“December is a fortuitous time for

“December is a fortuitous time for a marriage,” said the seamstress, speaking around her mouthful of pins
with the ease of years of practice. “As they say, ‘When December snows fall fast, marry, and true love
will last.’” She placed a final pin in the gown and took a step back. “There. What do you think? It is
modeled after one of Worth’s own designs.”
Tessa looked at her reflection in the pier glass in her bedroom. The dress was a deep gold silk, as was
the custom for Shadowhunters, who believed white to be the color of mourning, and would not marry in it,
despite Queen Victoria herself having set the fashion for doing just that. Duchesse lace edged the tightly
fitted bodice and dripped from the sleeves.
“It’s lovely!” Charlotte clapped her hands together and leaned forward. Her brown eyes shone with
delight. “Tessa, the color looks so fine on you.”
Tessa turned and twisted in front of the mirror. The gold put some much-needed color into her cheeks.
The hourglass corset shaped and curved her everywhere it was supposed to, and the clockwork angel
around her throat comforted her with its ticking. Below it dangled the jade pendant that Jem had given her.
She had lengthened the chain so she could wear them both at once, not being willing to part with either.
“You don’t think, perhaps, that the lace is a trifle too much adornment?”
“Not at all!” Charlotte sat back, one hand resting protectively, unconsciously, over her belly. She had
always been too slim—skinny, in truth—to really need a corset, and now that she was going to have a
child, she had taken to wearing tea gowns, in which she looked like a little bird. “It is your wedding day,
Tessa. If there is ever an excuse for excessive adornment, it is that. Just imagine it.”
Tessa had spent many nights doing just that. She was not yet sure where she and Jem would be married,
for the Council was still deliberating their situation. But when she imagined the wedding, it was always in
a church, with her being marched down the aisle, perhaps on Henry’s arm, looking neither to the left or
right but straight ahead at her betrothed, as a proper bride should. Jem would be wearing gear—not the
sort one fought in, but specially designed, in the manner of a military uniform, for the occasion: black with
bands of gold at the wrists, and gold runes picked out along the collar and placket.
He would look so young. They were both so young. Tessa knew it was unusual to marry at seventeen
and eighteen, but they were racing a clock.
The clock of Jem’s life, before it wound down.
She put her hand to her throat, and felt the familiar vibration of her clockwork angel, its wings
scratching her palm. The seamstress looked up at her anxiously. She was mundane, not Nephilim, but had
the Sight, as all who served the Shadowhunters did. “Would you like the lace removed, miss?”Before Tessa could answer, there was a knock at the door, and a familiar voice. “It’s Jem. Tessa, are
you there?”
Charlotte sat bolt upright. “Oh! He mustn’t see you in your dress!”
Tessa stood dumbfounded. “Whyever not?”
“It’s a Shadowhunter custom—bad luck!” Charlotte rose to her feet. “Quickly! Hide behind the
wardrobe!”
“The wardrobe? But—” Tessa broke off with a yelp as Charlotte seized her about the waist and frog-
marched her behind the wardrobe like a policeman with a particularly resistant criminal. Released, Tessa
dusted off her dress and made a face at Charlotte, and they both peeked around the side of the furniture as
the seamstress, after a bewildered look, opened the door.
Jem’s silvery head appeared in the gap. He looked a bit disheveled, his jacket askew. He glanced
around in puzzlement before his gaze lighted on Charlotte and Tessa, half-concealed behind the wardrobe.
“Thank goodness,” he said. “I’d no idea where any of you had gone. Gabriel Lightwood’s downstairs, and
he’s making the most dreadful row.”
“Write to them, Will,” said Cecily Herondale. “Please. Just one letter.”
Will tossed his sweat-soaked dark hair back and glared at her. “Get your feet into position,” was all he
said. He pointed, with the tip of his dagger. “There, and there.”
Cecily sighed, and moved her feet. She had known she was out of position; she’d been doing in
intentionally, to needle Will. It was easy to needle her brother. That much she remembered about him
from when he was twelve years old. Even then daring him to do something, like climb the steeply pitched
roof of their manor house, had resulted in the same thing: an angry blue flame in his eyes, a set jaw, and
sometimes Will with a broken leg or arm at the end of it.
Of course this brother, the nearly adult Will, was not the brother she remembered from her childhood.
He had grown both more explosive and more withdrawn. He had all their mother’s beauty, and all their
father’s stubbornness—and, she feared, their father’s propensity for vices, though she had guessed that
only from whispers among the occupants of the Institute.
“Raise your blade,” Will said. His voice was as cool and professional as her governess’s.
Cecily raised it. It had taken her some time to get used to the feel of gear against her skin: the loose
tunic and trousers, the belt around her waist. Now she moved in it as comfortably as she had ever moved
in the loosest nightgown. “I don’t understand why you won’t consider writing a letter. A single letter.”
