As the subtitle suggests, Cultural

As the subtitle suggests, Cultural Materialism is both ambitious in scope and polemical in approach. Marvin Harris' goal is nothing less than to lay the foundations for the scientific study of society, and woe betide anyone who gets in the way! I could clearly visualise him riding the white horse of Science into battle under the banner of Cultural Materialism, wielding the holy sword of Operationalism against the dark forces of Obscurantism, Idealism, and Eclecticism. Sometimes this made me feel like laughing, but sometimes it made me feel like joining up myself...

Cultural Materialism is divided into two parts. The first part deals with cultural materialism itself, and contains a survey of the philosophy of science, an outline of the epistemological and theoretical principles of cultural materialism, and some examples that give an idea of its scope. The second part is a critical look at alternative theories, namely sociobiology and biological reductionism, dialectical materialism, structuralism, structural Marxism, psychological and cognitive idealism, eclecticism and obscurantism. The first part takes up about a third of the book, but the second part contains exposition of cultural materialism as well as criticism of alternatives, so the balance between construction and criticism is fairly even.

Despite a dislike of his polemical tone, my feelings towards Harris' cultural materialism are generally very positive, perhaps as a result of my hard science background; if I devote most of this review to criticism it is because my instinctive response in most places is to agree. The view of science on which cultural materialism is based is fairly non-controversial. Harris accepts modern criticisms of narrow views of the scientific method, but argues that science is still special in some way, that it is not "just another cultural practice". At the centre of cultural materialist epistemology is the distinction between the emic and the etic (roughly that between mental processes and symbolic structures on the one hand and observable physical and behavioural phenomena on the other) and a concern that the study of the latter take epistemological precedence over the former. This is not unique to cultural materialism, however, and the latter's distinguishing feature is a division of culture into infrastructure (ecological and biological constraints, modes of production), structure (kinship, politics) and superstructure (religion, art), coupled with a belief that this ordering reflects the dominant direction of causality.

My main criticism of the cultural materialist program (as set out by Harris) is of its narrowness of approach, and particularly its tendency to oversimplification via reduction. Rather than being a single criticism, this is in fact several, since it is applicable to the different levels of the program. First there is the reduction of knowledge to science. In many places Harris seems to be saying "science good; non-science bad". He does allow at one point that "the ecstatic knowledge of mystics and saints, the visions and hallucinations of drug users and schizophrenics, and the aesthetic insights of artists, poets, and musicians are certainly not obscurantist merely because they are not based on scientific research principles" (page 315). Nevertheless in other places he seems to assume that showing that something is non-scientific is enough to demonstrate its worthlessness, and it is not at all clear that he would be prepared to include literary criticism or Geertzian interpretive anthropology (to pick just two examples) in the list above.

Next there is the reduction of social science to cultural materialism. Harris quite obviously believes that cultural materialism (or other research programs with a similar stress on the etic infrastructure) is the only valid scientific research strategy for the social sciences (or at least for anthropology; see below). While he specifically states in several places that he accepts the autonomy of the emic superstructure in some domains, in practise he refuses to allow it any scope at all, repeatedly talking about "infrastructure probabilistically determining superstructure" and denigrating all predominantly emic approaches. So it is one thing to demonstrate that some food taboos have functional explanations; it is quite another to therefore assume that they all do, or even that such explanations are intrinsically more satisfying than symbolic ones.

This is my most fundamental point of disagreement with Harris. I see the relationship of cultural materialism to anthropology and the social sciences as like that of biochemistry to the biological sciences. That is to say, while it is certainly absolutely essential and critical, it is still one approach among many, and it neither spans the entire area of study nor subsumes all the other disciplines within itself. (One can do ecology without doing biochemistry, to continue the analogy.) This no doubt makes me an "eclectic" of one sort or another, but then perhaps Harris himself is an eclectic for thinking we need any disciplines other than physics to understand the universe.

A related issue is that, while Harris seems to be talking about social science generally in Cultural Materialism, almost all his examples are drawn from the anthropological literature and he is clearly writing for his fellow anthropologists. It is not at all clear how cultural materialism is supposed to relate to history or sociology or the other social science disciplines: are they to be incorporated into it, are they acceptable as separate disciplines, or are they to be discarded entirely? This is, admittedly, a question that haunts anthropology - how to reconcile links to demography and biology and the other sciences on the one hand with links to history and the humanities on the other? - and there aren't any easy answers. But throwing away all links to the humanities and trying to force anthropology into a purely "scientific" mold is a bit like having a frontal lobotomy in order to cure mild schizophrenia.

The final criticism is that Harris has a narrow conception of cultural materialism itself, and in particular a strong bias towards functionalist and adaptionist explanations. Despite claims to the contrary (page 60) this sometimes seems to assume a strong role for group selection and/or intentionality. Such is the case with arguments for female infanticide being due to warfare, or the purpose of no man's lands between villages being to provide "game reserves" (page 91). There seems to be an assumption that all cultural phenomena must have explanations that make them appear "sensible", and this sometimes requires the construction of "just so" historical explanations. A trivial example, but one that illustrates his sometimes almost desperate grasping for direct causal explanations, is Harris' passing suggestion that severer megafauna extinction in the Americas may have been a result of that continent's smaller size in comparison with Eurasia/Africa (page 89).

