So no, I don’t mind if his and his

So no, I don’t mind if his and his wife’s entry is subsidised by the government and they only pay 100 Baht each to get in.

Who would have a problem with that?

Who would have a problem with paying more than someone else because they earn 10x more, if it meant their family could enjoy the same social outing?

I pay more than the average Thai for entry to certain places and for certain goods because I earn more. I am privileged to be able to afford to live here and consistently enjoy myself in nice hotels and swim in the waters of beautiful beaches, and to visit amazing temples and see wonderful landscapes.

The majority of Thais will never be able to take such a holiday in a foreign land. In fact, the majority of Thais have never visited the beautiful islands and wonderful corners of their own country.

So no, I don’t care that I pay 100 Baht more for entry to a museum, or 50 Baht more for a t-shirt in the market by the beach. As a resident (I don’t have official residency) I am privileged to live in a nice apartment, and to be able to afford to eat in lovely restaurants and enjoy all the city has to offer; again, way above and beyond the means of the average Thai person.

When I say the average Thai, I am referring to the 17 million Thais who earn under ten thousand Baht per month, most of whom, according to a recent bank survey, are in debt to the tune of an average of 150,000 Baht; debt that continues to grow at between 6-20% depending on the mood of the debtor’s loan shark.

Even the lowest paid expat jobs in Thailand massively outweigh the average Thai wage; so why oh why do we continue to grumble and begrudge those with low salaries access to museums and local attractions at a discounted rate?

When we complain how unfair it is that a dual economy exists, we should stop in our self-serving tracks and think for a moment; do we want museums and places of cultural interest to solely be accessible to foreigners and middle/upper class Thais by there being one price for all?

Are we happy to stop the kids of an average earning Thai family going to the places we like to visit just because we feel discriminated against?

Or do we want it the other way around, where everyone pays the “Thai price”. That way, we, along with the Thai middle and upper classes, get to clasp even tighter onto our purse strings, a solution which would no doubt contribute to lowering the wages of those working for state-run museums, national parks and other places of interest.

This isn’t about discrimination. This is about sensible economics. Sure, there are many well-off Thai people who get the Thai price when they can clearly afford more than the average foreigner. But we can’t dismiss 17 million other people on that basis. No, we have to get on with it and stop seeing this as some sort of prejudicial war on foreigners.

Things have levelled out somewhat over the past few years, and vendors often make a point of telling customers (Thais included) that its “one price for all”. But with Thailand’s roots in a barter economy, a deal can usually be struck on most things you buy.

So if you want to avoid paying more than the locals, you should learn to speak Thai and enable yourself to engage with sellers in their native language.

By making a little effort to learn the language, you’ll be able to bridge the gap and integrate into the local community. You’ll be able to strike up a conversation and ask for “Laka con Thai” (Thai price). Otherwise you can expect to be perceived as just another foreigner enjoying the fruits of the country but who arrogantly has no interest in bothering to learn the language.

