At an elevation of 5,000 m, the des

At an elevation of 5,000 m, the desolation of Aksai Chin had no human importance other than an ancient trade route that crossed over it, providing a brief pass during summer for caravans of yaks between Xinjiang and Tibet.[5]

One of the earliest treaties regarding the boundaries in the western sector was issued in 1842. The Sikh Confederacy of the Punjab region in India had annexed Ladakh into the state of Jammu in 1834. In 1841, they invaded Tibet with an army. Chinese forces defeated the Sikh army and in turn entered Ladakh and besieged Leh. After being checked by the Sikh forces, the Chinese and the Sikhs signed a treaty in September 1842, which stipulated no transgressions or interference in the other country's frontiers.[6] The British defeat of the Sikhs in 1846 resulted in transfer of sovereignty over Ladakh to the British, and British commissioners attempted to meet with Chinese officials to discuss the border they now shared. However, both sides were apparently sufficiently satisfied that a traditional border was recognized and defined by natural elements, and the border was not demarcated.[6] The boundaries beyond the extremities of Aksai Chin near Pangong Lake and near the Karakoram Pass were well-defined, but the Aksai Chin area in between lay undefined.[5][7]

The Johnson Line

Map of Central Asia (1878) showing Khotan (near top right corner). The previous border claimed by the British Indian Empire is shown in the two-toned purple and pink band with Shahidulla and the Kilik, Kilian and Sanju Passes clearly north of the border.
The map shows the Indian and Chinese claims of the border in the Aksai Chin region, the Macartney-MacDonald line, the Foreign Office Line, as well as the progress of Chinese forces as they occupied areas during the Sino-Indian War.
W. H. Johnson, a civil servant with the Survey of India proposed the "Johnson Line" in 1865, which put Aksai Chin in Kashmir.[8] This was the time of the Dungan revolt, when China did not control Xinjiang, so this line was never presented to the Chinese.[8] Johnson presented this line to the Maharaja of Kashmir, who then claimed the 18,000 square kilometres contained within,[8] and by some accounts territory further north as far as the Sanju Pass in the Kun Lun Mountains. Johnson's work was severely criticized for gross inaccuracies, with description of his boundary as "patently absurd".[9] Johnson was reprimanded by the British Government and resigned from the Survey.[8][9][10] The Maharajah of Kashmir apparently sent a few soldiers to man the abandoned fort at Shahidulla (modern-day Xaidulla) at one point, by the time most sources placed Shahidulla and the upper Karakash River firmly within the territory of Xinjiang (see accompanying map). According to Francis Younghusband, who explored the region in the late 1880s, there was only an abandoned fort and not one inhabited house at Shahidulla when he was there - it was just a convenient staging post and a convenient headquarters for the nomadic Kirghiz.[11] The abandoned fort had apparently been built a few years earlier by the Kashmiris.[12] In 1878 the Chinese had reconquered Xinjiang, and by 1890 they already had Shahidulla before the issue was decided.[8] By 1892, China had erected boundary markers at Karakoram Pass.[9]

In 1897 a British military officer, Sir John Ardagh, proposed a boundary line along the crest of the Kun Lun Mountains north of the Yarkand River.[13] At the time Britain was concerned at the danger of Russian expansion as China weakened, and Ardagh argued that his line was more defensible. The Ardagh line was effectively a modification of the Johnson line, and became known as the "Johnson-Ardagh Line".

The Macartney–Macdonald Line

The map given by Hung Ta-chen to the British consul at Kashgar in 1893. The boundary matches the Macartney-MacDonald line.
In 1893, Hung Ta-chen, a senior Chinese official at Kashgar, handed a map of the boundary proposed by China to George Macartney, the British consul-general at Kashgar.[14] This boundary placed the Lingzi Tang plains, which are south of the Laktsang range, in India, and Aksai Chin proper, which is north of the Laktsang range, in China. Macartney agreed with the proposal and forwarded it to the British Indian government. This border, along the Karakoram Mountains, was proposed and supported by British officials for a number of reasons. The Karakoram Mountains formed a natural boundary, which would set the British borders up to the Indus River watershed while leaving the Tarim River watershed in Chinese control, and Chinese control of this tract would present a further obstacle to Russian advance in Central Asia.[10] The British presented this line, known as the Macartney–MacDonald Line, to the Chinese in 1899 in a note by Sir Claude MacDonald. The Qing government did not respond to the note, and the British took that as Chinese acquiescence.[8] Although no official boundary had ever been negotiated, China believed that this had been the accepted boundary.[2][15]

1899 to 1947
Both the Johnson-Ardagh and the Macartney-MacDonald lines were used on British maps of India.[8] Until at least 1908, the British took the Macdonald line to be the boundary,[16] but in 1911, the Xinhai Revolution resulted in the collapse of central power in China, and by the end of World War I, the British officially used the Johnson Line. However they took no steps to establish outposts or assert actual control on the ground.[9] In 1927, the line was adjusted again as the government of British India abandoned the Johnson line in favor of a line along the Karakoram range further south.[9] However, the maps were not updated and still showed the Johnson Line.[9]


