I wandered about the streets the wh

I wandered about the streets the whole afternoon, while the snow fell slowly, in large flakes — and now I am at home, my lamp is burning, my cigar is lighted and my books lie close by; in fact, I have everything that affords true comfort. Yet all is in vain, and I can only think of one thing.
But hadn’t she been dead for a long time, as far as I was concerned? Yes, dead, or as I thought with the childish pathos of the deceived, "worse than dead"? And now that I know that she is not "worse than dead," but simply dead, like the many others who lie out there, under the ground, forever — in spring, in the hot summer, and when the snow falls, as today — without any hope of ever returning. Since that time I know that she did not die a moment sooner for me than she did for the rest of the world. Sorrow? No, it is only the general horror that we all feel when something that once belonged to us, and whose entire being is still clear in our minds, sinks into the grave.
It was very sad when I discovered that she was deceiving me; — but there was so much else with it! — the fury and sudden hatred, and the horror of existence, and — ah, yes — the wounded vanity; — the sorrow only came later! But then there was the consolation that she also must be suffering. I still have them all, I can reread them at any time, those dozens of letters which sob, pray, and beseech forgiveness! And I can still see her before me, in her dark dress and small straw hat, standing at the street corner in the twilight as I stepped out of the gate… looking after me…. And I still think of our last meeting, when she stood in front of me with her large, beautiful eyes, set in that round, child-like face that now had become pale and wan. I did not give her my hand when she left me; — when she left me for the last time. And I watched her go down the street from my window and then she disappeared forever. Now she can never return. . . .
My knowing it at all is due to an accident. I could have been unaware of it for weeks and months. I happened to meet her uncle one morning. I had not seen him for at least a year, as he does not come to Vienna very often. In fact, I had only met him two or three times before this. Our first meeting was three years ago at a bowling party. She and her mother were there also. — And then the following summer: I was in a restaurant at the Prater* with a few friends. Her uncle was sitting at the next table with some gentlemen. They were all in good spirits, and he drank to my health. And before he left he came up to me and told me confidentially that his niece was madly in love with me! — And in my half-giddiness it seemed very foolish and queer that the old gentleman should tell me such a thing here, amidst the music of the cymbals and violins — to me, who knew it so well, and on whose lips still clung the impression of her last kiss. And now this morning! I almost walked past him. I asked about his niece, more out of politeness than interest. I knew nothing more about her; her letters had stopped coming a long time ago; only she sent me flowers, regularly. Recollections of our happiest days! Once a month they came, with no card - just silent, humble flowers. And when I asked the old gentleman he was all astonishment. "You don't know that the poor girl died a week ago?" It was a terrible shock! Then he told me more. She was ill for a long while, but was in bed hardly a week. And her illness? "Melancholia… anemia… the doctors themselves were not quite sure."
I remained a long while standing where the old gentleman had left me. I was enervated, as if I had just gone through some great trouble. And now it seems to me as if today marks the termination of a part of my life. Why — why? It was simply something external. I had no more feeling for her; in fact, I seldom thought of her any more. But now that I have written this all down I feel better; I am more composed. I am beginning to appreciate the coziness of my home. It is foolish and tormenting to think of it any more. There are certainly other people today who have a great deal more to mourn about than I do.
I have taken a walk. It is a serene winter's day. The sky looks so gray, so cold, so far away. And I am very calm. The old gentleman whom I met yesterday — it seems as if it had been weeks ago. And when I think of her I can see her in a peculiarly sharp and finished outline. Only one thing is lacking: the anger which always associated itself with my thoughts of her. The realization that she is no more on earth, that she is lying in a coffin, that she has been buried – this I don’t have. I feel no sorrow. The world seemed calmer to me today. I understood at one point that there is neither happiness nor sorrow; no, there are only the grimaces of joy and sadness; we laugh and we weep and we invite our soul to be present. I could sit down now and read deep, serious books, and should soon be able to penetrate into all of their learning. Or, I could stand in front of old pictures, which until now have meant nothing to me, and appreciate their true beauty. And when I think of certain dear friends who have died, my heart does not feel as sad as it used to — death has become something friendly; it walks among us but does not want to harm us.
Snow, high, white snow on all the streets. Little Gretel came to me and suggested that we ought, to take a sleigh ride. And we drove out into the country, over the smooth road, the sleigh bells ringing and the blue-gray sky above us. Gretel rested against my shoulder and looked out upon the long road with happy eyes. We came to an inn that we knew well from the summer. The oven was all aglow, and it was so hot that we had to move the table away, as Gretel's left ear and cheek became fiery red. I had to kiss the paler cheek. Afterwards, the return home in the twilight! Gretel sat very close to me and held both of my hands in hers. Then she said: "At last I have you again." She had thus, without racking her brain, struck the right note to make me happy. But perhaps it was the biting, clear air that unchained my thoughts, for I feel freer and more contented than I have in the last few days.
A short while ago again, as I lay dozing on my couch, a strange thought came to my mind. I appeared hard and cold to myself. As one who, without tears, in fact, without any emotion, stands at the grave in which he has buried a dear one. As one who has grown so hard that he cannot reconcile the horror of death. — Yes, irreconcilable, that is it.
Gone, quite gone! Life, happiness, and a little love drives all that foolishness away. I go again among people. I like them; they are harmless, they chatter about all sorts of jolly things. And Gretel is a dear, kind creature; and she is prettiest when she stands at my window and the sunbeams shine on her golden hair.

Something strange happened today. It is the day on which she always sent me flowers. And the flowers came again as — as if nothing had changed. They came with the first mail, in a long, narrow white box. It was quite early, and I was still sleepy. And only when I was actually opening the box did I gain full consciousness. Then I almost had a shock. There lay, daintily tied with a golden string, violets and pinks. They lay as in a coffin. And as I took the flowers in my hand a shudder went through my heart. But I understand how it is that they came again today. When she felt her illness, possibly even when she felt death approaching, she gave her usual order to the florist so that I would be sure to notice her attention. Certainly, that is the explanation - as something quite natural, as something touching perhaps. And still as I held them in my hands, these flowers, and they seemed to nod and tremble, then, in spite of reason and will power, I looked upon them as something ghostly, as if they had come from her, as if they were her greeting — as if she wanted always, even now that she was dead, to tell me of her love — of her tardy faithfulness. Ah, we do not understand death, we will never understand it, and a person is dead only after all that have known him have also passed away. Today I grasped the flowers differently than usual, as if I might injure them were I to hold them too tight — as if their souls might begin to sob softly. And as they now stand in front of me on my desk, in a narrow, light-green vase, they seem to nod their heads in mournful gratitude. All the pain of a useless yearning spreads over me from them, and I believe that they could tell me something if we could only understand the language of all living things, not only of the things that talk.
