บทที่ 17 Chapter Seventeen. Psychol

บทที่ 17 Chapter Seventeen. Psychology, Psychoanalysis, and Historical Thought
Lynn Hunt
Since history's foundation as a university discipline in the last half of the nineteenth century, professional historians have often looked to other fields for new perspectives. Branching out from their discipline's original focus on political history, historians of the twentieth century studied the methods and findings of economics, sociology, and anthropology and developed economic history, social history, and cultural history, all of them powerful models for historical research and writing. One social science never quite made the list: psychology. Despite the cultural prestige of Sigmund Freud, psychological history or psychohistory failed to establish a comparable beachhead on the disciplinary front. When many historians turned, as they did between the 1970s and the 1990s, away from the social sciences toward the more humanistic branches of learning – literature and languages, art history, rhetoric and semiotics – psychology still attracted little notice. This essay is devoted to explaining why historians largely ignored psychology in their search for new approaches and how this neglect is a problem for historical thought. The essay concludes with a consideration of recent hopeful signs of new interest in incorporating psychology into historical research and writing.
What difference would it make if historians used something other than a common-sense or folk psychology in their research and writing? It would be foolish to argue that historical scholarship has suffered some irreparable harm because most historians have overlooked the problem of the psyche or the self. Rich and illuminating research has been carried out without an explicit model of the self and without an agenda for studying historical transformations in personhood. Moreover, some historians have tried to pinpoint important changes in the ideas and practices of selfhood. In recent years, cultural historians have investigated attitudes toward gender, private life, sexuality and death, all of them critical components of individual identity and personal experience. Yet this research still leaves many fundamental questions unanswered. Can human motivation be entirely explained in social and cultural terms? Is the individual self just the name for a place where social and cultural changes work themselves out on the level of individual bodies? What do we imagine is happening inside that entity we call the self? Is individualism – the belief in the virtue of an autonomous self – a modern, Western notion and if so, how did it develop? And how can historians interested in these issues avoid falling into the trap of characterizing earlier periods and non-Western cultures as emotionally infantile? Historians can hardly be expected to provide answers to these questions if they do not pose the questions in the first place. In short, a more psychologically attuned historical discipline would pay more heed to changes over time in personhood and thereby give analytical depth to one of the most frequently invoked but rarely examined categories in historical scholarship.
The Misfortunes of Psychohistory
The attempt to establish the field of psychohistory can be traced back to Freud himself. In various works, he tried to show the relevance of psychoanalysis for understanding both general historical problems (e.g. Totem and Taboo, 1913 and Civilization and its Discontents, 1930) and individual figures in history (Leonardo da Vinci and a Memory of His Childhood, 1910). Although a few scholars tried to follow Freud's lead in the 1910s and 1920s by writing psychobiographies of famous historical figures, historians remained largely immune to psychoanalytic influence until after World War II. The rise of Hitler and National Socialism made explanations that emphasized irrational forces seem more compelling, and the author of a psychobiographical study of Hitler, William L. Langer, devoted his presidential address at the meeting of the American Historical Association in 1957 to urging historians to use the insights of depth psychology. The next year Erik H. Erikson published his widely reviewed psychoanalytic biography of Martin Luther (Young Man Luther: A Study in Psychoanalysis and History, 1958). Books, articles and dissertations in the field multiplied in the 1960s and 1970s. By the early 1970s, the Journal of Psychohistory had been founded, and a few history departments began to offer psychohistory as a field for doctoral study.
