Today, both the U.S. and the intern

Today, both the U.S. and the international community face two major development
challenges around the world, from Iraq, to Haiti, to sub-Saharan Africa: how to ignite growth and
how to establish democracy. Economic research has identified two broad approaches to
confronting these challenges. The first approach emphasizes the need to start with democracy
and other checks on government as the mechanisms for securing property rights. With such
political institutions in place, investment in human and physical capital, and therefore economic
growth, are expected to follow. The second approach emphasizes the need for human and
physical capital accumulation to start the process. It holds that even pro-market dictators can
secure property rights as a matter of policy choice, not of political constraints. From the vantage
point of poor countries, it sees democracy and other institutional improvements as the
consequences of increased education and wealth, not as their causes.
Both approaches to development have extensive intellectual pedigree. The importance of
constraining government was stressed by Montesquieu (1748) and Smith (1776), as well by the
new institutional economics literature (Buchanan and Tullock 1962, North and Thomas 1973,
North 1981, 1990). DeLong and Shleifer (1993) supplied early empirical support for this view
using data on urbanization of European regions during the last millennium, which showed faster
city growth under more limited governments. More recently, the literature on economic growth,
starting with early contributions by Knack and Keefer (1995) and Mauro (1995), has turned to the
effects of good institutions on economic growth. It is fair to say that recent work, including Hall
and Jones (1999), Acemoglu, Johnson and Robinson (2001, 2002), Easterly and Levine (2003),
Dollar and Kraay (2003), and Rodrik, Subramanian, and Trebbi (2002), has reached close to an
intellectual consensus that the political institutions of limited government cause economic growth. 3
The reverse idea, namely that growth in income and human capital causes institutional
improvement, is most closely associated with the work of Seymour Martin Lipset (1960), who
however himself gives credit to Aristotle. Lipset believed that educated people are more likely to
resolve their differences through negotiation and voting than through violent disputes. Education
is needed for courts to operate and to empower citizens to engage with government institutions.
Literacy encourages the spread of knowledge about the government’s malfeasance. According to
this view, countries differ in their stocks of human and social capital – which can be acquired
through policies pursued even by dictators – and institutional outcomes depend to a large extent
on these endowments (see Djankov et al. 2003). This line of work seems to accord well with the
