Bram StokerDracula's GuestWhen we s

Bram Stoker
Dracula's Guest
When we started for our drive the sun was shining brightly on Munich, and the air was full of the joyousness of early summer. Just as we were about to depart, Herr Delbruck (the maitre d'hotel of the Quatre Saisons, where I was staying) came down bareheaded to the carriage and, after wishing me a pleasant drive, said to the coachman, still holding his hand on the handle of the carriage door, "Remember you are back by nightfall. The sky looks bright but there is a shiver in the north wind that says there may be a sudden storm. But I am sure you will not be late." Here he smiled and added, "for you know what night it is."

Johann answered with an emphatic, "Ja, mein Herr," and, touching his hat, drove off quickly. When we had cleared the town, I said, after signalling to him to stop:

"Tell me, Johann, what is tonight?"

He crossed himself, as he answered laconically: "Walpurgis nacht." Then he took out his watch, a great, old-fashioned German silver thing as big as a turnip and looked at it, with his eyebrows gathered together and a little impatient shrug of his shoulders. I realized that this was his way of respectfully protesting against the unnecessary delay and sank back in the carriage, merely motioning him to proceed. He started off rapidly, as if to make up for lost time. Every now and then the horses seemed to throw up their heads and sniff the air suspiciously. On such occasions I often looked round in alarm. The road was pretty bleak, for we were traversing a sort of high windswept plateau. As we drove, I saw a road that looked but little used and which seemed to dip through a little winding valley. It looked so inviting that, even at the risk of offending him, I called Johann to stop - and when he had pulled up, I told him I would like to drive down that road. He made all sorts of excuses and frequently crossed himself as he spoke. This somewhat piqued my curiosity, so I asked him various questions. He answered fencingly and repeatedly looked at his watch in protest.

< 2 >
Finally I said, "Well, Johann, I want to go down this road. I shall not ask you to come unless you like; but tell me why you do not like to go, that is all I ask." For answer he seemed to throw himself off the box, so quickly did he reach the ground. Then he stretched out his hands appealingly to me and implored me not to go. There was just enough of English mixed with the German for me to understand the drift of his talk. He seemed always just about to tell me something - the very idea of which evidently frightened him; but each time he pulled himself up saying, "Walpurgis nacht!"

I tried to argue with him, but it was difficult to argue with a man when I did not know his language. The advantage certainly rested with him, for although he began to speak in English, of a very crude and broken kind, he always got excited and broke into his native tongue - and every time he did so, he looked at his watch. Then the horses became restless and sniffed the air. At this he grew very pale, and, looking around in a frightened way, he suddenly jumped forward, took them by the bridles, and led them on some twenty feet. I followed and asked why he had done this. For an answer he crossed himself, pointed to the spot we had left, and drew his carriage in the direction of the other road, indicating a cross, and said, first in German, then in English, "Buried him - him what killed themselves."

I remembered the old custom of burying suicides at cross roads: "Ah! I see, a suicide. How interesting!" But for the life of me I could not make out why the horses were frightened.

Whilst we were talking, we heard a sort of sound between a yelp and a bark. It was far away; but the horses got very restless, and it took Johann all his time to quiet them. He was pale and said, "It sounds like a wolf - but yet there are no wolves here now."

< 3 >
"No?" I said, questioning him. "Isn't it long since the wolves were so near the city?"

"Long, long," he answered, "in the spring and summer; but with the snow the wolves have been here not so long."

Whilst he was petting the horses and trying to quiet them, dark clouds drifted rapidly across the sky. The sunshine passed away, and a breath of cold wind seemed to drift over us. It was only a breath, however, and more of a warning than a fact, for the sun came out brightly again.

Johann looked under his lifted hand at the horizon and said, "The storm of snow, he comes before long time." Then he looked at his watch again, and, straightway holding his reins firmly - for the horses were still pawing the ground restlessly and shaking their heads - he climbed to his box as though the time had come for proceeding on our journey.

I felt a little obstinate and did not at once get into the carriage.

"Tell me," I said, "about this place where the road leads," and I pointed down.

Again he crossed himself and mumbled a prayer before he answered, "It is unholy."

"What is unholy?" I enquired.

"The village."

"Then there is a village?"

"No, no. No one lives there hundreds of years."

My curiosity was piqued, "But you said there was a village."

"There was."

"Where is it now?"

Whereupon he burst out into a long story in German and English, so mixed up that I could not quite understand exactly what he said. Roughly I gathered that long ago, hundreds of years, men had died there and been buried in their graves; but sounds were heard under the clay, and when the graves were opened, men and women were found rosy with life and their mouths red with blood. And so, in haste to save their lives (aye, and their souls! - and here he crossed himself) those who were left fled away to other places, where the living lived and the dead were dead and not - not something. He was evidently afraid to speak the last words. As he proceeded with his narration, he grew more and more excited. It seemed as if his imagination had got hold of him, and he ended in a perfect paroxysm of fear - white-faced, perspiring, trembling, and looking round him as if expecting that some dreadful presence would manifest itself there in the bright sunshine on the open plain.

< 4 >
Finally, in an agony of desperation, he cried, "Walpurgis nacht!" and pointed to the carriage for me to get in.

All my English blood rose at this, and standing back I said, "You are afraid, Johann - you are afraid. Go home, I shall return alone, the walk will do me good." The carriage door was open. I took from the seat my oak walking stick - which I al ways carry on my holiday excursions - and closed the door, pointing back to Munich, and said, "Go home, Johann - Walpurgis nacht doesn't concern Englishmen."

The horses were now more restive than ever, and Johann was trying to hold them in, while excitedly imploring me not to do anything so foolish. I pitied the poor fellow, he was so deeply in earnest; but all the same I could not help laughing. His English was quite gone now. In his anxiety he had forgot ten that his only means of making me understand was to talk my language, so he jabbered away in his native German. It began to be a little tedious. After giving the direction, "Home!" I turned to go down the cross road into the valley.

With a despairing gesture, Johann turned his horses towards Munich. I leaned on my stick and looked after him. He went slowly along the road for a while, then there came over the crest of the hill a man tall and thin. I could see so much in the distance. When he drew near the horses, they began to jump and kick about, then to scream with terror. Johann could not hold them in; they bolted down the road, running away madly. I watched them out of sight, then looked for the stranger; but I found that he, too, was gone.

