The first shot is a close up of Abr

The first shot is a close up of Abramovic looking upward and holding a large onion. Her fingernails are painted bright red, just like her lips. Slowly she brings the onion closer to her mouth, taking a large bite from it and beginning to chew. Her voice-over keeps repeating the following as she devours the onion: 'I'm tired of changing planes so often, waiting in the waiting rooms, bus stations, train stations, airports. I am tired of waiting for endless passport controls. Fast shopping in shopping malls. I am tired of more career decisions: museum and gallery openings, endless receptions, standing around with a glass of plain water, pretending that I am interested in conversation. I am tired of my migraine attacks. Lonely HOTEL room, room service, long istance telephone calls, bad TV movies. I am tired of always falling in love with the wrong man. I am tired of being ashamed of my nose being too big, of my ass being too large, ashamed about the war in Yugoslavia. I want to go away. Somewhere so far that I'm unreachable, by telephone or fax. I want to get old, really, really old, so that nothing matters any more. I want to understand and see clearly what is behind all of us. I want not to want anymore.' As she is complaining, Abramovic is noticeably agitated by eating the raw onion. Her eyes are tearing up, her saliva is dripping out of her mouth as her lipstick is rubbed off and bits of onion layers stick to her face. Her chewing is slowing down, but she continues to take ferocious bites from the onion while the voice-over continues. In certain respects, 'The Onion' shows familiarities with early performances like 'Art must be Beautiful, Artists must be Beautiful', in which Abramovic is violently brushing her hair and face while reciting the title of the piece. As the early performances revolve around mental and physical limits of pain, 'The Onion' resumes Marina's dedication to idea of the inseparability of body and mind by challenging apparent limitations of physical stamina. The video is also part of the 16-channel installation 'Video Portrait Gallery' (Abramovic 1975-2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยิงครั้งแรกเป็นการปิดค่าของ Abramovic มองขึ้น และกดหัวหอมใหญ่ เล็บของเธอเป็นสีแดงสดใส เช่นเดียวกับริมฝีปากของเธอ ช้า ๆ เธอนำหอมใกล้ปากของเธอ การกัดขนาดใหญ่ออก และเริ่มต้นเพื่อการ Voice-over เธอเก็บซ้ำต่อไปนี้เป็นหัวหอมสังหารเธอ: "ฉันเบื่อเปลี่ยนเครื่องบินบ่อย รอในห้องรอ สถานีขนส่ง สถานีรถไฟ สนามบิน ฉันเหนื่อยกับการรอคอยสำหรับควบคุมหนังสือเดินทางที่สิ้นสุด อย่างรวดเร็วในการช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้า ฉันเบื่ออาชีพมากกว่าการตัดสินใจ: เปิดพิพิธภัณฑ์และแกลอรี่ ต้อนรับโคตร ยืนใกล้กับแก้วน้ำธรรมดา อ้างว่า ฉันมีความสนใจในการสนทนา ฉันเบื่อฉันโจมตีไมเกรน โลนลี่ห้อง บริการ โทรศัพท์ istance ยาว ภาพยนตร์ทีวีเสีย ฉันเบื่ออยู่เสมอในความรักกับคนไม่ถูกต้อง ฉันเบื่อละอายของจมูกจะใหญ่เกินไป ของตูดของฉันมีขนาดใหญ่เกินไป ละอายใจเกี่ยวกับสงครามในยูโกสลาเวีย อยากจะไป ไหนไกลว่า ฉันถึง โทรศัพท์หรือโทรสาร ต้องการรับเก่า จริง ๆ จริง ๆ เก่า ที่ไม่เป็นเรื่องอีก อยากจะเข้าใจ และเห็นอย่างชัดเจนว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังทั้งหมดของเรา อยากไม่ต้องอีกต่อไป ' เป็นเธอจะบ่น Abramovic จะเห็นได้ชัดนั้นกระตุ้นทำ ด้วยการกินหัวหอมดิบ ตาของเธอจะฉีกขาดขึ้น น้ำลายเธอซิบ ๆ ออกมาจากปากของเธอเป็นลิปสติกของเธอ rubbed ปิด และบิตของหอม ชั้นติดใบหน้าของเธอ เธอบดเคี้ยวจะชะลอตัวลง แต่เธอยังคงจะกัดหัวหอมชายฉกรรจ์ในขณะที่ยังคงการ voice-over บางประการ 'เดอะหอม' แสดงชอบ familiarities กับแสดงช่วง 'ศิลปะต้องสวย ศิลปินต้องสวย' ที่ Abramovic เป็นโหงแปรงผมและใบหน้าของเธอในขณะที่อ่านเรื่องของชิ้นส่วน เป็นการแสดงก่อนวิงจำกัดทางกายภาพ และจิตใจของความเจ็บปวด 'เดอะหอม' ดำเนินต่อมารีอุทิศตนเพื่อความคิดของ inseparability ของร่างกายและจิตใจ โดยท้าทายข้อจำกัดที่ชัดเจนของความแข็งแกร่งทางกายภาพ วิดีโอเป็นส่วนหนึ่งของการติดตั้งช่อง 16 'วิดีโอภาพ Gallery' (Abramovic 1975-2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

