- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
แปลภาษาอังกฤษเป็นไทย ออนไลน์ แปลภาษ
แปลภาษาอังกฤษเป็นไทย ออนไลน์ แปลภาษา แปลข้อความ แปลบทความ แปลเอกสาร แปลประโยคอังกฤษเป็นไทยทั้งประโยค แปลเอกสารภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทยทั้งประโยค แปลประโยคอังกฤษเป็นไทย แปลอังกฤษ แปลไทย ฟรี [Translate] English to Thai Translation Translate Translator , ภาษาอังกฤษ มีใช้ในประเทศออสเตรเลีย แคนาดา ไอร์แลนด์ นิวซีแลนด์ สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา ไลบีเรีย เบลีซ แอฟริกาใต้ อินเดีย
Ever since that night, Phun pretty much went back to starting from zero once again. The same was for me too. It was a tough time for the both of us. He had to focus on practicing with his band while I was concentrating on setting up the event. I continued to tell him jokes so I could get him to smile a little. Sigh, I might as well have bought those humor comics for him daily. (However those are published weekly, so I couldn’t exactly have done that.) Phun seemed depressed the first few days, but then he was eventually able to break into a small smile here and there the following days, especially when he heard my stupid puns. (For example, why did the seal laugh at this joke? Because it’s the…sealiest thing he has ever heard. Isn’t that hilarious? Don’t answer me, just laugh. I’m forcing you to laugh.) It was clear that Phun was starting to cheer up a bit, probably due to the fact he still had plenty of work to do and he didn’t want anyone to worry about him. (His friends have started to notice that something was wrong so they came to me and asked. But it wasn’t my place to say anything so I told them that I didn’t know either.) It was to the point where I began to wonder whether Phun’s smiles were genuine or if he was just faking them. His eyes used to be full of confidence but now they look jaded and weaken, unlike before.
It’s the day before the Live Contest and I have a full plate. There are problems with several of the amplifiers we need to use so I had to call the repairman to take a look at them. (I don’t know how to fix the electrical stuff myself.) And because we’re hosting the event in the gymnasium this year, we need to move all the equipment and other necessary items there. It’s a huge hassle since we are doing this by ourselves because we don’t have any funds left to hire anyone else.
While I’m carrying a bass amplifier from the F Building and heading to the gymnasium, a voice calls out my name.
“Noh…why are you doing all of this yourself?! Here, let me help!” Earn happens to be passing by. Thank the heavens! I grin widely and pass the amplifier to him without any hesitation. I ask if he can wait here for a bit, then I run back to grab two microphone stands and carry them instead of the amplifier.
“Jeez, there are a lot of stuff to carry. Don’t you have anyone to help you?” Earn asks me as we make our way from the F Building to the gymnasium with the sun shining brightly on us. I use my arm to wipe away the sweat from my forehead before I give him an answer.
“There are, but the younger ones are stuck in class right now. Only the juniors are available to help out.”
“Are there a lot left? Miss Pannee is giving us a study hall period to use the library this afternoon. I can stay and help ya out.” Oh! Is this a voice from the heavens?! I quickly turn to him and flash him a big grin.
“Great, there are a ton of stuff left if you can help me out.”
Earn ended up helping me out in the afternoon for real. The two of us walked back and forth between the two buildings for probably about over ten times. Just as we were on our ninth and a half trip, my phone started ringing and interrupted us.
“Hail to our host! Wishing you lots of silvers. Wishing you lots of golds. Hail to our host!”
It’s that bastard Om.
“What do you want?” I speak into the phone that I’m holding between my cheek and my shoulder. I’m too preoccupied with carrying a boxful of tambourines, saxophones, and some wireless microphones that the club needs to provide for the bands.
“The drums need some tuning so I need the drum keys stat!” This ass is always bossing me around! I furrow my brows and reply. “Next run, we already left the clubroom.”
“No, man! We’re doing the first round of soundcheck right now!” Well, can’t you be a bit patient?! I’m starting to get annoyed (due to the heat) but I’m not in the mood to argue with him so I turn to Earn instead. “Earn, you can go ahead. I’ll be right back. Yeah, yeah. I’ll get the drum key but you need to wait a bit. I’m hanging up now.” I tell the second half to Om before I stuff my cellphone back into my shorts pocket and return to the clubroom in the F Building right away.
“Should I wait, Noh?!” Earn shouts at me but I quickly shake my head. “You go on ahead, I’ll catch up.
I carry the box (which isn’t too heavy) back to the clubroom and unlock the door so I can get the drum keys and other tools that we might possibly need (because I know that those guys will ask for them eventually). Then I lock up the room just like how it was before, except there’s something different this time around now that Phun is passing nearby.
“Eh? What’s all that stuff, Noh?”
“These are called musical instrument.” This answer warrants a smack in the head by him. (I totally brought this upon myself.)
“Smartass. So why are you carrying them around?”
“We’re setting things up for you guys’ event tomorrow.” I shift the blame to him since they’re the ones participating in the contest tomorrow and not me. Heh, I’m being silly now. Am I not the one hosting this event?
“You’re blaming me? So do you need help? Are there a lot of things to carry?” You’re a bit late there.
“Almost done, it’s okay.” His expression is a little dark, like someone who is feeling guilty. Seeing that, I break into a gigantic smile and nudge him with my elbow. “Don’t worry about it! Aren’t you supposed to be in class?”
He gives me a small smile in return. This makes my heart feels elated because right now, the most important thing to me is to see Phun smiling. “I do, but I came to get something for Miss Supang. You sure you can carry that?”
“Yeah, yeah, yeah. I’ll see you tomorrow.” I tell him once more and I see that Phun is smiling a little wider this time around.
“Won’t have to wait until tomorrow. I’ll drop by later today. You’ll be at the gym, right?”
“Yeah.” I nod at the the tall and slender guy. He leaves with a wave to get whatever it is for the teacher. I’m glad to see that Phun seems to be doing better. His eyes look brighter and livelier. It’s a relief.
***
We’re finally done with moving the rest of the necessary equipment and other things. I wish I could just lie down on the middle of the gymnasium. (I actually had done that already but then p’Nont yelled at me and said it isn’t appropriate so he pulled me up to sit properly.) So all I can do is sneak off to lie down on the bleachers while listening to Om, Art and my other friends working on the soundcheck and swatting at a nearby fly. (Hey, I already took a shower.) Not long after, someone sits down next to me.
“Are you tired, Noh?” It’s Earn’s voice.
“Of course I’m tired. Aren’t you? Thanks a lot, by the way.” I raise my hands to thank him while still lying down with my eyes closed so I can’t tell what kind of an expression he has on his face. However, I can hear his soft chuckles.
“It’s not a problem. I’d do anything for you, heh heh.” Eh?!
I open my eyes and furrow my brows. I’m looking at him but he isn’t looking at me. What he said is still bugging me.
“Wha..?” Just as I am about to ask him a question, Earn cuts me off.
“I don’t even have a chance, do I?”
What is he talking about?
“A chance? For what?” My question may sound naive but I’m that type of a person even though I can kind of guess what this friend of mine secretly feels.
“Aw, come on. You’re just pretending to be oblivious.” He catches on to me. He’s pretty smart. When you learn about certain a thing but then there’s nothing you can do about it, I feel like pretending not to know is a better solution. It’s my turn to let out some chuckles.
“And? Do you prefer me acting like I do know?” I tease him as I get up and sit properly to speak to him. I look forward and we watch as the stage where the Live Contest event in which Earn will be participating tomorrow is being built slowly by the music club members.
Earn lets out a long sigh before he reaches over to gently pat my shoulder.
“Am I putting you in a difficult position…? Sorry.”
“Hey! Not at all! Don’t worry about it!” I quickly wave my hands around and deny it. Earn lets out a small smile before he continues to speak.
“I…I just don’t know how to explain it. I don’t think I’m gay but…you’re really adorable. Hey, don’t give me that death stare. I mean…you’re a smartass and its feels nice…being around you. And your face reminds me of those Chinese smiling masks. See, you have short hair and a glossy wide forehead with tiny eyes. I…like that.” Huh?! Goddamn you, Earn! Are you trying to confess your feelings or secretly insulting me? I’m not sure which it is so I intend to shoot back with some insults. But then I notice how serious Earn looks so I decide switch to my serious mode too.
I awkwardly scratch my buzz-cut head a couple of times because no one has ever been so straightforward like this to me before. “Well…you’re…a good friend of mine. And I’m happy that you like me but…I don’t think of you in that way. If I made you feel terrible, then I’m sorry. I…really do see you as just a friend.” I decide to let him know considering there is no reason to keep leading him on. Earn is a good friend to me, but I have never thoug
Ever since that night, Phun pretty much went back to starting from zero once again. The same was for me too. It was a tough time for the both of us. He had to focus on practicing with his band while I was concentrating on setting up the event. I continued to tell him jokes so I could get him to smile a little. Sigh, I might as well have bought those humor comics for him daily. (However those are published weekly, so I couldn’t exactly have done that.) Phun seemed depressed the first few days, but then he was eventually able to break into a small smile here and there the following days, especially when he heard my stupid puns. (For example, why did the seal laugh at this joke? Because it’s the…sealiest thing he has ever heard. Isn’t that hilarious? Don’t answer me, just laugh. I’m forcing you to laugh.) It was clear that Phun was starting to cheer up a bit, probably due to the fact he still had plenty of work to do and he didn’t want anyone to worry about him. (His friends have started to notice that something was wrong so they came to me and asked. But it wasn’t my place to say anything so I told them that I didn’t know either.) It was to the point where I began to wonder whether Phun’s smiles were genuine or if he was just faking them. His eyes used to be full of confidence but now they look jaded and weaken, unlike before.
It’s the day before the Live Contest and I have a full plate. There are problems with several of the amplifiers we need to use so I had to call the repairman to take a look at them. (I don’t know how to fix the electrical stuff myself.) And because we’re hosting the event in the gymnasium this year, we need to move all the equipment and other necessary items there. It’s a huge hassle since we are doing this by ourselves because we don’t have any funds left to hire anyone else.
