4.2 The State party further observe

4.2 The State party further observes that in order to avoid making it an offence to manifest an opinion ("délit d'opinion"), the legislature chose to determine precisely the material element of the offence, by criminalizing only the negation ("contestation"), by one of the means enumerated in article 23 of the law on the Freedom of the Press of 1881, of one or several of the crimes against humanity in the sense of article 6 of the Statute of the International Military Tribunal. The role of the judge seized of allegations of facts that might be subsumed under the new law is not to intervene in an academic or an historical debate, but to ascertain whether the contested publications of words negate the existence of crimes against humanity recognized by international judicial instances. The State party points out that the law of 13 July 1990 was noted with appreciation by the Committee on the Elimination of Racial Discrimination in March 1994.

4.3 The State party submits that the communication is inadmissible on the basis of non-exhaustion of domestic remedies in so far as the alleged violation of Mr. Faurisson's freedom of expression is concerned, as he did not appeal his case to the Court of Cassation. It recalls the Committee's jurisprudence that mere doubts about the effectiveness of available remedies do not absolve an author from availing himself of them. Furthermore, it contends that there is no basis for the author's doubt that recourse to the Court of Cassation could not provide him with judicial redress.

4.4 In this context, the State party notes that while the Court of Cassation indeed does not examine facts and evidence in a case, it does ascertain whether the law was applied correctly to the facts, and can determine that there was a violation of the law, of which the Covenant is an integral part (art, 55 of the French Constitution of 4 June 1958). Article 55 stipulates that international treaties take precedence over domestic laws, and according to a judgment of the Court of Cassation of 24 May 1975, domestic laws contrary to an international treaty shall not be applied, even if the internal law was adopted after the conclusion of the treaty. Thus, the author remained free to invoke the Covenant before the Court of Cassation, as the Covenant takes precedence over the law of 13 July 1990.

4.5 As to the costs of an appeal to the Court of Cassation, the State party notes that pursuant to articles 584 and 585 of the Code of Criminal Procedure, it is not mandatory for a convicted person to be represented by counsel before the Court of Cassation. Furthermore, it observes that legal aid would be available to the author, upon sufficiently motivated request, in accordance with the provisions of Law 91-647 of 10 July 1991 (especially para. 10 thereof). The author did not file any such request, and in the absence of information about his financial resources, the State party contends that nothing would allow the conclusion that an application for legal aid, had it been filed, would not have been granted.

4.6 Concerning the alleged violation of article 14, paragraph 7, the State party underlines that the principle of "ne bis in idem" is firmly anchored in French law, which has been confirmed by the Court of Cassation in numerous judgments (see in particular article 6 of the Code of Criminal Procedure).

4.7 Thus, if new complaints and criminal actions against the author were entertained by the courts, for facts already judged by the Court of Appeal of Paris on 9 December 1992, then, the State party affirms, the prosecutor and the court would have to invoke, ex officio, the principle of "non bis in idem" and thereby annul the new proceedings.

4.8 The State party dismisses the author's allegation that he was a target of other criminal procedures based on the same facts as manifestly abusive, in the sense that the sole existence of the judgment of 9 December 1992 is sufficient to preclude further prosecution. In any event, the State party argues that Mr. Faurisson failed to produce any proof of such prosecution.

5.1 In his comments on the State party's submission, the author argues that the editor-in-chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, did appeal to the Court of Cassation; on 20 December 1994, the Criminal Chamber of the Court of Cassation dismissed the appeal. The author was informed of this decision by registered letter of 21 February 1995 from the Registry of the Court of Appeal of Paris.

5.2 Mr. Faurisson reiterates that assistance of legal counsel in proceedings before the Court of Cassation is, if not necessarily required by law, indispensable in practice: if the Court may only determine whether the law was applied correctly to the facts of a case, the accused must have specialized legal knowledge himself so as to follow the hearing. On the question of legal aid, the author simply notes that such aid is generally not granted to individuals with the salary of a university professor, even if this salary is, in his own situation, severely reduced by an avalanche of fines, punitive damages and other legal fees.

5.3 The author observes that he invokes less a violation of the right to freedom of expression, which does admit of some restrictions, but of his right to freedom of opinion and to doubt, as well as freedom of academic research. The latter, he contends, may not, by its very nature, be subjected to limitations. However, the Law of 13 July 1990, unlike comparable legislation in Germany, Belgium, Switzerland or Austria, does limit the freedom to doubt and to carry out historical research in strict terms. Thus, it elevates to the rank of infallible dogma the proceedings and the verdict of the International Military Tribunal sitting at Nuremberg. The author notes that the proceedings of the Tribunal, its way of collecting and evaluating evidence, and the personalities of the judges themselves have been subjected to trenchant criticism over the years, to such an extent that one could call the proceedings a "mascarade" (... "la sinistre et déshonorante mascarade judiciaire de Nuremberg").

5.4 The author dismisses as absurd and illogical the ratio legis adduced by the State party, in that it even prohibits historians from proving, rather than negating, the existence of the Shoah or the mass extermination of Jews in the gas chambers. He contends that in the way it was drafted and is applied, the law endorses the orthodox Jewish version of the history of the Second World War once and for all.