I do not want to let myself be fooled. They are only flowers. They are a message from the past. They are no call, surely no call from the grave. They are simply flowers, and some florist tied them together mechanically, put a bit of cotton around them, then laid them in the white box, and mailed it. — And now that they are here, why do I think about them?
I spend many hours in the open air and take long, lonely walks. When I am among people I do not feel compatible with them. And I notice it when the sweet, blonde girl sits in my room, chattering away about all sorts of things — I don't know about what. When she is gone, in a moment it is as if she were miles away from me, as if the flood of people had engulfed her and left no traces behind. I wouldn’t be surprised if she did not come again.
The flowers are in the tall, green vase; their stems are in the water and their scent fills the room. They still retain their odor — in spite of the fact that I have had them a week and that they are already fading. And I begin to believe all sorts of nonsense that I used to laugh at: I believe in the possibility of conversing with things in nature, I believe that one can communicate with clouds and springs, and I am waiting for these flowers to begin to talk. But no, I feel sur

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้เดินไปมาเกี่ยวกับถนนช่วงบ่ายทั้งหมด ในขณะที่หิมะตกช้า flakes ขนาดใหญ่ซึ่งตอนนี้ผมที่บ้าน โคมไฟของฉันจะเขียน ซิการ์ของฉันเป็นไฟส่องสว่าง และหนังสือของฉันโกหกปิด ด้วย ในความเป็นจริง ฉันมีทุกอย่างที่แล้วความสะดวกสบายอย่างแท้จริง แต่ ทั้งหมดเป็นเปล่า ๆ และสามารถเท่านั้นคิดว่า ของสิ่งหนึ่ง แต่ไม่ได้เธอได้ตายมานาน เท่าที่ผมเกี่ยวข้อง ใช่ ตาย อย่างคิดกับ pathos พูดแบบเด็กของที่หลอก "แย่กว่าคนตาย" และหลังจาก ที่ฉันรู้ว่า เธอไม่ได้ "เลวกว่าคนตาย" แต่ ตายเพียง เช่นอื่น ๆ อีกมากมายที่อยู่ออกมี ใต้ดิน ตลอดไป — ในฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน และ เมื่อหิมะ ตก ว่าวันนี้ — ไม่ มีความหวังใด ๆ เคยคืน ตั้งแต่ฉันรู้ว่า เธอไม่ได้ไม่ตายช่วงเร็วสำหรับฉันมากกว่าเธอได้สำหรับส่วนเหลือของโลก ความเสียใจ ไม่ มันเป็นเฉพาะทั่วไปสยองขวัญที่เรารู้สึกเมื่อบางครั้งที่อยู่กับเรา และมีกำลังทั้งหมดจะยังคงชัดเจนในจิตใจของเรา อ่างล้างจานเป็นไม้ใกล้ฝั่ง มันเศร้ามากเมื่อพบว่า เธอเป็นอย่างฉัน — แต่มีมากอีกด้วย คือความโกรธ และความเกลียดชังอย่างฉับพลัน และน่ากลัวของการดำรงอยู่ และ — อา ใช่ — มานได้รับบาดเจ็บ โดยความเสียใจเท่านั้นมาในภายหลัง แต่แล้ว มีการปลอบโยนที่เธอยังต้องเป็นทุกข์ ฉันยังมีพวกเขาทั้งหมด ฉันสามารถอ่านได้ตลอดเวลา เหล่านั้นหลายสิบตัวซึ่ง sob สวดมนต์ และขออภัยโทษ และฉันยังเห็นเธอฉัน ในชุดดำและหมวกฟางเล็ก ยืนอยู่ที่มุมถนนในยามอาทิตย์อัสดงผมก้าวออกจากประตู...ของเธอจากฉัน... และยังคิดว่า ของเราล่าสุดการประชุม เมื่อเธอยืนอยู่หน้าผม ด้วยสายตาของเธอสวยงาม ขนาดใหญ่ ตั้งค่าที่หน้ากลม เด็กเหมือนที่ตอนนี้ ได้กลายเป็นซีด และหวาน ผมไม่ได้ให้เธอมือเมื่อเธอทิ้งฉัน ซึ่งเมื่อเธอทิ้งฉันสุดท้าย และเฝ้าดูเธอลงไปตามถนนจากหน้าต่างของฉันแล้ว เธอหายไปตลอดกาล ตอนนี้เธอไม่สามารถกลับมา... ฉันรู้เรื่องทั้งหมดได้เนื่องจากอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ไม่รู้มันในสัปดาห์และเดือน ผมเกิดขึ้นกับลุงของเธอเช้าวันหนึ่ง ฉันไม่เห็นเขาน้อยปี ตามเขาไม่มาเวียนนาบ่อย ในความเป็นจริง ผมมีเฉพาะเจอสอง หรือสามครั้ง ก่อนหน้านี้ ประชุมครั้งแรกเมื่อสามปีที่ผ่านมาที่พรรคโบว์ลิ่งได้ เธอและแม่ของเธอก็มียัง — และฤดูร้อนต่อไปนี้แล้ว: ผมอยู่ในร้านอาหารที่ Prater * กับเพื่อนไม่กี่ ลุงของเธอนั่งอยู่ในตารางถัดไปกับบางท่าน พวกเขาทั้งหมดในจิตใจที่ดี และดื่มเพื่อสุขภาพ และก่อนเขา เขามาให้ฉัน และบอกฉันว่า เป็นความลับว่า หลานสาวของเขาคือนักรักกับฉัน — และในครึ่งของฉัน-giddiness เหมือนโง่ และแปลก ๆ ว่า สุภาพบุรุษเก่าควรบอกสิ่งใดที่นี่ ท่ามกลางเพลงฉาบและ violins — ฉัน ใครรู้เรื่องดี และริมฝีปากที่พืชยังคงความประทับใจของเธอจูบสุดท้าย และตอนนี้ เช้านี้ ผมเกือบเดินผ่านเขา ถามเกี่ยวกับหลานสาวของเขา จาก politeness กว่าสนใจมากขึ้น รู้ว่าไม่มีอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอ ตัวอักษรของเธอหยุดมาเป็นเวลานานที่ผ่านมา เพียง เธอส่งฉันดอกไม้ เป็นประจำ Recollections ของเราวันที่สุขที่สุด เดือนละครั้งจะมา โดยไม่มีบัตร - เพียงเงียบ ไอ้ดอกไม้ และเมื่อถามสุภาพบุรุษเก่าเขามี astonishment ทั้งหมด "คุณไม่รู้ว่า สาวจนเสียชีวิตในสัปดาห์ที่ผ่านมา" มันเป็นช็อตน่ากลัว แล้ว เขาบอกฉันเพิ่มเติม เธอป่วยระยะยาว แต่ ในเตียงสัปดาห์ไม่ และการเจ็บป่วยของเธอ " Melancholia...โรคโลหิตจาง...แพทย์เองก็ไม่แน่ใจว่า" ผมยังคงยืนระยะยาวที่สุภาพบุรุษเก่าได้ทิ้งฉัน ผม enervated ถ้าฉันเพิ่งมีไปถึงปัญหาบางอย่างดี และตอนนี้ ผมดูเหมือนว่า วันนี้ทำเครื่องหมายการสิ้นสุดการเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ทำไมกันทำไม มันเป็นเพียงสิ่งภายนอก ผมไม่มีความรู้สึกเพิ่มมากขึ้นสำหรับเธอ ในความเป็นจริง ไม่ใคร่คิดของเธอต่อไป แต่หลังจากที่ได้เขียนนี้ ทั้งหมดลงผมรู้สึกดีขึ้น ฉันเพิ่มเติมประกอบด้วย ผมเริ่มชื่นชมจริง ๆ แต่บ้านของฉัน โง่ และ tormenting คิดว่า ของมันต่อไปได้ มีแน่นอนอื่น ๆ คนวันนี้มีโปรโมชั่นเพิ่มเติมไว้อาลัยเกี่ยวกับกว่าทำ ได้เดิน มันเป็นวันของฤดูหนาวเงียบสงบ ท้องฟ้าดูสีเทาดังนั้น ดังนั้น เย็น เพื่อให้ห่างไกลออกไป และผมสบาย ๆ สุภาพบุรุษวัยชราที่ผมเจอเมื่อวานนี้ซึ่งดูเหมือนว่า จะได้รับสัปดาห์ที่ผ่านมา และเมื่อฉันคิดว่า เธอ สามารถเห็นเธอในเค้าร่างที่คมชัด และเสร็จสิ้นศาสนา สิ่งเดียวขาด: ความโกรธซึ่งเสมอเชื่อมโยงตัวเองกับความคิดของฉันของเธอ รับรู้ว่า เธอจะไม่มีในโลก ที่เธอเป็นอยู่ในหีบศพ ว่า เธอฝังอยู่ – นี้ไม่ รู้สึกไม่มีความเสียใจ โลกที่ดูเหมือนน้องฉันวันนี้ จุดหนึ่งที่มีทั้งความสุขและความเสียใจ ไม่ใช่ ไม่ มีเพียง grimaces ของความสุขและความโศกเศร้า เราหัวเราะเราร้อง และเราเชิญวิญญาณของเราจะอยู่ ฉันสามารถนั่งลงขณะนี้และอ่านหนังสืออย่างจริงจัง ลึก และเร็ว ๆ นี้จะเจาะเข้าไปในการเรียนรู้ทั้งหมด ขึ้น ฉันจะยืนอยู่ด้านหน้าของรูปภาพ ซึ่งจนถึงขณะนี้มีความหมาย อะไรกับฉัน และชื่นชมความงามของพวกเขาแท้จริง และเมื่อคิดว่า เพื่อนบางท่านที่ได้เสียชีวิต หัวใจไม่รู้สึกเศร้ากับมันใช้กันตายได้กลายเป็นสิ่งที่ดี เดินระหว่างเรา แต่ต้องไม่ทำร้ายเรา หิมะ สูง ขาวหิมะบนท้องถนน Gretel เล็ก ๆ มาให้ฉัน และแนะนำว่า เราควรจะ ขี่ sleigh และเราขับรถออกไปยังประเทศ ถนนเรียบ ระฆัง sleigh ringing และท้องฟ้าสีฟ้าเทาเหนือ Gretel คัดสรรกับไหล่ของฉัน และมองหาอยู่นานด้วยตามีความสุข เรามาถึงอินน์ที่เรารู้ดีจากฤดูร้อน เตามีทั้งหมด aglow แล้วก็ร้อนมากว่า เราได้ย้ายตาราง เป็น Gretel ของหูซ้าย และแก้มกลายเป็น สีแดงคะนอง ผมจูบแก้มจาง ภายหลัง กลับบ้านในยามอาทิตย์อัสดง Gretel นั่งใกล้ฉันมาก และจัดขึ้นทั้งสองมือของฉันเธอ จาก นั้นเธอกล่าวว่า: "ในที่สุดแล้วคุณอีก" เธอได้ดังนั้น โดยดึงสมองของเธอ หลงบันทึกเหมาะสมที่ทำให้ฉันมีความสุข แต่บางทีมันเป็นการเสียดสี เครื่องล้างที่ unchained ความคิดของฉัน สำหรับอิสระ และพึงพอใจมากขึ้นกว่าที่มีในไม่กี่วัน สั้น ๆ ในขณะที่ผ่านมาเป็นอีก ฉันวาง dozing บนโซฟาของฉัน ความคิดแปลก ๆ มาของฉัน ฉันปรากฏแข็ง และเย็นกับตัวเอง