Lucas's POVI walked quickly into my

Lucas's POV
I walked quickly into my apartment, one of many throughout the city. I was in a rush. I just needed to shower, change into cleaner clothes before heading out to patrol again. I had been going for two days straight combing the city in the constant search. I was so tired but I knew I was so close to finding her. I couldn't stop now. The ability to not have to sleep is something I was becoming envious of the vampires. I never thought that would happen.
I made my way to my room, heading straight for the drawers. I shuffled through them looking for my black long sleeve shirt. I groaned in frustration as I couldn't seem to find it.
"Looking for this, little bro?" a voice said behind me.
I spun around to find Julian smirking, casually laying on my bed, playing with the shirt I had been looking for. I walked over and grabbed it out of his hands.
"You're losing your edge, Lucas. You need to sleep. You didn't even catch that I was here…," he paused, "that a vampire was here."
I grumbled something and headed to the shower. I was in no mood to deal with him. I needed a good cold shower to wake me up. As I stood there rotating the faucet to first cold then back to hot then back again, I heard my brother's voice as he stood outside the door. I hadn't really talked to him since everything went to hell. To be honest, I still didn't truly believe he was alive and apparently a vampire. I couldn't help but feel left behind or abandoned by my big brother all those years ago. He was suppose to be king, not me. He was always the leveled headed one, the responsible one. I was the hot tempered one, the one who always acted on my emotions. I wasn't made for this responsibility.
"Lucas, I know you've been avoiding me," he said with a sigh. I didn't answer. He cleared his throat. "I know it must be hard to come to terms with what I've become. But there are things we need to talk about. Things that we both know you've been avoiding."
Vampire or not, my brother and I have always been close enough for me to know what he was referring to. It was reassuring to know 9 times out of 10, I knew where his head was at.
I closed my eyes and rested my forehead on the tiled wall. This wasn't a conversation I wanted to have right now. It seemed pre-mature, as the pivotal person in question was still missing.
"There are things that father never told us, things he wasn't very truthful about. One of them obviously being me."
I heard him sigh as I heard his steps pace back and forth in front of the bathroom door.
"I didn't mean to abandon you all those years ago, Lucas. The thirst...," he trailed, "It was so bad. I had to leave or I would have put everyone in danger. Please understand that I did what I thought was best. Over the years, I became more able to control it and learned on my own that there were other ways to sedate the thirst rather than use humans. I realized that though I had become something evil, there was still good inside in me.
I had come to see dad, to show him. For years we were told that this couldn't happen…a werewolf becoming a vampire. Up until now, our people just hadn't allowed it. Should it happen, it would mean certain death. It was only the honorable thing to do. But Father couldn't do that to me, he couldn't order my death. Instead he said I wasn't welcome to Oranious anymore, that I had been exiled."
"Father would never have done that. He would never turn away his own son," my voice harsh and barely loud enough over the sound of water hitting the tile floor.
"He had no choice, Lucas. I know that now. It was the only way he could of saved me."
His footsteps stopped and I heard him slide to the floor. I stared at the drain, watching the water circle down, listening to my brother.
"But with my gift, I disobeyed orders. I was able to stay but be unseen. I was only planning on staying for a little while. Just long enough to make sure you were alright and safe. I needed to know that the vampire who had done this to me wouldn't come after you. But then I notice Tabitha and she wasn't the little girl who followed me around anymore. She had grown up and I just couldn't turn my attention away from her. I watched her, followed her and fell in love. It was impossible for me to leave."
I shut the faucet off, starting to dry myself and get dressed. I put my jeans back on and made my way out the bathroom. Julian had moved and now was sitting on the edge of my bed, head in his hands. I put my shirt on and leaned against the wall across the room watching him.
"Then certain things started to set in motion. I watched you fall in love with Leah," he continued still not looking up. "I was concerned so I sought her out, trying to figure who she was and where she came from. I researched shape shifters, trying to dig up any information that I could find. In all texts and research that I found, she shouldn't exist…a female shape shifter. They should only be carried in the male chromosome.