While I’m carrying a bass amplifier from the F Building and heading to the gymnasium, a voice calls out my name.
“Noh…why are you doing all of this yourself?! Here, let me help!” Earn happens to be passing by. Thank the heavens! I grin widely and pass the amplifier to him without any hesitation. I ask if he can wait here for a bit, then I run back to grab two microphone stands and carry them instead of the amplifier.
“Jeez, there are a lot of stuff to carry. Don’t you have anyone to help you?” Earn asks me as we make our way from the F Building to the gymnasium with the sun shining brightly on us. I use my arm to wipe away the sweat from my forehead before I give him an answer.
“There are, but the younger ones are stuck in class right now. Only the juniors are available to help out.”
“Are there a lot left? Miss Pannee is giving us a study hall period to use the library this afternoon. I can stay and help ya out.” Oh! Is this a voice from the heavens?! I quickly turn to him and flash him a big grin.
“Great, there are a ton of stuff left if you can help me out.”
Earn ended up helping me out in the afternoon for real. The two of us walked back and forth between the two buildings for probably about over ten times. Just as we were on our ninth and a half trip, my phone started ringing and interrupted us.
“Hail to our host! Wishing you lots of silvers. Wishing you lots of golds. Hail to our host!”
It’s that bastard Om.
“What do you want?” I speak into the phone that I’m holding between my cheek and my shoulder. I’m too preoccupied with carrying a boxful of tambourines, saxophones, and some wireless microphones that the club needs to provide for the bands.
“The drums need some tuning so I need the drum keys stat!” This ass is always bossing me around! I furrow my brows and reply. “Next run, we already left the clubroom.”
“No, man! We’re doing the first round of soundcheck right now!” Well, can’t you be a bit patient?! I’m starting to get annoyed (due to the heat) but I’m not in the mood to argue with him so I turn to Earn instead. “Earn, you can go ahead. I’ll be right back. Yeah, yeah. I’ll get the drum key but you need to wait a bit. I’m hanging up now.” I tell the second half to Om before I stuff my cellphone back into my shorts pocket and return to the clubroom in the F Building right away.
“Should I wait, Noh?!” Earn shouts at me but I quickly shake my head. “You go on ahead, I’ll catch up.
I carry the box (which isn’t too heavy) back to the clubroom and unlock the door so I can get the drum keys and other tools that we might possibly need (because I know that those guys will ask for them eventually). Then I lock up the room just like how it was before, except there’s something different this time around now that Phun is passing nearby.
“Eh? What’s all that stuff, Noh?”
“These are called musical instrument.” This answer warrants a smack in the head by him. (I totally brought this upon myself.)
“Smartass. So why are you carrying them around?”
“We’re setting things up for you guys’ event tomorrow.” I shift the blame to him since they’re the ones participating in the contest tomorrow and not me. Heh, I’m being silly now. Am I not the one hosting this event?
“You’re blaming me? So do you need help? Are there a lot of things to carry?” You’re a bit late there.
“Almost done, it’s okay.” His expression is a little dark, like someone who is feeling guilty. Seeing that, I break into a gigantic smile and nudge him with my elbow. “Don’t worry about it! Aren’t you supposed to be in class?”
He gives me a small smile in return. This makes my heart feels elated because right now, the most important thing to me is to see Phun smiling. “I do, but I came to get something for Miss Supang. You sure you can carry that?”
“Yeah, yeah, yeah. I’ll see you tomorrow.” I tell him once more and I see that Phun is smiling a little wider this time around.
“Won’t have to wait until tomorrow. I’ll drop by later today. You’ll be at the gym, right?”
“Yeah.” I nod at the the tall and slender guy. He leaves with a wave to get whatever it is for the teacher. I’m glad to see that Phun seems to be doing better. His eyes look brighter and livelier. It’s a relief.
***
We’re finally done with moving the rest of the necessary equipment and other things. I wish I could just lie down on the middle of the gymnasium. (I actually had done that already but then p’Nont yelled at me and said it isn’t appropriate so he pulled me up to sit properly.) So all I can do is sneak off to lie down on the bleachers while listening to Om, Art and my other friends working on the soundcheck and swatting at a nearby fly. (Hey, I already took a shower.) Not long after, someone sits down next to me.
“Are you tired, Noh?” It’s Earn’s voice.
“Of course I’m tired. Aren’t you? Thanks a lot, by the way.” I raise my hands to thank him while still lying down with my eyes closed so I can’t tell what kind of an expression he has on his face. However, I can hear his soft chuckles.
“It’s not a problem. I’d do anything for you, heh heh.” Eh?!
I open my eyes and furrow my brows. I’m looking at him but he isn’t looking at me. What he said is still bugging me.
“Wha..?” Just as I am about to ask him a question, Earn cuts me off.
“I don’t even have a chance, do I?”
What is he talking about?
“A chance? For what?” My question may sound naive but I’m that type of a person even though I can kind of guess what this friend of mine secretly feels.
“Aw, come on. You’re just pretending to be oblivious.” He catches on to me. He’s pretty smart. When you learn about certain a thing but then there’s nothing you can do about it, I feel like pretending not to know is a better solution. It’s my turn to let out some chuckles.
“And? Do you prefer me acting like I do know?” I tease him as I get up and sit properly to speak to him. I look forward and we watch as the stage where the Live Contest event in which Earn will be participating tomorrow is being built slowly by the music club members.
Earn lets out a long sigh before he reaches over to gently pat my shoulder.
“Am I putting you in a difficult position…? Sorry.”
“Hey! Not at all! Don’t worry about it!” I quickly wave my hands around and deny it. Earn lets out a small smile before he continues to speak.
“I…I just don’t know how to explain it. I don’t think I’m gay but…you’re really adorable. Hey, don’t give me that death stare. I mean…you’re a smartass and its feels nice…being around you. And your face reminds me of those Chinese smiling masks. See, you have short hair and a glossy wide forehead with tiny eyes. I…like that.” Huh?! Goddamn you, Earn! Are you trying to confess your feelings or secretly insulting me? I’m not sure which it is so I intend to shoot back with some insults. But then I notice how serious Earn looks so I decide switch to my serious mode too.
I awkwardly scratch my buzz-cut head a couple of times because no one has ever been so straightforward like this to me before. “Well…you’re…a good friend of mine. And I’m happy that you like me but…I don’t think of you in that way. If I made you feel terrible, then I’m sorry. I…really do see you as just a friend.” I decide to let him know considering there is no reason to keep leading him on. Earn is a good friend to me, but I have never thoug
0/5000
