The prairie lawyer emerged again in

The prairie lawyer emerged again into politics in 1854, when he was caught up in the rising quarrel over slavery. He stoutly opposed the policy of Stephen A. Douglas and particularly the Kansas-Nebraska Act. In a speech at Springfield, repeated at Peoria, he attacked the compromises concerning the question of slavery in the territories and invoked the democratic ideals contained in the Declaration of Independence. In 1855 he sought to become a Senator but failed.

He had already realized that his sentiments were leading him away from the Whigs and toward the new Republican party, and in 1856 he became a Republican. He quickly came to the fore in the party as a moderate opponent of slavery who could win both the abolitionists and the conservative free-staters, and at the Republican national convention of 1856 he was prominent as a possible vice presidential candidate. Two years later he was nominated by the Republican party to oppose Douglas in the Illinois senatorial race.

Accepting the nomination (in a speech delivered at Springfield on June 16), Lincoln gave a ringing declaration in support of the Union: "A house divided against itself cannot stand." The campaign that followed was impressive. Lincoln challenged Douglas to a series of debates (seven were held), in which he delivered masterful addresses for the Union and for the democratic idea. He was not an abolitionist, but he regarded slavery as an injustice and an evil, and uncompromisingly opposed its extension.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทนายทุ่งหญ้าโผล่ออกมาอีกเป็นการเมืองในปี 1854 เมื่อเขาถูกจับขึ้นทะเลาะขึ้นเหนือทาส เขา stoutly ต้านนโยบายของ Stephen A. ดักลาสและโดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระทำแคนซัสเนบราสกา ในคำพูดที่สปริงฟิลด์ ซ้ำในพีโอเรีย เขาโจมตีเปรียบเกี่ยวกับคำถามของทาสในดินแดน และเรียกอุดมคติประชาธิปไตยที่มีอยู่ในคำประกาศเอกราช ในปี 1855 เขาขอเป็น เป็นวุฒิสมาชิก แต่ล้มเหลวเขาได้ตระหนักว่า ความรู้สึกของเขาได้นำเขา จาก Whigs กับ และ ต่อพรรครีพับลิกันใหม่ และในปี 1856 เขาก็กลายเป็นรีพับลิกัน เขาได้อย่างรวดเร็วมาที่บุคคลที่เป็นคู่แข่งปานกลางทาสที่สามารถชนะการ abolitionists และการอนุรักษ์ฟรี staters และการประชุมแห่งชาติสาธารณรัฐของ 1856 เขาก็โดดเด่นที่สุดเป็นรองผู้สมัครประธานาธิบดี สองปีต่อมาเขาถูกเสนอชื่อ โดยพรรคการค้านดักลาสในการแข่งขัน senatorial อิลลินอยส์ยอมรับการสรรหา (ในคำพูดที่ส่งไปที่สปริงฟิลด์วันที่ 16 มิถุนายน), ลิงคอล์นให้ประกาศเสียงสนับสนุนสหภาพ: "บ้านแยกกันเองไม่สามารถยืนได้" แคมเปญที่ตามมาก็น่าประทับใจ ลินคอล์นท้าทายดักลาสกับชุดของการอภิปราย (เจ็ดถูกจัด), ที่เขาส่งไปปรับใช้ภายใต้ที่อยู่ สำหรับสหภาพ และ สำหรับความคิดประชาธิปไตย เขาก็ไม่ได้ตัวผู้ แต่เขาถือว่าทาสเป็นความอยุติธรรมและความชั่วร้าย และสมบูรณ์แบบต้านส่วนขยายของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทนายความทุ่งหญ้าโผล่ออกมาอีกครั้งในทางการเมืองในปี 1854 เมื่อเขาถูกจับขึ้นมาในการทะเลาะกันขึ้นเหนือความเป็นทาส เขาอย่างกล้าหาญตรงข้ามกับนโยบายของดักลาสและโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระราชบัญญัติแคนซัสเนบราสก้า ในคำพูดที่สปริงฟิลด์ซ้ำที่พีโอเรียเขาโจมตีการประนีประนอมเกี่ยวกับคำถามของการเป็นทาสในดินแดนและเรียกอุดมการณ์ประชาธิปไตยที่มีอยู่ในการประกาศอิสรภาพ ใน 1,855 เขาพยายามที่จะกลายเป็นวุฒิสมาชิก แต่ล้มเหลว.

