I' ve been teaching for about 25 ye

I' ve been teaching for about 25 years now and thing I have learnt is this: a good teacher is always ready to learn. About 10 years ago, I was teaching students with learning difficulties in a school in Bristol. My classroom had become famous in the school as I had got a reputation for success by encouraging students to believe in themselves. One day, the head told me that a trainee teacher had arrived in school and had asked to observe my classes.As we were going to meet John, the head told me that the student was disabled.
As John was approaching, I noticed that he had prosthetic legs-and he had no hands. At first, I felt nervous but John's friendly eye contact made me feel relaxed and created a warmth and respect between us.
I has prepared my pupils for John's visit - I had told them that it was rude to stare, but they still felt embarrassed and could not help staring... John sat quietly in the corner and watched me teaching. He had been watching me for about half an hour, when suddenly he asked if he could show the children something on the blackboard: he took a piece of chalk between his 'arms' and began to write - in better blackboard writing than mine.
A year later, I moved to Ireland. I've been living there ever since; but I once returned to Bristol for a few months to run a bookshop. After I had been back for about a week, I was opening the shop one morning whan John appeared. He had heard that someboby was coming from Ireland to run the shop and nad guessed it was me. 'Have you been teaching all this time?' I asked. He told me that he had given up teaching as it had got too difficult. 'I' ve been doing lots of exciting things. 'Like what?' I asked. ' Have you seen that furniture shop up the road?' he said. ' Oh, so you run a shop too?' ' No, my wife runs it. I make all the furniture!'
John hadn't changed! Since I last saw him, he had become a furniture maker and he had taken up skiing. I was stunned. Since then every time I' ve felt sorry for myself, I' ve thought about John and his incredible life...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันได้รับการเรียนการสอนเป็นเวลาประมาณ 25 ปีแล้วและสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้คือ: เป็นครูที่ดีพร้อมเสมอที่จะเรียนรู้ ประมาณ 10 ปีที่ผ่านมาผมได้รับการเรียนการสอนนักเรียนที่มีปัญหาการเรียนรู้ในโรงเรียนแห่งหนึ่งในบริสตอ ห้องเรียนของฉันได้กลายเป็นที่มีชื่อเสียงในโรงเรียนที่ผมได้มีชื่อเสียงในการประสบความสำเร็จโดยการกระตุ้นให้นักเรียนที่จะเชื่อในตัวเอง วันหนึ่งหัวบอกว่าเป็นครูที่เข้ารับการอบรมได้เดินทางมาถึงในโรงเรียนและได้ขอให้สังเกต classes.As ของฉันที่เรากำลังจะไปพบจอห์นหัวบอกว่านักศึกษาถูกปิดการใช้งาน.
ในฐานะที่เป็นจอห์นเดินเข้ามาใกล้ผมสังเกตเห็นว่าเขา ได้ขาเทียมและเขาไม่มีมือ ตอนแรกผมก็รู้สึกประสาท แต่จอห์นเข้าตาเป็นกันเองทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและสร้างความอบอุ่นและความเคารพระหว่างเรา.
ผมได้เตรียมนักเรียนของฉันสำหรับการเยี่ยมชมของจอห์น - ฉันได้บอกพวกเขาว่ามันเป็นหยาบคายจ้อง แต่พวกเขายังคงรู้สึกอายและ ไม่สามารถช่วยจ้องมอง ... จอห์นนั่งเงียบ ๆ ในมุมและเฝ้าดูการเรียนการสอนฉัน เขาได้รับการเฝ้าดูผมประมาณครึ่งชั่วโมงเมื่อจู่ ๆ เขาก็ถามว่าเขาจะแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เด็กบนกระดานดำ: เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กระหว่างแขนของเขาและเริ่มเขียน - ในการเขียนกระดานดำดีกว่าฉัน.