Harris' criticisms of other approaches to anthropology, while not as thought-provoking as his constructive ideas (it is always easier to criticise other peoples' work), are in some ways the most successful part of Cultural Materialism. While Harris' critique of sociobiology is pretty damning, even stronger criticism is possible from within biology itself, in the form of an attack on the narrowly adaptionist evolutionary paradigm employed by most sociobiologists. Developing such a critique might, however, have exposed some of the failings of his own cultural adaptionist and functionalist approach. The critique of the doctrinaire and idealist elements of dialectical materialism is to be applauded. However some "enlightened" dialectical materialist approaches (that espoused by Lewins and Lewontin in The Dialectical Biologist, for example) seem epistemologically more flexible than cultural materialism; in particular they allow a much clearer role for "downward causality".

Although I know too little of the other approaches considered to be able to evaluate Harris' criticisms, he appears to have done a very effective hatchet job on many of the sacred cows of anthropology (and the Indian "sacred cow" complex is one of his major examples). Most of his criticisms of structuralism simply highlight things that must have made all cautious readers of Levi-Strauss slightly queasy. I wasn't, however, convinced that structuralism is entirely without value. And while Harris finds many flaws in the various theories he lumps together as "psychological and cognitive idealism", these hardly constitute the death-blow he seems to think he has dealt.

In a couple of places his criticism of alternative approaches appears to be slightly circular, in that it takes them to task simply for not being cultural materialism. For example, when he writes "[structuralism] avoids implicating etic behavioural infrastructure ... and therefore cannot be a part of a materialist strategy" (page 166), this is clearly meant as a criticism, although what is really at issue is whether structuralism has managed to contribute to anthropology without involving the etic infrastructure. (In this case the argument is preserved from circularity by a whole pile of more cogent criticisms of structuralism, but the feeling of "preaching to the converted" lingers.)

Despite these criticisms I would not agree with Clifford Geertz':