แปลภาษาอังกฤษเป็นไทยออนไลน์แปลภาษาแปลข้อความแปลบทความแปลเอกสารแปลประโยคอังกฤษเป็นไทยทั้งประโยคแปลเอกสารภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทยทั้งประโยคแปลประโยคอังกฤษเป็นไทยแปลอังกฤษแปลไทยฟรี [แปล] ภาษาอังกฤษเป็นไทยแปลแปลแปล ภาษาอังกฤษมีใช้ในประเทศออสเตรเลียแคนาดาไอร์แลนด์นิวซีแลนด์สหราชอาณาจักรสหรัฐอเมริกาไลบีเรียเบลีซแอฟริกาใต้อินเดียนับตั้งแต่คืนนั้น ฝันสวยมากก็กลับไปเริ่มต้นจากศูนย์อีกครั้ง เหมือนกันคือสำหรับฉันเกินไป มันเป็นเวลายากสำหรับทั้งสองของเรา เขาให้ความสำคัญกับการฝึกซ้อมกับวงของเขาในขณะที่ฉันถูก concentrating บนการตั้งค่าเหตุการณ์ ผมยังคงบอกตลกเพื่อสามารถรับเขายิ้มเล็กน้อย แยกกัน ฉันอาจเช่นซื้อการ์ตูนที่ตลกสำหรับเขาทุกวัน (อย่างไรก็ตามผู้เผยแพร่ทุกสัปดาห์ ดังนั้นผมไม่ว่าทำที่) ฝันดูเหมือนเรื่องราวสองสามวันแรก แต่แล้ว เขาก็สามารถแบ่งรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่นี่และมีวันต่อไปนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยิน puns โง่ของฉัน (ตัวอย่าง ทำไมไม่ได้ตราประทับหัวเราะที่เล่นนี้หรือไม่ ได้... sealiest สิ่งที่เคยได้ยิน ไม่ที่เฮฮา ไม่ตอบฉัน เพียงหัวเราะ ฉันกำลังบังคับให้คุณหัวเราะ) เป็นชัดเจนว่า ฝันกำลังเริ่มโห่ตั้ง อาจเนื่องจาก ยังมีงานทำมากมาย และเขาไม่ต้องการใครกังวลเกี่ยวกับเขา (เพื่อนของเขาได้เริ่มสังเกตเห็นว่า สิ่งผิดเพื่อให้พวกเขามาให้ฉัน และถาม แต่มันไม่ได้สถานที่ฉันพูดอะไรเพื่อฉันบอกพวกเขาว่า ฉันไม่รู้อย่างใดอย่างหนึ่ง) มันเป็นจุดที่เริ่มสงสัยว่า รอยยิ้มของฝันแท้จริง หรือถ้า เขามีเพียง faking พวกเขา ใช้ดวงตาของเขาจะเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่ตอนนี้พวกเขาดู jaded และอ่อนตัว ลง ไม่เหมือนก่อนเป็นวันที่ก่อนการประกวด Live และมีจานเต็ม มีปัญหา ด้วยเครื่องขยายเสียงเราจำเป็นต้องใช้ดังนั้นผมจะโทร repairman มาดูพวกเขา (ผมไม่ทราบวิธีการแก้ไขสิ่งไฟฟ้าตัวเอง) และเนื่องจากเรากำลังจัดการโฮสต์สำหรับเหตุการณ์ในโรงยิมปีนี้ เราจำเป็นต้องย้ายอุปกรณ์ทั้งหมดและรายการอื่น ๆ ที่จำเป็นมี จึงเป็นกังวลมากเนื่องจากเราทำนี้ ด้วยตนเอง เพราะเราไม่มีเงินใด ๆ ด้านการจ้างงานคนอื่นในขณะที่ผมกำลังดำเนินการขยายเสียงเบสจากอาคาร F และไปโรงยิม เสียงเรียกออกชื่อของฉัน" Noh...ทำไมคุณทำทั้งหมดของนี้เอง ที่นี่ ให้ฉันช่วย" มีรายได้เกิดขึ้นถึง จะผ่านมา ขอบคุณฟ้า Grin อย่างกว้างขวาง และผ่านเพาเวอร์แอมป์กับเขาโดยไม่ลังเลใด ๆ ถามถ้า เขาสามารถรอที่นี่เล็กน้อย แล้วฉันเรียกใช้กลับคว้าสองไมโครโฟนยืน และดำเนินการให้แทนที่ขยาย"Jeez มีจำนวนมากของสิ่งที่จะดำเนินการ ไม่มีใครช่วยไหม" หาถามขณะที่เราทำของเราไปจากอาคาร F ห้องกับดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงสดใสในเรา ผมใช้แขนเช็ดเหงื่อหน้าผากของฉันจากก่อนฉันให้คำตอบเขา"มี แต่คนอายุน้อยกว่าจะติดอยู่ในขณะนี้ Juniors เท่านั้นจะสามารถช่วยออก""มีเหลือมากไหม นางสาวพรรณีคือให้เราระยะศาลาใช้ไลบรารีของบ่ายนี้ ฉันสามารถมาพักผ่อน และช่วยให้ยาออก" โอ้ นี่คือเสียงจากฟากฟ้า ฉันอย่างรวดเร็วเปิดเขา และแฟลชเขารอบ ๆ ไร้บิ๊ก"ดี มีตันของสิ่งที่เหลือถ้าคุณสามารถช่วยฉันออก" ได้รับสิ้นสุดช่วยผมออกตอนบ่ายตัวจริง สองเราเดินไปมาระหว่างสองอาคารสำหรับคงประมาณกว่าสิบครั้ง เหมือนเราอยู่บนเก้าของเราและการเดินทางครึ่ง โทรศัพท์ของฉันเริ่ม ringing และขัดจังหวะเรา"ลทูโฮสต์ของเรา คุณประสงค์ของ silvers คุณประสงค์ทองมากมาย เฮลทูโฮสต์ของเรา"เป็นลูกครึ่งที่ Om."อะไรหา" ฉันพูดในโทรศัพท์ที่ผมกำลังจับแก้มของฉันและไหล่ของฉัน ฉันเกินไปมัวแบก boxful tambourines, saxophones และไมโครโฟนไร้สายบางตัวที่สโมสรต้องให้วงดนตรี"กลองต้องปรับเปลี่ยนบางอย่างเพื่อต้องการสถิติแป้นกลอง" ตูดนี้เสมอเป็น bossing ฉันรอบ ฉัน furrow เลือนและตอบของฉัน "รันถัดไป เราแล้วเหลือ clubroom""ไม่มี คน เราทำรอบแรกของ soundcheck ขณะนี้" ดี คุณไม่มากผู้ป่วย ผมกำลังเริ่มจะรำคาญ (เนื่องจากความร้อน) แต่ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ทะเลาะกับเขาเพื่อเปิดไป Earn แทน "ได้รับ คุณสามารถไปข้างหน้า จะกลับมา ใช่ ใช่ จะได้รับคีย์กลอง แต่ต้องรอหน่อยครับ ฉันกำลังลอยขึ้นขณะนี้" ผมบอกสองครึ่งเพื่อออมก่อนฉันสิ่งโทรศัพท์มือถือของฉันกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขาสั้นของฉัน และกลับไปยัง clubroom อาคาร F ทันที"ควรฉันรอ Noh !" รับเหรียญที่ผมหา ได้อย่างรวดเร็วจับหัวของฉัน "คุณไปข้างหน้า ฉันจะตรวจจับ ดำเนินการกล่อง (ที่ไม่หนักเกินไป) ไป clubroom และปลดล็อคประตูเพื่อฉันจะได้รับกุญแจกลองและเครื่องมืออื่น ๆ ที่เราอาจจะต้อง (เพราะฉันรู้ว่า คนเหล่านั้นจะถามสำหรับพวกเขาในที่สุด) แล้ว ผมล็อคห้องเหมือนวิธีเดิม ยกเว้นมีความแตกต่างเวลาที่ฝันจะผ่านใกล้เคียงกัน"เอ๊ะ อะไรคือทุกสิ่งที่ Noh"เหล่านี้จะเรียกเครื่องดนตรี" คำตอบนี้วอร์แรนต์ตีในหัวโดยเขา (ฉันทั้งหมดมานี้เมื่อตัวเอง)"Smartass ดังนั้น ทำไมมีคุณแบกไปรอบ ๆ ""เราตั้งค่ากิจกรรมสำหรับเหตุการณ์คุณคนของวันพรุ่งนี้" ผมป้ายเขาเนื่องจากพวกเขากำลังเข้าร่วมการประกวดพรุ่งนี้และฉันไม่ Heh ฉันกำลังจะโง่ตอนนี้ ผมไม่ได้จัดการโฮสต์สำหรับเหตุการณ์นี้หรือไม่"คุณกำลัง blaming ฉัน ดังนั้น คุณต้องช่วยหรือไม่ มีจำนวนมากของสิ่งที่ต้องดำเนินการหรือไม่" คุณเล็กปลายมีการ"เกือบทำ ก็ไม่เป็นไร" นิพจน์ของเขาจะเข้มเล็กน้อย เช่นคนที่รู้สึกผิด ผมเห็นที่ แบ่งรอยยิ้มยักษ์ และเขยิบเขากับศอกของฉัน "อย่ากังวล ไม่คุณควรจะเป็นในชั้นเรียนหรือไม่"เขาให้ฉันรอยยิ้มเล็ก ๆ กลับ ทำให้ความรู้สึกของฉันหัวใจร่าเริงเนื่องจากขวาตอนนี้ ดูฝันยิ้มคือสิ่งสำคัญที่สุดผม "ฉัน แต่ฉันมาเพื่อได้รับสิ่ง Supang นางสาว คุณแน่ใจว่า คุณสามารถดำเนินการที่""ใช่ ใช่ ใช่ เจอพรุ่งนี้" ผมบอกเขาอีกครั้ง และเห็นว่า ฝันยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อยเวลาประมาณนี้"ไม่ต้องรอจนถึงวันพรุ่งนี้ ฉันจะปล่อย โดยวันนี้ภายหลัง คุณจะที่โรงยิม ขวา""ใช่" ฉันพยักหน้าที่นี้คนสูง และสเลนเดอร์ เขาทิ้งด้วยจะได้รับสิ่งที่มันเป็นสำหรับครู ฉันดีใจที่เห็นว่า ฝันดูเหมือนว่าจะทำดีกว่า เขาตาสว่างซ่า และ การสงเคราะห์ได้ *** เราก็ทำ ด้วยการย้ายส่วนเหลือของอุปกรณ์ที่จำเป็นและสิ่งอื่น ๆ ต้องฉันเพียงสามารถนอนลงบนกลางโรงยิม (ผมจริงได้ทำเสร็จแล้ว แต่ p'Nont yelled ที่ฉัน แล้วว่า ไม่เหมาะสมเพื่อให้เขาดึงผมไปนั่งได้อย่างถูกต้อง) ดังนั้นทั้งหมดสามารถทำเป็นแอบปิดนอน bleachers ที่ฟังออม ศิลปะ และเพื่อนของฉันทำงานบน soundcheck และ swatting ที่บินใกล้เคียง (Hey ฉันแล้วจึงอาบน้ำ) ไม่นานหลังจาก คนอยู่ลงข้างฉัน"คุณใจเหนื่อย Noh" มันเป็นเสียงของ Earn"แน่นอนฉันเหนื่อย ไม่คุณ ขอบคุณมาก โดยวิธีการ" ฉันยกมือขอบคุณเขาในขณะที่ยังคง นอนลงกับตาที่ปิดดังนั้นฉันไม่สามารถบอกชนิดของนิพจน์ที่มีใบหน้าของฉัน อย่างไรก็ตาม ได้ยินเสียงของเขา chuckles นุ่ม"ไม่มีปัญหา ฉันจะทำอะไรคุณ heh heh " เอ๊ะเปิดตา และ furrow เลือนของฉัน กำลังที่เขา แต่เขาไม่ได้มองที่ฉัน เขาพูดถูกยัง bugging ฉัน" Wha ... ? " เหมือนฉันกำลังจะถามคำถามเขา Earn ตัดผม"แม้ไม่มีโอกาส ฉัน"สิ่งเขาพูดหรือไม่"โอกาส สำหรับอะไรบ้าง" คำถามของฉันอาจเสียงขำน่า แต่ฉันเป็นคนชนิดนั้นแม้ว่าฉันสามารถชนิดเดาอะไรนี้เพื่อนของฉันแอบรู้สึก"สะสม มา คุณกำลังเพียงหลอกจะลบเลือน" เขาจับบนผม กำลังสวยสมาร์ท เมื่อคุณเรียนรู้เกี่ยวกับบางสิ่งแล้ว ไม่มีอะไรที่คุณสามารถทำมัน ฉันรู้สึกเหมือนหลอกไม่รู้ว่าจะอ่าน ฉันเปิดออก chuckles บางให้ได้"และอย่างไร คุณต้องการให้ฉันทำหน้าที่เหมือนฉันรู้" ฉันหยอกเขาเป็นฉันลุกขึ้น มานั่งอย่างจะพูดกับเขา หวัง และเราดูเป็นขั้นตอนที่งานประกวดอยู่ที่ Earn จะสามารถมีส่วนร่วมพรุ่งนี้กำลังสร้างช้า โดยสมาชิกคลับเพลงได้รับให้ออกแยกกันนานก่อนเขาถึงกว่าจะไหล่ฉันเบา ๆ"ฉันฉันวางคุณในตำแหน่งยาก... ขออภัยด้วย""เฮ้ ไม่เลย! ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้" ฉันอย่างรวดเร็วโบกมือของฉันรอบ และปฏิเสธมัน ได้รับให้ออกรอยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนเขายังพูด"ฉัน...ฉันแค่ไม่รู้วิธีการอธิบายได้ ผมไม่คิดว่า ผมเป็นเกย์ แต่...คุณน่ารักจริง ๆ เฮ้ อย่าให้ฉันจ้องที่ตาย ผมหมายถึง...คุณกำลัง smartass มันให้ความรู้สึกดี...ที่คุณ และใบหน้าของคุณนึกถึงการมาสก์ยิ้มที่จีน ดู คุณมีผมสั้นและหน้าผากกว้างมัน ด้วยดวงตาเล็ก ๆ นั้น I...like ที่ " อะไรนะ ! Goddamn คุณ ได้รับ มีคุณพยายามให้ความรู้สึกของคุณรับสารภาพหรือแอบดูหมิ่นฉัน ผมไม่แน่ใจที่มีฉันตั้งใจยิงกลับดูหมิ่นบาง แต่แล้ว ผมสังเกตลักษณะ Earn วิธีรุนแรงดังนั้นฉันจะสลับโหมดของฉันอย่างจริงจังเกินไปฉันเก้ ๆ ขูดหัวตัด buzz ของฉันสองครั้ง เพราะไม่เคยดังนั้นตรงนี้ให้ฉันก่อน "ดี...คุณ...เพื่อนที่ดีของฉัน และดีใจที่คุณชอบฉัน แต่...ผมไม่คิดว่า ของคุณในลักษณะที่ ถ้าฉันทำให้คุณรู้สึกแย่ แล้วขอโทษ I. .. เห็นคุณเป็นแค่เพื่อนกัน " ฉันตัดสินใจที่จะให้เขารู้พิจารณามีเหตุผลไม่ให้นำเขาใน รับเป็นเพื่อนที่ดีกับฉัน แต่ฉันไม่เคยมี thoug
การแปล กรุณารอสักครู่..
