Morris (1938) ได้ให้คําจํากัดความไว้ว่าวจนปฏิบัติศาสตร์ คือการวิเคราะห์
ภาษาโดยอาศัยผู้พูดและผู้ฟังเป็นผู้กําหนดความหมายของภาษา ศาสตราจารย์ ดร. อุดม วโรตมสิกขดิตถ์(2533) ได้กําหนดคําจํากัดความของวจนปฏิบัติศาสตร์จาก ความคิดเห็นของMartin Atkinson, David Kelby และIggy Roca จากหนังสือ Foundation of Linguistics ไว้ว่า วจนปฏิบัติศาสตร์ เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่าง เครื่องหมายและผู้ใช้เครื่องหมายซึ่งแตกต่างไปจากวากยสัมพันธ์(syntax) ซึ่งเกี่ยวข้อง กับเครื่องหมายทางภาษาและความสัมพันธ์ระหว่างเครื่องหมายทางภาษาด้วยกัน และ อรรถศาสตร์(semantics) เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างเครื่องหมายกับความเป็น จริง ในทํานองที่คล้ายคลึงกัน Levinson (1983) ก็ได้กําหนด ความหมายของวจน ปฏิบัติศาสตร์ ไว้ว่า วจนปฏิบัติศาสตร์ คือการศึกษาถึงการใช้ภาษาหรือการสื่อ ความหมายของถ้อยคําโดยนําเอาปริบท (context) มาพิจารณาด้วย