"I learned that these shape shifters run in packs very much like we do. But what was most interesting I had found that they had become allies to a coven a vampires. These vampires were not like the ones I knew, they had eyes that were gold like mine. They were peaceful, civilized and not motivated by their thirst. They are strong Lucas. You know that. The powers they have are phenomenal. The only way the human race can survive this is if the people of Oranious align themselves with them."
He looked up at me. His stillness was uncomfortable even more so of what he was implying. I turned away from his gaze.
"I haven't known her that long, Julian" I said.
"This is hardly the time for courting, Lucas. Taking her out on more dates isn't going to change what you already know what you feel for her. How can you be so consumed with finding her but don't know if you want to make the commitment of spending the rest of your life with her?"
I know how I felt but I also didn't want to inadvertently push her away. I would do anything to have her as my wife but I didn't want to assume that she felt the same way about me, or at least as strong. I knew she had said I was her imprint. But I really didn't know what that all entailed.
"This is hardly a conversation that needs to be had. She isn't even here, she hasn't been found." I grabbed my shoes as I slipped my sweatshirt on. I looked at the clock. "I have to go."
"The kingdom is starting to divide. I don't know how long things will keep holding together. We need this alliance, Lucas."
I began to push past him but felt his cold hand on my shoulder. His hand stood out in front of me, holding our mother's wedding ring.
"You're going to need this soon," Julian said. He dropped it in my palm and I held the ring, staring at in fear. "Let's not waste anymore time, Lucas. Tonight we find her."
It was him who started past me and made his way out the door. With new resolve I slipped the ring on my the chain of my necklace. I knew my mother had loved Leah, even during the short time she knew her.
"Are you coming?" Julian called from the hallway.
I tucked the necklace under my shirt. Tonight was different, I could feel it. Not just because Julian had said so, but I had never felt such certainty within myself. Tonight, Leah and I would find each other.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

POV ลูคัส
ผมเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของฉันหนึ่งในหลาย ๆ ทั่วเมือง ผมอยู่ในเร่งด่วน ฉันเพียงแค่ต้องการที่จะอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าทำความสะอาดก่อนที่จะมุ่งหน้าออกไปลาดตระเวนอีกครั้ง ฉันได้รับไปสำหรับสองวันตรง combing เมืองในการค้นหาอย่างต่อเนื่อง ฉันก็เหนื่อยมาก แต่ผมรู้ว่าผมเป็นให้ใกล้เคียงกับการหาเธอ ฉันไม่สามารถหยุดตอนนี้ ความสามารถในการไม่ต้องนอนหลับเป็นสิ่งที่ฉันได้กลายเป็นที่อิจฉาของแวมไพร์ ฉันไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น.
ผมทำวิธีของฉันไปที่ห้องของฉันมุ่งหน้าตรงสำหรับลิ้นชัก ผมสับผ่านพวกเขามองหาเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำของฉัน ผมครางในแห้วเป็นฉันไม่สามารถดูเหมือนจะพบว่ามัน.
"มองหานี้ครับเล็ก ๆ น้อย ๆ " เสียงพูดอยู่ข้างหลังผม.
ฉันหมุนรอบ ๆ เพื่อหาจูเลียนแสยะยิ้มที่มุมตั้งใจวางอยู่บนเตียงของฉันเล่นกับเสื้อที่ฉันได้รับการมองหา ฉันเดินไปและคว้ามันออกมาจากมือของเขา.
"คุณกำลังสูญเสียขอบของคุณ, ลูคัส. คุณต้องไปนอน. คุณไม่ได้จับว่าฉันอยู่ที่นี่ ... " เขาหยุดชั่วคราว "ที่แวมไพร์อยู่ที่นี่."
