The hot afternoon sun was out, beam

The hot afternoon sun was out, beaming with pride. I had been waiting for this special day to come for four years. My Family and Friends were there, excited and cheering for me because I had made it. My fellow graduates were standing underneath the heated canopy beside the old abandoned halls getting ready to walk onto the beautiful field. I made sure that my cap and gown were set up nicely. I put a smile on my face to try and force back the tears that started to line up on the edge on my eyelids. The time was near for all the graduates to line up and start heading down to the field to begin the ceremony. The walk to the field seemed to take forever, as if we were all going to a funeral. Every islander graduating was walking to the rhythm of the music while their parents taking pictures of their daughter/son. After everyone had the chance to walk, we seated in our assigned chairs. I could feel all eyes in the crowd on me. Starring at the massive crowd I lost all train of thought, all my senses seemed to disappear. I knew what to do from all the times we practiced this moment, but I could not hear the crowd or the music and all my fears vanished. Our names were being called off one by one and as my classmates and friends made their way

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แสงแดดยามบ่ายร้อนก็ออกมา ยิ้มแย้มแจ่มใส ด้วยความภาคภูมิใจ ผมยืนรอสำหรับวันพิเศษนี้มาสี่ปี ครอบครัวและเพื่อนได้มี ตื่นเต้น และมักให้ฉัน เพราะฉันทำมัน ผู้สำเร็จการศึกษาของฉันเพื่อนยืนอยู่ใต้หลังคาร้อนข้างหอร้างเก่าพร้อมที่จะเดินบนฟิลด์สวย แน่ใจว่า บุคลิกภาพถูกกำหนดค่าอย่างได้ ฉันใส่รอยยิ้มบนใบหน้า ให้ลองกลับน้ำตาที่เริ่มต้นการจัดชิดขอบด้านบนเปลือกตา เวลาได้ใกล้กับการศึกษาทั้งหมดในการเข้าแถว และเริ่มต้นมุ่งหน้าลงไปที่ฟิลด์เพื่อเริ่มพิธี เดินทางไปยังเขตข้อมูลที่ดูเหมือนจะ ใช้ตลอดไป เช่นถ้าเรากำลังทั้งหมดจะไปงานศพ ทุกเกาะที่จบการศึกษาได้เดินไปตามจังหวะของเพลงในขณะที่พ่อแม่ถ่ายภาพลูกสาวของลูกชาย หลังจากที่ทุกคนมีโอกาสที่จะเดิน เรานั่งอยู่ในเก้าอี้ของเรากำหนด ฉันสามารถรู้สึกตาทั้งหมดในฝูงชนฉัน นำแสดงโดยที่ฝูงชนขนาดใหญ่หายรถไฟทั้งหมดของความคิด ความรู้สึกของฉันที่ดูเหมือนจะ หายไปทั้งหมด รู้จากตลอดเวลาที่เราฝึกฝนขณะนี้ แต่ฉันสามารถได้ยินเสียงฝูงชนหรือเพลง และความกลัวทั้งหมดของฉันหายไป เราถูกเรียกว่า ปิดหนึ่งโดยหนึ่ง และ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันและเพื่อนที่ทำทางของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดวงอาทิตย์ยามบ่ายร้อนออกยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความภาคภูมิใจ ฉันได้รับการรอคอยสำหรับวันพิเศษนี้จะมาเป็นเวลาสี่ปี ครอบครัวและเพื่อนของฉันอยู่ที่นั่นตื่นเต้นและเชียร์สำหรับฉันเพราะฉันได้ทำมัน ผู้สำเร็จการศึกษาเพื่อนของฉันกำลังยืนอยู่ใต้หลังคาอุ่นข้างห้องโถงที่ถูกทิ้งร้างเก่าได้รับพร้อมที่จะเดินเข้าสู่สนามที่สวยงาม ฉันทำให้แน่ใจว่าหมวกและชุดของฉันถูกตั้งขึ้นอย่าง ฉันใส่รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันและพยายามบังคับให้กลับน้ำตาที่เริ่มเข้าแถวบนขอบบนเปลือกตาของฉัน เวลาอยู่ใกล้สำหรับผู้สำเร็จการศึกษาทั้งหมดที่จะเริ่มขึ้นและเริ่มที่จะมุ่งหน้าลงไปที่สนามเพื่อเริ่มพิธี เดินไปที่สนามดูเหมือนจะใช้เวลาตลอดเช่นถ้าเราทุกคนจะไปงานศพ ทุกเกาะจบการศึกษากำลังเดินไปตามจังหวะของเสียงเพลงขณะที่พ่อแม่การถ่ายภาพของลูกสาวของพวกเขา / ลูกชาย หลังจากที่ทุกคนมีโอกาสที่จะเดินเรานั่งอยู่ในเก้าอี้ของเราที่ได้รับมอบหมาย ฉันรู้สึกว่าสายตาทุกคู่ในฝูงชนบนฉัน นำแสดงโดยที่ฝูงชนขนาดใหญ่ฉันหายไปรถไฟทั้งหมดของความคิดความรู้สึกของฉันทั้งหมดดูเหมือนจะหายไป ผมรู้ว่าสิ่งที่จะทำจากทุกครั้งที่เราได้รับการฝึกฝนในขณะนี้ แต่ฉันไม่สามารถได้ยินเสียงฝูงชนหรือเพลงและความกลัวของฉันทั้งหมดหายไป ชื่อของเราถูกเรียกออกมาหนึ่งโดยหนึ่งและเป็นเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนของฉันทำทางของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยามบ่ายที่ร้อนแดดก็ออก ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ ฉันได้รอคอยวันพิเศษนี้มา 4 ปี ครอบครัวและเพื่อนของฉันมี ตื่นเต้นและให้กำลังใจผม เพราะผมได้ทำมัน เพื่อนบัณฑิตของฉันยืนอยู่ใต้หลังคาร้อนข้างเก่าทิ้งห้องโถงพร้อมที่จะเดินเข้าสู่สนามที่สวยงาม ฉันทำแน่ใจว่า หมวกและชุดของฉันถูกสร้างขึ้นอย่างสวยงาม ผมใส่รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันและพยายามฝืนกลั้นน้ำตาที่เริ่มจะเข้าแถวบนขอบบนเปลือกตาของฉัน เวลาก็ใกล้เข้ามาแล้ว สำหรับบัณฑิตเข้าแถว และเริ่มมุ่งหน้าลงสู่สนามเพื่อเริ่มพิธี เดินสู่สนามดูเหมือนจะใช้เวลาตลอดไป ถ้าพวกเราจะไปงานศพ ชาวเกาะทุกคนจบ เดินตามจังหวะของเพลง ขณะที่พ่อแม่ถ่ายรูปลูกสาว / ลูกชายของพวกเขา หลังจากที่ทุกคนได้มีโอกาสเดิน เรานั่งอยู่ในเก้าอี้ของเราได้รับมอบหมาย . ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาทุกคู่ในฝูงชนบนฉัน นำแสดงโดยฝูงชนขนาดใหญ่ที่ฉันสูญเสียรถไฟของความคิด ความรู้สึกทั้งหมดของฉันดูเหมือนจะหายไป ผมรู้ว่าต้องทำตลอดเวลาที่เราอยู่ตอนนี้ แต่ผมไม่ได้ยินฝูงชนหรือเพลงและทั้งหมดของฉัน ความกลัวก็หายไป ชื่อของเราถูกเรียกว่าปิดหนึ่งโดยหนึ่งและเป็นเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อน ๆที่ทำทางของพวกเขา