The Nightingale and the Roseby Osca

The Nightingale and the Rose
by Oscar Wilde
"She said that she would dance with me if I brought her red roses," cried the young Student; "but in all my garden there is no red rose."

From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered.

"No red rose in all my garden!" he cried, and his beautiful eyes filled with tears. "Ah, fon what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched."

"Here at last is a true lover," said the Nightingale. "Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him. His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his face like pale ivory, and sorrow has set her seal upon his brow."

"The Prince gives a ball to-morrow night," murmured the young Student, "and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break."

"Here indeed is the true lover," said the Nightingale. "What I sing of, he suffers - what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the marketplace. It may not be purchased of the merchants, nor can it be weighed out in the balance for gold."

"The musicians will sit in their gallery," said the young Student, "and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her"; and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept.

"Why is he weeping?" asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air.

"Why, indeed?" said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam.

"Why, indeed?" whispered a Daisy to his neighbour, in a soft, low voice.

"He is weeping for a red rose," said the Nightingale.

"For a red rose?" they cried; "how very ridiculous!" and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright.

But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love.

Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden.

In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it she flew over to it, and lit upon a spray.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

But the Tree shook its head.

"My roses are white," it answered; "as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want."

So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

But the Tree shook its head.

"My roses are yellow," it answered; "as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want."

So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

But the Tree shook its head.

"My roses are red," it answered, "as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year."

"One red rose is all I want," cried the Nightingale, "only one red rose! Is there no way by which I can get it?"

"There is a way," answered the Tree; "but it is so terrible that I dare not tell it to you."

"Tell it to me," said the Nightingale, "I am not afraid."

"If you want a red rose," said the Tree, "you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine."

"Death is a great price to pay for a red rose," cried the Nightingale, "and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?"

So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.

The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.

"Be happy," cried the Nightingale, "be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame- coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense."

The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.

But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.

"Sing me one last song," he whispered; "I shall feel very lonely when you are gone."

So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.

When she had finished her song the Student got up, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.

"She has form," he said to himself, as he walked away through the grove - "that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good." And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.

And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.

She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the top-most spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Pale was it, at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree.

But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. "Press closer, little Nightingale," cried the Tree, "or the Day will come before the rose is finished."

So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid.

And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose.

And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. "Press closer, little Nightingale," cried the Tree, "or the Day will come before the rose is finished."

So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb.

And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart.

But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat.

Then she gave one last burst of music. The white Moon heard it, and she forgot the dawn, and lingered on in the sky. The red rose heard it, and it trembled all over with ecstasy, and opened its petals to the cold morning air. Echo bore it to her purple cavern in the

The Nightingale and the Rose
by Oscar Wilde
"She said that she would dance with me if I brought her red roses," cried the young Student; "but in all my garden there is no red rose."

From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered.

"No red rose in all my garden!" he cried, and his beautiful eyes filled with tears. "Ah, fon what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched."

"Here at last is a true lover," said the Nightingale. "Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him. His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his face like pale ivory, and sorrow has set her seal upon his brow."

"The Prince gives a ball to-morrow night," murmured the young Student, "and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break."

"Here indeed is the true lover," said the Nightingale. "What I sing of, he suffers - what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the marketplace. It may not be purchased of the merchants, nor can it be weighed out in the balance for gold."

"The musicians will sit in their gallery," said the young Student, "and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her"; and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept.

"Why is he weeping?" asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air.

"Why, indeed?" said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam.

"Why, indeed?" whispered a Daisy to his neighbour, in a soft, low voice.

"He is weeping for a red rose," said the Nightingale.

"For a red rose?" they cried; "how very ridiculous!" and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright.

But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love.

Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden.

In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it she flew over to it, and lit upon a spray.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

But the Tree shook its head.

"My roses are white," it answered; "as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want."

So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

But the Tree shook its head.

"My roses are yellow," it answered; "as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want."

So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window.

"Give me a red rose," she cried, "and I will sing you my sweetest song."

But the Tree shook its head.

"My roses are red," it answered, "as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year."

"One red rose is all I want," cried the Nightingale, "only one red rose! Is there no way by which I can get it?"

"There is a way," answered the Tree; "but it is so terrible that I dare not tell it to you."

"Tell it to me," said the Nightingale, "I am not afraid."

"If you want a red rose," said the Tree, "you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine."

"Death is a great price to pay for a red rose," cried the Nightingale, "and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?"

So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.

The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.

"Be happy," cried the Nightingale, "be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame- coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense."

The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.

But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.

"Sing me one last song," he whispered; "I shall feel very lonely when you are gone."

So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.

When she had finished her song the Student got up, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.

"She has form," he said to himself, as he walked away through the grove - "that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good." And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.

And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.

She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the top-most spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Pale was it, at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree.

But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. "Press closer, little Nightingale," cried the Tree, "or the Day will come before the rose is finished."