Yet even its most ardent defenders could not ignore the volleys of hostile criticism that soon erupted from all quarters. “Psycho-history is Bunk,” proclaimed the title of one typical attack. The author of a book devoted to arguing the defects of psychohistory proclaimed that “little, if any, psychohistory is good history.”1 Initially closely tied to Freud's version of psychoanalysis, psychohistorians too often shared Freud's dogmatic belief in the objective and scientific status of his claims. Lloyd deMause, founder of both the Institute for Psychohistory in New York and the Journal of Psychohistory, insisted, for example, that psychohistory is “specifically concerned with establishing laws and discovering causes in precisely the Hempelian manner [Hempel believed that history should aspire to be scientific]. The relationship between history and psychohistory is parallel to the relationship between astrology and astronomy.” Psychohistory is like astronomy, the real science. But when DeMause recounted how he gathered material from various epochs of history on the motivations that led to war and used his own self-analysis to penetrate the meaning of the material, he only seemed to be inflating his own subjective perceptions with scientific pretensions. And when he proclaimed that in this fashion he had discovered that psychohistory “is a process of finding out what we all already know and act upon,” he committed history's cardinal sin of anachronism.2 He assumed that what explained his motives in twentieth-century America was timeless and could explain motivation at any other time and place.
Perhaps most damaging, however, was the problem of evidence. Freud's conception of individual development emphasized infantile sexual feelings as the source of life-long psychological conflicts, but almost nothing is known about the infantile sexual feelings of any historical figure. As a result, critics frequently denounced psychohistorians' inferences from scanty evidence as unsupported speculation. In his study of Leonardo da Vinci, for example, Freud derived his entire analysis from one childhood memory reported by the Italian artist. Leonardo wrote in one of his scientific notebooks that he remembered “that while I was in my cradle a vulture came down to me, and opened my mouth with its tail, and struck me many times with its tail against my lips.”3 From this Freud inferred Leonardo's supposed homosexual feelings, his artistic interest in the figure of the Virgin Mary, embarrassment about his illegitimacy, his lifelong scientific curiosity, and even the smile on the Mona Lisa. In this and many other works of psychohistory, the conclusions seemed fantastic given the meager evidence available.
The derision and incredulity that had first greeted Freud spilled over onto psychohistory and only intensified with the renewed attacks on Freud's character and career in the 1970s and 1980s. By the 1990s both psychohistory and Freud had fallen into a kind of grand canyon of intellectual disrepute. In a defense of Freud published in 1993, Paul Robinson referred to the “avalanche of anti-Freudian writings.” Some predicted that psychoanalysis would go the way of mesmerism and phrenology, discredited as bogus pseudo-science.4 The scholars associated with the Journal of Psychohistory soon found themselves buried under the criticism. One defender tried to save the field by disassociating it from the journal. According to William McKinley Runyan, the Journal of Psychohistory contained so many deeply flawed articles that “it has been a public relations embarrassment for the wider field.”5
The most adamant defenses of psychohistory inadvertently played into the hands of the critics. In a 1987 article on “The Perilous Purview of Psychohistory” in the Journal of Psychohistory, for example, Casper G. Schmidt glossed over the difficulty of finding evidence about infantile sexual feelings and reduced all intellectual criticisms of the field to psychological motives. He insisted that resistance to psychohistory came from fears of getting in touch with “the deepest madness of the human mind,” anxieties about “facing unbearable despair” caused by the dreadful record of human history, guilt about the human potential for primitive and destructive behavior, and intense shame about human imperfections. As if to substantiate charges that psychohistorians tended to present an ahistorical view of the past, he rashly proclaimed that good parents were “so pitifully scarce” in history “as not to be found often in most centuries before the present one.”6 Schmidt's defense only succeeded in making the defects of psychohistory more glaring.
