The term Baroque era describes the

The term Baroque era describes the style or period of European music between the years of 1600 and 1750. The term Baroque was derived from a Portuguese word meaning "a pearl of irregular shape." The word Baroque was initially used to imply strangeness, abnormality and extravagance, applying more to art than music. It is only in the 20th century that this term has been employed to refer to a period in music history.
When compared with its predecessors, Baroque music can be seen as being highly ornate, lavishly texturized, and intense. The music of this time period was characterized by rich counterpoint and a highly decorated melodic line. The music of this period has a number of defining characteristics including the use of the basso continuo and the belief in the doctrine of the affections. The doctrine of affections allowed composers to express emotions and feelings in their compositions. Another distinguishing characteristic of the Baroque era was the emphasis on contrast of volume, texture, and pace in the music, as compared to music of the late Renaissance which did not concentrate on these elements. In addition, Baroque music broke away from the harshness of the Medieval and early Renaissance style with new emphasis on the use of vocal and instrumental color. Secular types of music were now in abundance and used as widely as those of the liturgical musical styles. Imitative polyphony (more than one line of music) still was an extremely important factor in writing and playing music, while the homophonic method (a musical technique that displays a vast separation amongst the melody line and the accompaniment) was gaining acceptance and use quite rapidly. This homophonic style eventually became dominant in instrumental forms of music as well. Musical works containing a continuo part in which a keyboard (usually an organ or harpsichord) and a bass instrument (usually a bassoon or a cello) helped to convey the harmonic support of chords under the melodic lines.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยุคบาร็อคคำอธิบายลักษณะหรือระยะเวลาของดนตรียุโรประหว่างปี 1600 และ 1750 ระยะพิสดารก็มาจากคำภาษาโปรตุเกสหมายถึง "ไข่มุกแห่งรูปร่างผิดปกติ." คำพิสดารถูกนำมาใช้ในขั้นต้นจะบ่งบอกความแปลกประหลาดผิดปกติและฟุ่มเฟือยมากขึ้นในการใช้ศิลปะกว่าเพลงมันก็เป็นเพียงในศตวรรษที่ 20 ว่าคำนี้ได้รับการว่าจ้างเพื่ออ้างถึงช่วงเวลาในประวัติศาสตร์ดนตรี
เมื่อเทียบกับรุ่นก่อนของเพลงพิสดารสามารถมองเห็นได้ในฐานะที่เป็นหรูหราอย่างผ้าทออย่างหรูหราและรุนแรง เพลงจากช่วงเวลานี้ก็มีลักษณะแตกต่างหลากหลายและไพเราะตกแต่งเพลงในช่วงเวลานี้มีจำนวนของการกำหนดลักษณะรวมถึงการใช้เบส continuo และความเชื่อในคำสอนของความรัก คำสอนของความรักของนักประพันธ์เพลงที่ได้รับอนุญาตในการแสดงอารมณ์และความรู้สึกในการเขียนเรียงความ อีกลักษณะเด่นของยุคบาโรกคือเน้นความคมชัดของปริมาณเนื้อก้าวและในดนตรี,เมื่อเทียบกับเพลงของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาปลายซึ่งไม่ได้มีสมาธิอยู่กับองค์ประกอบเหล่านี้ นอกจากนี้บาโรกดนตรีผละจากความรุนแรงของสไตล์เรอเนซองส์ยุคกลางและยุคต้นกับใหม่เน้นการใช้สีแกนนำและ ประเภทฆราวาสของเพลงตอนนี้ในความอุดมสมบูรณ์และนำมาใช้เป็นอย่างกว้างขวางว่าเป็นผู้ที่สไตล์ดนตรีพิธีกรรมพฤกษ์การลอกเลียนแบบ (มากกว่าหนึ่งบรรทัดของเพลง) ยังคงเป็นปัจจัยสำคัญอย่างยิ่งในการเขียนและการเล่นเพลงในขณะที่วิธีการ homophonic (เทคนิคดนตรีที่แสดงการแยกกว้างใหญ่ท่ามกลางสายทำนองและคลอ) ได้รับการยอมรับและใช้งานอย่างรวดเร็ว . สไตล์นี้ homophonic ที่สุดก็กลายเป็นที่โดดเด่นในรูปแบบสื่อของเพลงเช่นกันผลงานดนตรีที่มีส่วน continuo ที่แป้นพิมพ์ (โดยปกติอวัยวะหรือเปียโน) และเครื่องดนตรีเบส (ปกติปี่หรือเชลโล่) ช่วยในการถ่ายทอดการสนับสนุนประสานของคอร์ดภายใต้เส้นเสียงอันไพเราะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยุคบาโรกคำอธิบายลักษณะหรือยุคของดนตรียุโรประหว่างปีค.ศ. 1600 และ 1750 คำว่าบาโรได้มาจากคำภาษาโปรตุเกสหมายถึง "แบบมีมุกรูปร่างผิดปกติ" เริ่มใช้คำว่าบาโรแบะ strangeness ความผิดปกติ และความ ฟุ่มเฟือย ใช้มากขึ้นเพื่อศิลปะกว่าเพลง มันเป็นเพียงในศตวรรษ 20 ว่า เทอมนี้ได้รับจ้างเพื่อหมายถึงระยะเวลาในประวัติศาสตร์ดนตรี
