Several factors have been shown to

Several factors have been shown to be involved in decisions to use seclusion and restraint in psychiatric inpatient settings. This study examined whether staff perceptions of factors related to the care team and violence on the ward predicted use of seclusion and restraint in psychiatric wards.

Methods:

A total of 309 staff members (nurses, rehabilitation instructors, and nurse's aides) providing care to patients with serious mental disorders were recruited from eight university psychiatric hospitals and general-hospital psychiatric units in the province of Quebec. Factors assessed included sociodemographic characteristics, psychological distress, staff perceptions of aggression and of interaction between members of the psychiatric team (team climate), and organizational factors.

Results:

Bivariate analyses showed that certain aspects of the team climate, staff perceptions of aggression, and organizational factors were associated with greater use of seclusion and restraint. The final multivariate model indicated that the following factors independently predicted greater use: type of hospital ward (emergency department and intensive care unit), staff perception of a higher level of expression of anger and aggression among team members, perception of the frequency of incidents of physical aggression against the self among patients, and perception of insufficient safety measures in the workplace.

Conclusions:

These findings represent the first stage of a research program aimed at reducing use of seclusion and restraint in psychiatric settings. They underscore the importance of evaluating a variety of factors, including perceptions of safety and violence, when examining reasons for use of these controversial interventions

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัจจัยหลายอย่างได้รับการแสดงการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจใช้ความเงียบสงบและความยับยั้งชั่งใจในการตั้งค่าห้องคลอดทางจิตเวช การศึกษานี้ตรวจสอบว่าพนักงานเข้าใจปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการเรียนและความรุนแรงในผู้ป่วยที่คาดว่า จะใช้ของสันโดษและความยับยั้งชั่งใจในเขตการปกครองทางจิตเวช

วิธี:

รวมพนักงานที่ 309 (พยาบาล ฟื้นฟูผู้สอน และพยาบาลของช่วย) ให้การดูแลผู้ป่วย ด้วยโรคร้ายแรงจิตได้พิจารณาจากโรงพยาบาลจิตเวชมหาวิทยาลัย 8 และหน่วยจิตเวชโรงพยาบาลทั่วไปในจังหวัดควิเบก ปัจจัยประเมินลักษณะรวม sociodemographic ความทุกข์ทางจิตใจ รับรู้พนักงานรุกราน และปฏิสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกในทีมจิตเวช (ทีมสภาพภูมิอากาศ), กองค์กรปัจจัย

ผล:

Bivariate วิเคราะห์พบว่าด้านสภาพภูมิอากาศทีม เข้าใจหน้าที่ของรุกรานที่บาง และปัจจัยเกี่ยวข้องกับการใช้ความเงียบสงบและความยับยั้งชั่งใจมากขึ้น แบบตัวแปรพหุสุดท้ายระบุว่า ปัจจัยต่อไปนี้อย่างอิสระทำนายใช้มากกว่า: ชนิดของผู้ป่วย (ฉุกเฉินแผนกและดูแลเร่งรัดหน่วย), รับรู้หน้าที่ของของความโกรธและรุกรานระหว่างสมาชิก การรับรู้ของความถี่ของเหตุการณ์ของการรุกรานทางกายภาพกับตนเองในผู้ป่วย และการรับรู้มาตรการความปลอดภัยไม่เพียงพอในการทำงานในระดับที่สูงขึ้น

บทสรุป:

ผลการวิจัยเหล่านี้แสดงถึงระยะแรกของโปรแกรมวิจัยมุ่งลดการใช้ความเงียบสงบและความยับยั้งชั่งใจในการตั้งค่าทางจิตเวช พวกเขาเน้นความสำคัญของการประเมินความหลากหลายของปัจจัย รวมทั้งภาพลักษณ์ของความปลอดภัยและความรุนแรง ตรวจสอบเหตุผลในการใช้มาตรการเหล่านี้แย้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัจจัยหลายประการที่ได้รับการแสดงที่จะมีส่วนร่วมในการตัดสินใจที่จะใช้ความเงียบสงบและความยับยั้งชั่งใจในการตั้งค่าผู้ป่วยจิตเวช การศึกษาครั้งนี้มีการตรวจสอบว่าการรับรู้ของพนักงานของปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับทีมการดูแลและการใช้ความรุนแรงในวอร์ดคาดว่าการใช้ความเงียบสงบและความยับยั้งชั่งใจในหอผู้ป่วยจิตเวชวิธีการ: รวมเป็น 309 พนักงาน (พยาบาล, อาจารย์ฟื้นฟูและช่วยพยาบาล) การให้การดูแลผู้ป่วย มีความผิดปกติทางจิตได้รับคัดเลือกจากแปดมหาวิทยาลัยโรงพยาบาลจิตเวชทั่วไปและโรงพยาบาลหน่วยจิตเวชในจังหวัดควิเบก ปัจจัยที่มีการประเมินลักษณะทางด้านประชากรรวมความทุกข์ทางจิตวิทยาการรับรู้ของพนักงานของการรุกรานและการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกของทีมจิตเวช (สภาพภูมิอากาศในทีม) และปัจจัยองค์กรผล: bivariate การวิเคราะห์แสดงให้เห็นว่าบางแง่มุมของสภาพภูมิอากาศในทีมรับรู้พนักงานของการรุกรานและ ปัจจัยขององค์กรที่เกี่ยวข้องกับการใช้งานมากขึ้นของความเหงาและความยับยั้งชั่งใจ แบบหลายตัวแปรสุดท้ายชี้ให้เห็นว่าปัจจัยต่อไปนี้เป็นอิสระที่คาดการณ์การใช้งานมากขึ้นประเภทของหอผู้ป่วยโรงพยาบาล (แผนกฉุกเฉินและแผนกผู้ป่วยหนัก) การรับรู้ของพนักงานระดับที่สูงขึ้นของการแสดงออกของความโกรธและความก้าวร้าวในหมู่สมาชิกในทีมรับรู้ของความถี่ของการเกิดอุบัติเหตุ การรุกรานทางกายภาพกับตัวเองในหมู่ผู้ป่วยและการรับรู้ของมาตรการด้านความปลอดภัยไม่เพียงพอในการทำงานสรุป: ผลการวิจัยเหล่านี้เป็นตัวแทนในระยะแรกของโครงการวิจัยมุ่งเป้าไปที่การลดการใช้ความเงียบสงบและความยับยั้งชั่งใจในการตั้งค่าจิตเวช พวกเขาเน้นความสำคัญของการประเมินความหลากหลายของปัจจัยรวมทั้งการรับรู้ของความปลอดภัยและความรุนแรงเมื่อตรวจสอบเหตุผลสำหรับการใช้งานของการแทรกแซงความขัดแย้งเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายปัจจัยที่ได้รับการแสดงที่จะเกี่ยวข้องกับการตัดสินใจใช้สันโดษและความยับยั้งชั่งใจในการตั้งค่าโรงพยาบาลจิตเวช ศึกษาว่าพนักงานที่มีต่อปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการดูแลทีมและความรุนแรงในวอร์ด คาดใช้ความเงียบสงบและความยับยั้งชั่งใจในหอผู้ป่วยจิตเวช .

วิธีการ :

รวม 309 พนักงาน ( พยาบาลฟื้นฟูสมรรถภาพ , อาจารย์และผู้ช่วยพยาบาล ) การให้การดูแลผู้ป่วยที่มีความผิดปกติทางจิตที่ร้ายแรงได้รับเลือกจาก 8 มหาวิทยาลัยโรงพยาบาลและหน่วยจิตเวช โรงพยาบาลทั่วไปในจังหวัดของควิเบก ปัจจัยการประเมินรวมของความทุกข์ทางจิตใจอุตสาหกรรม พนักงาน การรับรู้ของการรุกรานและการปฏิสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกของทีมจิตเวช ( บรรยากาศทีม )และปัจจัยด้านองค์การ



เทียบผลวิเคราะห์ พบว่า ด้านหนึ่งของบรรยากาศทีม พนักงาน การรับรู้ของการรุกราน และปัจจัยด้านองค์การ มีความสัมพันธ์กับความเงียบสงบ และความยับยั้งชั่งใจ รูปแบบหลายตัวแปรสุดท้าย พบว่า ปัจจัยทำนายการใช้ : อิสระประเภทหอผู้ป่วยโรงพยาบาล ( แผนกฉุกเฉินและแผนกผู้ป่วยหนัก ) , การรับรู้ของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของการแสดงออกของความโกรธและความก้าวร้าวของสมาชิกในทีม การรับรู้ความถี่ของเหตุการณ์การรุกรานทางกายภาพกับตนเองของผู้ป่วยและการรับรู้ไม่เพียงพอ มาตรการความปลอดภัยในสถานที่ทำงาน .



สรุปการค้นพบเหล่านี้เป็นตัวแทนของขั้นตอนแรกของโปรแกรมการวิจัยที่มุ่งลดการใช้ของความสันโดษและความยับยั้งชั่งใจในการตั้งค่าจิตเวช พวกเขาเน้นความสำคัญของการประเมินความหลากหลายของปัจจัยรวมทั้งการรับรู้ของความปลอดภัยและความรุนแรง เมื่อพิจารณาเหตุผลในการใช้การแทรกแซงความขัดแย้งเหล่านี้