Briar Rose A king and queen once up

Briar Rose






A king and queen once upon a time reigned in a country a great way off, where there were in those days fairies. Now this king and queen had plenty of money, and plenty of fine clothes to wear, and plenty of good things to eat and drink, and a coach to ride out in every day: but though they had been married many years they had no children, and this grieved them very much indeed. But one day as the queen was walking by the side of the river, at the bottom of the garden, she saw a poor little fish, that had thrown itself out of the water, and lay gasping and nearly dead on the bank. Then the queen took pity on the little fish, and threw it back again into the river; and before it swam away it lifted its head out of the water and said, ‘I know what your wish is, and it shall be fulfilled, in return for your kindness to me—you will soon have a daughter.’ What the little fish had foretold soon came to pass; and the queen had a little girl, so very beautiful that the king could not cease looking on it for joy, and said he would hold a great feast and make merry, and show the child to all the land. So he asked his kinsmen, and nobles, and friends, and neighbours. But the queen said, ‘I will have the fairies also, that they might be kind and good to our little daughter.’ Now there were thirteen fairies in the kingdom; but as the king and queen had only twelve golden dishes for them to eat out of, they were forced to leave one of the fairies without asking her. So twelve fairies came, each with a high red cap on her head, and red shoes with high heels on her feet, and a long white wand in her hand: and after the feast was over they gathered round in a ring and gave all their best gifts to the little princess. One gave her goodness, another beauty, another riches, and so on till she had all that was good in the world.
Just as eleven of them had done blessing her, a great noise was heard in the courtyard, and word was brought that the thirteenth fairy was come, with a black cap on her head, and black shoes on her feet, and a broomstick in her hand: and presently up she came into the dining-hall. Now, as she had not been asked to the feast she was very angry, and scolded the king and queen very much, and set to work to take her revenge. So she cried out, ‘The king’s daughter shall, in her fifteenth year, be wounded by a spindle, and fall down dead.’ Then the twelfth of the friendly fairies, who had not yet given her gift, came forward, and said that the evil wish must be fulfilled, but that she could soften its mischief; so her gift was, that the king’s daughter, when the spindle wounded her, should not really die, but should only fall asleep for a hundred years.
However, the king hoped still to save his dear child altogether from the threatened evil; so he ordered that all the spindles in the kingdom should be bought up and burnt. But all the gifts of the first eleven fairies were in the meantime fulfilled; for the princess was so beautiful, and well behaved, and good, and wise, that everyone who knew her loved her.
It happened that, on the very day she was fifteen years old, the king and queen were not at home, and she was left alone in the palace. So she roved about by herself, and looked at all the rooms and chambers, till at last she came to an old tower, to which there was a narrow staircase ending with a little door. In the door there was a golden key, and when she turned it the door sprang open, and there sat an old lady spinning away very busily. ‘Why, how now, good mother,’ said the princess; ‘what are you doing there?’ ‘Spinning,’ said the old lady, and nodded her head, humming a tune, while buzz! went the wheel. ‘How prettily that little thing turns round!’ said the princess, and took the spindle and began to try and spin. But scarcely had she touched it, before the fairy’s prophecy was fulfilled; the spindle wounded her, and she fell down lifeless on the ground.
However, she was not dead, but had only fallen into a deep sleep; and the king and the queen, who had just come home, and all their court, fell asleep too; and the horses slept in the stables, and the dogs in the court, the pigeons on the house-top, and the very flies slept upon the walls. Even the fire on the hearth left off blazing, and went to sleep; the jack stopped, and the spit that was turning about with a goose upon it for the king’s dinner stood still; and the cook, who was at that moment pulling the kitchen-boy by the hair to give him a box on the ear for something he had done amiss, let him go, and both fell asleep; the butler, who was slyly tasting the ale, fell asleep with the jug at his lips: and thus everything stood still, and slept soundly.