แปลภาษาอังกฤษเป็นไทย ออนไลน์ แปลภาษา แปลข้อความ แปลบทความ แปลเอกสาร แปลประโยคอังกฤษเป็นไทยทั้งประโยค แปลเอกสารภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทยทั้งประโยค แปลประโยคอังกฤษเป็นไทย แปลอังกฤษ แปลไทย ฟรี [Translate] English to Thai Translation Translate Translator , ภาษาอังกฤษ มีใช้ในประเทศออสเตรเลีย แคนาดา ไอร์แลนด์ นิวซีแลนด์ สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา ไลบีเรีย เบลีซ แอฟริกาใต้ อินเดีย
Ever since that night, Phun pretty much went back to starting from zero once again. The same was for me too. It was a tough time for the both of us. He had to focus on practicing with his band while I was concentrating on setting up the event. I continued to tell him jokes so I could get him to smile a little. Sigh, I might as well have bought those humor comics for him daily. (However those are published weekly, so I couldn’t exactly have done that.) Phun seemed depressed the first few days, but then he was eventually able to break into a small smile here and there the following days, especially when he heard my stupid puns. (For example, why did the seal laugh at this joke? Because it’s the…sealiest thing he has ever heard. Isn’t that hilarious? Don’t answer me, just laugh. I’m forcing you to laugh.) It was clear that Phun was starting to cheer up a bit, probably due to the fact he still had plenty of work to do and he didn’t want anyone to worry about him. (His friends have started to notice that something was wrong so they came to me and asked. But it wasn’t my place to say anything so I told them that I didn’t know either.) It was to the point where I began to wonder whether Phun’s smiles were genuine or if he was just faking them. His eyes used to be full of confidence but now they look jaded and weaken, unlike before.
It’s the day before the Live Contest and I have a full plate. There are problems with several of the amplifiers we need to use so I had to call the repairman to take a look at them. (I don’t know how to fix the electrical stuff myself.) And because we’re hosting the event in the gymnasium this year, we need to move all the equipment and other necessary items there. It’s a huge hassle since we are doing this by ourselves because we don’t have any funds left to hire anyone else.
While I’m carrying a bass amplifier from the F Building and heading to the gymnasium, a voice calls out my name.
“Noh…why are you doing all of this yourself?! Here, let me help!” Earn happens to be passing by. Thank the heavens! I grin widely and pass the amplifier to him without any hesitation. I ask if he can wait here for a bit, then I run back to grab two microphone stands and carry them instead of the amplifier.
“Jeez, there are a lot of stuff to carry. Don’t you have anyone to help you?” Earn asks me as we make our way from the F Building to the gymnasium with the sun shining brightly on us. I use my arm to wipe away the sweat from my forehead before I give him an answer.
“There are, but the younger ones are stuck in class right now. Only the juniors are available to help out.”
“Are there a lot left? Miss Pannee is giving us a study hall period to use the library this afternoon. I can stay and help ya out.” Oh! Is this a voice from the heavens?! I quickly turn to him and flash him a big grin.
“Great, there are a ton of stuff left if you can help me out.”
Earn ended up helping me out in the afternoon for real. The two of us walked back and forth between the two buildings for probably about over ten times. Just as we were on our ninth and a half trip, my phone started ringing and interrupted us.
“Hail to our host! Wishing you lots of silvers. Wishing you lots of golds. Hail to our host!”
It’s that bastard Om.
“What do you want?” I speak into the phone that I’m holding between my cheek and my shoulder. I’m too preoccupied with carrying a boxful of tambourines, saxophones, and some wireless microphones that the club needs to provide for the bands.
“The drums need some tuning so I need the drum keys stat!” This ass is always bossing me around! I furrow my brows and reply. “Next run, we already left the clubroom.”
“No, man! We’re doing the first round of soundcheck right now!” Well, can’t you be a bit patient?! I’m starting to get annoyed (due to the heat) but I’m not in the mood to argue with him so I turn to Earn instead. “Earn, you can go ahead. I’ll be right back. Yeah, yeah. I’ll get the drum key but you need to wait a bit. I’m hanging up now.” I tell the second half to Om before I stuff my cellphone back into my shorts pocket and return to the clubroom in the F Building right away.
“Should I wait, Noh?!” Earn shouts at me but I quickly shake my head. “You go on ahead, I’ll catch up.
I carry the box (which isn’t too heavy) back to the clubroom and unlock the door so I can get the drum keys and other tools that we might possibly need (because I know that those guys will ask for them eventually). Then I lock up the room just like how it was before, except there’s something different this time around now that Phun is passing nearby.
“Eh? What’s all that stuff, Noh?”
“These are called musical instrument.” This answer warrants a smack in the head by him. (I totally brought this upon myself.)
“Smartass. So why are you carrying them around?”
“We’re setting things up for you guys’ event tomorrow.” I shift the blame to him since they’re the ones participating in the contest tomorrow and not me. Heh, I’m being silly now. Am I not the one hosting this event?
“You’re blaming me? So do you need help? Are there a lot of things to carry?” You’re a bit late there.
“Almost done, it’s okay.” His expression is a little dark, like someone who is feeling guilty. Seeing that, I break into a gigantic smile and nudge him with my elbow. “Don’t worry about it! Aren’t you supposed to be in class?”
He gives me a small smile in return. This makes my heart feels elated because right now, the most important thing to me is to see Phun smiling. “I do, but I came to get something for Miss Supang. You sure you can carry that?”
“Yeah, yeah, yeah. I’ll see you tomorrow.” I tell him once more and I see that Phun is smiling a little wider this time around.
“Won’t have to wait until tomorrow. I’ll drop by later today. You’ll be at the gym, right?”
“Yeah.” I nod at the the tall and slender guy. He leaves with a wave to get whatever it is for the teacher. I’m glad to see that Phun seems to be doing better. His eyes look brighter and livelier. It’s a relief.
***
We’re finally done with moving the rest of the necessary equipment and other things. I wish I could just lie down on the middle of the gymnasium. (I actually had done that already but then p’Nont yelled at me and said it isn’t appropriate so he pulled me up to sit properly.) So all I can do is sneak off to lie down on the bleachers while listening to Om, Art and my other friends working on the soundcheck and swatting at a nearby fly. (Hey, I already took a shower.) Not long after, someone sits down next to me.
“Are you tired, Noh?” It’s Earn’s voice.
“Of course I’m tired. Aren’t you? Thanks a lot, by the way.” I raise my hands to thank him while still lying down with my eyes closed so I can’t tell what kind of an expression he has on his face. However, I can hear his soft chuckles.
“It’s not a problem. I’d do anything for you, heh heh.” Eh?!
I open my eyes and furrow my brows. I’m looking at him but he isn’t looking at me. What he said is still bugging me.
“Wha..?” Just as I am about to ask him a question, Earn cuts me off.
“I don’t even have a chance, do I?”
What is he talking about?
“A chance? For what?” My question may sound naive but I’m that type of a person even though I can kind of guess what this friend of mine secretly feels.
“Aw, come on. You’re just pretending to be oblivious.” He catches on to me. He’s pretty smart. When you learn about certain a thing but then there’s nothing you can do about it, I feel like pretending not to know is a better solution. It’s my turn to let out some chuckles.
“And? Do you prefer me acting like I do know?” I tease him as I get up and sit properly to speak to him. I look forward and we watch as the stage where the Live Contest event in which Earn will be participating tomorrow is being built slowly by the music club members.
Earn lets out a long sigh before he reaches over to gently pat my shoulder.
“Am I putting you in a difficult position…? Sorry.”
“Hey! Not at all! Don’t worry about it!” I quickly wave my hands around and deny it. Earn lets out a small smile before he continues to speak.
“I…I just don’t know how to explain it. I don’t think I’m gay but…you’re really adorable. Hey, don’t give me that death stare. I mean…you’re a smartass and its feels nice…being around you. And your face reminds me of those Chinese smiling masks. See, you have short hair and a glossy wide forehead with tiny eyes. I…like that.” Huh?! Goddamn you, Earn! Are you trying to confess your feelings or secretly insulting me? I’m not sure which it is so I intend to shoot back with some insults. But then I notice how serious Earn looks so I decide switch to my serious mode too.
