to elements in the text that would

to elements in the text that would possess the same emotional impact for the author and the reader. There is, however, a
tendency to think of the "objective correlative"-whether the structure of a play or the metaphors embedded in it--as somehow eliciting an automatic reponse from the presumably passive reader.If that were true, the reading of a poem or of a Shakespeare play would be analogous to responding to a red traffic light. Any reading is far more complex than such a simple stimulus-response situation. In information theory, the listener is said to have "decoded" the "message" when he has reconstructed the sounds and has recognized the patterns of words. This view is understandable when it is recalled that information theory is concerned with such matters as the transmission of utterances over, for example, the
telephone. But, of course, workers in this field are quite ready to admit that in any actual communication, the process must be carried through to an interpretation of meaning. And even on the level of recognizing the sounds, evidence exists to demonstrate that the listener's present expectations and past experience are important. For example, Cherry (1957) reports experiments which reveal that once a listener is aware of the general subject matter of an utterance, he is more likely to recognize the words in spite of distorting interference or "noise." If what the listener brings to even this simple level of listening is important, how much more necessary is recognition of the importance of what the reader brings to a text. The matrix of past experience and present preoccupations that the reader brings to the reading makes possible not only a recognition of shapes of letters and words but also their linkage with sounds, which are further linked to what these sounds point to as verbal symbols. This requires the sorting out of past experiences with the words and the verbal patterns in different contexts. The readers of the quatrain demonstrated very clearly that, whatever the "model," the reading of a poem is not a simple stimulus-response situation. There was not simple additive process, one word-meaning added to another. There was an active, trial-and-error, tentative structuring of the responses elicited by the text, the building up of a context which was modified or rejected as more and more of the text was deciphered.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

องค์ประกอบในข้อความที่จะมีผลกระทบทางอารมณ์เดียวกันสำหรับผู้เขียนและผู้อ่าน มี อย่างไรก็ตาม การแนวโน้มที่จะคิดว่า "วัตถุประสงค์ correlative" -ว่าโครงสร้างของการเล่นหรือคำอุปมาอุปมัยฝังอยู่ในนั้น - เป็น eliciting คำผิดอัตโนมัติจากผู้อ่านสันนิษฐานว่าแฝงอย่างใด ว่าที่จริง การอ่านบทกวี หรือเล่นเชกสเปียร์จะคล้ายคลึงกับการตอบสนองต่อไฟจราจรสีแดง อ่านใด ๆ มีความซับซ้อนมากกว่าสถานการณ์ที่กระตุ้นตอบสนองต่อเรื่องดังกล่าว ทฤษฎีสารสนเทศ ว่า ที่ฟังจะได้ "ถอดรหัส" "ข้อความ" เมื่อเขาได้พลาดเสียง และได้รับการยอมรับรูปแบบของคำ มุมมองนี้จะเข้าใจเมื่อยกเลิกทฤษฎีสารสนเทศที่เกี่ยวข้องกับเรื่องดังกล่าวเป็นการส่ง utterances เหนือ ตัวอย่าง การโทรศัพท์ ได้ แน่นอน ผู้ปฏิบัติงานในฟิลด์นี้พร้อมที่ค่อนข้างจะยอมรับว่า ในการสื่อสารใด ๆ จริง กระบวนการต้องสามารถดำเนินการได้เพื่อการตีความหมาย และแม้ในระดับของการจดจำเสียง หลักฐานที่มีอยู่เพื่อแสดงให้เห็นว่า การฟังมีความคาดหวังและประสบการณ์ที่ผ่านมามีความสำคัญ ตัวอย่าง เชอร์รี่ (1957) รายงานการทดลองที่แสดงว่า เมื่อผู้ฟังได้ตระหนักถึงเรื่องทั่วไปของการ utterance เป็นแนวโน้มที่จะรับรู้คำแม้ distorting รบกวนหรือ "เสียง" ถ้าสิ่งที่ฟังนำแม้ระดับนี้เรื่องของการฟังเป็นสำคัญ เท่าใดความจำเป็นเพิ่มเติมเป็นการรับรู้ความสำคัญของสิ่งที่อ่านนำมาสู่ข้อความ เมตริกซ์ของประสบการณ์ที่ผ่านมาและ preoccupations นำเสนอที่ผู้อ่านต้องอ่านให้ได้ไม่เพียงแต่รับรู้รูปร่างของตัวอักษรและคำ แต่ยังเชื่อมโยงของพวกเขา ด้วยเสียง ซึ่งเชื่อมโยงกับสิ่งเหล่านี้เสียงชี้เป็นสัญลักษณ์ด้วยวาจาเพิ่มเติม ต้องเรียงลำดับจากประสบการณ์ที่ผ่านมาคำและรูปแบบด้วยวาจาในบริบทที่แตกต่างกัน อ่าน quatrain ที่แสดงอย่างชัดเจน สิ่ง "รุ่น การอ่านบทกวีนั้นไม่ง่ายกระตุ้นตอบสนองต่อสถานการณ์ ยังไม่มีกระบวนการสามารถง่าย เพิ่มคำความหมายที่หนึ่งไปยังอีก มีการใช้งาน ทดลองผิดพลาด แน่นอนจัดโครงสร้างของการตอบสนองที่ elicited โดยข้อความ การสร้างค่าของบริบทที่ถูกปรับเปลี่ยน หรือปฏิเสธ เป็นเพิ่มเติม และเพิ่มเติมข้อความที่ฮิ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