Postal Map of China published by the Government of China in 1917. The boundary in Aksai Chin is as per the Johnson line.
From 1917 to 1933, the "Postal Atlas of China", published by the Government of China in Peking had shown the boundary in Aksai Chin as per the Johnson line, which runs along the Kunlun mountains.[14][15] The "Peking University Atlas", published in 1925, also put the Aksai Chin in India.[17] When British officials learned of Soviet officials surveying the Aksai Chin for Sheng Shicai, warlord of Xinjiang in 1940-1941, they again advocated the Johnson Line.[8] At this point the British had still made no attempts to establish outposts or control over the Aksai Chin, nor was the issue ever discussed with the governments of China or Tibet, and the boundary remained undemarcated at India's independence.[8][9]

Since 1947
Upon independence in 1947, the government of India used the Johnson Line as the basis for its official boundary in the west, which included the Aksai Chin.[9] From the Karakoram Pass (which is not under dispute), the Indian claim line extends northeast of the Karakoram Mountains through the salt flats of the Aksai Chin, to set a boundary at the Kunlun Mountains, and incorporating part of the Karakash River and Yarkand River watersheds. From there, it runs east along the Kunlun Mountains, before turning southwest through the Aksai Chin salt flats, through the Karakoram Mountains, and then to Panggong Lake.[5]

On July 1, 1954 Prime Minister Jawaharlal Nehru wrote a memo directing that the maps of India be revised to show definite boundaries on all frontiers. Up to this point, the boundary in the Aksai Chin sector, based on the Johnson Line, had been described as "undemarcated."[10]

During the 1950s, the People's Republic of China built a 1,200 km (750 mi) road connecting Xinjiang and western Tibet, of which 179 km (112 mi) ran south of the Johnson Line through the Aksai Chin region claimed by India.[5][8][9] Aksai Chin was easily accessible to the Chinese, but was more difficult for the Indians on the other side of the Karakorams to reach.[5] The Indians did not learn of the existence of the road until 1957, which was confirmed when the road was shown in Chinese maps published in 1958.[18]

The Indian position, as stated by Prime Minister Nehru, was that the Aksai Chin was "part of the Ladakh region of India for centuries" and that this northern border was a "firm and definite one which was not open to discussion with anybody".[5]

The Chinese minister Zhou Enlai argued that the western border had never been delimited, that the Macartney-MacDonald Line, which left the Aksai Chin within Chinese borders was the only line ever proposed to a Chinese government, and that the Aksai Chin was already under Chinese jurisdiction, and that negotiations should take into account the status quo.[5]

