอตแลนด์ มงกุฎเพชรอังกฤษ , ถูกซ่อนไว้จากโอลิเวอร์ ครอมเวลล์กองทัพบุกรุกในศตวรรษที่ 17 คุณสมบัติของ keiths จากศตวรรษที่ 14และที่นั่งของเอิร์ล Marischal ดันโนททาร์ , ลดลงหลังจากเอิร์ลสุดท้ายริบชื่อของเขาโดยการมีส่วนร่วมในการกบฏของ thejacobite 1715 . ปราสาทได้รับการบูรณะในศตวรรษที่ 20 และคือตอนนี้เปิดให้ประชาชน .
ซากปรักหักพังของปราสาทจะกระจายมากกว่า 1.4 ไร่ ( 3.5 ไร่ ล้อมรอบด้วยหน้าผาสูงชันที่วางเหนือทะเล 50 เมตร ( 160 ฟุต ) ด้านล่างแถบแคบของที่ดินรวมแหลมไปยังแผ่นดินใหญ่พร้อมซึ่งเป็นเส้นทางที่สูงชันนักถึงประตูเมือง . สิ่งก่อสร้างต่าง ๆ ภายในปราสาทมีหอคอยศตวรรษที่ 14 บ้านรวมทั้งพระราชวังศตวรรษที่ 16 . ปราสาทดันโนททาร์เป็นกำหนดอนุสาวรีย์ [ 2 ] และโครงสร้าง 12 บนเว็บไซต์เป็นสิ่งก่อสร้าง [ 3 ]
ช่วงต้นสมัยกลาง




ดูประวัติศาสตร์ของปราสาทดันโนททาร์เป็นโบสถ์ที่ดันโนททาร์กล่าวว่ามีได้รับการก่อตั้งโดยเซนต์นิเนียนในศตวรรษที่ 5 [ 4 ] แม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนเมื่อเว็บไซต์เป็นครั้งแรกที่ป้อม แต่ในกรณีใด ๆตำนานช้า อย่างไม่น่าเชื่อ อาจจะเร็วเขียนอ้างอิงไปยังเว็บไซต์ที่พบในพงศาวดารของเสื้อคลุมที่บันทึกสองที่นั่งของ " D ú foither n " แล้วเธอ .เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้ถูกตีความว่าเป็นการโจมตีโดย brude กษัตริย์ pictish ของ fortriu เพื่อขยายอำนาจเหนือชายฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของสกอตแลนด์ . [ 5 ] ประวัติศาสตร์สกอตแลนด์ประวัติกษัตริย์ domnall II , ไม้บรรทัดก่อนจะเรียก R íเบลล่า ( King of Alba ) ถูกฆ่าตายในดันโนททาร์ในระหว่างการโจมตีโดย ไวกิ้งใน 900 [ 6 ] aethelstan กษัตริย์แห่งเวสเซ็กส์ทำให้แรงในสกอตแลนด์ใน 934และ โจมตีไกลเหนือเป็นดันโนททาร์ตามบัญชีของซีมีเอินของเดอรัม [ 7 ] W . D . ซิมป์สันคาดการณ์ว่า มอตต์อาจโกหกกันในปัจจุบัน แต่การขุดค้นในปี 1980 ล้มเหลวในการค้นพบหลักฐานสำคัญของยุคก่อนเลย . การค้นพบกลุ่มหินกอง dunnicaer ofpictish , ทะเลได้รับการพิจารณาว่า " D ú N foither " ตั้งอยู่บนแหลมที่อยู่ติดกันของ bowduns 0.5 กิโลเมตร ( 0.31 ไมล์ ) ทางทิศเหนือ [ 8 ]

ต่อมายุคกลาง