“I don’t understand why you won’t consider going home,” Will said. “If you would just agree to return
to Yorkshire yourself, you could stop worrying about our parents and I could arrange—”
Cecily interrupted him, having heard this speech a thousand times. “Would you consider a wager,
Will?”
Cecily was both pleased and a little disappointed to see Will’s eyes spark, just the way her father’s
always did when a gentleman’s bet was suggested. Men were so easy to predict.
“What sort of a wager?” Will took a step forward. He was wearing gear; Cecily could see the Marks
that twined his wrists, the mnemosyne rune on his throat. It had taken her some time to see the Marks as
something other than disfiguring, but she was used to them now—as she had grown used to the gear, to the
great echoing halls of the Institute, and to its peculiar denizens.
She pointed at the wall in front of them. An ancient target had been painted on the wall in black: abull’s-eye inside a larger circle. “If I hit the center of that three times, you have to write a letter to Dad
and Mam and tell them how you are. You must tell them of the curse and why you left.”
Will’s face closed like a door, the way it always did when she made this request. But, “You’ll never
hit it three times without missing, Cecy.”
“Well, then it should be no great concern to you to make the bet, William.” She used his full name
purposefully. She knew it bothered him, coming from her, though when his best friend—no, his parabatai;
she had learned since coming to the Institute that these were quite different things—Jem did it, Will
seemed to take it as a term of affection. Possibly it was because he still had memories of her toddling
after him on chubby legs, calling Will, Will , after him in breathless Welsh. She had never called him
“William,” only ever “Will” or his Welsh name, Gwilym.
His eyes narrowed, those dark blue eyes the same color as her own. When their mother had said
affectionately that Will would be a breaker of hearts when he was grown, Cecily had always looked at
her dubiously. Will had been all arms and legs then, skinny and disheveled and always dirty. She could
see it now, though, had seen it when she had first walked into the dining room of the Institute and he had
stood up in astonishment, and she had thought: That can’t be Will.
He had turned those eyes on her, her mother’s eyes, and she had seen the anger in them. He had not been
pleased to see her, not at all. And where in her memories there had been a skinny boy with a wild tangle
of black hair like a Gypsy’s and leaves in his clothes, there was now this tall, frightening man instead.
The words she had wanted to say had dissolved on her tongue, and she had matched him, glare for glare.
And so it had been since, Will barely enduring her presence as if she were a stone in his shoe, a constant
but minor annoyance.
Cecily took a deep breath, raised her chin, and prepared to throw the first knife. Will did not know,
would never know, of the hours she had spent in this room, alone, practicing, learning to balance the
weight of the knife in her hand, discovering that a good knife throw began from behind the body. She held
both arms straight down and drew her right arm back, behind her head, before bringing it, and the weight
of her body, forward. The tip of the knife was in line with the target. She released it and snapped her hand
back, sucking in a gasp.
The knife stuck, point-down in the wall, exactly in the center of the target.
“One,” Cecily said, giving Will a superior smile.
He looked at her stonily, yanked the knife from the wall, and handed it to her again.
Cecily threw it. The second throw, like the first, flew directly to its target and stuck there, vibrating
like a mocking finger.
“Two,” Cecily said in a sepulchral tone.
Will’s jaw set as he took the knife again and presented it to her. She took it with a smile. Confidence
was flowing through her veins like new blood. She knew she could do this. She had always been able to
climb as high as Will, run as fast, hold her breath as long….
She threw the knife. It struck its target, and she leaped into the air, clapping her hands, forgetting herself
for a moment in the thrill of victory. Her hair came down fro

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"เดือนธันวาคมเป็นช่วงเวลาที่โชคดีสำหรับการแต่งงาน" กล่าวว่าช่างเย็บพูดคำหนึ่งของรอบขาของเธอ
ที่มีความสะดวกในการปีของการปฏิบัติ "ในขณะที่พวกเขากล่าวว่าเมื่อหิมะตกอย่างรวดเร็วธันวาคมแต่งงานและความรักที่แท้จริง
จะมีอายุ. '"เธอวางขาสุดท้ายในชุดและเอาขั้นตอนกลับ "มี คุณคิดอย่างไร? มันเป็นเรื่องที่
ตามหลังหนึ่งในการออกแบบของตัวเองมูลค่าของ. "
Tessa มองที่สะท้อนของเธอในแก้วท่าเรือในห้องนอนของเธอ การแต่งกายที่เป็นผ้าไหมสีทองลึกเช่นเดียวกับ
ที่กำหนดเองสำหรับ Shadowhunters ซึ่งเชื่อว่าจะเป็นสีขาวสีของการไว้ทุกข์และจะไม่แต่งงานในนั้น
แม้จะมีสมเด็จพระราชินีวิกตอเรียตัวเองที่มีการตั้งค่าแฟชั่นสำหรับทำเพียงแค่ว่า ลูกไม้ Duchesse ขอบแน่น
เสื้อท่อนบนติดตั้งและหยดจากแขน.
