It was also during this period when

It was also during this period when English was
the language mainly of the uneducated peasantry that many of the grammatical
complexities and inflections of Old English gradually disappeared. By the 14th Century,
noun genders had almost completely died out, and adjectives, which once had up to 11
different inflections, were reduced to just two (for singular and plural) and often in practice
just one, as in modern English. The pronounced stress, which in Old English was usually on
the lexical root of a word, generally shifted towards the beginning of words, which further
encouraged the gradual loss of suffixes that had begun after the Viking invasions, and
many vowels developed into the common English unstressed “schwa” (like the “e” in taken,
or the “i” in pencil). As inflectons disappeared, word order became more important and, by
the time of Chaucer, the modern English subjectverbobject
word order had gradually
become the norm, and as had the use of prepositions instead of verb inflections.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก็ช่วงนี้เมื่อเป็นภาษาอังกฤษภาษาส่วนใหญ่ของกันตามีตามาที่จำนวนมากการไวยากรณ์ซับซ้อนและ inflections ของอังกฤษเก่าค่อย ๆ หายไป โดยศตวรรษที่ 14คำนามเพศเกือบสมบูรณ์เสียชีวิตออก และคุณศัพท์ เคยมีได้ถึง 11ต่าง ๆ inflections ลดลงเพียง 2 (สำหรับเอกพจน์ และพหูพจน์) และ ในทางปฏิบัติมักจะเพียงหนึ่ง ในภาษาอังกฤษสมัยใหม่ ความเครียดที่เด่นชัด ซึ่งในภาษาอังกฤษโบราณมักจะรากของคำ โดยทั่วไปจะเลื่อนขึ้นไปทางจุดเริ่มต้นของคำ ซึ่งเพิ่มเติมจากคำใกล้เคียงส่งเสริมการสูญเสียทีละน้อยของส่วนต่อท้ายที่เริ่มหลังจากการรุกรานไวกิ้ง และหลายสระพัฒนาเป็นการทั่วไปภาษาอังกฤษอไม่ลงเสียงหนัก "schwa" (เช่นตัว "e" ในนำหรือ "i" ในดินสอ) Inflectons หาย ไป คำสั่งเป็นสำคัญ และ โดยเวลาของ Chaucer, subjectverbobject อังกฤษทันสมัยคำสั่งมีค่อย ๆกลาย และเป็นมีการใช้คำแทนกริยา inflections

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นช่วงเวลานี้เมื่อภาษาอังกฤษเป็น
ภาษาที่ส่วนใหญ่ของชาวนาได้รับการศึกษาว่าหลายไวยากรณ์
ซับซ้อนและโทนของอังกฤษค่อยๆหายไป โดยศตวรรษที่ 14,
เพศคำนามได้เกือบสมบูรณ์ออกจะตายและคำคุณศัพท์ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีถึง 11
โทนที่แตกต่างกันถูกลดลงไปเพียงสอง (สำหรับเอกพจน์และพหูพจน์) และมักจะในทางปฏิบัติ
เพียงหนึ่งในขณะที่ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ ความเครียดเด่นชัดซึ่งในภาษาอังกฤษก็มักจะอยู่บน
รากคำศัพท์ของคำทั่วไปขยับไปจุดเริ่มต้นของคำซึ่งต่อไปจะ
ได้รับการสนับสนุนการสูญเสียอย่างค่อยเป็นค่อยไปของคำต่อท้ายว่าได้เริ่มหลังจากการรุกรานไวกิ้งและ
สระหลายพัฒนาเป็นภาษาอังกฤษทั่วไป หนัก "ปานกลาง" (เช่น "E" ในการถ่าย
หรือ "i" ดินสอ) ในฐานะที่เป็น inflectons หายไปกลายเป็นคำสั่งที่สำคัญมากขึ้นและโดย
ช่วงเวลาของชอเซอร์ที่ทันสมัยภาษาอังกฤษ subjectverbobject
คำสั่งได้ค่อยๆ
กลายเป็นบรรทัดฐานและเป็นมีการใช้คำบุพบทแทนโทนคำกริยา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากนี้ ระหว่างที่คนอังกฤษภาษาหลักของคนบ้านนอกไร้การศึกษามากของไวยากรณ์ความซับซ้อนและ inflections ภาษาอังกฤษเก่าค่อย ๆหายไป โดยศตวรรษที่ 14คำนามเพศได้เกือบทั้งหมดตายออกและคำคุณศัพท์ ซึ่งมีถึง 11 ครั้งinflections ที่แตกต่างกันถูกลดลงไปเพียงสอง ( เอกพจน์และพหูพจน์ ) และมักจะอยู่ในการปฏิบัติแค่หนึ่งในภาษาอังกฤษสมัยใหม่ การออกเสียงในภาษาอังกฤษ คือความเครียด ซึ่งมักจะบนรากศัพท์ของคำโดยทั่วไปขยับไปสู่จุดเริ่มต้นของคำ ซึ่งเพิ่มเติมสนับสนุนการสูญเสียค่อยเป็นค่อยไปของส่วนขยายที่เริ่มหลังจากการรุกรานของไวกิ้ง และหลายเสียงสระในภาษาอังกฤษสามัญ " พัฒนาเปลี่ยนแปลงทางเสียงเสียงสระที่ไม่เน้นเสียงในภาษาอังกฤษ " ( เช่น " E " ในการถ่ายหรือ " ผม " ในดินสอ ) เป็น inflectons หายไป คำสั่งเป็นสำคัญ และ โดยเวลาของชอเซอร์ , subjectverbobject ภาษาอังกฤษสมัยใหม่คำสั่งได้ค่อย ๆกลายเป็นบรรทัดฐานและมีการใช้คำบุพบทแทน inflections คำกริยา