"Though those with what they take to be one big idea are still among us, calls for a 'general theory' of just about anything social sound increasingly hollow, and claims to have one megalomanic." (Local Knowledge, page 4)
Harris has performed an important service in laying out the cultural materialist program so forcefully, making both its strengths and weaknesses clear. Cultural Materialism is worth a read if you are at all interested in the theoretical foundations of anthropology. If, as seems likely, many people wi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นคำบรรยายที่แนะนำ วัฒนธรรมนิยมวิภาษจะทะเยอทะยานในขอบเขต และ polemical ในวิธี เป้าหมายของ Marvin แฮคือไม่น้อยกว่าการวางพื้นฐานสำหรับการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ของสังคม และ woe betide ทุกคนที่ได้รับในทาง ฉันสามารถเห็นได้ชัด visualise เขาขี่ม้าขาวของวิทยาศาสตร์เป็นการต่อสู้ภายใต้แบนเนอร์ของวัฒนธรรมนิยมวิภาษ wielding ดาบศักดิ์สิทธิ์ของ Operationalism กับของ Obscurantism, Idealism และคตินิยมสรรผสาน บางครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึก เช่นหัวเราะ แต่บางครั้งมันทำให้ฉันรู้สึกอยากเข้าร่วมขึ้นเอง...นิยมวิภาษวัฒนธรรมแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมนิยมวิภาษเอง และประกอบด้วยการสำรวจของปรัชญาวิทยาศาสตร์ เค้า epistemological และทฤษฎีหลักทางวัฒนธรรมนิยมวิภาษ และตัวอย่างที่ให้ความคิดของขอบเขตของ ส่วนที่สองเป็นลักษณะสำคัญในทางทฤษฎี ได้แก่ sociobiology และชีวภาพ reductionism ทฤษฎีวัตถุนิยมวิภาษ structuralism ลัทธิมากซ์โครงสร้าง idealism ทางจิตวิทยา และการรับรู้ คตินิยมสรรผสาน และ obscurantism ส่วนแรกใช้ประมาณหนึ่งในสามของหนังสือเล่มนี้ แต่ส่วนที่สองประกอบด้วยนิทรรศการวัฒนธรรมนิยมวิภาษและวิจารณ์ทางเลือก เพื่อสมดุลระหว่างก่อสร้างและวิจารณ์จะค่อนข้างได้แม้จะไม่ชอบเสียงต่ำของเขา polemical ความรู้สึกของฉันไปห้องวัฒนธรรมนิยมวิภาษจะโดยทั่วไปเป็นบวกมาก บางทีจากพื้นหลังของฉันยากวิทยาศาสตร์ ถ้าฉันอุทิศส่วนใหญ่เห็นต้องวิจารณ์ อาจเป็น เพราะการตอบสนองภาวะบอบบางของฉันส่วนใหญ่จะยอมรับ มุมมองของวิทยาศาสตร์ซึ่งตามวัฒนธรรมนิยมวิภาษจะค่อนข้างไม่แย้ง ห้องรับวิจารณ์มุมมองแคบของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ที่ทันสมัย แต่จนว่า วิทยาศาสตร์ยังพิเศษในบางวิธี มันไม่ใช่ "ปฏิบัติวัฒนธรรมเพียงหนึ่ง" ศูนย์กลางของวัฒนธรรม materialist ญาณวิทยามีความแตกต่างระหว่างการ emic และ etic ที่ (ประมาณว่าระหว่างกระบวนการทางโครงสร้างสัญลักษณ์ครองหนึ่งและปรากฏการณ์ทางกายภาพ และพฤติกรรม observable อื่น ๆ และความกังวลที่ว่า การศึกษาของหลังจะมี epistemological มากกว่าเดิม นี้ไม่ใช่เฉพาะวัฒนธรรมนิยมวิภาษ ไร และหลังของคุณลักษณะที่แตกต่างคือ ส่วนของโครงสร้างพื้นฐาน (ข้อจำกัดของระบบนิเวศ และชีวภาพ วิธีการผลิต), โครงสร้าง (ญาติ การเมือง) และโครงสร้างส่วนบน (ศาสนา ศิลปะ), ควบคู่ไปกับความเชื่อที่ว่า นี้เรียงลำดับสะท้อนทิศทางหลักของ causalityฉันวิจารณ์หลักของโปรแกรม materialist วัฒนธรรม (ตามที่กำหนดโดยฮาร์ริส) ของ narrowness ของวิธีการ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวโน้มของการ oversimplification ผ่านลดได้ แทนที่จะถูกวิจารณ์อย่างเดียว นี้เป็นจริงหลาย เนื่องจากเป็นการใช้ในระดับต่าง ๆ ของโปรแกรม ก่อน มีการลดลงของความรู้วิทยาศาสตร์ ในหลายๆ ห้องดูเหมือน จะพูดว่า "วิทยาศาสตร์ดี วิทยาศาสตร์ไม่ใช่เลว" เขาอนุญาตให้จุดหนึ่งที่ว่า "รู้สุขสันต์ mystics และนักบุญ วิสัยทัศน์ และเห็นภาพหลอนของผู้ใช้ยาเสพติด และ schizophrenics และความเข้าใจความงาม ของศิลปิน กวี นักดนตรีอย่างแน่นอนไม่ obscurantist เพียง เพราะพวกเขาไม่ยึดหลักการวิจัยทางวิทยาศาสตร์" (หน้า 315) อย่างไรก็ตาม ในสถานอื่น ๆ ที่เขาดูเหมือนจะคิดว่า แสดงว่า บางสิ่งบางอย่างทางวิทยาศาสตร์ไม่เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึง worthlessness ของ และก็ไม่ชัดเจนว่าจะเตรียมการรวมวิจารณ์วรรณคดีหรือมานุษยวิทยา interpretive Geertzian (การเลือกตัวอย่างเพียงสอง) ในรายการด้านบนNext there is the reduction of social science to cultural materialism. Harris quite obviously believes that cultural materialism (or other research programs with a similar stress on the etic infrastructure) is the only valid scientific research strategy for the social sciences (or at least for anthropology; see below). While he specifically states in several places that he accepts the autonomy of the emic superstructure in some domains, in practise he refuses to allow it any scope at all, repeatedly talking about "infrastructure probabilistically determining superstructure" and denigrating all predominantly emic approaches. So it is one thing to demonstrate that some food taboos have functional explanations; it is quite another to therefore assume that they all do, or even that such explanations are intrinsically more satisfying than symbolic ones.This is my most fundamental point of disagreement with Harris. I see the relationship of cultural materialism to anthropology and the social sciences as like that of biochemistry to the biological sciences. That is to say, while