Sweet pepper was introduced in Thai

Sweet pepper was introduced in Thailand in 1999 by a Dutch
company. Because of climatic conditions, the northern upland
areas were the primary target regions, especially those near the
city of Chiang Mai, where infrastructure and market access conditions
were relatively favorable. In particular, the company chose
the Mae Sa watershed, where farmers were contracted to produce
red and green sweet pepper in greenhouses, using hydroponics
systems that make cultivation independent from soil quality conditions (Schipmann and Qaim, 2010). Sweet pepper cultivation
is labor and input intensive and associated with high capital
investments, since sophisticated greenhouses are required. Since
farms in the watershed are predominantly small-scale, with an
average farm size of 1.6 acres, the company initially provided credit,
private extension, and certain inputs to contracted farmers.
In 2007, three different marketing channels existed for farmers.
The first consists of private agribusiness firms that deal with sweet
pepper for export and for domestic supermarkets. Beyond the
Dutch company, which had started the business in 1999, two additional
firms have entered the market more recently. All three companies
purchase sweet pepper from local farmers. The second
marketing channel is the so-called Royal Project, which started to
deal with sweet pepper in 2002. The Royal Project is a subsidized
initiative by the King of Thailand to support disadvantaged farmers
in the upland areas and offer alternatives to opium production,
which was widespread in the 1970s and 1980s. The Project sells
vegetables and other agricultural products in upscale retail outlets
under its own brand name, which Thai consumers recognize as
being of very high quality. However, only hill tribe farmers, who
make up a relatively small part of the population in the Mae Sa watershed,
officially have access to the Royal Project marketing channel.
We consider these first two marketing options as modern
retail channels. In contrast, the third channel involves traditional
village traders, who also entered the sweet pepper market more recently. They mostly supply traditional wholesale and retail markets
in Chiang Mai and Bangkok

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พริกหวานเป็นที่รู้จักในประเทศไทยในปี 1999 โดยชาวดัตช์
บริษัท เนื่องจากสภาพภูมิอากาศที่ดอนทางตอนเหนือของพื้นที่เป็นภูมิภาคเป้าหมายหลักโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่อยู่ใกล้เมืองเชียงใหม่ที่โครงสร้างพื้นฐานและเงื่อนไขการเข้าถึงตลาดได้ค่อนข้างดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บริษัท เลือกลุ่มน้ำแม่สาซึ่งเกษตรกรได้ทำสัญญาในการผลิตพริกหวานสีแดงและสีเขียวในเรือนกระจกที่ใช้ปลูกพืชไร้ดินระบบที่ทำให้การเพาะปลูกที่เป็นอิสระจากสภาพคุณภาพดิน(Schipmann และ Qaim 2010) การเพาะปลูกพริกหวานเป็นแรงงานและใส่เข้มข้นและเกี่ยวข้องกับทุนสูงการลงทุนตั้งแต่เรือนกระจกที่มีความซับซ้อนจะต้อง ตั้งแต่ฟาร์มในลุ่มน้ำส่วนใหญ่เป็นขนาดเล็กที่มีขนาดฟาร์มเฉลี่ย1.6 เอเคอร์ซึ่งเป็น บริษัท ในขั้นแรกให้เครดิตขยายส่วนตัวและปัจจัยการผลิตบางอย่างให้กับเกษตรกรที่ทำสัญญา. ในปี 2007 สามช่องทางการตลาดที่แตกต่างกันอยู่สำหรับเกษตรกร. ครั้งแรกประกอบด้วย บริษัท ธุรกิจการเกษตรภาคเอกชนที่จัดการกับหวานพริกเพื่อการส่งออกและซูเปอร์มาร์เก็ตในประเทศ นอกเหนือจากบริษัท ดัตช์ซึ่งได้เริ่มต้นธุรกิจในปี 1999 อีกสองบริษัท ได้เข้ามาในตลาดมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทั้งสาม บริษัทซื้อพริกหวานจากเกษตรกรในท้องถิ่น ที่สองช่องทางการตลาดเป็นสิ่งที่เรียกว่าโครงการหลวงซึ่งเริ่มที่จะจัดการกับพริกหวานในปี2002 โครงการหลวงเป็นเงินอุดหนุนคิดริเริ่มโดยพระมหากษัตริย์ของประเทศไทยเพื่อสนับสนุนเกษตรกรที่ด้อยโอกาสในพื้นที่สูงและทางเลือกข้อเสนอที่จะฝิ่นผลิตที่เป็นที่แพร่หลายในปี 1970 และ 1980 โครงการขายผักและสินค้าเกษตรอื่น ๆ ในร้านค้าปลีกหรูภายใต้ชื่อแบรนด์ของตัวเองซึ่งผู้บริโภคชาวไทยตระหนักถึงความเป็นอยู่ของที่มีคุณภาพสูงมาก แต่เพียงเนินเขาเผ่าเกษตรกรที่ทำขึ้นเป็นส่วนที่ค่อนข้างเล็กของประชากรในลุ่มน้ำแม่สาที่อย่างเป็นทางการมีการเข้าถึงช่องทางการตลาดโครงการหลวง. เราพิจารณาเหล่านี้สองตัวเลือกแรกตลาดที่ทันสมัยช่องทางค้าปลีก ในทางตรงกันข้ามช่องทางที่สามเกี่ยวข้องกับแบบดั้งเดิมค้าหมู่บ้านที่ยังเข้ามาในตลาดพริกหวานเมื่อเร็ว ๆ นี้ พวกเขาจัดหาขายส่งแบบดั้งเดิมและการตลาดค้าปลีกในจังหวัดเชียงใหม่และกรุงเทพฯ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พริกหวานเป็นที่รู้จักในประเทศไทยในปี 1999 โดยบริษัทดัตช์