"มันเป็นเรื่องที่น่ารัก!" ชาร์ลอปรบมือของเธอร่วมกันและโน้มตัวไปข้างหน้า ดวงตาสีน้ำตาลของเธอส่องกับ
ความสุข "เทสซ่าสีหน้าตาดีในคุณ."
Tessa หันบิดอยู่หน้ากระจก ทองนำบางสีที่จำเป็นมากเข้าไปในแก้มของเธอ.
รัดตัวนาฬิกาทรายรูปโค้งของเธอทุกที่ที่มันควรจะและทูตสวรรค์ลาน
รอบลำคอของเธอทำให้เธอสบายใจกับมันฟ้อง ด้านล่างมันห้อยจี้หยกที่เจ็มได้ให้เธอ.
เธอห่วงโซ่ยาวเพื่อที่เธอจะสวมใส่พวกเขาทั้งสองครั้งไม่เป็นยินดีที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับอย่างใดอย่างหนึ่ง.
"คุณไม่คิดว่าบางทีที่ลูกไม้เป็นเรื่องเล็กเกินไป การตกแต่งมาก? "
"ไม่ได้ที่ทุกคน!" ชาร์ลนั่งหลังมือข้างหนึ่งวางอยู่ปกป้องโดยไม่รู้ตัวกว่าท้องของเธอ เธอได้
รับเสมอบางผอมเกินไปในความเป็นจริงไปจริงๆต้องรัดตัวและตอนนี้ที่เธอกำลังจะมี
เด็กที่เธอได้นำมาใช้เพื่อการสวมใส่ชุดชาซึ่งเธอดูเหมือนนกน้อย "มันเป็นวันแต่งงานของคุณ,
เทสซา ถ้ามีเคยมีข้อแก้ตัวสำหรับการตกแต่งที่มากเกินไปก็คือว่า แค่คิดมัน. "
เทสซาได้ใช้เวลาหลายคืนทำเพียงแค่ว่า เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอและเจมจะได้รับการแต่งงาน
สำหรับสภาก็ยังคงพิจารณาสถานการณ์ของพวกเขา แต่เมื่อเธอคิดว่าการแต่งงานมันก็มักจะอยู่ใน
คริสตจักรที่มีความเป็นอยู่ของเธอเดินไปตามทางเดินอาจจะอยู่บนแขนของเฮนรี่ไม่มองไปทางซ้ายหรือ
ขวา แต่ตรงไปข้างหน้าที่คู่หมั้นของเธอเป็นเจ้าสาวที่เหมาะสมควร เจ็มจะได้รับการสวมใส่เกียร์ไม่ได้
เรียงลำดับหนึ่งในการต่อสู้ แต่ออกแบบมาเป็นพิเศษในลักษณะของเครื่องแบบทหารสำหรับโอกาส: สีดำกับ
วงดนตรีของทองที่ข้อมือและรูทองหยิบออกมาพร้อมปกและกระเป๋าที่กระโปรงผู้หญิง.
เขา จะดูเด็กมาก พวกเขาทั้งคู่ยังเด็กดังนั้น Tessa รู้ว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติที่จะแต่งงานกับที่สิบเจ็ด
สิบแปด แต่พวกเขาก็แข่งนาฬิกา.
นาฬิกาของชีวิต Jem ของก่อนที่จะสิ้นสุดลง.
เธอเอามือของเธอที่จะลำคอของเธอและรู้สึกสั่นสะเทือนที่คุ้นเคยของทูตสวรรค์ลานเธอปีกของมัน
เกาปาล์มของเธอ ช่างเย็บมองมาที่เธออย่างใจจดใจจ่อ เธอเป็นคนที่โลกไม่ Nephilim แต่มี
สายตาที่เป็นทุกคนที่ทำหน้าที่ Shadowhunters ได้ "คุณต้องการลบออกลูกไม้พลาด?" ก่อนที่จะสามารถตอบ Tessa มีการเคาะประตูและเสียงที่คุ้นเคย "มันเป็น Jem เทสซ่ามี
คุณมี? "
ชาร์ลอสายฟ้านั่งตัวตรง "โอ้! เขาจะต้องไม่เห็นคุณในการแต่งกายของคุณ! "
เทสซายืนตะลึง "Whyever ไม่?"