A large hedge of thorns soon grew round the palace, and every year it became higher and thicker; till at last the old palace was surrounded and hidden, so that not even the roof or the chimneys could be seen. But there went a report through all the land of the beautiful sleeping Briar Rose (for so the king’s daughter was called): so that, from time to time, several kings’ sons came, and tried to break through the thicket into the palace. This, however, none of them could ever do; for the thorns and bushes laid hold of them, as it were with hands; and there they stuck fast, and died wretchedly.
After many, many years there came a king’s son into that land: and an old man told him the story of the thicket of thorns; and how a beautiful palace stood behind it, and how a wonderful princess, called Briar Rose, lay in it asleep, with all her court. He told, too, how he had heard from his grandfather that many, many princes had come, and had tried to break through the thicket, but that they had all stuck fast in it, and died. Then the young prince said, ‘All this shall not frighten me; I will go and see this Briar Rose.’ The old man tried to hinder him, but he was bent upon going.
Now that very day the hundred years were ended; and as the prince came to the thicket he saw nothing but beautiful flowering shrubs, through which he went with ease, and they shut in after him as thick as ever. Then he came at last to the palace, and there in the court lay the dogs asleep; and the horses were standing in the stables; and on the roof sat the pigeons fast asleep, with their heads under their wings. And when he came into the palace, the flies were sleeping on the walls; the spit was standing still; the butler had the jug of ale at his lips, going to drink a draught; the maid sat with a fowl in her lap ready to be plucked; and the cook in the kitchen was still holding up her hand, as if she was going to beat the boy.
Then he went on still farther, and all was so still that he could hear every breath he drew; till at last he came to the old tower, and opened the door of the little room in which Briar Rose was; and there she lay, fast asleep on a couch by the window. She looked so beautiful that he could not take his eyes off her, so he stooped down and gave her a kiss. But the moment he kissed her she opened her eyes and awoke, and smiled upon him; and they went out together; and soon the king and queen also awoke, and all the court, and gazed on each other with great wonder. And the horses shook themselves, and the dogs jumped up and barked; the pigeons took their heads from under their wings, and looked about and flew into the fields; the flies on the walls buzzed again; the fire in the kitchen blazed up; round went the jack, and round went the spit, with the goose for the king’s dinner upon it; the butler finished his draught of ale; the maid went on plucking the fowl; and the cook gave the boy the box on his ear.