5.5 As to the alleged violation of article 14, paragraph 7, the author reaffirms that one and the same interview published in one and the same publication resulted in three (distinct) proceedings before the

XVIIth Criminal Chamber of the Tribunal de Grande Instance of Paris. These cases were registered under the following registry codes: (1) P. 90 302 0325/0; (2) P. 90 302 0324/1; and (3) P. 90 271 0780/1. On 10 April 1992, the Tribunal decided to suspend the proceedings in as much as the author was concerned for the last two cases, pending a decision on the author's appeal against the judgment in the first case. The proceedings remained suspended after the judgment of the Court of Appeal, until the dismissal of the appeal filed by the journal Le Choc du Mois by the Court of Cassation on 20 December 1994. Since then, the procedure in the last two cases has resumed, and hearings took place on 27 January and 19 May 1995. Another hearing was scheduled for 17 October 1995.

The Committee's admissibility decision

6.1 During its fifty-fourth session, the Committee considered the admissibility of the communication. It noted that, at the time of the submission of the communication on 2 January 1993, the author had not appealed the judgment of the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber) of 9 December 1992 to the Court of Cassation. The author argued that he did not have the means to secure legal representation for that purpose and that such an appeal would, at any rate, be futile. As to the first argument, the Committee noted that it was open to the author to seek legal aid, which he did not. As to the latter argument the Committee referred to its constant jurisprudence that mere doubts about the effectiveness of a remedy do not absolve an author from resorting to it. At the time of submission, therefore, the communication did not meet the requirement of exhaustion of domestic remedies set out in article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol. In the meantime, however, the author's co-accused, the Editor-in-Chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, had appealed to the Court of Cassation, which, on 20 December 1994, dismissed the appeal. The judgment delivered by the Criminal Chamber of the Court of Cassation reveals that the court concluded that the law was applied correctly to the facts, that the law was constitutional and that its application was not inconsistent with the French Republic's obligations under international human rights treaties, with specific reference to the provisions of article 10 of the European Convention on Human Rights, which provisions protect the right to freedom of opinion and expression in terms which are similar to the terms used in article 19 of the International Covenant on Civil and Political Rights for the same purpose. In the circumstances, the Committee held that it would not be reasonable to require the author to have recourse to the Court of Cassation on the same matter. That remedy could no longer be seen as an effective remedy within the meaning of article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol, i.e. a remedy that would provide the author with a reasonable prospect of judicial redress. The communication, therefore, no longer suffered from the initial bar of non-exhaustion of domestic remedies, in so far as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4.2 รัฐภาคีเพิ่มเติมพิจารณาว่า เพื่อหลีกเลี่ยงการกระทำที่ผิดรายการความเห็น ("délit d'opinion"), ทูลเกล้าทูลกระหม่อมเลือกพิจารณาตรงองค์ประกอบวัสดุของคดีความผิด โดยความผิดทางอาญาเท่านั้นที่ปฏิเสธ ("contestation"), ตามวิธีที่ระบุในบทความ 23 ของกฎหมายว่าด้วยเสรีภาพสื่อมวลชนของ 1881 หนึ่ง หรือหลายของอาชญากรรมต่อมนุษยชาติในแง่ของบทความที่ 6 พระราชบัญญัติที่ประเทศหนึ่ง ศาลทหาร บทบาทของผู้พิพากษายึดของข้อกล่าวหาข้อเท็จจริงที่อาจ subsumed ภายใต้กฎหมายใหม่จะไม่ เข้าแทรกแซงในการศึกษาหรือการอภิปรายทางประวัติศาสตร์ แต่ จะตรวจว่า สิ่งพิมพ์ระหว่างคำยกเลิกการดำรงอยู่ของอาชญากรรมต่อมนุษยชาติรู้จักอย่างยุติธรรมนานาชาติ รัฐภาคีที่ชี้ออกมาว่า กฎหมาย 13 1990 กรกฎาคมได้กล่าวกับขึ้นราคา โดยคณะกรรมการในการตัดออกของเชื้อชาติแบ่งแยกในเดือน 1994 มีนาคม4.3 รัฐภาคีส่งการสื่อสารว่าไม่ตามไม่จุดประสงค์ของการเยียวยาภายในในตราบละเมิดเสรีภาพของนาย Faurisson ที่ถูกกล่าวหาเป็นห่วง เป็นเขาไม่ร้องทูลขอพระกรณีศาล Cassation มันเรียกคืนฟิกฮของคณะกรรมการว่า