She asked quite cheerfully with no

She asked quite cheerfully with no tone of existential despair. I fobbed her off with some kind of Zen trope – “The point of living is to live” or something like that. But the question lingered.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอถามค่อนข้าง cheerfully ด้วยโทนไม่สิ้นหวัง existential ฉัน fobbed เธอปิดเซน trope – "จุดของการใช้ชีวิตเป็นอยู่" บางชนิดหรือบางสิ่งบางอย่างเช่นนั้น แต่คำถามที่อวลอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอถามค่อนข้างมีความสุขกับเสียงของความสิ้นหวังไม่มีอัตถิภาวนิยม ฉัน fobbed เธอออกกับชนิดของเซนเปรียบเทียบบาง - "จุดของการใช้ชีวิตคือการมีชีวิต" หรือสิ่งที่ต้องการ แต่คำถามอ้อยอิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอถามอย่างรื่นเริงกับเสียง existential หมดหวัง ผม fobbed ของเธอออกบางประเภทของรูปแบบเซน– " จุดของชีวิตคือการใช้ชีวิต " หรืออะไรประมาณนั้น แต่คำถามอยู่ .