So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid.

And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose.

And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. "Press closer, little Nightingale," cried the Tree, "or the Day will come before the rose is finished."

So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb.

And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart.

But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat.

Then she gave one last burst of music. The white Moon heard it, and she forgot the dawn, and lingered on in the sky. The red rose heard it, and it trembled all over with ecstasy, and opened its petals to the cold morning air. Echo bore it to her purple cavern in the

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ไนติงเกลและดอกกุหลาบโดยไวลด์ Oscar"เธอบอกว่า เธอจะเต้นรำกับฉันถ้าฉันนำหัวใจของเธอ ร้องเรียนสาว "แต่ในสวนของฉัน มีไม่ดอกกุหลาบสีแดง"จากรังของเธอต้น holm oak ไนติงเกลที่ยิน และเธอมองออกผ่านใบไม้ และสงสัยว่าเขาก็ร้อง "ไม่แดงกุหลาบในสวนของฉัน" และตาสวยงามเต็มไป ด้วยน้ำตา "อา ฝนขึ้นอยู่กับความสุขไม่น้อยสิ่งใด ได้อ่านที่คนฉลาดเขียน และความลับทั้งหมดของปรัชญามีเหมือง ได้ต้องสีแดงกุหลาบเป็นชีวิตทำ wretched""ที่นี่ในที่สุดเป็นคนรักจริง ว่า ไนติงเกล "คืนได้ผมสูงของเขา แต่ฉันรู้ว่าเขาไม่: คืนฉันบอกเรื่องของเขากับดวงดาว และตอนนี้ เห็นเขา ผมของเขาสีเข้มเป็นดอกไฮยาซินธ์ และริมฝีปากของเขามีสีแดงเป็นดอกกุหลาบของเขาปรารถนา แต่ความรักได้ทำหน้าที่เช่นงาช้างซีด และความเสียใจได้กำหนดตราของเธอตามคิ้วของเขา""เจ้าชายให้คืนกับเหล่าลูก murmured นักเรียนสาว "แล้วความรักของฉันจะเป็นของบริษัท ถ้าผมนำดอกกุหลาบสีแดงของเธอ เธอจะเต้นรำกับฉันจนถึงเช้า ถ้าผมนำเธอสีแดงกุหลาบ ฉันจะเก็บเธอในอ้อมแขนของฉัน เธอจะเอนศีรษะของเธอเมื่อไหล่ของฉัน และมือของเธอที่จะ clasped ในเหมือง แต่ไม่แดงกุหลาบในสวนของฉัน ดังนั้นฉันจะนั่งเหงา และเธอจะผ่านผม เธอจะไม่สามารถของฉัน และจะทำลายหัวใจของฉัน""นี่แน่นอนเป็นคนรักจริง ว่า ไนติงเกล "ที่ผมร้องเพลงของ เขา suffers - ความต้องการของฉัน เขาคือ ความเจ็บปวด ก็ ความรักเป็นสิ่งยอดเยี่ยม ก็มีค่ามาก กว่าฟไฟร์มรกต และ dearer opals ดี ไข่มุกและทับทิมไม่สามารถซื้อได้ หรือจะได้กำหนดไว้ในตลาด ไม่อาจจะซื้อของร้านค้า หรือสามารถจะสามารถหนักออกในดุลทอง""นักดนตรีที่จะนั่งในที่เก็บของพวกเขา กล่าวว่า นักศึกษาสาว "เล่นตามเครื่องมือของพวกเขา stringed และความรักของฉันจะเต้นรำเสียงฮาร์ปและไวโอลิน เธอจะเต้นดังเบา ๆ ที่เท้าของเธอจะสัมผัสพื้น และ courtiers ในชุดของเกย์จะห้อมรอบเธอ แต่กับฉัน เธอจะไม่ เต้น สำหรับฉันมีไม่ดอกกุหลาบสีแดงให้เธอ" และส่วนใหญ่ตัวเองลงบนหญ้า และฝังหน้าของเขาในมือของเขา และร้องไห้"ทำไมต้องเป็นเขาร้องไห้" ถามจิ้งจกเขียวเล็กน้อย