Yang Chen felt that autumn was appr

Yang Chen felt that autumn was approaching, and nodded in agreement.



Right at this time, two men in suits suddenly ran over from one side of the cinema complex, and bowed to TangTang in sync.



“Miss, we’ve finally found you, please return with us.” One man respectfully said.



TangTang creased her brows, “Did my father send you guys?”



“That’s right, Master is already waiting for you, please don’t make things difficult for us.”



TangTang looked at Yang Chen with an awkward expression, “Uncle……”



“It’s alright, I’ll send you back and have dinner at home.” Said Yang Chen, he then turned to the two men and said, “Lead the way.”



The two men looked at each other in the eye, and made a ‘this way’ hand gesture.



TangTang curiously looked at Yang Chen, then happily nodded.



One man stood at the front and the other at the back, TangTang hugged onto Yang Chen’s arm, and followed into an alley behind the cinema complex. The gloomy and cold alley was very dark, and cold wind constantly blew into it. TangTang was unable to stay calm as she said angrily, “How are you guys leading the way!? What are we going through an alley for?”



The man in front suddenly stopped walking, and turned around expressionlessly. His face seemed extremely pale in the dark alley. A pair of dull and dark eyes stared straight at the two.



The man behind them also stopped, and stared straight at the two of them.



At this moment, within the dark alley, there wasn’t anybody else nearby. The emptiness made it feel very remote.



TangTang was stunned, she wore a blank face, unable to understand what was going on.



“TangTang.” Yang Chen gently asked, “Do you recognize the two of them?”



“I don’t……” TangTang replied, “My dad has many people like this by his side, so it’s normal that I don’t recognize them, perhaps they are new.”



Yang Chen smiled and said, “Yet you followed them out like this, being this silly isn’t like you.”



“What can I do about that……” TangTang pouted, then reprimanded the two men, “Why did you stop, go on!”



The moment those words were spoken, the two men who hadn’t made a move suddenly charged forward. Their bodies darted forth towards Yang Chen like arrows!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Yang Chen รู้สึกว่า ฤดูใบไม้ร่วงใกล้ และเลยต้องตกลง อยู่ในเวลานี้ ผู้ชายสองคนในชุดก็วิ่งผ่านจากด้านหนึ่งของอาคารโรงภาพยนตร์ และโค้งคำนับให้ TangTang ซิงค์ "พลาด เราก็พบคุณ โปรดกลับกับเรา" ชายคนหนึ่งกล่าวว่า กราบ TangTang รอยคิ้วของเธอ คุณพ่อ ส่งพวกคุณ" "ใช่ หลักแล้วรอให้คุณ กรุณาอย่าทำให้สิ่งที่ยากสำหรับเรา" TangTang มอง Yang Chen ด้วยนิพจน์อึดอัดใจ "ลุง..." "ก็ไม่เป็นไร จะส่งคุณกลับ และรับประทานอาหารเย็นที่บ้าน" Yang Chen กล่าวว่า เขาแล้วหันไปสองคน และกล่าว ว่า "นำทาง" สองคนมองกันตา และทำมือ 'แบบนี้' ท่าทาง TangTang ซอกแซกมอง Yang Chen แล้วมีความสุขเลยต้อง ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านหน้าและด้านหลังอีก TangTang ทุกกอดลงบนแขน Yang Chen และตามเข้าไปในซอยหลังโรงภาพยนตร์ซับซ้อน ซอยเย็น และมืดมนมืดมาก และลมเย็นพัดตลอดเวลาลงไป TangTang ไม่สามารถสงบเธอกล่าวด้วยความโกรธ "วิธีพวกคุณนำวิธี สิ่งเราจะผ่านซอยสำหรับ คนหน้าก็หยุดเดิน และหัน expressionlessly ใบหน้าของเขาดูเหมือนอ่อนมากในตรอกมืด คู่ของตา หมองจ้องตรงที่สอง คนอยู่เบื้องหลังพวกเขายังหยุด และจ้องตรงไปที่สองของพวกเขา ขณะนี้ ภายในตรอกมืด ไม่มีใครอื่นที่ใกล้เคียงกัน ความว่างเปล่าทำให้ความรู้สึกไกลมาก TangTang เสร็จ เธอสวมหน้าเปล่า ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น "TangTang" Yang Chen เบา ๆ ถาม "คุณรู้จักเขาทั้งสอง" "ไม่..." TangTang ตอบ "พ่อมีคนนี้เคียงข้างเขา ดังนั้นจึงเป็นปกติที่ฉันไม่รู้จักพวกเขา บางทียังใหม่" Yang Chen ยิ้ม และกล่าวว่า "ยังคุณตามออกมาเช่นนี้ การนี้โง่ไม่เหมือนคุณ" "อะไรเกี่ยวกับที่..." TangTang pouted แล้วตำหนิคนที่สอง "ทำไมคุณไม่หยุด ไป" ขณะที่คำเหล่านั้นมาพูด ผู้ชายสองคนที่ไม่ได้ทำการย้ายก็คิดไปข้างหน้า ร่างกายพุ่งตัวตามมาต่อ Yang Chen เช่นลูกศร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หยางเฉินรู้สึกว่าฤดูใบไม้ร่วงถูกใกล้และพยักหน้าในสัญญา