เขาได้ตระหนักแล้วว่าความรู้สึกของเขาได้นำเขาออกไปจากวิกส์และต่อพรรครีพับลิใหม่และใน 1,856 เขาได้กลายเป็นรีพับลิกัน เขารีบเดินไปข้างหน้าในพรรคเป็นฝ่ายตรงข้ามในระดับปานกลางของการเป็นทาสใครจะชนะทั้งที่พักพิงและอนุรักษ์ฟรี Staters-และที่ประชุมแห่งชาติของพรรครีพับลิ 1,856 เขาก็ประสบความสำเร็จเป็นผู้สมัครประธานาธิบดีที่เป็นไปได้รอง . สองปีต่อมาเขาได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงจากพรรครีพับลิกันที่จะต่อต้านดักลาสในการแข่งขันวุฒิสภารัฐอิลลินอยส์

ยอมรับการเสนอชื่อ (ในการพูดส่งที่สปริงฟิลด์เมื่อวันที่ 16 มิถุนายน) ลินคอล์นให้ประกาศดังก้องอยู่ในการสนับสนุนของสหภาพ: "บ้านแตกแยก ตัวเองไม่สามารถยืน. " แคมเปญที่ตามมาเป็นที่น่าประทับใจ ลินคอล์นท้าทายดักลาสกับชุดของการอภิปราย A (เจ็ดถูกจัดขึ้น) ซึ่งเขาส่งที่อยู่เก่งของสหภาพและความคิดประชาธิปไตย เขาไม่ได้เป็นทาส แต่เขาได้รับการยกย่องเป็นทาสเป็นความอยุติธรรมและความชั่วร้ายและหัวชนฝาไม่เห็นด้วยกับการขยาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทุ่งหญ้าทนายเกิดขึ้นอีกครั้งเข้าสู่การเมืองใน 1854 , เมื่อเขาถูกจับในช่วงทะเลาะมากกว่าทาส เขา stoutly คัดค้านนโยบายของ Stephen A . ดักลาสและโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระราชบัญญัติแคนซัส เนบราสก้า ในการพูดที่สปริงฟิลด์ ซ้ำ ใน พีโอเรีย เขาโจมตีการประนีประนอมเกี่ยวกับปัญหาของการเป็นทาสในดินแดน และเรียกประชาธิปไตยในอุดมคติที่มีอยู่ในประกาศอิสรภาพ ในปี 1855 เขาพยายามที่จะกลายเป็นวุฒิสมาชิกแต่ล้มเหลวเขาได้ตระหนักแล้วว่า ความรู้สึกของเขานำเขาออกไปจากพรรควิกและต่อพรรครีพับลิกันใหม่ และในปี 1856 เขาได้กลายมาเป็นพรรครีพับลิ เขา รีบ มา ก่อน ในงานเลี้ยงในฐานะปานกลาง ฝ่ายตรงข้ามของทาสที่สามารถชนะทั้งให้ที่พักพิงและอนุลักษณ์ฟรีเหรียญเป็น และในการประชุมแห่งชาติของพรรครีพับลิกัน 1856 เขาเด่นเป็นที่สุดรองประธานาธิบดีผู้สมัคร สองปีต่อมาเขาถูกเสนอชื่อเข้าชิงจากพรรครีพับลิกันคัดค้านดักลาสในการแข่งขันวุฒิสภารัฐอิลลินอยส์การสรรหา ( ในการพูดส่งมอบในสปริงฟิลด์บน 16 มิถุนายน ) , ลินคอล์น ให้ดังคำประกาศในการสนับสนุนของสหภาพ : " บ้านที่แตกแยกกันเอง ไม่สามารถ " แคมเปญที่ตามมาที่น่าประทับใจ ลินคอล์น ท้าทาย ดักลาส กับชุดของการอภิปราย ( เจ็ดจัด ) ซึ่งเขาส่งที่อยู่เก่งสำหรับสหภาพและแนวคิดประชาธิปไตย เขาไม่ได้เป็นผู้ที่เห็นด้วยกับการเลิกทาส แต่เขาถือว่าเป็นทาสเป็นความอยุติธรรมและความชั่ว และโดยไม่ยืดหยุ่นนอกคอกส่วนขยายของ