it is certainly absolutely essential and critical, it is still one approach among many, and it neither spans the entire area of study nor subsumes all the other disciplines within itself. (One can do ecology without doing biochemistry, to continue the analogy.) This no doubt makes me an "eclectic" of one sort or another, but then perhaps Harris himself is an eclectic for thinking we need any disciplines other than physics to understand the universe.A related issue is that, while Harris seems to be talking about social science generally in Cultural Materialism, almost all his examples are drawn from the anthropological literature and he is clearly writing for his fellow anthropologists. It is not at all clear how cultural materialism is supposed to relate to history or sociology or the other social science disciplines: are they to be incorporated into it, are they acceptable as separate disciplines, or are they to be discarded entirely? This is, admittedly, a question that haunts anthropology - how to reconcile links to demography and biology and the other sciences on the one hand with links to history and the humanities on the other? - and there aren't any easy answers. But throwing away all links to the humanities and trying to force anthropology into a purely "scientific" mold is a bit like having a frontal lobotomy in order to cure mild schizophrenia.The final criticism is that Harris has a narrow conception of cultural materialism itself, and in particular a strong bias towards functionalist and adaptionist explanations. Despite claims to the contrary (page 60) this sometimes seems to assume a strong role for group selection and/or intentionality. Such is the case with arguments for female infanticide being due to warfare, or the purpose of no man's lands between villages being to provide "game reserves" (page 91). There seems to be an assumption that all cultural phenomena must have explanations that make them appear "sensible", and this sometimes requires the construction of "just so" historical explanations. A trivial example, but one that illustrates his sometimes almost desperate grasping for direct causal explanations, is Harris' passing suggestion that severer megafauna extinction in the Americas may have been a result of that continent's smaller size in comparison with Eurasia/Africa (page 89).Harris' criticisms of other approaches to anthropology, while not as thought-provoking as his constructive ideas (it is always easier to criticise other peoples' work), are in some ways the most successful part of Cultural Materialism. While Harris' critique of sociobiology is pretty damning, even stronger criticism is possible from within biology itself, in the form of an attack on the narrowly adaptionist evolutionary paradigm employed by most sociobiologists. Developing such a critique might, however, have exposed some of the failings of his own cultural adaptionist and functionalist approach. The critique of the doctrinaire and idealist elements of dialectical materialism is to be applauded. However some "enlightened" dialectical materialist approaches (that espoused by Lewins and Lewontin in The Dialectical Biologist, for example) seem epistemologically more flexible than cultural materialism; in particular they allow a much clearer role for "downward causality".Although I know too little of the other approaches considered to be able to evaluate Harris' criticisms, he appears to have done a very effective hatchet job on many of the sacred cows of anthropology (and the Indian "sacred cow" complex is one of his major examples). Most of his criticisms of structuralism simply highlight things that must have made all cautious readers of Levi-Strauss slightly queasy. I wasn't, however, convinced that structuralism is entirely without value. And while Harris finds many flaws in the various theories he lumps together as "psychological and cognitive idealism", these hardly constitute the death-blow he seems to think he has dealt.
In a couple of places his criticism of alternative approaches appears to be slightly circular, in that it takes them to task simply for not being cultural materialism. For example, when he writes "[structuralism] avoids implicating etic behavioural infrastructure ... and therefore cannot be a part of a materialist strategy" (page 166), this is clearly meant as a criticism, although what is really at issue is whether structuralism has managed to contribute to anthropology without involving the etic infrastructure. (In this case the argument is preserved from circularity by a whole pile of more cogent criticisms of structuralism, but the feeling of "preaching to the converted" lingers.)

