The Functions of DiplomacyChristoph

The Functions of Diplomacy
Christopher Amacker, Jul 20 2011
This content was written by a student and assessed as part of a university degree. E-IR publishes student essays & dissertations to allow our readers to broaden their understanding of what is possible when answering similar questions in their own studies.

Diplomacy has existed since the beginning of the human race. The act of conducting negotiations between two persons, or two nations at a large scope is essential to the upkeep of international affairs. Among the many functions of diplomacy, some include preventing war and violence, and fortifying relations between two nations. Diplomacy is most importantly used to complete a specific agenda. Therefore without diplomacy, much of the world’s affairs would be abolished, international organizations would not exist, and above all the world would be at a constant state of war. It is for diplomacy that certain countries can exist in harmony.

There has not been a documented start of diplomacy; however there have been instances ranging back to the 5th century where diplomacy arose in certain nations. Dating back to 432 B.C, the Congress of Sparta was an “illustration of diplomacy as organized by the Greek City States” (Nicolson 1). The origin of the word “diploma” comes from different sides of the earth. In Greece diploma meant “folded in two”, while in Ancient Rome the word was used to describe travel documents. Often times the word diplomacy is given many meanings. Many times will the words “policy” and the word “negotiation” be seen as synonyms; hence the word “diplomacy” and “foreign diplomacy” are deemed to be similar (Nicolson 3). These “synonyms” of diplomacy are all faulty. While they may be very similar in some cases, they are not the exactly the same. Sir Harold Nicolson who was an English Diplomat born in Tehran, Persia, states that:

“Diplomacy is neither the invention nor the pastime of some particular political system, but is an essential element in any reasonable relation between man and man and between nation and nation” (Nicolson 4).

For the upkeep of the International System, diplomacy is used in every corner of the world. Without it many nations would not be able to conduct successful negotiations.

While many are not able to find a clear beginning or creation of diplomacy, modern diplomacy has become much more advanced and many aspects have changed over the years. The Peace of Westphalia in 1648 created the first modern diplomatic congress in addition to creating a new world order in central Europe based on state sovereignty. Much of Europe began to change after the introduction of modern diplomacy. For example, “France under Cardinal Richelieu introduced the modern approach to international relations, based on the nation-state and motivated by national interest as its ultimate purpose” (Kissinger 17). The New World Order began to bloom in all of Central and Western Europe. Great Britain argued for the “balance of power” which kept European diplomacy alive for the next 200 years (Kissinger 17). Every country in Europe contributed a little to the diplomacy the world has today. The balance of powers theory that many famous realists such as Francsesco Sforza, Machiavelli, and Guiciardini argued was and still is an essential component of modern diplomacy. Many could argue that diplomacy is a product of society and history itself. As countries progress different aspects are added to diplomacy. Separation of powers, national interest, and a country’s sovereignty are only a few elements that were added to modern diplomatic history. Therefore, diplomacy can be seen as an ever-changing concept, the same way International Relations between countries fluctuate. Author of The Pure Concept of Diplomacy José Calvet De Magalhães stated that “continuity of the diplomatic institution throughout thousands of years and in all known civilizations shows that diplomacy is an institution inherent to international life itself, one that may undergo transformations or may be used with more or less intensity, but cannot be dispensed with” (Szykman). As Henry Kissinger states “By pursuing its own selfish interests, each state [is] presumed to contribute to progress, as if some unseen hand were guaranteeing that freedom of choice for eac state assured well-being for all” (Kissinger 22), In the course of all diplomatic history

“[…] no country has influenced international relations as decisively and at the same time as ambivalently as the United States. No society, has more firmly insisted on the inadmissibility of intervention in the domestic affairs of other states, or more passionately asserted that its own values were universally applicable. No nation has been more pragmatic in the day-to-day conduct of its diplomacy, or more ideological in the pursuit of its history moral convictions. No country has been more reluctant to engage itself abroad even while undertaking alliances and commitments of unprec

