Long, long ago in a house that over

Long, long ago in a house that overlooked a beautiful garden lived a childless couple. They prayed to God every day to bless them with a child. One day they found that God had answered their prayer. They were at long last going to have a baby!
Their days passed in happiness but alas! the wife fell ill. She would eat nothing and the husband was worried that she would waste away. He tried to tempt her with many good things but she refused everything. “But you must eat something, my dear,” he begged her. “There is a herb called Rapunzel in the garden next door. I will feel better if I can eat that,” she said. The husband’s heart sank when he heard her. This garden was owned by a wicked witch who would let no one enter. But he loved his wife very much and so with a pounding heart, he decided to go into the garden at a time when the witch was away. One day, finding an appropriate time he went into the gar den. He had managed to pluck the herb but as he was about to leave, the wicked witch came back. “You thief! How dare you enter my garden?” she screamed. She threatened to put a curse on him. He fell at her feet and begged, “Please don’t curse me. If my wife doesn’t eat this herb, she will die. She is going to have a baby and is very ill.” The witch stopped to think awhile. “I will let you go on one condition. You will give me the baby after it’s born.” The poor man had no other way out but to agree.
He took the herb to his wife and miraculously she soon recovered and gave birth to a beautiful girl. But as per the agreement the witch came to take the baby away. She took Rapunzel—for that’s what she named her—far away and locked her in a high tower. The tower had no doors or stairs. There was only a window on top.
The only person whom Rapunzel ever saw was the wicked witch. Rapunzel grew up to become beautiful with pretty eyes, a beautiful voice, and her golden hair grew very, very long. All day long, when Rapunzel was alone, she would sing and weep.
Every day, the wicked witch came to the tower with food. She stood at the bottom of the tower and shouted. “Rapunzel! Rapunzel! Let your hair down!” Rapunzel would drop her long, braided hair through the window. The witch used the hair as a rope to climb into the tower.
One day, a handsome prince was passing by and heard her sing. He fell in love with her voice and unknown to all came to the tower every day to hear her sing. One day, the prince saw the witch climbing up the tower using Rapunzel’s hair.
The next day, the prince too called out to Rapunzel. “Let down your hair,” he said. The prince climbed to the top of the tower. After that, the prince came to meet Rapunzel every night.
Alas! the witch soon discovered the prince with Rapunzel. She pushed him from the tower onto a thorny bush, making him blind. She banished Rapunzel into the desert far away.