เพียงข้อสงสัยเกี่ยวกับประสิทธิผลของวิธีแก้ว่าง absolve ผู้เขียนจาก availing ของพวกเขาเอง นอกจากนี้ มัน contends ที่ มีพื้นฐานไม่สำหรับข้อสงสัยของผู้เขียนที่จัดเตรียมคอร์ท Cassation สามารถให้กับการดำเนินยุติธรรมเขา4.4 ในบริบทนี้ หมายเหตุฝ่ายรัฐศาล Cassation ว่าจริงไม่ตรวจสอบข้อเท็จจริงและพยานหลักฐานกรณี มันตรวจว่า กฎหมายถูกใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริง และสามารถตรวจสอบว่า มีการละเมิดกฎหมาย ซึ่งพันธสัญญาเป็นส่วนสำคัญ (ศิลปะ 55 ของรัฐธรรมนูญฝรั่งเศสของ 4 1958 มิถุนายน) บทความ 55 สถานภาพว่า สนธิจะมีบทบาทเหนือกฎหมายภายในประเทศ และตามคำพิพากษาของศาล Cassation 24 2518 พฤษภาคม ประเทศกฎหมายขัดต่อสนธิสัญญาระหว่างประเทศจะไม่ ใช้ แม้ว่ากฎหมายภายในหมายถึงหลังจากบทสรุปของสนธิ ดังนั้น ผู้เขียนยังคงสามารถเรียกกติกาก่อนศาล Cassation เป็นพันธสัญญาจะสำคัญกว่ากฎหมาย 13 1990 กรกฎาคม4.5 เป็นการต้นทุนของการอุทธรณ์ให้ศาล Cassation สถานะบุคคลบันทึกว่า ตามบทความ 584 และ 585 รหัสตอนอาญา ไม่บังคับสำหรับคน convicted แสดงตามดังศาล Cassation นอกจากนี้ จะพิจารณาให้ ความช่วยเหลือทางกฎหมายจะให้ผู้เขียน ตามความต้องการแรงจูงใจเพียงพอ ตามบทบัญญัติของกฎหมาย 91-647 ของ 10 1991 กรกฎาคม (โดยเฉพาะพารา 10 ดังกล่าว) ผู้เขียนได้ยื่นคำขอดังกล่าว และในกรณีข้อมูลเกี่ยวกับทรัพยากรทางการเงินของเขา ภาคี contends ที่ ไม่มีอะไรจะช่วยให้สรุปว่า แอพลิเคชันสำหรับความช่วยเหลือทางกฎหมาย มีการเก็บข้อมูล จะไม่ได้รับการ4.6 เกี่ยวกับการถูกกล่าวหาละเมิดบทความ 14 ย่อหน้า 7 ขีดเส้นใต้ของรัฐว่า ได้ยึดหลักการของ "มุ bis ใน idem" อย่างในกฎหมายฝรั่งเศส ซึ่งมีการยืนยันจากศาล Cassation ในคำพิพากษาจำนวนมาก (ดูในบทความ 6 เฉพาะของรหัสตอนอาญา)4.7 ดังนั้น ถ้าร้องเรียนใหม่และการดำเนินการทางอาญากับผู้เขียนได้ความบันเทิง โดยศาล สำหรับข้อเท็จจริงแล้วตัดสิน โดยศาลอุทธรณ์ของปารีสบน 9 1992 ธันวาคม แล้ว รัฐภาคี affirms พนักงานอัยการและศาลจะต้อง เรียก ex officio หลักการของ "ไม่ใช่ bis ใน idem" และจึงยกเลิกกระบวนการพิจารณาใหม่4.8 ภาคี dismisses ในกรณีของผู้เขียนว่า เป็นเป้าหมายของกระบวนงานอื่น ๆ ทางอาญาตามข้อเท็จจริงเดียวกันเป็น manifestly คำผรุสวาท ในแง่ที่ว่ามีอยู่แต่เพียงผู้เดียวของคำพิพากษา 9 1992 ธันวาคมเพียงพอต่อการห้ามดำเนินคดีต่อไป ในกรณีใด ๆ ภาคีจนที่ นาย Faurisson ล้มเหลวในการสร้างหลักฐานใด ๆ ของการดำเนินคดีดังกล่าว5.1 ในความคิดเห็นของเขาในรัฐภาคีส่ง ผู้เขียนจนว่า บรรณาธิการบริหารของนิตยสารเลอช็อค ที่บันทึกการสัมภาษณ์มีข้อโต้แย้งในกันยายนปี 1990 ได้ดึงดูดคอร์ท Cassation ใน 20 1994 ธันวาคม หออาญาของศาล Cassation ไล่ผู้อุทธรณ์ทราบ ผู้เขียนไม่ทราบของการตัดสินใจนี้ โดยจดหมายลงทะเบียน 21 1995 กุมภาพันธ์จากรีจิสทรีของศาลอุทธรณ์ของปารีส5.2 นาย Faurisson reiterates ที่ช่วยเหลือกฎหมายในตอนก่อนศาล Cassation ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้กฎหมาย ขาดไม่ได้ในทางปฏิบัติ: ถ้าศาลอาจกำหนดได้เพียงว่า กฎหมายถูกใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริงของกรณี ผู้ถูกกล่าวหาต้องมีความรู้ทางกฎหมายตัวเองเพื่อทำตามที่ได้ยิน คำถามกฎหมายช่วยเหลือ ผู้เขียนเพียงแค่บันทึกว่า ความช่วยเหลือดังกล่าวโดยทั่วไปจะไม่มอบให้แก่บุคคลที่มีเงินเดือนอาจารย์มหาวิทยาลัย แม้ว่าเดือนนี้ ในสถานการณ์ของเขาเอง ลดลงอย่างรุนแรง โดยหิมะถล่มสินไหม punitive ความเสียหาย และค่าธรรมเนียมอื่น ๆ ตามกฎหมาย5.3 ผู้เขียนพิจารณาว่า เขาจะไม่ละเมิดสิทธิเสรีภาพ ซึ่งยอมรับข้อจำกัดบางอย่าง แต่เขาสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น และข้อสงสัย เป็นอิสระในการศึกษาวิจัย หลัง เขา contends อาจไม่ โดยลักษณะมาก จะต้องจำกัด อย่างไรก็ตาม 1990 กรกฎาคม 13 ซึ่งแตกต่างจากกฎหมายเทียบเคียงในเยอรมนี เบลเยียม สวิตเซอร์แลนด์ หรือ ออสเตรีย กฎหมายจำกัดเสรีภาพสงสัย และ การดำเนินงานวิจัยทางประวัติศาสตร์ในเงื่อนไขที่เข้มงวด ดังนั้น มันยกระดับกับอันดับของความเชื่อที่ผิดพลาดกระบวนการพิจารณาและพิพากษาของศาลทหารนานาชาตินั่งที่นูเรมเบิร์ก ผู้เขียนหมายเหตุว่า กระบวนการพิจารณาของศาล วิธีการเก็บรวบรวม และประเมินหลักฐาน และมีบุคลิกของผู้พิพากษาเองได้ถูกต้องวิจารณ์ trenchant ปี ถึงขนาด ว่าสามารถเรียกกระบวนการพิจารณา "mascarade" (... "ลา sinistre et déshonorante mascarade judiciaire เดอเบิร์ก")5.4 ผู้เขียน dismisses เป็นเรื่องไร้เหตุผล และไร้สาระ legis อัตราส่วน adduced โดยรัฐภาคี ที่แม้ห้ามนักประวัติศาสตร์จากการพิสูจน์ มากกว่า negating การดำรงอยู่ของการ Shoah หรือกำจัดโดยรวมของชาวยิวในห้องก๊าซ เขา contends ที่ วิธีการนี้ถูกร่าง และใช้ กฎหมาย endorses รุ่นยิวดั้งเดิมประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งสองที5.5 เป็นการละเมิดที่ถูกกล่าวหาบทความ 14 ย่อหน้า 7 ผู้เขียน reaffirms ว่าเหมือนสัมภาษณ์หนึ่งที่เผยแพร่ใน และพิมพ์เดียวกันทำให้เกิดตอน 3 (หมด) ก่อนหออาญา XVIIth อินสแตนซ์ศาลแกรนด์เดอปารีส กรณีเหล่านี้ถูกลงทะเบียนไว้ภายใต้รหัสรีจิสทรีต่อไปนี้: 90 (1) P. 