With a light heart I turned down the side road through the deepening valley to which Johann had objected. There was not the slightest reason, that I could see, for his objection; and I daresay I tramped for a couple of hours without thinking of time or distance and certainly without seeing a person or a house. So far as the place was concerned, it was desolation itself. But I did not notice this particularly till, on turning a bend in the road, I came upon a scattered fringe of wood; then I recognized that I had been impressed unconsciously by the desolation of the region through which I had passed.

< 5 >
I sat down to rest myself and began to look around. It struck me that it was considerably colder than it had been at the commencement of my walk - a sort of sighing sound seemed to be around me with, now and then, high overhead, a sort of muffled roar. Looking upwards I noticed that great thick clouds were drafting rapidly across the sky from north to south at a great height. There were signs of a coming storm in some lofty stratum of the air. I was a little chilly, and, thinking that it was the sitting still after the exercise of walking, I resumed my journey.

The ground I passed over was now much more picturesque. There were no striking objects that the eye might single out, but in all there was a charm of beauty. I took little heed of time, and it was only when the deepening twilight forced it self upon me that I began to think of how I should find my way home. The air was cold, and the drifting of clouds high overhead was more marked. They were accompanied by a sort of far away rushing sound, through which seemed to come at intervals that mysterious cry which the driver had said came from a wolf. For a while I hesitated. I had said I would see the deserted village, so on I went and presently came on a wide stretch of open country, shut in by hills all around. Their sides were covered with trees which spread down to the plain, dotting in clumps the gentler slopes and hollows which showed here and there. I followed with my eye the winding of the road and sa

Johann answered with an emphatic, "Ja, mein Herr," and, touching his hat, drove off quickly. When we had cleared the town, I said, after signalling to him to stop:

"Tell me, Johann, what is tonight?"

He crossed himself, as he answered laconically: "Walpurgis nacht." Then he took out his watch, a great, old-fashioned German silver thing as big as a turnip and looked at it, with his eyebrows gathered together and a little impatient shrug of his shoulders. I realized that this was his way of respectfully protesting against the unnecessary delay and sank back in the carriage, merely motioning him to proceed. He started off rapidly, as if to make up for lost time. Every now and then the horses seemed to throw up their heads and sniff the air suspiciously. On such occasions I often looked round in alarm. The road was pretty bleak, for we were traversing a sort of high windswept plateau. As we drove, I saw a road that looked but little used and which seemed to dip through a little winding valley. It looked so inviting that, even at the risk of offending him, I called Johann to stop - and when he had pulled up, I told him I would like to drive down that road. He made all sorts of excuses and frequently crossed himself as he spoke. This somewhat piqued my curiosity, so I asked him various questions. He answered fencingly and repeatedly looked at his watch in protest.

< 2 >
 Finally I said, "Well, Johann, I want to go down this road. I shall not ask you to come unless you like; but tell me why you do not like to go, that is all I ask." For answer he seemed to throw himself off the box, so quickly did he reach the ground. Then he stretched out his hands appealingly to me and implored me not to go. There was just enough of English mixed with the German for me to understand the drift of his talk. He seemed always just about to tell me something - the very idea of which evidently frightened him; but each time he pulled himself up saying, "Walpurgis nacht!"

I tried to argue with him, but it was difficult to argue with a man when I did not know his language. The advantage certainly rested with him, for although he began to speak in English, of a very crude and broken kind, he always got excited and broke into his native tongue - and every time he did so, he looked at his watch. Then the horses became restless and sniffed the air. At this he grew very pale, and, looking around in a frightened way, he suddenly jumped forward, took them by the bridles, and led them on some twenty feet. I followed and asked why he had done this. For an answer he crossed himself, pointed to the spot we had left, and drew his carriage in the direction of the other road, indicating a cross, and said, first in German, then in English, "Buried him - him what killed themselves."

I remembered the old custom of burying suicides at cross roads: "Ah! I see, a suicide. How interesting!" But for the life of me I could not make out why the horses were frightened.

Whilst we were talking, we heard a sort of sound between a yelp and a bark. It was far away; but the horses got very restless, and it took Johann all his time to quiet them. He was pale and said, "It sounds like a wolf - but yet there are no wolves here now."

< 3 >
 "No?" I said, questioning him. "Isn't it long since the wolves were so near the city?"

"Long, long," he answered, "in the spring and summer; but with the snow the wolves have been here not so long."

Whilst he was petting the horses and trying to quiet them, dark clouds drifted rapidly across the sky. The sunshine passed away, and a breath of cold wind seemed to drift over us. It was only a breath, however, and more of a warning than a fact, for the sun came out brightly again.

Johann looked under his lifted hand at the horizon and said, "The storm of snow, he comes before long time." Then he looked at his watch again, and, straightway holding his reins firmly - for the horses were still pawing the ground restlessly and shaking their heads - he climbed to his box as though the time had come for proceeding on our journey.

I felt a little obstinate and did not at once get into the carriage.

"Tell me," I said, "about this place where the road leads," and I pointed down.

Again he crossed himself and mumbled a prayer before he answered, "It is unholy."

"What is unholy?" I enquired.

"The village."

"Then there is a village?"

"No, no. No one lives there hundreds of years."

My curiosity was piqued, "But you said there was a village."

"There was."

"Where is it now?"

Whereupon he burst out into a long story in German and English, so mixed up that I could not quite understand exactly what he said. Roughly I gathered that long ago, hundreds of years, men had died there and been buried in their graves; but sounds were heard under the clay, and when the graves were opened, men and women were found rosy with life and their mouths red with blood. And so, in haste to save their lives (aye, and their souls! - and here he crossed himself) those who were left fled away to other places, where the living lived and the dead were dead and not - not something. He was evidently afraid to speak the last words. As he proceeded with his narration, he grew more and more excited. It seemed as if his imagination had got hold of him, and he ended in a perfect paroxysm of fear - white-faced, perspiring, trembling, and looking round him as if expecting that some dreadful presence would manifest itself there in the bright sunshine on the open plain.

< 4 >
 Finally, in an agony of desperation, he cried, "Walpurgis nacht!" and pointed to the carriage for me to get in.