ในระหว่างรัชสมัยของกษัตริย์วิลเลี่ยม สิงโต ( ปกครอง 638 – 1179 ) ดันโนททาร์เป็นศูนย์กลางของการบริหารท้องถิ่นสำหรับใน . [ 9 ] ปราสาทชื่อในโรมันเดอเฟอร์กัส ช่วงต้นศตวรรษที่ 13 ยุคกลางโรแมนติกซึ่งพระเอกของเฟอร์กัส ต้องเดินทางไปดันโนททาร์เรียกโล่เวทมนต์ [ 10 ] [ 11 ] ในเดือนพฤษภาคม แต่โบสถ์บนเว็บไซต์เป็นผู้ bywilliam วิเชิร์ต บิชอปแห่งเซนต์แอนดรูวส์ [ 10 ] กวีตาบอดแฮร์รี่เกี่ยวข้องที่วิลเลียม วอลเลซจับดันโนททาร์จากภาษาอังกฤษในการ์ตูน ในระหว่างสงครามอิสรภาพของสกอตแลนด์ . เขาบอกว่าจะต้องจำคุก 4000 เอาชนะทหารอังกฤษในโบสถ์ และเผาพวกเขาทั้งเป็น [ 4 ] ในของสมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 แห่งอังกฤษสั่งวิลเลี่ยม ซินแคลร์ 8thbaron ของโรสลิน เพื่อออกเรือแปดเรือบางส่วนพังดันโนททาร์ เพื่อให้กำลังใจและสร้างเว็บไซต์เป็นฐานสำหรับแคมเปญของเขาไปข้างหน้า resupply ภาคเหนือ . ซินแคลร์เอากับเขาแต่ทหาร ม้า และทหารของ Masons และช่างไม้[ 12 ] ดตัวเองไปในเดือนกรกฎาคม [ 13 ] แต่ความพยายามภาษาอังกฤษถูกยกเลิกก่อนการสิ้นสุดของปีเมื่อสกอตแลนด์ รีเจนท์ เซอร์ แอนดรู เมอร์เรย์ ทำให้พลังที่ถูกจับอีกครั้งและทำลายการป้องกันของดันโนททาร์ [ 4 ]
ในศตวรรษที่ 14 ดันโนททาร์ได้รับวิลเลียมเดอโมราเวีย , เอิร์ลที่ 5 ของซัทเทอร์แลนด์ ( d.1370 ) [ 14 ] และใน 1354 พนักงาน crenellate ออกโดย เดวิด ทู[ 15 ] [ 16 ] รอบแต่วิลเลี่ยมคีธ Marischal ของสกอตแลนด์ แต่งงานกับมาร์กาเร็ตเฟรเซอร์ , หลานสาวของโรเบิร์ตบรูซและได้รับการฟาวล์ของดันโนททาร์ในเวลานี้ คีธ จากนั้นให้ดันโนททาร์ดินแดนของคริสต์ศาสนา ลูกสาวและลูกเขย วิลเลียม ลินซี่ย์ ของ byres แต่ในการ excambion 397 ( ตรา ) ได้ตกลงกันโดยคีธฟื้นดันโนททาร์และ Lindsay เอาที่ดินในชีวิต .[ 17 ] [ 14 ] วิลเลี่ยมคีธเสร็จสิ้นการก่อสร้างของอาคารบ้านที่ดันโนททาร์ แต่ถูกไล่แล้ว อาคารบนพื้นดินที่เกี่ยวข้องกับโบสถ์ . คีธมีใหม่โบสถ์ใกล้ Stonehaven แต่ถูกบังคับให้เขียนถึงโป๊ป เบเนดิกต์ที่ ใครออกวัวใน 1395 ยกศาสนา .[ 14 ] วิลเลี่ยมคีธเอิร์ล Marischal ลูกหลานที่ถูกสร้างขึ้นในศตวรรษที่ 15 กลาง , และพวกเขาจัดขึ้น dunottar จนกระทั่งศตวรรษที่ 18 [ 4 ]
ศตวรรษที่ 16 สร้างใหม่ [ แก้ไข ]

จอร์จคีธเอิร์ล Marischal 5 , วาดโดยคอสโม่อเล็กซานเดอร์