302 0325/0 (2) P. 90 302 0324/1 และ (3) P. 90 271 0780/1 บน 10 1992 เมษายน ศาลตัดสินใจจะระงับกระบวนการพิจารณาในเท่าที่ผู้เขียนมีความกังวลในกรณีที่สองล่าสุด พิจารณาตัดสินในการอุทธรณ์ของผู้เขียนกับคำพิพากษาในกรณีแรก กระบวนการพิจารณายังคงเลื่อนออกไปหลังจากคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ จนถึงไล่ออกกรุณายื่นรายเลอช็อคดู Mois โดยศาล Cassation ใน 20 1994 ธันวาคม หลังจากนั้น ขั้นตอนในกรณีสองล่าสุดได้ดำเนินต่อ และทรัพย์สินเกิดขึ้นในเดือน 27 มกราคมและ 19 1995 พฤษภาคม ได้ยินที่อื่นถูกกำหนดเวลาไว้สำหรับ 17 1995 ตุลาคมตัดสินใจของคณะกรรมการ admissibility6.1 During its fifty-fourth session, the Committee considered the admissibility of the communication. It noted that, at the time of the submission of the communication on 2 January 1993, the author had not appealed the judgment of the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber) of 9 December 1992 to the Court of Cassation. The author argued that he did not have the means to secure legal representation for that purpose and that such an appeal would, at any rate, be futile. As to the first argument, the Committee noted that it was open to the author to seek legal aid, which he did not. As to the latter argument the Committee referred to its constant jurisprudence that mere doubts about the effectiveness of a remedy do not absolve an author from resorting to it. At the time of submission, therefore, the communication did not meet the requirement of exhaustion of domestic remedies set out in article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol. In the meantime, however, the author's co-accused, the Editor-in-Chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, had appealed to the Court of Cassation, which, on 20 December 1994, dismissed the appeal. The judgment delivered by the Criminal Chamber of the Court of Cassation reveals that the court concluded that the law was applied correctly to the facts, that the law was constitutional and that its application was not inconsistent with the French Republic's obligations under international human rights treaties, with specific reference to the provisions of article 10 of the European Convention on Human Rights, which provisions protect the right to freedom of opinion and expression in terms which are similar to the terms used in article 19 of the International Covenant on Civil and Political Rights for the same purpose. In the circumstances, the Committee held that it would not be reasonable to require the author to have recourse to the Court of Cassation on the same matter. That remedy could no longer be seen as an effective remedy within the meaning of article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol, i.e. a remedy that would provide the author with a reasonable prospect of judicial redress. The communication, therefore, no longer suffered from the initial bar of non-exhaustion of domestic remedies, in so far as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.2 รัฐต่อบุคคลที่ตั้งข้อสังเกตว่าในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้มันเป็นความผิดที่จะแสดงให้เห็นความเห็น ("Délit d'ความเห็น") สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งเลือกที่จะตรวจสอบได้อย่างแม่นยำวัสดุองค์ประกอบของการกระทำผิดที่ผิดทางอาญาโดยเฉพาะการปฏิเสธ ("การต่อสู้" ) โดยหนึ่งในวิธีที่ระบุในบทความ 23 ของกฎหมายว่าด้วยเสรีภาพในการกด 1881 หนึ่งหรือหลายของการก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติในความรู้สึกของบทความ 6 ของธรรมนูญศาลทหารนานาชาติ บทบาทของผู้พิพากษายึดข้อกล่าวหาของข้อเท็จจริงที่อาจจะวิทยภายใต้กฎหมายใหม่ไม่ได้ที่จะเข้าไปแทรกแซงในการศึกษาหรือการอภิปรายทางประวัติศาสตร์ แต่เพื่อให้แน่ใจว่าการประกวดสิ่งพิมพ์ของคำปฏิเสธการดำรงอยู่ของการก่ออาชญากรรมต่อมนุษยชาติได้รับการยอมรับจากต่างประเทศพิจารณาคดี กรณี ชี้รัฐภาคีให้เห็นว่ากฎหมายของ 13 กรกฎาคม 1990 ได้รับการตั้งข้อสังเกตด้วยความชื่นชมจากคณะกรรมการขจัดการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติในเดือนมีนาคมปี 1994 4.3 รัฐภาคีส่งว่าการสื่อสารเป็นไม่ยอมรับบนพื้นฐานของความอ่อนเพลียที่ไม่ใช่ของการเยียวยาในประเทศ เพื่อให้ห่างไกลเป็นที่ถูกกล่าวหาละเมิดเสรีภาพของนาย Faurisson ของการแสดงออกเป็นห่วงในขณะที่เขาไม่ได้ยื่นอุทธรณ์คดีต่อศาลของ Cassation มันจำได้ว่ากฎหมายของคณะกรรมการที่สงสัยเพียงเกี่ยวกับประสิทธิภาพของการเยียวยาที่มีอยู่ไม่ให้อภัยผู้เขียนจาก availing ตัวเองของพวกเขา นอกจากนี้ยังเชื่อว่ามีพื้นฐานไม่มีข้อสงสัยของผู้เขียนที่ขอความช่วยเหลือไปยังศาล Cassation ไม่สามารถให้เขาด้วยการชดเชยการพิจารณาคดี. 