"มันเป็นโชคไม่ดีที่กำหนดเอง Shadowhunter!" ชาร์ลอลุกขึ้นไปที่เท้าของเธอ "ได้อย่างรวดเร็ว! ซ่อนอยู่หลัง
ตู้เสื้อผ้า! "
"ตู้เสื้อผ้า? ขยับ "Tessa ยากจนออกไปพร้อมกับร้องเอ๋งเป็นลอตต์คว้าเธอเกี่ยวกับเอวและ frog-
เธอเดินอยู่ข้างหลังตู้เสื้อผ้าเหมือนตำรวจที่มีความผิดทางอาญาทนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปล่อยเทสซา
ปัดฝุ่นออกจากชุดของเธอและทำให้ใบหน้าที่ Charlotte และทั้งสองแอบมองรอบด้านของเฟอร์นิเจอร์เป็น
ช่างเย็บหลังจากที่ดูสับสนเปิดประตู.
หัวสีเงิน Jem ปรากฏในช่องว่าง เขามองบิตกระเซิง, แจ็คเก็ตของเขาไว้วางใจ เขามอง
ไปรอบ ๆ ในความงุนงงก่อนที่สายตาของเขาได้ลงในชาร์ลและเทสซ่าครึ่งซ่อนอยู่หลังตู้เสื้อผ้า.
"ขอบคุณพระเจ้า" เขากล่าว "ผมต้องการความคิดที่ใด ๆ ของคุณได้หายไปไม่มี กาเบรียล Lightwood ชั้นล่างและ
เขาทำให้แถวที่น่ากลัวมากที่สุด. "
"เขียนถึงพวกเขาจะ" Herondale ลี่กล่าวว่า "ได้โปรด เพียงหนึ่งตัวอักษร. "
จะโยนผมสีเข้มเหงื่อโชกของเขากลับมาและจ้องมาที่เธอ "รับเท้าของคุณในตำแหน่ง" คือทุกอย่างที่เขา
กล่าวว่า เขาชี้ให้เห็นด้วยปลายดาบของเขา "มีและมี."
ลี่ถอนหายใจและย้ายเท้าของเธอ เธอเคยรู้จักเธอก็ออกจากตำแหน่ง; เธอจะได้ทำใน
เจตนาที่จะเข็มจะ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเข็มพี่ชายของเธอ มากว่าเธอจำได้เกี่ยวกับเขา
จากเมื่อเขาเป็นสิบสองปี แล้วถึงแม้เขากล้าที่จะทำบางสิ่งบางอย่างเช่นปีนขึ้นไปสูงลิ่วแหลม
หลังคาของคฤหาสน์ของพวกเขามีผลในสิ่งเดียวกัน: เปลวไฟสีฟ้าโกรธในดวงตาของเขาชุดขากรรไกรและ
บางครั้งจะมีขาหักหรือแขนในตอนท้าย มัน.
แน่นอนพี่ชายนี้ผู้ใหญ่เกือบจะไม่ได้เป็นพี่ชายของเธอจำได้จากวัยเด็กของเธอ.
เขาเติบโตทั้งระเบิดมากขึ้นและถอนตัวออกมากขึ้น เขามีทุกความงามแม่ของพวกเขาและพวกเขาทั้งหมด
พ่อของความดื้อรั้นและเธอกลัวนิสัยชอบพ่อของพวกเขาสำหรับความชั่วร้าย แต่เธอก็เดาได้ว่า
มาจากเสียงกระซิบในหมู่ผู้โดยสารของสถาบัน.
"ยกใบมีดของคุณ" จะกล่าวว่า เสียงของเขาเป็นเย็นและเป็นมืออาชีพเป็นแม่นมของเธอ.
ลี่ยกมันขึ้นมา มันได้พาเธอบางเวลาที่จะได้ใช้ความรู้สึกของเกียร์กับผิวของเธอ: หลวม
เสื้อและกางเกงขายาวเข็มขัดรอบเอวของเธอ ตอนนี้เธอย้ายเข้ามามันเป็นความสะดวกสบายในขณะที่เธอได้ย้ายที่เคย
อยู่ในชุดราตรี loosest "ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณจะไม่พิจารณาการเขียนจดหมาย ตัวอักษรเดียว. "
"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณจะไม่พิจารณาจะกลับบ้าน" จะกล่าวว่า "ถ้าคุณก็จะเห็นด้วยที่จะกลับ
ไปยังอร์กเชียร์ตัวคุณเองคุณสามารถหยุดกังวลเกี่ยวกับพ่อแม่ของเราและฉันจะ arrange- "
ลี่ขัดจังหวะเขาเมื่อได้ยินคำพูดนี้เป็นพัน ๆ ครั้ง "คุณจะพิจารณาเดิมพัน,
Will "
ลี่เป็นทั้งความยินดีและรู้สึกผิดหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะเห็นประกายตาจะเป็นเพียงวิธีที่พ่อของเธอ
มักจะทำเมื่อเดิมพันสุภาพบุรุษได้รับการแนะนำ คนเป็นเพื่อง่ายต่อการคาดการณ์.