ผ่านศตวรรษที่ 16 ที่ keiths ปรับปรุงและขยายหลักที่นั่ง : ที่ ดันโนททาร์ และที่คีธ Marischal ในภาคอีสาน .เจมส์ 4 ชมดันโนททาร์ใน 1890 และใน 1541 เจมส์ V ยกเว้นของเอิร์ลผู้ชายจากทหารในพื้นที่ว่า ดันโนททาร์เป็นหนึ่งใน " principall strenthis ของ realme ของเรา " [ 18 ] แมรี่ ราชินีแห่งสกอตเข้าชมใน 1 หลังจากการต่อสู้ของ corrichie และกลับมาในเกมส์ [ 4 ] เจมส์ 6 ที่พัก 10 วันใน 977 , เป็นส่วนหนึ่งของความคืบหน้าทางขลุ่ยแองกัส[ 19 ] ในระหว่างที่การประชุมองคมนตรีคือการประชุมที่ดันโนททาร์ [ 20 ] ระหว่างกบฏของขุนนางคาทอลิกใน 1205 ดันโนททาร์ , ถูกจับโดยกัปตัน คาร์ ในนามของเอิร์ลแห่งฮันท์ แต่ได้รับการบูรณะเพื่อพระเจ้า Marischal เพียงไม่กี่สัปดาห์ต่อมา [ 21 ]
ใน 1581 จอร์จคีธ ประสบความสำเร็จ เอิร์ล Marischal เป็น 5 ,และเริ่มการก่อสร้างขนาดใหญ่ที่เห็นป้อมปราการยุคกลางแปลงบ้านที่สะดวกสบายมากขึ้น ผู้ก่อตั้งวิทยาลัย Marischal ใน Aberdeen , เอิร์ลที่ 5 มูลค่ามากที่สุดสำหรับสถานการณ์ที่น่าทึ่งของมันดันโนททาร์สำหรับการรักษาความปลอดภัย [ 22 ] " วัง " ประกอบด้วยชุดของช่วงรอบสี่เหลี่ยมที่ถูกสร้างขึ้นในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หน้าผา การสร้างที่อยู่อาศัยที่หรูหราพร้อมวิวทะเลในศตวรรษที่ 13 โบสถ์กำลังบูรณะและรวมอยู่ในสี่เหลี่ยม [ 15 ] เป็นประตูเมืองหินที่น่าประทับใจที่ถูกสร้างขึ้น , ที่รู้จักกันในขณะนี้เป็น benholm บ้านพักที่มีหลายพอร์ตหันปืนเข้าหา . แต่ที่น่าประทับใจเหล่านี้มีแนวโน้มที่จะได้รับการตกแต่งทันสมัย มากกว่าคุณสมบัติการป้องกันแท้ . [ 23 ]
สงครามกลางเมือง [ แก้ไข ]
ข้อมูลเพิ่มเติม :สกอตแลนด์ในสงครามสามอาณาจักร
ใน 1639 วิลเลี่ยมคีธ 7 เอิร์ล Marischal , ออกมาในการสนับสนุนของการทำสัญญา , การเคลื่อนไหวที่ตรงข้ามโบสถ์เพรสไบทีเรียน establishedepiscopal และการเปลี่ยนแปลงที่ ชาร์ล ฉันพยายามที่จะกำหนด กับเวสต์โคสต์ฮิปฮอป เขาเดินขบวนต่อต้านคาทอลิก เจมส์ กอร์ดอน ไวเคานท์ แอบ 2 เอิร์ลแห่งฮันท์ , ,หน้าแพ้ และพยายามโดยยึด Stonehaven . อย่างไรก็ตาม เมื่อ Montrose เปลี่ยนด้านซาร์และเดินเหนือ Marischal ยังคงอยู่ในดันโนททาร์ แม้เมื่อได้รับคำสั่งของพื้นที่รัฐสภา และเมื่อ Montrose เผา Stonehaven [ 24 ]

วิลเลี่ยมคีธเอิร์ล Marischal 7 , วาดโดยจอร์จ jamesone ใน 1636
Marischal แล้วเข้าร่วมกับ engager ก๊กที่ได้ทำข้อตกลงกับกษัตริย์ และนำกองทหารม้าในยุทธการเพรสตัน ( ค.ศ. 1648 ) ในการสนับสนุนของซาร์ [ 24 ] ต่อไปนี้การดําเนินการของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 1 ใน 100 , engagers ให้ความจงรักภักดีของพวกเขาเพื่อลูกชายและทายาท : ชาร์ลส์ iiwas ประกาศพระ , ที่เดินทางมาถึงในสกอตแลนด์ในเดือนมิถุนายน 1 , 650 เขาไปดันโนททาร์ในเดือนกรกฎาคม 1650 ,[ 24 ] แต่การปรากฏตัวของเขาในสกอตแลนด์ให้โอลิเวอร์ ครอมเวลล์นำกองทัพในสกอตแลนด์ เอาชนะ สกอตที่ดันบาร์ในเดือนกันยายนค.ศ. 1650 [ 25 ]
