DiscussionThe internal and external

Discussion
The internal and external review proved to be revealing. Many of the intense feelings experienced were shared between participants at similar points in the group. Everyone found that review of video footage revealed how distorted their recall was of what was happening at those moments. Indeed, the video footage showed the inner experience of participants with surprising clarity.
In terms of the effect of the video on the art therapy concerned, the authors felt the effect on the content of what was discussed was greater than on the process of how it was discussed. For example, much of what was discussed related to being videoed (being seen), shame, or to the subject of oxytocin (breast feeding, and love and sex). The participants' processing of the discussion was much more out of conscious awareness and was revealed through viewing the video. The surprise was just how physical many of these processes were.
The authors attempted to make the session as real as possible and the effect of the one-off art therapy session was genuinely powerful for all involved. David Thorne described the journey with his image:
I believe there is an interactional phenomenon that is possible in the discussion, that is present in prototype in the art-making. The phenomenon is a relaxing of the structure of travelling by known outcomes, to be present in untold potentials. This may be oxytocin at work. In the discussion it happened through my material being shown to have made an imprint on another: what is reflected back is an altered version of my material. In the art-making process there is a wilful action to give the work life and so that it gets somewhere near modelling an inner pattern. I experienced the complex interconnectivity in my mind and body, past dilemmas held in muscle and bone tension, present concerns held in pulsed arrangements passing through synapses, and a constant reactivity to internal and external stimuli.
The art of making art is a dance, literally with the surface and substance of the materials, but, I suspect also within, between the cortex and limbic systems, between sympathetic and para-sympathetic, between the specific and the whole. The dance involves times of trance, or gormless attention, times of refinement, a focusing on aspects to bring them more distinct, times of crystallisation, representation and meaning making, and also times of pushing back, perhaps because crystallisation can deaden the work, times where there is an urge to cover over, or smudge out.
Neil said he noticed his arms gesticulating as if remaking my work, as if he were in the work and it was changing through this. This seems incredibly relevant, implying both cortex and limbic system were working in Neil to understand the work produced by my interacting limbic and cortex system.