เป็นหนึ่ง คน ไม่ มีน้ำตา ในความเป็นจริง ไม่ มีอารมณ์ใด ๆ ยืนที่ศพเขาได้ฝังหนึ่งรัก เป็นหนึ่งที่ได้เติบโตขึ้นจึงยากที่เขาไม่สามารถกระทบยอดน่ากลัวตาย — ใช่ irreconcilable ถูกต้อง หายไป หายไปมาก ชีวิต ความสุข และความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ ไดรฟ์ทั้งหมดที่ความโง่ไป ฉันไปอีกคน ชอบพวกเขา พวกเขาจะไม่เป็นอันตราย chatter เกี่ยวกับทุกสิ่งที่ร่าเริง และ Gretel เป็นสัตว์รัก ประเภท และเธอจะสวยงามเมื่อเธอยืนที่หน้าต่างของฉันและ sunbeams ส่องแสงบนผมทอง สิ่งที่แปลกที่เกิดขึ้นวันนี้ วันที่เธอจะส่งฉันดอกไม้ได้ และดอกไม้มาอีกเป็น — เป็นถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ มันมากับเมล์แรก ยาว กล่องสีขาวแคบ มันค่อนข้างต้น และผมยังง่วงนอน และเมื่อฉันถูกจริงเปิดกล่อง ไม่ได้ฉันได้สติเต็ม จาก นั้นผมเกือบมีช็อต มีเลย์ daintily ผูกกับสายทอง violets และสีชมพู พวกเขาวางในหีบศพ และผมเอาดอกไม้ในมือของฉัน shudder ได้หัวใจของฉัน แต่ฉันเข้าใจมันว่ามันมาอีกครั้งวันนี้ เมื่อเธอรู้สึกป่วย อาจแม้เธอรู้สึกว่าความตายกำลัง เธอให้เธอสั่งปกติที่ดอกไม้เพื่อที่ฉันจะต้องสังเกตความสนใจของเธอ แน่นอน ที่เป็นคำอธิบาย - เป็นธรรมชาติมาก เป็นสัมผัสบางที และยังคงเป็นจัดขึ้นในมือของฉัน ดอก และพวกเขาดูเหมือนจะพยักหน้า และสั่นเครือ แล้ว แม้เหตุผลและแรงใจ ฉันมองนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัว ประหนึ่งว่าพวกเขาได้มาจาก เธอว่าพวกเธออวยพรกันว่าเธอต้องการเสมอ แม้แต่ขณะ ที่ เธอตาย จะบอกรักเธอ — ของความซื่อสัตย์ของเธอเชื่องช้า อา เราไม่เข้าใจความตาย เราไม่เคยจะทำความเข้าใจ และคนตายเท่านั้นหลังจากที่รู้จัก เขาได้ยังผ่านไป วันนี้ฉัน grasped ดอกไม้แตกต่างกว่าปกติ ว่าฉันอาจทำร้ายพวกเขาได้ฉันกุมไว้แน่นเกินไปซึ่งเหมือนกับว่าวิญญาณของพวกเขาอาจเริ่ม sob เบา ๆ และพวกเขากำลังยืนอยู่หน้าฉันบนโต๊ะของฉัน ในแจกันแคบ ไฟเขียว เหมือนผงกศีรษะของพวกเขาในความกตัญญู mournful ความเจ็บปวดของการโหยไม่แพร่กระจายผ่านฉันจากพวกเขา และฉันเชื่อว่า พวกเขาสามารถบอกสิ่งที่ถ้าเราเพียงสามารถเข้าใจภาษา ของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ไม่เฉพาะ ของสิ่งที่พูด ฉันไม่อยากให้ตัวเองถูกหลอก พวกเขาเป็นเพียงดอกไม้ จะมีข้อความมา พวกเขาจะไม่เรียก ย่อมไม่มีเรียกจากเกิดจนตาย มีเพียงดอกไม้ และดอกไม้บางผูกไว้กันกลไก ใส่ของฝ้าย ล้อมรอบ แล้ววางไว้ในกล่องสีขาว และส่งมัน — และหลังจากที่พวกเขาอยู่ที่นี่ ทำไมไม่คิดบ้างหรือไม่ ใช้เวลาหลายชั่วโมงในบรรยากาศเปิดโล่ง และใช้เวลานาน เดินโดดเดี่ยว เมื่อฉันเป็นคน ไม่รู้สึกเข้ากันได้กับพวกเขา และผมสังเกตว่า เมื่อสาวหวาน สีบลอนด์อยู่ในห้องของฉัน chattering เก็บเกี่ยวกับทุกสิ่งซึ่งฉันไม่ทราบเกี่ยวกับสิ่งที่ เมื่อเธอหายไป ประเดี๋ยว ก็ว่า เธอได้ไมล์จากฉัน ว่าน้ำท่วมคนแวดล้อมเธอ และทิ้งร่องรอยไม่ ฉันจะไม่ต้องแปลกใจหากเธอไม่ได้เกิดอีก ดอกไม้อยู่ในแจกันสูง สีเขียว ลำตัวอยู่ในน้ำ และกลิ่นของพวกเขากรอกข้อมูลห้องพัก พวกเขายังคงรักษากลิ่นของพวกเขา — แม้ว่าความจริงที่ว่า ฉันมีพวกเขาสัปดาห์และ พวกเขามีแล้วเฟด และผมเชื่อทุกประเภทของเหลวไหลที่ใช้เยาะ: ผมเชื่อว่าในความเป็นไปได้ของการสนทนากับสิ่งธรรมชาติ เชื่อว่า หนึ่งสามารถติดต่อสื่อสารกับเมฆและสปริง และผมกำลังรอดอกไม้เหล่านี้จะเริ่มพูด แต่ไม่ ฉันรู้สึกเซอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเดินเกี่ยวกับถนนช่วงบ่ายทั้งในขณะที่หิมะตกช้าในเกล็ดมีขนาดใหญ่ - และตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้าน, โคมไฟของฉันคือการเผาไหม้ซิการ์ของฉันคือการได้ลงหนังสือของฉันและอยู่ในบริเวณใกล้เคียง; ในความเป็นจริงผมมีทุกอย่างที่กำบังความสะดวกสบายที่แท้จริง แต่ทั้งหมดอยู่ในไร้สาระและฉันสามารถคิดสิ่งหนึ่ง.
