Our assessment provides no evidence

Our assessment provides no evidence to suggest that the
current drive towards dams on the mainstem of the Mekong
will stop. We conclude that if this proves correct a large
part of the river’s fish production, and the economic,
nutritional and social benefits of this ecosystem service will
be lost in the coming decades. Given this grim prognosis
for Mekong fisheries, we consider two broad scenarios for
the future well-being of people who depend upon these
resources. In the first institutions and communities are
unable to adapt to dams, with the significant loss of fisheries
and other benefits that we foresee. This will in turn
result in large scale loss of livelihoods and nutrition and
social disruption for millions of people in the basin, and
especially in the low income communities of Cambodia,
Laos and Vietnam. This pessimistic scenario dominates the
international environmental discourse on the Mekong
(McCully 2001; Rivers 2009). It raises the prospect of
increased social conflict and rural-to-urban migration in
search of employment (Osborne 2006). Given that 80% of
the basin remains rural and urban employment is still
limited, this scenario also raises the risk of increased
movement of people beyond the confines of the basin
(Homer-Dixon 2001).
In the second scenario, the basin’s institutions and
communities adapt successfully to the environmental,
economic and social changes that arise as a result of dam
construction and the loss of fisheries. This optimistic scenario
dominates the discourse of dam proponents who
argue that hydroelectric power will help drive economic
diversification, and the income generated through the
export of electricity will provide for other investments in
the national economy (World Bank 2009). These will
provide for enterprise development in both rural and urban
settings and employment for those who can no longer earn
income from fishing. These are plausible arguments, and
Asia’s economic growth in recent decades provides reason
for optimism. In contrast, substantial international experience
of dam development suggests that the probability of
successful adaptation by fishing communities in the face of
ecosystem degradation is low (Scudder 2005; WCD (World
Commission on Dams) 2000), especially without first
investing in diversifying and strengthening livelihoods so
that the poor are better able to cope with the changes
arising from dam development. This will be especially
difficult for the Mekong given the limited capacity of
national institutions to pursue integrated approaches to
basin development (UNEP et al. 2006), and the marginal
participation of poor stakeholders in political decision
making (Dore 2003).
Future innovations may help society meet challenges
currently believed to be insurmountable (Hibbard et al.
2007). In the Mekong investments to identify, develop and
apply such innovations are now required urgently. These
will need to tailor the planning, design and operation of
dams to sustain river fisheries and other ecosystem services.
This has so far proved elusive in all other major
rivers with hydropower developments similar to those
proposed for the Mekong, and doing so in the Mekong
presents a formidable challenge. In the absence of such a
breakthrough, current best evidence suggests significant
and rapid loss of natural ecosystems and their services in
the basin, leading to major social and economic impacts.
The search for innovative solutions that avoid such impacts
therefore needs to accelerate, while being accompanied byinvestments that build capacity to adapt to the prospect of
declining fisheries and other ecosystem services. Such
adaptation will inter alia need to consider new livelihood
strategies for large numbers of people living along the
Mekong and its tributaries. Only by pursuing this dual
approach will it be possible to minimize the negative
impacts of future basin development on the poor who
