Day and night, despite being consta

Day and night, despite being constantly hunted down, constantly escaping and facing several dangerous, life-or-death situations, Su Luo had never felt depressed. But when faced with Nangong Liuyun’s repeated interrogation, the softest spots near her heart suddenly throbbed with pain.

It was a faint, gradual and dull pain.

Su Luo’s unwavering and experienced well-like eyes gazed back at Nangong Liuyun, lightly and dimly. The corners of her lips lifted into a breezy smile, indifferently spitting out two words: “Let go.”

Nangong Liuyun grip locked onto Su Luo’s hand. Not only did he not let up, his grip tightened even more. Ink-black eyes stared with an overbearingly imposing chilly vigor. There was also a faint wavering emotion that Su Luo could not read.

In the end, it was still Su Luo who conceded first. Her nose twitched slightly, and taking a deep breath, she batted her jet black eyelashes insincerely at Nangong Liuyun: “Your Highness Prince Jin, I’m very sorry for having troubled you. But please don’t worry, Su Luo will not be troubling you again in the future!”

Su Luo worked hard to restrain her turbulent emotions. Her tone was steady and unwavering, and her beautiful eyes held a hint of sarcasm.

He was alway telling her that he would treat her well; but upon meeting his childhood sweetheart, was she not still immediately discarded?

However beautiful the promise, in the end it was only like this.

Su Luo-ah-Su Luo, in the end what are you feeling so sorrowful about? Was being hurt by Yun Qi in your previous life, not enough? To actually be so naive as to hope that someone who would wholeheartedly treat you well? How laughable!

Nangong Liuyun quietly watched as Su Luo deliberately distanced herself from him. His expression grew terrifyingly somber, as if he was holding back an invisible anger. However, when he observed her closely, he saw her almost hysterical self-deprecating laugh that made it seem that she was simultaneously crying and laughing. His red lips parted a little as his eyes grew deeply frightening.

In the end, his Adam’s apple moved a bit, and he gazed deeply at Su Luo with a frown. “How come you couldn’t make others worry less? If anything were to happened to you, how will this king be able to explain this to your Su Manor?”

Su Luo remained where she was, as refined as an ancient Greek sculpture, she emitted a subtle chill from her whole body.