And then the prince and Briar Rose were married, and the wedding feast was given; and they lived happily together all their lives long.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Briar Rose ในหลวงและราชินีครั้ง reigned ในประเทศสวยงามปิด มีอยู่ในเหล่านางฟ้าวันนั้น ขณะนี้ในหลวงและราชินีได้เงิน มากมาย และมากมายของเสื้อผ้าที่ดีในการสวมใส่ และสิ่งดีในการกิน และดื่ม และรถที่ขี่ออกในทุกวัน: แต่ว่าพวกเขาได้รับการแต่งงานหลายปี มีเด็กไม่ และนี้ grieved มากจริง ๆ แต่วันหนึ่งเป็นราชินีเดินริมแม่น้ำ ที่ด้านล่างของสวน เธอเห็นดีน้อยปลา ที่ได้โยนตัวเองออกจากน้ำ วาง gasping และเกือบตายในธนาคาร แล้วราชินีเอาสงสารปลาน้อย และโยนมันกลับมาอีกครั้งในแม่น้ำ และก่อนที่จะพยายามไป ยกใหญ่จากน้ำ และกล่าว ว่า, ' ฉันรู้ว่าคุณต้องการอะไร และมันจะเป็น จริง มในเมตตาของฉัน — คุณเร็ว ๆ นี้จะมีบุตรสาว ' ที่ปลาน้อยได้พยากรณ์ไว้ล่วงหน้าเร็วไปมา และราชินีมีสาวน้อย เพื่อความสวยงามมากว่า กษัตริย์สามารถหยุดการมองหาความสุขบน และกล่าวว่า เขาจะเลี้ยงดี และร่าเริง ค้างไว้แสดงเด็กที่ดินทั้งหมด ดังนั้น เขาถามเขา อีก และ ขุนนาง และเพื่อน และเพื่อน แต่ราชินีกล่าวว่า 'จะ มีนางฟ้าด้วย ว่าพวกเขาอาจจะดี และดีกับลูกน้อยของเรา' ตอนนี้ มีสิบสามลักษณะนางฟ้าอาณาจักร แต่ในหลวงและพระราชินี มีเพียง 12 ทองอาหารการกินของ พวกเขาถูกบังคับให้ปล่อยนางฟ้าอย่างใดอย่างหนึ่งโดยไม่ต้องถามเธอ นางฟ้าดังนั้น 12 มา มีหมวกสีแดงสูงบนรองเท้าใหญ่ และแดงกับรองเท้าส้นสูงที่เท้าของเธอ และไม้เท้าขาวในมือของเธอ: และหลังจากงานเลี้ยงได้กว่า จะรวบรวมไปในแหวนของขวัญดีที่สุดของพวกเขาทั้งหมดให้เจ้าหญิงน้อย หนึ่งให้ความดีของเธอ ความงามอื่น ริ ชเชสอื่น และจนเธอมีทุกสิ่งที่ดีในโลกเพียง 43 ของพวกเขาทำอวยพรเธอ ได้ยินเสียงดีในลาน และได้นำคำว่า นางฟ้าสิบสามที่ มา มีฝาครอบสีดำบนศีรษะของเธอ และสีดำรองเท้าเท้าของเธอ และกวาดในมือของเธอ: และปัจจุบันค่าเธอเข้ามารับประทานอาหารหอประชุม ตอนนี้ เป็นเธอไม่ได้ถามไปงานเลี้ยง เธอโกรธมาก scolded กษัตริย์ และควีนมาก และตั้งค่าการทำงานจะแก้แค้นของเธอ ดังนั้น ร่ำไห้ "ลูกสาวของพระราชาจะ เธอสิบห้าปี ได้รับบาดเจ็บ โดยแกน และล้มตายลง" แล้วทวาทศีของมิตรนางฟ้า ที่มีไม่ได้รับของขวัญของเธอ มาไปข้างหน้า และกล่าวว่า ต้องปฏิบัติตามที่กิเลส แต่ว่า เธออาจนุ่มของร้าย ดังนั้นของขวัญของเธอถูก ว่า ลูกสาวของพระราชา เมื่อแกนรับบาดเจ็บ เธอควรไม่จริง ๆ ตาย แต่ควรเฉพาะฤดูใบไม้ร่วงหลับร้อยปีอย่างไรก็ตาม กษัตริย์หวังต้องบันทึกลูกรักทั้งหมดจากคามชั่ว ดังนั้น เขาสั่งให้ แกนทั้งหมดในราชอาณาจักรจะมีซื้อค่า