It was April and John Moore was stu

It was April and John Moore was studying for an important examination. As the date of the exam
came nearer, he decided to go somewhere and read by himself. He did not want the amusements of the
seaside, or the beauties of the countryside. He decided to find a quiet, ordinary little town and work
there undisturbed. He packed his suitcases with clothes and books. Then he looked in a railway
timetable for a town that he did not know. He found one, and bought a ticket to go there. He did not tell
anyone where he was going. After all, he did not want to be disturbed.
That is how Moore arrived at Benchurch. It was a market town, and once a week it was quite busy
for a few hours. The rest of the time it was a very quiet, sleepy little place. Moore spent his first night at
the only hotel in the town. The landlady was very kind and helpful, but the hotel was not really quiet
enough for him. The second day he started looking for a house to rent.
There was only one place that he liked. It was more than quiet − it was deserted and very lonely. It
was a big, old seventeenth−century house. It had tiny windows like a prison, and a high brick wall all
round it. It would be hard to imagine a more unwelcoming place. But it suited Moore perfectly. He went
to find the local lawyer, who was responsible for the house.
Mr Carnford, the lawyer, was very happy to rent the house to him.
`I'd be glad to let you have it free,' he said, `just to have somebody living in it again after all these
years. It's been empty so long that people have spread a lot of foolish stories about it. You'll be able to
prove that the stories are wrong.'
Moore did not think it was necessary to ask the lawyer for more details of the `foolish stories'. He
paid his rent, and Mr Carnford gave him the name of an old servant to look after him. He came away
from the lawyer's office with the keys of the house in his pocket. He then went to Mrs Wood, the
landlady of the hotel.
`I'm renting a house for a few weeks,' he said. `Can you advise me about shopping, please? What
do you think I shall need?'
`Where are you going to stay, sir?' the landlady asked. Moore told her.
She threw up her hands in horror. `Not the Judge's House!' she said, and she grew pale as she spoke.
He asked her to tell him more about the house. `Why is it called the Judge's House?' he said, `and
why doesn't anyone want to live in it?'
2

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก็เมษายน และจอห์นมัวร์ได้เรียนการตรวจสอบที่สำคัญ วันที่สอบมาเอื้อม เขาตัดสินใจที่จะไปไหน และอ่านเอง เขาไม่ต้องท่ามกลางแสงอาทิตย์ของการริมทะเล หรือสวยงามของชนบท เขาตัดสินใจหาเงียบสงบ สามัญน้อยเมืองและการทำงานมีอีก เขาบรรจุกระเป๋าเดินทางของเขากับเสื้อผ้าและหนังสือ แล้ว เขาดูทางรถไฟตารางเวลาสำหรับเมืองที่เขาไม่รู้จัก เขาพบหนึ่ง และซื้อตั๋วที่มีการ เขาไม่ได้บอกคนที่เขากำลัง หลังจากที่ทุก เขาไม่ได้ไม่ต้องหนวก นั่นคือวิธีมัวร์ถึง Benchurch มันเป็นการเมือง