3.5.2. Drip lossAll treatments show

3.5.2. Drip loss
All treatments showed a significant change in drip loss over the course of the trial (Table 2). The control lost more fluid than the MAP treatments over the 10-day trial, losing between 1% and 5% of its original weight. This is similar to the 2% that Van Schalkwyk et al. (2005) reported for ostrich steaks at 48 h post mortem. The drip loss of other high pH meats such as Impala, Kudu, Blesbok and Springbok all exhibited drip loss values ranging from 2% to above 4% 48 h post mortem ( Mostert & Hoffman, 2007). These high drip loss percentages are in contrast to the very small percentages lost in the commercially farmed species such as lamb, where losses never exceeded 0.5% in 48 h and 1% over the 28-day trial period ( Doherty et al., 1996). The exact reason for the differences between the species is unclear, as drip loss is governed by many interlinked factors such as the rate of pH and temperature decline post mortem, the rate of post mortem glycolysis, the degree of actomyosin cross-linking during rigor mortis, residual ATP levels, final pH, and the activity of a multitude of enzymes ( Lawrie, 1998). The gradual increase in drip loss over the course of the study is in accordance with many researchers (such as Doherty et al., 1996). The MAP treatments had a significantly lower drip loss than the control, only losing approximately 2% of the original weight. This can be attributed to the positive pressure that is exerted on the meat within the MAP that acts to oppose the outward flow of moisture (McMillin, 2009, School of Animal Sciences, AgCentre Research and Extention, Louisiana State University, USA, Personal communication, 2009).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.5.2 ภาพหยดน้ำสูญเสียการรักษาทั้งหมดแสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญสูญหายหยดในช่วงทดลอง (ตารางที่ 2) ตัวควบคุมสูญเสียน้ำมันเพิ่มมากขึ้นกว่าการรักษาแผนที่ผ่านทดลอง 10 วัน สูญเสียระหว่าง 1% และ 5% ของน้ำหนักตัวเดิม นี้จะคล้ายกับ 2% ที่ Van Schalkwyk et al. (2005) รายงานสำหรับสเต็กนกกระจอกเทศที่ 48 h mortem ไปรษณีย์ การหยดสูญเสียของเนื้อสัตว์อื่น ๆ pH สูงเช่นอิมพาลา Kudu, Blesbok และ Springbok ทั้งหมดจัดแสดงค่าสูญเสียหยดตั้งแต่ 2% ข้างต้น 4% 48 h ลงพ้น (Mostert & แมน 2007) เปอร์เซ็นต์สูญเสียหยดสูงเหล่านี้จะตรงข้ามหายไปในสายพันธุ์ farmed ในเชิงพาณิชย์เช่นเนื้อแกะ เปอร์เซ็นต์ขนาดเล็กมากที่สูญเสียไม่เกิน 0.5% ใน 48 h และ 1% ในช่วง 28 วันทดลอง (โดเฮอร์ตี et al., 1996) สาเหตุความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์แน่นอนไม่ชัดเจน กับหยดน้ำสูญเสียเป็นหลาย interlinked ปัจจัยอัตราค่า pH และอุณหภูมิลดลงลงพ้น อัตรา mortem ไปรษณีย์ glycolysis ระดับของ actomyosin cross-linking ระหว่าง rigor mortis ระดับ ATP เหลือ ค่า pH สุดท้าย และกิจกรรมหลากหลายของเอนไซม์ (Lawrie, 1998) เพิ่มขึ้นสูญหายหยดผ่านหลักสูตรของการศึกษาเป็นไปตามนักวิจัยจำนวนมาก (เช่นโดเฮอร์ตี et al., 1996) รักษาแผนที่ได้สูญเสียหยดต่ำกว่าตัวควบคุม สูญเสียประมาณ 2% ของน้ำหนักเดิมเท่านั้น สามารถเกิดจากการความดันบวกที่นั่นเองในเนื้อภายในแผนที่ที่ทำหน้าที่ต่อต้านการไหลขาออกของความชื้น (McMillin, 2009 คณะวิทยาศาสตร์สัตว์ AgCentre วิจัย และส่ง เสริม มหาวิทยาลัยรัฐหลุยเซียน่า สหรัฐอเมริกา สื่อสาร 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.5.2 .
ร่วงหยดรักษาทั้งหมด พบว่ามีความเปลี่ยนแปลงในการสูญเสียมากกว่าหลักสูตรของการทดลอง ( ตารางที่ 2 ) การควบคุมสูญเสียของเหลวมากกว่าแผนที่การรักษามากกว่า 10 วันทดลองที่สูญเสียระหว่าง 1% และ 5% ของน้ำหนักเดิม นี้จะคล้ายกับ 2 % รถตู้ schalkwyk et al . ( 2005 ) ที่รายงานสำหรับสเต็กนกกระจอกเทศที่ 48 ชั่วโมง หลังจากฆ่า . มีการสูญเสียของเนื้อ pH สูงอื่น ๆเช่นไฟหน้า ,บลีสบอคละมั่ง Kudu , และมีการสูญเสียค่าตั้งแต่ 2 , 4 % 48 ชั่วโมงขึ้นไป หลังจากฆ่า ( mostert &ฮอฟแมน , 2007 ) เปอร์เซ็นต์การสูญเสียสูงเหล่านี้เป็นในทางตรงกันข้ามกับขนาดเล็กมากร้อยละหายไปในที่มีอยู่ในเชิงพาณิชย์ชนิด เช่น เนื้อแกะ ที่ขาดทุนไม่เกิน 0.5% ใน 48 ชั่วโมงและ 1 % มากกว่า 28 วัน ระยะเวลาทดลอง ( โดเฮอร์ตี้ et al . , 1996 )เหตุผลสำหรับความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์ที่ไม่ชัดเจน เช่น การสูญเสียจะถูกควบคุมโดยเชื่อมโยงกันหลายปัจจัยเช่น อัตรา และอุณหภูมิลดลง หลังจากฆ่า , อัตราการทำลายหลักฐานไกลโคไลซิส ระดับโมเลกุลโมในสภาล่าง ระดับ เอทีพี ที่เหลือสุดท้าย pH และกิจกรรมของความหลากหลายของเอนไซม์ ( ลอว์รี , 1998 )ค่อยๆเพิ่มการสูญเสียน้ำผ่านหลักสูตรการศึกษาให้สอดคล้องกับนักวิจัยหลายคน ( เช่น โดเฮอร์ตี้ et al . , 1996 ) แผนที่การรักษามีมากลดการสูญเสีย มากกว่าการควบคุมเพียงการสูญเสียประมาณ 2 % ของน้ำหนักเดิมนี้สามารถนำมาประกอบกับความดันบวกที่กระทําบนเนื้อภายในแผนที่ที่ทำหน้าที่ต่อต้านการไหลออกไปด้านนอกของความชื้น ( เมิ่กมิลิน , 2009 , โรงเรียนวิทยาศาสตร์ , สัตว์ agcentre วิจัยและส่งเสริมการเกษตร มหาวิทยาลัย รัฐหลุยเซียน่า สหรัฐอเมริกา , การสื่อสารส่วนบุคคล , 2009 ) .