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟังก์ชันของการทูตคริสโตเฟอร์ Amacker, 20 jul 2011เนื้อหานี้ถูกเขียน โดยนักเรียน และประเมินเป็นส่วนหนึ่งของระดับมหาวิทยาลัย E-IR เผยแพร่นักเรียนเขียนเรียงความและ dissertations ให้ผู้อ่านของเราเพื่อขยายความเข้าใจที่เป็นไปได้เมื่อตอบคำถามที่คล้ายกันในการศึกษาของตนเองการทูตมีอยู่ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของมนุษย์ การกระทำของการเจรจาระหว่างสองคน หรือประชาชาติสองในขอบเขตขนาดใหญ่ที่ทำเป็นสิ่งสำคัญเพื่อค่าบำรุงรักษาของฝ่ายต่างประเทศ ระหว่างหน้าที่ต่าง ๆ ของการทูต บางรวมป้องกันสงครามและความรุนแรง และ fortifying ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศทั้งสอง สำคัญที่สุดคือใช้การทูตการวาระเฉพาะ ดังนั้น โดยการทูต กิจการของโลกมากมายจะถูกยกเลิก ไม่ต้องมีองค์กรระหว่างประเทศ และเหนือทั้งหมด อยู่ในสถานะคงที่ของสงครามโลก ก็สำหรับการทูตที่บางประเทศสามารถอยู่ในความสามัคคีไม่มีการเริ่มต้นเอกสารของการทูต อย่างไรก็ตาม มีกรณีตั้งแต่กลับไปศตวรรษ 5 ซึ่งการทูตเกิดขึ้นในบางประเทศ ลช่วย 432 B.C สภาบอกเล่ามี "ภาพประกอบของการทูตที่จัด โดยรัฐกรีกเมือง" (Nicolson 1) ต้นกำเนิดของคำว่า "ประกาศนียบัตร" มาจากด้านต่าง ๆ ของโลก ในกรีซ ประกาศนียบัตรหมายถึง "พับ 2" ในขณะที่ในกรุงโรมโบราณ ใช้คำอธิบายเอกสารการเดินทาง บ่อยครั้งที่การทูตคำได้ความหมายมากขึ้น หลายครั้งจะคำ "นโยบาย" และคำ "ต่อรอง" ถือเป็นคำเหมือน; ดังนั้น คำ "การทูต" และ "ต่างประเทศการทูต" จะถือว่าเป็นคล้าย (Nicolson 3) เหล่านี้ "คำเหมือน" ของการทูตทั้งหมดผิดพลาดได้ ในขณะที่พวกเขาอาจจะคล้ายกันมากในบางกรณี พวกเขาจะไม่จะตรงเดียวกัน รัก Nicolson ฮาโรลด์ผู้เป็นทูตอังกฤษเกิดในเตหราน เปอร์เซีย ระบุว่า: "การทูตไม่ประดิษฐ์หรืองานอดิเรกของระบบการเมืองหนึ่ง ๆ บาง แต่เป็นองค์ประกอบสำคัญในใดสมเหตุสมผลความสัมพันธ์ระหว่างคนกับคน และระหว่างประเทศและประเทศ" (Nicolson 4)สำหรับค่าบำรุงรักษาของระบบระหว่างประเทศ การทูตไว้ทุกมุมของโลก โดยไม่ได้ หลายประเทศจะไม่สามารถดำเนินการเจรจาประสบความสำเร็จWhile many are not able to find a clear beginning or creation of diplomacy, modern diplomacy has become much more advanced and many aspects have changed over the years. The Peace of Westphalia in 1648 created the first modern diplomatic congress in addition to creating a new world order in central Europe based on state sovereignty. Much of Europe began to change after the introduction of modern diplomacy. For example, “France under Cardinal Richelieu introduced the modern approach to international relations, based on the nation-state and motivated by national interest as its ultimate purpose” (Kissinger 17). The New World Order began to bloom in all of Central and Western Europe. Great Britain argued for the “balance of power” which kept European diplomacy alive for the next 200 years (Kissinger 17). Every country in Europe contributed a little to the diplomacy the world has today. The balance of powers theory that many famous realists such as Francsesco Sforza, Machiavelli, and Guiciardini argued was and still is an essential component of modern diplomacy. Many could argue that diplomacy is a product of society and history itself. As countries progress different aspects are added to diplomacy. Separation of powers, national interest, and a country’s sovereignty are only a few elements that were added to modern diplomatic history. Therefore, diplomacy can be seen as an ever-changing concept, the same way International Relations between countries fluctuate. Author of The Pure Concept of Diplomacy José Calvet De Magalhães stated that “continuity of the diplomatic institution throughout thousands of years and in all known civilizations shows that diplomacy is an institution inherent to international life itself, one that may undergo transformations or may be used with more or less intensity, but cannot be dispensed with” (Szykman). As Henry Kissinger states “By pursuing its own selfish interests, each state [is] presumed to contribute to progress, as if some unseen hand were guaranteeing that freedom of choice for eac state assured well-being for all” (Kissinger 22), In the course of all diplomatic history “[…] ประเทศไม่ได้มีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่เป็นรากฐาน และ ในเวลาเดียวกันเป็น ambivalently เป็นสหรัฐอเมริกา สังคม ไม่มียืนยันขึ้นอย่างมั่นคงบน inadmissibility ของการแทรกแซงในกิจการภายในของรัฐอื่น หรือมากกว่าศิลปคนที่ ค่าของตัวเองถูกหยุ่น ประเทศที่ไม่ได้ปฏิบัติในการบริหารประจำวันของการทูต หรือมีอุดมการณ์ในการแสวงหาการเรียนจริยธรรมประวัติ ประเทศไม่มีการหวงแหนขึ้นต่อสู้เองต่างประเทศแม้ในขณะที่กิจการพันธมิตรและผูกพันของ unprec