เมื่อเปรียบเทียบกับรุ่นก่อนของ ดนตรียุคบาโรกสามารถมองเห็นเป็นคำสม อบอวล texturized และรุนแรง เพลงของรอบระยะเวลานี้เป็นลักษณะรวย counterpoint และทำนองสูงตกแต่ง เพลงของรอบระยะเวลานี้มีหลายลักษณะรวมถึงการใช้ basso continuo และเชื่อในลัทธิของ affections ที่กำหนด คำสอนของ affections คีตกวีเพื่อแสดงอารมณ์และความรู้สึกในตนจนได้ ลักษณะที่แตกต่างอื่นของยุคบาโรกเน้นความคมชัดของเสียง พื้นผิว และจังหวะในเพลง เมื่อเทียบกับเพลงของเรอเนสซองซ์สายซึ่งไม่สามารถเน้นองค์ประกอบเหล่านี้ นอกจากนี้ ดนตรียุคบาโรกขาดจาก harshness ของยุคกลางและต้นเรอเนสซองซ์แบบ โดยเน้นการใช้สีที่ vocal และบรรเลงใหม่ ชนิดทางโลกดนตรีขณะนี้อยู่ในความอุดมสมบูรณ์ และใช้อย่างกว้างขวางที่ลักษณะดนตรีพิธีกรรม เทียม polyphony (บรรทัดมากกว่าหนึ่งเพลง) ยังคงเป็นปัจจัยสำคัญมากในการเขียน และเล่นเพลง ในขณะที่วิธี homophonic (ดนตรีเทคนิคที่แสดงแยกมากมายท่ามกลางสายเมโลดี้และไพเราะ) ไม่สามารถยอมรับและใช้ค่อนข้างรวดเร็ว ลักษณะนี้ homophonic ในที่สุดเป็นหลักในรูปแบบบรรเลงเพลงด้วย งานดนตรีที่ประกอบด้วยส่วน continuo ที่แป้นพิมพ์ (ปกติจะเป็นออร์แกนหรือฮาร์ปซิคอร์ด) และมือเบส (บาสซูนปกติหรือ cello) ช่วยเพื่อแสดงการสนับสนุนที่มีค่าของ chords ภายใต้บรรทัดดนตรี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำว่ายุคบาโรกจะอธิบายถึงช่วงเวลาหรือสไตล์ของดนตรีในแบบยุโรประหว่างปี 1600 และ 1750 คำว่า"ตามแบบบาโรกที่ได้มาจากคำว่าโปรตุเกสที่มีความหมายว่า"ไข่มุกแห่งรูปร่างไม่เป็นไปตามปกติ."คำว่าแบบ Baroque ถูกนำมาใช้ให้เป็นมีความหมายว่าความแปลกความผิดปกติและการใช้ศิลปะมากกว่าเสียงดนตรีในครั้งแรกโรงแรมมีเฉพาะในศตวรรษที่ 20 ที่ว่านี้ได้ถูกนำมาใช้เพื่อดูในช่วงเวลาหนึ่งในประวัติศาสตร์ดนตรี
เมื่อเทียบกับรุ่นก่อนหน้านี้ของเพลงดนตรีสามารถเป็นได้ทั้งการประดับประดาอย่างงดงามเป็นอย่างสูง texturized อย่างหรูหราและความรุนแรงขึ้น เพลงของช่วงเวลาแห่งนี้มีลักษณะที่หรูหราโดยยึดสายประกอบด้วยเสียงอันไพเราะเป็นอย่างสูงและได้รับการตกแต่งฟังเพลงได้ในช่วงเวลาดังกล่าวนี้มีหมายเลขที่มีลักษณะการกำหนดรวมถึงการใช้ที่ของกัน Basso เป็นอย่างมากและความเชื่อในหลักของความรักที่ หลักของความรักได้รับอนุญาตให้นักแต่งเพลงเพื่อแสดงความรู้สึกและอารมณ์ความรู้สึกในบทเพลงพระราชนิพนธ์ของพวกเขา และมีลักษณะเป็นความโดดเด่นอื่นๆของยุคสมัยบาโรกที่เป็นการเน้นที่ความเปรียบต่างของระดับเสียงและเนื้อเพลงที่วิ่งด้วยจังหวะก้าวเมื่อลงแข่งในเมื่อเทียบกับการฟังเพลงในแบบเรอเนสซองค์ช่วงดึกซึ่งไม่ได้ให้ความสนใจกับองค์ประกอบเหล่านี้. ในการฟังเพลงตามแบบบาโรกแตกอยู่ห่างจากความหยาบกระด้างของสไตล์แบบยุคกลางและช่วงต้นยุคเรอเนสซองค์ใหม่ที่พร้อมด้วยการเน้นย้ำในการใช้งานของสีเสียงร้องและเสียงเครื่องดนตรี ประเภท ของเพลงในซานฟรานซิสโกได้ถูกในความอุดมสมบูรณ์และใช้กันอย่างแพร่หลายและเป็นสไตล์ดนตรีที่อูเมี่ยนเลียนแบบ polyphony (มากกว่าหนึ่งของเพลง)ยังคงเป็นปัจจัยที่สำคัญอย่างยิ่งในการเขียนและการเล่นเพลงในขณะที่วิธีการ homophonic (เทคนิคการเล่นดนตรีที่จะแสดงการแยกขนาดใหญ่ที่อยู่ในสายเสียงเพลงและการทำงานร่วมกันได้)ถูกลอบใช้และการยอมรับมากขึ้นอย่างรวดเร็ว สไตล์ homophonic นี้ในท้ายที่สุดได้กลายมาเป็นอำนาจในรูปแบบเสียงเครื่องดนตรีของเพลงเป็นอย่างดีงานเพลงที่มีส่วนร่วมกันที่คีย์บอร์ด(โดยปกติแล้วคือฮาพ - ซิคอดหรือองค์กรที่)และหน้าปัดเสียงเบส(โดยปกติแล้วเป็นแตรหรือวิโอล่า,เชลโล, a )ช่วยให้การส่งการสนับสนุนค่าความเพี้ยนเชิงฮาร์มอนิกของมีคอร์ดไหมตามสายประกอบด้วยเสียงอันไพเราะได้.