ผมบ่นอะไรและมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำฝักบัว ผมอยู่ในอารมณ์ที่จะจัดการกับเขาเลย ผมจำเป็นต้องอาบน้ำเย็นที่ดีที่จะปลุกฉันตื่น ขณะที่ผมยืนอยู่ที่นั่นหมุนก๊อกน้ำเย็นก่อนแล้วกลับไปร้อนจากนั้นกลับมาอีกครั้งผมได้ยินเสียงพี่ชายของฉันในขณะที่เขายืนอยู่นอกประตู ผมไม่ได้พูดคุยกับเขาจริงๆเนื่องจากทุกอย่างไปนรก จะซื่อสัตย์ฉันยังคงไม่ได้อย่างแท้จริงเชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่และเห็นได้ชัดแวมไพร์ ฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกทิ้งไว้ข้างหลังหรือยกเลิกโดยพี่ชายใหญ่ของฉันทุกปีที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่คิดว่าจะได้เป็นกษัตริย์ไม่ใช่ผม เขาเป็นเสมอหนึ่งหัวจ่อที่รับผิดชอบอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนคนหนึ่งที่ทำหน้าที่เสมอในอารมณ์ของฉัน ผมไม่ได้ทำเพื่อความรับผิดชอบนี้.
"ลูคัส, ฉันรู้ว่าคุณได้รับการหลีกเลี่ยงฉัน" เขากล่าวพร้อมกับถอนหายใจ ฉันไม่ได้ตอบ เขาล้างลำคอของเขา "ฉันรู้ว่ามันจะต้องเป็นเรื่องยากที่จะรอมชอมกับสิ่งที่ฉันได้กลายเป็น. แต่มีสิ่งที่เราต้องพูดคุยเกี่ยวกับ. สิ่งที่เราทั้งสองรู้ว่าคุณได้รับการหลีกเลี่ยง."
แวมไพร์หรือไม่พี่ชายของฉันและฉันได้เสมอ รับใกล้พอสำหรับผมที่จะรู้ว่าสิ่งที่เขากำลังพูดถึง มันก็มั่นใจที่จะรู้ครั้งที่ 9 จาก 10 ผมรู้ว่าที่ศีรษะของเขาอยู่ที่.
ฉันปิดตาของฉันและวางหน้าผากของฉันอยู่บนผนังกระเบื้อง นี่ไม่ใช่การสนทนาที่ฉันต้องการที่จะมีในขณะนี้ มันดูเหมือนก่อนผู้ใหญ่เป็นคนสำคัญในคำถามก็ยังคงหายไป.
"มีสิ่งที่พ่อไม่เคยบอกกับเราว่าสิ่งที่เขาไม่ได้เป็นความจริงมากเกี่ยวกับ. หนึ่งในนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นฉันมี."
ผมได้ยินเขาถอนหายใจขณะที่ผมได้ยิน ก้าวตามขั้นตอนของเขากลับมาอยู่หน้าประตูห้องน้ำ.
"ผมไม่ได้หมายความว่าคุณจะละทิ้งทุกปีที่ผ่านมาลูคัส. กระหาย ... " เขาหาย "มันแย่มาก. ผมต้องออกหรือ ผมจะนำทุกคนตกอยู่ในอันตราย. โปรดเข้าใจว่าผมทำในสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด. กว่าปีที่ผมจะกลายเป็นมากขึ้นสามารถที่จะควบคุมมันและเรียนรู้ด้วยตัวเองว่ามีวิธีอื่นที่จะสงบกระหายแทนที่จะใช้มนุษย์. ฉัน ตระหนักว่าแม้ว่าผมได้กลายเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายยังคงมีดีภายในในตัวฉัน.