แต่เธอไม่ได้รับการตายเป็นเวลานานเท่าที่ผมกังวล? ใช่ตายหรือเป็นผมคิดว่ามีสิ่งที่น่าสมเพชหน่อมแน้มของหลอก "เลวร้ายยิ่งกว่าตาย"? และตอนนี้ที่ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ "เลวร้ายยิ่งกว่าตาย" แต่ตายก็เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ อีกหลายคนที่ออกมาอยู่ที่นั่นอยู่ใต้พื้นดินตลอดไป - ในฤดูใบไม้ผลิในฤดูร้อนและเมื่อหิมะตกในวันนี้ - ไม่เคยหวังว่าจะกลับมาใด ๆ ตั้งแต่เวลาที่ฉันรู้ว่าเธอยังไม่ตายสักครู่เร็วสำหรับฉันมากกว่าที่เธอทำสำหรับส่วนที่เหลือของโลก ความเศร้าโศก? ไม่มันเป็นเพียงสยองขวัญทั่วไปที่เราทุกคนรู้สึกเมื่อสิ่งที่เคยเป็นของเราและมีทั้งความเป็นอยู่ยังคงเป็นที่ชัดเจนในจิตใจของเราจมลงหลุมฝังศพ.
มันเป็นเรื่องน่าเศร้ามากเมื่อผมค้นพบว่าเธอหลอกฉัน; - แต่มีมากอื่นกับมัน! - ความโกรธและความเกลียดชังอย่างฉับพลันและน่ากลัวของการดำรงอยู่และ - อาใช่ - โต๊ะเครื่องแป้งที่ได้รับบาดเจ็บ; - ความเศร้าโศกเพียงมาในภายหลัง! แต่แล้วก็มีปลอบใจว่าเธอจะต้องทุกข์ทรมาน ผมก็ยังมีพวกเขาทั้งหมดที่ฉันสามารถอ่านได้ตลอดเวลานับสิบของตัวอักษรเหล่านั้นที่ร้องไห้อธิษฐานและขอให้อภัย! และฉันยังคงสามารถมองเห็นเธอก่อนที่ฉันในชุดดำและหมวกฟางเล็ก ๆ ของเธอยืนอยู่ที่หัวมุมถนนในพลบค่ำที่ผมก้าวออกจากประตู ... มองตามหลังฉัน ... และฉันยังคงคิดว่าการประชุมครั้งล่าสุดของเราเมื่อเธอยืนอยู่ที่ด้านหน้าของฉันกับเธอขนาดใหญ่ดวงตาที่สวยงามตั้งอยู่ในรอบที่ใบหน้าเหมือนเด็กที่ตอนนี้ได้กลายเป็นซีดและ wan ฉันไม่ให้เธอมือของฉันเมื่อเธอทิ้งฉัน; - เมื่อเธอทิ้งฉันเป็นครั้งสุดท้าย และผมได้มองเธอไปลงถนนจากหน้าต่างของฉันและแล้วเธอก็หายไปตลอดกาล ตอนนี้เธอไม่สามารถกลับ . . .
รู้ของฉันมันเลยเป็นเพราะอุบัติเหตุ ฉันจะได้รับไม่ได้ตระหนักถึงมันสำหรับสัปดาห์และเดือน ฉันเกิดขึ้นเพื่อตอบสนองลุงของเธอในเช้าวันหนึ่ง ผมไม่ได้เห็นเขาอย่างน้อยหนึ่งปีในขณะที่เขาไม่ได้มาไปยังกรุงเวียนนาบ่อยมาก ในความเป็นจริงที่ผมได้พบกับเขาเพียงสองหรือสามครั้งก่อนหน้านี้ การประชุมครั้งแรกของเราคือสามปีที่ผ่านมาในงานปาร์ตี้โบว์ลิ่ง เธอและแม่ของเธอยังอยู่ที่นั่น - และแล้วฤดูร้อนต่อไปนี้: ผมอยู่ในร้านอาหารที่ Prater * กับเพื่อน ๆ ไม่กี่ ลุงของเธอกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดไปที่มีสุภาพบุรุษบาง พวกเขาทั้งหมดในจิตวิญญาณที่ดีและเขาดื่มเพื่อสุขภาพของฉัน และก่อนที่เขาจะออกจากเขามาหาผมและบอกผมว่าเป็นความลับที่หลานสาวของเขาเป็นนักรักกับฉัน! - และในครึ่งเวียนหัวของฉันมันลำบากมากที่โง่เขลาและแปลกว่าสุภาพบุรุษเก่าควรจะบอกฉันสิ่งนั้นที่นี่ท่ามกลางเพลงฉิ่งและไวโอลิน - เพื่อผมที่รู้ว่ามันเป็นอย่างดีและมีริมฝีปากที่ยังคงยึดติด การแสดงผลของการจูบครั้งสุดท้ายของเธอ และตอนเช้าวันนี้! ฉันเกือบจะเดินผ่านเขา ผมถามเกี่ยวกับหลานสาวของเขามากขึ้นจากความสุภาพกว่าที่น่าสนใจ ผมรู้ว่าไม่มีอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอ จดหมายของเธอได้หยุดมาเป็นเวลานานแล้ว; เดียวที่เธอส่งมาให้ผมดอกไม้ประจำ ความทรงจำของวันที่มีความสุขที่สุดของเรา! เมื่อเดือนที่พวกเขามาพร้อมกับการ์ดไม่มี - เพียงแค่เงียบดอกไม้อ่อนน้อมถ่อมตน และเมื่อฉันถามสุภาพบุรุษเก่าเขาเป็นความประหลาดใจทั้งหมด "คุณไม่ได้รู้ว่าสาวยากจนเสียชีวิตสัปดาห์ที่ผ่านมาหรือไม่" มันเป็นช็อตที่น่ากลัว! จากนั้นเขาก็บอกให้ผมมากขึ้น เธอเป็นคนที่ไม่ดีในขณะที่ยาว แต่ก็แทบจะไม่ได้นอนอยู่บนเตียงสัปดาห์ และความเจ็บป่วยของเธอ? "ใจลอย ... โรคโลหิตจาง ... แพทย์เองก็ไม่แน่ใจว่าค่อนข้าง."