เพราะสภาพอากาศ พื้นที่ภาคเหนือที่ดอน
เป็นภูมิภาคเป้าหมายหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ใกล้
เมืองเชียงใหม่ที่โครงสร้างพื้นฐานและการเข้าถึงตลาดเงื่อนไข
เป็นมงคลที่สุด โดยเฉพาะ บริษัท เลือก
ลุ่มน้ำแม่สา ซึ่งเกษตรกรได้ทำสัญญาผลิต
สีแดงและพริกหวานสีเขียวในโรงเรือนโดยใช้ระบบที่ทำให้การปลูกไฮโดร
อิสระจากเงื่อนไขคุณภาพดิน ( schipmann และ qaim , 2010 ) การปลูกพริกหวาน
คือแรงงานและการป้อนข้อมูลที่เข้มข้นและเกี่ยวข้องกับการลงทุนทุน
สูง เนื่องจากระบบที่ซับซ้อนได้เป็นอย่างดี ตั้งแต่
ฟาร์มในพื้นที่ลุ่มน้ำขนาดเล็ก เด่นด้วย
ขนาดฟาร์มเฉลี่ย 16 ไร่ ซึ่งบริษัทเริ่มให้เครดิต
ขยายส่วนบุคคล และปัจจัยการผลิตให้กับเกษตรกรหดตัวแน่นอน .
ใน 2007 , สามช่องทางทางการตลาดที่แตกต่างกันอยู่หลายราย ประกอบด้วย บริษัท ธุรกิจแรก
เอกชนที่จัดการกับพริกหวาน
เพื่อการส่งออกและขายในประเทศ นอกเหนือจาก
ดัตช์ บริษัท ซึ่งได้เริ่มธุรกิจในปี 1999 สองเพิ่มเติม
บริษัทได้เข้าสู่ตลาดมากขึ้น เมื่อเร็วๆ นี้ ทั้งสามบริษัท
ซื้อพริกหวานจากเกษตรกรท้องถิ่น ช่องทางการตลาดที่สอง
เป็นโครงการหลวงที่เรียกว่าซึ่งเริ่มจัดการกับพริกหวาน

ใน 2002 โครงการหลวง เป็นโครงการที่ได้รับการสนับสนุนจากกษัตริย์แห่งประเทศไทย

เพื่อสนับสนุนเกษตรกรผู้ด้อยโอกาสในพื้นที่ดอน และเสนอทางเลือกในการผลิตฝิ่น
ซึ่งเป็นที่แพร่หลายในทศวรรษที่ 1970 และ 1980 . โครงการขาย
ผักและสินค้าเกษตรอื่น ๆในระดับร้านค้าปลีก
ภายใต้ชื่อแบรนด์ของตัวเอง ซึ่งผู้บริโภคชาวไทยรับรู้
มีคุณภาพสูงมาก อย่างไรก็ตาม เกษตรกรเท่านั้น ชาวเขาที่
ให้เป็นส่วนหนึ่งที่ค่อนข้างเล็กของประชากรในลุ่มน้ำแม่สา
อย่างเป็นทางการเข้าถึงโครงการหลวง
ช่องทางการตลาดเราพิจารณาเหล่านี้สองตัวเลือกแรกการตลาดเป็นช่องทางค้าปลีกสมัยใหม่

ในทางตรงกันข้าม ช่องที่สามเกี่ยวข้องกับผู้ค้า หมู่บ้านโบราณ
, ผู้เข้ายังตลาดพริกหวานมากขึ้น เมื่อเร็วๆ นี้ ส่วนใหญ่จะใส่แบบดั้งเดิม ตลาดขายส่งและขายปลีก
ในจังหวัดเชียงใหม่และกรุงเทพมหานคร