ฉันได้มาดูพ่อจะแสดงให้เขา. ปีที่ผ่านมาเราก็บอกว่าเรื่องนี้ไม่สามารถเกิดขึ้น ... กลายเป็นแวมไพร์มนุษย์หมาป่า. จนถึงตอนนี้ คนของเราเพียงแค่ไม่ได้รับอนุญาต. มันควรจะเกิดขึ้นก็จะหมายถึงการตายของบางอย่าง. มันเป็นเพียงสิ่งที่มีเกียรติที่จะทำ. แต่พ่อไม่สามารถทำอย่างนั้นกับผมเขาไม่สามารถสั่งตายของฉัน แต่เขาบอกว่าผมไม่ได้ยินดีต้อนรับสู่ Oranious อีกต่อไปว่าผมได้รับการเนรเทศ. "
"พ่อจะไม่ได้ทำอย่างนั้น เขาไม่เคยจะหันไปลูกชายของเขาเอง "เสียงของฉันที่รุนแรงและแทบจะไม่ดังพอที่มากกว่าเสียงของน้ำตีพื้นกระเบื้อง.
"เขาไม่มีทางเลือก, ลูคัส ฉันรู้ว่าตอนนี้ มันเป็นวิธีเดียวที่เขาได้ของบันทึกฉัน. "
รอยเท้าของเขาหยุดและผมได้ยินเขาเลื่อนไปกองกับพื้น. ผมจ้องที่ท่อระบายน้ำที่ดูวงกลมน้ำลง, ฟังพี่ชายของฉัน.
"แต่กับของขวัญของฉันฉันเชื่อฟังคำสั่ง . ฉันก็สามารถที่จะอยู่ แต่จะมองไม่เห็น ฉันเป็นเพียงการวางแผนในการเข้าพักในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ นานพอที่จะให้แน่ใจว่าคุณได้ไม่เป็นไรและปลอดภัย ฉันต้องการที่จะรู้ว่าแวมไพร์ที่ได้ทำกับฉันแบบนี้จะไม่มาหลังจากที่คุณ แต่แล้วผมสังเกตทาบิธาและเธอก็ไม่ได้เป็นสาวน้อยที่ตามฉันไปรอบ ๆ อีกต่อไป เธอเติบโตขึ้นมาและผมก็ไม่สามารถหันความสนใจของเราไปจากเธอ ฉันดูเธอตามเธอและตกหลุมรัก มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่จะออกจาก. "
ผมปิดก๊อกน้ำออกเริ่มที่จะแห้งตัวเองและได้รับการแต่งตัว. ฉันใส่กางเกงยีนส์ของฉันกลับมาและทำทางของฉันออกห้องน้ำ. จูเลียนได้ย้ายและตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนขอบของเตียงของฉัน หัวในมือของเขา. ฉันใส่เสื้อของฉันและพิงกับผนังในห้องเฝ้าดูเขา.
"แล้วสิ่งบางอย่างเริ่มที่จะตั้งในการเคลื่อนไหว ผมเฝ้าดูคุณตกอยู่ในความรักกับลีอาห์ "เขายังคงยังไม่มองขึ้น." ผมเป็นห่วงดังนั้นฉันขอเธอออกมาพยายามที่จะคิดว่าเธอเป็นใครและที่เธอมาจาก ฉันวิจัยจำแลงรูปร่างพยายามที่จะขุดขึ้นข้อมูลที่ฉันสามารถหาใด ๆ ในตำราและงานวิจัยที่ผมพบว่าเธอไม่ควรอยู่ ... จำแลงรูปร่างหญิง พวกเขาควรจะดำเนินการในโครโมโซมเพศชาย.
"ผมได้เรียนรู้ว่าสิ่งเหล่านี้รูปร่างจำแลงทำงานในแพ็คมากเหมือนที่เราทำ. แต่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดที่ฉันได้พบว่าพวกเขาได้กลายเป็นพันธมิตรกับแม่มดแวมไพร์. แวมไพร์เหล่านี้ไม่ได้ชอบ คนที่ผมรู้ว่าพวกเขามีดวงตาที่เป็นสีทองเช่นเหมือง. พวกเขามีความเงียบสงบอารยะและไม่แรงบันดาลใจจากความกระหายของพวกเขา. พวกเขามีความแข็งแรงลูคัส. คุณรู้ว่า. พวกเขามีอำนาจเป็นปรากฏการณ์. วิธีเดียวที่มนุษย์สามารถอยู่รอดได้ นี้คือถ้าคน Oranious ปรับตัวกับพวกเขา. "
เขามองมาที่ฉัน ความนิ่งของเขาก็รู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้นดังนั้นในสิ่งที่เขาได้รับการอ้างว่า ผมหันออกไปจากสายตาของเขา.