depend on the basin’s natural ecosystems.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การประเมินของเรามีหลักฐานที่บ่งไม่ว่าไดรฟ์ในปัจจุบันที่มีต่อเขื่อนใน mainstem ของแม่น้ำโขงจะหยุด เราสรุปได้ว่าถ้านี่เป็นข้อพิสูจน์ที่ถูกต้องที่มีขนาดใหญ่เป็นส่วนหนึ่งของการผลิตปลาแม่น้ำและเศรษฐกิจสิทธิประโยชน์ทางโภชนาการและสังคมในการให้บริการของระบบนิเวศนี้จะหายไปในทศวรรษที่ผ่านมา นี้ได้รับการพยากรณ์โรคที่น่ากลัวสำหรับการประมงแม่น้ำโขงเราพิจารณาสองสถานการณ์กว้างสำหรับอนาคตที่ดีของคนที่ขึ้นอยู่กับเหล่านี้ทรัพยากร ในสถาบันแรกและชุมชนมีความสามารถที่จะปรับตัวเข้ากับเขื่อนกับการสูญเสียที่สำคัญของการประมงและผลประโยชน์อื่นๆ ที่เราคาดหวัง นี้จะเปิดทำให้สูญเสียขนาดใหญ่ของวิถีชีวิตและคุณค่าทางโภชนาการและการหยุดชะงักทางสังคมสำหรับผู้คนนับล้านในอ่างและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในชุมชนมีรายได้น้อยของประเทศกัมพูชาลาวและเวียดนาม นี้สถานการณ์ในแง่ร้ายครอบงำวาทกรรมระหว่างประเทศด้านสิ่งแวดล้อมในแม่น้ำโขง(McCully 2001; แม่น้ำ 2009) มันจะเพิ่มโอกาสของความขัดแย้งทางสังคมที่เพิ่มขึ้นและชนบทเข้าสู่เมืองการย้ายถิ่นในการค้นหาของการจ้างงาน(ออสบอร์ 2006) ระบุว่า 80% ของลุ่มน้ำที่ยังคงอยู่ในชนบทและการจ้างงานในเมืองยังคงจำกัด สถานการณ์นี้ยังเพิ่มความเสี่ยงของการเพิ่มการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่นอกเหนือขอบเขตของลุ่มน้ำ(โฮเมอร์ดิกสัน 2001). ในสถานการณ์ที่สองสถาบันของอ่างและชุมชนปรับตัวเข้ากับที่ประสบความสำเร็จกับสิ่งแวดล้อมการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมที่เกิดขึ้นเป็นผลมาจากเขื่อนก่อสร้างและการสูญเสียการประมง นี้สถานการณ์ในแง่ดีครอบงำวาทกรรมของผู้เสนอเขื่อนที่ยืนยันว่าไฟฟ้าพลังน้ำจะช่วยผลักดันเศรษฐกิจการกระจายการลงทุนและรายได้ที่สร้างขึ้นผ่านการส่งออกของกระแสไฟฟ้าที่จะจัดให้มีการลงทุนอื่นๆ ในเศรษฐกิจของประเทศ(World Bank 2009) เหล่านี้จะจัดให้มีการพัฒนาองค์กรทั้งในชนบทและในเมืองการตั้งค่าและการจ้างงานสำหรับผู้ที่ไม่สามารถได้รับรายได้จากการตกปลา เหล่านี้เป็นข้อโต้แย้งที่เป็นไปได้และการเติบโตทางเศรษฐกิจของเอเชียในทศวรรษที่ผ่านมาให้เหตุผลที่มองโลกในแง่ ในทางตรงกันข้ามประสบการณ์ระหว่างประเทศที่สำคัญของการพัฒนาเขื่อนแสดงให้เห็นว่าน่าจะเป็นของการปรับตัวที่ประสบความสำเร็จจากชุมชนชาวประมงในใบหน้าของความเสื่อมโทรมของระบบนิเวศที่อยู่ในระดับต่ำ(สกัด 2005 WCD (โลกสำนักงานคณะกรรมการการเขื่อน) 2000) โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยไม่ต้องลงทุนในการกระจายและการเสริมสร้างวิถีชีวิตเพื่อว่าคนยากจนจะสามารถรับมือกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจากการพัฒนาเขื่อน นี้จะเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเรื่องยากสำหรับแม่น้ำโขงที่ได้รับความจุที่ จำกัด ของสถาบันแห่งชาติที่จะไล่ตามแนวทางบูรณาการเพื่อการพัฒนาลุ่มน้ำ(UNEP et al. 2006) และขอบมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้เสียที่ไม่ดีในการตัดสินใจทางการเมืองทำให้(Dore 2003). นวัตกรรมในอนาคตอาจจะช่วยให้ สังคมตอบสนองความท้าทายปัจจุบันเชื่อว่าจะเป็นผ่านไม่ได้(Hibbard et al. 2007) ในการลงทุนที่แม่น้ำโขงในการระบุพัฒนาและใช้นวัตกรรมดังกล่าวจะต้องเร่งด่วนในขณะนี้ เหล่านี้จะต้องมีการปรับแต่งการวางแผนการออกแบบและการทำงานของเขื่อนที่จะรักษาประมงแม่น้ำและบริการของระบบนิเวศอื่นๆ . นี้เพื่อให้ห่างไกลได้รับการพิสูจน์ยากในการที่สำคัญอื่น ๆแม่น้ำที่มีการพัฒนาไฟฟ้าพลังน้ำคล้ายกับผู้ที่เสนอให้แม่น้ำโขงและการทำเช่นนั้นในแม่น้ำโขงนำเสนอความท้าทายที่น่ากลัว ในกรณีที่ไม่มีเช่นการพัฒนาหลักฐานที่ดีที่สุดในปัจจุบันแสดงให้เห็นอย่างมีนัยสำคัญสูญเสียและความรวดเร็วของระบบนิเวศธรรมชาติและบริการในอ่างที่นำไปสู่ผลกระทบทางสังคมและเศรษฐกิจที่สำคัญ. การค้นหาสำหรับโซลูชั่นนวัตกรรมที่หลีกเลี่ยงผลกระทบดังกล่าวจึงจำเป็นต้องเร่งในขณะที่เป็นพร้อม byinvestments ที่สร้างความสามารถในการปรับตัวเข้ากับโอกาสของการประมงลดลงและบริการของระบบนิเวศอื่นๆ ดังกล่าวปรับตัวอนึ่งจะต้องพิจารณาการทำมาหากินใหม่กลยุทธ์สำหรับคนจำนวนมากที่อาศัยอยู่ตามแนวโขงและลำน้ำสาขา โดยเฉพาะการใฝ่หาคู่นี้วิธีการที่มันจะเป็นไปได้ที่จะลดผลกระทบเชิงลบผลกระทบของการพัฒนาลุ่มน้ำในอนาคตเกี่ยวกับคนยากจนที่ขึ้นอยู่กับระบบนิเวศลุ่มน้ำของธรรมชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การประเมินของเรามีหลักฐานเพื่อแสดงให้เห็นว่า
ปัจจุบันขับรถไปที่เขื่อนบนแม่น้ำโขง mainstem
จะหยุด เราสรุปได้ว่า ถ้านี้พิสูจน์ได้ว่าถูกต้องเป็นส่วนใหญ่
การผลิตปลา แม่น้ำ และ เศรษฐกิจ และสังคมของผลประโยชน์ทางโภชนาการ