เป็นเขาวิ่งผ่านเขา ด้วยหางของเขาในอากาศ"ทำไม จริงหรือไม่" กล่าวว่า ผีเสื้อ ที่ fluttering เกี่ยวกับหลังจากซันบีม"ทำไม แน่นอน? " กระซิบเดซี่กับเพื่อนบ้านของเขา ในเสียงต่ำ อ่อน"เขาจะร้องไห้สำหรับสีแดงกุหลาบ ว่า ไนติงเกล"สำหรับสีแดงดอกกุหลาบ" พวกเขาร้อง "วิธีมากไร้สาระ" และจิ้งจกน้อย เจ้าของเป็น cynic หัวเราะทันทีแต่ไนติงเกลที่เข้าใจความลับของความเสียใจ และเธอนั่งเงียบในต้นโอ๊ค และความคิดเกี่ยวกับความลึกลับของความรักทันใดนั้นเธอแผ่ปีกของเธอสีน้ำตาลสำหรับเที่ยวบิน และเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอผ่านโกรฟเช่นเงา และเช่นเงา เธอแล่นทั่วสวนในแปลงหญ้ายืนต้นกุหลาบสวยงาม และเมื่อเธอเห็น เธอบินผ่านไป และสว่างตามกิ่ง"ให้ผมดอกกุหลาบสีแดง เธอร้อง "และผมจะร้องเพลงหวานของฉัน"แต่ต้นไม้สั่นเครือใหญ่"กุหลาบของฉันเป็นสีขาว มันตอบ "เป็นสีขาวเป็นโฟมของทะเล และขึ้นขาวขึ้นกว่าหิมะตามภูเขา แต่ไปที่น้องที่เติบโตรอบเก่าซันโทรศัพท์ และอาจจะให้คุณว่าคุณต้องการ"ดังนั้น ไนติงเกลบินผ่านมาโรสต้นไม้ที่โตรอบอาทิตย์สายเก่า"ให้ผมดอกกุหลาบสีแดง เธอร้อง "และผมจะร้องเพลงหวานของฉัน"แต่ต้นไม้สั่นเครือใหญ่"กุหลาบของฉันเป็นสีเหลือง มันตอบ "เป็นสีเหลืองเป็นผมของ mermaiden ที่ตั้งอยู่บนบัลลังก์มีสีเหลืองอำพัน และ yellower กว่า daffodil ที่บลูมส์ในโดว์ก่อนเครื่องตัดหญ้าที่มาพร้อมกับเคียวด้ามยาวของเขา แต่ไปที่น้องที่เติบโตภายใต้หน้าต่างของ และอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ"ดังนั้น ไนติงเกลบินผ่านมาโรสต้นไม้ที่โตใต้หน้าต่างของนักเรียน"ให้ผมดอกกุหลาบสีแดง เธอร้อง "และผมจะร้องเพลงหวานของฉัน"แต่ต้นไม้สั่นเครือใหญ่"กุหลาบของฉันเป็นสีแดง มันตอบ, " เป็นสีแดงเป็นเท้าของนกพิราบ redder กว่าแฟน ๆ ดีของปะการังที่คลื่น และคลื่นในทะเลอุโมงค์ แต่ฤดูหนาวมีอาหารเส้นเลือดของฉัน และน้ำแข็งได้ nipped อาหารของฉัน และพายุได้แตกสาขาของฉัน และฉันมีกุหลาบไม่เลยปีนี้""กุหลาบสีแดงหนึ่งคือทั้งหมดต้อง ร้องไนติงเกล "กุหลาบสีแดงหนึ่งเท่านั้น คือมีทางที่ฉันจะได้รับมัน"มีวิธี ตอบต้น "แต่ก็น่ากลัวว่า ผมกล้าบอกว่า คุณ""บอกว่า ให้ฉัน กล่าวว่า ไนติงเกล "ฉันไม่กลัว""ถ้าคุณดอกกุหลาบสีแดง ต้นกล่าวว่า "คุณต้องสร้างจากเพลง โดยแสงจันทร์ และติดกับเลือดในห้องหัวใจของคุณเอง คุณต้องร้องให้ฉันกับเต้านมของคุณกับมีหนามใหญ่ ตลอดทั้งคืนคุณต้องร้องให้ฉัน และหนามใหญ่ต้องเจาะใจ และ life-blood คุณต้องไหลเข้าสู่หลอดเลือดดำของฉัน และเป็นเหมือง""ตายไม่ดีจ่ายสำหรับดอกกุหลาบสีแดง ร้องไนติงเกล "แล้วชีวิตเป็นอย่างมากที่รักทั้งหมด น่านั่งไม้สีเขียว และนาฬิกาแดดในรถรบของเขาทอง และดวงจันทร์ในราชเพิร์ลของเธอได้ หวานเป็นกลิ่นฮอว์ธอร์น และหวานใจ bluebells ที่ซ่อนตัวในหุบเขา เฮที่พัดบนเนินเขา แต่ความรักจะดีกว่าชีวิต และแห่งนกเทียบกับหัวใจของมนุษย์คืออะไร"ดังนั้นเธอแผ่ปีกของเธอสีน้ำตาลสำหรับเที่ยวบิน และเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอกวาดผ่านสวนเช่นเงา