Despite these criticisms I would not agree with Clifford Geertz':

"Though those with what they take to be one big idea are still among us, calls for a 'general theory' of just about anything social sound increasingly hollow, and claims to have one megalomanic." (Local Knowledge, page 4)
Harris has performed an important service in laying out the cultural materialist program so forcefully, making both its strengths and weaknesses clear. Cultural Materialism is worth a read if you are at all interested in the theoretical foundations of anthropology. If, as seems likely, many people wi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นคำบรรยายที่แสดงให้เห็นวัฒนธรรมวัตถุนิยมเป็นทั้งความทะเยอทะยานในขอบเขตและถกเถียงในแนวทาง เป้าหมายของมาร์วินแฮร์ริสเป็นอะไรน้อยกว่าที่จะวางรากฐานสำหรับการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ของสังคมและความฉิบหายเป็นลางทุกคนที่ได้รับในทาง! ฉันชัดเจนสามารถเห็นภาพเขาขี่ม้าขาวของวิทยาศาสตร์ในการต่อสู้ภายใต้ร่มธงของวัฒนธรรมวัตถุนิยมกวัดแกว่งดาบศักดิ์สิทธิ์ของ Operationalism กับกองกำลังมืดของ Obscurantism, อุดมคติและ Eclecticism บางครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนหัวเราะ แต่บางครั้งก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเข้าร่วม ... วัฒนธรรมวัตถุนิยมแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกเกี่ยวข้องกับวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมของตัวเองและมีการสำรวจความคิดเห็นของปรัชญาวิทยาศาสตร์เค้าร่างของหลักการทางญาณวิทยาและทฤษฎีวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมและตัวอย่างบางส่วนที่ให้ความคิดของขอบเขต ส่วนที่สองเป็นลักษณะสำคัญที่ทฤษฎีทางเลือกคือ sociobiology และ reductionism ชีวภาพวัตถุนิยมวิภาษ, โครงสร้าง, มาร์กซ์ที่มีโครงสร้างเป็นความเพ้อฝันทางด้านจิตใจและปัญญาประณีประนอมและ obscurantism ส่วนแรกจะใช้เวลาถึงประมาณหนึ่งในสามของหนังสือเล่มนี้ แต่ส่วนที่สองมีการแสดงออกของวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมเช่นเดียวกับคำวิจารณ์ของทางเลือกเพื่อความสมดุลระหว่างการก่อสร้างและการวิจารณ์เป็นธรรมแม้. แม้จะไม่ชอบเสียงของเขาทะเลาะ, ความรู้สึกของฉันที่มีต่อ วัตถุนิยมทางวัฒนธรรมแฮร์ริสเป็นบวกมากอาจเป็นผลมาจากพื้นหลังของฉันวิทยาศาสตร์ยาก ถ้าฉันอุทิศส่วนใหญ่ของความคิดเห็นนี้การวิจารณ์ว่าเป็นเพราะการตอบสนองสัญชาตญาณของฉันในสถานที่มากที่สุดคือการยอมรับ มุมมองของวิทยาศาสตร์ที่ทางวัฒนธรรมวัตถุนิยมจะขึ้นอยู่เป็นธรรมที่ไม่ขัดแย้ง แฮร์ริสยอมรับการวิพากษ์วิจารณ์ที่ทันสมัยของมุมมองแคบ ๆ ของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ แต่ระบุว่าวิทยาศาสตร์ยังคงเป็นพิเศษในบางวิธีก็ว่าได้ค่ะ "เพียงหนึ่งการปฏิบัติทางวัฒนธรรม" ที่ศูนย์กลางของญาณวิทยาวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมคือความแตกต่างระหว่าง Emic และ Etic (ประมาณว่าระหว่างกระบวนการทางจิตและโครงสร้างสัญลักษณ์บนมือข้างหนึ่งและสังเกตปรากฏการณ์ทางกายภาพและพฤติกรรมในที่อื่น ๆ ) และความกังวลว่าการศึกษาของหลังใช้ญาณวิทยา มีความสำคัญมากกว่าอดีต นี้จะไม่ซ้ำกับวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมอย่างไรและลักษณะเด่นหลังเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมในโครงสร้างพื้นฐาน (ข้อ จำกัด ของระบบนิเวศและชีวภาพรูปแบบของการผลิต) โครงสร้าง (เครือญาติการเมือง) และเสริม (ศาสนาศิลปะ) ควบคู่ไปกับการ ความเชื่อที่ว่าการสั่งซื้อนี้สะท้อนให้เห็นถึงทิศทางที่โดดเด่นของเวรกรรม. วิจารณ์หลักของฉันของโปรแกรมวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม (ตามที่กำหนดไว้โดยแฮร์ริส) เป็นความคับแคบของวิธีการและโดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวโน้มที่จะลดลงผ่านเปลือก แทนที่จะเป็นคำวิจารณ์ที่เดียวนี้ในความเป็นจริงหลายเพราะมันมีผลบังคับใช้ในระดับที่แตกต่างกันของโปรแกรม ครั้งแรกที่มีการลดลงของความรู้วิทยาศาสตร์ ในหลายสถานที่แฮร์ริสที่ดูเหมือนว่าจะพูดว่า "วิทยาศาสตร์ที่ดีที่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ที่ไม่ดี" เขาไม่อนุญาตให้มีจุดหนึ่งที่ว่า "ความรู้ที่มีความสุขของญาณและนักบุญวิสัยทัศน์และภาพหลอนของผู้ใช้ยาเสพติดและอาการจิตเภทและข้อมูลเชิงลึกความงามของศิลปินกวีและนักดนตรีที่มีความไม่แน่นอน obscurantist เพียงเพราะพวกเขาไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ หลักการ "(หน้า 315) แต่ในสถานที่อื่น ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่าแสดงให้เห็นว่าบางสิ่งบางอย่างไม่เป็นวิทยาศาสตร์เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความไร้ค่าของมันและมันไม่ได้อยู่ที่ชัดเจนว่าเขาจะได้เตรียมที่จะรวมถึงการวิจารณ์วรรณกรรมหรือ Geertzian มานุษยวิทยาสื่อความหมาย (จะเลือกเพียงสองตัวอย่าง) ในรายการดังกล่าวข้างต้น. ถัดไปมีการลดลงของวิทยาศาสตร์ทางสังคมเพื่อวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม แฮร์ริสค่อนข้างเห็นได้ชัดเชื่อว่าวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม (หรือโครงการวิจัยอื่น ๆ ที่มีความเครียดที่คล้ายกันในโครงสร้างพื้นฐาน Etic) เป็นกลยุทธ์การวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่ถูกต้องเฉพาะสำหรับสังคมศาสตร์ (หรืออย่างน้อยสำหรับมานุษยวิทยา; ดูด้านล่าง) โดยเฉพาะในขณะที่เขากล่าวในหลายสถานที่ที่เขายอมรับเอกราชของ Emic เสริมในบางโดเมนในทางปฏิบัติเขาปฏิเสธที่จะให้มันขอบเขตใด ๆ ซ้ำ ๆ พูดคุยเกี่ยวกับ "การกำหนดโครงสร้างพื้นฐาน probabilistically เสริม" และ denigrating วิธี Emic ส่วนใหญ่ทั้งหมด ดังนั้นจึงเป็นสิ่งหนึ่งที่จะแสดงให้เห็นว่าข้อห้ามอาหารบางอย่างมีคำอธิบายการทำงาน; มันค่อนข้างอีกครั้งเพื่อให้ดังนั้นจึงคิดว่าพวกเขาทุกคนทำหรือแม้กระทั่งว่าคำอธิบายดังกล่าวจะยิ่งพอใจมากขึ้นกว่าที่เป็นสัญลักษณ์. นี้เป็นจุดพื้นฐานที่สุดของฉันไม่เห็นด้วยกับแฮร์ริส ผมเห็นความสัมพันธ์ของวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมมานุษยวิทยาและสังคมศาสตร์เป็นเช่นนั้นของชีวเคมีเพื่อวิทยาศาสตร์ชีวภาพ กล่าวคือในขณะที่มันเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งอย่างแน่นอนและที่สำคัญมันยังคงเป็นวิธีการหนึ่งในหลาย ๆ และมันไม่ครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดของการศึกษาหรือ subsumes ทุกสาขาวิชาอื่น ๆ ที่อยู่ในตัวของมันเอง (หนึ่งสามารถทำได้โดยไม่ต้องทำนิเวศวิทยาชีวเคมีเพื่อดำเนินการต่อการเปรียบเทียบ.) ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยทำให้ฉัน "ผสมผสาน" หนึ่งประเภทหรืออื่น แต่ตัวเองแล้วบางทีแฮร์ริสเป็นแฟมิลีคิดเราต้องสาขาอื่น ๆ กว่าที่จะเข้าใจฟิสิกส์ จักรวาล. ปัญหาที่เกี่ยวข้องว่าในขณะที่แฮร์ริสดูเหมือนว่าจะมีการพูดคุยเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ทางสังคมโดยทั่วไปในวัฒนธรรมวัตถุนิยมเกือบตัวอย่างของเขาจะถูกดึงออกมาจากวรรณกรรมทางมานุษยวิทยาและเขาก็เห็นได้ชัดว่าการเขียนสำหรับนักมานุษยวิทยาเพื่อนของเขา มันไม่ได้เป็นที่ชัดเจนว่าทุกวัฒนธรรมวัตถุนิยมควรจะเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์หรือสังคมวิทยาหรือสาขาวิชาวิทยาศาสตร์ทางสังคมอื่น ๆ : พวกเขาจะรวมอยู่ในนั้นที่พวกเขาได้รับการยอมรับว่าเป็นสาขาวิชาที่แยกต่างหากหรือว่าพวกเขาจะได้รับการปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง? นี้เป็นที่ยอมรับคำถามที่หลอกหลอนมานุษยวิทยา - วิธีการเจรจาต่อรองการเชื่อมโยงไปประชากรศาสตร์และชีววิทยาและศาสตร์อื่น ๆ บนมือข้างหนึ่งมีการเชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์และมนุษยศาสตร์ที่อื่น ๆ ? - และมีไม่คำตอบใด ๆ ได้ง่าย แต่ทิ้งไปเชื่อมโยงทุกมนุษยศาสตร์และพยายามที่จะบังคับมานุษยวิทยาเป็นอย่างหมดจด "วิทยาศาสตร์" แม่พิมพ์เป็นบิตเหมือนมีหน้าผากผ่าตัดเพื่อรักษาอาการจิตเภทอ่อน. สุดท้ายคือการวิจารณ์ว่าแฮร์ริสมีความคิดแคบ ๆ ของวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมของตัวเอง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีอคติแข็งแกร่งต่อ functionalist และคำอธิบาย adaptionist แม้จะมีการเรียกร้องไปในทางตรงกันข้าม (หน้า 60) บางครั้งนี้น่าจะมีบทบาทที่แข็งแกร่งสำหรับการเลือกกลุ่มและ / หรือ intentionality ดังกล่าวเป็นกรณีที่มีข้อโต้แย้งสำหรับทารกเพศหญิงถูกเนื่องจากสงครามหรือวัตถุประสงค์ของดินแดนที่ไม่มีมนุษย์ระหว่างหมู่บ้านเพื่อให้เป็น "เกมสำรอง" (หน้า 91) ดูเหมือนจะมีข้อสันนิษฐานว่าปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรมที่ทุกคนจะต้องมีคำอธิบายที่ทำให้พวกเขาปรากฏ "เหมาะสม" และบางครั้งนี้ต้องก่อสร้างของ "เพียงเพื่อให้" คำอธิบายทางประวัติศาสตร์ ตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่อย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงบางครั้งหมดหวังที่เขาเกือบจะคว้าคำอธิบายสาเหตุโดยตรงเป็นข้อเสนอแนะที่ผ่านมาแฮร์ริสที่สูญพันธุ์เมกา severer ในอเมริกาอาจจะเป็นผลมาจากขนาดที่เล็กกว่าของทวีปที่เมื่อเทียบกับยูเรเซีย / แอฟริกา (หน้า 89) . 