Even the most subtle and sophisticated historians working in the vein uncovered by Freud and psychoanalysis found themselves forced to take a defensive posture. Peter Gay, for example, who undertook psychoanalytic training, wrote extensively about Freud, and used Freudian insights in his work, insisted that his “continuing sensitivity to the impact of social, political, [and] economic realities on the mind” made him “hesitate to call myself a psychohistorian; rather I like to think of myself as a historian informed by psy-choanalysis.”7 Gay tried to pick his way carefully around the question of culture (the historically changing) vs. nature (the timeless in human motivation). “The argument proclaiming man's cultural nature ens

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 17 Seventeen บทที่ จิตวิทยา Psychoanalysis และความคิดทางประวัติศาสตร์Lynn ล่าตั้งแต่ประวัติของมูลนิธิเป็นวินัยมหาวิทยาลัยในครึ่งหลังของศตวรรษ นักประวัติศาสตร์อาชีพมักมองถึงเขตข้อมูลอื่น ๆ ในมุมมองใหม่ สาขาออกจากวินัยของเดิมเน้นการเมือง นักประวัติศาสตร์ของศตวรรษที่ยี่สิบศึกษาวิธีการและผลการวิจัย ของเศรษฐศาสตร์ สังคมวิทยา มานุษยวิทยา และพัฒนาเศรษฐกิจประวัติ ประวัติศาสตร์สังคม และประวัติ ศาสตร์วัฒนธรรม ทุกรุ่นที่มีประสิทธิภาพสำหรับการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการเขียน สังคมหนึ่งที่ค่อนข้างไม่เคยทำรายการ: จิตวิทยาการ แม้ มีศักดิ์ศรีทางวัฒนธรรมของ Sigmund Freud ประวัติจิตวิทยาหรือ psychohistory เหลวสร้าง beachhead เทียบริมทางวินัย เมื่อนักประวัติศาสตร์หลาย เหมือนระหว่างทศวรรษ 1970 และปี 1990 จากสังคมวิทยาต่อสาขาเพิ่มเติม humanistic เรียน – วรรณคดีและภาษา ประวัติศาสตร์ศิลปะ สำนวน และ semiotics – จิตวิทยายังคงดึงดูดแจ้งน้อย เรียงความนี้ทุ่มเทเพื่ออธิบายว่า ทำไมนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ละเว้นจิตวิทยาในการค้นหาใหม่ ๆ และปัญหาในอดีตคิดว่าละเลยนี้ เรียงความสรุป โดยคำนึงถึงอาการล่าสุดมีความหวังที่น่าสนใจใหม่ในเพจจิตวิทยาในงานวิจัยทางประวัติศาสตร์ และการเขียนสิ่งที่แตกต่างจะได้ทำให้นักประวัติศาสตร์ใช้เป็นจิตวิทยาความ รู้สึกทั่วไป หรือพื้นบ้านในงานวิจัยและเขียนเหนือ มันจะโง่เถียงว่า ศึกษาประวัติศาสตร์ได้รับความเดือดร้อนอันตรายส่งบางเนื่องจากนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ข้ามปัญหาของกำลังใจตนเอง อย่างสวยงาม และอุดมไปด้วยการดำเนินการ โดยไม่มีรูปแบบชัดเจนของตนเอง และไม่ มีวาระการประชุมสำหรับการศึกษาประวัติศาสตร์แปลงใน personhood นอกจากนี้ นักประวัติศาสตร์บางส่วนได้พยายามเพื่อระบุการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในความคิดและแนวทางปฏิบัติ selfhood ในปีที่ผ่านมา นักประวัติศาสตร์วัฒนธรรมได้ตรวจสอบเจตคติเพศ ชีวิตส่วนตัว เพศ และชีวิต ทั้งหมดส่วนประกอบสำคัญ ของแต่ละตัว และส่วนบุคคลประสบการณ์ ได้ งานวิจัยนี้ยังทิ้งหลายพื้นฐานคำถามยังไม่ได้ตอบ สามารถแรงจูงใจมนุษย์มีทั้งอธิบายในแง่สังคม และวัฒนธรรม คือตนเองแต่ละ เพียงชื่อสถานที่ที่เปลี่ยนแปลงสังคม