Lew, 2003), on the basis of new pat

Lew, 2003), on the basis of new patterns of contemporary mobility, they do not apply in
mountain regions. In addition, cognitive distance may play different roles for tourism
mobility (Reynolds & McNulty, 1968; Smith, 1984), for example, adding artificial distance
between attractions separated by some kind of real or perceived obstacle, such as
natural or administrative borders. The distances travelled by base campers have been
documented in only a few papers (Chancellor & Cole, 2008; Smallwood et al., 2012). In
both cases, a rural mountain area and a nature-based tourism destination, the maximum
distances covered by visitors were between 93 and 105 km, and between 1:20 and
1:40 hours in time.
Intensity in terms of number of attractions also affects consumption patterns with low
intensity correlated with more fixed patterns of consumption and higher intensity with a
higher variety. Finally, the existence of prominent or unique attractions will increase the
consumption patterns of space with visitors being ready to travel longer distances to visit
them (Nicolau, 2008; Nyaupane & Graefe, 2008; Zillinger, 2007).
Smallwood et al. (2012) found two characteristics within destination movement patterns:
static and hub-and-spoke patterns. Static movement patterns imply staying at the
accommodation location most of the time, while hub-and-spoke movements are characterized
by daily trips to neighbouring attractions combined with exploration around the
accommodation location. In fact, McKercher and Lau (2008) found that the most common
movement style had a local exploration component combined with visits to one or
more attractions within the destination. Similarly, Chancellor and Cole (2008) found that
93% of the visitors to Jackson County, a rural mountain area, were single-destination
travellers, among which 71% were base campers and 12% were static. Godde et al.
(2000) argued that people look to mountain environments to gain a sense of renewal. This
is specifically the case of domestic tourism, which dominates over international tourism
in most mountain regions. Although there is need for further research on this topic it
seems reasonable to assume that the most common pattern of movement in inhabited rural
and mountain areas is domestic tourism with second homes, and with a mobility pattern
that is car-based and hub-and-spoke, or a combination of hub-and-spoke and static patterns.
Additionally, hub-and-spoke or base-camp territoriality is compatible with a stopover
and secondary destination in multiple-destination patterns (Dredge, 1999; Hwang &
Fesenmaier, 2003; Hwang et al., 2006; Lue, Crompton, & Fesenmaier, 1993), as it can be
then taken as a module of the multi-destination trip.
Tourism zoning and mobility in mountain regions
There is a growing concern by researchers on the use of a variety of methods to analyse
tourists’ movement patterns, which can benefit further research on tourism. Most of this
research to date has focused on the analysis of tourism movement patterns in small areas
such as cities, counties, protected areas or theme parks (Chhetri & Arrowsmith, 2008;
Connell & Page, 2008; Dietvorst, 1995; Pettersson & Zillinger, 2011; Shoval & Isaacson,
2007; Xiao-Ting & Bi-Hu, 2012).
In contrast, the analysis of tourism mobility patterns in larger areas is less explored.
The few existing studies at a regional level place the emphasis on the itineraries taken by
visitors (Van der Knaap, 1999; Zillinger, 2007), the catchment areas of particular tourism
destinations (Chancellor & Cole, 2008; Nyaupane & Graefe, 2008; Zhang et al., 2011)
and the spatial distribution of attractions within tourism destinations (Ding et al., 2011).