'วิพากษ์วิจารณ์ของวิธีการอื่น ๆ เพื่อมานุษยวิทยาในขณะที่ไม่เป็นที่กระตุ้นความคิดความคิดสร้างสรรค์ของเขา (มันเป็นเสมอง่ายที่จะวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น ๆ ' แฮร์ริสที่ทำงาน) อยู่ในวิธีการบางส่วนที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดของวัฒนธรรมวัตถุนิยม ในขณะที่การวิจารณ์แฮร์ริสเป็นของ sociobiology สาปแช่งสวยวิจารณ์ที่แข็งแกร่งเป็นไปได้จากภายในชีววิทยาตัวเองในรูปแบบของการโจมตีในกระบวนทัศน์วิวัฒนาการ adaptionist หวุดหวิดลูกจ้างโดยส่วนใหญ่นักสังคมชีววิทยา วิจารณ์การพัฒนาดังกล่าวอาจ แต่ได้สัมผัสบางส่วนของความล้มเหลวของตัวเองทางวัฒนธรรมและวิธีการ adaptionist functionalist บทวิจารณ์ขององค์ประกอบทฤษฎีและอุดมการณ์ของวัตถุนิยมวิภาษจะได้รับการปรบมือ แต่บางคน "พุทธะ" วัตถุนิยมวิภาษวิธี (ที่ดำเนินการโดย Lewins และ Lewontin ในวิภาษชีววิทยาเป็นต้น) ดูเหมือนแสดงออกความยืดหยุ่นมากกว่าวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาอนุญาตให้มีบทบาทที่ชัดเจนมากขึ้นสำหรับ "เวรกรรมลดลง". ถึงแม้ว่าผมจะรู้น้อยเกินไปของวิธีการอื่น ๆ การพิจารณาเพื่อให้สามารถประเมินการวิพากษ์วิจารณ์แฮร์ริส, ดูเหมือนว่าเขาจะได้ทำงานที่ขวานที่มีประสิทธิภาพมากในหลายวัวศักดิ์สิทธิ์ของ มานุษยวิทยา (และอินเดีย "วัวศักดิ์สิทธิ์" ที่ซับซ้อนเป็นหนึ่งในตัวอย่างที่สำคัญของเขา) ส่วนใหญ่วิพากษ์วิจารณ์ของโครงสร้างเพียงเน้นสิ่งที่จะต้องมีการทำผู้อ่านระมัดระวังทั้งหมดของลีวายส์สเตราส์อึดอัดใจเล็กน้อย ฉันไม่ได้ แต่เชื่อว่าโครงสร้างทั้งหมดโดยไม่ต้องเป็นมูลค่า และในขณะที่แฮร์ริสพบข้อบกพร่องหลายอย่างในทฤษฎีต่างๆที่เขาก้อนรวมกันว่า "ความเพ้อฝันทางด้านจิตใจและองค์ความรู้" เหล่านี้แทบจะไม่ก่อให้เกิดการเสียชีวิตเป่าดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่าเขามีการจัดการ. ในคู่ของสถวิจารณ์ของวิธีการทางเลือกที่ดูเหมือนจะเล็กน้อย วงกลมในการที่จะพาพวกเขาไปงานก็ไม่เป็นวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม ตัวอย่างเช่นเมื่อเขาเขียน "[โครงสร้าง] หลีกเลี่ยงผลกระทบต่อโครงสร้างพื้นฐานพฤติกรรม Etic ... และดังนั้นจึงไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การวัตถุนิยม" (หน้า 166) นี้มีความหมายอย่างชัดเจนว่าเป็นคำวิจารณ์แม้ว่าสิ่งที่เป็นจริงที่เป็นปัญหาก็คือว่า โครงสร้างมีการจัดการเพื่อนำไปสู่การมานุษยวิทยาโดยไม่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างพื้นฐาน Etic (ในกรณีนี้อาร์กิวเมนต์ที่ถูกเก็บรักษาไว้จากวัฏจักรโดยกองทั้งวิพากษ์วิจารณ์ตรงจุดมากขึ้นของโครงสร้าง แต่ความรู้สึกของ "พระธรรมเทศนาที่จะแปลง" สะท้อน.) แม้จะมีการวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้ผมจะไม่เห็นด้วยกับ Clifford Geertz: "แม้ผู้ที่มี สิ่งที่พวกเขาใช้เวลาในการเป็นหนึ่งในความคิดใหญ่ยังคงอยู่ในหมู่พวกเราเรียกร้องให้ 'ทฤษฎีทั่วไปของเพียงเกี่ยวกับอะไรเสียงกลวงสังคมมากขึ้นและเรียกร้องให้มีหนึ่ง megalomanic. " (ความรู้ของท้องถิ่น, หน้า 4) แฮร์ริสได้ดำเนินการบริการที่สำคัญในการวางโปรแกรมวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมอย่างแข็งขันเพื่อทำให้ทั้งจุดแข็งและจุดอ่อนที่ชัดเจน วัตถุนิยมวัฒนธรรมเป็นมูลค่าการอ่านถ้าคุณมีความสนใจที่ทุกคนในรากฐานทางทฤษฎีของมานุษยวิทยา ถ้าเป็นดูเหมือนหลายคนไร้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นคำบรรยายแนะนำวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมทั้งทะเยอทะยานในขอบเขตและ polemical ในวิธีการ มาร์วินแฮร์ริส เป้าหมายคือไม่มีอะไรน้อยกว่าที่จะวางรากฐานสำหรับการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ของสังคม และความฉิบหายเกิดขึ้นทุกคนที่ได้รับในทาง ! ผมได้เห็นภาพอย่างชัดเจน เขาขี่ม้าขาวของวิทยาศาสตร์ในการต่อสู้ภายใต้แบนเนอร์ของวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมกวัดแกว่งดาบศักดิ์สิทธิ์ของ operationalism ต่อต้านอำนาจมืดของการยับยั้งหรือต่อต้านความคิดใหม่ๆ , จิตนิยมและลุงบุญมีระลึกชาติ . บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกอยากหัวเราะ แต่บางครั้งมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนร่วมขึ้นเอง . . . . . . .

วัฒนธรรมวัตถุนิยมจะแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมวัตถุนิยมนั่นเอง และมีการสำรวจของปรัชญาวิทยาศาสตร์เค้าร่างของญาณวิทยาทฤษฎีและหลักการของวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม และบางตัวอย่างที่ให้ความคิดของขอบเขตของ ส่วนที่สองเป็นลักษณะที่สำคัญในทฤษฎีทางเลือก ได้แก่ sociobiology reductionism และชีวภาพ วันธงชัย อินทรวัตร , โครงสร้างนิยม , ลัทธิมาร์กโครงสร้างทางจิตใจและสติปัญญาจิตนิยมลุงบุญมีระลึกชาติ และการยับยั้งหรือต่อต้านความคิดใหม่ๆ .ส่วนแรกจะขึ้นประมาณหนึ่งในสามของหนังสือ แต่ส่วนที่สอง มีการแสดงออกของวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมเช่นเดียวกับการวิจารณ์ของทางเลือก ดังนั้นความสมดุลระหว่างการก่อสร้างและการวิจารณ์ค่อนข้างแม้แต่

แม้จะไม่ชอบเสียง polemical ของเขา ความรู้สึกของผมที่มีต่อวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมแฮร์ริส ' โดยทั่วไปจะบวกมาก บางทีอาจเป็น ผลของวิทยาศาสตร์พื้นแข็งของฉันถ้าเราอุทิศส่วนใหญ่ของการตรวจสอบนี้จะวิจารณ์ เพราะการตอบสนองสัญชาตญาณของฉันในสถานที่ส่วนใหญ่จะเห็นด้วย ในมุมมองของวิทยาศาสตร์ซึ่งวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมอยู่ค่อนข้างไม่ขัดแย้ง แฮร์ริส ยอมรับการวิพากษ์วิจารณ์ที่ทันสมัยของมุมมองที่แคบของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ แต่แย้งว่าวิทยาศาสตร์ยังคงเป็นพิเศษในบางวิธี ว่า ไม่ใช่ " แค่การปฏิบัติทางวัฒนธรรม "ที่ศูนย์ของปรัชญาวัตถุนิยมทางวัฒนธรรมมีความแตกต่างระหว่างเรียนและ etic ( ประมาณว่าระหว่างกระบวนการทางจิตและโครงสร้างเชิงสัญลักษณ์ ในมือข้างหนึ่งและปรากฏการณ์ทางกายภาพและพฤติกรรมที่สังเกตได้ในอื่น ๆ ) และเป็นกังวลว่า หลังใช้เวลาศึกษาญาณวิทยาเหนือกว่าเดิม นี้จะไม่ซ้ำกับวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม อย่างไรก็ตามและหลังของคุณลักษณะที่แตกต่างเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมในโครงสร้างพื้นฐาน ( นิเวศวิทยาและชีววิทยา จํากัด , โหมดของการผลิต โครงสร้างการเมือง เครือญาติ และโครงสร้างส่วนบน ( ศาสนา ศิลปะ ) ควบคู่กับความเชื่อที่สั่งซื้อนี้สะท้อนให้เห็นถึงทิศทางที่เด่นของความเป็นเหตุเป็นผล .

ฉันวิจารณ์หลักของโปรแกรมวัตถุนิยมทางวัฒนธรรม ( ตามที่กําหนดโดย แฮร์ริส ) มีความแคบของวิธีการและโดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวโน้มที่จะ oversimplification ผ่านการลด แทนที่จะถูกวิจารณ์เดี่ยว นี่คือในความเป็นจริงหลาย เพราะมันใช้ได้กับระดับต่างๆของโปรแกรม ครั้งแรก มีการลดลงของความรู้วิทยาศาสตร์