ที่เหมาะสมในเวลานี้ชายสองคนในชุดสูทจู่ ๆ ก็วิ่งมาจากด้านใดด้านหนึ่งของอาคารโรงภาพยนตร์และโค้งคำนับให้ Tangtang ในซิงค์



"มิสเราได้พบในที่สุดคุณโปรดกลับกับเรา." ชายคนหนึ่งกล่าวว่ากราบ



Tangtang จีบคิ้วของเธอว่า "พ่อของฉันส่งพวกคุณ?"



"ที่เหมาะสมปริญญาโทที่มีอยู่แล้วรอให้คุณโปรดอย่าทำให้สิ่งที่ยากสำหรับเรา."



Tangtang มองที่เฉินหยางกับการแสดงออกที่น่าอึดอัดใจ "ลุง ...... "



" มันไม่เป็นไรฉันจะส่งคุณกลับมาและรับประทานอาหารเย็นที่บ้าน. "กล่าวว่าหยางเฉินแล้วเขาก็หันไปทั้งสองคนและกล่าวว่า" นำไปสู่วิธีการที่. "



ทั้งสองคนมองหน้ากันในตาและ ทำ 'แบบนี้' สัญญาณมือ



Tangtang มองอยากรู้อยากเห็นที่เฉินหยางแล้วพยักหน้าอย่างมีความสุข



ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านหน้าและด้านอื่น ๆ ที่ด้านหลัง Tangtang กอดบนแขนหยางเฉินและตามเข้าไปในซอยที่อยู่เบื้องหลังที่ซับซ้อนในโรงภาพยนตร์ด้วย ซอยมืดมนและเย็นมืดมากและลมหนาวพัดอย่างต่อเนื่องเป็นมัน Tangtang ไม่สามารถที่จะอยู่ในความสงบขณะที่เธอกล่าวด้วยความโกรธ "วิธีการที่พวกคุณนำวิธีการ !? สิ่งที่เราจะผ่านซอยหา? "



คนที่อยู่ข้างหน้าก็หยุดเดินและหันไปรอบ ๆ expressionlessly ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะอ่อนมากในซอยมืด คู่ของดวงตาหมองคล้ำและสีเข้มจ้องมองตรงไปที่สอง



คนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขายังหยุดและจ้องมองตรงไปที่สองของพวกเขา



ขณะนี้ภายในซอยมืดไม่มีใครอื่นที่ใกล้เคียง ความว่างเปล่าทำให้มันรู้สึกห่างไกลมาก



Tangtang ตะลึงเธอสวมใบหน้าว่างเปล่าไม่สามารถที่จะเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น



"Tangtang." หยางเฉินเบา ๆ ถามว่า "คุณรู้จักสองของพวกเขา?"