4.4 ในบริบทนี้ตั้งข้อสังเกตให้รัฐภาคีว่าในขณะที่ศาล Cassation แน่นอนไม่ได้ตรวจสอบข้อเท็จจริงและหลักฐาน ในกรณีที่ก็ไม่แน่ใจว่ากฎหมายถูกนำไปใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริงและสามารถตรวจสอบว่ามีการละเมิดกฎหมายของที่ทำสัญญาเป็นส่วนหนึ่ง (ศิลปะ 55 ของรัฐธรรมนูญฝรั่งเศส 4 มิถุนายน 1958) . ข้อ 55 กำหนดว่าสนธิสัญญาระหว่างประเทศมีความสำคัญกว่ากฎหมายภายในประเทศและเป็นไปตามคำพิพากษาของศาล Cassation ของ 24 พฤษภาคม 1975, กฎหมายภายในขัดกับสนธิสัญญาระหว่างประเทศจะไม่ถูกนำไปใช้แม้ว่ากฎหมายภายในถูกนำมาใช้หลังจากที่ข้อสรุปของ สนธิสัญญา ดังนั้นผู้เขียนยังคงเป็นอิสระจะก่อให้เกิดข้อตกลงก่อนที่ศาล Cassation ขณะที่ทำสัญญาจะเหนือกว่ากฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 4.5 ขณะที่ค่าใช้จ่ายของการอุทธรณ์ไปยังศาล Cassation พรรครัฐตั้งข้อสังเกตว่าเป็นไปตาม บทความที่ 584 และ 585 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาก็ไม่จำเป็นสำหรับคนที่ถูกตัดสินว่าจะได้รับการแสดงโดยที่ปรึกษาก่อนศาล Cassation นอกจากนี้ยังตั้งข้อสังเกตว่าความช่วยเหลือทางกฎหมายจะมีการเขียนตามคำขอแรงจูงใจเพียงพอให้สอดคล้องกับบทบัญญัติของกฎหมายของ 91-647 10 กรกฎาคม 1991 (โดยเฉพาะ para. 10 ดังกล่าว) ผู้เขียนไม่ได้ยื่นคำขอใด ๆ ดังกล่าวและในกรณีที่ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับทรัพยากรทางการเงินของเขาที่รัฐภาคีเชื่อว่าไม่มีอะไรที่จะช่วยให้ข้อสรุปว่าการขอความช่วยเหลือทางกฎหมายได้รับการยื่นมันจะไม่ได้รับอนุญาต. 4.6 เกี่ยวกับ ละเมิดข้อกล่าวหาของบทความ 14 วรรค 7 รัฐภาคีที่ขีดเส้นใต้หลักการของ "ทวิภาคตะวันออกเฉียงเหนือใน idem" ถูกยึดมั่นในกฎหมายฝรั่งเศสซึ่งได้รับการยืนยันจากศาล Cassation ในการตัดสินจำนวนมาก (ดูในบทความโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ 6 ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา). 4.7 ดังนั้นหากการร้องเรียนใหม่และการดำเนินการทางอาญากับผู้เขียนได้รับความบันเทิงโดยศาลตัดสินข้อเท็จจริงแล้วโดยศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีสเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 1992 หลังจากนั้นรัฐภาคียืนยันอัยการ และศาลจะต้องวิงวอนอดีตหลักการของ "ทวิไม่ใช่ใน idem" และจึงยกเลิกการดำเนินการใหม่. 4.8 รัฐภาคีห้ามข้อกล่าวหาของผู้เขียนว่าเขาเป็นเป้าหมายของขั้นตอนความผิดทางอาญาอื่น ๆ ขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงเช่นเดียวกับ ที่ไม่เหมาะสมอย่างชัดแจ้งในความรู้สึกที่มีอยู่ แต่เพียงผู้เดียวของการตัดสินของ 9 ธันวาคม 1992 จะเพียงพอที่จะป้องกันไม่ให้ดำเนินคดีต่อไป ในกรณีใด ๆ ของบุคคลที่รัฐระบุว่านาย Faurisson ล้มเหลวในการผลิตหลักฐานของการฟ้องร้องดังกล่าว. 5.1 ในความคิดเห็นของเขาเกี่ยวกับการส่งบุคคลที่รัฐผู้เขียนระบุว่าบรรณาธิการหัวหน้าของนิตยสาร Le Choc ซึ่งตีพิมพ์ แน่นอนสัมภาษณ์ในเดือนกันยายนปี 1990 ไม่อุทธรณ์ต่อศาล Cassation; ที่ 20 ธันวาคมปี 1994 หอการค้ากฎหมายอาญาของศาล Cassation ไล่อุทธรณ์ ผู้เขียนได้รับแจ้งจากการตัดสินใจครั้งนี้โดยจดหมายลงทะเบียนของ 21 กุมภาพันธ์ 1995 จาก Registry ของศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีส. 5.2 นาย Faurisson ย้ำความช่วยเหลือของที่ปรึกษาทางกฎหมายในการดำเนินการก่อนที่ศาล Cassation ที่ถ้าไม่จำเป็นต้องตามกฎหมาย , ที่ขาดไม่ได้ในทางปฏิบัติถ้าศาลอาจจะเป็นเพียงการตรวจสอบว่ากฎหมายถูกนำไปใช้อย่างถูกต้องเพื่อข้อเท็จจริงของคดีที่ถูกกล่าวหาว่าจะต้องมีความรู้ทางกฎหมายเฉพาะของตัวเองเพื่อให้เป็นไปตามการได้ยิน กับคำถามของความช่วยเหลือทางกฎหมายที่ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าเพียงแค่ความช่วยเหลือดังกล่าวโดยทั่วไปจะไม่อนุญาตให้บุคคลที่มีเงินเดือนของอาจารย์มหาวิทยาลัยแม้ว่าเงินเดือนนี้ในสถานการณ์ของตัวเองลดลงอย่างรุนแรงจากการพังทลายของค่าปรับและค่าเสียหายเชิงลงโทษ ค่าธรรมเนียมตามกฎหมายอื่น ๆ . 5.3 ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าเขาจะเรียกน้อยละเมิดสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกซึ่งไม่ยอมรับข้อ จำกัด บางอย่าง แต่สิทธิของเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นและสงสัยเช่นเดียวกับเสรีภาพในการวิจัยทางวิชาการ หลังเขาเชื่ออาจจะไม่ได้โดยธรรมชาติของมันจะอยู่ภายใต้ข้อ จำกัด แต่กฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคมปี 1990 ซึ่งแตกต่างจากกฎหมายเทียบเคียงในประเทศเยอรมนี, เบลเยียม, วิตเซอร์แลนด์หรือออสเตรียไม่ จำกัด เสรีภาพที่จะสงสัยและจะดำเนินการวิจัยทางประวัติศาสตร์ในแง่ที่เข้มงวด ดังนั้นจึงยกไปที่ระดับความเชื่อผิดดำเนินการตามกฎหมายและคำตัดสินของศาลระหว่างประเทศทหารนั่งอยู่ที่นูเรมเบิร์ก ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าการดำเนินการของศาลที่ทางของการเก็บรวบรวมและประเมินหลักฐานและบุคลิกของผู้พิพากษาที่ตัวเองได้รับภายใต้การวิจารณ์คมปีที่ผ่านมาให้ความคิดเห็นว่าจะดำเนินการเรียก "mascarade" ( ... "ลา sinistre et déshonorante mascarade Judiciaire เดอนูเรมเบิร์ก"). 