และเผา แต่ในขณะเดียวกันได้ จริงของขวัญทั้งหมดของนางฟ้าแรก 11 สำหรับเจ้าหญิง ถูกต้องเพื่อความสวย งาม และดี เด็ก และ ฉลาด ว่า ทุกคนที่รู้ว่าเธอรักเธอIt happened that, on the very day she was fifteen years old, the king and queen were not at home, and she was left alone in the palace. So she roved about by herself, and looked at all the rooms and chambers, till at last she came to an old tower, to which there was a narrow staircase ending with a little door. In the door there was a golden key, and when she turned it the door sprang open, and there sat an old lady spinning away very busily. ‘Why, how now, good mother,’ said the princess; ‘what are you doing there?’ ‘Spinning,’ said the old lady, and nodded her head, humming a tune, while buzz! went the wheel. ‘How prettily that little thing turns round!’ said the princess, and took the spindle and began to try and spin. But scarcely had she touched it, before the fairy’s prophecy was fulfilled; the spindle wounded her, and she fell down lifeless on the ground.However, she was not dead, but had only fallen into a deep sleep; and the king and the queen, who had just come home, and all their court, fell asleep too; and the horses slept in the stables, and the dogs in the court, the pigeons on the house-top, and the very flies slept upon the walls. Even the fire on the hearth left off blazing, and went to sleep; the jack stopped, and the spit that was turning about with a goose upon it for the king’s dinner stood still; and the cook, who was at that moment pulling the kitchen-boy by the hair to give him a box on the ear for something he had done amiss, let him go, and both fell asleep; the butler, who was slyly tasting the ale, fell asleep with the jug at his lips: and thus everything stood still, and slept soundly.A large hedge of thorns soon grew round the palace, and every year it became higher and thicker; till at last the old palace was surrounded and hidden, so that not even the roof or the chimneys could be seen. But there went a report through all the land of the beautiful sleeping Briar Rose (for so the king’s daughter was called): so that, from time to time, several kings’ sons came, and tried to break through the thicket into the palace. This, however, none of them could ever do; for the thorns and bushes laid hold of them, as it were with hands; and there they stuck fast, and died wretchedly.After many, many years there came a king’s son into that land: and an old man told him the story of the thicket of thorns; and how a beautiful palace stood behind it, and how a wonderful princess, called Briar Rose, lay in it asleep, with all her court. He told, too, how he had heard from his grandfather that many, many princes had come, and had tried to break through the thicket, but that they had all stuck fast in it, and died. Then the young prince said, ‘All this shall not frighten me; I will go and see this Briar Rose.’ The old man tried to hinder him, but he was bent upon going.Now that very day the hundred years were ended; and as the prince came to the thicket he saw nothing but beautiful flowering shrubs, through which he went with ease, and they shut in after him as thick as ever. Then he came at last to the palace, and there in the court lay the dogs asleep; and the horses were standing in the stables; and on the roof sat the pigeons fast asleep, with their heads under their wings. And when he came into the palace, the flies were sleeping on the walls; the spit was standing still; the butler had the jug of ale at his lips, going to drink a draught; the maid sat with a fowl in her lap ready to be plucked; and the cook in the kitchen was still holding up her hand, as if she was going to beat the boy.Then he went on still farther, and all was so still that he could hear every breath he drew; till at last he came to the old tower, and opened the door of the little room in which Briar Rose was; and there she lay, fast asleep on a couch by the window. She looked so beautiful that he could not take his eyes off her, so he stooped down and gave her a kiss. But the moment he kissed her she opened her eyes and awoke, and smiled upon him; and they went out together; and soon the king and queen also awoke, and all the court, and gazed on each other with great wonder. And the horses shook themselves, and the dogs jumped up and barked; the pigeons took their heads from under their wings, and looked about and flew into the fields; the flies on the walls buzzed again; the fire in the kitchen blazed up; round went the jack, and round went the spit, with the goose for the king’s dinner upon it; the butler finished his draught of ale; the maid went on plucking the fowl; and the cook gave the boy the box on his ear.And then the prince and Briar Rose were married, and the wedding feast was given; and they lived happily together all their lives long.