I awkwardly scratch my buzz-cut head a couple of times because no one has ever been so straightforward like this to me before. “Well…you’re…a good friend of mine. And I’m happy that you like me but…I don’t think of you in that way. If I made you feel terrible, then I’m sorry. I…really do see you as just a friend.” I decide to let him know considering there is no reason to keep leading him on. Earn is a good friend to me, but I have never thoug
Ever since that night, Phun pretty much went back to starting from zero once again. The same was for me too. It was a tough time for the both of us. He had to focus on practicing with his band while I was concentrating on setting up the event. I continued to tell him jokes so I could get him to smile a little. Sigh, I might as well have bought those humor comics for him daily. (However those are published weekly, so I couldn’t exactly have done that.) Phun seemed depressed the first few days, but then he was eventually able to break into a small smile here and there the following days, especially when he heard my stupid puns. (For example, why did the seal laugh at this joke? Because it’s the…sealiest thing he has ever heard. Isn’t that hilarious? Don’t answer me, just laugh. I’m forcing you to laugh.) It was clear that Phun was starting to cheer up a bit, probably due to the fact he still had plenty of work to do and he didn’t want anyone to worry about him. (His friends have started to notice that something was wrong so they came to me and asked. But it wasn’t my place to say anything so I told them that I didn’t know either.) It was to the point where I began to wonder whether Phun’s smiles were genuine or if he was just faking them. His eyes used to be full of confidence but now they look jaded and weaken, unlike before.
It’s the day before the Live Contest and I have a full plate. There are problems with several of the amplifiers we need to use so I had to call the repairman to take a look at them. (I don’t know how to fix the electrical stuff myself.) And because we’re hosting the event in the gymnasium this year, we need to move all the equipment and other necessary items there. It’s a huge hassle since we are doing this by ourselves because we don’t have any funds left to hire anyone else.
While I’m carrying a bass amplifier from the F Building and heading to the gymnasium, a voice calls out my name.
“Noh…why are you doing all of this yourself?! Here, let me help!” Earn happens to be passing by. Thank the heavens! I grin widely and pass the amplifier to him without any hesitation. I ask if he can wait here for a bit, then I run back to grab two microphone stands and carry them instead of the amplifier.
“Jeez, there are a lot of stuff to carry. Don’t you have anyone to help you?” Earn asks me as we make our way from the F Building to the gymnasium with the sun shining brightly on us. I use my arm to wipe away the sweat from my forehead before I give him an answer.
“There are, but the younger ones are stuck in class right now. Only the juniors are available to help out.”
“Are there a lot left? Miss Pannee is giving us a study hall period to use the library this afternoon. I can stay and help ya out.” Oh! Is this a voice from the heavens?! I quickly turn to him and flash him a big grin.
“Great, there are a ton of stuff left if you can help me out.”
Earn ended up helping me out in the afternoon for real. The two of us walked back and forth between the two buildings for probably about over ten times. Just as we were on our ninth and a half trip, my phone started ringing and interrupted us.
“Hail to our host! Wishing you lots of silvers. Wishing you lots of golds. Hail to our host!”
It’s that bastard Om.
“What do you want?” I speak into the phone that I’m holding between my cheek and my shoulder. I’m too preoccupied with carrying a boxful of tambourines, saxophones, and some wireless microphones that the club needs to provide for the bands.
“The drums need some tuning so I need the drum keys stat!” This ass is always bossing me around! I furrow my brows and reply. “Next run, we already left the clubroom.”
“No, man! We’re doing the first round of soundcheck right now!” Well, can’t you be a bit patient?! I’m starting to get annoyed (due to the heat) but I’m not in the mood to argue with him so I turn to Earn instead. “Earn, you can go ahead. I’ll be right back. Yeah, yeah. I’ll get the drum key but you need to wait a bit. I’m hanging up now.” I tell the second half to Om before I stuff my cellphone back into my shorts pocket and return to the clubroom in the F Building right away.
“Should I wait, Noh?!” Earn shouts at me but I quickly shake my head. “You go on ahead, I’ll catch up.
I carry the box (which isn’t too heavy) back to the clubroom and unlock the door so I can get the drum keys and other tools that we might possibly need (because I know that those guys will ask for them eventually). Then I lock up the room just like how it was before, except there’s something different this time around now that Phun is passing nearby.
“Eh? What’s all that stuff, Noh?”
“These are called musical instrument.” This answer warrants a smack in the head by him. (I totally brought this upon myself.)
“Smartass. So why are you carrying them around?”
“We’re setting things up for you guys’ event tomorrow.” I shift the blame to him since they’re the ones participating in the contest tomorrow and not me. Heh, I’m being silly now. Am I not the one hosting this event?
“You’re blaming me? So do you need help? Are there a lot of things to carry?” You’re a bit late there.
“Almost done, it’s okay.” His expression is a little dark, like someone who is feeling guilty. Seeing that, I break into a gigantic smile and nudge him with my elbow. “Don’t worry about it! Aren’t you supposed to be in class?”
He gives me a small smile in return. This makes my heart feels elated because right now, the most important thing to me is to see Phun smiling. “I do, but I came to get something for Miss Supang. You sure you can carry that?”
“Yeah, yeah, yeah. I’ll see you tomorrow.” I tell him once more and I see that Phun is smiling a little wider this time around.
“Won’t have to wait until tomorrow. I’ll drop by later today. You’ll be at the gym, right?”
“Yeah.” I nod at the the tall and slender guy. He leaves with a wave to get whatever it is for the teacher. I’m glad to see that Phun seems to be doing better. His eyes look brighter and livelier. It’s a relief.
***
We’re finally done with moving the rest of the necessary equipment and other things. I wish I could just lie down on the middle of the gymnasium. (I actually had done that already but then p’Nont yelled at me and said it isn’t appropriate so he pulled me up to sit properly.) So all I can do is sneak off to lie down on the bleachers while listening to Om, Art and my other friends working on the soundcheck and swatting at a nearby fly. (Hey, I already took a shower.) Not long after, someone sits down next to me.
“Are you tired, Noh?” It’s Earn’s voice.
“Of course I’m tired. Aren’t you? Thanks a lot, by the way.” I raise my hands to thank him while still lying down with my eyes closed so I can’t tell what kind of an expression he has on his face. However, I can hear his soft chuckles.
“It’s not a problem. I’d do anything for you, heh heh.” Eh?!
I open my eyes and furrow my brows. I’m looking at him but he isn’t looking at me. What he said is still bugging me.
“Wha..?” Just as I am about to ask him a question, Earn cuts me off.
“I don’t even have a chance, do I?”
What is he talking about?
“A chance? For what?” My question may sound naive but I’m that type of a person even though I can kind of guess what this friend of mine secretly feels.
“Aw, come on. You’re just pretending to be oblivious.” He catches on to me. He’s pretty smart. When you learn about certain a thing but then there’s nothing you can do about it, I feel like pretending not to know is a better solution. It’s my turn to let out some chuckles.
“And? Do you prefer me acting like I do know?” I tease him as I get up and sit properly to speak to him. I look forward and we watch as the stage where the Live Contest event in which Earn will be participating tomorrow is being built slowly by the music club members.
Earn lets out a long sigh before he reaches over to gently pat my shoulder.
“Am I putting you in a difficult position…? Sorry.”
“Hey! Not at all! Don’t worry about it!” I quickly wave my hands around and deny it. Earn lets out a small smile before he continues to speak.
“I…I just don’t know how to explain it. I don’t think I’m gay but…you’re really adorable. Hey, don’t give me that death stare. I mean…you’re a smartass and its feels nice…being around you. And your face reminds me of those Chinese smiling masks. See, you have short hair and a glossy wide forehead with tiny eyes. I…like that.” Huh?! Goddamn you, Earn! Are you trying to confess your feelings or secretly insulting me? I’m not sure which it is so I intend to shoot back with some insults. But then I notice how serious Earn looks so I decide switch to my serious mode too.
I awkwardly scratch my buzz-cut head a couple of times because no one has ever been so straightforward like this to me before. “Well…you’re…a good friend of mine. And I’m happy that you like me but…I don’t think of you in that way. If I made you feel terrible, then I’m sorry. I…really do see you as just a friend.” I decide to let him know considering there is no reason to keep leading him on. Earn is a good friend to me, but I have never thoug
การแปล กรุณารอสักครู่..
