What's with the fact that these two

What's with the fact that these two lines form their own stanza? Shouldn't they be part of the second stanza?
We don't have a solid lock on Owen's intentions here, of course, but here's what the poem itself tells us: this stanza fits into the rhyme scheme of stanza two.
In fact, it's almost like Owen snapped it off of the second stanza and pushed it down the page a little ways.
Why? Well, for one thing, these two lines bring us out of a past experience (the experience of the gas attack) and into a horrific present.
In some ways, the present is a lot like the past – after all, all our speaker can think about is the gas attack.
In others, however, it's a marked shift in the momentum of the poem.
We can't think of the dying soldier as part of the past, if only because he plays such a huge role in our speaker's present.
"All" his dreams have been taken over by a nightmarish memory of the gas attack.
Notice now how the speaker seems to be directly involved in the man's suffering: in lines 14-15, watching through "dim" light as his comrade goes down.
By the time we get to line 16, however, the other soldier "plunges" directly at our speaker. Moreover, the helplessness of our speaker takes center stage.
He can't do anything. He can only replay the horrors of the scene, turning them over and over in his mind.
It's almost as if using the word "drowning" at the end of line 15 triggered our speaker's memory, making him re-hash the horrors that he's witnessed.
"Drowning" occurs again in line 17. In fact, it actually rhymes with itself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีอะไรกับความจริงที่ว่าทั้งสองสายในรูปแบบบทของตัวเองหรือไม่ ?
ไม่ควรที่จะเป็นส่วนหนึ่งของบทที่สองเราไม่ได้มีการล็อคที่มั่นคงในความตั้งใจของโอเว่นที่นี่แน่นอนแต่นี่คือสิ่งที่บทกวีของตัวเองบอกเรา:.
บทนี้ควรเป็นรูปแบบการสัมผัสของบทที่สองในความเป็นจริงมันเกือบจะเหมือนโอเว่น snapped มันออกของบทที่สองและผลักมันลงหน้าวิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ . the
ทำไม? ดีสำหรับสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองสายนำเราออกมาจากประสบการณ์ที่ผ่านมา (ประสบการณ์ของการโจมตีก๊าซ) และเป็นปัจจุบันที่น่ากลัว.
ในบางวิธีปัจจุบันเป็นจำนวนมากเช่นที่ผ่านมา - หลังจากทั้งหมดลำโพงของเราสามารถ คิดเกี่ยวกับการโจมตีก๊าซ.
ในคนอื่น ๆ แต่ก็มีการเปลี่ยนแปลงการทำเครื่องหมายในโมเมนตัมของบทกวี.
เราไม่สามารถคิดว่าทหารตายเป็นส่วนหนึ่งของอดีตที่ผ่านมาถ้าเพียงเพราะเขาเล่นดังกล่าวมีบทบาทอย่างมากในลำโพงของเรา . ปัจจุบัน
"ทั้งหมด" ความฝันของเขาได้รับการครอบงำโดยความทรงจำที่น่าหวาดเสียวของการโจมตีก๊าซ.
แจ้งให้ทราบว่าขณะนี้ลำโพงดูเหมือนว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงในความทุกข์ของมนุษย์: ในวันที่ 14-15 สายดูผ่าน "มืด" แสงเป็นเพื่อนของเขา ไปลง.
โดยเวลาที่เราจะไปสาย 16 แต่ทหารคนอื่น "ถาโถม" โดยตรงที่ลำโพงของเรา นอกจากนี้ยังทำอะไรไม่ถูกของลำโพงของเราใช้เวทีกลาง.
เขาไม่สามารถทำอะไร เขาสามารถเล่นความน่าสะพรึงกลัวของสถานที่เกิดเหตุที่เปลี่ยนพวกเขามากกว่าในใจของเขา.
มันเกือบจะเป็นถ้าใช้คำว่า "จมน้ำ" ที่ท้ายบรรทัด 15 เรียกหน่วยความจำลำโพงของเราทำให้เขาอีกครั้งกัญชาน่าสะพรึงกลัวที่เขาเห็น .
"จมน้ำ" เกิดขึ้นอีกครั้งในบรรทัดที่ 17 ในความเป็นจริงมันบ๊องจริงด้วยตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกิดอะไรกับความจริงที่ว่าทั้งสองเส้นรูปแบบบทหนึ่งของพวกเขาเอง พวกเขาไม่ควรเป็นส่วนหนึ่งของบทหนึ่งวินาที
เราไม่ได้มีการล็อคแข็งบนโอเว่นความตั้งใจที่นี่แน่นอน แต่นี่คือสิ่งที่กลอนตัวเองบอกเรา : ฉันท์นี้เหมาะกับแผนสัมผัสของฉันท์ 2 .
ในความเป็นจริง มันเกือบจะเหมือนโอเว่นหลุดจากฉันท์ที่สองและผลักมันลงหน้าเล็กน้อยวิธี
ทำไม ? อืมสำหรับสิ่งหนึ่ง , สองบรรทัดนี้พาเราออกไปจากประสบการณ์ที่ผ่านมา ( ประสบการณ์ของก๊าซโจมตี ) และเป็นปัจจุบันที่น่ากลัว .
ในบางวิธี ปัจจุบัน เป็นเหมือนอดีต–หลังจากทั้งหมด ลำโพงของเรา ทุกคนสามารถคิดเป็นแก๊สโจมตี .
ในผู้อื่น อย่างไรก็ตาม มัน เปลี่ยนเครื่องหมายในโมเมนตัมของบทกวี .
เราไม่สามารถคิดชีวิตทหารเป็นส่วนหนึ่งของอดีตถ้าเพียงเพราะเขาเล่นดังกล่าวมีบทบาทใหญ่ในลำโพงปัจจุบันของเรา .
" ทั้งหมด " ความฝันของเขาได้ถูกยึดโดยความน่าหวาดเสียวของก๊าซโจมตี .
สังเกตเห็นแล้วลำโพงน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงในทุกข์ของมนุษย์ : ในบรรทัดที่ 14 , ดูผ่าน " สลัวแสง " เป็นสหายของเขา ไปลง
โดยเวลาที่เราได้สาย 16 , อย่างไรก็ตาม , ทหารอื่น ๆ " พุ่ง " โดยตรงที่ลำโพงของเรานอกจากนี้ หมดหนทางลําโพงของเราจะใช้เวลาเวทีกลาง .
ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาสามารถเล่นในความน่ากลัวของฉากเปิดมันกว่าและมากกว่าในใจของเขา .
มันเกือบจะเป็นถ้าใช้คำว่า " จมน้ำ " ที่ท้ายบรรทัด 15 เรียกหน่วยความจำลำโพงของเรา ทำให้เขาเป็น hash ความน่ากลัวที่เขาเห็น .
" จมน้ำ " เกิดขึ้นอีกครั้งในบรรทัดที่ 17 ในความเป็นจริง มันคล้องจองกับตัวมันเอง