So let’s stop being so sensitive, and instead be compassionate enough to accept that this isn’t discrimination.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ ฉันไม่ทราบถ้าของเขาและภรรยาของเขารายการเป็นอุดหนุนจากรัฐบาล และต้องชำระราคาชิ้นละ 100 บาท จะได้รับเท่านั้นที่จะมีปัญหากับที่ผู้ที่จะมีปัญหากับการจ่ายเงินมากกว่าคนอื่นเนื่องจากจะหา 10 x มากขึ้น ถ้ามันหมายถึง ครอบครัวของพวกเขาสามารถเพลิดเพลินกับการออกนอกบ้านสังคมเดียวกันฉันจ่ายมากกว่าไทยเฉลี่ยสำหรับรายการบางสถานและบางสินค้าเนื่องจากได้รับข้อมูลเพิ่มเติม ผม:สิทธิ์จะสามารถซื้อได้อยู่ที่นี่ และอย่างสม่ำเสมอการเพลิดเพลินกับตัวเองในโรงแรมดีและว่ายน้ำในทะเลของชายหาดที่สวยงาม เพื่อเยี่ยมชมวัดตื่นตาตื่นใจ และมองเห็นทัศนียภาพที่ดีส่วนใหญ่คนไทยจะไม่สามารถที่จะมีวันหยุดในต่างแดน ในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ของคนไทยได้เคยเยี่ยมชมหมู่เกาะและมุมที่ดีของประเทศของตนเองไม่ ฉันไม่สนใจว่า ผมจ่าย 100 บาท เพิ่มเติมสำหรับรายการพิพิธภัณฑ์ ขึ้นไป 50 บาท สำหรับเสื้อยืดในตลาดริมชายหาด ผู้อยู่อาศัย (ไม่มีซี่อย่างเป็นทางการ) ฉัน: privileged อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์ดี และจะสามารถซื้อได้จะกินในร้านอาหารที่น่ารัก และสนุกกับทุกเมืองมีให้ อีกครั้ง ทางเหนือกว่าหมายถึงของคนไทยทั่วเมื่อฉันพูดไทยเฉลี่ย ผมหมายถึงคนไทย 17 ล้านที่ได้รับต่ำกว่าหมื่นบาทต่อเดือน สุดคน ตามการสำรวจธนาคารล่า มีหนี้ในการปรับแต่งค่าเฉลี่ย 150,000 บาท หนี้ที่ยังคงเติบโตในระหว่าง 6-20% ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของปลาฉลามเงินกู้ของลูกหนี้Even the lowest paid expat jobs in Thailand massively outweigh the average Thai wage; so why oh why do we continue to grumble and begrudge those with low salaries access to museums and local attractions at a discounted rate?When we complain how unfair it is that a dual economy exists, we should stop in our self-serving tracks and think for a moment; do we want museums and places of cultural interest to solely be accessible to foreigners and middle/upper class Thais by there being one price for all?Are we happy to stop the kids of an average earning Thai family going to the places we like to visit just because we feel discriminated against?Or do we want it the other way around, where everyone pays the “Thai price”. That way, we, along with the Thai middle and upper classes, get to clasp even tighter onto our purse strings, a solution which would no doubt contribute to lowering the wages of those working for state-run museums, national parks and other places of interest.This isn’t about discrimination. This is about sensible economics. Sure, there are many well-off Thai people who get the Thai price when they can clearly afford more than the average foreigner. But we can’t dismiss 17 million other people on that basis. No, we have to get on with it and stop seeing this as some sort of prejudicial war on foreigners.Things have levelled out somewhat over the past few years, and vendors often make a point of telling customers (Thais included) that its “one price for all”. But with Thailand’s roots in a barter economy, a deal can usually be struck on most things you buy.So if you want to avoid paying more than the locals, you should learn to speak Thai and enable yourself to engage with sellers in their native language.By making a little effort to learn the language, you’ll be able to bridge the gap and integrate into the local community. You’ll be able to strike up a conversation and ask for “Laka con Thai” (Thai price). Otherwise you can expect to be perceived as just another foreigner enjoying the fruits of the country but who arrogantly has no interest in bothering to learn the language.So let’s stop being so sensitive, and instead be compassionate enough to accept that this isn’t discrimination.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นไม่ผมไม่คิดว่าเขาและภรรยาของเขาเข้าเป็นเงินอุดหนุนจากรัฐบาลและพวกเขาจะจ่ายเงิน 100 บาทจะได้รับใน.

ใครจะมีปัญหากับที่?

ใครจะมีปัญหาเกี่ยวกับการจ่ายเงินมากขึ้นกว่าคนอื่นเพราะพวกเขาได้รับ 10x มากขึ้นถ้ามันหมายถึงครอบครัวของพวกเขาสามารถเพลิดเพลินไปกับการออกนอกบ้านทางสังคมเช่นเดียวกันหรือไม่?