"ฉันไม่รู้จักเธอมานานแล้วว่าจูเลียน" ผมพูดว่า.
"นี่คือแทบจะไม่เวลาสำหรับการเกี้ยวพาราสี, ลูคัส. พาเธอออกไปในวันอื่น ๆ จะไม่เปลี่ยนสิ่งที่คุณรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ คุณรู้สึกสำหรับเธอ. วิธีที่คุณสามารถนำมาบริโภคเพื่อให้มีการหาเธอ แต่ไม่ทราบว่าคุณต้องการที่จะทำให้ความมุ่งมั่นของการใช้จ่ายส่วนที่เหลือของชีวิตของคุณกับเธอหรือไม่ "
ฉันรู้ว่าฉันรู้สึก แต่ฉันยังไม่ต้องการที่จะ โดยไม่ได้ตั้งใจผลักดันให้เธอออกไป ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอเป็นภรรยาของฉัน แต่ฉันไม่อยากจะคิดว่าเธอรู้สึกแบบเดียวกันเกี่ยวกับฉันหรืออย่างน้อยก็เป็นที่แข็งแกร่ง ฉันรู้ว่าเธอเคยบอกว่าผมเป็นที่ประทับของเธอ แต่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ยกให้ทั้งหมด.
"นี่คือแทบจะไม่สนทนาที่ต้องการที่จะมี. เธอเป็นไม่ได้ที่นี่เธอยังไม่ได้รับการค้นพบ." ผมคว้ารองเท้าของฉันเป็นฉันลื่นเสื้อสวมหัวของฉันใน ผมมองไปที่นาฬิกา "ผมต้องไป."
"ราชอาณาจักรเริ่มที่จะแบ่ง. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ยาวจะทำให้ผู้ถือหุ้นร่วมกัน. เราจำเป็นต้องมีพันธมิตรนี้ลูคัส."
ผมเริ่มที่จะผลักดันผ่านมา แต่เขารู้สึกว่ามือเย็นของเขาบนไหล่ของฉัน . มือของเขาออกมายืนที่ด้านหน้าของฉันถือแหวนแต่งงานแม่ของเรา.
"คุณกำลังจะต้องนี้เร็ว ๆ นี้" จูเลียนกล่าวว่า เขาทิ้งมันไว้ในฝ่ามือของฉันและฉันถือแหวนจ้องมองที่อยู่ในความกลัว "เราไม่ต้องเสียเวลาอีกต่อไป, ลูคัส. คืนนี้เราพบเธอ."
มันเป็นเขาที่เริ่มต้นที่ผ่านมาผมและทำทางของเขาออกจากประตู ด้วยการแก้ปัญหาใหม่ฉันลื่นแหวนในห่วงโซ่สร้อยคอของฉันของฉัน ผมรู้ว่าแม่ของฉันได้รักลีอาห์แม้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธอรู้ว่าเธอ.
"คุณมา?" จูเลียนเรียกจากห้องโถง.