และวัฒนธรรมผลงานตัวเองออกมาในระดับของร่างกายแต่ละ อะไรทำเราจินตนาการที่เกิดขึ้นภายในเราเรียกตนเอง เป็นปัจเจก –ความเชื่อในความประเสริฐของตนเองเป็นอิสระ – ความทันสมัย ตะวันตก และถ้าเป็นเช่นนั้น วิธีทำมันพัฒนา และวิธีสามารถนักประวัติศาสตร์สนใจในประเด็นเหล่านี้หลีกเลี่ยงการตกหลุมพรางของการกำหนดลักษณะของรอบระยะเวลาก่อนหน้าและวัฒนธรรมตะวันตกเป็น infantile อารมณ์ นักประวัติศาสตร์สามารถคาดหวังจะให้คำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้จะไม่ก่อให้เกิดคำถามแรกไม่ ในระยะสั้น วินัยอดีตมาก psychologically attuned จะต้องจ่ายเพิ่มเติมสามารถเปลี่ยนแปลงเวลาใน personhood และจึงให้วิเคราะห์ลึกไปบ่อยที่สุดเรียกแต่ไม่ค่อยตรวจสอบหมวดหมู่ในการศึกษาประวัติศาสตร์The Misfortunes of PsychohistoryThe attempt to establish the field of psychohistory can be traced back to Freud himself. In various works, he tried to show the relevance of psychoanalysis for understanding both general historical problems (e.g. Totem and Taboo, 1913 and Civilization and its Discontents, 1930) and individual figures in history (Leonardo da Vinci and a Memory of His Childhood, 1910). Although a few scholars tried to follow Freud's lead in the 1910s and 1920s by writing psychobiographies of famous historical figures, historians remained largely immune to psychoanalytic influence until after World War II. The rise of Hitler and National Socialism made explanations that emphasized irrational forces seem more compelling, and the author of a psychobiographical study of Hitler, William L. Langer, devoted his presidential address at the meeting of the American Historical Association in 1957 to urging historians to use the insights of depth psychology. The next year Erik H. Erikson published his widely reviewed psychoanalytic biography of Martin Luther (Young Man Luther: A Study in Psychoanalysis and History, 1958). Books, articles and dissertations in the field multiplied in the 1960s and 1970s. By the early 1970s, the Journal of Psychohistory had been founded, and a few history departments began to offer psychohistory as a field for doctoral study.Yet even its most ardent defenders could not ignore the volleys of hostile criticism that soon erupted from all quarters. “Psycho-history is Bunk,” proclaimed the title of one typical attack. The author of a book devoted to arguing the defects of psychohistory proclaimed that “little, if any, psychohistory is good history.”1 Initially closely tied to Freud's version of psychoanalysis, psychohistorians too often shared Freud's dogmatic belief in the objective and scientific status of his claims. Lloyd deMause, founder of both the Institute for Psychohistory in New York and the Journal of Psychohistory, insisted, for example, that psychohistory is “specifically concerned with