the two security men who are both f

the two security men who are both far more smartly dressed than I am in their well-cut black suits. The elevator whisks me with terminal velocity to the twentieth floor. The doors slide open, and I’m in another large lobby – again all glass, steel, and white sandstone. I’m confronted by another desk of sandstone and another young blonde woman dressed impeccably in black and white who rises to greet me. “Miss Steele, could you wait here, please?” She points to a seated area of white leather chairs. Behind the leather chairs is a spacious glass-walled meeting room with an equally spacious dark wood table and at least twenty matching chairs around it. Beyond that, there is a floor-to-ceiling window with a view of the Seattle skyline that looks out through the city toward the Sound. It’s a stunning vista, and I’m momentarily paralyzed by the view. Wow. I sit down, fish the questions from my satchel, and go through them, inwardly cursing Kate for not providing me with a brief biography. I know nothing about this man I’m about to interview. He could be ninety or he could be thirty. The uncertainty is galling, and my nerves resurface, making me fidget. I’ve never been comfortable with one-on-one interviews, preferring the anonymity of a group discussion where I can sit inconspicuously at the back of the room. To be honest, I prefer my own company, reading a classic British novel, curled up in a chair in the campus library. Not sitting twitching nervously in a colossal glass and stone edifice. I roll my eyes at myself. Get a grip, Steele. Judging from the building, which is too clinical and modern, I guess Grey is in his forties: fit, tanned, and fair-haired to match the rest of the personnel. Another elegant, flawlessly dressed blonde comes out of a large door to the right. What is it with all the immaculate blondes? It’s like Stepford here. Taking a deep breath, I stand up. “Miss Steele?” the latest blonde asks. “Yes,” I croak, and clear my throat. “Yes.” There, that sounded more confident. “Mr. Grey will see you in a moment. May I take your jacket?” “Oh please.” I struggle out of the jacket. “Have you been offered any refreshment?” “Um – no.” Oh dear, is Blonde Number One in trouble? Blonde Number Two frowns and eyes the young woman at the desk. “Would you like tea, coffee, water?” she asks, turning her attention back to me. “A glass of water. Thank you,” I murmur. “Olivia, please fetch Miss Steele a glass of water.” Her voice is stern. Olivia scoots up immediately and scurries to a door on the other side of the foyer. “My apologies, Miss Steele, Olivia is our new intern. Please be seated. Mr. Grey will be another five minutes.” Olivia returns with a glass of iced water. “Here you go, Miss Steele.” “Thank you.” Blonde Number Two marches over to the large desk, her heels clicking and echoing on the sandstone floor. She sits down, and they both continue their work.