She lifted her gaze towards Nangong Liuyun, coldly smilingly with veiled ridicule. “Doesn’t your Highness Prince Jin not know about the situation in Su Manor? If something happened to me, wouldn’t it be really advantageous to certain people? They wouldn’t have been able to thank you fast enough for it, so how could they even blame you?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันและคืน แม้ มีกำลังอย่างต่อเนื่องล่าลง หนี และหันหลายอันตราย สถานการณ์ life-or-death, Su ลูมีไม่เคยรู้สึกหดหู่ แต่เมื่อต้องเผชิญกับการสอบปากคำซ้ำ ๆ Nangong Liuyun จุดเบาใกล้หัวใจของเธอก็ มีอาการปวด throbbedก็เจ็บจาง ๆ ค่อย ๆ และน่าเบื่อSu ลูไม่เปลี่ยนใจ และประสบการณ์ที่ดีเหมือนดวงตาจ้องมาที่ Nangong Liuyun เบา และแสงน้อย มุมของริมฝีปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสดชื่น indifferently คายออกสองคำ: "ให้ไป"จับ Nangong Liuyun ล็อกมือ Su ลูไว้ ไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยให้ไม่ขึ้น เขาจับต้องได้มากกว่า หมึกดำตาจ้องมองกับพลังเย็นโอ่อ่า overbearingly มีอารมณ์ wavering จาง ๆ ที่ไม่อ่านลู Suในสุด ก็ยังลู Su ที่ประตูตัวแรก จมูกของเธอ twitched เล็กน้อย และการหายใจลึก ๆ เธอ batted เธอขนตาดำเจ็ท insincerely ที่ Nangong Liuyun: "ของคุณเจ้าชาย Jin ฉันขอมีทุกข์คุณ แต่กรุณาอย่ากังวล Su ลูจะไม่เป็นปัญหาคุณอีกในอนาคต"ลู Su ทำงานหนักเพื่อยับยั้งอารมณ์ของเธอปั่นป่วน เสียงของเธอเป็นมั่นคง และไม่เปลี่ยนใจ และดวงตาของเธอสวยจัดการประชดเขาจะบอกเธอว่า เขาจะรักษาเธอดี แต่เมื่อประชุมหวานใจวัยเด็กของเขา ถูกเธอไม่ทันทียังละทิ้งสวยงามอย่างไรก็ตามสัญญา ในสุดเท่านั้นเช่นนี้Su Luo-ah-Su Luo, in the end what are you feeling so sorrowful about? Was being hurt by Yun Qi in your previous life, not enough? To actually be so naive as to hope that someone who would wholeheartedly treat you well? How laughable!Nangong Liuyun quietly watched as Su Luo deliberately distanced herself from him. His expression grew terrifyingly somber, as if he was holding back an invisible anger. However, when he observed her closely, he saw her almost hysterical self-deprecating laugh that made it seem that she was simultaneously crying and laughing. His red lips parted a little as his eyes grew deeply frightening.In the end, his Adam’s apple moved a bit, and he gazed deeply at Su Luo with a frown. “How come you couldn’t make others worry less? If anything were to happened to you, how will this king be able to explain this to your Su Manor?”Su Luo remained where she was, as refined as an ancient Greek sculpture, she emitted a subtle chill from her whole body.She lifted her gaze towards Nangong Liuyun, coldly smilingly with veiled ridicule. “Doesn’t your Highness Prince Jin not know about the situation in Su Manor? If something happened to me, wouldn’t it be really advantageous to certain people? They wouldn’t have been able to thank you fast enough for it, so how could they even blame you?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั้งกลางวันและกลางคืนอย่างต่อเนื่องแม้จะถูกตามล่าอย่างต่อเนื่องและต้องเผชิญกับการหลบหนีหลายอันตรายสถานการณ์ชีวิตหรือตายซู Luo ไม่เคยรู้สึกหดหู่ แต่เมื่อต้องเผชิญกับการสอบสวนซ้ำ Nangong Liuyun ของจุดที่อ่อนนุ่มซึ่งอยู่ใกล้กับหัวใจของเธอจู่ ๆ ก็เต้นด้วยความเจ็บปวด. มันเป็นความเจ็บปวดลมค่อยเป็นค่อยไปและหมองคล้ำ. ซู Luo ของสัญญาที่มั่นคงและมีประสบการณ์ตาดีเหมือนจ้องมองกลับมาที่ Nangong Liuyun เบา ๆ และราง มุมริมฝีปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มสดชื่นเอาใจใส่คายออกคำสองคำ "ให้ไป." Nangong Liuyun จับล็อคลงบนมือของซู Luo ไม่เพียง แต่เขาไม่ยอมให้ขึ้นจับของเขาทำให้รัดกุมมากยิ่งขึ้น ตาหมึกสีดำจ้องกับความแข็งแรงของการจัดเก็บภาษีที่อากาศหนาวเย็นอย่างกดขี่ นอกจากนี้ยังมีอารมณ์ความรู้สึกลังเลที่จางซู Luo ไม่สามารถอ่าน. ในท้ายที่สุดมันก็ยังซู Luo ที่ยอมรับเป็นครั้งแรก จมูกของเธอกระตุกเล็กน้อยและการหายใจลึก ๆ เธอปัดขนตาของเธอเจ็ทสีดำสะบัดสะบิ้งที่ Nangong Liuyun: "คุณสมเด็จเจ้าชายจินฉันเสียใจมากสำหรับการมีความสุขกับคุณ แต่โปรดอย่ากังวลซู Luo จะไม่ได้รับหนักใจคุณอีกครั้งในอนาคต! " ซู Luo ทำงานอย่างหนักเพื่อยับยั้งอารมณ์ป่วนของเธอ น้ำเสียงของเธอเป็นที่มั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลงและดวงตาที่สวยงามของเธอจัดขึ้นคำใบ้ของถ้อยคำ. เขาได้เสมอบอกเธอว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอดี; แต่เมื่อประชุมหวานใจวัยเด็กของเขาเธอยังคงไม่ทิ้งได้ทันทีหรือไม่อย่างไรก็ตามที่สวยงามสัญญาในท้ายที่สุดมันก็เป็นเพียงเช่นนี้. ซูลูอาซู Luo ในท้ายที่สุดสิ่งที่คุณรู้สึกทุกข์ใจเกี่ยวกับอะไร? ถูกทำร้ายโดยยุนฉีในชีวิตของคุณก่อนหน้านี้ไม่เพียงพอหรือไม่ จริงไร้เดียงสาเพื่อให้เป็นไปหวังว่าคนที่บริสุทธิ์ใจจะปฏิบัติต่อคุณด้วยหรือไม่ วิธีบ้องแบ๊ว! Nangong Liuyun เงียบ ๆ ดูเป็นซู Luo จงใจตัวเองออกห่างจากเขา การแสดงออกของเขาเติบโตอึมครึมน่ากลัวเช่นถ้าเขาถือกลับมองไม่เห็นความโกรธ แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นเธออย่างใกล้ชิดเขาเห็นตีโพยตีพายเกือบหัวเราะลดตัวลงของเธอที่ทำให้มันดูเหมือนว่าเธอกำลังร้องไห้ไปพร้อม ๆ กันและหัวเราะ ริมฝีปากสีแดงของเขาแยกเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นตาของเขาเติบโตที่น่ากลัวอย่างลึกซึ้ง. ในท้ายที่สุดแอปเปิ้ลอดัมของเขาย้ายบิตและเขาจ้องลึกที่ซู Luo กับขมวดคิ้ว "มาได้อย่างไรคุณไม่สามารถทำให้คนอื่นต้องกังวลน้อยลงหรือไม่ หากสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับคุณว่ากษัตริย์นี้จะสามารถที่จะอธิบายเรื่องนี้ไปซูคฤหาสน์ของคุณ? " ซู Luo ยังคงอยู่ที่เธอเป็นเช่นกลั่นเป็นประติมากรรมกรีกโบราณเธอปล่อยออกมาเย็นที่ลึกซึ้งจากร่างกายของเธอ. เธอยก จ้องมองเธอที่มีต่อ Nangong Liuyun, ชาอมยิ้มกับเยาะเย้ยหน้ากาก "ไม่คุณสมเด็จเจ้าชายจินไม่ทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ในซูคฤหาสน์? หากสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันมันจะไม่ได้เปรียบจริงๆบางคน? พวกเขาจะไม่ได้รับสามารถที่จะขอขอบคุณเร็วพอสำหรับมันดังนั้นวิธีที่พวกเขายังสามารถโทษคุณ? "