ฉันต้องจ่ายเงินมากขึ้นกว่าค่าเฉลี่ยของไทยสำหรับการเข้าสู่สถานที่บางและสินค้าบางอย่างเพราะผมมีรายได้เพิ่มเติม ผมได้รับการยกเว้นที่จะสามารถที่จะอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสม่ำเสมอและสนุกกับตัวเองในโรงแรมที่ดีและว่ายน้ำในน่านน้ำของชายหาดที่สวยงามและเพื่อเยี่ยมชมวัดที่น่าตื่นตาตื่นใจและมองเห็นทัศนียภาพที่ยอดเยี่ยม

ส่วนใหญ่ของคนไทยจะไม่สามารถที่จะใช้วันหยุดดังกล่าวในต่างประเทศ ในความเป็นจริงคนไทยส่วนใหญ่ไม่เคยได้ไปเยือนเกาะที่สวยงามและมุมที่ยอดเยี่ยมของประเทศของตัวเอง

ดังนั้นไม่ผมไม่สนใจว่าฉันต้องจ่ายเงิน 100 บาทสำหรับการเข้าสู่พิพิธภัณฑ์หรือ 50 บาทสำหรับเสื้อยืดในตลาดริมชายหาด ในฐานะที่เป็นถิ่นที่อยู่ (ผมไม่ได้มีที่อยู่อาศัยอย่างเป็นทางการ) ผมสิทธิพิเศษที่จะอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นที่ดีและเพื่อให้สามารถที่จะกินในร้านอาหารที่น่ารักและสนุกกับทุกเมืองที่มีข้อเสนอ; อีกวิธีที่เหนือกว่าวิธีการของคนไทยเฉลี่ย

เมื่อฉันบอกว่าค่าเฉลี่ยของไทย, ฉันกำลังหมายถึง 17 ล้านคนไทยที่ได้รับภายใต้หนึ่งหมื่นบาทต่อเดือนซึ่งส่วนใหญ่ตามการสำรวจของธนาคารที่ผ่านมาอยู่ในตราสารหนี้ปรับแต่งของค่าเฉลี่ยของ 150,000 บาท; หนี้ที่ยังคงเติบโตระหว่าง 6-20% ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของลูกหนี้ฉลามเงินกู้

แม้จ่ายต่ำสุดงานชาวต่างชาติในประเทศไทยอย่างหนาแน่นเกินดุลค่าจ้างเฉลี่ยไทย; ดังนั้นทำไมโอ้ทำไมเรายังคงบ่นและบ่นว่าผู้ที่มีเงินเดือนต่ำเข้าถึงไปยังพิพิธภัณฑ์และสถานที่ท่องเที่ยวในท้องถิ่นในอัตราที่ลด?

เมื่อเราบ่นว่าไม่เป็นธรรมมันคือการที่เศรษฐกิจคู่อยู่แล้วเราควรจะหยุดในเพลงของตัวเองให้บริการของเราและคิดว่าสักครู่; เราไม่ต้องการที่พิพิธภัณฑ์และสถานที่น่าสนใจทางวัฒนธรรม แต่เพียงผู้เดียวสามารถเข้าถึงชาวต่างชาติและคนชั้นกลางบน / คนไทยโดยมีการเป็นหนึ่งในราคาทั้งหมดหรือไม่

เรามีความสุขที่จะหยุดเด็กของค่าเฉลี่ยรายได้ครอบครัวคนไทยที่จะไปสถานที่ที่เราต้องการเยี่ยมชมเพียงเพราะเรารู้สึกว่าการเลือกปฏิบัติหรือไม่

หรือเราต้องการวิธีอื่น ๆ ที่ทุกคนจ่าย "ราคาไทย" วิธีการที่เราพร้อมกับกลางไทยและชนชั้นสูงจะได้รับการจับมือแน่นบนสตริงเงินของเรา, การแก้ปัญหาซึ่งจะไม่มีข้อสงสัยนำไปสู่การลดค่าจ้างของผู้ที่ทำงานในพิพิธภัณฑ์ของรัฐทำงาน, อุทยานแห่งชาติและสถานที่อื่น ๆ ที่ ดอกเบี้ย.