องค์ประกอบในข้อความที่จะมีผลกระทบทางอารมณ์เหมือนกันสำหรับผู้เขียนและผู้อ่าน มี
แต่มีแนวโน้มที่จะคิดของ"วัตถุประสงค์ที่สัมพันธ์กัน" -whether โครงสร้างของการเล่นหรืออุปมาอุปมัยที่ฝังอยู่ในมัน - เป็นอย่างใดน่าทึ่งตอบสนองโดยอัตโนมัติจาก reader.If เรื่อย ๆ สันนิษฐานว่าเป็นจริงของการอ่าน บทกวีหรือเล่นเช็คสเปียร์จะคล้ายกับการตอบสนองต่อสัญญาณไฟจราจรสีแดง อ่านใด ๆ ที่เป็นความซับซ้อนมากขึ้นกว่าที่สถานการณ์ดังกล่าวตอบสนองการกระตุ้นที่เรียบง่าย ในทางทฤษฎีข้อมูลผู้ฟังบอกว่าจะมี "ถอดรหัส" ว่า "ข้อความ" เมื่อเขาได้สร้างขึ้นใหม่เสียงและได้รับการยอมรับรูปแบบของคำ
มุมมองนี้เป็นที่เข้าใจเมื่อมีการจำได้ว่าทฤษฎีสารสนเทศที่เกี่ยวข้องกับเรื่องดังกล่าวเป็นคำพูดการส่งมากกว่าเช่นการโทรศัพท์ แต่แน่นอนคนงานในด้านนี้ค่อนข้างพร้อมที่จะยอมรับว่าในการสื่อสารที่เกิดขึ้นจริงใด ๆ กระบวนการที่จะต้องดำเนินการผ่านการตีความของความหมาย และแม้กระทั่งในระดับของการรับรู้เสียงหลักฐานที่มีอยู่เพื่อแสดงให้เห็นว่าผู้ฟังความคาดหวังในปัจจุบันและประสบการณ์ที่ผ่านมามีความสำคัญ ยกตัวอย่างเช่นเชอร์รี่ (1957) รายงานการทดลองที่แสดงให้เห็นว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้ฟังที่ตระหนักถึงเรื่องของคำพูดทั่วไปเขามีแนวโน้มที่จะรับรู้คำพูดทั้งๆที่มีสัญญาณรบกวนหรือบิดเบือน "เสียง." หากสิ่งที่ผู้ฟังจะได้นำระดับที่เรียบง่ายของการฟังเป็นสิ่งที่สำคัญวิธีการมากขึ้นสิ่งที่จำเป็นคือการรับรู้ถึงความสำคัญของสิ่งที่ผู้อ่านจะนำมาซึ่งข้อความ เมทริกซ์ของประสบการณ์ในอดีตและปัจจุบันเพ้อพกให้ผู้อ่านนำมาสู่การอ่านทำให้เป็นไปได้ไม่เพียง แต่การรับรู้ของรูปทรงของตัวอักษรและคำพูด แต่ยังเชื่อมโยงกับเสียงของพวกเขาซึ่งจะเชื่อมโยงต่อไปยังสิ่งที่เสียงเหล่านี้ชี้ไปที่เป็นสัญลักษณ์ทางวาจา นี้ต้องเรียงลำดับจากประสบการณ์ที่ผ่านมากับคำและรูปแบบทางวาจาในบริบทที่แตกต่าง ผู้อ่านบรรทัดที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าอะไรก็ตาม "รูปแบบ" การอ่านบทกวีไม่ได้เป็นสถานการณ์ที่กระตุ้นการตอบสนองที่เรียบง่าย มีขั้นตอนการเติมแต่งไม่ง่ายเป็นหนึ่งคำความหมายเพิ่มไปยังอีก มีการใช้งานการทดลองและข้อผิดพลาดโครงสร้างเบื้องต้นของการตอบสนองที่เกิดจากข้อความที่อาคารขึ้นจากบริบทซึ่งได้รับการแก้ไขหรือปฏิเสธเป็นมากขึ้นของข้อความที่ได้รับการถอดรหัส

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

องค์ประกอบในข้อความนั้นจะมีผลกระทบต่ออารมณ์เดียวกันผู้เขียนและผู้อ่าน อย่างไรก็ตาม
มีแนวโน้มที่จะคิดว่า " วัตถุประสงค์ที่สัมพันธ์กัน " ไม่ว่าโครงสร้างของเล่นหรืออุปลักษณ์ที่ฝังอยู่ในมันเป็นยังไง eliciting สนองตอบอัตโนมัติจากสันนิษฐานเรื่อยๆอ่าน ถ้ามันจริงการอ่านบทกวีหรือละครเชกสเปียร์ จะคล้ายคลึงกับการตอบสนองต่อสัญญาณไฟจราจรสีแดง ใด ๆ อ่านอยู่ไกลที่ซับซ้อนมากขึ้นกว่าที่เป็นง่ายกระตุ้นการตอบสนองสถานการณ์ ในทฤษฎีข้อมูล ฟังว่า มี " ถอดรหัส " " ข้อความ " เมื่อเขาได้สร้างเสียงและได้รับการยอมรับรูปแบบของคำมุมมองนี้เป็นที่เข้าใจได้เมื่อมันถูกเรียกว่า ทฤษฎี ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเรื่อง เช่น การส่งคำพูดผ่าน ตัวอย่างเช่น
โทรศัพท์ แต่แน่นอนว่าแรงงานในสาขานี้จะค่อนข้างพร้อมที่จะยอมรับในการสื่อสารใด ๆที่เกิดขึ้นจริง กระบวนการจะต้องดำเนินการผ่านการตีความของความหมาย และแม้แต่ในระดับของการรับรู้เสียงหลักฐานที่มีอยู่แสดงให้เห็นว่าปัจจุบันความคาดหวังของผู้ฟัง และประสบการณ์ที่ผ่านมาเป็นสิ่งสำคัญ ตัวอย่างเช่น เชอร์รี่ ( 1957 ) รายงานผลการทดลอง ซึ่งเปิดเผยว่า เมื่อผู้ฟังทราบเรื่องทั่วไปของการเปล่งเสียง เขามีโอกาสที่จะรู้จักคำทั้งๆที่บิดเบือนสัญญาณรบกวนหรือ " เสียง" ถ้าสิ่งที่ผู้ฟัง ทำให้แม้ระดับนี้ง่ายของการฟังเป็นสำคัญ การยอมรับในความสำคัญของสิ่งที่อ่านมาเป็นข้อความเท่าไหร่เพิ่มเติมที่จำเป็น เมทริกซ์ของประสบการณ์ที่ผ่านมาและปัจจุบัน preoccupations ที่อ่านมาให้อ่านทำให้เป็นไปได้ไม่เพียง แต่การรับรู้ของรูปร่างของตัวอักษรและคำ แต่ยังเชื่อมโยงกับเสียงที่ต่อเชื่อมโยงกับสิ่งที่เสียงเหล่านี้เป็นสัญลักษณ์ด้วยวาจา นี้ต้องแยกจากประสบการณ์ที่ผ่านมากับคำและรูปแบบการพูดในบริบทที่แตกต่างกัน ผู้อ่านของเหลอหลาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า สิ่งที่ " นางแบบ " การอ่านบทกวีไม่ใช่ง่ายกระตุ้นการตอบสนองสถานการณ์ ไม่มีกระบวนการเติมง่ายคำเดียวความหมายเพิ่มไปอีก มีการใช้งาน ลองผิดลองถูก โครงสร้างเบื้องต้นของการตอบสนองโดยใช้ข้อความที่สร้างขึ้นของบริบทซึ่งดัดแปลงหรือปฏิเสธที่มากขึ้นของข้อความที่ถอดรหัส .