5.4 ห้ามผู้เขียนเป็นเรื่องเหลวไหลและไร้เหตุผล Legis อัตราส่วนอ้างถึงโดยรัฐภาคีในการที่จะห้ามแม้กระทั่งประวัติศาสตร์จากการพิสูจน์มากกว่ากวน, การดำรงอยู่ของ Shoah หรือขุดรากถอนโคนของชาวยิวในเตาแก๊ส เขาเชื่อว่าในทางที่จะถูกเกณฑ์ทหารและถูกนำไปใช้กฎหมายรับรองรุ่นดั้งเดิมของชาวยิวประวัติศาสตร์ของสงครามโลกครั้งที่สองและทุกครั้ง. 5.5 ในขณะที่การละเมิดข้อกล่าวหาของบทความ 14 วรรค 7 ผู้เขียนยืนยันว่า หนึ่งและสัมภาษณ์ที่ตีพิมพ์ในหนึ่งเดียวและตีพิมพ์ผลในสาม (ที่แตกต่างกัน) ก่อนที่จะดำเนินการทางอาญาหอการค้า XVIIth ของศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์ของกรุงปารีส กรณีเหล่านี้ได้รับการจดทะเบียนภายใต้รหัสรีจิสทรีต่อไปนี้ (1) พี 90 302 0325/0; (2) พี 90 302 0324/1; และ (3) พี 90 271 0780/1 วันที่ 10 เมษายน 1992 ศาลตัดสินใจที่จะระงับการดำเนินการในมากที่สุดเท่าที่ผู้เขียนเป็นห่วงในช่วงสองกรณีที่อยู่ระหว่างการพิจารณาวินิจฉัยอุทธรณ์ของผู้เขียนกับการตัดสินในกรณีแรก การดำเนินการยังคงระงับหลังจากคำพิพากษาของศาลอุทธรณ์จนการเลิกจ้างของการอุทธรณ์ที่ยื่นโดยวารสารเลอ Choc du Mois โดยศาล Cassation ที่ 20 ธันวาคม 1994 ตั้งแต่นั้นขั้นตอนในช่วงสองกรณีที่ได้กลับมา และการพิจารณาคดีที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 27 เดือนมกราคมและ 19 พฤษภาคม 1995 การได้ยินอีกกำหนดไว้สำหรับ 17 ตุลาคม 1995 การตัดสินใจของคณะกรรมการภัณฑ์6.1 ในช่วงเซสชั่น 54 ของคณะกรรมการพิจารณาภัณฑ์ของการสื่อสาร มันตั้งข้อสังเกตว่าในช่วงเวลาของการส่งของการสื่อสารที่ 2 มกราคม 1993 ที่ผู้เขียนไม่ได้ยื่นอุทธรณ์คำพิพากษาของศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีส (สิบเอ็ดหอการค้า) ของ 9 ธันวาคม 1992 เพื่อให้ศาล Cassation ผู้เขียนที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเขาไม่ได้หมายถึงการรักษาความปลอดภัยเป็นตัวแทนทางกฎหมายเพื่อวัตถุประสงค์ที่และการอุทธรณ์ดังกล่าวจะในอัตราใด ๆ ไม่ได้ผล ในฐานะที่เป็นอาร์กิวเมนต์แรกที่คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่ามันก็เปิดให้ผู้เขียนได้ขอความช่วยเหลือทางกฎหมายซึ่งเขาไม่ได้ ในฐานะที่เป็นอาร์กิวเมนต์หลังคณะกรรมการที่อ้างถึงกฎหมายคงที่เพียงข้อสงสัยเกี่ยวกับประสิทธิภาพของการรักษาไม่ให้อภัยผู้เขียนจากการหันไปมัน ในช่วงเวลาของการส่งดังนั้นการสื่อสารที่ไม่ได้ตอบสนองความต้องการของความอ่อนล้าของการเยียวยาในประเทศที่กำหนดไว้ในมาตรา 5 วรรค 2 (ข) ของพิธีสารเลือก ในขณะเดียวกันอย่างไรก็ตามผู้เขียนร่วมถูกกล่าวหา, บรรณาธิการหัวหน้านิตยสาร Le Choc ซึ่งตีพิมพ์สัมภาษณ์พิพาทในเดือนกันยายนปี 1990 ได้ยื่นอุทธรณ์ต่อศาล Cassation ที่ 20 ธันวาคม 1994 ออก อุทธรณ์ การตัดสินใจส่งโดยหอการค้ากฎหมายอาญาของศาล Cassation แสดงให้เห็นว่าศาลได้ข้อสรุปว่ากฎหมายถูกนำไปใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริงที่ว่ากฎหมายเป็นรัฐธรรมนูญและการประยุกต์ใช้ไม่ได้ไม่สอดคล้องกับภาระหน้าที่ของสาธารณรัฐฝรั่งเศสภายใต้สนธิสัญญาสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศ มีการอ้างอิงที่เฉพาะเจาะจงกับบทบัญญัติของมาตรา 10 ของอนุสัญญาสิทธิมนุษยชนยุโรปซึ่งบทบัญญัติปกป้องสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นและการแสดงออกในแง่ที่มีความคล้ายคลึงกับคำที่ใช้ในบทความ 19 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและการเมือง จุดประสงค์เดียวกัน ในกรณีที่คณะกรรมการถือได้ว่ามันจะไม่เป็นเหตุผลที่จะต้องมีผู้เขียนได้มีการขอความช่วยเหลือไปยังศาล Cassation ในเรื่องเดียวกัน วิธีการรักษาที่อาจไม่ได้รับการมองว่าเป็นยาที่มีประสิทธิภาพในความหมายของบทความ 5 วรรค 2 (ข) ของพิธีสารเลือกรับการรักษาพยาบาลเช่นที่จะให้ผู้เขียนมีโอกาสที่เหมาะสมของการชดเชยการพิจารณาคดี การสื่อสารจึงได้รับความเดือดร้อนไม่ได้จากแถบเริ่มต้นของการไม่อ่อนเพลียของการเยียวยาในประเทศเพื่อให้ห่างไกลในขณะที่มันดูเหมือนจะยกประเด็นตามข้อ 19 ของกติกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.2 รัฐภาคีเพิ่มเติม สังเกตว่าในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงการผิดจะแสดงรายการความคิดเห็น ( " D éจ้า d'opinion " ) , รัฐสภาเลือกที่จะกำหนดแน่นอนวัสดุองค์ประกอบของความผิด โดยจากเพียงปฏิเสธ ( " การต่อสู้ " ) โดยหนึ่งในวิธีการที่ระบุในมาตรา 23 แห่งพระราชบัญญัติ ในเสรีภาพของสื่อมวลชนใน 1881 ,หนึ่งหรือหลายของอาชญากรรมต่อมนุษยชาติในแง่ของข้อที่ 6 ของธรรมนูญศาลทหารระหว่างประเทศ บทบาทของผู้พิพากษายึดของข้อกล่าวหาของข้อเท็จจริงที่อาจเป็นวิทยภายใต้กฎหมายใหม่ที่จะไม่แทรกแซงในด้านวิชาการหรือการอภิปรายเชิงประวัติศาสตร์แต่ยืนยันได้ว่าประกวดสิ่งพิมพ์ถ้อยคำปฏิเสธการดำรงอยู่ของอาชญากรรมต่อมนุษยชาติรู้จัก โดยกรณีตุลาการระหว่างประเทศ รัฐพรรคชี้ว่า กฎหมายของ 13 กรกฎาคม 2533 ได้กล่าวขอบคุณโดยคณะกรรมการว่าด้วยการขจัดการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติในเดือนมีนาคม 1994