แปลภาษาอังกฤษเป็นไทยออนไลน์แปลภาษาแปลข้อความแปลบทความแปลเอกสารแปลประโยคอังกฤษเป็นไทยทั้งประโยคแปลเอกสารภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทยทั้งประโยคแปลประโยคอังกฤษเป็นไทยแปลอังกฤษแปลไทยฟรี [ แปลไทย ] ภาษาอังกฤษแปล แปลจาว่ามีใช้ในประเทศออสเตรเลียแคนาดาไอร์แลนด์นิวซีแลนด์สหราชอาณาจักรสหรัฐอเมริกาไลบีเรียเบลีซแอฟริกาใต้อินเดีย
ตั้งแต่คืนนั้น ปั้นสวยมาก กลับไปเริ่มต้นจากศูนย์อีกครั้ง เดียวกันสำหรับฉันเหมือนกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ยากสำหรับเราทั้งคู่เขาต้องตั้งใจซ้อมกับวงของเขา ในขณะที่ฉันกำลังมุ่งเน้นการตั้งค่าเหตุการณ์ ผมยังคงบอกตลกดังนั้นฉันทำให้เขายิ้มเล็กน้อย เฮ้อ ผมอาจจะซื้อพวกตลกการ์ตูนกับเขาทุกวัน ( แต่ผู้ที่มีการเผยแพร่รายสัปดาห์ ดังนั้นผมก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น ) ยังดูไม่กี่วันแรกเศร้าแต่แล้วเขาก็สามารถที่จะแบ่งออกเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆที่นี่และมีในวันต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยิน puns โง่ของฉัน ( เช่น ทำไมตราหัวเราะเยาะเรื่องตลกนี้ เพราะมันเป็น . . . . . . . sealiest ที่เขาเคยได้ยินมา ตลกมากใช่ไหม ไม่ตอบผม แค่หัวเราะ ฉันบังคับให้คุณหัวเราะ มันชัดเจนว่า พูนกำลัง เชียร์นิดหน่อยอาจจะเนื่องจากเขายังมีงานให้ทำอีกเยอะ และเขาไม่อยากให้ใครเป็นกังวลเกี่ยวกับเขา ( เพื่อนๆ เริ่มสังเกตว่ามีอะไรผิดปกติ ดังนั้น พวกเขามาหาผมและถาม แต่มันไม่ใช่ที่ที่ผมจะพูดอะไร ผมบอกพวกเขาว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน มันถึงจุดที่ฉันเริ่มที่จะสงสัยว่า พูนยิ้มได้ของแท้หรือถ้าเขาแค่แกล้งพวกเขาตาของเขาที่เคยเป็นเต็มรูปแบบของความเชื่อมั่น แต่ตอนนี้มันดูน่าเบื่อและลดลง ซึ่งแตกต่างจากก่อน
มันเป็นวันก่อนถ่ายทอดสดการประกวด และมีแผ่นเต็ม มีปัญหากับหลายของเครื่องขยายเสียงที่เราต้องใช้ เลยเรียกช่างมาดูให้ ( ไม่รู้ว่าซ่อมไฟฟ้าสิ่งตัวเอง ) เพราะเราเป็นเจ้าภาพในโรงยิม ในปีนี้เราต้องย้ายอุปกรณ์ทั้งหมดและรายการอื่น ๆที่จำเป็นมี มันยุ่งยากมาก เพราะเราทำเอง เพราะเราไม่มีทุนไปจ้างคนอื่น
ตอนที่ฉันแบกเบสแอมป์จาก F อาคารและมุ่งหน้าไปยังโรงยิม เสียงเรียกชื่อของฉัน
" โน . . . . . . . ทำไมคุณถึงทำทั้งหมดนี้ด้วยตัวคุณเอง ? นี่ ให้ฉันช่วย " รายได้ที่เกิดขึ้นจะผ่านโดยขอบคุณสวรรค์ ! ฉันยิ้มกว้าง และผ่านเครื่องขยายเสียงให้เขาโดยไม่ลังเลใด ๆ ฉันถามถ้าเขาสามารถรอที่นี่สักครู่ ข้าวิ่งกลับไปคว้าสองไมโครโฟนขาตั้ง แบกพวกเขาแทนของเครื่องขยายเสียง
" แหม มีหลายสิ่งที่ต้องถือ คุณไม่ได้มีใครที่จะช่วยให้คุณ ? " ได้ถามฉันในขณะที่เราทำทางของเราจาก F อาคารโรงยิมกับดวงอาทิตย์ที่ส่องประกายบนเราผมใช้แขนเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของฉันก่อนที่ฉันจะให้คำตอบเขา
" มี แต่คนน้องจะติดอยู่ในห้องตอนนี้ แต่น้องพร้อมที่จะออกมาช่วย "
" มีเหลืออีกเยอะไหม นางสาวพรรณี คือให้เราเรียน ระยะเวลาที่จะใช้ห้องสมุด บ่ายวันนี้ ฉันจะอยู่ช่วยนายออกมา " โอ้ ! นี้คือเสียงจากสวรรค์ !ผมรีบหันหลังให้เขาและแฟลชเขายิ้มใหญ่
" ดีมาก มีตันของสิ่งเหลือถ้าคุณสามารถช่วยฉันออก . "
ได้รับมาช่วยผมในยามบ่ายจริงๆ เราสองคนเดินกลับไปกลับมาระหว่างสองอาคารประมาณสิบกว่าครั้ง เราก็อยู่ของเรา 9 ครึ่งทริป โทรศัพท์ผมก็ดังขัดจังหวะ และเรา
" ลูกเห็บกับโฮสต์ของเราขออวยพรให้คุณมากมายของซิลเวอร์ คุณมากมายของทองอธิษฐาน ลูกเห็บเพื่อโฮสต์ของเรา ! "
มันไอ้โอม
" คุณต้องการอะไร ? " ฉันพูดใส่โทรศัพท์ที่ฉันถือระหว่างแก้มและไหล่ของฉัน ผมก็หมกมุ่นกับการแบกกล่องของ tambourines แซกโซโฟน , และไมโครโฟนไร้สายบางอย่างที่สโมสรต้องการให้วง
" กลองต้องการปรับ ดังนั้นผมต้องการกุญแจกลองด่วน ! " ลา นี้มักจะมาสั่งฉันอยู่ได้ ! ผมขมวดคิ้ว รอยย่นของฉัน และตอบ " ต่อไปวิ่ง เราก็ออกจากชมรม . . . "
" ไม่ ! เรากำลังทำรอบแรกของ Soundcheck เดี๋ยวนี้ ! " เอ่อ คุณไม่ได้เป็นคนไข้บ้างหรือ ! ฉันเริ่มรำคาญ ( เนื่องจากความร้อน ) แต่ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเถียงกับเขา ก็เลยหันไปหาแทน" หา คุณไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับมา ใช่ ใช่ ผมจะเอากลองคีย์แต่เธอต้องรอหน่อยนะ ฉันวางสายแล้วนะ " ฉันบอกครึ่งหลัง โอม ก่อนจะยัดโทรศัพท์กลับลงไปในกระเป๋ากางเกงและกลับไปที่ชมรมใน F อาคารทันที
" ฉันควรรอ โน ! ! ! " ตะโกนใส่ฉัน แต่ฉันได้รับรีบสั่นศีรษะของฉัน " นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป
ผมอุ้มกล่อง ( ที่ไม่หนักเกินไป ) กลับไปที่ห้องชมรม และปลดล็อกประตู แล้วชั้นจะได้กลองคีย์และเครื่องมืออื่น ๆ ที่เราต้องการ ( เพราะฉันรู้ว่าพวกนั้นจะถามสำหรับพวกเขาในที่สุด ) งั้นผมล็อคห้องเหมือนเมื่อก่อน ยกเว้นมีอะไรที่แตกต่างกันเวลาประมาณนี้ตอนนี้พูนผ่านใกล้เคียง
" เอ๋ ? นั่นอะไรน่ะ โน "
" เหล่านี้จะเรียกว่าเครื่องดนตรี " คำตอบนี้แสดงเป็นตีที่หัวเขา ( ฉันเป็นคนทำเอง )
" น่าขำ แล้วทำไมคุณถึงทำมัน ? "
" เราตั้งค่าสิ่งขึ้นสำหรับคุณ ' เหตุการณ์ในวันพรุ่งนี้ ผมโทษเขา เพราะเขาเป็นคนที่เข้าร่วมในการแข่งขันวันพรุ่งนี้ และไม่ใช่ผม เฮ้ ผมกำลังทำตัวงี่เง่าผมไม่ใช่คนพื้นที่ในเหตุการณ์นี้
" คุณโทษฉันเหรอ ? งั้นคุณต้องการให้ช่วยมั้ย ? มีหลายอย่างที่ต้องถือ ? " คุณมาสายนิดหน่อยมี
" เกือบจะเสร็จแล้ว มันก็โอเค . " การแสดงออกของเขามันมืดไปหน่อย เหมือนคนที่รู้สึกผิด เห็นได้ว่า ผมแบ่งออกเป็นรอยยิ้มขนาดใหญ่และเขยิบเขากับข้อศอกของฉัน " ไม่ต้องเป็นห่วง คุณไม่ต้องเข้าห้องเรียน "
เขายิ้มให้ฉันเล็กๆ ในกลับ มันทำให้หัวใจของฉันรู้สึกเป็นปลื้ม เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผมคือการดูพูลยิ้ม " แต่ผมมาเอาคุณ จันทร์เพ็ญ เชื้อ . คุณแน่ใจว่าคุณสามารถถือ ? "
" เย้ เย้ เย้ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ " ฉันบอกเขาอีกครั้งและเห็นว่าพูนยิ้มกว้างขึ้นอีกคราวนี้
" ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้ผมจะแวะมาวันนี้ คุณจะไปที่โรงยิม , ใช่มั้ย ? "
" อืม " ฉันพยักหน้าที่สูง และผอม ผู้ชาย เขาออกไปกับคลื่นที่จะได้รับสิ่งที่มันสำหรับครู ฉันดีใจที่เห็นยังดูเหมือนจะดีขึ้น สายตาของเขาที่ดูสดใสและมีสีสันดี ค่อยยังชั่ว
* * *
ในที่สุดพวกเราก็เสร็จสิ้นกับการย้ายส่วนที่เหลือของอุปกรณ์ที่จำเป็น และอีกหลายอย่างฉันหวังว่าฉันจะนอนลงกลางโรงยิม ( ที่จริงผมทำไว้แล้ว แต่ก็ p'nont ตะคอกใส่ฉันและกล่าวว่ามันไม่สมควร เขาดึงผมขึ้นนั่งอย่างถูกต้อง ดังนั้นทั้งหมดที่ฉันสามารถทำได้คือการแอบนอนบนม้านั่งในขณะที่ฟังโอม , ศิลปะและเพื่อนๆของฉันทำงานในการทดสอบระบบเสียงกำลังเป็นยิ่งกว่านั้นที่บินและใกล้เคียง ( นี่ ผมก็อาบน้ำ) หลังจากนั้นไม่นาน คนที่นั่งข้างๆฉัน
" คุณเหนื่อย โน " มันได้รับเสียง
" แน่นอน ฉันเหนื่อย ไม่คุณ ? ขอบคุณมากครับ ว่าแต่ . . . " ฉันยกมือของฉันขอบคุณเขาในขณะที่ยังนอนหลับตาด้วยดังนั้นผมจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเขามีชนิดของการแสดงออกบนใบหน้าของเขา อย่างไรก็ตาม ผมได้ยินเสียงหัวเราะของเขานุ่ม
" มันไม่เป็นปัญหา ผมจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ อิอิ" เอ๋ ? !