และเช่นเงา เธอแล่นผ่านผลไม้นักศึกษาหนุ่มยังคงนอนอยู่บนหญ้า ที่เธอได้ทิ้งเขา และน้ำตาไม่ได้แห้งในตาสวยงาม"มีความสุข ร้องไนติงเกล "มีความสุข คุณจะได้กุหลาบแดงของคุณ ฉันจะสร้างจากเพลง โดยแสงจันทร์ และติดกับเลือดในห้องหัวใจของตัวเอง ที่ผมถามคุณกลับได้ว่า คุณจะเป็นคนรักจริง รักเป็น wiser กว่าปรัชญา แม้ว่าเธอจะฉลาด และ mightier กว่าพลังงาน แม้ว่าเขาจะยิ่งใหญ่ เปลวไฟสีมีปีก และสีเหมือนเปลวไฟคือ ร่างกายของเขา ริมฝีปากของเขามีหวานเป็นน้ำผึ้ง และลมหายใจของเขาเป็นเช่นกำยาน"นักเรียนหาจากให้หญ้า และฟัง แต่เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ไนติงเกลถูกกล่าวถึงเขา สำหรับเขารู้ว่าสิ่งที่เขียนลงในหนังสือเท่านั้นแต่ต้นโอ๊คเข้าใจ และรู้สึกเศร้า สำหรับเขารักของไนติงเกลน้อยที่มีสร้างรังของเธอในสาขาของเขา"ร้องฉันเพลงสุดท้าย เขากระซิบ "ฉันจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากเมื่อคุณหายไป"ดังนั้น ไนติงเกลสังให้ต้นโอ๊ค และเสียงของเธอเป็นเหมือนน้ำที่พัทยาจากกระปุกเงินเมื่อเธอมีเธอเพลง นักเรียนมีค่า และทำลายสมุดบันทึกและดินสอลูกค้าเป้าหมายออกจากกระเป๋าของเขา"เธอมีฟอร์ม เขากล่าวว่า ตนเอง ขณะที่เขาเดินไปผ่านโกรฟ - "ที่ไม่สามารถปฏิเสธเธอ แต่ได้มีความรู้สึกที่เธอ ฉันกลัวไม่ ในความเป็นจริง เธอเป็นเหมือนศิลปินส่วนใหญ่ เธอมีสไตล์ ไม่ มีความจริงใจใด ๆ เธอจะไม่เสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น เธอคิดเพียงของเพลง และทุกคนรู้ว่า ศิลปะเห็นแก่ตัว ยังคง จะต้องยอมรับว่า เธอมีบางบันทึกที่สวยงามในเสียงของเธอ สงสารอะไรก็ว่า ไม่หมายถึง อะไร หรือทำความดีปฏิบัติการ" เขาเดินเข้าไปในห้องพัก วางลงบนแท่นวางสินค้าเตียงเล็กน้อย และเริ่มที่จะคิดว่า ความรักของเขา ก หลังเวลา เขาตกหลับและเมื่อดวงจันทร์ shone ในฟากฟ้า ไนติงเกลบินไปต้นกุหลาบ และตั้งค่านมกับหนามใหญ่ ตลอดคืนเธอสังกับเต้านมของเธอหนามใหญ่ และคริสตัลเย็นดวงจันทร์เองลง และฟัง ตลอดคืนเธอ สัง และหนามใหญ่ไปลึก และลึกเข้าไปในเต้านมของเธอ และ life-blood ของเธอลดทำจากเธอเธอร้องแรกเกิดความรักในหัวใจของเด็กผู้ชายและผู้หญิง และในสเปรย์สุดต้นกุหลาบ มีดอกกลีบดอกไม้กุหลาบ มกราคมตามกลีบดอกไม้ เป็นเพลงตามเพลง จางได้ ครั้งแรก เป็นหมอกที่ค้างเป็นปีกของรุ่งอรุณเหนือแม่น้ำ - ซีดเป็นเท้าของตอนเช้า และเงิน เป็นเงาของโรสในกระจกเงิน เป็นเงาของดอกกุหลาบในน้ำสระว่ายน้ำ การที่ดอกกุหลาบบนสเปรย์อยู่ด้านบนสุดของแผนภูมิแต่ต้นร้องให้ไนติงเกลกดใกล้กับหนามใหญ่ ต้นร้อง "กดใกล้ชิด น้อยไนติงเกล "ขึ้นวันจะมาก่อนที่โรสจะเสร็จ"ดังนั้นไนติงเกลใกล้ชิดกับหนามใหญ่ที่กด และดังขึ้น และดังขึ้นโตเพลงของเธอ สำหรับเธอสังเกิดของความรักในจิตใจของคนและแม่บ้านและล้างละเอียดอ่อนสีชมพูมาเป็นใบของดอกกุหลาบ เช่นล้างหน้าบ่าวเมื่อเขาจูบริมฝีปากของเจ้าสาว แต่หนามใหญ่ที่ได้ยังไม่ถึงหัวใจของเธอ ดังนั้นหัวใจของกุหลาบยังคงขาว สำหรับเท่าไนติงเกลเป็น