Still fewer studies have focused on measuring the potential for recreational opportunity
determined by the spatial distribution of attractions and the identification of zones or
areas with highest potential (Vasiliadis & Kobotis, 1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกณฑ์หนึ่งในหลาย ๆ 2003) ตามรูปแบบใหม่ของการเคลื่อนไหวร่วมสมัย พวกเขาไม่สามารถใช้ในภูมิภาคภูเขา ระยะทางรับรู้อาจเล่นบทบาทแตกต่างกันสำหรับการท่องเที่ยวเคลื่อนไหว (เรย์โนลด์สแอนด์ McNulty, 1968 Smith, 1984), เช่น เพิ่มระยะทางประดิษฐ์ระหว่างคั่น ด้วยบางประการจริง หรือรับรู้อุปสรรค เช่นสถานที่ท่องเที่ยวเขตแดนธรรมชาติ หรือดูแล ระยะทางแค้มพ์พื้นฐานได้จัดทำเอกสารในเฉพาะบางเอกสาร (ชานเซลเลอร์และโคล 2008 Smallwood et al., 2012) ในกรณี พื้นที่ภูเขาชนบท และเป็นปลาย ทางท่องเที่ยวตามธรรมชาติ สูงสุดระยะทางที่ครอบคลุม โดยผู้เข้าชมได้ ระหว่างกิโลเมตรที่ 93 และ 105 และ 1:20 และเวลา 1:40 ในเวลาความรุนแรงในสถานที่ท่องเที่ยวยังมีผลต่อรูปแบบการใช้ มีน้อยcorrelated ความรุนแรง มีมากขึ้นคงรูปแบบของการใช้และความเข้มสูงมีการต่าง ๆ สูงขึ้น ในที่สุด มีสถานที่ท่องเที่ยวโดดเด่น หรือเอกลักษณ์จะเพิ่มการรูปแบบการใช้พื้นที่กับผู้เยี่ยมชมความพร้อมในการเดินทางระยะทางยาวไปพวกเขา (Nicolau, 2008 Nyaupane และ Graefe, 2008 Zillinger, 2007)Smallwood et al. (2012) พบลักษณะสองในปลายทางรูปแบบการเคลื่อนไหว:รูปแบบคงที่ และฮับ และพูด รูปแบบการเคลื่อนไหวคงเป็นสิทธิ์แบบพักสถานที่พักส่วนใหญ่ของเวลา ในขณะที่มีลักษณะเคลื่อนไหวฮับ และพูดโดยทริปทุกวันที่สถานที่ท่องเที่ยวประเทศกับการสำรวจสถานสถานพัก ในความเป็นจริง McKercher และ Lau (2008) พบว่าพบมากที่สุดลักษณะการเคลื่อนไหวได้สำรวจท้องถิ่นประกอบกับชมหนึ่ง หรือท่องเที่ยวที่เพิ่มมากขึ้นภายในปลายทาง พบว่าในทำนองเดียวกัน ชานเซลเลอร์และโคล (2008)93% ของผู้เข้าชมที่ Jackson เขต พื้นที่ภูเขาชนบท มีปลายทางเดียวเดินทาง ที่ฐานแค้มพ์ได้ 71% และ 12% ก็คง Godde et al(2000) โต้เถียงว่า คนมองไปที่สภาพแวดล้อมที่เขาได้รับความรู้สึกต่อกัน นี้โดยเฉพาะในกรณีของการท่องเที่ยวในประเทศ ซึ่งกุมอำนาจเหนือท่องเที่ยวนานาชาติในพื้นที่ภูเขาส่วนใหญ่ ถึงแม้ จำเป็นต้องวิจัยเพิ่มเติมในหัวข้อนี้ดูเหมือนสมเหตุสมผลคิดว่า รูปแบบทั่วไปของการเคลื่อนไหวในอาศัยอยู่ชนบทและพื้นที่ภูเขาคือการ ท่องเที่ยวภายในประเทศ กับบ้านสอง และรูปแบบการเคลื่อนไหวที่จะ ใช้รถ และฮับ และ พูด หรือชุดของฮับ และพูด และคงรูปนอกจากนี้ ถิ่นฮับ และพูด