All my English blood rose at this, and standing back I said, "You are afraid, Johann - you are afraid. Go home, I shall return alone, the walk will do me good." The carriage door was open. I took from the seat my oak walking stick - which I al ways carry on my holiday excursions - and closed the door, pointing back to Munich, and said, "Go home, Johann - Walpurgis nacht doesn't concern Englishmen."

The horses were now more restive than ever, and Johann was trying to hold them in, while excitedly imploring me not to do anything so foolish. I pitied the poor fellow, he was so deeply in earnest; but all the same I could not help laughing. His English was quite gone now. In his anxiety he had forgot ten that his only means of making me understand was to talk my language, so he jabbered away in his native German. It began to be a little tedious. After giving the direction, "Home!" I turned to go down the cross road into the valley.

With a despairing gesture, Johann turned his horses towards Munich. I leaned on my stick and looked after him. He went slowly along the road for a while, then there came over the crest of the hill a man tall and thin. I could see so much in the distance. When he drew near the horses, they began to jump and kick about, then to scream with terror. Johann could not hold them in; they bolted down the road, running away madly. I watched them out of sight, then looked for the stranger; but I found that he, too, was gone.

With a light heart I turned down the side road through the deepening valley to which Johann had objected. There was not the slightest reason, that I could see, for his objection; and I daresay I tramped for a couple of hours without thinking of time or distance and certainly without seeing a person or a house. So far as the place was concerned, it was desolation itself. But I did not notice this particularly till, on turning a bend in the road, I came upon a scattered fringe of wood; then I recognized that I had been impressed unconsciously by the desolation of the region through which I had passed.

< 5 >
 I sat down to rest myself and began to look around. It struck me that it was considerably colder than it had been at the commencement of my walk - a sort of sighing sound seemed to be around me with, now and then, high overhead, a sort of muffled roar. Looking upwards I noticed that great thick clouds were drafting rapidly across the sky from north to south at a great height. There were signs of a coming storm in some lofty stratum of the air. I was a little chilly, and, thinking that it was the sitting still after the exercise of walking, I resumed my journey.

The ground I passed over was now much more picturesque. There were no striking objects that the eye might single out, but in all there was a charm of beauty. I took little heed of time, and it was only when the deepening twilight forced it self upon me that I began to think of how I should find my way home. The air was cold, and the drifting of clouds high overhead was more marked. They were accompanied by a sort of far away rushing sound, through which seemed to come at intervals that mysterious cry which the driver had said came from a wolf. For a while I hesitated. I had said I would see the deserted village, so on I went and presently came on a wide stretch of open country, shut in by hills all around. Their sides were covered with trees which spread down to the plain, dotting in clumps the gentler slopes and hollows which showed here and there. I followed with my eye the winding of the road and sa