4 .3 รัฐภาคีส่งที่การสื่อสารไม่อาจจะยอมรับได้ บนพื้นฐานของการไม่อ่อนเพลียของการเยียวยาภายในประเทศเท่าที่ถูกกล่าวหาว่าละเมิดคุณ ฟอริ นเสรีภาพในการแสดงออกทางสีหน้าเป็นกังวล เขาไม่อุทธรณ์คดีไปยังศาล Cassation .มันเล่าว่าคณะกรรมการนิติที่สงสัยเพียงเกี่ยวกับประสิทธิผลของการแก้ไขไม่ยกโทษให้ผู้เขียนจาก availing ตัวเองของพวกเขา นอกจากนี้ เชื่อว่าไม่มีพื้นฐานของผู้เขียนสงสัยว่าขอความช่วยเหลือไปยังศาล Cassation ไม่สามารถให้เขา ด้วยการแก้ไข

4.4 ในบริบทนี้รัฐภาคีสังเกตว่าในขณะที่ศาล Cassation แน่นอนไม่ได้ตรวจสอบข้อเท็จจริงและพยานหลักฐานในคดี จะวินิจฉัยว่า กฎหมายถูกใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริง และสามารถตรวจสอบว่ามีการฝ่าฝืนกฎหมาย ซึ่งกติกาเป็นส่วนหนึ่ง ( ศิลปะ 55 ของรัฐธรรมนูญฝรั่งเศส 4 มิถุนายน 2501 )มาตรา 55 ระบุว่าสนธิสัญญานานาชาติจะอยู่เหนือกฎหมายในประเทศ และจากการตัดสินของศาล Cassation ของ 24 พฤษภาคม 1975 กฎหมายขัดต่อข้อตกลงระหว่างประเทศในประเทศจะไม่ต้องใช้ ถ้าเป็นกฎหมายภายใน เป็นลูกบุญธรรมหลังจากที่ข้อสรุปของสนธิสัญญา ผู้เขียนจึงยังคงฟรีเพื่อทำพันธสัญญาก่อนที่ศาล Cassation ,เป็นพันธสัญญาจะเหนือกว่ากฎหมายของ 13 กรกฎาคม 1990