หรือฐานค่ายจะเข้ากันได้กับอินชอนและปลายรองในปลายทางหลายรูปแบบ (Dredge, 1999 Hwang &Fesenmaier, 2003 Hwang et al., 2006 ลื้อ Crompton, & Fesenmaier, 1993), มันจะมีแล้ว นำมาเป็นโมดูลการเดินทางจุดหมายปลายทางหลายโซนท่องเที่ยวและการเคลื่อนไหวในพื้นที่ภูเขามีความกังวลเพิ่มขึ้น โดยนักวิจัยการใช้วิธีการวิเคราะห์ต่าง ๆของนักท่องเที่ยวเคลื่อนไหวรูปแบบ ที่ได้รับประโยชน์เพิ่มเติมวิจัยท่องเที่ยว ทั้งนี้วิจัยถึงปัจจุบันได้เน้นการวิเคราะห์รูปแบบการเคลื่อนไหวท่องเที่ยวในพื้นที่ขนาดเล็กเช่นเมือง เขต พื้นที่ป้องกัน หรือสวนสนุก (Chhetri & Arrowsmith, 2008Connell และหน้า 2008 Dietvorst, 1995 Pettersson & Zillinger, 2011 Shoval และ Isaacson2007 Xiao-Ting และ Bi-หู 2012)ในทางตรงกันข้าม การวิเคราะห์รูปแบบการเคลื่อนไหวท่องเที่ยวในพื้นที่ขนาดใหญ่มีน้อยอุดมศึกษาที่มีอยู่น้อยในระดับภูมิภาคที่ทำเน้นตารางโดยผู้เยี่ยมชม (Van der Knaap, 1999 Zillinger, 2007) ลุ่มน้ำพื้นที่ท่องเที่ยวโดยเฉพาะสถานที่ท่องเที่ยว (ชานเซลเลอร์และโคล 2008 Nyaupane และ Graefe, 2008 เตียว et al., 2011)และการกระจายของแหล่งท่องเที่ยวภายในสถานที่ท่องเที่ยว (ดิง et al., 2011)ยังน้อยกว่าการศึกษาได้เน้นวัดศักยภาพโอกาสสันทนาตามรหัสของเขตพื้นที่และการกระจายสถานที่ท่องเที่ยว หรือพื้นที่ที่ มีศักยภาพสูง (Vasiliadis & Kobotis, 1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Lew , 2003 ) บนพื้นฐานของรูปแบบใหม่ของการร่วมสมัย พวกเขาไม่ได้ใช้ใน
ภาคภูเขา นอกจากนี้การรับรู้ระยะทางอาจเล่นบทบาทที่แตกต่างกันสำหรับ Mobility การท่องเที่ยว
( Reynolds &นัลตี้ , 1968 ; Smith , 1984 ) , ตัวอย่างเช่นการเพิ่มระยะทางระหว่างสถานที่ประดิษฐ์
โดยแยกชนิดบาง จริง หรือ การรับรู้อุปสรรค เช่น
พรมแดนธรรมชาติ หรือการบริหารระยะทางเดินทางโดยค่ายฐานได้รับ
เอกสารในเพียงไม่กี่บทความ ( อธิการบดี&โคล , 2008 ; สมอลล์วูด et al . , 2012 ) ใน
ทั้งสองกรณี พื้นที่ภูเขาชนบทและธรรมชาติปลายทางการท่องเที่ยว , สูงสุด
ระยะทางที่ครอบคลุมโดยเข้าชมได้ระหว่าง 100 และ 105 กิโลเมตร และระหว่าง 1 และ

40 ชั่วโมงในเวลาความรุนแรงในแง่ของจำนวนของแหล่งท่องเที่ยวที่ยังมีผลต่อรูปแบบการบริโภคที่มีความเข้มต่ำ
มีความสัมพันธ์กับถาวรมากขึ้น รูปแบบของการบริโภคและความเข้มสูงกับ
ความหลากหลายสูง ในที่สุด ก็มีเอกลักษณ์ที่โดดเด่น หรือแหล่งท่องเที่ยวจะเพิ่ม
รูปแบบการพื้นที่ที่มีผู้เข้าชมเป็นพร้อมที่จะเดินทางระยะทางยาวเข้า
( nicolau , 2008 ;nyaupane & graefe , 2008 ; zillinger , 2007 ) .