นี้ไม่เกี่ยวกับการเลือกปฏิบัติ นี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ที่เหมาะสม ตรวจสอบว่ามีคนไทยจำนวนมากที่ดีออกที่ได้รับราคาที่ไทยเมื่อพวกเขาอย่างชัดเจนสามารถจ่ายได้มากขึ้นกว่าชาวต่างชาติเฉลี่ย แต่เราไม่สามารถยกเลิก 17 ล้านคนอื่น ๆ บนพื้นฐานที่ว่า ไม่มีเราจะต้องรับกับมันและหยุดที่เห็นนี้เป็นจัดเรียงของสงครามอคติชาวต่างชาติบางส่วน

สิ่งที่มีการลดลงมาบ้างในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาและผู้ขายมักจะทำให้จุดบอกลูกค้า (คนไทยรวม) ว่า "ราคาเดียวสำหรับทุกคน" แต่มีรากของประเทศไทยในทางเศรษฐกิจการแลกเปลี่ยน, การจัดการที่สามารถจะหลงในสิ่งที่มากที่สุดที่คุณจะซื้อ

ดังนั้นถ้าคุณต้องการที่จะหลีกเลี่ยงการจ่ายมากกว่าชาวบ้านที่คุณควรเรียนรู้ที่จะพูดภาษาไทยและเปิดใช้งานตัวเองจะมีส่วนร่วมกับผู้ขายในภาษาพื้นเมืองของพวกเขา

โดยการทำให้ความพยายามน้อยที่จะเรียนรู้ภาษาที่คุณจะสามารถที่จะลดช่องว่างและบูรณาการเข้าไปในชุมชนท้องถิ่น คุณจะสามารถที่จะพุดคุยและขอ "Laka con ไทย" (ราคาไทย) มิฉะนั้นคุณจะคาดหวังที่จะถูกมองว่าเป็นเพียงชาวต่างชาติอีกเพลิดเพลินกับผลไม้ของประเทศ แต่ผู้ที่เต๊ะมีความสนใจในการรบกวนการเรียนรู้ภาษาไม่มี