และสัปดาห์ละหนึ่งครั้งก็ค่อนข้างวุ่นวายสำหรับไม่กี่ชั่วโมง ส่วนเหลือแล้วก็เงียบ ง่วงนอนเล็กน้อย มัวร์ใช้เวลาคืนแรกของเขาที่โรงแรมที่เดียวในเมือง เจ้าของมาก และอัธยาศัยดี แต่โรงแรมไม่สะดวกจริง ๆพอสำหรับเขา วันที่สองเขาเริ่มมองหาบ้านเช่า มีเดียวเท่านั้นที่เขาชอบ มันมี มากกว่าเงียบ−ร้าง และโดดเดี่ยวมากขึ้น มันมีบ้านใหญ่ เก่า seventeenth−century จะมีหน้าต่างเล็ก ๆ เช่นเรือนจำ และกำแพงอิฐสูงทั้งหมดปัดเศษ มันจะยากที่จะจินตนาการมาก unwelcoming แต่มันเหมาะมัวร์อย่างสมบูรณ์แบบ เขาไปในการค้นหาเฉพาะทนายความ ผู้รับผิดชอบในบ้าน นาย Carnford ทนายความ มีความสุขมากให้เช่าบ้านเขา 'ฉันจะยินดีที่จะให้คุณได้ฟรี เขากล่าวว่า, ' เพิ่งจะมีคนอาศัยอยู่ในนั้นอีกครั้งหลังจากเหล่านี้ทั้งหมดปี จะได้ว่างนาน ที่คนไปมากเรื่องโง่เลย คุณจะสามารถพิสูจน์ว่า เรื่องราวที่ไม่ถูกต้อง ' มัวร์ได้คิดว่า มันจำเป็นต้องสอบถามทนายความรายละเอียดของ 'เรื่องโง่' เขาชำระค่าเช่าของเขา และนาย Carnford ให้เขาชื่อของข้าราชการเก่าที่มองเขา เขามาเก็บจากสำนักงานของทนายความที่มีคีย์ของบ้านที่อยู่ในกระเป๋าของเขา แล้วครับนางไม้ การเจ้าของที่พัก 'ผมมาเช่าบ้านในไม่กี่สัปดาห์ เขากล่าวว่า ' สามารถคุณแนะนำผมเกี่ยวกับการค้า กรุณา อะไรนะคุณคิดว่า จะต้อง?' 'ที่คุณกำลังพัก รักใช่ไหม' เจ้าของที่ขอ มัวร์บอกเธอ เธอโยนขึ้นมือเธอในสยองขวัญ 'ไม่ผู้พิพากษาบ้าน ' ที่เธอกล่าวว่า และเธอเติบโตซีดขณะที่เธอพูด เขาถามเธอบอกเพิ่มเติมเกี่ยวกับบ้าน 'ทำไมจึงเรียกว่าบ้านผู้พิพากษา' เขากล่าวว่า, ' และทำไมทุกคนไม่ต้องอยู่ในนั้น? "2

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเดือนเมษายนและจอห์นมัวร์การศึกษาสำหรับการตรวจสอบที่สำคัญ
ในฐานะที่เป็นวันของการสอบเข้ามาใกล้เขาตัดสินใจที่จะไปที่ไหนสักแห่งและอ่านด้วยตัวเอง
เขาไม่ได้ต้องการความสนุกสนานของริมทะเลหรือความงามของชนบท เขาตัดสินใจที่จะหาที่เงียบสงบเมืองเล็ก ๆ
สามัญและทำงานที่นั่นไม่ถูกรบกวน เขาบรรจุกระเป๋าเดินทางของเขากับเสื้อผ้าและหนังสือ
จากนั้นเขาก็มองในรถไฟตารางเวลาสำหรับเมืองที่ว่าเขาไม่ได้รู้ เขาพบว่าหนึ่งและซื้อตั๋วที่จะไปที่นั่น
เขาไม่ได้บอกใครเขาจะไปที่ไหน หลังจากเขาไม่ต้องการที่จะถูกรบกวน.
นั่นคือวิธีที่มัวร์มาถึงที่ Benchurch
มันเป็นตลาดเมืองและสัปดาห์ละครั้งมันก็ค่อนข้างยุ่งไม่กี่ชั่วโมง ส่วนที่เหลือของเวลาที่มันเป็นที่เงียบสงบมากขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เงียบสงบ
มัวร์ใช้เวลาคืนแรกของเขาที่โรงแรมแห่งเดียวในเมือง เจ้าของเป็นคนใจดีมากและเป็นประโยชน์
แต่ทางโรงแรมไม่ได้เงียบสงบจริงๆพอสำหรับเขา วันที่สองเขาเริ่มมองหาบ้านเช่า.
มีเพียงหนึ่งในสถานที่ที่เขาชอบ มันเป็นมากกว่าที่เงียบสงบ - มันถูกทิ้งร้างและโดดเดี่ยวมาก
มันเป็นใหญ่บ้านที่สิบเจ็ดศตวรรษเก่า มันมีหน้าต่างเล็ก ๆ
เช่นเรือนจำและผนังอิฐสูงรอบมัน มันจะยากที่จะจินตนาการถึงสถานที่อื่น ๆ อีกมากมายเชิญชวน แต่มันเหมาะกับมัวร์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เขาเดินไปหาทนายความท้องถิ่นที่เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับบ้าน.
นาย Carnford ทนายความที่มีความสุขมากที่จะเช่าบ้านให้เขา.
`ฉันยินดีที่จะช่วยให้คุณมีมันฟรี 'เขากล่าวว่า` เพียง
จะมีใครสักคนที่อาศัยอยู่ในนั้นอีกครั้งหลังจากที่ทั้งหมดเหล่านี้ปีที่ผ่านมา มันเป็นที่ว่างเปล่าตราบใดที่คนมีการแพร่กระจายมากของเรื่องราวเกี่ยวกับมันโง่
คุณจะสามารถที่จะพิสูจน์ได้ว่าเรื่องที่ไม่ถูกต้อง.