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บแรมสโตเกอร์แขกของแดรกคูลาเมื่อเราเริ่มต้นสำหรับไดรฟ์ของ ดวงอาทิตย์ส่องแสงสดใสในมิวนิค และอากาศก็เต็มไป ด้วย joyousness ของช่วงต้นฤดูร้อน เป็นเรา ได้เกี่ยวกับออก Herr Delbruck (แมทร์ของไซสัน Quatre ที่แพงใช้ได้อยู่) มาลง bareheaded การขนส่ง และ ประสงค์ฉันไดรฟ์ดี งาม ยัง ครองมือจับประตูรถ "คุณจะไปตามรัตติกาลจำว่า ท้องฟ้าดูสดใส แต่มีเป็นศิวะลมเหนือว่าอาจมีพายุอย่างฉับพลัน แต่ผมแน่ใจว่า คุณจะไม่เสีย" ที่นี่เขายิ้ม และเพิ่ม "สำหรับคุณรู้คืนอะไร ก็" โยฮันน์ตอบ ด้วยความหนัก "Ja, mein Herr และ สัมผัสหมวกของเขา ขับรถออกได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเราได้ล้างเมือง กล่าวว่า ฉันหลังแดงเขาหยุด: "บอกฉัน โยฮันน์ คืออะไรคืนนี้" เขาทรยศตัวเอง เป็นเขาตอบ laconically: "Walpurgis nacht" แล้วเขาเอาออกนาฬิกาของเขา สิ่งดี ไมเงินเยอรมันขนาดใหญ่ที่มีหัวผักกาด และมองมัน มีเขาคิ้วรวบรวมเข้าด้วยกัน น่ารักเหมือนยักของไหล่เขา ฉันรู้ว่า นี้เป็นวิธีของเขารับปฏิเสธต่อความล่าช้าไม่จำเป็น และจมอยู่ในขนส่ง เพียง motioning เขาต้องการ เขาเริ่มออกอย่างรวดเร็ว เป็นแต่งหน้าสำหรับเวลาที่สูญหาย ทุกขณะนี้แล้วม้าดูเหมือนโยนหัวของพวกเขา และการสูดดมอากาศผิดปกติ ในโอกาสดังกล่าว มักจะช็อปปิ้งรอบในปลุก ถนนสวยเยือกเย็น สำหรับเราได้ข้ามสิ่งกีดขวางการจัดเรียงของที่ราบสูง windswept สูง ขณะเราขับรถ ถนนที่มองเห็น แต่เพียงเล็กน้อยที่ใช้และที่ดูเหมือนจะ จุ่มผ่านหุบเขาคดเคี้ยวเล็กน้อย มันดูเชิญที่ แม้เสี่ยงต่อโกรธเขา ฉันเรียกโยฮันน์หยุด - และเมื่อเขาได้ดึงขึ้น ผมบอกอยากไปลง เขาทำทุกข้อแก้ตัว และมักทรยศตัวเอง ตามที่เขาพูด นี้ค่อนข้าง piqued ข้าพเจ้า ให้ถามเขาคำถามต่าง ๆ เขาตอบ fencingly และมองนาฬิกาของเขาในการประท้วงหลายครั้ง< 2 > สุดท้าย ผมว่า "ดี โยฮันน์ อยากไปถนนนี้ ผมจะถามคุณมายกเว้นว่าคุณต้องการ แต่บอกทำไมคุณไม่ชอบไป นั่นคือทั้งหมดที่ผมถาม" สำหรับคำตอบ ที่เขาดูเหมือนจะโยนตัวเองปิดกล่อง อย่างรวดเร็วเขาไม่ถึงพื้น แล้วเขาเหยียดมือของเขาให้ฉัน appealingly และ implored ฉันไม่ไป มีเพียงพอของอังกฤษผสมกับภาษาเยอรมันจะเข้าใจของพูด เขาดูเหมือนเกือบจะบอกบางอย่าง - คิดมากที่กรีซกลัวเขา แต่ทุกครั้งที่เขาทำลายตัวเองขึ้นพูดว่า "Walpurgis nacht" ฉันพยายามเถียงกับเขา แต่ก็ยากที่จะโต้เถียงกับคนเมื่อผมไม่รู้ภาษาของเขา ประโยชน์แน่นอนคัดสรรกับเขา สำหรับแม้ว่าเขาเริ่มพูดภาษาอังกฤษ ประเภทน้ำมันดิบ และใช้งานไม่ได้ เขาจะได้ตื่นเต้น และยากจนลงลิ้นเขาพื้นเมือง - และทุกครั้งที่เขาทำนั้น เขามองที่นาฬิกาของเขา แล้วม้าก็กระสับกระส่าย และ sniffed อากาศ ที่ เขาเติบโตซีดมาก และ รอบคอบในทางกลัว เขาก็ไปข้างหน้า ถ่าย โดย bridles การ ทำเท้าบางยี่สิบ ตาม และถามว่า ทำไมเขาได้กระทำเช่นนี้ คำตอบเขาทรยศตัวเอง ชี้ไปยังจุดที่เราได้ ทิ้ง ดึงรถของเขาในทิศทางของถนนอื่น ๆ แสดงการข้าม และกล่าว ว่า ครั้งแรกในเยอรมัน แล้วในอังกฤษ "ฝังเขา - เขาว่าฆ่าตัวเอง" ฉันจำที่กำหนดเองเก่าของ burying อัตวินิบาตกรรมที่ข้ามถนน: "Ah เห็น การฆ่าตัวตาย วิธีที่น่าสนใจ" แต่สำหรับชีวิตของฉัน ฉันไม่สามารถทำให้ออกทำไมม้าไม่กลัว ในขณะที่เรากำลังพูด เราได้ยินการเรียงลำดับของเสียงระหว่างแต่ละภาษาเป็นเปลือก ก็ไกล แต่ม้าได้เหมาะมาก และใช้โยฮันน์เวลาเขาจะเงียบไป เขาอ่อน และกล่าวว่า "มันเสียงเหมือนหมาป่า - แต่ยัง มีหมาป่าไม่ที่นี่เดี๋ยวนี้"< 3 > "ไม่มี" ฉันกล่าวว่า สงสัยเขา "ไม่ได้นานเนื่องจากหมาป่าได้นั้นใกล้เมือง" "ยาวนาน ยาว นาน เขาตอบ "ในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน แต่กับหิมะ หมาป่าได้ที่นี่ไม่นาน" ในขณะที่เขาถูก petting ม้า และพยายามเงียบไป เค้าลอยอย่างรวดเร็วข้ามฟ้า แสงแดดผ่านไป และลมลมหนาวดูเหมือนจะ ดริฟท์เรา มันเป็นเพียงลมหายใจ อย่างไรก็ตาม และขึ้นคำเตือนกว่าความเป็นจริง สำหรับดวงอาทิตย์ออกมาสดใสอีกครั้ง โยฮันน์มองภายใต้มือของเขายกขอบฟ้า และกล่าว ว่า "พายุหิมะ มาก่อนนาน" แล้ว เขาดูที่นาฬิกาของเขาอีกครั้ง และ straightway ถือบังเหียนของเขาแน่นหนา - สำหรับม้ายังคง pawing ดิน restlessly และสั่นศีรษะของพวกเขา - เขาปีนขึ้นไปกล่องของเขาว่าเวลามาดำเนินการต่อในการเดินทางของเรา ฉันรู้สึกแหละเล็กน้อย และไม่พร้อมกันได้ในการขนส่ง "บอกฉัน ฉันกล่าวว่า "เกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ที่อยู่ลูกค้าเป้าหมาย และผมเคยลง เขาทรยศตัวเอง และ mumbled คำอธิษฐานก่อนเขาตอบ "มันคือ unholy" อีกครั้ง อะไรคือ unholy " ฉันกัน "เดอะวิลเลจ" "แล้วมีหมู่บ้าน" "ไม่มี ไม่ ไม่มีใครอยู่ที่นั่นหลายร้อยปี" ข้าพเจ้าถูก piqued "แต่ว่า มีหมู่บ้าน" "มี" "ก็ตอนนี้อยู่ไหน" Whereupon เขาระเบิดออกมาเป็นเรื่องยาวในภาษาเยอรมันและภาษาอังกฤษ ดังนั้นผสมขึ้นว่า ฉันไม่สามารถค่อนข้างเข้าใจสิ่งที่เขากล่าว คร่าว ๆ ที่ผมรวบรวมว่า นาน ร้อยปี คนตายมี และถูกฝังในหลุมฝังศพของพวกเขา แต่เสียงได้ยินภายใต้ดินเหนียว และเมื่อเปิดหลุมฝังศพ ชายและหญิงพบโรซี่ ด้วยชีวิตและปากของพวกเขาสีแดง ด้วยเลือด และ อื่น ๆ รีบบันทึกชีวิต (อาย และวิญญาณของพวกเขา! - และที่นี่เขาทรยศตัวเอง) ผู้ที่ถูกปล่อยหนีไปสถานที่อื่น ๆ ที่อยู่อาศัยอาศัยอยู่ และตายไม่ตาย และ ไม่ - อะไรไม่ เขากลัวอย่างเห็นได้ชัดพูดคำสุดท้าย เป็นเขาครอบครัวพร้อมคำบรรยายของเขา เขาโตตื่นเต้นมาก เหมือนเป็นจินตนาการของเขาก็ได้เก็บของเขา และเขาสิ้นสุดลง paroxysm โกกลัว - white-faced, perspiring ตะลึงงัน และมองรอบเขาว่าต้องที่บางสถานะ dreadful จะชัดเองมีแดดสดใสบนล้วนเปิด< 4 > สุดท้าย ในความทุกข์สิ้นหวัง เขา ร้อง "Walpurgis nacht " แล้วชี้ไปยังการขนส่งจะได้รับ เลือดของฉันภาษาอังกฤษที่ และทำให้ผมยืนกลับ พูด "คุณจะกลัว โยฮันน์ - คุณได้กลัว ไปบ้าน จะกลับคนเดียว การเดินจะทำให้ฉันดีขึ้น" ประตูรถถูกเปิด ผมเอาจากนั่งไม้เท้าของฉันโอ้ค -ซึ่งผมอัลวิธีดำเนินเที่ยววันหยุดของฉัน - ปิดประตู ชี้กลับไปมิวนิค และ กล่าวว่า "กลับบ้าน โยฮันน์ - Walpurgis nacht ไม่กังวล Englishmen" ตอนนี้มีม้าบางที่อาจมากขึ้นกว่าเดิม และโยฮันน์พยายามเก็บพวกเขา ในขณะที่ขึ้ง imploring ฉันไม่ทำอะไรที่โง่มาก ฉันจำเลย pitied เพื่อนยาก เขาให้ลึกซึ้งอย่างจริงจัง แต่เหมือน ที่ฉันสามารถช่วยการหัวเราะ ภาษาอังกฤษได้ค่อนข้างหายไปทันที ในความกังวลของเขา เขาได้ลืมสิบที่เขาเป็นทำให้ฉันเข้าใจที่พูดภาษาของฉัน ดังนั้นเขา jabbered ไปในเยอรมันบ้านเกิดของเขา มันเริ่มจะน่าเบื่อเล็กน้อย หลังจากการให้ทิศทาง "บ้าน" ฉันเปิดเข้าถนนข้ามหุบเขา มีรูปลายเส้น despairing โยฮันน์เปิดม้าของเขาไปมิวนิค ผมเองในไม้ของฉัน และมองเขา เขาไปอย่างช้า ๆ ไปตามถนนในขณะ นั้นมีมาบนยอดเขาสูง และบางคน ฉันสามารถเห็นได้มากในระยะห่าง เมื่อเขาวาดใกล้ม้า พวกเขาเริ่ม การกระโดดเตะเกี่ยวกับ แล้วร้อง ด้วยความหวาดกลัว โยฮันน์ไม่สามารถเก็บพวกเขาใน พวกแร็คอยู่ วิ่งออกไปนัก ฉันเฝ้าดูพวกเขาลับตา แล้วดูคนแปลกหน้า แต่ฉันพบว่า เขา เกินไป หายไป ไพ่ไฟ ฉันเปิดถนนทางผ่านหุบเขาลึกที่มี objected โยฮันน์ มีไม่น้อยเหตุผล ที่ฉันสามารถดู มรดกของเขา และฉัน daresay ฉัน tramped สำหรับสองสามชั่วโมงโดย ไม่คิดเวลาหรือระยะทาง และแน่นอนโดย ไม่ดูคนหรือบ้าน ตราบใดไม่เกี่ยวข้อง ได้ไร้ผู้คนเอง แต่ผมไม่ได้สังเกตนี้อย่างยิ่งจน ในการเลี้ยวโค้งที่ถนน ฉันมาตามสวัสดิการกระจายไม้ แล้ว ฉันรู้ว่า ฉันมีการประทับรับ โดยไร้ผู้คนภาคที่ฉันได้ผ่าน< 5 > ฉันนั่งลงพักผ่อนตัวเอง และเริ่มมองไปรอบ ๆ มันหลงฉันที่มันหนาวมากกว่าจะได้รับที่เริ่มดำเนินการเดินเล่น - เสียงที่จัดเรียงของ sighing ที่ดูเหมือน จะรอบตัว ด้วย ตอนนี้แล้ว ค่าโสหุ้ยสูง เสียงคำราม muffled จัดเรียงของ มองขึ้นผมสังเกตเห็นว่า เมฆหนามากถูกร่างอย่างรวดเร็วข้ามฟ้าจากเหนือสู่ใต้ที่มีความสูงมาก มีสัญญาณของพายุมาใน stratum บางสูงส่งลม ผมหนาวเล็กน้อย แล้ว คิดว่า เป็นพี่เลี้ยงยังหลังออกกำลังกายการเดิน ฉันดำเนินต่อการเดินทางของฉัน The ground I passed over was now much more picturesque. There were no striking objects that the eye might single out, but in all there was a charm of beauty. I took little heed of time, and it was only when the deepening twilight forced it self upon me that I began to think of how I should find my way home. The air was cold, and the drifting of clouds high overhead was more marked. They were accompanied by a sort of far away rushing sound, through which seemed to come at intervals that mysterious cry which the driver had said came from a wolf. For a while I hesitated. I had said I would see the deserted village, so on I went and presently came on a wide stretch of open country, shut in by hills all around. Their sides were covered with trees which spread down to the plain, dotting in clumps the gentler slopes and hollows which showed here and there. I followed with my eye the winding of the road and sa