สมอลล์วูด et al . ( 2012 ) พบได้ 2 ลักษณะในรูปแบบการเคลื่อนไหวปลายทาง :
แบบคงที่และฮับและพูดแบบ รูปแบบการเคลื่อนไหวคงที่บ่งบอกพักอยู่ที่พัก
สถานที่มากที่สุดของเวลา ในขณะที่ฮับและพูด การเคลื่อนไหวมีลักษณะ
โดยการเดินทางทุกวัน สถานที่รวมกับการสำรวจรอบ
เพื่อนบ้านสถานที่ตั้งของที่พัก ในความเป็นจริง และ mckercher เลา ( 2551 ) พบว่า ส่วนใหญ่มีสไตล์
เคลื่อนไหวท้องถิ่นสำรวจองค์ประกอบรวมกับการเข้าชมหนึ่งหรือ
มากขึ้น สถานที่ท่องเที่ยวในปลายทาง โดยอธิการบดีและโคล ( 2551 ) พบว่า
93% ของผู้เข้าเยี่ยมชม แจ็คสันเคาน์ตี้ เป็นพื้นที่ภูเขาชนบท , การเดินทางปลายทาง
โสดระหว่างที่ 71% เป็นค่ายฐาน และ 12% เป็นแบบคงที่ godde et al .
( 2000 ) ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าคนมองสภาพแวดล้อมภูเขาที่จะได้รับความรู้สึกของการต่ออายุ โดยเฉพาะกรณีนี้

การท่องเที่ยวภายในประเทศ ซึ่งเป็นผู้นำการท่องเที่ยวระหว่างประเทศในภูมิภาคภูเขามากที่สุด ถึงแม้ว่าจะต้องศึกษาเพิ่มเติมในหัวข้อนี้มัน
ดูเหมือนว่าเหมาะสมที่จะสันนิษฐานว่า แบบแผนที่พบมากที่สุดของการเคลื่อนไหวในการอาศัยอยู่ในชนบท
และพื้นที่ภูเขาเป็นในประเทศ การท่องเที่ยวกับบ้านที่สอง และมีการเคลื่อนไหวแบบ
นั้นรถตาม และฮับและพูด หรือการรวมกันของฮับและพูดและรูปแบบคงที่ .
นอกจากนี้ ฮับและพูด หรือดินแดนที่ค่ายมันเข้ากันได้กับ แวะ
ต้นและปลายทางในรูปแบบปลายทางหลาย ( ลอก , 1999 ; ฮวาง&
fesenmaier , 2003 ; ฮวาง et al . , 2006 ; จาก Crompton & fesenmaier , 1993 ) , มันสามารถ
แล้วถ่ายเป็นโมดูลของหลายปลายทางการเดินทาง การท่องเที่ยว และการเคลื่อนไหวในภูมิภาคเขต

มีภูเขา ความกังวลเพิ่มขึ้นโดยนักวิจัยในการใช้ความหลากหลายของวิธีการวิเคราะห์
รูปแบบการเคลื่อนย้ายนักท่องเที่ยว 'ซึ่งได้ประโยชน์วิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับการท่องเที่ยว ส่วนใหญ่ของการวิจัยนี้
วันเน้นการวิเคราะห์รูปแบบการเคลื่อนไหวของการท่องเที่ยวในพื้นที่ขนาดเล็ก
เช่น เมือง เขต พื้นที่ หรือ สวนสนุก ( chhetri &แอร์โรว์สมิธ , 2008 ;
เนล&หน้า , 2008 ; dietvorst , 1995 ; เพตเตอร์ ัน& zillinger 2011 ; shoval & Isaacson ,
2007 ; เสี่ยวถิง & Bi Hu , 2012 ) .
ในความคมชัดการวิเคราะห์รูปแบบการท่องเที่ยวในพื้นที่ขนาดใหญ่น้อย สำรวจ
มีอยู่ไม่กี่สถานที่ศึกษาในระดับภูมิภาค โดยเน้นเส้นทางที่ถ่ายโดย
ชม ( ฟาน เดอร์ knaap , 1999 ; zillinger , 2007 ) , พื้นที่ของจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยว
โดยเฉพาะ ( อธิการบดี&โคล , 2008 ; nyaupane & graefe 2008 ; Zhang et al . , 2011 )
และการกระจายทางพื้นที่ของสถานที่ท่องเที่ยวในจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยว ( Ding et al . , 2011 ) .
การศึกษายังคงน้อยลงได้มุ่งเน้นในการวัดศักยภาพโอกาสนันทนาการ
กำหนดโดยการกระจายเชิงพื้นที่ของแหล่งท่องเที่ยว และการกำหนดเขตหรือพื้นที่ที่มีศักยภาพสูงสุด ( vasiliadis

& kobotis , 1999 )