ฉันเปิดตาของฉันและร่องคิ้วของฉัน ฉันกำลังมองเขาอยู่ แต่เขาไม่ได้มองฉัน สิ่งที่เขาพูดมันยังกวนใจฉัน
" อะ . . . " ขณะที่ผมกำลังจะถามมันได้รับการตัดผมออก
" ผมไม่มีโอกาสใช่มั้ย ? "
เขาพูดเรื่องอะไร ?
" โอกาส ? สำหรับอะไร ?" คำถามของฉันอาจจะดูไร้เดียงสา แต่ฉันเป็นคนแบบนั้น ถึงแม้ว่าผมจะพอเดาได้ว่า เพื่อน ของ ฉันแอบรู้สึก
" โอ้ ไม่เอาน่า คุณแค่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ เขาก็จับได้นะ เขาฉลาดมาก เมื่อคุณเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องบางเรื่อง แต่ก็มีอะไรที่คุณสามารถทำอะไรเกี่ยวกับมัน ฉันรู้สึกเหมือนแกล้งทำไม่รู้เป็นทางออกที่ดีกว่าถึงตาฉันแล้วที่จะปล่อย . . . . . .
" และ คุณต้องการให้ฉันทำเหมือนที่ผมรู้ " ฉันแซวเขาเท่าที่ฉันลุกขึ้นและนั่งลงคุยกับเขา ฉันมองไปข้างหน้า และเราดูเป็นเวทีที่สดเหตุการณ์การประกวดที่ได้รับจะเข้าร่วมพรุ่งนี้ถูกสร้างขึ้นช้า โดยชมรมดนตรีสมาชิก
ได้รับให้ออกถอนหายใจยาวก่อนจะเอื้อมมือมาลูบไหล่ฉันเบา ๆให้
" ผมวางเธอในตำแหน่ง . . . . . . . ยาก ขอโทษ . . . "
" เฮ้ ! ไม่เลย ! ! ! ! อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน " ผมรีบโบกมือของฉันไปรอบ ๆและปฏิเสธ ได้รับจะยิ้มเล็ก ๆก่อน เขายังคงพูด
" . . . . . . . . ไม่รู้จะอธิบายยังไง ผมไม่คิดว่าผมเป็นเกย์ แต่ . . . . . . . เธอนี่น่ารักจริงๆ เฮ้ อย่าเอาความตายจ้องฉันหมายถึง . . . คุณเป็นฉลาดและรู้สึกดี . . . . . . . อยู่ใกล้ๆ เธอ และใบหน้าของคุณทำให้ผมนึกถึงพวกคนจีนยิ้มหน้ากาก เห็นคุณต้องผมสั้น หน้าผากกว้าง ๆมันกับตา ฉัน . . . ชอบที่ . " หือ ? ! ไอ้คุณได้รับ ! คุณพยายามที่จะสารภาพความรู้สึกของคุณ หรือแอบด่าฉัน ? ผมไม่แน่ใจว่ามันคือ ผมตั้งใจจะยิงกลับด้วยการดูถูกแต่แล้วผมสังเกตเห็นว่าเครียดสะสมดู ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเปิดโหมดผมจริงจังด้วย
ผมเก้ๆกังๆของฉันตัดฉวัดเฉวียนเกาหัวสองสามครั้ง เพราะไม่เคยมีใครตรงๆแบบนี้มาก่อน " เอ่อ . . . คุณ . . . . . . . เป็นเพื่อนที่ดีของผม ผมดีใจที่คุณชอบฉัน แต่ . . . . . . . ฉันไม่คิดว่าคุณเป็นแบบนั้น ถ้าฉันทำให้คุณรู้สึกแย่ ผมก็ขอโทษฉัน . . . จะเห็นคุณเป็นแค่เพื่อน ฉันตัดสินใจที่จะให้เขารู้ พิจารณามันไม่มีเหตุผลที่จะให้นำเขา ได้รับเป็นเพื่อนที่ดีกับผม แต่ผมไม่เคยคิดว่า
ตั้งแต่คืนนั้น ปั้นสวยมาก กลับไปเริ่มต้นจากศูนย์อีกครั้ง เดียวกันสำหรับฉันเหมือนกัน มันเป็นช่วงเวลาที่ยากสำหรับเราทั้งคู่เขาต้องตั้งใจซ้อมกับวงของเขา ในขณะที่ฉันกำลังมุ่งเน้นการตั้งค่าเหตุการณ์ ผมยังคงบอกตลกดังนั้นฉันทำให้เขายิ้มเล็กน้อย เฮ้อ ผมอาจจะซื้อพวกตลกการ์ตูนกับเขาทุกวัน ( แต่ผู้ที่มีการเผยแพร่รายสัปดาห์ ดังนั้นผมก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น ) ยังดูไม่กี่วันแรกเศร้าแต่แล้วเขาก็สามารถที่จะแบ่งออกเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆที่นี่และมีในวันต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยิน puns โง่ของฉัน ( เช่น ทำไมตราหัวเราะเยาะเรื่องตลกนี้ เพราะมันเป็น . . . . . . . sealiest ที่เขาเคยได้ยินมา ตลกมากใช่ไหม ไม่ตอบผม แค่หัวเราะ ฉันบังคับให้คุณหัวเราะ มันชัดเจนว่า พูนกำลัง เชียร์นิดหน่อยอาจจะเนื่องจากเขายังมีงานให้ทำอีกเยอะ และเขาไม่อยากให้ใครเป็นกังวลเกี่ยวกับเขา ( เพื่อนๆ เริ่มสังเกตว่ามีอะไรผิดปกติ ดังนั้น พวกเขามาหาผมและถาม แต่มันไม่ใช่ที่ที่ผมจะพูดอะไร ผมบอกพวกเขาว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน มันถึงจุดที่ฉันเริ่มที่จะสงสัยว่า พูนยิ้มได้ของแท้หรือถ้าเขาแค่แกล้งพวกเขาตาของเขาที่เคยเป็นเต็มรูปแบบของความเชื่อมั่น แต่ตอนนี้มันดูน่าเบื่อและลดลง ซึ่งแตกต่างจากก่อน
มันเป็นวันก่อนถ่ายทอดสดการประกวด และมีแผ่นเต็ม มีปัญหากับหลายของเครื่องขยายเสียงที่เราต้องใช้ เลยเรียกช่างมาดูให้ ( ไม่รู้ว่าซ่อมไฟฟ้าสิ่งตัวเอง ) เพราะเราเป็นเจ้าภาพในโรงยิม ในปีนี้เราต้องย้ายอุปกรณ์ทั้งหมดและรายการอื่น ๆที่จำเป็นมี มันยุ่งยากมาก เพราะเราทำเอง เพราะเราไม่มีทุนไปจ้างคนอื่น
ตอนที่ฉันแบกเบสแอมป์จาก F อาคารและมุ่งหน้าไปยังโรงยิม เสียงเรียกชื่อของฉัน
" โน . . . . . . . ทำไมคุณถึงทำทั้งหมดนี้ด้วยตัวคุณเอง ? นี่ ให้ฉันช่วย " รายได้ที่เกิดขึ้นจะผ่านโดยขอบคุณสวรรค์ ! ฉันยิ้มกว้าง และผ่านเครื่องขยายเสียงให้เขาโดยไม่ลังเลใด ๆ ฉันถามถ้าเขาสามารถรอที่นี่สักครู่ ข้าวิ่งกลับไปคว้าสองไมโครโฟนขาตั้ง แบกพวกเขาแทนของเครื่องขยายเสียง
" แหม มีหลายสิ่งที่ต้องถือ คุณไม่ได้มีใครที่จะช่วยให้คุณ ? " ได้ถามฉันในขณะที่เราทำทางของเราจาก F อาคารโรงยิมกับดวงอาทิตย์ที่ส่องประกายบนเราผมใช้แขนเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของฉันก่อนที่ฉันจะให้คำตอบเขา
" มี แต่คนน้องจะติดอยู่ในห้องตอนนี้ แต่น้องพร้อมที่จะออกมาช่วย "
" มีเหลืออีกเยอะไหม นางสาวพรรณี คือให้เราเรียน ระยะเวลาที่จะใช้ห้องสมุด บ่ายวันนี้ ฉันจะอยู่ช่วยนายออกมา " โอ้ ! นี้คือเสียงจากสวรรค์ !ผมรีบหันหลังให้เขาและแฟลชเขายิ้มใหญ่
" ดีมาก มีตันของสิ่งเหลือถ้าคุณสามารถช่วยฉันออก . "
ได้รับมาช่วยผมในยามบ่ายจริงๆ เราสองคนเดินกลับไปกลับมาระหว่างสองอาคารประมาณสิบกว่าครั้ง เราก็อยู่ของเรา 9 ครึ่งทริป โทรศัพท์ผมก็ดังขัดจังหวะ และเรา
" ลูกเห็บกับโฮสต์ของเราขออวยพรให้คุณมากมายของซิลเวอร์ คุณมากมายของทองอธิษฐาน ลูกเห็บเพื่อโฮสต์ของเรา ! "
มันไอ้โอม
" คุณต้องการอะไร ? " ฉันพูดใส่โทรศัพท์ที่ฉันถือระหว่างแก้มและไหล่ของฉัน ผมก็หมกมุ่นกับการแบกกล่องของ tambourines แซกโซโฟน , และไมโครโฟนไร้สายบางอย่างที่สโมสรต้องการให้วง
" กลองต้องการปรับ ดังนั้นผมต้องการกุญแจกลองด่วน ! " ลา นี้มักจะมาสั่งฉันอยู่ได้ ! ผมขมวดคิ้ว รอยย่นของฉัน และตอบ " ต่อไปวิ่ง เราก็ออกจากชมรม . . . "
" ไม่ ! เรากำลังทำรอบแรกของ Soundcheck เดี๋ยวนี้ ! " เอ่อ คุณไม่ได้เป็นคนไข้บ้างหรือ ! ฉันเริ่มรำคาญ ( เนื่องจากความร้อน ) แต่ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเถียงกับเขา ก็เลยหันไปหาแทน" หา คุณไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับมา ใช่ ใช่ ผมจะเอากลองคีย์แต่เธอต้องรอหน่อยนะ ฉันวางสายแล้วนะ " ฉันบอกครึ่งหลัง โอม ก่อนจะยัดโทรศัพท์กลับลงไปในกระเป๋ากางเกงและกลับไปที่ชมรมใน F อาคารทันที