ฉันยังคงอยู่เป็นเวลานานขณะที่ยืนอยู่ที่สุภาพบุรุษเก่าทิ้งฉัน ฉันถูก enervated เป็นถ้าฉันได้ไปเพียงแค่ผ่านบางส่วนปัญหาใหญ่ และตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าฉันว่าถ้าในวันนี้นับเป็นการสิ้นสุดของส่วนหนึ่งของชีวิตของฉัน ทำไมทำไม? มันเป็นสิ่งที่เพียงแค่ภายนอก ผมไม่มีความรู้สึกมากขึ้นสำหรับเธอ ในความเป็นจริงผมไม่ค่อยคิดของเธอได้อีก แต่ตอนนี้ที่ผมได้เขียนลงทั้งหมดนี้ผมรู้สึกดีขึ้น; ผมสงบมากขึ้น ผมเริ่มที่จะชื่นชมความผาสุกของบ้านของฉัน มันเป็นความโง่เขลาและทรมานจะคิดว่ามันใด ๆ เพิ่มเติม มีมากขึ้นเพื่อไว้อาลัยเกี่ยวกับการจัดการที่ดีของคนอื่น ๆ อย่างแน่นอนในวันนี้ที่มีมีกว่าที่ฉันทำ.
ฉันได้นำเดิน มันเป็นวันที่เงียบสงบของฤดูหนาว ท้องฟ้ามีลักษณะสีเทาเพื่อให้เย็นเพื่อให้ห่างไกล และผมมีความสงบมาก สุภาพบุรุษเก่าซึ่งผมได้พบเมื่อวานนี้ - มันดูเหมือนว่าจะได้รับสัปดาห์ที่ผ่านมา และเมื่อฉันคิดว่าเธอฉันจะเห็นเธอในร่างอย่างยิ่งที่คมชัดและเสร็จสิ้น เพียงสิ่งเดียวที่ขาด: ความโกรธที่เกี่ยวข้องเสมอตัวเองด้วยความคิดของฉันของเธอ ตระหนักว่าเธอไม่มากในโลกที่เธอกำลังนอนอยู่ในโลงศพที่เธอได้รับการฝัง - นี้ผมไม่ได้มี ผมรู้สึกเศร้าโศกไม่มี โลกดูเหมือนสงบกับผมในวันนี้ ผมเข้าใจถึงจุดหนึ่งที่มีทั้งความสุขความเศร้าโศกหรือ; ไม่มีมีเพียง grimaces ของความสุขและความโศกเศร้า; เราหัวเราะและร้องไห้เราและเราขอเชิญชวนให้จิตวิญญาณของเราที่จะนำเสนอ ฉันจะนั่งลงในขณะนี้และลึกอ่านหนังสืออย่างจริงจังและเร็ว ๆ นี้จะสามารถเจาะเข้าไปในทั้งหมดของการเรียนรู้ หรือฉันจะยืนอยู่หน้าภาพเก่าซึ่งจนถึงขณะนี้มีความหมายอะไรกับผมและชื่นชมความงามที่แท้จริงของตน และเมื่อฉันคิดว่าเพื่อนรักของบางคนที่มีผู้เสียชีวิตหัวใจของฉันไม่ได้รู้สึกเศร้าที่สุดเท่าที่เคย - ตายได้กลายเป็นสิ่งที่เป็นมิตร; มันเดินในหมู่พวกเรา แต่ไม่ต้องการที่จะเป็นอันตรายต่อเรา.
หิมะสูงหิมะสีขาวบนถนนทุกสาย ลิตเติ้ลเกรเทลมาหาผมและบอกว่าเราควรจะใช้เวลานั่งเลื่อน และเราขับรถออกไปเข้ามาในประเทศในช่วงที่ถนนเรียบระฆังเลื่อนเรียกเข้าและท้องฟ้าสีฟ้าเทาเหนือเรา เกรเทลวางกับไหล่ของฉันและมองออกไปบนถนนยาวที่มีตามีความสุข เรามาถึงโรงแรมที่เรารู้ดีจากฤดูร้อนที่ เตาอบเป็นอิ่มเอิบทั้งหมดและมันก็ร้อนเพื่อที่เราจะต้องย้ายโต๊ะไปเป็นเกรเทลหูซ้ายและแก้มสีแดงกลายเป็นไฟ ผมต้องจูบแก้มจาง หลังจากนั้นกลับบ้านในพลบค่ำ! เกรเทลนั่งอยู่ใกล้ชิดกับผมและถือทั้งสองมือของฉันในเธอ จากนั้นเธอกล่าวว่า "ที่ผ่านมาฉันมีเธออีกครั้ง". เธอจึงได้โดยไม่ต้องดึงสมองของเธอหลงทราบสิทธิที่จะทำให้ฉันมีความสุข แต่บางทีมันก็กัดอากาศที่ชัดเจนว่าเชนด์ความคิดของฉันสำหรับฉันรู้สึกเป็นอิสระและเป็นที่พึงพอใจมากกว่าที่ฉันมีในไม่กี่วันที่ผ่านมา.
สั้นขณะที่ผ่านมาอีกครั้งที่ผมนอนหลับอยู่บนโซฟาของฉันเป็นความคิดที่มาถึงฉันแปลก ใจ ฉันปรากฏอย่างหนักและความเย็นให้กับตัวเอง ในฐานะที่เป็นผู้หนึ่งที่โดยไม่ต้องน้ำตาในความเป็นจริงโดยไม่ต้องอารมณ์ใด ๆ ยืนที่หลุมฝังศพที่เขาได้ฝังรักหนึ่ง ในฐานะที่เป็นหนึ่งในผู้ที่มีการเติบโตอย่างหนักเพื่อที่ว่าเขาไม่สามารถตกลงกันได้น่ากลัวของการตาย - ใช่กันไม่ได้ว่ามันคือ.
