Soaking is the simplest method for

Soaking is the simplest method for softening the texture of brown rice. Longer soaking times shorten the cooking time of brown rice; however, microbial contamination can occur during long soaking time. To shorten soaking time, warm water soaking is needed, and the higher the soaking temperature, the faster the rate of moisture absorption (Han & Lim, 2009). However, the softening effect on the cooked brown rice texture is not enough by only soaking. There are several trials that have been developed to reduce the cooking time and soften the texture of brown rice. As a physical method, heat treatment was devised by Hirokawa et al. (1986), which was to develop fissures in the bran layer by heating and immediate cooling. Through this fissures, moisture can readily penetrate into the endosperm so that cooking is also readily achieved, and the easy cooking was made only by sufficient absorbed heat energy (60 kcal or more per 1 kg of brown rice) was applied. Das, Banerjee, and Bal (2008) used xylanase and cellulase enzymes to decrease cooking time and increase water uptake ratio for brown rice, although the results were not satisfactory when compared with those of white rice (30 min vs. 18 min for cooking time, and 2.8 vs. 3.6 for water uptake ratio). Germination is another method for softening brown rice, and longer germination time could decrease the hardness of brown rice (Jiamyangyuen & Ooraikul, 2008); the hardness decreased from 46 to 30 kg by 12 h soaking and 25 h germination, however there was no comparison in texture between brown rice and milled rice in their report. So, there are still needs for textural improvement to resolve the low quality of brown rice after cooking.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แช่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับเนื้อข้าวสีน้ำตาลอ่อน อาบอีกครั้งลดเวลาทำอาหารจากข้าวกล้อง อย่างไรก็ตาม ปนเปื้อนเชื้อจุลินทรีย์สามารถเกิดขึ้นได้ในช่วงเวลานานอาบ ย่นเวลา soaking อบอุ่นน้ำ แช่จำเป็น และสูงกว่าอุณหภูมิแบบแช่ตัว อัตราความเร็วของการดูดซึมความชื้น (ฮั่นและ Lim, 2009) อย่างไรก็ตาม เนื้อข้าวน้ำตาลผลอ่อนไม่เพียงพอ โดยเฉพาะ แช่ มีหลายการทดลองที่ได้รับการพัฒนาเพื่อลดเวลา และนุ่มเนื้อข้าวน้ำตาล เป็นวิธีการทางกายภาพ ความร้อนถูกคิดค้นโดย Hirokawa et al. (1986), ซึ่งเป็นการพัฒนา fissures ในชั้นรำ โดยความร้อนทันที ผ่าน fissures นี้ ความชื้นสามารถพร้อมเจาะเป็น endosperm ให้ทำอาหารได้ยังพร้อม และปรุงอาหารง่ายทำ โดยพลังงานความร้อนที่ถูกดูดซึมเพียงพอเท่านั้น (60 kcal หรือมากกว่าต่อข้าว 1 กิโลกรัม) ถูกนำไปใช้ได้ Das, Banerjee และดุล (2008) ใช้ไซลาเนสและ cellulase เอนไซม์เพื่อลดเวลา และเพิ่มอัตราการดูดซึมน้ำสำหรับข้าวกล้อง แม้ว่าผลได้ไม่พอใจเมื่อเทียบกับข้าวขาว (30 นาทีเทียบกับ 18 นาทีสำหรับการปรุงอาหาร และเวลา 2.8 เทียบกับ 3.6 สำหรับอัตราการดูดซึมน้ำ) การงอกเป็นวิธีอื่นสำหรับข้าวกล้องให้นุ่มนวล และเวลาการงอกนานขึ้นสามารถลดความแข็งของข้าวกล้อง (Jiamyangyuen & Ooraikul, 2008); ความแข็งลดลงจาก 46 30 กก. โดย 12 ชม.แช่และ 25 h การงอก อย่างไรก็ตามก็ไม่เปรียบเทียบเนื้อระหว่างข้าวกล้องและข้าวสารในรายงานของพวกเขา ดังนั้น ยังมีความต้องการพัฒนา textural เพื่อแก้ไขปัญหาคุณภาพต่ำข้าวน้ำตาลหลังอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แช่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับอ่อนพื้นผิวของข้าวกล้อง อีกต่อไปครั้งแช่ร่นเวลาการปรุงอาหารข้าวกล้อง; แต่การปนเปื้อนของจุลินทรีย์ที่สามารถเกิดขึ้นได้ในช่วงเวลาที่แช่นาน เพื่อลดระยะเวลาแช่แช่น้ำอุ่นเป็นสิ่งจำเป็นและสูงกว่าอุณหภูมิแช่เร็วขึ้นอัตราการดูดซึมความชื้น (ฮัน & Lim 2009) เดอะ อย่างไรก็ตามผลกระทบการชะลอตัวในเนื้อข้าวหุงสุกสีน้ำตาลไม่เพียงพอโดยเฉพาะการแช่ มีหลายการทดลองที่ได้รับการพัฒนาขึ้นเพื่อลดเวลาการปรุงอาหารและนุ่มพื้นผิวของข้าวกล้องที่มี เป็นวิธีการทางกายภาพการรักษาความร้อนได้รับการคิดค้นโดย Hirokawa et al, (1986) ซึ่งเป็นรอยแยกที่จะพัฒนาในชั้นรำด้วยความร้อนและความเย็นทันที ผ่านรอยแยกนี้ความชื้นพร้อมที่สามารถเจาะเข้าไปใน endosperm เพื่อให้การทำอาหารยังจะประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดายและการปรุงอาหารง่ายถูกสร้างขึ้นมาโดยเฉพาะเพียงพอดูดซึมพลังงานความร้อน (60 กิโลแคลอรีหรือมากกว่าต่อ 1 กิโลกรัมของข้าวกล้อง) ถูกนำมาใช้ ดา Banerjee และ Bal (2008) ใช้ไซลาเนสและเซลลูเลสเอนไซม์เพื่อลดเวลาการปรุงอาหารและเพิ่มอัตราการดูดซึมน้ำข้าวกล้องแม้ว่าผลลัพธ์ที่ได้ไม่น่าพอใจเมื่อเทียบกับข้าวขาว (30 นาทีกับ 18 นาทีเวลาปรุงอาหาร และ 2.8 เทียบกับ 3.6 สำหรับอัตราการดูดซึมน้ำ) งอกเป็นวิธีการอ่อนข้าวกล้องงอกและเวลาที่ไม่สามารถลดความแข็งของข้าวกล้อง (Jiamyangyuen & Ooraikul 2008) อีก; ความแข็งลดลง 46-30 กก. 12 แช่ชั่วโมงและ 25 ชั่​​วโมงงอก แต่มีการเปรียบเทียบไม่ในเนื้อระหว่างข้าวกล้องและข้าวสารในรายงานของพวกเขา ดังนั้นมียังคงต้องการการปรับปรุงเนื้อสัมผัสที่จะแก้ปัญหาที่มีคุณภาพต่ำข้าวกล้องหลังจากการปรุงอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับแช่นิ่มเนื้อสัมผัสของข้าวกล้อง เวลาลดเวลาการปรุงอาหารอีกต่อไปแช่ข้าวกล้อง อย่างไรก็ตาม การปนเปื้อนของจุลินทรีย์สามารถเกิดขึ้นในระหว่างการแช่ยาวเวลา เพื่อลดเวลาแช่น้ำอุ่น แช่ ต้องแช่ และสูงกว่าอุณหภูมิที่เร็วกว่าอัตราการดูดซึมความชื้น ( ฮัน & ลิม , 2009 ) อย่างไรก็ตาม การอาศัยผลที่ข้าวกล้องสุกเนื้อมีไม่เพียงพอ โดยเฉพาะ การแช่ มีการทดลองหลาย ๆที่ได้ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อลดเวลาการปรุงอาหารและนุ่มผิวของข้าวกล้อง เป็นวิธีการทางกายภาพบำบัดความร้อนถูก devised โดย hirokawa et al . ( 1986 ) ซึ่งเป็นการพัฒนา fissures ในรำข้าวชั้นโดยความร้อนและความเย็นทันที ผ่านรอยแยกนั่น ความชื้น พร้อมสามารถเจาะเข้าไปในเนื้อเยื่อชั้นนอกเพื่อการทำอาหารพร้อมลุ้นรับ และทำอาหารง่ายขึ้นเท่านั้น โดยพลังงานที่ดูดซับความร้อนเพียงพอ ( 60 กิโลแคลอรีต่อกิโลกรัมหรือมากกว่าต่อ 1 ข้าวกล้อง ) คือใช้ พ่อคะ บาเนอร์จี และ บัล ( 2008 ) ที่ใช้เอนไซม์ เอนไซม์ เพื่อลดเวลาการปรุงอาหารและอัตราการดูดซึมน้ำเพิ่มขึ้นด้วยข้าวกล้อง แม้ว่าผลลัพธ์ที่ไม่น่าพอใจเมื่อเทียบ กับ ผู้ ข้าวขาว ( 30 นาทีกับ 18 นาที สำหรับเวลาการปรุงอาหารและ 2.8 กับ 3.6 สำหรับอัตราส่วนการดูดซึมน้ำ ) งอกเป็นอีกวิธีสำหรับการอาศัย ข้าวกล้องงอก และเวลานานสามารถลดความแข็งของข้าวกล้อง ( jiamyangyuen & เจ๊ะอูมา 2008 ) ; ความแข็งลดลงจาก 46 30 กิโลกรัม โดย 12 ชั่วโมง 25 ชั่วโมง แช่เมล็ด แต่ไม่มีการเปรียบเทียบในพื้นผิวระหว่างข้าวกล้องและข้าวสารในรายงานของพวกเขา ดังนั้น ยังคงมีความต้องการเนื้อ การปรับปรุงแก้ไขคุณภาพต่ำของข้าวกล้องหลังจากการปรุงอาหาร