The skills of exploration seem to me dependent on intention. So the work becomes a layered garden of experience with areas tended and others forgotten. The discussion of the work, then, at best is a respectful conversational stroll around this other's garden. The joint working of Neil and Julie around my work was a sensitivity that returned to me through tone and language conveying congruence with experience travelling quite deep under the surface. For me personally the significance is;
In the instance in mind—yes its right, I don't need to feel guilt for decisiveness.
I experienced a kind of confession of something that deeply troubled my childhood self, and it was not humiliating.
The experiment helped the authors to see how Fonagy's (2012) indication of the importance of the physical basis of cognition in art therapy could be studied.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาภายใน และภายนอกตรวจทาน proved ถูกเปิดเผย ความรู้สึกรุนแรงที่มีประสบการณ์มากมายได้ร่วมกันระหว่างผู้เข้าร่วมที่จุดที่คล้ายกันในกลุ่ม ทุกคนพบว่า ตรวจสอบวิดีโอเปิดเผยการเรียกคืนของพวกเขาเพิ่มวิธีเพี้ยนที่ถูกสิ่งเกิดขึ้นในช่วงเวลาดังกล่าว แน่นอน วิดีโอแสดงให้เห็นประสบการณ์ภายในของผู้เรียนที่มีความชัดเจนที่น่าแปลกใจในลักษณะพิเศษของวิดีโอในการรักษาศิลปะที่เกี่ยวข้อง ผู้เขียนรู้สึกว่า เนื้อหาของสิ่งกล่าวถึงผลได้มากกว่าในกระบวนการของวิธีที่กล่าวถึง ตัวอย่าง สิ่งกล่าวถึงมากที่เกี่ยวข้องกับการ videoed (การเห็น), อับอาย หรือเรื่องของ oxytocin (เต้านม อาหาร และความรัก และเพศสัมพันธ์) การประมวลผลของผู้เข้าร่วมการสนทนาได้มากจากการรับรู้สติ และถูกเปิดเผยผ่านการดูวิดีโอ แปลกใจมีเพียงวิธีทางกายภาพมากดำเนินได้ผู้เขียนพยายามที่จะทำงานเป็นจริงเป็นไปได้ และผลของงานศิลปะที่ใช้ครั้งเดียวรักษาได้จริงใจที่มีประสิทธิภาพสำหรับทั้งหมดที่เกี่ยวข้อง ดาวิด Thorne อธิบายการเดินทาง ด้วยภาพของเขา:ผมเชื่อว่า มีปรากฏการณ์การ interactional ที่เป็นไปได้ในการอภิปราย ที่มีอยู่ในต้นแบบในการทำงานศิลปะ ปรากฏการณ์เป็นการพักผ่อนของการเดินทางโดยทราบผล จะอยู่ในศักยภาพแห่ง นี้ได้ oxytocin ที่ทำงาน ในการสนทนา จะเกิดขึ้นผ่านวัสดุของฉันแสดงทำ imprint ที่ในอีก: อะไรอยู่เป็นประจำกลับเป็นรุ่นเปลี่ยนแปลงของวัสดุของฉัน ในการทำงานศิลปะ มีการดำเนินการ wilful เพื่อให้ชีวิตการทำงาน และเพื่อ ได้อยู่ใกล้แบบจำลองรูปแบบการภายใน พบการเชื่อมโยงกันซับซ้อนในจิตใจของฉัน และร่างกาย อดีต dilemmas จัดกระดูกและกล้ามเนื้อตึง ปัจจุบันเกี่ยวข้องกับพัลจัดขึ้นในการจัดการผ่าน synapses และการเกิดปฏิกิริยาคงที่กับสิ่งเร้าภายใน และภายนอกศิลปะทำให้ศิลปะเต้นรำ อักษรกับพื้นผิวและสารวัสดุ แต่ ฉันสงสัยว่านอกจากนี้ภายใน คอร์เทกซ์และระบบลิมบิก เห็นอกเห็นใจ และพาราเห็นอกเห็น ใจ การและทั้งหมด เต้นเกี่ยวข้องกับเวลาของความมึนงง หรือสนใจ gormless เวลาของ การเน้นด้านเพื่อให้เวลาเขามากแตกต่างกัน