Trans Karakoram Tract
Main article: Trans Karakoram Tract
The Johnson Line is not used west of the Karakoram Pass, where China adjoins Pakistan-administered Gilgit–Baltistan. On October 13, 1962, China and Pakistan began negotiations over the boundary west of the Karakoram Pass. In 1963, the two countries settled their boundaries largely on the basis of the Macartney-MacDonald Line, which left the Trans Karakoram Tract in China, although the agreement provided for renegotiation in the event of a settlement of the Kashmir dispute. India does not recognise that Pakistan and China have a common border, and claims the tract as part of the domains of the pre-1947 state of Kashmir and Jammu. However, India's claim line in that area does not extend as far north of the Karakoram Mountains as the Johnson Line[5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ที่ระดับความสูง 5000 เมตร ไร้ผู้คนของ Aksai Chin ก็ไม่สำคัญที่มนุษย์ไม่ใช่เส้นที่ข้าม ให้ผ่านสั้น ๆ ในระหว่างฤดูร้อนเน้น yaks Xinjiang และทิเบต[5]หนึ่งของสนธิสัญญาเก่าเกี่ยวกับขอบเขตในภาคตะวันตกถูกออก 1842 คายาภาคปัญจาบในอินเดียซิกข์ที่มี annexed ลาดัคเป็นรัฐจัมมู 1834 ใน 1841 พวกเขาบุกทิเบตกับกองทัพ กองทัพจีนพ่ายแพ้กองทัพชาวซิกข์จะป้อนลาดัค และล้อมเลห์ หลังจากถูกตรวจสอบโดยกองกำลังชาวซิกข์ จีนและซิกข์ลงนามสนธิสัญญาในเดือน 1842 กันยายน ที่กำหนดไม่มี transgressions หรือสัญญาณรบกวนในขอบเขตของประเทศอื่น ๆ[6] อังกฤษความพ่ายแพ้ของซิกข์ใน 1846 ให้โอนอำนาจอธิปไตยเหนือลาดัคไปอังกฤษ และอังกฤษในคณะกรรมาธิการพยายามกับเจ้าหน้าที่จีนเพื่อหารือเกี่ยวกับขอบพวกเขาตอนนี้ร่วมกัน อย่างไรก็ตาม ทั้งสองได้เห็นได้ชัดว่าพอมีความสุขที่เส้นขอบแบบรับรู้ และกำหนด โดยองค์ประกอบของธรรมชาติ และไม่มีแบ่งขอบ[6] ขอบเขตเกินกระสับกระส่ายของ Aksai Chin ใกล้ ทะเลสาบ Pangong และ ใกล้ ผ่านสร้างได้กำหนดไว้อย่างดี แต่ยังไม่ได้กำหนดพื้นที่ Aksai Chin ระหว่างวาง[5][7]บรรทัด Johnsonแผนที่ของเอเชียกลาง (ค.ศ. 1878) แสดงชาย (ใกล้มุมขวาด้านบน) อ้าง โดยจักรวรรดิอินเดียอังกฤษขอบก่อนหน้านี้แสดงใน two-toned สีม่วง และสีชมพูวงกับ Shahidulla และ Kilik สถาปัตยกรรม และ ผ่าน Sanju ได้อย่างชัดเจนจากเส้นขอบแผนที่แสดงร้องอินเดีย และจีนของเส้นขอบในพื้นที่ Aksai Chin บรรทัด Macartney แมคโดนัลด์ รายการสำนักงานต่างประเทศ รวมทั้งความคืบหน้าของกองทัพจีนพวกเขาครอบครองพื้นที่ระหว่างสงครามจีนอินเดียW. H. Johnson เป็นข้าราชการ มีสำรวจอินเดียเสนอ "Johnson บรรทัด" ในปี 1865 ที่ใส่ Aksai Chin ในแคชเมียร์[8] นี้เป็นครั้งของกบฏดันกัน เมื่อจีนได้ควบคุม Xinjiang ดังนั้นบรรทัดนี้ไม่เคยนำเสนอไปจีน[8] Johnson แสดงบรรทัดนี้สวีของแคชเมียร์ ที่แล้ว อ้างกิโลเมตรพื้นที่ 18000 อยู่ภายใน, [8] และ โดยบางบัญชีเพิ่มเติมดินแดนเหนือเท่าผ่าน Sanju ใน Kun Lun งานของ Johnson ถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงสำหรับการผิดพลาดใด ๆ รวม ด้วยคำอธิบายขอบเขตของเขาเป็น "เหตุไร้สาระ"[9] Johnson reprimanded โดยรัฐบาลอังกฤษ และลาออกจากตำแหน่งจากการสำรวจ[8][9][10] มหาราจาห์ของแคชเมียร์ส่งทหารกี่ไปคนป้อมละทิ้งที่ Shahidulla (อัน Xaidulla) เห็นได้ชัดว่าจุดหนึ่ง การแหล่งส่วนใหญ่อยู่ Shahidulla และแม่น้ำ Karakash ด้านบนอย่างแน่นหนาภายในอาณาเขตของ Xinjiang (ดูพร้อมแผนที่) ตาม Francis Younghusband ผู้สำรวจภูมิภาคในปัจจุบันล่าช้า มีเพียงป้อมการละทิ้งและไม่หนึ่งอาศัยอยู่บนบ้านที่ Shahidulla เมื่อเขามี - มันเป็นเพียงความสะดวกจัดเตรียมลงและสำนักงานใหญ่สะดวกสำหรับคีร์กีซ nomadic[11] ป้อมการละทิ้งก็เห็นได้ชัดว่าถูกสร้างกี่ปีก่อนหน้านี้ โดย Kashmiris[12] ในค.