establishing laws and discovering causes in precisely the Hempelian manner [Hempel believed that history should aspire to be scientific]. The relationship between history and psychohistory is parallel to the relationship between astrology and astronomy.” Psychohistory is like astronomy, the real science. But when DeMause recounted how he gathered material from various epochs of history on the motivations that led to war and used his own self-analysis to penetrate the meaning of the material, he only seemed to be inflating his own subjective perceptions with scientific pretensions. And when he proclaimed that in this fashion he had discovered that psychohistory “is a process of finding out what we all already know and act upon,” he committed history's cardinal sin of anachronism.2 He assumed that what explained his motives in twentieth-century America was timeless and could explain motivation at any other time and place.อาจจะเสียหายมากที่สุด อย่างไรก็ตาม ได้ของหลักฐาน พัฒนาแต่ละแนวความคิดของ Freud เน้นความรู้สึกทางเพศ infantile เป็นแหล่งที่มาของความขัดแย้งในจิตใจตลอดชีวิต แต่แทบไม่มีอะไรเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศ infantile ของเลขใด ๆ ทางประวัติศาสตร์ ดัง นักวิจารณ์มักประณาม psychohistorians' inferences จากหลักฐาน scanty เป็นเก็งกำไรไม่ ในการเขาศึกษาของดาวินชี Leonardo เช่น Freud มาวิเคราะห์ของเขาทั้งหมดจากหน่วยความจำวัยเด็กหนึ่งที่รายงาน โดยศิลปินชาวอิตาลี Leonardo เขียนในสมุดบันทึกทางวิทยาศาสตร์ของเขาที่เขาจดจำ "ว่า ในขณะที่ผมอยู่ในอู่ของฉัน แร้งมาลงกับฉัน และเปิดปากของฉัน ด้วยหาง และหลงหลายครั้ง ด้วยหางกับริมฝีปากของฉัน" 3 จากนี้ Freud สรุปของ Leonardo ควรรู้สึกเกย์ สนใจศิลปะในรูปของเวอร์จินแมรี ความลำบากใจเกี่ยวกับ illegitimacy ของเขา เขาเห็นวิทยาศาสตร์รอง และแม้แต่รอยยิ้มบนโมนาลิซา ในนี้และผลงานอื่น ๆ ของ psychohistory บทสรุปดูเหมือนสถานให้มีหลักฐานไม่เพียงพอDerision และความกังขาที่มีแรกรับการต้อนรับ Freud หกมากกว่าบน psychohistory และ intensified เท่า กับการโจมตีใหม่ของ Freud อักขระและอาชีพในทศวรรษ 1970 และทศวรรษที่ 1980 โดยปี 1990 psychohistory และ Freud ได้ตกลงเข้าของแกรนด์แคนยอนของปัญญาผู้เสียคน ในการป้องกันของ Freud เผยแพร่ในปี 1993 โรบินสัน Paul อ้างถึง "หิมะถล่มของ Freudian ต่อต้านงานเขียน" บางคนคาดการณ์ว่า psychoanalysis จะไปแบบ mesmerism และ phrenology, discredited เป็นปลอมหลอก-science.4 นักวิชาการที่เกี่ยวข้องกับสมุด Psychohistory เร็ว ๆ นี้พบตัวเองที่ฝังอยู่ภายใต้การวิจารณ์ กองหลังหนึ่งพยายามบันทึกฟิลด์ โดยแยกความสัมพันธ์จากสมุดรายวัน ตาม William McKinley Runyan สมุด Psychohistory อยู่หลายบทความลึก flawed ว่า "จะได้รับความลำบากใจในการประชาสัมพันธ์สำหรับฟิลด์กว้าง" 5ป้องกันสุดความมุ่งมั่นของ psychohistory ตั้งใจเล่นในมือของนักวิจารณ์ ในบทความปีค.