ผมซุกสร้อยคอภายใต้เสื้อของฉัน คืนนี้ก็แตกต่างกันผมรู้สึกว่ามัน ไม่เพียงเพราะจูเลียนได้กล่าวเช่นนั้น แต่ผมไม่เคยรู้สึกว่าความเชื่อมั่นดังกล่าวภายในตัวเอง คืนนี้ลีอาห์และฉันอยากจะพบกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูคัสเป็น POV
ฉันเดินเร็วๆ เข้าไปในห้องของฉัน หนึ่งในหลาย ๆ ทั่วเมือง ฉันกำลังรีบ ฉันต้องการอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้สะอาดก่อนที่จะมุ่งหน้าออกลาดตระเวนอีกครั้ง ผมโดนไปสองวันตรงจากเมืองในการค้นหาคงที่ ผมเหนื่อย แต่ผมรู้ว่าผมเกือบจะหาเธอพบ ฉันไม่สามารถหยุดได้แล้วความสามารถที่จะไม่ต้องนอนเป็นสิ่งที่ฉันได้กลายเป็นที่อิจฉาของแวมไพร์ ผมไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น ผมทำวิธีของฉัน
ห้องฉัน มุ่งหน้าตรงไปที่ลิ้นชัก ผมสับผ่านพวกเขามองหาสีดำแขนยาวเสื้อ . ฉันครางออกมาเบาๆ ด้วยความไม่พอใจที่ฉันไม่สามารถดูเหมือนจะพบมัน .
" ตามหา น้องชาย ? เสียงที่พูดอยู่ข้างหลังฉัน ฉันหมุนไปรอบ ๆเพื่อหา
smirking จูเลียน ,ได้นอนบนเตียงของฉันเล่นกับเสื้อที่ฉันได้รับการมองหา ฉันเดินไปดึงมันออกมาจากมือของเขา .
" เธอสูญเสียขอบของคุณ ลูคัส คุณต้องการนอน คุณไม่ได้จับฉันมา . . . . . . . " เขาหยุด " แวมไพร์อยู่ที่นี่ "
ฉันคร่ำครวญอะไรไปอาบน้ำ ผมอยู่ในอารมณ์ที่จะจัดการกับเขา ฉันต้องการที่ดี อาบน้ำเย็นเพื่อปลุกให้ฉันตื่นขณะที่ผมยืนอยู่ที่นั่นหมุนก๊อกแรก เย็นแล้วกลับร้อนแล้วกลับมาอีก ผมได้ยินเสียงพี่ชายผม เขายืนอยู่หน้าประตู ฉันไม่ได้คุยกับเขา เพราะทุกอย่างได้ไปนรก บอกตามตรง ฉันไม่เชื่อว่าเขายังมีชีวิตอยู่ และเห็นได้ชัดว่าเป็นแวมไพร์ ผมไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่าทิ้งหรือทิ้งพี่ชายเมื่อหลายปีก่อนนั้นเขาต้องเป็นกษัตริย์ ไม่ใช่ผม เขามักจะเป็นระดับหัวหนึ่ง คนที่มีความรับผิดชอบ ผมเป็นคนใจร้อน คนที่มักจะแสดงอารมณ์ของฉัน ฉันไม่ได้ทำเพราะความรับผิดชอบนี้ .
" ลูคัส ผมรู้ว่าคุณหลบหน้าฉัน " เขาพูดพร้อมถอนหายใจ ผมไม่ตอบ เขาล้างลำคอของเขา . " ผมรู้ว่ามันอาจจะยากที่จะรับมือกับสิ่งที่ฉันได้กลายเป็นแต่มันมีบางอย่างที่เราต้องคุยกัน สิ่งที่เราทั้งสองรู้ว่าเธอหลบหน้า "
แวมไพร์หรือไม่ พี่ชายของฉันและฉันได้เสมอใกล้พอสำหรับผมที่จะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดถึง มันมั่นใจว่า 9 ใน 10 ครั้ง ผมรู้ว่าหัวของเขาที่ .
ฉันปิดตาของฉันและจับหน้าผากของฉันบนปูกระเบื้องผนัง นี่ไม่ใช่การสนทนาที่ฉันต้องการตอนนี้มันดูเหมือนก่อนเป็นผู้ใหญ่ เป็นบุคคลสำคัญ ในคำถามที่ยังขาดหายไป .
" มีสิ่งต่างๆ ที่พ่อไม่เคยบอกเราเลยว่า สิ่งที่เขาไม่ค่อยพูดเกี่ยวกับ หนึ่งของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด ผม "
ผมได้ยินเขาถอนหายใจขณะที่ฉันได้ยินเสียงเขาก้าวเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูห้องน้ำ .
" ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเธอ เมื่อหลายปีก่อน ลูคัส กระหาย . . . . . . . " เขาสะกดรอย " มันเลวฉันต้องจากไป หรือ ผมจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตราย โปรดเข้าใจว่าผมทำในสิ่ง ที่ผมคิดว่าดีที่สุด ปี ผมก็สามารถที่จะควบคุมมันและเรียนรู้ด้วยตัวเองว่ามีวิธีการอื่น ๆเพื่อควบคุมความอยาก แทนที่จะใช้มนุษย์ ฉันตระหนักว่าฉันได้กลายเป็นสิ่งที่ชั่วร้าย ก็ ยัง ดี อยู่ในฉัน .
ผมมาเจอพ่อเพื่อให้เขาสำหรับปี เราบอกว่านี้ไม่ได้เกิดขึ้น . . . . . . . มนุษย์หมาป่ากลายเป็นแวมไพร์ จนถึงตอนนี้คนของเราก็ไม่อนุญาต มันควรจะเกิดขึ้น นั่นหมายถึงความตาย มันเป็นเกียรติอย่างที่ต้องทำ แต่พ่อทำอย่างนั้นไม่ได้นะ เขาไม่ได้สั่งให้ฉันตาย . แทน เขาบอกว่าผมไม่ต้อนรับ oranious อีกต่อไป ที่ผมถูกเนรเทศ "
" พ่อจะไม่มีวันทำแบบนั้นเขาจะไม่มีวันหันหลังให้ลูกชายของเขาเอง " เสียงที่แข็งกร้าวและแทบจะไม่ดังพอผ่านเสียงน้ำกระทบพื้นกระเบื้อง .
" เขาไม่มีทางเลือก ลูคัส ตอนนี้ผมรู้แล้ว เป็นทางเดียวที่เขาจะช่วยฉัน . "
เท้าของเขาหยุดและฉันได้ยินเขาไถลกับพื้น ผมจ้องมองดูน้ำระบายวงกลมลง ฟังพี่ชาย .
" แต่ของขวัญของฉันด้วย ฉันขัดคำสั่งฉันได้อยู่ แต่จะมองไม่เห็น ฉันแค่คิดอยู่สักพัก เพียงยาวพอเพื่อให้แน่ใจว่า คุณได้ถูก และปลอดภัย ฉันต้องการที่จะรู้ว่าแวมไพร์ที่ทำแบบนี้กับผมไม่ได้มาหาคุณ แต่แล้วผมสังเกตเห็นทาบิธา เธอไม่ใช่สาวน้อยที่ตามฉันอีกแล้ว เธอจะเติบโตขึ้น และผมก็ไม่สามารถเปลี่ยนความสนใจไปจากเธอ ฉันมองดูเธอตามเธอ และตกหลุมรักกัน มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน ที่จะทิ้ง "
ฉันปิดก๊อกปิด เริ่มจะแห้งเอง แล้ว แต่งตัว ฉันใส่กางเกงของฉันกลับในและทำให้วิธีที่ออกมาจากห้องน้ำ จูเลี่ยนได้ย้ายตอนนี้นั่งอยู่บนขอบเตียง หัวอยู่ในมือ ฉันใส่เสื้อของฉันและพิงผนังอีกฝั่งของห้องดูเขา .
" แล้วสิ่งที่แน่นอนเริ่มตั้งในการเคลื่อนไหวฉันมองดูเธอตกหลุมรักเลอา " เขายังคงไม่เงยหน้าขึ้นมอง " ฉันกังวล ฉันขอเธอ พยายามหาทางที่เธอและที่เธอจากมา ผมสนใจพวกมนุษย์แปลงร่างได้ พยายามขุดคุ้ยข้อมูลใด ๆที่ฉันสามารถหา ในตำราและงานวิจัยที่ผมพบ เธอไม่ควรจะอยู่ . . . . . . . Shifter รูปร่างหญิง พวกเขาควรจะดำเนินการในโครโมโซมชาย .