ศ. 1878 จีนมี reconquered Xinjiang และ โดย 1890 แล้วมี Shahidulla ก่อนที่ปัญหาเป็นการตัดสินใจ[8] โดยค.ศ. 1892 จีนก็เกร็งตัวแสดงขอบเขตที่สร้างผ่าน[9]ใน 1897 เป็นอังกฤษทหาร เซอร์จอห์น Ardagh เสนอเส้นเขตแดนตามแนวยอดภูเขา Kun Lun ทางตอนเหนือของแม่น้ำ Yarkand[13] ในขณะสหราชอาณาจักรเกี่ยวข้องที่อันตรายของรัสเซียขยายตัวเป็นจีนลดลง และ Ardagh โต้เถียงว่า รายการของเขาถูกมาก defensible บรรทัด Ardagh ได้อย่างมีประสิทธิภาพปรับเปลี่ยนบรรทัด Johnson และกลายเป็นที่รู้จักกันเป็น "Johnson Ardagh บรรทัด"บรรทัด Macartney-แมคโดนัลด์แผนที่กำหนดโดยฮังตาเฉินกับกงสุลอังกฤษที่ติดใน 1893 ขอบเขตตรงกับบรรทัด Macartney แมคโดนัลด์ใน 1893 ตาเฉินฮัง ทางการจีนอาวุโสที่ติด มอบแผนที่ของเขตเสนอ โดยจีน Macartney จอร์จ อังกฤษกงสุลทั่วไปที่ติด[14] นี้ขอบวางราบ Lingzi Tang ซึ่งเป็นจาก Laktsang ช่วง อินเดีย และเหมาะสม Aksai Chin ซึ่งเป็นจากช่วง Laktsang ในประเทศจีน Macartney ตกลงกับข้อเสนอ และส่งต่อไปที่รัฐบาลอังกฤษที่อินเดีย เส้นขอบนี้ ตามภูเขาสร้าง ถูกนำเสนอ และสนับสนุนเจ้าหน้าที่อังกฤษสำหรับจำนวนของเหตุผล เขาสร้างรูปแบบเส้นขอบเขตธรรมชาติ ซึ่งจะตั้งค่าเส้นขอบอังกฤษถึงลุ่มน้ำแม่น้ำเอยูรเวขณะออกจากลุ่มน้ำแม่น้ำ Tarim จีนควบคุม และควบคุมจีนของทางเดินนี้จะนำเสนออุปสรรคต่อการล่วงหน้ารัสเซียในเอเชียกลาง[10] อังกฤษที่แสดงบรรทัดนี้ เรียกว่าบรรทัด Macartney – แมคโดนัลด์ จีนในในบันทึกย่อโดยแมคโดนัลด์โคลดรัก ราชวงศ์ไม่ตอบสนองหมายเหตุ และอังกฤษเอาที่เป็น acquiescence จีน[8] แม้ว่าเคยมีการเจรจา ขอบเขตไม่เป็นทางจีนเชื่อว่า นี้ได้ยอมรับขอบเขต[2][15]ย่าน-1947Johnson Ardagh และบรรทัด Macartney แมคโดนัลด์ได้ใช้แผนที่ภาษาอังกฤษของอินเดีย[8] จนกระทั่งน้อย 1908 อังกฤษเอาบรรทัดแมคโดนัลด์เป็น ขอบเขต , [16] แต่ใน 1911 ปฏิวัติ Xinhai ส่งผลให้เกิดการล่มสลายของอำนาจศูนย์กลางในประเทศจีน และสิ้นสุดของสงครามโลก อังกฤษใช้บรรทัด Johnson อย่างไรก็ตาม พวกเขาเอาไม่มีขั้นตอน การสร้าง outposts ยืนยันรูปควบคุมจริงบนพื้นดิน[9] ใน 1927 บรรทัดถูกปรับปรุงอีกครั้ง เป็นรัฐบาลบริติชอินเดียยกเลิกบรรทัด Johnson สามารถรายการตามช่วงสร้าง เพิ่มเติมใต้[9] อย่างไรก็ตาม แผนที่ถูกไม่ปรับปรุง และยังคง แสดงให้เห็นรายการ Johnson[9]ไปรษณีย์แผนที่ของประเทศจีนเผยแพร่ โดยรัฐบาลจีนใน 1917 ขอบเขตใน Aksai Chin จะตามบรรทัด Johnsonจาก 1917 ถึงปี 1933 "ไปรษณีย์ Atlas ของจีน" เผยแพร่ โดยรัฐบาลจีนในปักกิ่งได้แสดงขอบเขตใน Aksai Chin ตามบรรทัด Johnson ที่ทำงานตามแนวเทือกเขาคุนหลุน[14][15] "ปักกิ่งมหาวิทยาลัยแอตลาส" ใน 1925 ยังใส่คาง Aksai ในอินเดีย[17] เมื่อเจ้าหน้าที่อังกฤษได้เรียนรู้ของเจ้าหน้าที่โซเวียตที่สำรวจคาง Aksai สำหรับ Sheng Shicai อุบล Xinjiang ๒๔๘๓ 1941 พวกเขาอีก advocated บรรทัด Johnson[8] ณจุดนี้อังกฤษยังได้ทำไม่พยายามที่สร้าง outposts หรือควบคุมการ Aksai Chin ไม่มีปัญหาเคยหารือกับรัฐบาลจีนหรือธิเบต และขอบเขตที่ยังคง undemarcated ที่อิสรภาพของอินเดีย[8][9]พ.ศ. 1947เมื่อความเป็นอิสระใน รัฐบาลอินเดียใช้บรรทัด Johnson เป็นพื้นฐานสำหรับขอบเขตของทางตะวันตก ซึ่งรวม Aksai Chin.[9] จากผ่านสร้าง (ซึ่งไม่อยู่ภายใต้ข้อโต้แย้ง) อินเดียอ้างบรรทัดขยายตะวันออกเฉียงเหนือของภูเขาสร้างผ่านแฟลตเกลือของ Aksai คาง การตั้งค่าเส้นขอบเขตที่เทือกเขาคุนหลุน และเพจส่วนรูปธรรมแม่น้ำ Karakash และแม่น้ำ Yarkand จาก รันตะวันออกตามแนวเทือกเขาคุนหลุน ก่อนเปิดตะวันตกเฉียงใต้ผ่านแฟลตเกลือ Aksai Chin ผ่าน ภูเขาสร้าง แล้ว เล Panggong[5]บน 1 กรกฎาคม 1954 นายกรัฐมนตรีชวาหระลาลเนห์รูเขียนบันทึกที่ผู้กำกับว่า แผนที่อินเดียแก้ไขเพื่อแสดงขอบเขตที่แน่นอนในขอบเขตทั้งหมด ถึงจุดนี้ ขอบเขตในภาค Aksai Chin ตามบรรทัด Johnson