"สิ่งที่จัดเรียงของการพนันหรือไม่?" จะก้าวไปข้างหน้า เขาได้รับการสวมใส่เกียร์; ลี่จะได้เห็นเครื่องหมาย
ที่ twined ข้อมือของเขาคาถา Mnemosyne ในลำคอของเขา มันได้พาเธอบางเวลาที่จะเห็นเครื่องหมายเป็น
สิ่งอื่นที่ไม่ใช่ทำให้เสียโฉม แต่เธอก็ใช้พวกเขาในขณะนี้ขณะที่เธอได้เติบโตใช้เกียร์เพื่อ
ห้องโถงสะท้อนที่ดีของสถาบันและพลเมืองที่แปลกประหลาดของมัน.
เธอชี้ ที่ผนังด้านหน้าของพวกเขา เป้าหมายโบราณได้รับการทาสีบนผนังในสีดำ: abull's ตาภายในวงกลมขนาดใหญ่ "ถ้าผมตีเป็นศูนย์กลางของที่สามครั้งคุณต้องเขียนจดหมายถึงพ่อ
และแหม่มและบอกพวกเขาว่าคุณเป็น คุณต้องบอกพวกเขาสาปแช่งและทำไมคุณซ้าย. "
ใบหน้าจะปิดเช่นประตูทางที่มันมักจะทำเมื่อเธอทำคำขอนี้ แต่ "คุณจะไม่
ตีมันสามครั้งโดยไม่ต้องหายไป Cecy. "
"ดีแล้วก็ไม่ควรกังวลมากกับคุณเพื่อให้เดิมพันวิลเลียม." เธอใช้ชื่อเต็มของเขา
อย่างเด็ดเดี่ยว เธอรู้ว่ามันใส่ใจเขามาจากเธอ แต่เมื่อเพื่อนของเขาไม่มีที่ดีที่สุด parabatai ของเขา
เธอได้เรียนรู้ตั้งแต่มาถึงที่สถาบันเหล่านี้เป็นสิ่งที่แตกต่างกันมาก-Jem ทำมันจะ
ดูเหมือนจะใช้มันเป็นระยะของความรัก . อาจเป็นไปได้ว่ามันเป็นเพราะเขายังคงมีความทรงจำของเธอ toddling
หลังจากเขาบนขาอ้วนเรียก Will, Will หลังจากหอบเขาในเวลส์ เธอไม่เคยเรียกเขาว่า
"วิลเลียม" เท่านั้นที่เคย "จะ" หรือชื่อภาษาเวลส์ของเขา Gwilym.
ดวงตาของเขาหรี่ตาสีฟ้าผู้มืดสีเดียวกับตัวเธอเอง เมื่อแม่ของพวกเขาได้กล่าว
อย่างสนิทสนมว่าจะจะเป็นเบรกเกอร์ของหัวใจเมื่อเขาได้เติบโตขึ้นลี่ได้มองเสมอที่
สงสัยของเธอ จะได้รับแขนและขาแล้วผอมและไม่เรียบร้อยและสกปรกเสมอ เธอจะได้
เห็นมัน แต่ในเวลานี้ได้เห็นมันเมื่อเธอได้เดินครั้งแรกในห้องรับประทานอาหารของสถาบันและเขาก็
ลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจและเธอมีความคิด: นั่นไม่สามารถจะ.
เขาได้หันสายตาผู้ที่อยู่ในของเธอ ตาของแม่ของเธอและเธอได้เห็นความโกรธในพวกเขา เขาไม่ได้รับการ
ยินดีที่จะเห็นเธอไม่ได้เลย และสถานที่ที่อยู่ในความทรงจำของเธอได้มีเด็กผอมกับยุ่งเหยิงป่า
ของผมสีดำเหมือนยิปซีและใบในเสื้อผ้าของเขามีตอนนี้สูงคนนี้น่ากลัวแทน.
คำที่เธออยากจะบอกว่าละลายบนลิ้นของเธอ และเธอได้จับคู่กับเขาสำหรับแสงจ้าแสงจ้า.
และดังนั้นจึงได้รับตั้งแต่แทบจะทนปรากฏตัวของเธอราวกับว่าเธอเป็นหินในรองเท้าของเขาคง
รำคาญ แต่เล็กน้อย.
ลี่เอาลมหายใจลึกยกคางของเธอและเตรียมความพร้อม ที่จะโยนมีดเป็นครั้งแรก จะไม่ทราบ
ไม่เคยจะรู้ว่าเวลาที่เธอได้ใช้เวลาอยู่ในห้องนี้เพียงอย่างเดียวการฝึกการเรียนรู้เพื่อความสมดุลของ
น้ำหนักของมีดในมือของเธอพบว่ามีดที่ดีโยนเริ่มจากด้านหลังของร่างกาย เธอยก
แขนทั้งสองข้างตรงลงและดึงแขนข้างขวาของเธอกลับหลังหัวของเธอก่อนที่จะนำมันและน้ำหนัก
ของร่างกายของเธอไปข้างหน้า ปลายมีดเป็นไปตามเป้าหมาย เธอปล่อยให้มันหมดและมือของเธอ
กลับดูดหอบ.