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รักษาความปลอดภัยสองคนที่มีทั้งที่ชาญฉลาดมากขึ้นแต่งตัวกว่าผมในชุดสีดำที่ตัดดี ลิฟท์ตายแล้วฉัน ด้วยความเร็วผู้โดยสารไปยังชั้นยี่สิบ ประตูบานเปิด และอื่นล็อบบี้ – อีกทั้งแก้ว หินทรายเหล็ก และสีขาว ฉันกำลังเผชิญ โดยโต๊ะอื่นของหินทรายและอีกสีบลอนด์หญิงสาวสวมชุดสีดำและสีขาวไม่มีที่ติที่เพิ่มขึ้นจะทักทายฉัน "มิสเจมสัน สามารถคุณรอที่นี่ โปรด" เธอชี้ไปบริเวณที่นั่งของเก้าอี้หนังสีขาว เบื้องหลังเก้าอี้หนัง เป็นกว้างขวางผนังกระจกพร้อมมีโต๊ะไม้เข้มเท่า ๆ กันกว้างขวางและน้อยยี่สิบตรงเก้าอี้รอบ ๆ ห้องประชุม นอกเหนือจากนั้น มีหน้าต่างพื้นถึงเพดาน มีวิวเส้นขอบฟ้าเมืองซีแอตเทิลที่ดูผ่านเมืองไปทางเสียง มันเป็น vista สวยงาม และฉัน:อัมพาตชั่วขณะ โดยมุมมอง ว้าว ผมนั่งลง ปลาคำถามจากซองของฉัน และผ่านไปพวกเขา สาปแช่ง Kate อย่างภายในไม่ให้ฉันกับประวัติโดยย่อ ฉันจะรู้อะไรเกี่ยวกับคนนี้เพื่อสัมภาษณ์ เขาอาจจะ ninety หรือเขาอาจจะสามสิบ ความไม่แน่นอนเป็นความเสียหายเชิงกล และ ปรับเส้นประสาทของฉัน ทำให้ฉันอยู่ไม่สุข ผมเคยสะดวกสบายกับการสัมภาษณ์แบบตัวต่อตัว ชอบเปิดเผยตัวของการสนทนากลุ่มที่นั่งกุ๊กด้านหลังห้องได้เลย จะซื่อสัตย์ ผมชอบบริษัทของตัวเอง อ่านนวนิยายอังกฤษคลาสสิก โค้งขึ้นในเก้าอี้ในห้องสมุดวิทยาเขต ไม่นั่งเล่นกระตุกเป็นแก้วขนาดมหึมาและหิน edifice ผมม้วนตาที่ตนเอง รับกำ คลาสสิก ตัดสินจากอาคาร ซึ่งเป็นแพทย์ และทันสมัยเกินไป เดาสีเทาอยู่ในเซี่ยงไฮ้ของเขา: พอดี ดำขำ และควยให้ตรงกับส่วนเหลือของบุคลากร อื่น สง่างามไม่มีที่ติแต่งสีบลอนด์ออกจากประตูไปทางขวา มันคืออะไรที่ มีผมบลอนด์ที่ติทั้งหมด ได้เช่น Stepford ที่นี่ การหายใจลึก ๆ ฉันจะยืนขึ้น "นางสาวขา" สีบลอนด์ล่าสุดถาม "Yes ฉัน croak และล้างคอ "ใช่" นั่น ที่ฟังดูมั่นใจมากขึ้น "นายเทาจะเห็นคุณในช่วงนี้ อาจทำเสื้อของคุณ" "โอ้ กรุณา" ฉันต่อสู้จากแจ็คเก็ต "ได้คุณรับเสนอเครื่องดื่มใด ๆ หรือไม่" " Um – ไม่" โอ้ รัก เป็นหนึ่งในจำนวนสีบลอนด์ในปัญหา เลขสองสีบลอนด์ frowns และดวงตาหญิงสาวที่ให้บริการ "คุณต้องการชา กาแฟ น้ำ" เธอถาม เปลี่ยนความสนใจของเธอให้ฉันกลับ "แก้วน้ำ ขอบคุณ ฉันเสียงฟู่ "โอลิเวีย โปรดดึงขานางสาวแก้วน้ำ" เสียงของเธอตรง ๆ ได้ โอลิเวีย scoots ขึ้นทันที และ scurries จะมีประตูอยู่อีกด้านหนึ่งของห้องพัก "ฉันขอ โทษ ขานางสาว โอลิเวียเป็นฝึกงานใหม่ของเรา โปรดได้นั่ง นายเทาได้อีกห้านาที" โอลิเวียกลับกับแก้วน้ำเย็น "นี่คุณไป นางสาวเจมสัน" "ขอบคุณค่ะ" เลขสองสีบลอนด์ชายแดนผ่านเคาน์เตอร์ขนาดใหญ่ ส้นรองเท้าของเธอคลิ และสะท้อนบนชั้นหินทราย เธอนั่งลง