THE rest of the story need not be s

THE rest of the story need not be shown in action, and indeed, would hardly need telling if our imaginations were not so enfeebled by their lazy dependence on the ready-mades and reach-me-downs of the ragshop in which Romance keeps its stock of "happy endings" to misfit all stories. Now, the history of Eliza Doolittle, though called a romance because of the transfiguration it records seems exceedingly improbable, is common enough. Such transfigurations have been achieved by hundreds of resolutely ambitious young women since Nell Gwynne set them the example by playing queens and fascinating kings in the theatre in which she began by selling oranges. Nevertheless, people in all directions have assumed, for no other reason than that she became the heroine of a romance, that she must have married the hero of it. This is unbearable, not only because her little drama, if acted on such a thoughtless assumption, must be spoiled, but because the true sequel is patent to anyone with a sense of human nature in general, and of feminine instinct in particular.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนเหลือของเรื่องต้องไม่แสดงการกระทำ และแน่นอน แทบไม่ต้องบอกถ้าจินตนาการของเราได้ดังนั้น enfeebled โดย ready-mades และ reach-me-downs ของ ragshop ที่โรแมนติกเก็บสต็อกของของ "การนวด" เพื่อ misfit เรื่องราวทั้งหมดพึ่งของพวกเขาขี้เกียจ ตอนนี้ ประวัติของ Eliza เทิล ว่าที่เรียกว่ารักเนื่องจากการแปรรูปที่บันทึกดูเหมือนเกิดขึ้นเหลือเกิน ทั่วไปพอ ได้รับความ transfigurations ดังกล่าว โดยหลายร้อยของหญิงสาวที่มีความทะเยอทะยานสะท้อนตั้งแต่ Nell Gwynne ตั้งค่าให้ตัวอย่าง โดยน่าคิงส์และควีนส์เล่นในโรงละครซึ่งเธอเริ่มจากการขายส้ม อย่างไรก็ตาม ได้สันนิษฐานในทุกทิศทาง ไม่มีเหตุผลที่ เธอเป็นนางเอกของโรแมนติก ว่า ต้องได้แต่งงานกับพระเอกของมัน นี่คือทนไม่ได้ ไม่ใช่ เพราะละครของเธอเล็กน้อย ถ้าอยู่เช่นการคิดอัสสัมชัญ ต้อง เหลิง แต่เนื่องจากผลสืบเนื่องที่จริงสิทธิบัตรทุกคนกับความรู้สึก ของธรรมชาติของมนุษย์โดยทั่วไป และสัญชาตญาณของผู้หญิงโดยเฉพาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนที่เหลือของเรื่องไม่จำเป็นต้องแสดงให้เห็นในการดำเนินการและแน่นอนแทบจะไม่ต้องบอกถ้าจินตนาการของเราไม่ได้อ่อนแอดังนั้นโดยการพึ่งพาอาศัยกันขี้เกียจของพวกเขาในพร้อม Mades และเข้าถึงฉันดาวน์ของ ragshop ที่โรแมนติกช่วยให้หุ้นของ บริษัท ของ "ความสุขตอนจบ" เพื่อ misfit ทุกเรื่องราว ตอนนี้ประวัติศาสตร์ของ Eliza Doolittle แม้ว่าจะเรียกว่าโรแมนติกเพราะการเปลี่ยนมันดูเหมือนว่าไม่น่าจะเป็นบันทึกเหลือเกินเป็นเรื่องธรรมดาพอ transfigurations ดังกล่าวได้รับความสำเร็จโดยนับร้อยของหญิงสาวที่มีความทะเยอทะยานเฉียบขาดตั้งแต่เนลล์เกวนตั้งพวกเขาตัวอย่างเช่นโดยการเล่นพระราชินีและพระมหากษัตริย์ที่น่าสนใจในโรงละครที่เธอเริ่มจากการขายส้ม แต่ผู้คนในทุกทิศทางได้สันนิษฐานไม่มีเหตุผลอื่น ๆ กว่าที่เธอกลายเป็นนางเอกของความโรแมนติกที่ว่าเธอจะต้องได้แต่งงานกับพระเอกของมัน นี่คือเหลือทนไม่เพียงเพราะละครเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอถ้าการดำเนินการดังกล่าวเป็นสมมติฐานที่ความคิดจะต้องนิสัยเสีย แต่เป็นเพราะผลสืบเนื่องที่แท้จริงคือสิทธิบัตรให้กับทุกคนกับความรู้สึกของธรรมชาติของมนุษย์โดยทั่วไปและสัญชาตญาณของผู้หญิงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่เหลือไม่ต้องแสดงในการกระทำ และแน่นอน แทบจะต้องบอก ถ้าจินตนาการของเราไม่ใช่เพื่อตัดกำลังโดยการพึ่งพาขี้เกียจของพวกเขาใน mades พร้อม และติดต่อผมดาวน์ของ ragshop ที่โรแมนติก ทำให้หุ้นของ " ตอนจบ " มีความสุขกับเรื่องราวประหลาดทั้งหมด ตอนนี้ประวัติศาสตร์ของ Eliza Doolittle แม้ว่าจะเรียกว่าความรัก เพราะการบันทึกมันดูเหมือนไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างยิ่ง เป็นปกติครับ เช่น transfigurations ได้รับความร้อยโดยเฉียบขาดทะเยอทะยานหญิงสาวตั้งแต่เนลล์ กวิน ตั้งไว้อย่างน่าสนใจ โดยการเล่นราชินีและกษัตริย์ในละครที่เธอเริ่มจากการขายส้ม อย่างไรก็ตาม ประชาชนในทุกเส้นทาง มีบอก ไม่มีเหตุผลอย่างอื่นมากกว่าที่เธอกลายเป็นนางเอกของเรื่องโรแมนติก ที่เธอต้องแต่งงานกับพระเอกเลย นี่มันสุดจะทน ไม่เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยของเธอ ถ้าทำเช่นสมมติฐานผิด ต้องถูกทำลาย แต่เพราะผลสืบเนื่องที่แท้จริงคือสิทธิบัตรกับใคร กับความรู้สึกของมนุษย์ทั่วไป และสัญชาตญาณของผู้หญิงโดยเฉพาะ