มีดติดอยู่จุดลงในผนังตรงในใจกลางของเป้าหมาย.
"หนึ่ง" ลี่กล่าวว่าจะให้รอยยิ้มที่เหนือกว่า.
เขามองไปที่เธอ stonily, ดึงมีดออกมาจากกำแพงและมอบให้เธออีกครั้ง.
ลี่โยนมัน โยนที่สองเช่นเดียวกับครั้งแรกที่บินตรงไปยังเป้าหมายและติดอยู่ที่นั่นสั่น
เหมือนนิ้วเยาะเย้ย.
"สอง" ลี่กล่าวว่าในโทนสุสาน.
ขากรรไกรจะตั้งในขณะที่เขาเอามีดอีกครั้งและนำเสนอให้กับเธอ เธอเอามันด้วยรอยยิ้ม ความเชื่อมั่น
ไหลผ่านทางหลอดเลือดดำของเธอเหมือนเลือดใหม่ เธอรู้ว่าเธอสามารถทำเช่นนี้ เธอได้รับเสมอสามารถที่จะ
ปีนขึ้นไปสูงที่สุดเท่าที่จะทำงานเป็นไปอย่างรวดเร็วและกลั้นลมหายใจของเธอเป็นเวลานาน ... .
เธอโยนมีด มันหลงเป้าหมายและเธอก็กระโดดขึ้นไปในอากาศตบมือมือของเธอลืมว่าตัวเอง
สักครู่ในความตื่นเต้นของชัยชนะ ผมของเธอลงมาเทียวไปเทียวมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ธันวาคมเป็นช่วงเวลาที่โชคดีสำหรับการแต่งงาน " ว่าช่างเย็บ พูดเต็มปากของเธอรอบหมุด
ด้วยความสะดวกของปีของการปฏิบัติ " พวกเขากล่าวว่า ' เมื่อธันวาคมหิมะตกเร็ว แต่งงาน และรักแท้
ล่าสุด ' " เธอวางขาสุดท้ายในชุดและเอาขั้นตอนที่กลับมา " มี คุณคิดอย่างไร ? มันคือ
modeled หลังจากหนึ่งของการออกแบบของตัวเองของมูลค่า "
.เทสซ่า มองเงาสะท้อนของเธอในท่าเรือกระจกในห้องนอนของเธอ ชุดเป็นผ้าไหมสีทองเข้มเช่นเดียวกับ
ที่กำหนดเองสำหรับ shadowhunters ที่เชื่อว่า สีขาว เป็นสีแห่งการไว้ทุกข์ และจะไม่แต่งงานกับมัน แม้ราชินีวิคตอเรียเอง
มีชุดแฟชั่นสำหรับการทำเพียงแค่ว่า ภรรยาของท่านดยุคลูกไม้ขอบแน่น
เข็มขัดและเสื้อท่อนบนหยดจากแขน .
" มันน่ารัก !" ชาร์ล็อต ตบมือของเธอเข้าด้วยกันและโน้มไปข้างหน้า ดวงตาสีน้ำตาลของเธอส่องกับ
สุขใจ " เทซซ่า สีดูก็ได้นะ "
- พลิกหมุนอยู่หน้ากระจก ทองใส่มากสีเข้าไปในแก้ม
นาฬิกาทรายรัดตัว รูปร่างโค้งเธอทุกที่ มันควร และลานนางฟ้า
รอบคอเธอปลอบเธอด้วยเสียงนาฬิกาด้านล่าง มันเปิดเผย หยก จี้ ที่เจมมีให้เธอ
เธอยืดโซ่ดังนั้นเธอสามารถสวมใส่พวกเขาทั้งสองครั้งไม่ได้เต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่งด้วย .