เลือดของหัวใจสามารถ crimson ของดอกกุหลาบและแผนภูมิการไนติงเกลให้ใกล้ชิดกับหนามใหญ่กด ต้นร้อง "กดใกล้ชิด น้อยไนติงเกล "ขึ้นวันจะมาก่อนที่โรสจะเสร็จ"ดังนั้น ไนติงเกลที่กดใกล้กับทอร์น หนามใหญ่ที่สัมผัสใจของเธอ และปางดุร้ายของอาการปวดถ่ายผ่านเธอ ขม ขมปวด และ wilder และ wilder โตเพลงของเธอ สำหรับเธอสร้างความรักที่ perfected แบบ โดยความตาย ความรักที่ตายในสุสานไม่และกุหลาบมกราคมกลายเป็นสีแดงเข้ม เช่นกุหลาบของฟ้าตะวันออก คริมสันเปรี้ยวของกลีบ และสีแดงเข้มเป็นรูไม่แต่เสียงของไนติงเกลเติบโตหวังที่รำไร ปีกเล็กน้อยของเธอเริ่มจะชนะ และฟิล์มมาผ่านดวงตาของเธอ หวังที่รำไรและหวังที่รำไรโตเพลงของเธอ และเธอรู้สึกสิ่ง choking เธอในลำคอของเธอแล้ว เธอให้ระเบิดล่าสุดหนึ่งเพลง ดวงจันทร์ขาวได้ยิน และเธอลืมรุ่ง อวลอยู่บนท้องฟ้า กุหลาบสีแดงได้ยิน และ trembled ทั้งหมดกว่ากับ ecstasy และเปิดกลีบของอากาศตอนเช้าเย็น Echo แบกไปถ้ำของเธอสีม่วงในการ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ไนติงเกลและโรสโดย Oscar Wilde "เธอบอกว่าเธอจะเต้นรำกับฉันว่าฉันนำกุหลาบแดงของเธอ" ร้องไห้นักศึกษาหนุ่ม "แต่ในสวนของฉันมีสีแดงไม่เพิ่มขึ้น." จากรังของเธอในต้นไม้เกาะ-โอ๊คไนติงเกลได้ยินเขาและเธอมองออกไปนอกทางใบและสงสัย. "สีแดงไม่เพิ่มขึ้นในทุกสวนของฉัน!" เขาร้องและดวงตาที่สวยงามของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา "อาฝนสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ความสุขขึ้นอยู่กับผมได้อ่านสิ่งที่คนฉลาดได้เขียนและความลับทั้งหมดของปรัชญาเป็นของเรา แต่เพื่อต้องการดอกกุหลาบสีแดงคือชีวิตของฉันทำอนาถ." "ที่นี่ที่สุดท้ายคือ คนรักที่แท้จริง "ไนติงเกลกล่าวว่า "คืนหลังจากที่คืนเราได้ร้องของเขา แต่ผมรู้ว่าเขาเลย. คืนหลังจากที่คืนได้ผมบอกเรื่องราวของเขากับดาวและตอนนี้ฉันเห็นเขาผมของเขาเป็นสีเข้มเป็นผักตบชวาดอกและริมฝีปากของเขาจะเป็นสีแดงเป็น กุหลาบของความปรารถนาของเขา แต่ความรักทำให้ใบหน้าของเขาเหมือนงาช้างอ่อนและความเศร้าโศกได้มีการกำหนดตราประทับของเธอเมื่อคิ้วของเขา "." เจ้าชายให้คืนลูกพรุ่งนี้ว่า "บ่นนักศึกษาหนุ่มสาว" และความรักของฉันจะเป็น ของ บริษัท . ถ้าฉันนำสีแดงของเธอเพิ่มขึ้นเธอจะเต้นกับฉันจนถึงรุ่งเช้า. ถ้าฉันพาเธอดอกกุหลาบสีแดงฉันจะถือของเธอในอ้อมแขนของฉันและเธอจะยันหัวของเธออยู่ที่บ่าของฉันและมือของเธอจะเป็น ประสานในเหมือง. แต่มีสีแดงไม่เพิ่มขึ้นในสวนของฉันดังนั้นฉันจะนั่งเหงาและเธอจะผ่านฉันด้วย. เธอจะต้องระวังของผมไม่มีและหัวใจของฉันจะทำลาย. "" ที่นี่ย่อมเป็นคนรักจริง "ไนติงเกลกล่าวว่า "สิ่งที่ผมร้องเพลงของเขาได้รับความทุกข์ - สิ่งที่เป็นความสุขกับผมกับเขาเป็นความเจ็บปวดแน่นอนความรักเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมันมีค่ามากกว่ามรกตและ dearer กว่าโอปอปรับไข่มุกและทับทิมไม่สามารถซื้อได้และไม่เป็นมัน... ที่กำหนดไว้ในตลาด. มันอาจจะไม่ได้ซื้อของร้านค้าที่ไม่สามารถที่จะชั่งน้ำหนักออกมาในความสมดุลสำหรับทอง. "" นักดนตรีที่จะนั่งอยู่ในแกลเลอรี่ของพวกเขา "กล่าวว่านักศึกษาหนุ่มสาว" และเล่นเมื่อใช้เครื่องสายของพวกเขา และความรักของฉันจะเต้นรำไปกับเสียงพิณและไวโอลินที่. เธอจะเต้นเพื่อให้เบา ๆ ที่เท้าของเธอจะไม่สัมผัสพื้นและข้าราชบริพารในชุดเกย์ของพวกเขาจะแห่รอบเธอ. แต่กับผมว่าเธอจะไม่เต้น สำหรับผมมีสีแดงไม่เพิ่มขึ้นที่จะให้เธอ "; และเขาเหวี่ยงตัวเองลงบนพื้นหญ้าและฝังใบหน้าของเขาอยู่ในมือของเขาและร้องไห้. "ทำไมเขาร้องไห้?" ถามจิ้งจกสีเขียวเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เขาวิ่งผ่านมาเขามีหางของเขาในอากาศ. "ทำไมจริง?" กล่าวว่าผีเสื้อที่ถูกกระพือหลังจากที่เกี่ยวกับแสงแดดได้. "ทำไมจริง?" กระซิบเดซี่กับเพื่อนบ้านของตนในนุ่มเสียงต่ำ. "เขาเป็นคนที่ร้องไห้ดอกกุหลาบสีแดง" ไนติงเกลกล่าวว่า. "สำหรับดอกกุหลาบสีแดง?" เขาร้อง; "วิธีการที่ไร้สาระมาก!" และจิ้งจกเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ถากถางที่หัวเราะทันที. แต่ไนติงเกลเข้าใจความลับของความเศร้าโศกของนักศึกษาและเธอนั่งเงียบในโอ๊คต้นไม้และความคิดเกี่ยวกับความลึกลับของความรัก. ทันใดนั้นเธอกางปีกสีน้ำตาลของเธอ สำหรับเที่ยวบินและเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอเดินผ่านดงเหมือนเงาและเหมือนเงาเธอเดินทางไปทั่วสวน. ในใจกลางของหญ้าพล็อตก็กำลังยืนอยู่ที่สวยงามโรสต้นไม้และเมื่อเธอเห็นมันเธอบินไปกับมันและไฟบน . สเปรย์"ให้ฉันดอกกุหลาบสีแดง" เธอร้องไห้ "และฉันจะร้องเพลงเพลงที่คุณหอมหวานของฉัน." แต่ต้นไม้ส่ายหัวของมัน. "กุหลาบของฉันเป็นสีขาว" มันตอบ; "เป็นสีขาวเป็นโฟมของทะเลและขาวกว่าหิมะบนภูเขา. แต่ไปที่พี่ชายของฉันที่เติบโตรอบเก่าอาทิตย์สายตรงและบางทีเขาจะให้สิ่งที่คุณต้องการ." ดังนั้นไนติงเกลบินไปยัง โรสต้นไม้ที่เจริญเติบโตรอบเก่าอาทิตย์สายตรง. "ให้ฉันดอกกุหลาบสีแดง" เธอร้องไห้ "และฉันจะร้องเพลงขอบคุณที่หอมหวานของฉัน." แต่ต้นไม้ส่ายหัวของมัน. "กุหลาบของฉันเป็นสีเหลือง" มันตอบ; "ในขณะที่สีเหลืองเป็นผมของ mermaiden ซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์อำพันและสีเหลืองกว่า Daffodil ที่บุปผาในทุ่งหญ้าก่อนที่เครื่องตัดหญ้ามาพร้อมกับเคียวของเขา. แต่ไปที่พี่ชายของฉันที่เติบโตอยู่ใต้หน้าต่างของนักศึกษาและบางทีเขาอาจจะ ให้สิ่งที่คุณต้องการ. "ดังนั้นไนติงเกลบินไปยังโรสต้นไม้ที่เจริญเติบโตอยู่ใต้หน้าต่างของนักศึกษา." ให้ฉันดอกกุหลาบสีแดง "เธอร้องไห้" และฉันจะร้องเพลงขอบคุณที่หอมหวานของฉัน. "แต่ต้นไม้ส่ายหัวของมัน. "กุหลาบของฉันจะเป็นสีแดง" ก็ตอบว่า "สีแดงเป็นเท้าของนกพิราบและสีแดงกว่าแฟนที่ดีของปะการังที่คลื่นและคลื่นในทะเลถ้ำ. แต่ในช่วงฤดูหนาวได้แช่เย็นหลอดเลือดดำของฉัน และน้ำค้างแข็งได้ nipped ตาของฉันและพายุได้หักกิ่งไม้ของฉันและฉันจะต้องมีดอกกุหลาบที่ทุกคนในปีนี้. "" หนึ่งดอกกุหลาบสีแดงคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ "ร้องไห้ไนติงเกล" เพียงหนึ่งดอกกุหลาบแดง! มี วิธีโดยที่ฉันจะได้รับมัน "?" ไม่มีทางเป็น "ตอบต้นไม้; "แต่มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวว่าผมไม่กล้าที่จะบอกให้คุณ." "บอกให้ฉัน" กล่าวว่าไนติงเกลว่า "ผมไม่กลัว." "ถ้าคุณต้องการดอกกุหลาบสีแดง" ทรีกล่าวว่า "คุณต้อง สร้างมันออกมาจากเพลงแสงจันทร์และคราบมันด้วยตัวคุณเอง heart's เลือด. คุณจะต้องร้องเพลงให้ฉันกับเต้านมของคุณกับหนาม. คืนทั้งหมดระยะเวลาที่คุณจะต้องร้องเพลงให้ฉันและหนามต้องแทงหัวใจของคุณและชีวิตของคุณ -blood ต้องไหลเข้าไปในหลอดเลือดดำของฉันและกลายเป็นเหมือง. "" ความตายเป็นราคาที่ดีที่จะจ่ายสำหรับดอกกุหลาบสีแดง "ร้องไห้ไนติงเกล" และชีวิตเป็นที่รักมากทุก. เป็นที่พอใจที่จะนั่งอยู่ในไม้สีเขียว และจะดูดวงอาทิตย์ในรถม้าทองและดวงจันทร์ในรถม้ามุกของเธอ. หวานกลิ่นหอมของ Hawthorn และหวานบลูเบลที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาและทุ่งหญ้าที่พัดอยู่บนเนินเขา. แต่ความรัก จะดีกว่าชีวิตและสิ่งที่เป็นหัวใจของนกเมื่อเทียบกับหัวใจของชายคนหนึ่งได้หรือไม่ "ดังนั้นเธอจึงกางปีกสีน้ำตาลของเธอสำหรับเที่ยวบินและเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอกวาดสวนเหมือนเงาและเหมือนเงาเธอเดินทางผ่านป่า. นักศึกษาหนุ่มยังคงนอนอยู่บนพื้นหญ้าที่เธอทิ้งเขาและน้ำตายังไม่แห้งในดวงตาที่สวยงามของเขา. "มีความสุข "ร้องไห้ไนติงเกล" จะมีความสุข.. ที่คุณจะต้องมีสีแดงของคุณเพิ่มขึ้นเราจะสร้างมันออกมาจากเพลงแสงจันทร์และคราบมันด้วยตัวฉันเอง heart's เลือดทั้งหมดที่ฉันขอให้คุณในทางกลับกันคือการที่คุณจะได้รับ คนรักที่แท้จริงสำหรับความรักคือความฉลาดกว่าปรัชญา แต่เธอฉลาดและมีกำลังมากกว่าพลังงานแม้ว่าเขาจะยิ่งใหญ่. สี Flame- มีปีกของเขาและสีเหมือนเปลวไฟคือร่างกายของเขา. ริมฝีปากของเขาจะหวานเหมือนน้ำผึ้งและของเขา ลมหายใจเป็นเหมือนกำยาน. "นักศึกษาเงยหน้าขึ้นจากหญ้าและฟังแต่เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ไนติงเกลได้พูดกับเขาสำหรับเขาเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งที่เขียนลงในหนังสือ. แต่โอ๊กต้นไม้เข้าใจ และรู้สึกเศร้าเพราะเขารักมากของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไนติงเกลได้สร้างรังของเธอในสาขาของเขา. "สิงห์ฉันหนึ่งเพลงสุดท้าย" เขากระซิบ; "ผมจะรู้สึกเหงามากเมื่อคุณจะหายไป." ดังนั้นไนติงเกลร้องเพลงโอ๊กต้นไม้และเสียงของเธอเป็นเหมือนเดือดน้ำจากขวดสีเงิน. เมื่อเธอจบเพลงของเธอนักศึกษาลุกขึ้นและดึง note- . หนังสือและนำดินสอออกมาจากกระเป๋าของเขา"เธอมีรูปแบบ" เขากล่าวกับตัวเองในขณะที่เขาเดินออกไปผ่านป่า - "ที่ไม่สามารถปฏิเสธของเธอ แต่เธอมีความรู้สึกที่ฉันกลัวไม่ได้ใน?. ความเป็นจริงเธอเป็นเหมือนศิลปินส่วนใหญ่เธอเป็นรูปแบบทั้งหมดโดยไม่มีความจริงใจใด ๆ เธอจะไม่ได้เสียสละตัวเองสำหรับคนอื่น ๆ เธอคิดว่าเป็นเพียงของเพลงและทุกคนรู้ว่าศิลปะมีความเห็นแก่ตัว