" ผมได้เรียนรู้ว่าเหล่านี้พวกมนุษย์แปลงร่างได้วิ่งในแพ็คมากเหมือนกับที่เราทำ แต่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดที่ฉันได้พบว่าพวกเขาได้กลายเป็นพันธมิตรกับแม่มดเป็นแวมไพร์ แวมไพร์พวกนี้ ไม่เหมือนคนที่ผมรู้จัก เขามีแววตาที่ถูกทองเหมือนผม พวกเขาที่เงียบสงบ มีวัฒนธรรม และไม่กระตุ้นความกระหายของพวกเขา พวกเขาเป็นลูคัสที่แข็งแกร่ง คุณก็รู้ พลังที่พวกเขามี ปรากฏการณ์วิธีเดียวที่มนุษย์สามารถอยู่รอดได้คือ ถ้าคน oranious จัดตัวเองกับพวกเขา . "
เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน ความนิ่งของเขาอึดอัดมากขึ้นของสิ่งที่เขาอ้างว่า . ผมห่างจากสายตาของเขาหัน .
" ผมไม่ได้รู้จักเธอมานานแล้วว่าจูเลียน " ผมกล่าว .
" นี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการติดพัน ลูคัสพาเธอออกเดทเพิ่มเติมไม่ได้จะเปลี่ยนสิ่งที่คุณรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่คุณรู้สึกกับเธอ ทำไมคุณถึงใช้กับการหาของเธอ แต่ไม่รู้ว่าถ้าคุณต้องการที่จะทำให้ความมุ่งมั่นของการใช้จ่ายส่วนที่เหลือของชีวิตของคุณกับเธอ ? "
ผมรู้ว่าฉันรู้สึกยังไง แต่ผมก็ยังไม่อยากตั้งใจผลักเธอออกไปฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมาเป็นภรรยาของฉัน แต่ฉันไม่ต้องการที่จะสมมติว่าเธอรู้สึกแบบเดียวกับฉัน หรืออย่างน้อยก็แข็งแรง ฉันรู้ว่าเธอเคยพูดว่าฉันฝังใจของเธอ แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าทั้งหมด entailed .
" นี่ไม่ใช่การสนทนาที่ต้องมี เธอไม่ได้มาที่นี่ เธอไม่พบ . " ฉันหยิบรองเท้าของฉัน ฉันใส่เสื้อของฉันบน ฉันมองนาฬิกา" ฉันต้องไปแล้ว "
" อาณาจักรเริ่มที่จะแยก ฉันไม่ทราบวิธียาวมันจะถือด้วยกัน เราต้องการพันธมิตร นี่ลูคัส "
ฉันเริ่มที่จะผลักดันผ่านเขา แต่รู้สึกเย็นมือของเขาบนไหล่ของฉัน มือของเขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ถือแหวนแต่งงานของแม่เรา .
" คุณต้องการเร็วๆนี้ " จูเลียน กล่าว เขาทำมันในฝ่ามือของฉัน และฉันถือแหวน , จ้องมองในความหวาดกลัว" อย่าเสียเวลาเลย ลูคัส คืนนี้เราหาเธอ "
เขาเป็นคนเริ่มมาและทำทางของเขาออกจากประตู ใหม่แก้ปัญหาผมลื่นแหวนของฉันโซ่สร้อยคอของฉัน ผมรู้ว่าแม่รักลีอาห์ แม้ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอรู้จัก .
" เธอจะไปด้วยมั้ย ? " จูเลียน โทรมาจากทางเดิน .
ผมซุกสร้อยใต้เสื้อของผม คืนนี้มันต่างกัน ผมรู้สึกได้ไม่ใช่แค่เพราะจูเลียนพูดอย่างนั้น แต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้แน่นอนภายในตัวเอง คืนนี้ ลีอาห์ และผมจะหาแต่ละอื่น ๆ .