ได้อธิบายไว้ว่าเป็น "undemarcated"[10]ในช่วงทศวรรษ 1950 สาธารณรัฐประชาชนจีนสร้างถนน 1200 กิโลเมตร (750 mi) เชื่อมต่อ Xinjiang และทิเบตตะวันตก ที่ 179 กิโลเมตร (112 mi) วิ่งจากบรรทัด Johnson ผ่านพื้นที่ Aksai Chin อ้าง โดยอินเดีย[5][8][9] Aksai Chin ได้เดินทางไปจีน แต่เป็นเรื่องที่ยากสำหรับอินเดียในด้านอื่น ๆ ของ Karakorams ถึง[5] อินเดียที่ไม่ได้เรียนของการดำรงอยู่ของถนนจนถึง 1957 ซึ่งถูกยืนยันเมื่อถูกแสดงอยู่ในแผนที่จีนที่เผยแพร่ใน 1958[18]ตำแหน่งอินเดีย ตามนายกฯ เนห์ ได้ว่า Aksai Chin ที่เป็น "ส่วนหนึ่งของภูมิภาคลาดัคของอินเดียมาหลายศตวรรษ" และที่ขอบเหนือนี้เป็น "ของบริษัท และแน่นอนหนึ่งในที่ไม่เปิดการสนทนากับใคร"[5]รัฐมนตรีจีนโจวเอินไหลโต้เถียงว่า แดนตะวันตกได้ไม่ได้ คั่น ว่า บรรทัด Macartney แมคโดนัลด์ ซึ่งเหลือคาง Aksai ภายในเส้นขอบที่จีนคือ บรรทัดเดียวที่เคยเสนอรัฐบาลจีน และว่า Aksai Chin ที่ไม่อยู่ภายใต้อำนาจจีน และว่า การเจรจาควรคำนึงถึงสภาพ[5]ทางเดินสร้างธุรกรรมบทความหลัก: ทางเดินสร้างธุรกรรมไม่ใช้บรรทัด Johnson ทางตะวันตกของผ่านสร้าง ที่จีนติดปากีสถานจัดการ Gilgit – Baltistan บน 13 ตุลาคม 1962 จีนและปากีสถานเริ่มเจรจาผ่านเขตแดนทางตะวันตกของผ่านสร้าง ใน 1963 ทั้งสองประเทศแล้วขอบใหญ่ตามบรรทัด Macartney แมคโดนัลด์ ซึ่งเหลือทางเดินสร้างธุรกรรมในประเทศจีน แม้ว่าข้อตกลงการให้การเจรจาต่อรองใหม่ในกรณีที่การชำระเงินของข้อโต้แย้งแคชเมียร์ อินเดียไม่รู้ว่า ปากีสถานและจีนมีขอบทั่วไป และทางเดินอ้างว่า เป็นส่วนหนึ่งของโดเมนของ pre-1947 รัฐจัมมูและแคชเมียร์ อย่างไรก็ตาม เส้นร้องของอินเดียในพื้นที่ที่ไม่ขยายเท่าจากภูเขาสร้างบรรทัด Johnson [5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ระดับความสูง 5,000 เมตร, รกร้างว่างเปล่าของ Aksai คางไม่มีความสำคัญของมนุษย์อื่น ๆ นอกเหนือจากเส้นทางการค้าโบราณที่ข้ามมันให้ผ่านช่วงสั้น ๆ ในช่วงฤดูร้อนสำหรับคาราวานของ yaks ระหว่างซินเจียงและทิเบต. [5] หนึ่งในสนธิสัญญาที่เก่าแก่ที่สุด เกี่ยวกับขอบเขตในภาคตะวันตกออกใน 1842 ซิกสหภาพของภาครัฐปัญจาบในอินเดียได้ผนวกลาดัคห์เป็นรัฐชัมมูใน 1834 ใน 1841 พวกเขาบุกทิเบตกับกองทัพ กองทัพจีนพ่ายแพ้กองทัพซิกและในทางกลับเข้ามาในลาดัคห์และปิดล้อมเลห์ หลังจากได้รับการตรวจสอบโดยกองกำลังซิกจีนและซิกข์ลงนามในสนธิสัญญาในเดือนกันยายน 1842 ซึ่งกําหนดการละเมิดหรือการรบกวนในพรมแดนของประเทศอื่น ๆ . [6] ความพ่ายแพ้ของอังกฤษซิกข์ใน 1846 ส่งผลในการถ่ายโอนอำนาจอธิปไตยเหนือลาดัคห์ ไปยังอังกฤษและคณะกรรมาธิการอังกฤษพยายามที่จะพบกับเจ้าหน้าที่จีนเพื่อหารือเกี่ยวกับชายแดนตอนนี้พวกเขาที่ใช้ร่วมกัน อย่างไรก็ตามทั้งสองฝ่ายเห็นได้ชัดว่ามีความพึงพอใจมากพอที่จะชายแดนแบบดั้งเดิมได้รับการยอมรับและกำหนดโดยองค์ประกอบของธรรมชาติและพรมแดนก็ไม่เขตแดน. [6] ขอบเขตเกินแขนขาของ Aksai คางใกล้ Pangong ทะเลสาบและใกล้ Karakoram ผ่านถูกดีที่กำหนดไว้ แต่พื้นที่ Aksai คางในระหว่างที่ไม่ได้กำหนดวาง. [5] [7] จอห์นสันสายแผนที่ของเอเชียกลาง (1878) แสดง Khotan (ใกล้มุมขวาบน) ชายแดนที่ก่อนหน้านี้โดยอ้างว่าจักรวรรดิบริติชอินเดียนจะปรากฏในสีม่วงสองกระชับและวงสีชมพูกับ Shahidulla และ Kilik, Kilian และ Sanju ผ่านอย่างชัดเจนเหนือของชายแดน. แผนที่แสดงการเรียกร้องอินเดียและจีนของชายแดนใน Aksai ภูมิภาคคางสาย Macartney-MacDonald, สายกระทรวงต่างประเทศเช่นเดียวกับความคืบหน้าของกองกำลังจีนขณะที่พวกเขาครอบครองพื้นที่ในช่วงสงครามจีนอินเดีย. WH จอห์นสันเป็นข้าราชการพลเรือนกับการสำรวจของอินเดียเสนอ "เส้นจอห์นสัน" ในปี 1865 ซึ่งทำให้ Aksai คางในแคชเมียร์. [8] นี่เป็นช่วงเวลาของการก่อจลาจลงกันส์เมื่อจีนไม่ได้ควบคุมซินเจียงดังนั้นสายนี้ก็ไม่เคยนำเสนอให้จีน. [8] จอห์นสันนำเสนอบรรทัดมหาราชาแห่งนี้ แคชเมียร์ที่แล้วอ้างว่า 18,000 ตารางกิโลเมตรที่มีอยู่ภายใน [8] และเหนือดินแดนบางส่วนหนี้เพิ่มเติมเท่าที่ผ่าน Sanju ในคุนหลุนเทือกเขา การทำงานของจอห์นสันได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงต่อความผิดพลาดขั้นต้นด้วยคำอธิบายของเขตแดนของเขาว่า "ไร้สาระยะ". [9] จอห์นสันถูกตำหนิจากรัฐบาลอังกฤษและลาออกจากการสำรวจ. [8] [9] [10] มหาราชาของแคชเมียร์เห็นได้ชัด ส่งทหารไม่กี่คนที่ป้อมร้าง Shahidulla (วันที่ทันสมัย ​​Xaidulla) เมื่อถึงจุดหนึ่งโดยเวลาส่วนใหญ่ที่มาวาง Shahidulla และแม่น้ำ Karakash บนแน่นภายในอาณาเขตของซินเจียง (ดูแผนที่ประกอบ) ตามที่ฟรานซิสฮัสแบนด์ที่สำรวจภูมิภาคในช่วงปลายยุค 1880 มีเพียงป้อมยกเลิกและไม่ได้บ้านหลังหนึ่งที่อาศัยอยู่ที่ Shahidulla เมื่อเขาอยู่ที่นั่น - มันเป็นเพียงฉากหลังที่สะดวกและสำนักงานใหญ่ที่สะดวกสำหรับการท่องเที่ยวคีร์กีซ [11. ] ป้อมร้างได้ชัดว่าถูกสร้างขึ้นเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้โดยแคชเมียร์. [12] ในปี 1878 จีนได้ reconquered ซินเจียงและโดยปี 1890 ที่พวกเขามีอยู่แล้วก่อนที่จะ Shahidulla ปัญหาก็ตัดสินใจ. [8] โดยปี 1892 ประเทศจีนได้สร้างขึ้นเขตแดน เครื่องหมายที่ Karakoram ผ่าน. [9] ในปี 1897 นายทหารอังกฤษเซอร์จอห์นแดกห์เสนอแนวเขตแดนตามยอดของเทือกเขาคุนหลุนทางตอนเหนือของแม่น้ำ Yarkand. [13] ในขณะสหราชอาณาจักรเป็นกังวลที่อันตรายของ การขยายตัวของรัสเซียเป็นประเทศจีนลดลงและแดกห์เป็นที่ถกเถียงกันว่าเส้นของเขาเป็นยุทธศาสตร์มากขึ้น สายแดกห์เป็นผลการเปลี่ยนแปลงของสายจอห์นสันและกลายเป็นที่รู้จักในฐานะ "สายแดกห์จอห์นสัน". Macartney-Macdonald สายแผนที่กำหนดโดย Hung Ta-chen กับกงสุลอังกฤษที่คัชการ์ในปี 1893 เขตแดนตรง สาย Macartney-MacDonald. ในปี 1893 Hung Ta-chen เจ้าหน้าที่อาวุโสของจีนที่คัชการ์ส่งแผนที่เขตแดนที่เสนอโดยประเทศจีนไปยังจอร์จแม็คคาร์อังกฤษกงสุลใหญ่ที่คัชการ์. [14] เขตแดนนี้วาง Lingzi ถัง ที่ราบซึ่งเป็นทิศใต้ของช่วง Laktsang ในอินเดียและ Aksai คางที่เหมาะสมซึ่งอยู่ทางเหนือของช่วง Laktsang ในประเทศจีน Macartney เห็นด้วยกับข้อเสนอและส่งต่อไปยังรัฐบาลอินเดียของอังกฤษ ชายแดนนี้พร้อมเทือกเขา Karakoram ถูกเสนอและการสนับสนุนจากเจ้าหน้าที่อังกฤษด้วยเหตุผลหลายประการ เทือกเขา Karakoram กลายเป็นเขตแดนธรรมชาติซึ่งจะตั้งพรมแดนอังกฤษถึงลุ่มน้ำสินธุในขณะที่ออกสันปันน้ำแม่น้ำ Tarim จีนในการควบคุมและการควบคุมของจีนทางเดินนี้จะนำเสนอเป็นอุปสรรคต่อไปล่วงหน้ารัสเซียในเอเชียกลาง. [10 ] อังกฤษนำเสนอสายนี้เป็นที่รู้จักกันเป็นแถว Macartney-MacDonald ไปจีนในปี 1899 ในหมายเหตุโดยเซอร์คลอดด์ MacDonald รัฐบาลชิงไม่ตอบสนองการบันทึกและอังกฤษเอาว่าเป็นความยินยอมพร้อมใจจีน. [8] แม้ว่าจะไม่มีเขตแดนอย่างเป็นทางการเคยได้รับการเจรจาต่อรอง, จีนเชื่อว่าเรื่องนี้ได้รับการยอมรับเขตแดน. [2] [15] 1899-1947 ทั้งจอห์นสันแดกห์และสาย Macartney-MacDonald ถูกนำมาใช้บนแผนที่ของอังกฤษอินเดีย. [8] อย่างน้อยก็จนกว่า 1908 ที่อังกฤษเอาเส้น Macdonald จะเป็นเขตแดน [16] แต่ในปี 1911, การปฏิวัติ Xinhai ผลในการ การล่มสลายของอำนาจกลางในประเทศจีนและในตอนท้ายของสงครามโลกครั้งที่อังกฤษอย่างเป็นทางการใช้สายจอห์นสัน อย่างไรก็ตามพวกเขาเอาไม่มีขั้นตอนในการสร้างจักรภพหรือยืนยันการควบคุมที่เกิดขึ้นจริงบนพื้นดิน. [9] ในปี 1927 สายมีการปรับอีกครั้งขณะที่รัฐบาลอินเดียของอังกฤษที่ถูกทอดทิ้งสายจอห์นสันในความโปรดปรานของสายตามช่วง Karakoram ใต้. [ 9] อย่างไรก็ตามแผนที่ไม่ถูกปรับปรุงและยังคงแสดงให้เห็นว่าสายจอห์นสัน. [9] ไปรษณีย์แผนที่ของประเทศจีนที่ตีพิมพ์โดยรัฐบาลของประเทศจีนในปี 1917 ในขอบเขต Aksai คางเป็นต่อสายจอห์นสัน. จาก 1917-1933, "Atlas ไปรษณีย์ของจีน" ตีพิมพ์โดยรัฐบาลของประเทศจีนในปักกิ่งได้แสดงให้เห็นขอบเขตใน