Many years passed. The blind prince wandered alone and finally reached the same desert. One day, he heard familiar voice singing. Following the sound he found her. They hugged each other in joy. Tears of happiness rolled down Rapuzel’s cheek. As the tears fell on the prince’s eyes, he regained his vision.
The prince took Rapunzel to his kingdom and they lived happily ever after.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยาว นานมาในบ้านที่มองข้ามใน สวนสวยงามอยู่คู่หมัน พวกเขาอธิษฐานที่พระเจ้าทุกวันเพื่ออวยพรให้กับเด็ก วันหนึ่งที่พวกเขาพบว่า พระเจ้าได้ตอบคำอธิษฐานของพวกเขา พวกเขาได้ที่ล่าสุดกำลังจะมีลูกผ่านวันของพวกเขา ในความสุข แต่อนิจจา ภรรยาล้มป่วย เธอจะกินอะไร และสามีก็กังวลว่า เธอจะเสียไป เขาพยายามหลอกล่อเธอ ด้วยสิ่งที่ดี แต่เธอปฏิเสธทุกอย่าง "แต่คุณต้องกินอะไร ยาหยี เขาขอร้องเธอ "มีสมุนไพรที่เรียกว่าราพันเซลในสวนประตูถัดไป เธอกล่าวว่า ฉันจะรู้สึกดีขึ้นถ้าอาหารที่ หัวใจของสามีจมเมื่อเขาได้ยินเธอ สวนนี้เป็นของแม่มดชั่วร้ายที่จะช่วยให้ไม่มีใครใส่ แต่เขารักภรรยามาก และดังนั้น ด้วยใจดงาม เขาตัดสินใจเข้าสู่สวนในเวลาเมื่อแม่มดถูกออกไป วันหนึ่ง เขาหาเวลาเข้าไปในรังการ์จุด เขามีจัดการปลิดสมุนไพร แต่ขณะที่เขาจะออกจาก แม่มดชั่วร้ายมา "ขโมยคุณ เธอกรีดร้องกล้าวันสวนของฉัน" เธอขู่แช่งเขา เขาตกที่เท้าของเธอ และขอ ร้อง "โปรดอย่าสาปแช่งฉัน ถ้าภรรยาไม่กินสมุนไพรนี้ เธอจะตาย เธอกำลังจะมีลูก และไม่สบายมาก" แม่มดหยุดคิดสักครู่ "ฉันจะให้คุณไปบนเงื่อนไขเดียวกัน คุณจะให้ฉันลูกหลังจากที่มันเกิดขึ้น" คนยากจนไม่มีวิธีอื่น ๆ ออกแต่จะยอมรับได้เขาเอาสมุนไพรกับภรรยา และอัศจรรย์เธอเร็ว ๆ นี้กู้คืน และให้กำเนิดสาวสวย แต่ตามข้อตกลง แม่มดมาพาลูก เธอเอาราพันเซล — ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอชื่อเธอ — ห่าง และล็อกของเธอในหอสูง ทาวเวอร์มีไม่มีประตูหรือบันได มีเพียงหน้าต่างด้านบนเพียงคนเดียวที่เคยเห็นราพันเซลเป็นแม่มดชั่วร้าย ราพันเซลโตขึ้นกลายเป็นดวงตาสวย เสียงสวย ที่สวยงาม และผมสีทองของเธอเติบโตมายาวนานมาก มาก ตลอดทั้งวัน เมื่อราพันเซลคนเดียว เธอจะร้องเพลง และร้องทุกวัน แม่มดชั่วร้ายมาถึงหอกับอาหาร เธอยืนอยู่ที่ด้านล่างของหอคอย และตะโกน "ราพันเซล ราพันเซล ให้ผมลง!" ราพันเซลต้องปล่อยผมยาว ถักผ่านหน้าต่าง แม่มดใช้ผมเป็นเชือกในการปีนเข้าหอวันหนึ่ง เจ้าชายหล่อกำลังเดินผ่าน และได้ยินเธอร้องเพลง เขาก็หลงรักเสียงของเธอ และไม่รู้จักทั้งหมดมาที่หอทุกวันได้ยินเธอร้องเพลง วันหนึ่ง เจ้าชายเห็นแม่มดปีนขึ้นหอใช้ผมของราพันเซลในวันถัดไป เจ้าชายเกินไปนั้นออกเพื่อราพันเซล "ให้ผมของคุณ เขากล่าวว่า เจ้าชายปีนขึ้นไปด้านบนของหอคอย หลังจากนั้น เจ้าชายมาพบราพันเซลทุกคืนอนิจจา แม่มดเร็วพบเจ้าชายกับราพันเซล เธอผลักเขาที่หอบนพุ่มไม้หนาม ทำให้เขาตาบอด เธอนายแพทย์คนนั้นขจัดราพันเซลเป็นทะเลทรายห่างไกลหลายปีผ่านไป เจ้าชายตาบอดเดินคนเดียว และในที่สุดก็ มาถึงทะเลทรายเหมือนกัน วันหนึ่ง เขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร้องเพลง ต่อเสียง เขาพบเธอ พวกเขาทุกกอดกันในความสุข น้ำตาความสุขกลิ้งลงแก้มของ Rapuzel ขณะน้ำตาตกในสายตาของเจ้าชาย เขางยนต์วิสัยทัศน์ของเขาเจ้าชายพาราพันเซลไปอาณาจักรของเขา และพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลองมานานแล้วในบ้านที่มองข้ามสวนสวยอาศัยอยู่เป็นคู่ไม่มีบุตร พวกเขาอธิษฐานต่อพระเจ้าทุกวันเพื่ออวยพรให้กับเด็ก วันหนึ่งพวกเขาพบว่าพระเจ้าทรงตอบคำอธิษฐานของเขา พวกเขาได้ที่นานจะมีทารก!
วันของพวกเขาผ่านความสุข แต่อนิจจา! ภรรยาล้มป่วยลง เธอจะกินอะไรและสามีเป็นห่วงว่าเธอจะเสียไป เขาพยายามที่จะล่อใจของเธอกับสิ่งที่ดีมาก แต่เธอปฏิเสธทุกอย่าง "แต่คุณต้องกินสิ่งที่รักของฉัน" เขาขอร้องให้เธอ "มีสมุนไพรที่เรียกว่าราพันเซลในสวนประตูต่อไปคือ ผมจะรู้สึกดีขึ้นถ้าฉันสามารถกินที่ "เธอกล่าว หัวใจของสามีจมลงเมื่อเขาได้ยินเสียงของเธอ สวนนี้ได้รับการเป็นเจ้าของโดยแม่มดชั่วร้ายที่จะช่วยให้ไม่มีใครใส่ แต่เขารักภรรยาของเขาเป็นอย่างมากและด้วยหัวใจที่เต้นเขาตัดสินใจที่จะไปในสวนในช่วงเวลาที่แม่มดออกไป วันหนึ่งการหาช่วงเวลาที่เหมาะสมเขาเดินเข้าไปในถ้ำการ์ เขามีการจัดการเพื่อดึงสมุนไพร แต่ในขณะที่เขากำลังจะออกจากที่แม่มดชั่วร้ายกลับมา "คุณขโมย! กล้าที่คุณใส่สวนของฉันได้อย่างไร? "เธอกรีดร้อง เธอขู่ว่าจะนำคำสาปแช่งบนเขา ก็กราบลงที่เท้าของเธอและขอร้อง "กรุณาอย่าด่าผม ถ้าภรรยาของฉันไม่กินผักนี้เธอจะตาย เธอกำลังจะมีลูกและป่วยมาก. "แม่มดหยุดที่จะคิดสักครู่ "ฉันจะให้คุณไปในหนึ่งเงื่อนไข คุณจะให้ฉันทารกหลังจากที่เกิด. "คนไม่ดีมีไม่มีวิธีอื่น ๆ ออกมา แต่จะเห็นด้วย.
เขาเอาสมุนไพรกับภรรยาของเขาอย่างน่าอัศจรรย์และเธอหายเร็ว ๆ นี้และให้กำเนิดสาวสวย แต่ตามข้อตกลงแม่มดมาที่จะใช้ลูกน้อยออกไป เธอเอาราพันเซลสำหรับว่าสิ่งที่เธอตั้งชื่อไกลเธอออกไปและล็อคของเธออยู่ในหอคอยสูง หอมีประตูหรือบันได มีเพียงหน้าต่างด้านบนเป็น.
เพียงคนเดียวคนที่เคยเห็นราพันเซลเป็นแม่มดชั่วร้าย ราพันเซลเติบโตขึ้นมากลายเป็นที่สวยงามด้วยตาสวยเสียงที่สวยงามและผมสีทองของเธอเติบโตมากนานมาก ตลอดทั้งวันเมื่อราพันเซลเป็นคนเดียวที่เธอจะร้องเพลงและร้องไห้.
ทุกวันแม่มดชั่วร้ายมาถึงหอกับอาหาร เธอยืนอยู่ที่ด้านล่างของหอและตะโกน "ราพันเซล! ราพันเซล! ให้เส้นผมของคุณลง! "ราพันเซลจะลดลงผมยาวถักของเธอผ่านหน้าต่าง แม่มดผมใช้เป็นเชือกปีนเข้าไปในหอ.
วันหนึ่งเจ้าชายที่หล่อได้ผ่านและได้ยินเธอร้องเพลง เขาตกหลุมรักกับเสียงของเธอและไม่รู้จักทั้งหมดมาถึงหอทุกวันจะได้ยินเธอร้องเพลง วันหนึ่งเจ้าชายเห็นแม่มดปีนขึ้นไปบนหอคอยใช้ผมของราพันเซล.
วันรุ่งขึ้นเจ้าชายที่เรียกว่ามากเกินไปออกไปราพันเซล "ขอให้ลงผมของคุณ" เขากล่าว เจ้าชายปีนขึ้นไปด้านบนของหอ หลังจากนั้นเจ้าชายมาพบราพันเซลทุกคืน.
อนิจจา! แม่มดเร็ว ๆ นี้พบกับเจ้าชายราพันเซล เธอผลักเขาจากหอคอยบนพุ่มไม้หนามทำให้เขาตาบอด เธอเนรเทศราพันเซลเข้าไปในทะเลทรายที่ห่างไกล.
หลายปีที่ผ่าน เจ้าชายตาบอดเดินอยู่คนเดียวและในที่สุดก็มาถึงทะเลทรายเดียวกัน วันหนึ่งเขาได้ยินเสียงร้องเพลงที่คุ้นเคย ต่อไปนี้เสียงที่เขาพบเธอ พวกเขากอดกันในความสุข น้ำตาแห่งความสุขกลิ้งลงแก้มของ Rapuzel ในฐานะที่เป็นน้ำตาตกอยู่ในสายตาของเจ้าชายเขาคืนวิสัยทัศน์ของเขา.
เจ้าชายเอาราพันเซลในราชอาณาจักรของเขาและพวกเขาอาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย