My grandpa used to whine over my gr

My grandpa used to whine over my grandma not adding ‘more’ salt to his curd or food. And he used to sneak some of it into his food whenever he had a chance. I guess we all have atleast one such loved one in our homes.

When posted in a few departments in the Government Hospital, there were instances in which when we told the patients to cut back on salt, they would complain or ask for alternatives but seldom have I seen anyone welcome the advise without whining.

Come on people, it’s just salt!

What concerns me is that it’s like as if they are emotionally attached to salt!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปู่ของฉันใช้ตัดพ้อผ่านคุณยายของฉันไม่เพิ่ม 'เพิ่มเติม' เกลือซีอิ้วหรืออาหารของเขา และเคยแอบบางอย่างก็เป็นอาหารของเขาเมื่อเขามีโอกาส ผมคิดว่า เราทุกคนมีอย่างน้อยหนึ่งเช่นรักในบ้านของเรา เมื่อลงรายการบัญชีในบางแผนกในโรงพยาบาลรัฐบาล มีอินสแตนซ์ที่เมื่อเราบอกผู้ป่วยตัดกลับมาในเกลือ พวกเขาจะบ่น หรือขอทางเลือก แต่ไม่ใคร่มีผมเห็นคนต้อนรับการแนะนำ โดย whiningมากับคน เป็นเพียงเกลือ สิ่งเกี่ยวข้องกับผมคือว่า มันเหมือนเป็นอารมณ์ติดกับเกลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณปู่ของฉันเคยบ่นมากกว่ายายของฉันไม่เติมเกลือ 'อื่น ๆ ' to เต้าหู้หรืออาหารของเขา และเขาจะแอบใช้บางส่วนของมันลงไปในอาหารของเขาทุกครั้งที่เขาได้มีโอกาส ผมคิดว่าเราทุกคนมีอย่างน้อยหนึ่งเช่นคนที่คุณรักในบ้านของเรา. เมื่อโพสต์ในหน่วยงานบางอย่างในโรงพยาบาลของรัฐมีกรณีที่เมื่อเราบอกว่าผู้ป่วยที่จะตัดกลับเกลือพวกเขาจะบ่นหรือขอให้หาทางเลือก แต่ไม่ค่อย เราเห็นทุกคนยินดีให้คำแนะนำได้โดยไม่ต้องเสียงหอน. มาคนก็แค่เกลือ! สิ่งที่ผมกังวลก็คือว่ามันเหมือนว่าพวกเขาจะรู้สึกกับเกลือ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปู่ของฉันเคยบ่นมากกว่า ยายไม่เพิ่ม ' เกลือ ' กับเต้าหู้ หรืออาหาร และเขาเคยแอบเอาของลงในอาหารของเขา ทุกครั้งที่เขามีโอกาส ฉันเดาว่า เราทุกคนมีอย่างน้อยหนึ่งเช่นรักหนึ่งในบ้านของเรา

เมื่อโพสต์ในบางแผนกในโรงพยาบาลของรัฐบาล มีกรณีที่เมื่อเราบอกให้ผู้ป่วยงดเกลือพวกเขาจะบ่นหรือขอเลือกแต่ไม่ค่อยเคยเห็นใครยินดีแนะนำโดยไม่งอแง

เอาน่าคน แค่เกลือ !

สิ่งที่ผมกังวลคือว่า มันเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นอารมณ์แนบเกลือ !