Aksai คางตามเส้นจอห์นสันซึ่งวิ่งตามภูเขา Kunlun. [14] [15] "มหาวิทยาลัยปักกิ่ง Atlas" ตีพิมพ์ใน ปี 1925 ยังใส่ Aksai คางในอินเดีย. [17] เมื่อเจ้าหน้าที่อังกฤษได้เรียนรู้ของเจ้าหน้าที่โซเวียตสำรวจ Aksai คางสำหรับ Sheng Shicai ขุนพลของซินเจียงใน 1940-1941 พวกเขาอีกครั้งสนับสนุนสายจอห์นสัน. [8] ณ จุดนี้ อังกฤษยังคงทำไม่มีความพยายามที่จะสร้างจักรภพหรือควบคุม Aksai คางหรือเป็นปัญหาที่กล่าวถึงที่เคยมีรัฐบาลของประเทศจีนหรือทิเบตและเขตแดนยังคง undemarcated ที่เอกราชของอินเดีย. [8] [9] ตั้งแต่ 1947 เมื่อเป็นอิสระในการ 1947 รัฐบาลอินเดียที่ใช้สายจอห์นสันเป็นพื้นฐานสำหรับเขตแดนอย่างเป็นทางการทางทิศตะวันตกซึ่งรวมถึง Aksai คาง. [9] จาก Karakoram ผ่าน (ซึ่งไม่อยู่ภายใต้ข้อพิพาท) สายเรียกร้องอินเดียขยายตะวันออกเฉียงเหนือของ เทือกเขา Karakoram ผ่านแฟลตเกลือ Aksai คางเพื่อกำหนดเขตแดนที่เทือกเขา Kunlun และเป็นส่วนหนึ่งที่ผสมผสานของแม่น้ำ Karakash และแหล่งต้นน้ำแม่น้ำ Yarkand จากนั้นก็วิ่งไปทางทิศตะวันออกตามแนวเทือกเขา Kunlun ก่อนจะหันทิศตะวันตกเฉียงใต้ผ่านคราบเกลือ Aksai คางผ่านเทือกเขา Karakoram และหลังจากนั้นจะ Panggong ทะเลสาบ. [5] เมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม 1954 นายกรัฐมนตรี Jawaharlal Nehru เขียนบันทึกกำกับว่า แผนที่ของประเทศอินเดียได้รับการปรับปรุงเพื่อแสดงขอบเขตชัดเจนในเขตแดนทั้งหมด ถึงจุดนี้เขตแดนในภาค Aksai คางขึ้นอยู่กับสายจอห์นสันได้รับการอธิบายว่า "undemarcated." [10] ในช่วงปี 1950 ที่สาธารณรัฐประชาชนจีนสร้าง 1,200 กิโลเมตร (750 ไมล์) ถนนที่เชื่อมต่อซินเจียง และตะวันตกของทิเบตที่ 179 กิโลเมตร (112 ไมล์) วิ่งไปทางทิศใต้ของเส้นจอห์นสันผ่านภูมิภาค Aksai คางโดยอ้างว่าอินเดีย. [5] [8] [9] Aksai คางก็สามารถเข้าถึงได้ง่ายกับจีน แต่ก็เป็นเรื่องยากมากขึ้นสำหรับ ชาวอินเดียในด้านอื่น ๆ ของ Karakorams ไปถึง. [5] อินเดียไม่ได้เรียนรู้ถึงการดำรงอยู่ของถนนจนถึงปี 1957 ซึ่งได้รับการยืนยันเมื่อถนนถูกนำมาแสดงในแผนที่จีนที่ตีพิมพ์ในปี 1958 [18] ตำแหน่งอินเดีย ตามที่ระบุไว้โดยนายกรัฐมนตรีเนห์รูเป็นที่ Aksai คางเป็น "ส่วนหนึ่งของภูมิภาคลาดัคห์ของอินเดียมานานหลายศตวรรษ" และชายแดนด้านเหนือนี้เป็น "บริษัท แห่งหนึ่งและแน่นอนซึ่งไม่ได้เปิดให้พูดคุยกับใคร". [5] รัฐมนตรีว่าการกระทรวงจีนโจวเอินไหลถกเถียงกันอยู่ว่าชายแดนทางตะวันตกไม่เคยได้รับที่คั่นที่สาย Macartney-MacDonald ที่เหลือ Aksai คางภายในพรมแดนจีนเป็นเส้นเท่านั้นที่เคยเสนอให้รัฐบาลจีนและที่ Aksai คางอยู่แล้วภายใต้จีน อำนาจและการเจรจาที่ควรคำนึงถึงสภาพที่เป็นอยู่ได้ [5]. ทรานส์ Karakoram ย่านบทความหลัก: ทรานส์ Karakoram ย่านจอห์นสันสายที่ไม่ได้ใช้ทางทิศตะวันตกของ Karakoram ผ่านประเทศจีนที่ติดกับปากีสถานบริหาร Gilgit Baltistan- เมื่อวันที่ 13 ตุลาคม 1962, จีนและปากีสถานเริ่มเจรจาเขตแดนทางทิศตะวันตกของ Karakoram ผ่าน ในปี 1963 ทั้งสองประเทศตัดสินขอบเขตของพวกเขาส่วนใหญ่บนพื้นฐานของสาย Macartney-MacDonald ที่เหลือทรานส์ Karakoram ทางเดินในประเทศจีนแม้ว่าข้อตกลงที่ให้ไว้สำหรับการเจรจาในกรณีที่มีการตั้งถิ่นฐานของข้อพิพาทแคชเมียร์ อินเดียไม่รับรู้ว่าปากีสถานและจีนมีพรมแดนร่วมกันและการเรียกร้องทางเดินเป็นส่วนหนึ่งของโดเมนของรัฐก่อน 1947 ของแคชเมียร์และชัมมู อย่างไรก็ตามสายการเรียกร้องของอินเดียในพื้นที่ที่ไม่ขยายเท่าทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเทือกเขา Karakoram เป็นเส้นจอห์นสันได้ [5]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ระดับความสูง 5 , 000 เมตร รกร้างว่างเปล่าของ aksai คางไม่มีความสำคัญมากกว่ามนุษย์โบราณเส้นทางการค้าที่ข้ามผ่านมันให้สั้นในช่วงฤดูร้อนสำหรับคาราวานของวัวป่าระหว่างซินเจียงและทิเบต [ 5 ]