หายไปหายไปมาก! ชีวิตมีความสุขและความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ ไดรฟ์ทุกความโง่เขลาที่ไป ผมไปอีกครั้งในหมู่คน ผมชอบพวกเขา; พวกเขาจะไม่เป็นอันตรายพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระทุกประเภทของสิ่งครึกครื้น และเกรเทลเป็นที่รักของสัตว์ชนิด; และเธอเป็นที่สวยที่สุดเมื่อเธอยืนอยู่ที่หน้าต่างและพระอาทิตย์ตกของฉันส่องแสงในผมสีทองของเธอ. สิ่งที่แปลกที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเป็นวันที่เธอมักจะส่งมาให้ผมดอกไม้ และดอกไม้มาอีกครั้ง - เป็นถ้าไม่มีอะไรที่มีการเปลี่ยนแปลง พวกเขามาพร้อมกับจดหมายครั้งแรกในระยะกล่องสีขาวแคบ มันก็ค่อนข้างต้นและผมก็ยังคงง่วงนอน และเมื่อฉันเป็นจริงเปิดกล่องฉันไม่ได้สติเต็ม แล้วผมก็เกือบจะมีช็อต มีวางผูกกระจุบกระจิบกับสตริงสีทอง, สีม่วงและสีชมพู พวกเขาเป็นวางในโลงศพ และในขณะที่ผมเอาดอกไม้ในมือของฉันสั่นเดินผ่านหัวใจของฉัน แต่ผมเข้าใจว่ามันคือการที่พวกเขามาอีกครั้งในวันนี้ เมื่อเธอรู้สึกเจ็บป่วยของเธออาจจะเป็นแม้ในขณะที่เธอรู้สึกว่าใกล้ตายเธอให้การสั่งซื้อปกติของเธอไปร้านดอกไม้เพื่อที่ฉันจะให้แน่ใจว่าได้สังเกตเห็นความสนใจของเธอ แน่นอนว่าเป็นคำอธิบาย - เป็นสิ่งที่ค่อนข้างเป็นธรรมชาติเป็นสิ่งที่อาจจะสัมผัส และยังคงเป็นฉันถือไว้ในมือของฉัน, ดอกไม้เหล่านี้และพวกเขาดูเหมือนจะพยักหน้าและตัวสั่นแล้วทั้งๆที่มีเหตุผลและจะมีอำนาจผมมองว่าพวกเขาเป็นสิ่งที่น่ากลัวราวกับว่าพวกเขาได้มาจากเธอราวกับว่าพวกเขา ได้รับการทักทายของเธอ - ราวกับว่าเธอต้องการเสมอแม้ในขณะนี้ว่าเธอเป็นคนที่ตายแล้วเพื่อที่จะบอกฉันรักเธอ - ความสัตย์ซื่อของเธออืด อาเราไม่เข้าใจความตายเราจะไม่เข้าใจมันและเป็นคนเดียวที่จะตายหลังจากที่ได้รู้จักเขาได้ผ่านไปยัง วันนี้ผมคว้าดอกไม้ที่แตกต่างกันกว่าปกติเช่นถ้าผมอาจจะทำร้ายพวกเขาฉันจะถือพวกเขาแน่นเกินไป - ราวกับว่าวิญญาณของพวกเขาอาจเริ่มร้องไห้เบา ๆ และในขณะที่ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ในด้านหน้าของฉันบนโต๊ะของฉันในที่แคบแจกันแสงสีเขียวพวกเขาดูเหมือนจะพยักหน้าหัวของพวกเขาในความกตัญญูเศร้า ทุกความเจ็บปวดจากการโหยหาไร้ประโยชน์กระจายมากกว่าฉันจากพวกเขาและผมเชื่อว่าพวกเขาสามารถบอกฉันบางสิ่งบางอย่างถ้าเราจะสามารถเข้าใจภาษาของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่ไม่เพียง แต่ในสิ่งที่พูดคุย. ฉันไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ตัวเองเป็น หลงกล พวกเขาเป็นเพียงดอกไม้ พวกเขามีข้อความจากที่ผ่านมา พวกเขาจะไม่โทรก็โทรจากหลุมฝังศพ พวกเขาเป็นเพียงดอกไม้และดอกไม้บางอย่างที่เชื่อมโยงเข้าด้วยกันโดยอัตโนมัติใส่บิตของผ้าฝ้ายรอบตัวพวกเขาแล้ววางไว้ในกล่องสีขาวและส่งมัน - และตอนนี้พวกเขาอยู่ที่นี่ทำไมผมคิดว่าเกี่ยวกับพวกเขา? ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงในที่โล่งและใช้เวลานานเดินเหงา เมื่อฉันในหมู่คนที่ผมไม่รู้สึกว่าเข้ากันได้กับพวกเขา และผมก็แจ้งให้ทราบว่าเมื่อหวาน, สาวผมบลอนด์นั่งอยู่ในห้องของฉันพูดเจื้อยแจ้วออกไปเกี่ยวกับทุกประเภทของสิ่ง - ผมไม่ทราบว่าเกี่ยวกับสิ่งที่ เมื่อเธอหายไปในช่วงเวลาที่มันเป็นเหมือนว่าเธอกำลังห่างออกไปจากฉันเช่นถ้าน้ำท่วมของผู้คนได้ลุกท่วมของเธอและไม่มีร่องรอยเหลืออยู่เบื้องหลัง ผมจะไม่แปลกใจถ้าเธอไม่ได้กลับมาอีกครั้ง. ดอกไม้ที่มีความสูงในแจกันสีเขียว ลำต้นของพวกเขาอยู่ในน้ำและกลิ่นหอมของพวกเขาเติมห้อง พวกเขายังคงรักษากลิ่นของพวกเขา - ทั้งๆที่ความจริงที่ว่าฉันมีพวกเขาในสัปดาห์และที่พวกเขามีอยู่แล้วจางหายไป และผมก็เริ่มที่จะเชื่อทุกประเภทของเรื่องไร้สาระที่ผมใช้ในการหัวเราะที่ผมเชื่อว่าในความเป็นไปได้ของการสนทนากับสิ่งที่อยู่ในธรรมชาติผมเชื่อว่าเราสามารถสื่อสารกับเมฆและน้ำพุและผมกำลังรอให้ดอกไม้เหล่านี้จะเริ่มต้นที่จะพูดคุย . แต่ไม่มีผมรู้สึก sur