4.5 เป็นค่าใช้จ่ายของการอุทธรณ์ไปยังศาล Cassation รัฐพรรคระบุว่า ตามบทความแล้ว 585 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มันไม่ได้บังคับสำหรับนักโทษคนเป็นตัวแทนจากที่ปรึกษาก่อนที่ศาล cassation . นอกจากนี้ ยังตั้งข้อสังเกตว่า การช่วยเหลือทางกฎหมายจะสามารถใช้ได้กับผู้เขียนเมื่อมีแรงจูงใจเพียงพอขอตามบทบัญญัติของกฎหมาย 91-647 10 กรกฎาคม 1991 ( โดยเฉพาะพารา 10 ดังกล่าว ) ผู้เขียนไม่ได้ไฟล์ใด ๆเช่นการร้องขอ และการขาดข้อมูลเกี่ยวกับทรัพยากรทางการเงินของเขา รัฐภาคี เชื่อว่าไม่มีอะไรจะให้ข้อสรุปที่เป็นโปรแกรมสำหรับช่วยเหลือทางกฎหมายนั้น ได้ถูกยื่น จะไม่ได้รับสิทธิ์

4 .6 เกี่ยวกับข้อกล่าวหาการละเมิดมาตรา 14 วรรค 7 รัฐภาคีขีดเส้นใต้ว่า หลักการของ " เน่ทวิในเหมือนเดิม " แน่นยึดในกฎหมายฝรั่งเศส ซึ่งได้รับการยืนยันโดยศาล Cassation ในการตัดสินมากมาย ( โดยเฉพาะข้อที่ 6 ของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ) .

4.7 จึง