ในปัจจุบันภาษาอังกฤษมีอิทธิพลมากขึ้น โดยการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษาอังกฤษเป็นภาษาสากลที่หลายประเทศใช้เป็นภาษาราชการอีกภาษาหนึ่งนอกจากภาษาของตัวเอง แน่นอนว่าประเทศที่ให้ความสำคัญกับการเรียนภาษาอังกฤษนั้นย่อมทราบดีว่าผู้ที่สามารถใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารได้ดีจะมีโอกาสในการทำงานและได้รับการสนับสนุนส่งเสริมในหน้าที่ให้ดียิ่งขึ้นไปมากกว่าผู้ที่ไม่มีทักษะทางภาษาเลยภาษาอังกฤษที่ใช้ในการติดต่อสื่อสารคือ ต้องเรียนรู้จากการฟังและการพูดอย่างเป็นธรรมชาติ เริ่มจากการพูดในชีวิตประจำวัน เป็นพื้นฐานในการเรียนรู้การศึกษาภาษาอังกฤษ (หัสชัย สิทธิรักษ์,2552)
ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักที่ใช้ในการติดต่อสื่อสารระหว่างประเทศในกลุ่มอาเซียนทั้งภาครัฐและเอกชนบัญญัติให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาของอาเซียน หมายความว่าประชาชนพลเมืองใน10ประเทศอาเซียนจะต้องใช้การสื่อสาร และการติดต่อธุรกิจระหว่างกัน ภาษาอังกฤษจึงเป็นเครื่องมืออันดับหนึ่งสำหรับพลเมืองอาเซียนในการสื่อสารสร้างสัมพันธ์สู่โลกแห่งการแข่งขันไร้ขอบเขตภูมิศาสตร์และวัฒนธรรม แต่เมื่ออาเซียนกำหนดภาษาอังกฤษให้เป็นภาษาทำงานทุกคนต้องเรียนรู้ภาษาอังกฤษได้ทั้งสิ้น (สมเกียรติ อ่อนวิมล,2554)
ดังนั้น ภาษาอังกฤษจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับบัณฑิตไทยที่จบการศึกษาเพื่อการเข้าสู่ตลาดแรงงานแบบเสรีในประชาคมอาเซียน นอกจากนี้ภาษาอังกฤษยังมีความจำเป็นในการเป็นเครื่องมือในการศึกษาค้นคว้าเพื่อการสื่อสารที่มีความสำคัญมากในยุคนี้ โดยเฉพาะการพูดภาษาอังกฤษนักศึกษาที่จะจบการศึกษาไปประกอบอาชีพต่างๆ จำเป็นต้องใช้ทักษะในการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร(เพ็ญประภา เจริญสุข,2554) จากการศึกษาของ(Keetah,2014)พบว่าปัญหาที่ส่งผลต่อการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษา เหตุผลประการแรกคือ กลัวเสียหน้าหรือไม่มั่นใจในความคิดและฝีมือตัวเองในการสื่อสารภาษาอังกฤษกับผู้คนทั่วไปไม่ว่าสถานการณ์ใด เพราะรู้สึกกลัวว่าสิ่งที่พูดออกมาไม่ถูกต้อง เหตุผลประการณ์ที่สองคือ นักศึกษาชอบคิกมากเกี่ยวกับหลักไวยากรณ์ภาษาอังกฤษมากเกินไปจนไม่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้ เหตุผลประการที่สามคือ การเคร่งเครียดกับการเรียนการสอนวิชาภาษาอังกฤษมากเกินไป นักศึกษาส่วนใหญ่คิดว่าการสื่อสารภาษาอังกฤษเป็นเรื่องยากเหมือนวิชาคณิตศาสตร์หรือวิทยาศาสตร์เลยเกิดความเครียดจนลืมที่จะสื่อสารภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน เหตุผลประการสุดท้ายคือ นักศึกษาส่วนใหญ่เติบโตในโรงเรียนที่มีการสื่อสารแบบเดียวทำให้กลายเป็นคนขี้อายไม่มีความมั่นใจในการพูดภาษาอังกฤษในห้องเรียนจึงหมดความพยายามและคิดว่าการสื่อสารภาษาอังกฤษเป็นเรื่องที่ยาก จึงกลายเป็นความวิตกกังวลในการสื่อสารภาษาอังกฤษ
ความวิตกกังวลในการพูดภาษาอังกฤษสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน โดยเฉพาะผู้ที่เรียนภาษาอังกฤษ เมื่อต้องการสื่อสารกับชาวต่างชาติหรือต้องการพูดต่อหน้าคนจำนวนมาก ก็จะเกิดความวิตกกังวลหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องหลักไวยากรณ์ที่ถูกต้อง กังวลเรื่องการออกเสียง หรือแม้กระทั่งกังวลเรื่องของคำศัพท์ ซึ่งความวิตกกังวลเหล่านี้อาจส่งผลกระทบโดยตรงต่อการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาทุกระดับชั้น ทุกสาขาวิชา(พนิดา ตาสี,2552)
ด้วยเหตุผลดังกล่าว คณะผู้วิจัยจึงมีความสนใจศึกษาเกี่ยวกับปัจจัยที่ส่งผลต่อความวิตกกังวลในการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย เพื่อนำข้อมูลที่ได้มาพัฒนาการเรียนการสอนภาษาอังกฤษในรายวิชาการสนทนาภาษาอังกฤษและอาจารย์ผู้สอนสามารถนำผลการวิจัยไปปรับปรุงการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีและเพื่อส่งเสริมสร้างความมั่นใจในการใช้ภาษาอังกฤษในอนาคตต่อไป