ดังนั้นขอให้หยุดการสำคัญดังนั้นและแทนที่จะเป็นความเห็นอกเห็นใจพอที่จะยอมรับว่านี่ไม่ใช่การเลือกปฏิบัติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังนั้นไม่ว่าถ้าเขาและภรรยาของเขาคือรายการเงินอุดหนุนจากรัฐบาล และพวกเขาจ่ายเพียง 100 บาท จะได้รับในใครมีปัญหากับมันหรือใครมีปัญหากับการจ่ายมากกว่าคนอื่นเพราะพวกเขาได้รับ 10x เพิ่มเติม ถ้ามันหมายถึงครอบครัวของพวกเขาสามารถเพลิดเพลินกับกิจกรรมทางสังคมเดียวกันฉันจ่ายมากกว่าคนไทยโดยเฉลี่ยสำหรับการเข้าสู่สถานที่บางและสำหรับสินค้าบางอย่าง เพราะผมหาข้อมูลเพิ่มเติม ผมได้รับสิทธิพิเศษสามารถที่จะอาศัยอยู่ที่นี่และสนุกกับตัวเองเสมอในโรงแรมที่ดีและว่ายน้ำในน่านน้ำของชายหาดที่สวยงาม และเยี่ยมชมวัดที่น่าตื่นตาตื่นใจและมองเห็นภูมิทัศน์ที่ยอดเยี่ยมส่วนใหญ่คนไทยจะไม่สามารถใช้เช่นวันหยุดในต่างประเทศ ในความเป็นจริง คนไทยส่วนใหญ่ไม่เคยไปเที่ยวเกาะสวยงาม และมุมที่ยอดเยี่ยมของประเทศของตนเองดังนั้น ไม่ , ฉันไม่สนว่าผมจ่าย 100 บาทขึ้นไป เพื่อเข้าพิพิธภัณฑ์ หรือ 50 บาท สำหรับเสื้อยืดในตลาดริมหาด เป็นถิ่นที่อยู่ ( ผมไม่มีเจ้าหน้าที่ประจำ ) ผมได้รับสิทธิพิเศษที่จะอยู่ในพาร์ทเมนต์ที่ดีและจะสามารถรับประทานอาหารในร้านอาหารที่น่ารักและสนุกกับทุกเมืองมีให้ อีกวิธีที่เหนือกว่าค่าเฉลี่ยของคนไทยโดยเฉลี่ยเมื่อฉันพูด ภาษาไทย เฉลี่ย ผมหมายถึง 17 ล้านคนไทยที่ได้รับภายใต้ 10 , 000 บาทต่อเดือน ซึ่งส่วนใหญ่ ตามการสำรวจล่าสุดของธนาคารมีหนี้ที่ปรับเฉลี่ย 150 , 000 บาท หนี้ที่ยังคงเติบโตในระหว่าง 6-20 % ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉลามเงินกู้ ของลูกหนี้แม้สุดจ่ายงานในประเทศไทยมากเกินค่าจ้างไทยเฉลี่ย ; ดังนั้นทำไมทำไมเรายังคงบ่นและอิจฉาผู้ที่มีเงินเดือนต่ำสามารถเข้าถึงพิพิธภัณฑ์และสถานที่ท่องเที่ยวท้องถิ่นในอัตราที่ลดราคา ?เมื่อเราบ่นว่าไม่ยุติธรรมที่เศรษฐกิจคู่ที่มีอยู่ เราควรจะหยุดในตนเองของเราให้บริการติดตามและคิดสักครู่ ; เราต้องการพิพิธภัณฑ์และสถานที่น่าสนใจทางวัฒนธรรมเพียงสามารถเข้าถึงได้ให้กับชาวต่างชาติและกลาง / ชนชั้นสูง คนไทย โดยมีหนึ่งราคาสำหรับทั้งหมดเรายินดีที่จะหยุดเด็กของรายได้เฉลี่ยของครอบครัวชาวไทยไปที่ๆเราอยากไป เพียงเพราะว่าเรารู้สึก discriminated ?หรือเราต้องการมันวิธีอื่น ๆที่ทุกคนจ่ายไทย " ราคา " ซึ่งทางเราพร้อมกับไทย กลางและชนชั้นสูงได้รับตะขอแน่นหนากว่านี้ลงบนสายกระเป๋าของเรา , โซลูชั่นซึ่งจะไม่มีข้อสงสัยช่วยลดเงินเดือนของคนที่ทำงานในพิพิธภัณฑ์ ขณะแห่งชาติสวนสาธารณะและสถานที่น่าสนใจอื่น ๆนี่ไม่ใช่การเลือกปฏิบัติ นี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ที่สมเหตุสมผล แน่นอน มีหลาย คน ไทย ฐานะที่ได้รับราคาที่ไทยเมื่อพวกเขาอย่างชัดเจนสามารถจ่ายมากกว่าชาวต่างชาติโดยเฉลี่ย แต่เราไม่สามารถยกเลิกอีก 17 ล้านคน บนพื้นฐานที่ ไม่ เราต้องจัดการกับมันและหยุดการเห็นนี้เป็นบางจัดเรียงของสงครามเป็นผลร้ายต่อชาวต่างชาติสิ่งที่ได้ปรับระดับออกค่อนข้างไม่กี่ปีที่ผ่านมา , และผู้ขายมักจะทำให้จุดที่จะบอกลูกค้า ( คนไทยรวม ) ว่า " ราคา " แต่ด้วยรากของประเทศไทยในการเศรษฐกิจ การจัดการสามารถจะหลงในสิ่งที่คุณซื้อดังนั้นถ้าคุณต้องการที่จะหลีกเลี่ยงการจ่ายมากกว่าชาวบ้าน คุณควรเรียนรู้ที่จะพูดภาษาไทย และช่วยให้ตัวเองเพื่อต่อสู้กับผู้ขายในภาษาพื้นเมืองของพวกเขาโดยการทำให้ความพยายามเล็กน้อยที่จะเรียนรู้ภาษา คุณจะสามารถลดช่องว่างและบูรณาการเข้าไปในชุมชนท้องถิ่น คุณจะสามารถเริ่มการสนทนาและถาม " Laka คอนไทย " ( ราคาคนไทย ) มิฉะนั้น คุณจะรับรู้ว่าเป็นแค่ชาวต่างชาติเพลิดเพลินกับผลไม้ของประเทศ แต่ที่เต๊ะไม่เคยสนใจรบกวนเรียนภาษาดังนั้น อย่าอ่อนไหวง่าย และแทนการแผ่เมตตาพอที่จะยอมรับว่า นี่ไม่ใช่การเลือกปฏิบัติ