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟังก์ชั่นของการทูตคริสโต Amacker, 20 กรกฎาคม 2011 เนื้อหานี้ถูกเขียนโดยนักศึกษาและการประเมินเป็นส่วนหนึ่งของระดับมหาวิทยาลัย E-IR เผยแพร่เรียงความของนักศึกษาและวิทยานิพนธ์ที่จะอนุญาตให้ผู้อ่านของเราที่จะขยายความเข้าใจในสิ่งที่เป็นไปได้เมื่อตอบคำถามที่คล้ายกันในการศึกษาของตัวเอง. ทูตมีมาตั้งแต่จุดเริ่มต้นของเผ่าพันธุ์มนุษย์ การกระทำของการดำเนินการเจรจาต่อรองระหว่างคนสองคนหรือสองประเทศที่ขอบเขตขนาดใหญ่เป็นสิ่งจำเป็นต่อการบำรุงรักษาของกิจการระหว่างประเทศ ในบรรดาหลายฟังก์ชั่นของการทูตบางคนรวมถึงการป้องกันสงครามและความรุนแรงและให้กำลังใจความสัมพันธ์ระหว่างประเทศทั้งสอง จะใช้ในการเจรจาต่อรองที่สำคัญที่สุดที่จะเสร็จสิ้นวาระการประชุมที่เฉพาะเจาะจง ดังนั้นการเจรจาต่อรองโดยไม่ต้องมากของกิจการของโลกที่จะได้รับการยกเลิกองค์กรระหว่างประเทศจะไม่อยู่และเหนือสิ่งที่โลกจะเป็นในสภาพคงที่ของสงคราม มันเป็นเพราะการเจรจาต่อรองที่บางประเทศสามารถอยู่ในความสามัคคี. ไม่เคยมีการบันทึกไว้เป็นจุดเริ่มต้นของการทูต; แต่มีกรณีที่ได้รับกลับไปตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ที่เกิดขึ้นในการเจรจาต่อรองบางประเทศ ย้อนหลังไป 432 ปีก่อนคริสตกาลรัฐสภาแห่งสปาร์ตาเป็น "ตัวอย่างของการเจรจาต่อรองเป็นที่จัดขึ้นโดยชาวกรีกเมืองสหรัฐอเมริกา" (Nicolson 1) ที่มาของคำว่า "ประกาศนียบัตร" ที่มาจากด้านที่แตกต่างกันของโลก ในกรีซหมายประกาศนียบัตร "พับสอง" ในขณะที่ในกรุงโรมโบราณคำที่ถูกใช้เพื่ออธิบายเอกสารการเดินทาง บ่อยครั้งที่คำทูตจะได้รับความหมายที่มากมาย หลายครั้งที่จะคำว่า "นโยบาย" และคำว่า "การเจรจาต่อรอง" ถูกมองว่าเป็นคำพ้อง; ด้วยเหตุนี้คำว่า "การเจรจาต่อรอง" และ "การทูตต่างชาติ" จะถือว่าจะคล้าย (Nicolson 3) เหล่านี้ "คำพ้องความหมาย" ของการเจรจาต่อรองมีความผิดพลาดทั้งหมด ในขณะที่พวกเขาอาจจะคล้ายกันมากในบางกรณีพวกเขาจะไม่เหมือนกัน เซอร์แฮโรลด์ Nicolson ซึ่งเป็นนักการทูตอังกฤษเกิดในกรุงเตหะรานเปอร์เซียระบุว่า: "การเจรจาต่อรองไม่เป็นสิ่งประดิษฐ์หรืองานอดิเรกของระบบการเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่เป็นองค์ประกอบสำคัญในความสัมพันธ์ที่เหมาะสมใด ๆ ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์และระหว่างประเทศและประเทศชาติ "(Nicolson 4). สำหรับค่าบำรุงรักษาของระบบระหว่างประเทศที่จะใช้ในการเจรจาต่อรองในทุกมุมของโลก ไม่ว่าหลายประเทศจะไม่สามารถที่จะดำเนินการเจรจาประสบความสำเร็จ. ในขณะที่หลายคนไม่สามารถที่จะหาจุดเริ่มต้นที่ชัดเจนหรือการสร้างการเจรจาต่อรอง, การเจรจาต่อรองที่ทันสมัยได้กลายเป็นมากขึ้นสูงและหลาย ๆ ด้านที่มีการเปลี่ยนแปลงในช่วงหลายปี สันติภาพของ Westphalia ใน 1648 สร้างรัฐสภาทูตครั้งแรกที่ทันสมัยในนอกเหนือจากการสร้างระเบียบโลกใหม่ในยุโรปกลางขึ้นอยู่กับอำนาจอธิปไตยของรัฐ ส่วนใหญ่ของยุโรปเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงหลังจากการแนะนำของการเจรจาต่อรองที่ทันสมัย ยกตัวอย่างเช่น "ฝรั่งเศสภายใต้พระคาร์ดินัลริเชอลิเยอแนะนำวิธีการที่ทันสมัยเพื่อความสัมพันธ์ระหว่างประเทศบนพื้นฐานของรัฐชาติและแรงจูงใจจากผลประโยชน์ของชาติเป็นวัตถุประสงค์สูงสุดของมัน" (ซิงเกอร์ 17) ระเบียบโลกใหม่เริ่มที่จะบานสะพรั่งในทุกภาคกลางและยุโรปตะวันตก สหราชอาณาจักรเป็นที่ถกเถียงกันสำหรับ "ความสมดุลของอำนาจ" ซึ่งทำให้การทูตยุโรปยังมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก 200 ปี (ซิงเกอร์ 17) ประเทศในยุโรปทุกคนมีส่วนน้อยที่จะทูตโลกที่มีวันนี้ ความสมดุลของทฤษฎีอำนาจที่แง่ที่มีชื่อเสียงมากเช่น Francsesco ฟอร์ซา Machiavelli และ Guiciardini ที่ถกเถียงกันอยู่และยังคงเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการเจรจาต่อรองที่ทันสมัย หลายคนอาจจะแย้งว่าการเจรจาต่อรองเป็นผลิตภัณฑ์ของสังคมและประวัติศาสตร์ของตัวเอง ในฐานะที่เป็นประเทศที่มีความคืบหน้าในด้านต่าง ๆ จะมีการเพิ่มการเจรจาต่อรอง แยกอำนาจผลประโยชน์ของชาติและอธิปไตยของประเทศเป็นเพียงองค์ประกอบบางอย่างที่ถูกเพิ่มเข้าไปในประวัติศาสตร์การทูตที่ทันสมัย ดังนั้นการเจรจาต่อรองสามารถมองเห็นเป็นแนวคิดที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาทางเดียวกันความสัมพันธ์ระหว่างประเทศระหว่างประเทศมีความผันผวน ผู้เขียนของแนวคิดบริสุทธิ์ของทูตJosé Calvet De Magalhãesระบุว่า "ความต่อเนื่องของสถาบันการทูตทั่วพัน ๆ ปีและในอารยธรรมที่รู้จักกันทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าการเจรจาต่อรองเป็นสถาบันโดยธรรมชาติในการดำรงชีวิตในต่างประเทศตัวเองหนึ่งที่อาจได้รับการเปลี่ยนแปลงหรืออาจจะใช้กับ มากหรือน้อยกว่าความรุนแรง แต่ไม่สามารถจ่ายด้วย "(Szykman) เฮนรี่คิสซิงฯ "โดยการใฝ่หาผลประโยชน์ที่เห็นแก่ตัวของตัวเองแต่ละรัฐ [เป็น] เชื่อว่าจะนำไปสู่การมีความคืบหน้าเช่นถ้าบางมือที่มองไม่เห็นได้รับการรับประกันเสรีภาพในการเลือกของรัฐ EAC ที่มั่นใจเป็นอยู่ที่ดีสำหรับทุกคน" (ซิงเกอร์ 22), ใน หลักสูตรของประวัติศาสตร์การทูตทั้งหมด"[... ] ไม่มีประเทศใดมีอิทธิพลต่อความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเป็นอย่างเด็ดขาดและในเวลาเดียวกับทัศนะในขณะที่สหรัฐฯ สังคมไม่ได้ยืนยันเพิ่มเติมแน่นบนไม่สามารถจะยอมรับการแทรกแซงในกิจการภายในของรัฐอื่น ๆ หรือมากกว่าจู๋จี๋ถูกกล่าวหาว่าค่าของตัวเองได้บังคับสากล ไม่มีประเทศได้รับการปฏิบัติมากขึ้นในการดำเนินการแบบวันต่อวันของการเจรจาต่อรองของตนหรือมากกว่าอุดมการณ์ในการแสวงหาของประวัติศาสตร์ความเชื่อมั่นทางศีลธรรมของตน ไม่มีประเทศใดที่ได้รับการลังเลที่จะมีส่วนร่วมมากขึ้นในต่างประเทศเองแม้ในขณะที่การดำเนินการเป็นพันธมิตรและภาระผูกพันของ unprec