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเดินถึงถนนทั้งบ่าย ในขณะที่ หิมะก็ตกลงมาอย่างช้าๆ แผ่นใหญ่ และตอนนี้ ฉันก็อยู่บ้าน โคมไฟของฉันกำลังไหม้ ซิการ์ คือ สว่าง และหนังสือของฉันนอนอยู่ใกล้ ๆ ในความเป็นจริง ฉันได้มีทุกอย่าง ที่ให้ความสะดวกสบายที่แท้จริง แต่ทั้งหมดจะสูญเปล่า และผมคิดว่าสิ่งหนึ่ง
แต่ไม่เธอตายไปนานเท่าที่ฉันกังวล ? ใช่ ตายหรืออย่างที่คิด ด้วยอารมณ์เด็กๆ ของหลอก " แย่กว่าความตาย " และตอนนี้ ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ได้ " แย่กว่าความตาย " แต่เพียงแค่ตาย เหมือนคนอื่น ๆที่โกหกออกไป ใต้พื้นดิน ตลอดไป ในฤดูใบไม้ผลิ ในฤดูร้อนที่ร้อน และเมื่อหิมะตกเป็นวันโดยไม่ต้องหวังที่เคยกลับมาตั้งแต่เวลาที่ฉันได้รู้ว่าเธอยังไม่ตายช่วงเวลาเร็วสำหรับผมเธอทำสำหรับส่วนที่เหลือของโลก เศร้าใจ ไม่ มันเป็นเพียง ทั่วไป สยองขวัญ ที่เรารู้สึกเมื่อสิ่งที่เคยเป็นของเรา ซึ่งทั้งหมดเป็นยังชัดเจนในจิตใจของเรา จมเข้าไปในหลุมฝังศพ
มันเศร้ามากเมื่อผมพบว่าเธอกำลังหลอกฉัน แต่มันมีมากอีกด้วย- ความโกรธ และฉับพลัน ความเกลียดชัง และความสยองของการดำรงอยู่ และ - อา - บาดเจ็บอนิจจัง ทุกข์ - มา ครับ แต่ก็มีการชมเชยว่าเธอต้องทุกข์ทรมาน ฉันยังคงมีพวกเขาทั้งหมดที่ฉันสามารถอ่านได้ตลอดเวลานั้นหลายสิบตัวอักษร ซึ่ง สะอื้น อธิษฐานและขอการอภัยโทษ และฉันก็ยังเห็นเธอก่อนฉัน ในชุดสีเข้มและหมวกฟางเล็กยืนอยู่ที่มุมถนนในเวลากลางคืนขณะที่ผมก้าวออกจากประตู . . . . . . . ดูแล . . . . . . . และผมยังคิดว่าครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน เมื่อเธอยืนอยู่ตรงหน้าฉันด้วยดวงตาขนาดใหญ่ที่สวยงามตั้งอยู่ในรอบนั้น ตอนนี้ได้กลายเป็นเด็กชอบใบหน้าที่ดูซีดเซียวไม่มีชีวิตชีวา ผมไม่ได้ให้มือของเธอ เมื่อเธอทิ้งฉัน เมื่อเธอทิ้งฉันครั้งสุดท้ายผมมองดูเธอลงไปบนถนนจากหน้าต่างของฉันแล้วเธอจะหายตัวไปตลอดกาล ตอนนี้เธอไม่สามารถกลับไปได้ . . . . . . . .
ผมรู้ว่ามันเป็นเพราะอุบัติเหตุ ฉันอาจจะเผลอมันสำหรับสัปดาห์และเดือน ฉันเจอกับลุงเธอตอนเช้า ผมก็ไม่ได้พบเขาอย่างน้อยหนึ่งปี เขาไม่ได้มาเวียนนา บ่อยมาก ในความเป็นจริงฉันเพิ่งเจอเขา 2-3 ครั้ง ก่อนนี้ การพบกันครั้งแรกคือเมื่อสามปีที่แล้วที่งานโบว์ลิ่ง เธอและแม่ของเธอก็อยู่ที่นั่นด้วย แล้วต่อไปนี้ฤดูร้อน : ฉันอยู่ในภัตตาคารที่เพรเตอร์ * กับเพื่อนๆ ลุงของเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะถัดไปด้วยครับ พวกเขาทั้งหมดในวิญญาณที่ดีและเขาก็ดื่มเพื่อสุขภาพและก่อนที่เขาจะไปเขามาหาฉันและบอกอย่างมั่นใจว่าหลานสาวของเขาก็ตกหลุมรักฉัน ! - และในการทำไม้ทำมือครึ่งหนึ่งของฉันท่าทางมันจะโง่ และเกย์ที่สุภาพบุรุษเก่าควรบอกฉันอย่างนั้นนี่ ท่ามกลางเพลงฉาบและไวโอลิน - ที่ฉันก็รู้จักดี และที่ปากยังยึดติดว่าจูบครั้งสุดท้ายของเธอ แล้วเมื่อเช้าฉันเกือบจะเดินผ่านเขา ฉันถามเกี่ยวกับหลานสาวของเขาออกจากความสุภาพมากกว่าดอกเบี้ย ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ จดหมายของเธอได้หยุดมาตั้งนานแล้ว เธอเพียงแต่ส่งดอกไม้ให้ฉันเสมอ ความทรงจําวันที่มีความสุขที่สุดของเรา ! เดือนมาครั้งหนึ่ง ไม่มีบัตรก็เงียบ ถ่อมตัว ดอกไม้ และเมื่อฉันถามเก่าสุภาพบุรุษเขาความประหลาดใจ