" ฉันควรรอ โน ! ! ! " ตะโกนใส่ฉัน แต่ฉันได้รับรีบสั่นศีรษะของฉัน " นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป
ผมอุ้มกล่อง ( ที่ไม่หนักเกินไป ) กลับไปที่ห้องชมรม และปลดล็อกประตู แล้วชั้นจะได้กลองคีย์และเครื่องมืออื่น ๆ ที่เราต้องการ ( เพราะฉันรู้ว่าพวกนั้นจะถามสำหรับพวกเขาในที่สุด ) งั้นผมล็อคห้องเหมือนเมื่อก่อน ยกเว้นมีอะไรที่แตกต่างกันเวลาประมาณนี้ตอนนี้พูนผ่านใกล้เคียง
" เอ๋ ? นั่นอะไรน่ะ โน "
" เหล่านี้จะเรียกว่าเครื่องดนตรี " คำตอบนี้แสดงเป็นตีที่หัวเขา ( ฉันเป็นคนทำเอง )
" น่าขำ แล้วทำไมคุณถึงทำมัน ? "
" เราตั้งค่าสิ่งขึ้นสำหรับคุณ ' เหตุการณ์ในวันพรุ่งนี้ ผมโทษเขา เพราะเขาเป็นคนที่เข้าร่วมในการแข่งขันวันพรุ่งนี้ และไม่ใช่ผม เฮ้ ผมกำลังทำตัวงี่เง่าผมไม่ใช่คนพื้นที่ในเหตุการณ์นี้
" คุณโทษฉันเหรอ ? งั้นคุณต้องการให้ช่วยมั้ย ? มีหลายอย่างที่ต้องถือ ? " คุณมาสายนิดหน่อยมี
" เกือบจะเสร็จแล้ว มันก็โอเค . " การแสดงออกของเขามันมืดไปหน่อย เหมือนคนที่รู้สึกผิด เห็นได้ว่า ผมแบ่งออกเป็นรอยยิ้มขนาดใหญ่และเขยิบเขากับข้อศอกของฉัน " ไม่ต้องเป็นห่วง คุณไม่ต้องเข้าห้องเรียน "
เขายิ้มให้ฉันเล็กๆ ในกลับ มันทำให้หัวใจของฉันรู้สึกเป็นปลื้ม เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผมคือการดูพูลยิ้ม " แต่ผมมาเอาคุณ จันทร์เพ็ญ เชื้อ . คุณแน่ใจว่าคุณสามารถถือ ? "
" เย้ เย้ เย้ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ " ฉันบอกเขาอีกครั้งและเห็นว่าพูนยิ้มกว้างขึ้นอีกคราวนี้
" ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้ผมจะแวะมาวันนี้ คุณจะไปที่โรงยิม , ใช่มั้ย ? "
" อืม " ฉันพยักหน้าที่สูง และผอม ผู้ชาย เขาออกไปกับคลื่นที่จะได้รับสิ่งที่มันสำหรับครู ฉันดีใจที่เห็นยังดูเหมือนจะดีขึ้น สายตาของเขาที่ดูสดใสและมีสีสันดี ค่อยยังชั่ว
* * *
ในที่สุดพวกเราก็เสร็จสิ้นกับการย้ายส่วนที่เหลือของอุปกรณ์ที่จำเป็น และอีกหลายอย่างฉันหวังว่าฉันจะนอนลงกลางโรงยิม ( ที่จริงผมทำไว้แล้ว แต่ก็ p'nont ตะคอกใส่ฉันและกล่าวว่ามันไม่สมควร เขาดึงผมขึ้นนั่งอย่างถูกต้อง ดังนั้นทั้งหมดที่ฉันสามารถทำได้คือการแอบนอนบนม้านั่งในขณะที่ฟังโอม , ศิลปะและเพื่อนๆของฉันทำงานในการทดสอบระบบเสียงกำลังเป็นยิ่งกว่านั้นที่บินและใกล้เคียง ( นี่ ผมก็อาบน้ำ) หลังจากนั้นไม่นาน คนที่นั่งข้างๆฉัน
" คุณเหนื่อย โน " มันได้รับเสียง
" แน่นอน ฉันเหนื่อย ไม่คุณ ? ขอบคุณมากครับ ว่าแต่ . . . " ฉันยกมือของฉันขอบคุณเขาในขณะที่ยังนอนหลับตาด้วยดังนั้นผมจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเขามีชนิดของการแสดงออกบนใบหน้าของเขา อย่างไรก็ตาม ผมได้ยินเสียงหัวเราะของเขานุ่ม
" มันไม่เป็นปัญหา ผมจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ อิอิ" เอ๋ ? !
ฉันเปิดตาของฉันและร่องคิ้วของฉัน ฉันกำลังมองเขาอยู่ แต่เขาไม่ได้มองฉัน สิ่งที่เขาพูดมันยังกวนใจฉัน
" อะ . . . " ขณะที่ผมกำลังจะถามมันได้รับการตัดผมออก
" ผมไม่มีโอกาสใช่มั้ย ? "
เขาพูดเรื่องอะไร ?
" โอกาส ? สำหรับอะไร ?" คำถามของฉันอาจจะดูไร้เดียงสา แต่ฉันเป็นคนแบบนั้น ถึงแม้ว่าผมจะพอเดาได้ว่า เพื่อน ของ ฉันแอบรู้สึก
" โอ้ ไม่เอาน่า คุณแค่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ เขาก็จับได้นะ เขาฉลาดมาก เมื่อคุณเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องบางเรื่อง แต่ก็มีอะไรที่คุณสามารถทำอะไรเกี่ยวกับมัน ฉันรู้สึกเหมือนแกล้งทำไม่รู้เป็นทางออกที่ดีกว่าถึงตาฉันแล้วที่จะปล่อย . . . . . .
" และ คุณต้องการให้ฉันทำเหมือนที่ผมรู้ " ฉันแซวเขาเท่าที่ฉันลุกขึ้นและนั่งลงคุยกับเขา ฉันมองไปข้างหน้า และเราดูเป็นเวทีที่สดเหตุการณ์การประกวดที่ได้รับจะเข้าร่วมพรุ่งนี้ถูกสร้างขึ้นช้า โดยชมรมดนตรีสมาชิก
ได้รับให้ออกถอนหายใจยาวก่อนจะเอื้อมมือมาลูบไหล่ฉันเบา ๆให้
" ผมวางเธอในตำแหน่ง . . . . . . . ยาก ขอโทษ . . . "
" เฮ้ ! ไม่เลย ! ! ! ! อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน " ผมรีบโบกมือของฉันไปรอบ ๆและปฏิเสธ ได้รับจะยิ้มเล็ก ๆก่อน เขายังคงพูด
" . . . . . . . . ไม่รู้จะอธิบายยังไง ผมไม่คิดว่าผมเป็นเกย์ แต่ . . . . . . . เธอนี่น่ารักจริงๆ เฮ้ อย่าเอาความตายจ้องฉันหมายถึง . . . คุณเป็นฉลาดและรู้สึกดี . . . . . . . อยู่ใกล้ๆ เธอ และใบหน้าของคุณทำให้ผมนึกถึงพวกคนจีนยิ้มหน้ากาก เห็นคุณต้องผมสั้น หน้าผากกว้าง ๆมันกับตา ฉัน . . . ชอบที่ . " หือ ? ! ไอ้คุณได้รับ ! คุณพยายามที่จะสารภาพความรู้สึกของคุณ หรือแอบด่าฉัน ? ผมไม่แน่ใจว่ามันคือ ผมตั้งใจจะยิงกลับด้วยการดูถูกแต่แล้วผมสังเกตเห็นว่าเครียดสะสมดู ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเปิดโหมดผมจริงจังด้วย
ผมเก้ๆกังๆของฉันตัดฉวัดเฉวียนเกาหัวสองสามครั้ง เพราะไม่เคยมีใครตรงๆแบบนี้มาก่อน " เอ่อ . . . คุณ . . . . . . . เป็นเพื่อนที่ดีของผม ผมดีใจที่คุณชอบฉัน แต่ . . . . . . . ฉันไม่คิดว่าคุณเป็นแบบนั้น ถ้าฉันทำให้คุณรู้สึกแย่ ผมก็ขอโทษฉัน . . . จะเห็นคุณเป็นแค่เพื่อน ฉันตัดสินใจที่จะให้เขารู้ พิจารณามันไม่มีเหตุผลที่จะให้นำเขา ได้รับเป็นเพื่อนที่ดีกับผม แต่ผมไม่เคยคิดว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Don't tell anyone
- the taught of teaching
- Households tend to seek lower priced pen
- Minyak rambut
- พ่อของฉันนั้นเป็นคนธรรมดาไม่ใช้ผู้วิเศษแ
- Currently, a monthly rent of $12,500 Mex
- The traction boundary condition on the l
- ฉันขอให้แม่ของคุณหายไว และมีสุขภาพแข็งแร
- Other physical symbols of the convergenc
- เด็กดื้อเอ๊ย
- the leader who are have ability than ano
- تشرفنا بزيارت اخونا لؤي الاماره وان شاء
- - Draw, build, design, andcreate things-
- Did you ever had it?
- i'm going to tell you about the places
- WHO
- 실의
- องค์การบริหารส่วนตำบลบึงทองหลาง
- รักฉันแต่ไม่ต้องการฉัน
- คุณมีแฟนแล้ว
- รักฉันแต่ไม่ต้องการฉัน
- ฉันกินยามันทำให้ฉันง่วงนอน
- You should tell me more
- นักวิทยาศาสตร์ชาวสก็อตแลนด์ผู้ค้นพบแบคที