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนามกุหลาบกษัตริย์และราชินีกาลครั้งหนึ่งครอบครองอยู่ในประเทศที่เป็นวิธีที่ดีออกที่มีอยู่ในวันนั้นนางฟ้า ตอนนี้พระมหากษัตริย์และพระราชินีนี้มีความอุดมสมบูรณ์ของเงินและความอุดมสมบูรณ์ของเสื้อผ้าที่ดีในการสวมใส่และความอุดมสมบูรณ์ของสิ่งที่ดีที่จะกินและดื่มและโค้ชจะนั่งออกมาในทุกวัน แต่แม้ว่าพวกเขาเคยแต่งงานมาแล้วหลายปีที่พวกเขาไม่มีลูก และนี้พวกเขาเสียใจมากจริง ๆ แต่วันหนึ่งเป็นราชินีเดินโดยด้านข้างของแม่น้ำที่ด้านล่างของสวนเธอเห็นปลาน้อยที่น่าสงสารที่ได้โยนตัวเองออกมาจากน้ำและวางหอบและเกือบตายบนฝั่ง จากนั้นสมเด็จพระราชินีฯ เอาสงสารปลาน้อยและโยนมันกลับมาอีกครั้งลงไปในแม่น้ำ; และก่อนที่จะว่ายน้ำออกไปมันยกหัวของมันออกมาจากน้ำและกล่าวว่า "ผมรู้ว่าสิ่งที่เป็นที่ต้องการของคุณและมันจะเป็นจริงในทางกลับกันสำหรับความมีน้ำใจของคุณกับผมคุณเร็ว ๆ นี้จะมีลูกสาวคนหนึ่ง. สิ่งที่ปลาน้อยทำนายได้เร็ว ๆ นี้ก็จะผ่านไป; และพระราชินีมีสาวน้อยเพื่อความสวยงามมากว่ากษัตริย์ไม่สามารถหยุดมองมันด้วยความดีใจและกล่าวว่าเขาจะจัดงานฉลองและให้ความสุขและแสดงให้เด็กทั่วแผ่นดิน ดังนั้นเขาจึงถามญาติของเขาและขุนนางและเพื่อน ๆ และเพื่อนบ้าน แต่พระราชินีกล่าวว่าฉันจะมีนางฟ้ายังว่าพวกเขาอาจจะใจดีและที่ดีที่จะลูกสาวตัวน้อยของเรา. ตอนนี้มีสิบสามนางฟ้าในราชอาณาจักร แต่เป็นพระมหากษัตริย์และพระราชินีมีเพียงสิบสองจานทองสำหรับพวกเขาที่จะกินออกจากพวกเขาถูกบังคับให้ออกจากหนึ่งในนางฟ้าของเธอโดยไม่ต้องขอ ดังนั้นสิบสองนางฟ้ามาแต่ละคนมีหมวกสีแดงสูงบนศีรษะของเธอและรองเท้าสีแดงกับรองเท้าส้นสูงที่เท้าของเธอและเป็นคันยาวสีขาวในมือของเธอและหลังจากงานเลี้ยงได้มากกว่าที่พวกเขารวมตัวกันรอบในแหวนและให้พวกเขาทั้งหมด ของขวัญที่ดีที่สุดที่จะเจ้าหญิงน้อย ใครให้ความดีของเธอ, ความงามอื่นร่ำรวยอื่นและอื่น ๆ จนเธอมีทุกสิ่งที่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลก. เช่นเดียวกับที่สิบเอ็ดของพวกเขาได้ทำพรของเธอเสียงที่ดังกึกก้องได้ยินในลานและถูกนำคำว่า นางฟ้าที่สิบสามมากับหมวกสีดำบนศีรษะของเธอและรองเท้าสีดำที่เท้าของเธอและด้ามไม้กวาดในมือของเธอและในปัจจุบันขึ้นเธอเดินเข้ามาในห้องโถงห้องรับประทานอาหาร ตอนนี้ที่เธอไม่เคยได้รับการขอร้องให้งานเลี้ยงที่เธอโกรธมากและดุกษัตริย์และพระราชินีมากและการตั้งค่าการทำงานที่จะแก้แค้นเธอ ดังนั้นเธอร้องออกมาลูกสาวของกษัตริย์จะในปีที่สิบห้าของเธอจะได้รับบาดเจ็บจากแกนและล้มลงตาย. จากนั้นที่สิบสองของนางฟ้ามิตรที่ยังไม่ได้รับของที่ระลึกของเธอออกมาข้างหน้าและบอกว่าความปรารถนาความชั่วร้ายจะต้องปฏิบัติตาม แต่ที่เธอจะอ่อนตัวลงชั่วร้ายของตน . เพื่อให้เธอคือของขวัญที่ลูกสาวของกษัตริย์เมื่อแกนที่ได้รับบาดเจ็บของเธอไม่ควรจริงๆตาย แต่ควรหลับไปหลายร้อยปีแต่ยังคงหวังว่ากษัตริย์จะบันทึกเด็กรักของเขาโดยสิ้นเชิงจากความชั่วร้ายที่ถูกคุกคาม; ดังนั้นเขาจึงสั่งให้แกนทั้งหมดในราชอาณาจักรควรจะซื้อขึ้นและเผา แต่ของขวัญทั้งหมดแรกสิบเอ็ดนางฟ้าอยู่ในระหว่างการเติมเต็ม; สำหรับเจ้าหญิงที่สวยงามมากและประพฤติดีและดีและฉลาดว่าทุกคนที่รู้ว่าเธอรักเธอ. มันเกิดขึ้นว่าในวันที่เธออายุสิบห้าปี, พระมหากษัตริย์และพระราชินีไม่ได้ที่บ้านและเธอ ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในพระราชวัง ดังนั้นเธอจึง roved เกี่ยวกับตัวเองและมองไปที่ห้องพักและห้องผู้พิพากษาทั้งหมดจนถึงที่สุดท้ายที่เธอมาถึงหอเก่าที่มีบันไดแคบ ๆ ที่ลงท้ายด้วยประตูเล็ก ๆ น้อย ๆ ในประตูมีกุญแจสีทองและเมื่อเธอหันประตูผุดเปิดและนั่งมีหญิงชราปั่นไปยุ่งมาก 'ทำไมว่าตอนนี้แม่ที่ดี "กล่าวว่าเจ้าหญิง; 'คุณกำลังทำอะไรอยู่ที่นั่น?' 