experiences of South Korea, Taiwan, and China, which grew rapidly under one-party
dictatorships, the first two eventually turning to democracy. Empirically, Lipset’s hypothesis –
that growth leads to better political institutions -- has received considerable support in the work of
Przeworski and his associates (Alvarez et al. 2000) and Barro (1999).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันนี้ สหรัฐอเมริกาและประชาคมหน้าพัฒนาหลักสอง
ท้าทายทั่วโลก จากอิรัก เพื่อเฮติ ไปแอฟริกาใต้ซาฮารา: วิธีจุดเจริญเติบโต และ
วิธีการสร้างประชาธิปไตย เศรษฐศาสตร์ได้ระบุสองกว้างวิธี
เผชิญความท้าทายเหล่านี้ แนวทางแรกเน้นต้องการประชาธิปไตย
และอื่น ๆ ตรวจสอบรัฐบาลเป็นกลไกในการรักษาความปลอดภัยทรัพย์สิน ด้วยเช่น
สถาบันทางการเมืองในสถานที่ การลงทุนในมนุษย์และกายภาพทุน และเศรษฐกิจดังนั้น
เจริญเติบโต คาดว่าจะทำตาม วิธีที่สองเน้นจำเป็นสำหรับมนุษย์ และ
สะสมทุนทางกายภาพเพื่อเริ่มกระบวนการ จะเก็บที่สามารถเผด็จได้สนับสนุนตลาด
จองสิทธิเป็นเรื่อง ของทางเลือกนโยบาย ไม่ ของข้อจำกัดทางการเมือง จาก vantage
ชี้ประเทศยากจน เห็นประชาธิปไตยและการปรับปรุงสถาบันอื่น ๆ เป็นการ
ผลการศึกษาเพิ่มขึ้นและอีกมากมายให้ ไม่เป็นสาเหตุของการ
ทั้งแนวทางการพัฒนาทางปัญญาเลือดอย่างละเอียดได้ ความสำคัญของ
รัฐบาลกีดได้เน้น Montesquieu (1748) และสมิธ (1776), เช่นโดยการ
วรรณกรรมเศรษฐศาสตร์สถาบันใหม่ (buchanan ทำยอด และ Tullock 1962 เหนือ และ Thomas 1973,
เหนือ 1981, 1990) DeLong และ Shleifer (1993) ให้ต้นประจักษ์สนับสนุนมุมมองนี้
ใช้ข้อมูลบนเป็นของภูมิภาคยุโรประหว่างมิลเลนเนียมสุดท้าย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเร็ว
เมืองที่เจริญเติบโตภายใต้รัฐบาลที่จำกัดมากขึ้น เมื่อเร็ว ๆ นี้ วรรณคดีบนเศรษฐกิจ,
เริ่มต้นผลงาน Knack และ Keefer (1995) และ Mauro (1995), มีเปิด
ผลของสถาบันที่ดีในการเติบโตทางเศรษฐกิจ เป็นธรรมที่จะกล่าวที่ล่าสุดทำงาน รวมถึงหอ
และโจนส์ (1999), Acemoglu จอห์นสันและโรบินสัน (2001, 2002), Easterly และ Levine (2003),
ดอลลาร์ และ Kraay (2003), และ Rodrik, Subramanian และ Trebbi (2002), แล้วปิดไป
มติทางปัญญาที่สถาบันทางการเมืองของรัฐบาลที่จำกัดทำให้การเติบโตทางเศรษฐกิจ 3
คิดย้อน ได้แก่การเติบโตในรายได้และสาเหตุที่ทุนมนุษย์สถาบัน
พัฒนา เป็นเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดที่สุดกับการทำงานของซีมัวร์มาร์ติน Lipset (1960), ที่
อย่างไรก็ตาม ตนเองให้เครดิตกับอริสโตเติล Lipset เชื่อว่า คนที่ศึกษามีแนวโน้มการ
แก้ไขความแตกต่างของพวกเขาผ่านการเจรจาและการลงคะแนนเสียงมากกว่าผ่านข้อโต้แย้งที่รุนแรง ศึกษา
จำเป็นสำหรับเด็กมี และอำนาจพลเมืองในการมีส่วนร่วมกับหน่วยงานของรัฐ
สามารถสนับสนุนให้การแพร่กระจายของความรู้เกี่ยวกับ malfeasance ของรัฐบาล ตาม
มุมมองนี้ ประเทศที่แตกต่างกันในหุ้นของมนุษย์ และสังคมทุน – ที่มา
ผ่านนโยบาย ติดตามแม้ โดยเผด็จ – และสถาบันผลขึ้นอยู่กับขอบเขตขนาดใหญ่
ในสาธารณะกุศลเหล่านี้ (ดู Djankov et al. 2003) สายงานนี้ดูเหมือนว่า แอคคอร์ดดี
ประสบการณ์ ของเกาหลีใต้ ไต้หวัน จีน ที่เติบโตอย่างรวดเร็วภายใต้พรรคหนึ่ง
โป สองคนแรกที่เปิดสู่ประชาธิปไตยในที่สุด Empirically, Lipset ของสมมติฐาน –
ที่เจริญเติบโตนำไปดีกว่าสถาบันการเมือง - ได้รับการสนับสนุนพอสมควรในการทำงานของ