The first shot is a close up of Abramovic looking upward and holding a large onion. Her fingernails are painted bright red, just like her lips. Slowly she brings the onion closer to her mouth, taking a large bite from it and beginning to chew. Her voice-over keeps repeating the following as she devours the onion: 'I'm tired of changing planes so often, waiting in the waiting rooms, bus stations, train stations, airports. I am tired of waiting for endless passport controls. Fast shopping in shopping malls. I am tired of more career decisions: museum and gallery openings, endless receptions, standing around with a glass of plain water, pretending that I am interested in conversation. I am tired of my migraine attacks. Lonely by Apps Hat" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">HOTEL room, room service, long istance telephone calls, bad TV movies. I am tired of always falling in love with the wrong man. I am tired of being ashamed of my nose being too big, of my ass being too large, ashamed about the war in Yugoslavia. I want to go away. Somewhere so far that I'm unreachable, by telephone or fax. I want to get old, really, really old, so that nothing matters any more. I want to understand and see clearly what is behind all of us. I want not to want anymore.' As she is complaining, Abramovic is noticeably agitated by eating the raw onion. Her eyes are tearing up, her saliva is dripping out of her mouth as her lipstick is rubbed off and bits of onion layers stick to her face. Her chewing is slowing down, but she continues to take ferocious bites from the onion while the voice-over continues. In certain respects, 'The Onion' shows familiarities with early performances like 'Art must be Beautiful, Artists must be Beautiful', in which Abramovic is violently brushing her hair and face while reciting the title of the piece. As the early performances revolve around mental and physical limits of pain, 'The Onion' resumes Marina's dedication to idea of the inseparability of body and mind by challenging apparent limitations of physical stamina. The video is also part of the 16-channel installation 'Video Portrait Gallery' (Abramovic 1975-2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นัดแรกจะปิดขึ้นของราโมวิชมองขึ้นและถือต้นหอมใหญ่ เล็บที่ทาสีแดง เหมือนริมฝีปาก เธอค่อยๆนำหอมใกล้ปาก เคี้ยวขนาดใหญ่จากมันและเริ่มเคี้ยว เสียงเธอยังคงย้ำต่อไปขณะที่เธอ devours หัวหอม : ' ฉันเหนื่อยกับการเปลี่ยนเครื่องบินบ่อยมาก รอในห้องรอ สถานีรถบัสสถานีรถไฟ , สนามบิน ฉันเหนื่อยกับการรอคอยสำหรับการควบคุมหนังสือเดินทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด รวดเร็วช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้า ฉันเหนื่อยใจอาชีพเพิ่มเติม : พิพิธภัณฑ์และหอศิลป์ช่องไม่มีที่สิ้นสุดรับรองยืนด้วยน้ำธรรมดา 1 แก้ว ทำเป็นว่า ฉันสนใจในการสนทนา ฉันเหนื่อยของการโจมตีไมเกรนของฉัน เหงาห้อง บริการอาหารในห้องพัก , บริการนาน istance โทรศัพท์หนังทีวีไม่ดี ฉันเหนื่อยที่มักจะตกหลุมรักผิดคน ฉันเหนื่อยที่จะอายจมูกก็ใหญ่ ก้นก็ใหญ่ อายเกี่ยวกับสงครามในยูโกสลาเวีย . ฉันต้องการไป ที่ๆไกลจนผมไม่สามารถเข้าถึงได้ โดยทางโทรศัพท์หรือโทรสาร ฉันต้องการได้รับเก่าจริงๆ เก่า จริงๆ แล้วไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้วฉันต้องการที่จะเข้าใจและเห็นชัดๆ ว่าเป็นฝีมือของพวกเรา ฉันต้องการที่จะไม่ต้องอีกต่อไป . ' เธอบ่น ราโมวิชจะเห็นได้ชัดปั่นป่วน โดยกินหัวหอมดิบ ตาของเธอฉีกขาดขึ้น น้ำลายก็หยดออกมาจากปากของเธอเป็นลิปสติกของเธอลูบออกและบิตของชั้นหัวหอมติดหน้าเธอ เธอเคี้ยวให้ช้าลงแต่เธอยังคงใช้คำรุนแรงจากหัวหอม ในขณะที่เสียงต่อไป ในบางเคารพ ' หัวหอม ' แสดงที่คุ้นเคยกับต้นการแสดงศิลปะต้องสวยงาม ศิลปินต้องสวยงาม ' ซึ่งในราโมวิชเป็นอย่างรุนแรงแปรงผมของเธอและใบหน้าในขณะที่ท่องชื่อของชิ้นส่วน เป็นการแสดงหมุนรอบจิต และทางกายภาพที่ จำกัด ของความเจ็บปวด' หอม ' ประวัติย่อ มาริน่า การคิดของ inseparability ของร่างกาย และจิตใจ โดยแจ้งข้อท้าทายความแข็งแกร่งทางกายภาพ วิดีโอเป็นส่วนหนึ่งของ 16 ช่องติดตั้งวิดีโอภาพหอศิลป์ ' ( ราโมวิช 1975-2002 )