'ปั่น' กล่าวว่าหญิงชราและพยักหน้าเธอฮัมเพลงในขณะที่ข่าวลือ! ไปล้อ 'วิธีพริ้มสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะเปลี่ยนรอบ! กล่าวว่าเจ้าหญิงและเอาแกนและเริ่มที่จะพยายามและสปิน แต่แทบจะไม่ได้สัมผัสมันเธอก่อนที่คำทำนายของนางฟ้าก็สำเร็จ; แกนที่ได้รับบาดเจ็บของเธอและเธอล้มลงตายอยู่บนพื้นดิน. แต่เธอยังไม่ตาย แต่ได้ลดลงเพียงในการนอนหลับลึก และพระมหากษัตริย์และพระราชินีที่เพิ่งกลับมาบ้านและศาลของพวกเขาทั้งหมดหลับเกินไป และม้านอนในคอกม้าและสุนัขในศาลนกพิราบในบ้านด้านบนและแมลงวันมากนอนหลับอยู่บนกำแพง แม้ไฟในเตาซ้ายปิดที่เห็นได้ชัดและไปนอน; แจ็คหยุดและน้ำลายที่เกี่ยวกับกับการเปลี่ยนห่านกับมันสำหรับอาหารค่ำของกษัตริย์ยังคงยืนนิ่ง; และปรุงอาหารซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดึงครัวเด็กโดยผมจะให้เขากล่องหูสำหรับสิ่งที่เขาได้ทำผิดพลาดปล่อยให้เขาไปและทั้งสองหลับ; บัตเลอร์ที่ถูกเลศนัยชิมเบียร์, ผล็อยหลับไปกับเหยือกที่ริมฝีปากของเขาและทำให้ทุกอย่างยังคงยืนอยู่และนอนหลับอุตุ. ป้องกันความเสี่ยงมากในไม่ช้าก็หนามรอบพระราชวังและทุกปีมันก็กลายเป็นที่สูงขึ้นและหนา; จนสุดท้ายที่พระราชวังเก่า ๆ ได้ถูกล้อมรอบและซ่อนเพื่อให้ได้แม้กระทั่งหลังคาหรือปล่องไฟอาจจะเห็น แต่มีรายงานไปทั่วแผ่นดินของการนอนหลับที่สวยงามหนามกุหลาบ (เพราะลูกสาวของกษัตริย์ถูกเรียก): เพื่อให้เป็นครั้งคราวลูกหลานกษัตริย์หลายมาและพยายามที่จะตัดผ่านพุ่มเข้าไปในพระราชวัง นี้ แต่ไม่มีของพวกเขาเคยได้ทำ; สำหรับหนามและพุ่มไม้ที่วางถือของพวกเขามันเป็นด้วยมือ; และมีพวกเขาติดอยู่อย่างรวดเร็วและเสียชีวิต wretchedly. หลังจากหลายปีที่ผ่านมามีโอรสของกษัตริย์เข้ามาในแผ่นดินและคนเก่าเขาบอกเล่าเรื่องราวของไม้พุ่มหนาม; และวิธีการที่พระราชวังที่สวยงามยืนอยู่ข้างหลังมันและวิธีการเป็นเจ้าหญิงที่ยอดเยี่ยมที่เรียกว่าหนามกุหลาบวางในมันหลับศาลของเธอ เขาบอกเหมือนกันว่าเขาเคยได้ยินจากคุณปู่ของเขาที่หลาย ๆ เจ้าชายหลายคนมาแล้วและได้พยายามที่จะตัดผ่านพุ่ม แต่ที่พวกเขาได้ทั้งหมดติดอยู่ในนั้นอย่างรวดเร็วและเสียชีวิต จากนั้นเจ้าชายหนุ่มกล่าวว่า 'ไม่ได้ทั้งหมดนี้จะขู่ฉัน ฉันจะไปและเห็นนี้หนามกุหลาบ. ชายชราคนหนึ่งพยายามที่จะขัดขวางเขา แต่เขาก็ก้มลงตามไป. ตอนนี้วันร้อยปีก็สิ้นสุดลง; และในขณะที่เจ้าชายมาพุ่มเขาเห็นอะไร แต่พุ่มไม้ดอกที่สวยงามผ่านที่เขาไปได้อย่างง่ายดายและพวกเขาปิดหลังจากเขาหนาเช่นเคย จากนั้นเขาก็มาที่ล่าสุดไปยังพระราชวังและมีในศาลวางสุนัขหลับ; และม้ากำลังยืนอยู่ในคอกม้า; และบนหลังคานกพิราบนั่งหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยหัวของพวกเขาภายใต้ปีกของพวกเขา