"ผมไม่ได้ ...... " Tangtang ตอบว่า "พ่อของฉันมีคนจำนวนมากเช่นนี้โดยด้านข้างของเขาดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ฉันทำไม่ได้ รู้จักพวกเขาบางทีพวกเขาอาจจะเป็นคนใหม่. "



หยางเฉินยิ้มและกล่าวว่า" แต่คุณทำตามพวกเขาออกมาเช่นนี้เป็นโง่นี้จะไม่ชอบคุณ. "



" ฉันจะทำอะไรเกี่ยวกับว่า ...... "Tangtang pouted แล้วตำหนิ ชายสองคน "คุณไม่หยุดทำไมไปใน!"



ขณะที่คำเหล่านั้นถูกพูดทั้งสองคนที่ไม่ได้ทำไปเรียกเก็บกึกไปข้างหน้า ร่างกายของพวกเขาพุ่งออกมาต่อหยางเฉินเหมือนลูกศร!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หยางเฉิน รู้สึกว่าฤดูใบไม้ร่วงเป็นใกล้และพยักหน้าอย่างเห็นด้วยใช่ในเวลานี้ ชายสองคนในชุดสูทก็วิ่งผ่านจากด้านหนึ่งของโรงหนัง และโค้งให้ tangtang ในซิงค์" คุณหนู ในที่สุดเราก็เจอท่าน ได้โปรดกลับไปกับพวกเรา " คนหนึ่งด้วยความเคารพว่าtangtang รอยย่นคิ้วของเธอ " พ่อฉันส่งมาให้พวกเธอ "" ใช่แล้ว มันรอคุณอยู่แล้ว อย่าให้สิ่งที่ยากสำหรับเรา "tangtang มองหยางเฉินด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน " ลุง . . . . . . . "" ไม่เป็นไรครับ ผมจะส่งคุณกลับมาทานข้าวที่บ้าน กล่าวว่า หยาง เฉิน เขาก็หันไปทางชายสองคนและกล่าวว่า , " นำทาง "ชายสองคนมองสบตากัน และทำ " แบบนี้ " มือท่าทางtangtang ซอกแซกมองหยางเฉินแล้วมีความสุข พยักหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าและที่หลัง tangtang กอดลงบนแขนของหยางเฉิน และตามเข้าไปในซอยหลังโรงหนัง . มืดมนและเย็นตรอกมืดมากแล้ว ลมเย็นพัดเข้ามาตลอดเวลาเลย tangtang ไม่สามารถใจเย็นอย่างที่เธอพูดด้วยความโกรธ " ทำไมพวกเธอนำทาง ! ? แล้วพวกเราจะผ่านตรอกแคบ ? "ผู้ชายข้างหน้าก็หยุดเดินและหันกลับ expressionlessly . ใบหน้าของเขาดูซีดมากนะ ในตรอกมืด คู่ของทึบและมืด ดวงตาจ้องตรงไปที่สองคนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาก็หยุดและจับจ้องตรงมาที่พวกเขาสองคนณ เวลานี้ ภายในตรอกมืด ไม่ได้มีใครใกล้เคียง ความว่างเปล่าทำให้รู้สึกไกลมากtangtang ตะลึง เธอใส่เป็นหน้าว่างเปล่า ไม่สามารถว่าเกิดอะไรขึ้น" tangtang " หยางเฉินเบาๆ ถามว่า " คุณรู้จักพวกเขาสองคน "" ผมไม่ . . . . . . . " tangtang ตอบว่า " พ่อหลายคนแบบนี้โดยด้านข้างของเขา ดังนั้นมันเป็นเรื่องปกติที่ฉันไม่รู้จักพวกเขา บางทีพวกเขากำลังใหม่หยางเฉินยิ้มและกล่าวว่า " แต่คุณตามพวกเขาออกมาแบบนี้ นี่โง่ไม่เหมือนคุณ "" ฉันสามารถทำอะไรเกี่ยวกับมัน . . . . . . . " tangtang ยื่น จากนั้นตำหนิ ผู้ชาย 2 คน " ทำไมคุณหยุดเถอะ ! "ช่วงเวลาที่คำพูด ผู้ชายสองคนที่ยังไม่ได้ย้ายก็คิดไปข้างหน้า ร่างกายเคลื่อนไหว ออกมาต่อหยางเฉิน เช่น ธนู