" คุณไม่คิดว่าบางทีที่ลูกไม้เป็นเครื่องประดับมากเกินไป เรื่องเล็กๆ น้อยๆ "
" ไม่ใช่ทั้งหมด ! " ชาร์ล็อต นั่งกลับ มือหนึ่ง พัก protectively โดยไม่รู้ตัว กว่าท้องของเธอ เธอได้เสมอด้วย
ผอมผอมในความจริงต้องรัดตัว และตอนนี้เธอกำลังจะได้
เด็ก เธอได้สวมใส่ชุดชาที่เธอเหมือนนกน้อย " มันคืองานแต่งงาน
เทสซ่า ถ้ามีข้ออ้างสำหรับการตกแต่งมากเกินไป มันเป็นอย่างนั้น แค่คิดก็ "
เทสได้ใช้เวลาหลายคืน ทำเพียงแค่ว่า เธอยังไม่แน่ใจว่า ที่ เธอ และ เจมจะแต่งงาน
สำหรับคณะกรรมการยังพิจารณาสถานการณ์ของพวกเขา แต่เมื่อเธอนึกถึงงานแต่งงานมันเสมอ
โบสถ์ กับเธอเดินลงทางเดินระหว่างที่นั่ง บางทีบนแขนของเฮนรี่ มองไปทางซ้าย หรือขวา แต่ตรงไปที่
คู่หมั้นของเธอ เป็นเจ้าสาวที่เหมาะสมควร - จะใส่เกียร์ไม่
เรียงหนึ่งสู้ แต่ออกแบบมาเป็นพิเศษ ในลักษณะของเครื่องแบบทหารสำหรับทุกโอกาส : สีดำกับ
วงทองที่ข้อมือและอักษรรูนทองเลือกตามคอและโซลูชันบางส่วน .
เขาจะดูเด็กมาก ทั้งสองหนุ่มเลย เทสซ่า รู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะแต่งงานเมื่ออายุสิบเจ็ดปี
สิบแปด แต่พวกเขาแข่งนาฬิกา .
นาฬิกาชีวิตของเจม ก่อนที่มันแผลลง เธอเอามือของเธอ
คอเธอ และรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนที่คุ้นเคยของนางฟ้าของหล่อนปีกของมัน
เกาฝ่ามือของเธอ ช่างตัดเสื้อมองเธออย่างบ้าคลั่ง เธอน่าเบื่อ ไม่ Nephilim แต่ได้
สายตาเป็นทั้งหมดที่ให้บริการ shadowhunters ทำ " คุณชอบลูกไม้ออกไหมครับ " เทซซ่าสามารถตอบ มีการเคาะที่ประตู และเสียงที่คุ้นเคย " มันคือ เจม เทสซ่า คือ
คุณมี ? " สายฟ้า
ชาร์ล็อตนั่งตัวตรง " โอ้ ! เขาต้องเห็นเธอในชุดของคุณ ! "
เทสซ่า ยืนอึ้งจนพูดไม่ออกเลย " whyever ไม่ได้ ? "
" มันคือชาโดว์ นเตอร์เองโชคร้าย ! " ชาร์ล็อต โรสกับเท้าของเธอ " เร็ว ! ซ่อนอยู่หลัง
ต้น ! "
" ต้น ? แต่ " เทสซ่าเลิกกับ Yelp เป็นชาร์ลอตยึดของเธอเกี่ยวกับเอวและกบ -
เดินอยู่หลังตู้เสื้อผ้า เหมือนตำรวจกับโดยเฉพาะป้องกันอาชญากรรม เปิดตัว เทสซ่า
ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของเธอ และทำหน้าที่ชาร์ล็อต และพวกเขาทั้งคู่ก็แอบมองอยู่ข้างเฟอร์นิเจอร์เป็น
ช่างเย็บ หลังจากตะลึงมองเปิดประตู .
เจมหัวสีเงินปรากฏอยู่ในช่องว่าง เขาดูค่อนข้างไม่เรียบร้อยเสื้อเก เขาเหลือบมองไปรอบ ๆในความสับสนก่อน
สายตาของเขาลงในชาร์ลอตต์และเทซซ่า ครึ่งซ่อนอยู่หลังต้น .
" ขอบคุณพระเจ้า " เขากล่าว" ผมไม่มีความคิดใด ๆ ที่เธอได้จากไป เกเบรียลไลต์วู๊ด อยู่ข้างล่าง
เขาให้แถวที่น่ากลัวที่สุด "
" เขียนถึงพวกเขาจะกล่าวว่า " เซซิลี่ herondale . " ได้โปรด เพียงหนึ่งตัวอักษร "
จะโยน เหงื่อของเขาเปียกโชก ผมสีดำกลับจ้องมาที่เธอ " เอาเท้าลงในตำแหน่ง " คือทั้งหมดที่เขา
กล่าว เขาแหลมกับปลายดาบของเขา " นั้น มี "
เซซิลี่ถอนหายใจและย้ายเท้าของเธอ เธอเคยรู้จักเธอออกจากตำแหน่ง เธอจะทำอะไรใน
โดยเจตนา , เข็ม . มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเข็มพี่ชายของเธอ มากว่าเธอจดจำเกี่ยวกับเขา
เมื่อเขาอายุ 12 ปี แล้วยังกล้าให้เขาทำอะไรบางอย่าง เช่น ปีนหลังคาแหลมสูง
ของคฤหาสน์ มีผลในสิ่งเดียวกัน : เปลวไฟสีฟ้าโกรธในสายตาของเขา ชุดขากรรไกรและ
บางครั้งจะมีขาหรือแขนที่สิ้นสุดของมัน .