และเมื่อเขาเข้ามาในพระราชวังแมลงวันกำลังนอนหลับอยู่บนผนัง; น้ำลายยังคงยืนอยู่; บัตเลอร์มีเหยือกเบียร์ที่ริมฝีปากของเขาจะไปดื่มร่าง; สาวนั่งอยู่กับนกในตักของเธอพร้อมที่จะดึง; และปรุงอาหารในห้องครัวก็ยังคงถือขึ้นมือของเธอราวกับว่าเธอกำลังจะชนะเด็ก. จากนั้นเขาก็ยังคงไกลและยังคงเป็นที่ที่เขาจะได้ยินเสียงลมหายใจของเขาดึงทุก จนในที่สุดเขาก็มาถึงหอเก่าและเปิดประตูของห้องเล็ก ๆ ซึ่งเป็นหนามกุหลาบ; และมีเธอนอนหลับไปอย่างรวดเร็วบนที่นอนริมหน้าต่าง เธอมองเพื่อให้สวยงามว่าเขาไม่สามารถใช้สายตาของเขาออกของเธอเพื่อให้เขาก้มลงและทำให้เธอจูบ แต่ช่วงเวลาที่เขาจูบเธอเธอเปิดตาของเธอและตื่นขึ้นมาและยิ้มกับเขา; และพวกเขาก็ออกไปด้วยกัน และเร็ว ๆ นี้พระมหากษัตริย์และพระราชินียังตื่นขึ้นมาและสิ่งที่ศาลและจ้องไปในแต่ละอื่น ๆ ด้วยน่าแปลกใจที่ดี และม้าส่ายตัวเองและสุนัขกระโดดขึ้นและเห่า; นกพิราบเอาหัวของพวกเขาออกมาจากใต้ปีกของพวกเขาและมองเกี่ยวกับการบินในช่อง; แมลงวันบนผนัง buzzed อีกครั้ง ไฟในห้องครัวประกายขึ้น แจ็คไปรอบและรอบไปถ่มน้ำลายที่มีห่านสำหรับอาหารค่ำของกษัตริย์มันไว้ บัตเลอร์เสร็จสิ้นการร่างเบียร์ของเขา สาวใช้ไปในการถอนขนไก่; และปรุงอาหารให้เด็กกล่องในหูของเขา. และแล้วเจ้าชายและหนามกุหลาบได้แต่งงานและงานเลี้ยงงานแต่งงานได้รับ; และพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขด้วยกันตลอดชีวิตของพวกเขานาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม้หนามกุหลาบ






พระราชาและพระราชินี กาลครั้งหนึ่ง ครอบครองประเทศเป็นวิธีที่ดีออกที่เคยมีในวันนั้น นางฟ้า ตอนนี้พระราชาและพระราชินีมีความอุดมสมบูรณ์ของเงิน และเสื้อผ้ามากมาย ได้ใส่ และมากมายของสิ่งที่ดีที่จะกินและดื่ม และโค้ชขี่ทุกวัน แต่แม้ว่าพวกเขาได้แต่งงานกันหลายปีไม่มีลูก และเสียใจไว้มากจริง ๆแต่แล้ววันหนึ่งเมื่อราชินีเดินข้างแม่น้ำที่ด้านล่างของสวน เธอเห็นปลาน้อยผู้น่าสงสาร ที่ได้โยนตัวเองออกจากน้ำและนอนหอบเกือบตายในธนาคาร แล้วราชินีก็สงสารปลาน้อย แล้วโยนมันกลับลงไปในแม่น้ำ และก่อนที่จะว่ายน้ำออกไปมันก็ยกหัวขึ้นจากน้ำ และพูดว่า ' ฉันรู้ว่าสิ่งที่ปรารถนาของคุณแล้วจะสำเร็จ ตอบแทนความเมตตาของท่าน ท่านจะได้ลูกสาว ที่ปลาน้อยมีไว้ล่วงหน้าแล้วมา และราชินี มีสาวน้อย สวยมากๆ ที่กษัตริย์ไม่สามารถหยุดมองมันด้วยความดีใจ และบอกว่าเขาจะจัดงานเลี้ยงใหญ่ และ รื่นเริงและแสดงเด็กแผ่นดินทั้งหมด แล้วที่เขาถามญาติพี่น้องของเขา และขุนนาง และเพื่อนๆและเพื่อนบ้าน . แต่ราชินีกล่าวว่า ' ฉันจะมีนางฟ้าด้วย , พวกเขาจะเป็นชนิดและดีใจที่ลูกสาวตัวน้อยของเรา ขณะนี้มี 13 นางฟ้าในอาณาจักร แต่เป็นกษัตริย์และราชินีมีเพียงสิบสองทองอาหารสำหรับพวกเขาที่จะกินของพวกเขาถูกบังคับให้ออกจากหนึ่งในนางฟ้าโดยไม่ถาม เธอ ดังนั้นนางฟ้าสิบสองมาแต่ละหมวกสูงสีแดงบนหัวของเธอรองเท้าสีแดงส้นสูงในเท้าของเธอ , และไม้เรียวยาวสีขาวในมือของเธอ และหลังจากงานเลี้ยงจบลง พวกเขารวบรวมรอบในแหวนและมอบของขวัญที่ดีที่สุดของพวกเขาทั้งหมดให้องค์หญิงน้อย ไม่มีใครให้ความดีของเธอ , ความงาม , อื่นอื่น เวลา และอื่น ๆ จนกระทั่งเธอได้สิ่งที่ดีในโลก
เช่นเดียวกับเพลของพวกเขาทำพรของเธอ เสียงดังได้ยินในสนาม