และพวกเขาทั้งสองทำงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายสองคนที่รักษาความปลอดภัยที่มีทั้งการแต่งตัวกว่าที่ฉันห่างไกลมากขึ้นอย่างชาญฉลาด am ในชุดสูทสีดำของพวกเขาดีตัด ลิฟท์อุ้มฉันด้วยความเร็วปลายไปยังชั้นที่ยี่สิบ ประตูเลื่อนเปิดและฉันในล็อบบี้ขนาดใหญ่อื่น - อีกครั้งทุกกระจกเหล็กและหินทรายสีขาว ฉันต้องเผชิญกับโต๊ะทำงานของหินทรายอื่นและผู้หญิงอีกคนผมบลอนด์หนุ่มสาวแต่งตัวไม่มีที่ติในสีดำและสีขาวที่สูงขึ้นไปทักทายผม "มิสสตีลคุณสามารถรอที่นี่โปรด?" เธอชี้ไปยังพื้นที่นั่งของเก้าอี้หนังสีขาว เบื้องหลังเก้าอี้หนังเป็นห้องประชุมผนังกระจกกว้างขวางพร้อมพื้นที่กว้างขวางอย่างเท่าเทียมกันโต๊ะไม้สีเข้มและอย่างน้อยยี่สิบเก้าอี้จับคู่รอบ นอกเหนือจากนั้นมีหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่มีวิวเส้นขอบฟ้าของแอตเทิลที่มีลักษณะออกผ่านเมืองที่มีต่อเสียงที่ มันเป็น Vista ที่สวยงามและฉันเป็นอัมพาตชั่วขณะโดยมุมมอง ว้าว. ฉันนั่งลงปลาคำถามจากกระเป๋าของฉันและไปผ่านพวกเขาในใจแช่งเคทไม่ให้ฉันด้วยประวัติโดยย่อ ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ฉันเกี่ยวกับการสัมภาษณ์ เขาอาจจะเก้าสิบหรือเขาอาจจะสามสิบ ความไม่แน่นอนคือรำคาญและเส้นประสาทของฉัน resurface ทำให้ฉันอยู่ไม่สุข ผมไม่เคยมีความสะดวกสบายด้วยการสัมภาษณ์หนึ่งในหนึ่งเลือกที่ตัวตนของการสนทนากลุ่มที่ฉันสามารถนั่งกะที่ด้านหลังของห้องพัก จะซื่อสัตย์ฉันชอบ บริษัท ของตัวเองอ่านนวนิยายอังกฤษคลาสสิกขดตัวอยู่บนเก้าอี้ในห้องสมุดมหาวิทยาลัยที่ ไม่ได้นั่งกระตุกประหม่าในแก้วและหินขนาดมหึมาสิ่งปลูกสร้าง ผมกลอกลูกตาของฉันที่ตัวเอง ได้รับการจับสตีล ตัดสินจากอาคารซึ่งเป็นคลินิกที่ทันสมัย​​เกินไปและผมคิดว่าเป็นสีเทาในวัยสี่สิบของเขาพอดีดำขำและเป็นธรรมผมเพื่อให้ตรงกับส่วนที่เหลือของบุคลากร อีกสง่างามสีบลอนด์แต่งตัวไม่มีที่ติออกจากประตูใหญ่มาทางด้านขวา มันคืออะไรที่มีทั้งหมดผมบลอนด์ที่โอ่อ่า? มันเหมือนสเต็ปที่นี่ การหายใจลึก ๆ ฉันลุกขึ้นยืน "นางสาว Steele?" สีบลอนด์ล่าสุดถาม "ใช่" ผมบ่นและล้างลำคอของฉัน "ใช่." มีที่ฟังดูมีความมั่นใจมากขึ้น "นาย. สีเทาจะเห็นคุณในอีกสักครู่ ฉันอาจจะต้องใช้เสื้อของคุณ? "" โอ้โปรด. "ผมต่อสู้ออกจากแจ็คเก็ต "คุณได้รับการเสนอเครื่องดื่มใด ๆ ?" "อืม. - ไม่" โอ้เป็นสีบลอนด์อันดับหนึ่งในปัญหา? สีบลอนด์หมายเลขสองขมวดคิ้วและตาหญิงสาวที่โต๊ะทำงาน "คุณต้องการชา, กาแฟ, น้ำ?" เธอถามหันความสนใจของเธอกลับมาให้ฉัน "น้ำหนึ่งแก้ว. ขอบคุณ "ฉันบ่น "โอลิเวียโปรดเรียกนางสาว Steele แก้วน้ำ." เสียงของเธอคือสเติร์น โอลิเวีย scoots ขึ้นมาทันทีและ scurries ไปที่ประตูในด้านอื่น ๆ ของห้องโถง "ฉันขอโทษนางสาว Steele, โอลิเวียเป็นนักศึกษาฝึกงานใหม่ของเรา โปรดนั่ง นายสีเทาจะเป็นอีกห้านาที. "โอลิเวียกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็น "นี่คือที่ที่คุณไปนางสาว Steele." "ขอบคุณ." สีบลอนด์หมายเลขสองเดินขบวนไปที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ส้นเท้าของเธอคลิกและสะท้อนบนพื้นหินทราย เธอนั่งลงและพวกเขาทั้งสองยังคงทำงานของพวกเขา