เกียรติยศแห่งสกอตแลนด์ [ แก้ไข ]
Charles II และปราบดาภิเษกที่สโคนพระราชวังบน 1 มกราคม 1143 , ที่ซึ่งเกียรติยศแห่งสกอตแลนด์ ( เครื่องราชกกุธภัณฑ์ของพระมหากษัตริย์ ดาบและคทา ) สถิติที่ใช้ อย่างไรก็ตาม ด้วยกองกำลังของครอมเวลล์ใน Lothian ,วันเกียรติยศไม่อาจถูกส่งกลับไปยังเอดินบะระ เอิร์ล Marischal เป็น Marischal ของสก็อตแลนด์ มีความรับผิดชอบอย่างเป็นทางการสำหรับเกียรติยศ [ 24 ] และในเดือนมิถุนายน องคมนตรี ผมตัดสินใจที่จะวางไว้ที่ดันโนททาร์ [ 17 ] พวกเขาถูกพาตัวไปยังปราสาทโดยแคทเธอรีน ดรัมมอนด์ ที่ซ่อนอยู่ในกระสอบขนแกะ [ 26 ] เซอร์ จอร์จ โอกิลวี ( หรือ barras โอกิลวี่ ) ของ ได้รับการแต่งตั้งรองผู้ว่าราชการของปราสาทและให้ความรับผิดชอบของกลาโหม [ 27 ]
ในเดือนพฤศจิกายน 1143 ครอมเวลล์กำลังเรียกโอกิลวี่ยอมแพ้ แต่เขาปฏิเสธ ในระหว่างการปิดล้อมที่ตามมาของปราสาท เอาเกียรติของสกอตแลนด์ถูกวางแผนโดย อลิซาเบธ ดักลาส ภรรยาของเซอร์ จอร์จ โอกิลวี และ คริสเตียน เฟล็ทเชอร์ ภรรยาของเจมส์ เกรนเจอร์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวง kinneff โบสถ์ .กษัตริย์ของเอกสารก่อนออกจากปราสาทโดยแอน Lindsay , ญาติของอลิซาเบธ ดักลาส ใครเดินผ่านปราสาทแรงด้วยเอกสารเย็บเป็นเสื้อผ้าของเธอ . [ 26 ] สองเรื่องอยู่ในการกำจัดของเกียรติยศตัวเอง เฟลทเชอร์ที่ระบุไว้ใน 1664 ที่ผ่านหลักสูตรของ สาม ชม ปราสาทในเดือนกุมภาพันธ์และมีนาคมที่เธออุ้มไปมงกุฎ , คทา ,ดาบและดาบที่ซ่อนอยู่ในกระสอบ กรณีสินค้า บัญชีอื่น ที่ระบุในศตวรรษที่ 18 โดยติวเอิร์ล Marischal บันทึกว่า เกียรติยศที่ถูกลดลงจากปราสาทไปยังชายหาดที่พวกเขามีจำนวนคนใช้เฟลชเชอร์และนำออกใน Creel ( ตะกร้า ) ของสาหร่าย มีลักลอบเอาเกียรติยศจากปราสาทเฟลทเชอร์ และ สามี ฝังไว้ใต้พื้นของโบสถ์เก่าที่ kinneff [ 26 ]
ในขณะเดียวกันโดยอาจที่ผู้บัญชาการของการปิดกั้น พันเอก ทอม มอร์แกน ได้จัดส่งของ ปืนใหญ่ ที่จำเป็นสำหรับการลดดันโนททาร์ [ 27 ] โอกิลวี่ยอมจำนนในวันที่ 24 พฤษภาคม โดยมีเงื่อนไขว่าทหารสามารถไป ฟรี ค้นหาเกียรติยศแล้วการ cromwellians ขังโอกิลวีและภรรยาของเขาในปราสาทจนถึงปีต่อไปนี้