A short story is a brief work of li

A short story is a brief work of literature, usually written in narrative prose.[1] Emerging from earlier oral storytelling traditions in the 17th century, the short story has grown to encompass a body of work so diverse as to defy easy characterization. At its most prototypical the short story features a small cast of named characters, and focuses on a self-contained incident with the intent of evoking a "single effect" or mood.[2] In doing so, short stories make use of plot, resonance, and other dynamic components to a far greater degree than is typical of an anecdote, yet to a far lesser degree than a novel. While the short story is largely distinct from the novel, authors of both generally draw from a common pool of literary techniques.

Short stories have no set length. In terms of word count there is no official demarcation between an anecdote, a short story, and a novel. Rather, the form's parameters are given by the rhetorical and practical context in which a given story is produced and considered, so that what constitutes a short story may differ between genres, countries, eras, and commentators.[3] Like the novel, the short story's predominant shape reflects the demands of the available markets for publication, and the evolution of the form seems closely tied to the evolution of the publishing industry and the submission guidelines of its constituent houses.[4]

The short story has been considered both an apprenticeship form preceding more lengthy works, and a crafted form in its own right, collected together in books of similar length, price, and distribution as novels. Short story writers may define their works as part of the artistic and personal expression of the form. They may also attempt to resist categorization by genre and fixed formation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องจะทำงานโดยย่อของวรรณคดี มักจะเขียนเป็นร้อยแก้วบรรยาย [1] เกิดขึ้นจากประเพณี storytelling ปากก่อนหน้านี้ในศตวรรษที่ 17 เรื่องสั้นจนรอบผลงานที่หลากหลายจึงเป็นท้าทายจำแนกอย่างง่าย ๆ Prototypical สุดเรื่องสั้นมีหล่อเล็กชื่อตัวอักษร และเน้นเหตุการณ์ที่อยู่ในตัวเองด้วยความตั้งใจของ evoking "ผลเดียว" หรืออารมณ์ [2] ในการทำให้เรื่องสั้น ให้ ใช้พล็อต การสั่นพ้อง และส่วนประกอบอื่น ๆ ไดนามิกระดับไกลมากขึ้นกว่าเป็นปกติเป็นเรื่องขำขัน ยังระดับไกลน้อยกว่านวนิยาย ขณะเรื่องสั้นส่วนใหญ่แตกต่างจากนิยาย ผู้เขียนของทั้งสองโดยทั่วไปวาดจากสระทั่วไปเทคนิควรรณกรรมเรื่องราวสั้น ๆ มีความยาวไม่มีกำหนด ในด้านการนับจำนวนคำ ได้ไม่แบ่งอย่างเป็นทางการ ระหว่างมีเรื่องขำขัน เรื่องสั้น นวนิยาย ค่อนข้าง พารามิเตอร์แบบฟอร์มจะได้รับตามบริบท rhetorical และปฏิบัติในเรื่องที่กำหนดเป็นผลิต และ ถือ เพื่อให้สิ่งที่ก่อเรื่องอาจแตกต่าง ระหว่างประเภท ประเทศ ช่วง แสดง [3] เช่นนวนิยาย เรื่องสั้นรูปร่างกันสะท้อนให้เห็นถึงความต้องการของตลาดพร้อมใช้งานสำหรับสิ่งพิมพ์ และวิวัฒนาการของแบบฟอร์มดูเหมือนใกล้ชิด tied วิวัฒนาการของอุตสาหกรรมการพิมพ์และแนวทางการส่งของบ้านธาตุ [4]เรื่องสั้นได้รับการพิจารณาทั้งฝึกงานแบบก่อนหน้างานยาวเพิ่มเติม และแบบฟอร์มที่สร้างขึ้นในสิทธิของตนเอง การรวบรวมกันในหนังสือยาวคล้าย ราคา และแจกจ่ายเป็นนิยาย นักเขียนเรื่องสั้นอาจกำหนดงานของพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของนิพจน์ที่ศิลปะ และบุคคลของแบบฟอร์ม พวกเขาอาจพยายามฝืนจัดประเภท โดยประเภทและก่อตัวถาวร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องสั้นเป็นงานสั้น ๆ ของวรรณกรรมที่เขียนมักจะอยู่ในเรื่องเล่าร้อยแก้ว. [1] ก่อนหน้านี้โผล่ออกมาจากประเพณีการเล่าเรื่องในช่องปากในศตวรรษที่ 17, เรื่องสั้นได้เติบโตขึ้นรวมไปถึงการทำงานของร่างกายที่มีความหลากหลายเพื่อให้เป็นไปท้าลักษณะง่าย ที่มากที่สุดแม่บทของเรื่องสั้นมีหล่อเล็ก ๆ ของตัวละครชื่อและมุ่งเน้นไปที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตัวเองที่มีความตั้งใจที่จะปลุก "ผลเดียว" หรืออารมณ์. [2] ในการทำเช่นเรื่องสั้นทำให้การใช้พล็อต เสียงสะท้อนและส่วนประกอบอื่น ๆ แบบไดนามิกในระดับที่ไกลเกินกว่าเป็นเรื่องปกติของเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ในระดับน้อยกว่านิยาย ในขณะที่เรื่องราวสั้น ๆ เป็นส่วนใหญ่แตกต่างจากนวนิยายเขียนโดยทั่วไปของทั้งสองวาดจากสระว่ายน้ำร่วมกันของเทคนิควรรณกรรม. เรื่องสั้นชุดที่มีความยาวไม่ ในแง่ของการนับจำนวนคำไม่มีการแบ่งเขตอย่างเป็นทางการระหว่างเรื่องเล็ก ๆ น้อยเรื่องสั้นและนวนิยาย แต่พารามิเตอร์ของฟอร์มจะได้รับจากบริบทวาทศิลป์และการปฏิบัติซึ่งเป็นเรื่องที่ได้รับคือการผลิตและการพิจารณาเพื่อให้สิ่งที่ถือว่าเป็นเรื่องสั้นอาจแตกต่างระหว่างประเภทประเทศยุคและการแสดงความเห็น. [3] เช่นเดียวกับนวนิยาย รูปทรงที่โดดเด่นเรื่องสั้นสะท้อนให้เห็นถึงความต้องการของตลาดที่มีอยู่สำหรับการตีพิมพ์และวิวัฒนาการของรูปแบบที่ดูเหมือนจะเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับวิวัฒนาการของอุตสาหกรรมการพิมพ์และแนวทางการส่งของบ้านที่เป็นส่วนประกอบของมัน. [4] เรื่องสั้นที่ได้รับการพิจารณาทั้งสอง รูปแบบการฝึกก่อนหน้านี้ผลงานที่มีความยาวมากขึ้นและรูปแบบที่สร้างขึ้นในสิทธิของตนเองที่เก็บรวบรวมเข้าด้วยกันในหนังสือความยาวใกล้เคียงกันราคาและการจัดจำหน่ายเป็นนวนิยาย นักเขียนเรื่องสั้นอาจกำหนดงานของพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของการแสดงออกทางศิลปะและส่วนบุคคลของแบบฟอร์ม พวกเขายังอาจพยายามที่จะต่อต้านการจัดหมวดหมู่ตามประเภทและการก่อตัวคงที่