แน่นอนพี่ชายนี้ เกือบ ผู้ใหญ่จะไม่ใช่พี่ชายเธอจำได้จากวัยเด็กของเธอ
เขาเติบโตทั้งระเบิดมากขึ้นและถอน เขามีแม่ของพวกเขาความงามและทั้งหมดของพวกเขา
พ่อของความดื้อรั้น เธอกลัว พ่อของพวกเขายึดติดกับความชั่วร้าย แต่เธอเดาว่า
จากเสียงกระซิบของผู้โดยสารของสถาบัน .
" ยกดาบ " จะกล่าวว่า เสียงของเขาเป็นเย็นและมืออาชีพเป็นพี่เลี้ยงของเธอ .
เซซิลี่เลี้ยงมัน มันเอาเวลาที่จะได้รับใช้ในความรู้สึกของเกียร์กับผิวของเธอ : เสื้อคลุมหลวม
และกางเกง , เข็มขัดรอบเอวของเธอ ตอนนี้เธอย้ายไปอยู่มันอย่างสบายอารมณ์ ตามที่เธอเคยย้าย
ในชุดนอน loosest ." ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมคุณไม่ลองเขียนจดหมาย ตัวอักษรเดียว "
" ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมคุณไม่ลองไปที่บ้าน " จะกล่าวว่า " ถ้าคุณจะยอมคืน
ไปยอร์กเชียร์ด้วยตัวคุณเอง คุณสามารถหยุดกังวลเกี่ยวกับพ่อแม่ของเราและผมจะจัด "
เซซิลี่ขัดจังหวะเขา ได้ยินประโยคนี้เป็นพันครั้ง " คุณต้องพิจารณาเดิมพัน
? "
เซซิลี่ ทั้งดีใจและผิดหวังนิดหน่อยที่เห็นจะเป็นตาประกาย เหมือนที่พ่อของเธอเคยเป็นสุภาพบุรุษ
เมื่อเดิมพันถูกแนะนำ คนเพื่อง่ายต่อการเดา
" สิ่งที่ประเภทของเดิมพัน ? " จะก้าวไปข้างหน้า เขาใส่เกียร์ ; เซซิลี่เห็นเครื่องหมาย
ที่รัดข้อมือ , เนโมซายน์รูนในลำคอของเขา มันมีเวลากับเธอได้เห็นรอยเป็น
บางอย่างที่มากกว่าทำให้เสียโฉม แต่เธอใช้พวกเขาที่ตอนนี้เธอได้เติบโตคุ้นเคยกับเกียร์ กับ
ดีสะท้อนห้องโถงของสถาบัน และเฉพาะ denizens .
เธอชี้ที่กำแพงในด้านหน้าของพวกเขา เป็นเป้าหมายที่โบราณเคยทาสีบนผนังสีดำ : abull เป้าภายในวงกลมขนาดใหญ่ " ถ้าผมเข้าศูนย์ 3 ครั้ง คุณต้องเขียนจดหมายถึงพ่อ
กับแม่และบอกพวกเขาว่าคุณเป็น คุณต้องบอกพวกเขาว่า คำสาป และทำไมคุณถึงทิ้ง "
จะหน้าปิดเหมือนประตู วิธีทำตลอดเวลา เมื่อเธอทำคำขอนี้ แต่คุณจะไม่มีวัน
กดปุ่มสามครั้งโดยไม่ต้องหายไป cecy "
" งั้นก็ไม่ควรกังวลมาก ให้คุณ เพื่อให้พนัน วิลเลี่ยม เธอเคย
ชื่อเต็มของเขาล่ะ เธอรู้ว่ามันรบกวนเขามาจากเธอแม้ว่าเมื่อเพื่อนรักของเขาไม่ parabatai ของเขา ;
เธอเรียนรู้มาตั้งแต่หน่วยงานเหล่านี้มีค่อนข้างแตกต่างกัน สิ่งที่เจมทำจะ
ดูเป็นระยะเวลาของความรัก อาจเป็นเพราะว่าเขายังมีความทรงจำเพ่นพ่าน
หลังจากที่เขาขา หมูอ้วนโทรมา จะหลังเขาหายใจชาวเวลส์ เธอเคยเรียกเขาว่า
" วิลเลี่ยม" เคย " จะ " หรือชาวเวลส์ชื่อกวิลิม .
ตาแคบนั้น ฟ้าเข้ม ดวงตาสีเดียวกันกับเธอเอง เมื่อแม่ของพวกเขาได้กล่าว
เสน่หาที่จะต้องเบรกเกอร์ของหัวใจ เมื่อเขาโต ลี่ก็มองเธออย่างสงสัย
. จะได้ทั้งแขนและขาแล้ว ผอม และไม่เรียบร้อยและสกปรกอยู่เสมอ เธออาจ
เห็นตอนนี้ แม้ว่า