ปีต่อมาผมย้ายไปไอร์แลนด์ ฉันได้รับการอาศัยอยู่ที่นั่นนับตั้งแต่; แต่ผมเคยกลับไปที่บริสตอไม่กี่เดือนที่จะเรียกใช้ร้านหนังสือ หลังจากที่ผมได้รับกลับมาประมาณหนึ่งสัปดาห์ผมก็เปิด Whan ตอนเช้าร้านหนึ่งจอห์นปรากฏ เขาได้ยินว่า someboby มาจากไอร์แลนด์เพื่อเรียกใช้ร้านค้าและ NAD เดามันเป็นฉัน 'คุณได้รับการเรียนการสอนที่ทุกเวลานี้? ฉันถาม. เขาบอกว่าเขาได้รับการเรียนการสอนขึ้นเหมือนที่มันเคยได้ยากเกินไป 'ฉันได้รับการทำจำนวนมากสิ่งที่น่าตื่นเต้น 'เช่นอะไร?' ฉันถาม. 'คุณได้เห็นว่าร้านเฟอร์นิเจอร์ขึ้นไปบนถนน? เขาพูดว่า. 'โอ้เพื่อให้คุณเปิดร้านมากเกินไป? 'ไม่มีภรรยาของฉันมันวิ่ง ฉันทำเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด! '
จอห์นไม่เคยเปลี่ยน! ตั้งแต่ฉันสุดท้ายเห็นเขาเขาได้กลายเป็นผู้ผลิตเฟอร์นิเจอร์และเขาได้นำขึ้นมาเล่นสกี ผมตะลึง ตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งที่ฉันได้รู้สึกเสียใจกับตัวเองผมเคยคิดเกี่ยวกับจอห์นและการใช้ชีวิตที่น่าทึ่งของเขา ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันได้รับการสอนเกี่ยวกับ 25 ปีตอนนี้ และสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ก็คือ ครูที่ดีอยู่เสมอพร้อมที่จะเรียนรู้ ประมาณ 10 ปีก่อน ผมสอนนักเรียนที่มีปัญหาการเรียนรู้ในโรงเรียนในบริสตอล ห้องเรียนของฉันได้กลายเป็นที่มีชื่อเสียงในโรงเรียน อย่างที่ผมเคยได้รับชื่อเสียงความสำเร็จ โดยการส่งเสริมให้นักเรียนที่จะเชื่อในตัวเอง วันหนึ่ง หัวหน้าบอกว่า ครูฝึกก็มาถึงในโรงเรียน และได้ขอให้สังเกตชั้นเรียนของฉัน เรากำลังจะเจอ จอห์น หัวหน้าบอกว่า นักศึกษาพิการเป็นจอห์นได้เข้าใกล้ ฉันสังเกตเห็นว่าเขามีขาเทียม และเขาไม่มีมือ ในตอนแรกฉันก็รู้สึกกังวล แต่จอห์น เป็นกันเองติดต่อตาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและสร้างความอบอุ่น และเคารพกันฉันได้เตรียมนักเรียนของฉันจอห์นเยี่ยม - ฉันบอกพวกเขาว่ามันไม่สุภาพที่จะมอง แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกอาย และอดไม่ได้ที่จะจ้องมอง . . . จอห์นนั่งเงียบๆในมุมและดูฉันสอน เขาจ้องมองฉันประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่อจู่ๆ เขาก็ถามว่าเขาจะแสดงอะไรๆบนกระดานดำ : เขาเอาชิ้นส่วนของชอล์กกับแขนของเขา " " และเริ่มเขียนกระดานดำเขียนได้ดีกว่าผมปีต่อมา ฉันย้ายไปไอร์แลนด์ ผมอยู่ที่นั่นตั้งแต่ ; แต่เมื่อกลับไป Bristol สำหรับไม่กี่เดือนที่จะเปิดร้านหนังสือ หลังจากที่ฉันได้รับกลับมาประมาณ 1 สัปดาห์ ผมเปิดร้าน เช้าวันหนึ่งเมื่อจอห์น ปรากฏ เขาเคยได้ยินว่า someboby มาจากไอร์แลนด์วิ่งร้าน NAD เดามันเป็นฉัน คุณได้รับการสอนตลอดเวลา ? ฉันถาม เขาบอกฉันว่า เขาได้รับการสอนมันได้ยากเกินไป . . . ฉันได้ทำหลายสิ่งที่น่าตื่นเต้น . ชอบอะไร ? ผมถาม . . . เคยเห็นที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ขึ้นถนน ? เขาบอกว่า . . . โอ้ งั้นคุณเปิดร้านด้วยเหรอ ? " " ไม่ ภรรยาผมวิ่งมัน ผมให้เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด !จอห์นยังไม่เปลี่ยน ! ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา เขาได้กลายเป็น ผู้ผลิตเฟอร์นิเจอร์ และเขาไปเล่นสกี ฉันตะลึง ตั้งแต่นั้นมาทุกครั้งที่ผมเคยรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเอง ฉันคิดเกี่ยวกับจอห์นและชีวิตที่น่าทึ่งของเขา . . . . . . .