มัวร์ไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะถามทนายความสำหรับรายละเอียดเพิ่มเติมของ `เรื่องราวโง่ ' เขาจ่ายค่าเช่าของเขาและนาย Carnford ทำให้เขามีชื่อของคนรับใช้เก่ามองตามหลังเขา เขาออกมาจากสำนักงานทนายความที่มีกุญแจของบ้านในกระเป๋าของเขา จากนั้นเขาก็เดินไปที่นางไม้ที่เจ้าของของโรงแรม. `ผมเช่าบ้านไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา" เขากล่าว `คุณสามารถให้คำแนะนำเกี่ยวกับการช้อปปิ้งให้ฉันหน่อยได้ไหม? อะไรที่คุณคิดว่าฉันจะไม่ต้อง? '`คุณจะไปไหนจะอยู่ครับ? เจ้าของถาม มัวร์บอกเธอ. เธอโยนขึ้นมือของเธอในหนังสยองขวัญ `ไม่ใช่ผู้พิพากษาบ้าน! เธอกล่าวว่าเธอเติบโตและอ่อนขณะที่เธอพูด. เขาขอให้เธอบอกเขามากขึ้นเกี่ยวกับบ้าน `ทำไมมันจึงเป็นที่เรียกว่าผู้พิพากษาบ้าน? เขากล่าวว่า `และทำไมไม่ได้ทุกคนต้องการที่จะอยู่ในนั้น? 2

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันคือเดือน เมษายน และ จอห์น มัวร์ กำลังศึกษาเพื่อการตรวจสอบที่สำคัญ เป็นวันสอบ
เข้ามาใกล้ เขาตัดสินใจที่จะไปหาอ่านเอง เขาไม่ได้ต้องการความบันเทิง
ริมทะเล หรือความงามของชนบท เขาตัดสินใจที่จะหาที่เงียบสงบ และเมืองเล็ก ๆธรรมดา
อยู่ได้อย่างสงบ เขาบรรจุกระเป๋าของเขาไว้กับเสื้อผ้า และหนังสือ . แล้วเขาก็มองในรถไฟ
ตารางเวลาสำหรับเมืองที่เขาไม่อาจรู้ เขาได้พบหนึ่งและซื้อตั๋วเพื่อไปที่นั่น เขาไม่ได้บอก
ใครเขาจะไปที่ไหน หลังจากทั้งหมด เขาไม่ได้ต้องการจะรบกวน
ที่ว่ามัวร์มาถึง benchurch . มันเป็นเมืองที่ตลาด และเมื่อสัปดาห์ที่ค่อนข้างยุ่ง
สำหรับสองสามชั่วโมง ส่วนที่เหลือของเวลา มันเงียบมาก ง่วงน้อยที่นี่เลย มัวร์ใช้เวลาคืนแรกของเขาที่
โรงแรมในเมือง เจ้าของบ้านใจดีมากและเป็นประโยชน์ แต่โรงแรมก็ไม่เงียบจริงๆ
พอสำหรับเขา วันที่ 2 เขาเริ่มหาบ้านเช่า .
มีที่เดียวที่เขาชอบ มันเป็นมากกว่า บริษัท เวสเทิร์น มันก็เงียบ และเหงามาก มัน
เป็นใหญ่ สิบเจ็ด−ศตวรรษเก่าบ้าน หน้าต่างเล็ก ๆมันก็เหมือนคุก และ สูง ผนังอิฐทั้งหมด
มันกลมมันอาจจะยากที่จะจินตนาการถึงสถานที่ unwelcoming เพิ่มเติม แต่มันเหมาะกับมัวร์พอดี เขาไป
หานักกฎหมายท้องถิ่น ใครเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับบ้าน
นาย carnford , ทนายความ , มีความสุขมากที่จะเช่าบ้านกับเขา .
' ฉันยินดีที่จะให้คุณได้ฟรี ' เขาพูด ' เพียงแค่มีใครบางคนอยู่ในนั้นอีกครั้งหลังจากปีทั้งหมดเหล่านี้
.มันว่างเปล่าจนคนกระจายเรื่องราวมากมายที่โง่เอง คุณจะสามารถพิสูจน์ได้ว่า เรื่องผิด
'
มัวร์ไม่คิดว่ามันจำเป็นต้องถามทนายความสำหรับรายละเอียดเพิ่มเติมของ ' เรื่องราว ' โง่ เขา
จ่ายค่าเช่า และนาย carnford ให้เขาชื่อของคนรับใช้เก่าเพื่อดูแลเขา เขามาเก็บ
จากสำนักงานทนายกับกุญแจบ้านในกระเป๋าของเขา แล้วก็ไป นางไม้ เจ้าของโรงแรม
.
' ผมเช่าบ้านไม่กี่สัปดาห์ , ' เขากล่าวว่า ` คุณสามารถแนะนำผมเกี่ยวกับการช้อปปิ้งค่ะ อะไร
คุณคิดว่าฉันต้อง ?
` ลูกจะไปอยู่ที่ไหนครับ ? เจ้าของบ้านถาม มัวร์บอกเธอ .
แล้วก็ยอมแพ้ในสยองขวัญ ` บ้านไม่ใช่ผู้พิพากษา ! เธอกล่าวว่าและก็ซีด ตามที่เธอพูด
เขาถามเธอจะบอกเขาเรื่องบ้าน ` ทำไมถึงเรียกว่าบ้านผู้พิพากษา ? เขากล่าวว่า , "
ทำไม ไม่มีใครอยากอยู่ในนั้น ?
2