Przeworski และของสมาคม (Alvarez et al. 2000) และ Barro (1999)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันนี้ ทั้งสหรัฐและประชาคมระหว่างประเทศหน้าสองสาขาการพัฒนา
ท้าทายทั่วโลก จากอิรักไปเฮติ เพื่อซับซาฮาแอฟริกา : วิธีการจุดการเจริญเติบโตและ
วิธีการสร้างประชาธิปไตย การวิจัยทางเศรษฐกิจ ระบุมี 2 แนวทางคร่าว ๆ

ต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายเหล่านี้ วิธีการแรก เน้นต้องเริ่มต้นด้วยประชาธิปไตย
และตรวจสอบรัฐบาล เป็นกลไกในการรักษาความปลอดภัยสิทธิในทรัพย์สิน ด้วยเช่น
สถาบันทางการเมืองในสถานที่ , การลงทุนในมนุษย์และทางกายภาพ ทุน ดังนั้นเศรษฐกิจ
การเจริญเติบโตที่คาดว่าจะตามมา วิธีที่สอง เน้นความต้องการของมนุษย์และ
ทางกายภาพ การสะสมทุนเพื่อเริ่มต้นกระบวนการ มันถือว่าแม้ตลาดเผด็จการสามารถ
โปรการรักษาความปลอดภัยสิทธิเป็นเรื่องของทางเลือกนโยบาย ไม่ใช่ข้อจำกัดทางการเมือง จากจุด vantage
ของประเทศยากจน มันเห็นประชาธิปไตย และสถาบันอื่น ๆเช่นการปรับปรุงผลของการศึกษาและความมั่งคั่งเพิ่มขึ้น
ไม่ใช่สาเหตุของพวกเขา
วิธีการทั้งสองพัฒนาสายเลือดทางปัญญาอย่างกว้างขวาง ความสำคัญของ
จำกัดรัฐบาลเน้นโดยมองเตสกิเออ ( 1748 ) และ Smith ( 1776 ) อีกด้วยโดย
ใหม่เศรษฐศาสตร์สถาบันวรรณกรรมและบิล tullock 1962 , เหนือ และ โทมัส ปี 1973
เหนือ 1981 , 1990 ) DELONG และ shleifer ( 1993 ) ให้สนับสนุนเชิงประจักษ์ แต่เช้านี้ดู
โดยใช้ข้อมูลการเป็นเมืองของภูมิภาคยุโรปในช่วงสหัสวรรษล่าสุด ซึ่งมีความเร็ว
เมืองเจริญเติบโตภายใต้มากกว่ารัฐบาลที่ จำกัด เมื่อเร็วๆ นี้ หนังสือที่เกี่ยวกับการเติบโตทางเศรษฐกิจ เริ่มต้นเขียนโดยความสามารถพิเศษ
และ คีเฟอร์ ( พ.ศ. 2538 ) และเมาโร ( 1995 ) , มีการเปิดเพื่อผลของสถาบันที่ดีต่อการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ มันยุติธรรมที่จะกล่าวว่า ผลงานล่าสุด รวมถึงโถง
และโจนส์ ( 1999 ) , acemoglu จอห์นสัน และ โรบินสัน ( 2001 , 2002 ) ไปทางทิศตะวันออก และ เลอวีน ( 2003 ) ,
ดอลลาร์ และ kraay ( 2003 ) และ รอดดริก subramanian และ trebbi ( 2545 ) ได้ปิดการรับฉันทามติทางปัญญาที่
สถาบันการเมืองของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของรัฐบาล เพราะจำกัด 3
คิดกลับกัน คือ การเจริญเติบโตในรายได้และทุนทางมนุษย์ให้พัฒนาสถาบัน
อย่างใกล้ชิดมากที่สุดที่เกี่ยวข้องกับการทำงานของ ซีมอร์ มาร์ติน lipset ( 1960 ) ที่
แต่เขาให้เครดิตกับอริสโตเติล lipset เชื่อว่าประชาชนที่มีการศึกษามีแนวโน้มที่จะแก้ปัญหาความแตกต่างของพวกเขาผ่านการเจรจา
และลงคะแนนเสียงกว่าผ่านความขัดแย้งที่รุนแรง การศึกษา
เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับศาลในการใช้งาน และเพื่อให้ประชาชนมีส่วนร่วมกับหน่วยงานของรัฐ
ความรู้ส่งเสริมการแพร่กระจายของความรู้เกี่ยวกับการทุจริตของรัฐบาล ตาม
มุมมองนี้ , ประเทศที่แตกต่างกันในหุ้นของพวกเขา–ทุนมนุษย์และสังคม ซึ่งสามารถซื้อ
ผ่านนโยบายติดตามโดยเผด็จการ ) และสถาบันเพื่อผลลัพธ์ขึ้นอยู่กับขอบเขตขนาดใหญ่ในคุณสมบัติเหล่านี้
( ดู djankov et al . 2003 ) งานนี้ดูเหมือนจะสอดคล้องกับ
ประสบการณ์ของเกาหลีใต้ ไต้หวัน และจีน ซึ่งเติบโตอย่างรวดเร็วภายใต้เผด็จการพรรคเดียว
,สองคนแรกก็เปลี่ยนเป็นประชาธิปไตย จากผล lipset สมมุติฐาน–
การเจริญเติบโตที่นำไปสู่ดีกว่าสถาบันการเมือง -- ได้รับการสนับสนุนมากในการทำงานของ
przeworski และพรรคพวก ( อัลวาเรซ et al . 2000 ) และบาร์โร ( 1999 )