หนึ่งเก่าสนธิสัญญาเกี่ยวกับขอบเขตในภาคตะวันตกออกใน 1842 .ในภาคใต้ของเจบภูมิภาคซิกข์ในอินเดียได้ยึดครอง Ladakh ในสถานะของแนวใน 1834 . ใน 1841 , พวกเขารุกรานทิเบตกับกองทัพ กองกำลังจีนแพ้กองทัพชาวซิกข์ และเปิดเข้าไปใน Leh Ladakh และล้อม . หลังจากการตรวจสอบจากซิกัง ชาวจีนและชาวซิกข์ลงนามสนธิสัญญาในกันยายน 1842 ,ที่ระบุไม่มีการละเมิดหรือการรบกวนในพรมแดนประเทศอื่น . [ 6 ] อังกฤษพ่ายแพ้ของชาวซิกข์ใน 2389 ทำให้โอนอธิปไตยเหนือ Ladakh ไปยังอังกฤษ และคณะกรรมาธิการอังกฤษพยายามที่จะตอบสนองกับเจ้าหน้าที่จีนเพื่อหารือเกี่ยวกับชายแดนตอนนี้พวกเขาแบ่งปัน อย่างไรก็ตามทั้งสองฝ่ายได้ชัดเจนเพียงพอพอใจที่ชายแดนแบบดั้งเดิม คือ การยอมรับและกำหนดองค์ประกอบของธรรมชาติและชายแดนไม่ demarcated [ 6 ] ขอบเขตเกินกว่าแขนขาของ aksai คางใกล้ทะเลสาบสะท้อนและใกล้ยังผ่านได้ชัดเจน แต่ aksai คางพื้นที่ระหว่างวาง Sin . [ 5 ] [ 7 ]



เส้นจอห์นสันแผนที่เอเชียกลาง ( 1878 ) แสดงโขตาน ( ใกล้มุมขวาด้านบน ) ก่อนหน้านี้ ชายแดน โดยอ้างว่าจักรวรรดิอังกฤษจะเป็นสองโทนสีม่วงและวงดนตรีที่มี shahidulla และไคลิคสีชมพู และ ซันจูเลี่ยนผ่านทางเหนือของชายแดนอย่างชัดเจน .
แผนที่แสดงการเรียกร้องอินเดียและจีนของเขตแดนใน aksai ชินเขต สาย macartney MacDonald , สายสำนักงานต่างประเทศตลอดจนความคืบหน้าของทหารจีนที่พวกเขาครอบครองพื้นที่ระหว่างชิโนอินเดียนสงคราม
W . H . จอห์นสัน ข้าราชการกับการสำรวจของอินเดียเสนอว่า " เส้น " จอห์นสันในปี 1865 ซึ่งใส่ aksai คางในแคชเมียร์ . [ 8 ] นี้คือเวลาของการปฏิวัติ ดังเกิ้น เมื่อจีนไม่ได้ควบคุม ซินเจียง ดังนั้นสายนี้เคยนำเสนอไปที่จีน