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

แบของถ่านหินแดรกคิวลาเกสเมื่อเราเริ่มต้นสำหรับไดรฟ์ของเราดวงอาทิตย์ส่องแสงสดใสในมิวนิคและอากาศก็เต็มไปด้วยความชุ่มชื่นของช่วงต้นฤดูร้อน เพียงเท่านี้เรากำลังจะออกเดินทาง Herr Delbruck (โรงแรม Maitre ศิลปวัตถุของ Quatre Saisons ที่ฉันพักอยู่) ลงมาไม่สวมหมวกกับการขนส่งและหลังจากที่ฉันต้องการไดรฟ์ที่น่าพอใจกล่าวว่าคนขับรถม้าที่ยังคงจับมือของเขา ที่จับของประตูการขนส่งที่ "โปรดจำไว้ว่าคุณจะกลับค่ำ. ท้องฟ้าดูสดใส แต่มีตัวสั่นในลมเหนือที่ระบุว่าอาจจะมีพายุฉับพลัน. แต่ผมแน่ใจว่าคุณจะไม่สาย." ที่นี่เขายิ้มและกล่าวเสริมว่า "สำหรับคุณรู้ว่าสิ่งที่มันเป็นคืน." โยฮันน์ตอบหนักแน่น "จาหมี่ Herr" และสัมผัสหมวกของเขาขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเราได้เคลียร์เมืองที่ฉันกล่าวว่าหลังจากการส่งสัญญาณที่จะให้เขาหยุด: "บอกโยฮันน์คืออะไรคืนนี้?" เขาข้ามตัวเองในขณะที่เขาตอบห้วน ". Walpurgis Nacht" จากนั้นเขาก็หยิบเอานาฬิกาของเขาที่ดีสิ่งที่เงินเยอรมันสมัยเก่าเป็นใหญ่เป็นหัวผักกาดและมองไปที่มันมีขนคิ้วของเขารวมตัวกันและยักใจร้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของไหล่ของเขา ฉันตระหนักว่านี่คือวิธีการของเขากราบประท้วงต่อต้านความล่าช้าที่ไม่จำเป็นและจมลงกลับมาอยู่ในสายการบินเพียง motioning เขาที่จะดำเนินการ เขาเริ่มออกอย่างรวดเร็วเช่นถ้าจะทำขึ้นสำหรับเวลาที่หายไป ทุกขณะนี้แล้วม้าดูเหมือนจะโยนขึ้นหัวของพวกเขาและสูดอากาศอากาศมีพิรุธ ในโอกาสดังกล่าวมักจะมองฉันในรอบปลุก ถนนเป็นเยือกเย็นสวยสำหรับเราได้ภายในการจัดเรียงของที่ราบสูงมีลมพัดแรงสูง ในขณะที่เราขับรถผมเห็นถนนที่ดู แต่ใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ และที่ดูเหมือนจะจุ่มผ่านหุบเขาคดเคี้ยวเล็กน้อย มันจึงเชิญชวนให้มองว่าแม้ความเสี่ยงของการกระทำผิดกฎหมายเขาเรียกว่าโยฮันน์ฉันจะหยุด - และเมื่อเขาได้ดึงขึ้นผมบอกเขาว่าผมต้องการที่จะขับรถลงถนน เขาทำทุกประเภทของข้อแก้ตัวและข้ามบ่อยตัวเองในฐานะที่เขาพูด นี้ค่อนข้างป่องๆอยากรู้อยากเห็นของฉันดังนั้นฉันถามเขาคำถามต่างๆ . เขาตอบ fencingly และมองซ้ำแล้วซ้ำอีกที่นาฬิกาของเขาในการประท้วง<2> สุดท้ายผมกล่าวว่า "ดีโยฮันน์ผมต้องการที่จะไปลงถนนนี้ฉันจะไม่ขอให้คุณมาจนกว่าคุณจะชอบ. แต่บอกฉันว่าทำไมคุณทำไม่ได้ ชอบที่จะไปนั่นคือทั้งหมดที่ฉันขอ. " สำหรับคำตอบดูเหมือนว่าเขาจะโยนตัวเองออกจากกล่องอย่างรวดเร็วเขาถึงพื้น จากนั้นเขาก็ยืดออกมือของเขาดึงดูดให้ฉันและฉันอ้อนวอนไม่ให้ไป มีเพียงก็เพียงพอภาษาอังกฤษผสมกับภาษาเยอรมันสำหรับผมที่จะเข้าใจดริฟท์ของการพูดคุยของเขา ดูเหมือนว่าเขาเสมอเพียงจะบอกอะไรบางอย่าง - ความคิดที่ดีที่เห็นได้ชัดว่ากลัวเขา; แต่ทุกครั้งที่เขาดึงตัวเองขึ้นว่า "Walpurgis Nacht!" ผมพยายามที่จะเถียงกับเขา แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะเถียงกับผู้ชายคนหนึ่งเมื่อผมไม่ทราบว่าภาษาของเขา ประโยชน์อย่างแน่นอนหลับไปอยู่กับเขาเพราะถึงแม้เขาจะเริ่มพูดภาษาอังกฤษของน้ำมันดิบชนิดมากและเสียเขาได้เสมอตื่นเต้นและบุกเข้าไปในภาษาพื้นเมืองของเขา - และเวลาที่เขาทำเช่นนั้นทุกคนเขามองไปที่นาฬิกาของเขา จากนั้นม้ากลายเป็นกระสับกระส่ายและดมกลิ่นในอากาศ ในตอนนี้เขาเติบโตซีดมากและมองไปรอบ ๆ ในทางที่กลัวเขาก็กระโดดลงไปข้างหน้าเอาพวกเขาโดยบังเหียนและนำพวกเขาในบางยี่สิบฟุต ผมทำตามและถามว่าทำไมเขาทำแบบนี้ คำตอบที่เขาเดินข้ามตัวเองชี้ไปที่จุดที่เราได้ออกและดึงสายการบินของเขาในทิศทางของถนนสายอื่น ๆ ที่แสดงให้เห็นข้ามและกล่าวว่าเป็นครั้งแรกในเยอรมันแล้วในภาษาอังกฤษ "ฝังเขา - เขาสิ่งที่ฆ่าตัวตาย . "ผมจำประเพณีเก่าแก่ของการฆ่าตัวตายที่ฝังข้ามถนน" อาฉันเห็นวิธีฆ่าตัวตายที่น่าสนใจ "!.! แต่สำหรับชีวิตของฉันฉันไม่สามารถให้ออกว่าทำไมม้าถูกกลัว. ในขณะที่เรากำลังพูดถึงเราได้ยินการจัดเรียงของเสียงระหว่างร้องเอ๋งและเปลือกไม้เป็น มันเป็นที่อยู่ห่างไกล; แต่ม้าได้กระสับกระส่ายมากและจะเอาโยฮันน์ตลอดเวลาของเขาที่จะให้พวกเขาที่เงียบสงบ เขาเป็นซีดและกล่าวว่า "มันดูเหมือนหมาป่า -. แต่ยังมีหมาป่าที่นี่ไม่มีตอนนี้" <3> "ไม่?" ฉันกล่าวว่าเขาตั้งคำถาม "มันไม่ได้เป็นความยาวตั้งแต่หมาป่าจึงใกล้เมือง?" "นานนาน" เขาตอบว่า "ในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน แต่มีหิมะหมาป่าได้รับที่นี่ไม่นานว่า". ในขณะที่เขาถูกลูบคลำ ม้าและพยายามที่จะเงียบพวกเขาเมฆดำลอยอย่างรวดเร็วทั่วท้องฟ้า แสงแดดผ่านไปและลมหายใจของลมหนาวดูเหมือนจะลอยเหนือเรา มันเป็นเพียงลมหายใจอย่างไรและมากขึ้นของการเตือนกว่าความเป็นจริงสำหรับดวงอาทิตย์ออกมาสดใสอีกครั้ง. โยฮันน์มองมือยกของเขาที่ขอบฟ้าและกล่าวว่า "พายุหิมะเขามาก่อนเป็นเวลานาน." จากนั้นเขาก็มองไปที่นาฬิกาของเขาอีกครั้งและในทันใดถือบังเหียนของเขาแน่น - ม้าก็ยังคงตะปบพื้นพล่านและสั่นศีรษะของพวกเขา -. เขาปีนขึ้นไปยังกล่องของเขาราวกับว่าเวลาที่ได้มาสำหรับการดำเนินการในการเดินทางของเราผมก็รู้สึกว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ดื้อรั้นและไม่ได้ในครั้งเดียวจะได้รับในการขนส่ง. "บอกว่า" ผมกล่าวว่า "เกี่ยวกับสถานที่ที่นำไปสู่ถนนสายนี้" และผมชี้ลง. อีกครั้งที่เขาเดินข้ามตัวเองและพึมพำสวดมนต์ก่อนที่เขาจะตอบว่า "มันเป็น ไม่บริสุทธิ์. "" อะไรคือสิ่งที่ชั่วร้าย? " ฉันถาม. "หมู่บ้าน." "จากนั้นก็มีหมู่บ้าน?" "ไม่มี. ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่นหลายร้อยปี." อยากรู้อยากเห็นของฉันถูกป่องๆ "แต่คุณกล่าวว่ามีหมู่บ้าน." "มี." "มันเป็นตอนนี้อยู่ที่ไหน?" หลังจากนั้นเขาก็ระเบิดออกมาเป็นเรื่องยาวในเยอรมันและภาษาอังกฤษผสมเพื่อขึ้นว่าฉันจะไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขากล่าวว่า ฉันรวบรวมประมาณว่านานมาแล้วหลายร้อยปีที่ผ่านมามีคนเสียชีวิตที่นั่นและถูกฝังอยู่ในหลุมฝังศพของพวกเขา แต่เสียงก็ได้ยินเสียงภายใต้ดินและเมื่อเปิดหลุมฝังศพชายและหญิงพบว่ามีสีดอกกุหลาบที่มีชีวิตและปากของพวกเขาด้วยเลือดสีแดง และเพื่อให้รีบไปช่วยชีวิตของพวกเขา (ตลอดกาลและวิญญาณของพวกเขา - และที่นี่เขาข้ามตัวเอง) ผู้ที่ถูกทิ้งหนีไปยังสถานที่อื่น ๆ ที่มีชีวิตอาศัยอยู่และตายเป็นตายและไม่ได้ - ไม่ได้เป็นสิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนกลัวที่จะพูดคำสุดท้าย ในขณะที่เขาดำเนินการที่มีคำบรรยายของเขาเขาเติบโตขึ้นและตื่นเต้น มันดูเหมือนว่าจินตนาการของเขาได้ถือของเขาและเขาจบลงด้วยการปะทุที่สมบูรณ์แบบของความกลัว - สีขาวเผือด, เหงื่อออกสั่นและกำลังมองหารอบเขาเป็นถ้าคาดหวังว่าบางส่วนปรากฏตัวที่น่ากลัวจะประจักษ์เองมีในแสงแดดสดใสบน ที่ราบเปิด. <4> สุดท้ายในความทุกข์ทรมานจากความสิ้นคิดเขาร้องไห้ "Walpurgis Nacht!" และชี้ไปที่สายการบินสำหรับผมที่จะได้รับใน. ทั้งหมดโลหิตภาษาอังกฤษเพิ่มขึ้นที่นี้และยืนอยู่ด้านหลังผมพูดว่า "คุณจะกลัวที่โยฮันน์ -. คุณกลัวไปบ้านผมจะกลับมาคนเดียวเดินจะทำฉันดี . " ประตูสายการบินได้เปิด ผมเอามาจากที่นั่งไม้โอ๊คของฉันตะพด - ที่ฉันวิธีการดำเนินการเกี่ยวกับอัลทัศนศึกษาวันหยุดของฉัน - และปิดประตูชี้กลับไปที่มิวนิคและกล่าวว่า "ไปที่บ้านของโยฮันน์ - Walpurgis Nacht ไม่ได้กังวลอังกฤษ." ม้า ตอนนี้หงุดหงิดมากขึ้นกว่าที่เคยและโยฮันน์ได้พยายามที่จะถือไว้ในขณะที่เรียกร้องให้ฉันตื่นเต้นที่จะไม่ทำอะไรโง่ ผมสงสารเพื่อนที่ไม่ดีเขาก็ให้ลึกอย่างจริงจัง; แต่ทั้งหมดเดียวกันฉันไม่สามารถช่วยหัวเราะ ภาษาอังกฤษของเขาก็หายไปเลยทีเดียวในขณะนี้ ในความวิตกกังวลของเขาที่เขาได้ลืมที่สิบหมายถึงเฉพาะของเขาทำให้ผมเข้าใจคือการพูดภาษาของฉันเพื่อให้เขา jabbered ไปในบ้านเกิดของเขาเยอรมัน มันเริ่มที่จะเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าเบื่อ หลังจากที่ให้ทิศทางที่ "บ้าน" ผมหันไปลงถนนข้ามเข้าไปในหุบเขา. ด้วยท่าทางหวังโยฮันน์หันม้าของเขาต่อมิวนิค ผมโน้มตัวที่ติดของฉันและมองตามหลังเขา เขาเดินช้า ๆ ไปตามถนนในขณะนั้นมีมามากกว่ายอดของเนินเขาเป็นคนที่สูงและบาง ฉันจะได้เห็นมากในระยะไกล เมื่อเขาเข้ามาใกล้ม้าพวกเขาเริ่มที่จะกระโดดและเตะเกี่ยวแล้วจะกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว โยฮันน์ไม่สามารถจับพวกเขาใน; พวกเขาปิดลงที่ถนนวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง ผมเฝ้าดูพวกเขาออกจากสายตาแล้วมองหาคนแปลกหน้า; แต่ผมพบว่าเขาก็หายไป. ด้วยหัวใจแสงผมหันลงที่ถนนด้านข้างผ่านหุบเขาลึกที่โยฮันน์ได้คัดค้าน ไม่มีเหตุผลที่น้อยที่สุดที่ฉันจะได้เห็นสำหรับการคัดค้านของเขา และฉัน daresay ฉัน tramped สำหรับคู่ของชั่วโมงโดยไม่ต้องคิดเวลาหรือระยะทางและแน่นอนไม่เห็นบุคคลหรือบ้าน เพื่อให้ห่างไกลเป็นสถานที่ที่เป็นห่วงก็คือการรกร้างว่างเปล่าของตัวเอง แต่ผมไม่ได้แจ้งให้ทราบนี้จนถึงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเปลี่ยนโค้งถนนที่ฉันมาอยู่บนขอบกระจัดกระจายจากไม้ แล้วผมจำได้ว่าผมได้รับความประทับใจไม่รู้ตัวโดยรกร้างของภูมิภาคผ่านที่ฉันได้ผ่าน. <5> ฉันนั่งลงส่วนที่เหลือตัวเองและเริ่มที่จะมองไปรอบ ๆ มันหลงฉันว่ามันเป็นอย่างมากที่หนาวเย็นกว่าที่เคยเป็นที่เริ่มต้นของการเดินของฉัน - การเรียงลำดับของการถอนหายใจเสียงที่ดูเหมือนจะเป็นรอบ ๆ ตัวผมมีตอนนี้แล้วค่าใช้จ่ายสูงการจัดเรียงของเสียงคำรามในลำคอ มองขึ้นไปผมสังเกตเห็นว่าเมฆหนาที่ดีได้รับการจัดทำร่างอย่างรวดเร็วทั่วท้องฟ้าจากเหนือจรดใต้ที่สูงมาก มีสัญญาณของพายุมาในบางชั้นสูงของอากาศได้ ฉันเป็นเพียงเล็กน้อยที่อากาศหนาวเย็นและคิดว่ามันเป็นยังคงนั่งหลังการออกกำลังกายของการเดินที่ฉันกลับมาการเดินทางของฉัน. พื้นดินฉันผ่านไปตอนนี้ที่งดงามมากขึ้น ไม่มีวัตถุที่โดดเด่นที่ตาอาจเดี่ยวออกมี แต่ในทั้งหมดมีเสน่ห์ของความงาม ผมเอาใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเวลาและมันก็เป็นเพียงเมื่อพลบค่ำลึกบังคับตัวเองเมื่อฉันว่าฉันเริ่มที่จะคิดว่าผมควรจะหาทางกลับบ้านของฉัน อากาศหนาวและดริฟท์ของเมฆค่าใช้จ่ายสูงมากขึ้นเป็นเครื่องหมาย พวกเขาได้รับมาพร้อมกับเสียงวิ่งการจัดเรียงของที่อยู่ห่างไกลผ่านที่ดูเหมือนจะมาในช่วงเวลาที่เสียงร้องลึกลับซึ่งคนขับรถบอกว่ามาจากหมาป่า สำหรับในขณะที่ผมลังเล ผมเคยบอกว่าผมจะเห็นหมู่บ้านร้างอื่น ๆ ผมไปและปัจจุบันมาบนชายหาดทอดยาวกว้างของประเทศเปิดปิดด้วยภูเขารอบ ๆ ด้านข้างของพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ที่แผ่กระจายลงไปธรรมดาที่กระจายอยู่ทั่วในดงเนินเขาอ่อนโยนและโพรงซึ่งแสดงให้เห็นที่นี่และมี ผมทำตามด้วยตาของฉันที่คดเคี้ยวของถนนและสา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ของ บราม สโตกเกอร์