crystallisation การแสดง และทำให้ความหมาย และการผลักดันกลับ อาจเป็น เพราะ crystallisation สามารถระงับการทำงาน เวลามีการกระตุ้นให้ครอบคลุมมากกว่า หรือรอยเปื้อนออกนีลกล่าวว่า เขาสังเกตเห็นแขนของเขา gesticulating ว่า remaking งานของฉัน เป็น ถ้าเขาอยู่ในงาน และจะถูกเปลี่ยนผ่านนี้ นี้ดูเหมือนเกี่ยวข้องอย่างเหลือเชื่อ หน้าที่คอร์เทกซ์และระบบลิมบิกกำลังทำงานในนีลเข้าใจงานที่ผลิต โดยโต้ตอบ limbic และระบบคอร์เทกซ์ของฉันสำรวจทักษะดูเหมือนกับผมขึ้นอยู่กับความตั้งใจ ดังนั้น งานกลายเป็น สวนชั้นประสบการณ์มีแนวโน้มและอื่น ๆ ลืม การสนทนาในการทำงาน แล้ว ดีที่สุดคือเดินเล่นสนทนาเคารพสถานนี้อื่น ๆ สวน ทำงานร่วมกันของนีลและจูลี่สถานงานไวที่ส่งคืนให้ฉันผ่านเสียงและภาษาที่ถ่ายทอดลงตัวกับประสบการณ์การเดินทางค่อนข้างลึกภายใต้ผิว ได้ ฉัน เองที่สำคัญคือ ในอินสแตนซ์ในใจ — ใช่ขวาของ ไม่ต้องรู้สึกผิดสำหรับ decisiveness พบชนิดของการสารภาพของบางสิ่งบางอย่างที่ลึกปัญหาวัยเด็กของฉันด้วยตนเอง และไม่ humiliating ทดลองช่วยผู้เขียนเห็นว่าสามารถศึกษาของ Fonagy (2012) การบ่งชี้ความสำคัญของพื้นฐานทางกายภาพของประชานในศิลปะบำบัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปราย
ภายในและภายนอกตรวจสอบพิสูจน์เป็น เปิดเผย หลายของความรู้สึกที่รุนแรงประสบการณ์ใช้ร่วมกันระหว่างผู้เข้าร่วมที่จุดที่คล้ายคลึงกันในกลุ่ม ทุกคนพบว่า ความคิดเห็นของภาพวิดีโอ เปิดเผยว่า บิดเบือน เรียกคืนของพวกเขาจากสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น แน่นอน , ภาพวิดีโอแสดงภายในของผู้ที่มีประสบการณ์ที่น่าแปลกใจ
ชัดเจนในแง่ของผลกระทบของวิดีโอในศิลปะบำบัดที่เกี่ยวข้อง ผู้เขียนรู้สึกต่อเนื้อหาของสิ่งที่ถูกกล่าวถึงมากกว่าในกระบวนการของวิธีการที่ถูกกล่าวถึง ตัวอย่างเช่น มากในสิ่งที่ถูกกล่าวถึงที่เกี่ยวข้องกับการ videoed ( การเห็น ) , ความละอาย หรือเรื่องของฮอร์โมนออกซิโตซิน ( นมเต้านมและความรักและเพศ )ผู้เข้าร่วมจากการประมวลผลของการสนทนาเป็นมากขึ้นจากจิตสำนึก ความตระหนัก และถูกเปิดเผยผ่านการดูวิดีโอ แปลกใจแค่วิธีทางกายภาพมากของกระบวนการเหล่านี้ .
ผู้เขียนพยายามให้ระยะเวลาที่เป็นจริงมากที่สุด และผลของทั้งศิลปะบำบัดที่มีประสิทธิภาพอย่างแท้จริงคือทั้งหมดที่เกี่ยวข้องเดวิดธอร์นอธิบายการเดินทางกับภาพลักษณ์ของเขา :
ผมเชื่อว่ามีปรากฏการณ์ปฏิสัมพันธ์ที่เป็นไปได้ในการอภิปรายที่เป็นปัจจุบันในต้นแบบศิลปะในการทํา เป็นปรากฏการณ์ที่ผ่อนคลายของโครงสร้างของการเดินทางโดยผลที่รู้จักกันเป็นปัจจุบันในศักยภาพบางประการ นี้อาจจะพบในที่ทำงานในการอภิปรายจะเกิดขึ้น วัสดุที่แสดงได้ประทับอื่น สิ่งที่สะท้อนกลับมาคือการเปลี่ยนรุ่นของวัสดุชั้น ศิลปะในการทำกระบวนการมีความจงใจกระทำให้ชีวิตการทำงานและเพื่อที่จะได้รับบางใกล้การสร้างแบบจำลองรูปแบบภายใน ผมมีประสบการณ์ interconnectivity ซับซ้อนในจิตใจและร่างกายอดีตสามารถจัดขึ้นในกล้ามเนื้อและภาวะกระดูก ปัจจุบันความกังวลที่จัดขึ้นในการจัดเรียงผ่านเส้นประสาท และปฏิกิริยาคงที่กับสิ่งเร้าภายในและภายนอก
ศิลปะแห่งการสร้างศิลปะคือการเต้นอย่างแท้จริงกับพื้นผิวและสารของวัสดุ แต่ฉันยังสงสัย ภายใน ระหว่าง สมองและระบบ limbic , ระหว่าง ขี้สงสาร และพาราขี้สงสาร ,