ศ. 1987 ใน "น่ากลัว Purview ของ Psychohistory" ในสมุด Psychohistory เช่น Casper กรัมชมิดท์ glossed ผ่านความยากลำบากของการหาหลักฐานเกี่ยวกับความรู้สึกทางเพศ infantile และวิจารณ์ทางปัญญาทั้งหมดของฟิลด์ไม่สนคำครหาจิตใจลดลง เขายืนยันว่า ทนต่อ psychohistory มาจากความกลัวการติดต่อกับ "บ้าสุดของจิตใจมนุษย์ วิตกกังวลเกี่ยวกับ"หันความสิ้นหวัง"เกิดจาก dreadful บันทึกของประวัติศาสตร์มนุษย์ ความผิดเกี่ยวกับพฤติกรรมดั้งเดิม และทำลายโอกาสของมนุษย์ และละอายใจที่รุนแรงเกี่ยวกับความไม่สมบูรณ์ของมนุษย์ในช่วงนั้น ถ้าการ substantiate ค่าธรรมเนียมที่ psychohistorians มีแนวโน้มที่จะ นำเสนอมุมมอง ahistorical อดีต เขา rashly ประกาศที่ดี พ่อแม่ได้ "เพื่อ pitifully หายาก" ในประวัติศาสตร์ "ไม่ให้พบศตวรรษมักในส่วนใหญ่ก่อนที่จะได้นำเสนอ" ชมิดท์ 6 ป้องกันประสบความสำเร็จในการทำข้อบกพร่องของ psychohistory แจ๋มากขึ้นเท่านั้นแม้ที่ละเอียด และซับซ้อนมากที่สุดนักประวัติศาสตร์ทำงานในหลอดเลือดดำที่เปิด โดย Freud และ psychoanalysis ที่พบว่าตัวเองถูกบังคับให้ใช้เชิงรับ ปีเตอร์เกย์ ตัวอย่าง ที่ undertook psychoanalytic ฝึก เขียนอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับ Freud และใช้ความเข้าใจ Freudian ในงานของเขา ยืนยันที่ของเขา "ต่อความไวการผลกระทบของสังคม การเมือง, [และ] เศรษฐกิจจริงในจิตใจ" ทำให้เขา "ลังเลที่จะเรียกตัวเอง psychohistorian แต่ ฉันชอบคิดว่า ตัวเองเป็นนักประวัติศาสตร์ที่ทราบตามม.จว. choanalysis " เกย์ 7 พยายามจะรับเขาอย่างรอบคอบรอบคำถามของวัฒนธรรม (อดีตเปลี่ยน) กับธรรมชาติ (การตกแต่งในแรงจูงใจมนุษย์) "อาร์กิวเมนต์ที่ปิดของคนวัฒนธรรมธรรมชาติ ens

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 17 บทที่สิบเจ็ด จิตวิทยากลุ่มจิตวิเคราะห์ และประวัติศาสตร์ที่คิด

ตั้งแต่ประวัติศาสตร์ Lynn ล่าของมูลนิธิเป็นมหาวิทยาลัยวินัยในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่สิบเก้า นักประวัติศาสตร์มืออาชีพมักจะมองไปยังเขตข้อมูลอื่น ๆสำหรับมุมมองใหม่ แตกแขนงออกไปจากวินัยเดิมเน้นประวัติศาสตร์การเมืองประวัติศาสตร์ของศตวรรษที่ยี่สิบศึกษาวิธีการและผลการวิจัยด้านเศรษฐศาสตร์ สังคมวิทยา และมานุษยวิทยา และพัฒนาเศรษฐกิจประวัติศาสตร์ สังคม ประวัติศาสตร์ และประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรม ทั้งหมดของพวกเขาที่มีประสิทธิภาพสำหรับรูปแบบการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการเขียน วิทยาศาสตร์สังคมค่อนข้างไม่เคยทำรายการ : จิตวิทยา แม้ศักดิ์ศรีทางวัฒนธรรมของซิกมุนด์ ฟรอยด์ ,ประวัติทางจิตวิทยาหรืออนาคตประวัติศาสตร์ล้มเหลวในการสร้างหน้าทามเปรียบในทางวินัย เมื่อนักประวัติศาสตร์หลายคนกลายเป็นเช่นที่พวกเขาทำระหว่างปี 1970 และปี 1990 , ห่างจากสังคมศาสตร์ต่อสาขามนุษยเพิ่มเติมจากการเรียนรู้วรรณคดีและภาษา ศิลปะศาสตร์ และจิตวิทยาวาทศิลป์และวิชาอื่นๆยังคงดึงดูดแจ้งให้ทราบล่วงหน้าเรียงความนี้จะอุทิศเพื่ออธิบายว่าทำไมนักวิจารณ์ส่วนใหญ่ละเลย จิตวิทยาในการค้นหาของพวกเขาสำหรับวิธีการใหม่และวิธีการที่ละเลยปัญหานี้เป็นปัญหาสำหรับความคิดทางประวัติศาสตร์ เรียงความสรุปด้วยการพิจารณาล่าสุดมีความหวังสัญญาณของดอกเบี้ยใหม่ในผสมผสานจิตวิทยาในการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการเขียน .
แล้วมันจะต่างกันตรงไหนถ้านักประวัติศาสตร์ใช้อย่างอื่นมากกว่าสามัญสำนึก หรือจิตวิทยา เพื่อการวิจัยและการเขียน ? มันจะโง่ที่จะโต้แย้งว่าทุนการศึกษาประวัติศาสตร์ได้รับความเดือดร้อนบางอย่างที่แก้ไขไม่ได้ อันตราย เพราะนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่มองข้ามปัญหาของจิตใจ หรือ ด้วยตนเองรวยและพร่างการวิจัยได้ดําเนินการโดยไม่มีรูปแบบชัดเจนในตนเองและไม่มีวาระการประชุมเพื่อศึกษาการแปลงประวัติศาสตร์ใน personhood . นอกจากนี้นักประวัติศาสตร์บางคนได้พยายามที่จะระบุการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในความคิดและการปฏิบัติของตัวบุคคล . ใน ปี ล่าสุด นักประวัติศาสตร์วัฒนธรรมได้ศึกษาทัศนคติต่อเพศ , ชีวิตส่วนตัว , เพศและความตายทั้งหมดของพวกเขาส่วนประกอบสำคัญของตัวบุคคลและประสบการณ์ส่วนบุคคล แต่การวิจัยยังคงทิ้งคำถามพื้นฐานหลายคำตอบ แรงจูงใจของมนุษย์ได้ทั้งหมด สามารถอธิบายในแง่สังคมและวัฒนธรรม ? คือแต่ละคนด้วยตนเองเพียงแค่ชื่อสำหรับสถานที่ที่การเปลี่ยนแปลงทางสังคมและวัฒนธรรมการทำงานออกในระดับของร่างกายแต่ละคน ?อะไรที่เราจินตนาการเกิดขึ้นภายในองค์กรที่เราเรียกเอง เป็นปัจเจกและความเชื่อในคุณธรรมของตนเองและความคิดที่ทันสมัยในตะวันตกและหากดังนั้นวิธีการทำมันพัฒนาขึ้น แล้วนักประวัติศาสตร์ที่สนใจในประเด็นเหล่านี้ หลีกเลี่ยงการตกอยู่ในกับดักของการพัฒนาช่วงก่อนหน้านี้และไม่ใช่วัฒนธรรมตะวันตกเป็นอารมณ์แบบเด็กๆ ?นักประวัติศาสตร์แทบจะไม่สามารถคาดหวังที่จะให้คำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้หากพวกเขาไม่ก่อให้เกิดปัญหาในสถานที่แรก ในสั้น ๆทางจิตวิทยา attuned ประวัติศาสตร์วินัยจะให้ความสนใจมากขึ้นกับการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลา personhood และจึงให้ความลึกของการวิเคราะห์มากที่สุดแห่งหนึ่ง แต่ไม่ค่อยบ่อยเรียกตรวจสอบประเภททุนการศึกษา
ประวัติศาสตร์เคราะห์ของอนาคตประวัติศาสตร์
ความพยายามที่จะสร้างด้านอนาคตประวัติศาสตร์สามารถ traced กลับไปที่ฟรอยด์เอง ในงานต่าง ๆ ที่เขาพยายามแสดงความเกี่ยวข้องของจิตวิเคราะห์เข้าใจปัญหาทั้งทั่วไปประวัติศาสตร์ ( เช่นรูปสลัก และการห้าม 1913 และอารยธรรมและ Discontents ค.ศ. 1930 ) และตัวเลขของแต่ละบุคคลในประวัติศาสตร์ ( เลโอนาร์โด ดา วินชี และความทรงจำในวัยเด็ก