เมื่อเราเริ่มล่าแขกขับรถของเรา ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าในมิวนิค และอากาศที่เต็มไปด้วยความสุขสันต์ของต้นฤดูร้อน เช่นเดียวกับที่เรากำลังจะออกเดินทาง คุณเดลบรูค ( ผู้จัดการ d'hotel ของควาเทร์ saisons ที่ที่ผมเคยอยู่ ) มา bareheaded เพื่อการขนส่ง และ หลัง ให้ฉันขับสบาย บอกกับคนขับรถม้า ,ยังจับมือของเขาที่ด้ามจับของประตูตู้ " จำกลับมาตอนค่ำ ท้องฟ้าที่ดูสดใส แต่มันสั่นลมเหนือที่ระบุว่าอาจจะมีพายุฉับพลัน แต่ฉันแน่ใจว่า คุณจะไม่มีสาย " เขายิ้มและกล่าวว่า “คุณรู้อะไรคืนแหละ "

โยฮันน์ตอบกับหนักแน่น " จา ไมน์ แฮร์ และ สัมผัสหมวกของเขา ขับออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อเราได้เคลียร์เมือง บอกว่า หลังจากส่งสัญญาณให้เขาหยุด :

" บอก โย อะไรคืนนี้ ?

เขาทรยศตัวเอง เขาตอบ laconically : " walpurgis Nacht . " จากนั้นเขาก็หยิบดู ของเขาดี โบราณ เยอรมัน เงินที่ใหญ่พอๆกับผักกาด และมองมัน คิ้วของเขามาพร้อมกันและใจร้อนของยักไหล่ผมรู้ว่านี้คือวิธีการของเขาสุภาพประท้วงความล่าช้าที่ไม่จำเป็นและจมกลับเข้าไปในรถม้า เพียง motioning เขาต่อไป เขาเริ่มออกอย่างรวดเร็วราวกับจะชดเชยเวลาที่เสียไป ตอนนี้ม้าดูเหมือนจะโยนขึ้นในหัวของเขา และสูดอากาศที่น่าสงสัย ในโอกาสดังกล่าว ผมมักจะมองรอบๆในการแจ้งเตือน ถนนก็เลือนลางมาก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.