บริการนี้จะสูญหายไปในทศวรรษที่ผ่านมา . ให้กริมพยากรณ์โรค
เพื่อการประมงแม่น้ำโขงเราพิจารณาสองสถานการณ์กว้าง
ความเป็นอยู่ของผู้คนขึ้นอยู่กับทรัพยากรเหล่านี้
ในอนาคต ในสถานศึกษาและชุมชน
ไม่สามารถแก้ไขเขื่อนกับการสูญเสียที่สำคัญของประมง
และผลประโยชน์อื่น ๆ ที่เรารู้ล่วงหน้า นี้จะเปิด
ส่งผลในการสูญเสียขนาดใหญ่ของวิถีชีวิตและโภชนาการและความแตกแยกทางสังคมสำหรับคนหลายล้านคน

ในอ่างและโดยเฉพาะในชุมชนผู้มีรายได้น้อย
ของกัมพูชา ลาว และเวียดนาม สถานการณ์นี้มองโลกในแง่ร้ายครอบงำวาทกรรมสิ่งแวดล้อมระหว่างประเทศในลุ่มน้ำโขง

( mccully 2001 ; แม่น้ำ 2009 ) มันเพิ่มโอกาสของความขัดแย้งทางสังคม
เพิ่มขึ้นในการค้นหาของการจ้างงานในเขตเมือง
( Osborne 2006 ) ระบุว่า 80% ของ
อ่างยังคงอยู่ในเมืองและในชนบท การจ้างงานยังคง
จำกัดสถานการณ์นี้ยังเพิ่มความเสี่ยงของการเพิ่มขึ้น
การเคลื่อนไหวของคนเกินขอบเขตของลุ่มน้ำ
( โฮเมอร์ดิซอน 2001 ) .
ในสถานการณ์ที่สอง สถาบันของชุมชนลุ่มน้ำและ

ปรับเรียบร้อยแล้วเพื่อสิ่งแวดล้อมเศรษฐกิจและสังคม , การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเป็นผลจากการสร้างเขื่อน
และการสูญเสียของการประมง นี้ในแง่ดีสถานการณ์
ครอบงำวาทกรรมของผู้เสนอที่
เขื่อนยืนยันว่าพลังจะช่วยผลักดันเศรษฐกิจ
วิสาหกิจ และสร้างรายได้จากการส่งออกไฟฟ้าจะให้

สำหรับการลงทุนอื่น ๆในประเทศ ( World Bank 2009 ) เหล่านี้จะ
ให้การพัฒนาองค์กรทั้งในเมืองและในชนบท
การตั้งค่าและการจ้างงานสำหรับผู้ที่ไม่สามารถได้รับ
รายได้จากการประมง เหล่านี้เป็นข้อคิดมีเหตุผลและ
การเติบโตทางเศรษฐกิจของเอเชียในทศวรรษที่ผ่านมามีเหตุ
มองโลกในแง่ดี ในทางตรงกันข้าม
ได้ความประสบการณ์ระหว่างประเทศในการพัฒนาเขื่อน แสดงให้เห็นว่า โอกาสประสบความสำเร็จ การปรับตัวโดยชุมชนประมง

ในใบหน้าของการย่อยสลายระบบนิเวศต่ำ ( สคั๊ดเดอร์ 2005 ; เป็นประจำ ( นิยามของคณะกรรมการโลก
บนเขื่อน ) 2000 ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยไม่ต้องแรก