แต่ถึงกระนั้นก็ต้องยอมรับว่าเธอมีอะไรบางอย่าง... บันทึกที่สวยงามในเสียงของเธอ. สิ่งที่น่าเสียดายก็คือการที่พวกเขาไม่ได้หมายถึงอะไรหรือทำดีในทางปฏิบัติใด ๆ . " และเขาก็เข้ามาในห้องของเขาและล้มตัวลงนอนบนพาเลทเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาและเริ่มที่จะคิดว่าความรักของเขา; และหลังจากเวลาที่เขาผล็อยหลับไป. และเมื่อดวงจันทร์ส่องในชั้นฟ้าทั้งหลายไนติงเกลบินไปโรสต้นไม้และตั้งเต้านมของเธอกับหนาม ตลอดทั้งคืนที่เธอร้องเพลงกับเต้านมของเธอกับหนามและดวงจันทร์คริสตัลเย็นโน้มตัวลงและฟัง ตลอดทั้งคืนเธอร้องเพลงและหนามไปลึกและลึกเข้าไปในเต้านมของเธอและชีวิตเลือดของเธอ ebbed ห่างจากเธอ. เธอร้องเพลงเป็นครั้งแรกที่เกิดจากความรักในหัวใจของเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ และสเปรย์บนสุดของโรสต้นไม้มีเบ่งบานดอกกุหลาบที่ยิ่งใหญ่ต่อไปนี้กลีบกลีบดอกเป็นเพลงเพลงตาม ซีดมันเป็นครั้งแรกเช่นหมอกที่แขวนอยู่เหนือแม่น้ำ - ซีดเป็นฟุตของตอนเช้าและสีเงินเป็นปีกของรุ่งอรุณ ในฐานะที่เป็นเงาของดอกกุหลาบในกระจกของเงินที่เป็นเงาของดอกกุหลาบในน้ำที่สระว่ายน้ำเพื่อให้เป็นดอกกุหลาบที่เบ่งบานในสเปรย์บนสุดของต้นไม้. แต่ต้นไม้ร้องทูลไนติงเกลที่จะกดที่ใกล้ชิดกับ หนาม "ข่าวที่ใกล้ชิดและน้อยไนติงเกล" ร้องไห้ต้นไม้ "หรือวันที่จะมาก่อนกุหลาบเสร็จสิ้น." ดังนั้นไนติงเกลกดที่ใกล้ชิดกับ ธ อร์นและดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อย ๆ เพลงของเธอสำหรับเธอร้องเพลงที่เกิดของความรัก ในจิตวิญญาณของชายและหญิงสาว. และล้างที่ละเอียดอ่อนของสีชมพูเข้ามาในใบของดอกกุหลาบเช่นล้างในใบหน้าของเจ้าบ่าวเมื่อเขาจูบริมฝีปากของเจ้าสาว แต่หนามได้ไม่ถึงหัวใจของเธอเพื่อให้หัวใจของดอกกุหลาบยังคงสีขาวเพียงของไนติงเกล heart's เลือดสีแดงเข้มสามารถหัวใจของกุหลาบ. และต้นไม้ร้องทูลไนติงเกลที่จะใกล้ชิดกับกดปุ่มหนาม "ข่าวที่ใกล้ชิดและน้อยไนติงเกล" ต้นไม้ร้องไห้ "หรือวันที่จะมาก่อนกุหลาบเสร็จสิ้น." ดังนั้นไนติงเกลกดที่ใกล้ชิดกับหนามและหนามสัมผัสหัวใจของเธอและปางรุนแรงของอาการปวดยิงผ่านเธอ . ขมขมเป็นความเจ็บปวดและป่าและป่าเติบโตเพลงของเธอสำหรับเธอร้องเพลงของความรักที่สมบูรณ์โดยความตายของความรักที่ตายไม่ได้อยู่ในหลุมฝังศพ. และดอกกุหลาบที่ยิ่งใหญ่กลายเป็นสีแดงเข้มเหมือนดอกกุหลาบในภาคตะวันออกที่ ท้องฟ้า สีแดงเป็นผ้าคาดเอวของกลีบและสีแดงเข้มเป็นทับทิมเป็นหัวใจ. แต่เสียงนกไนติงเกเติบโตจางและปีกเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอเริ่มที่จะชนะและภาพยนตร์มามากกว่าดวงตาของเธอ จางจางเติบโตและเพลงของเธอและเธอก็รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างสำลักของเธอในลำคอของเธอ. จากนั้นเธอก็ให้ออกมาอย่างใดอย่างหนึ่งที่ผ่านมาของเพลง ดวงจันทร์สีขาวได้ยินมันและเธอลืมรุ่งอรุณและอ้อยอิ่งอยู่ในท้องฟ้า สีแดงเพิ่มขึ้นได้ยินมันและมันสั่นไปทั่วด้วยความปีติยินดีและเปิดกลีบกับอากาศเย็นตอนเช้า Echo เจาะไปยังถ้ำม่วงของเธอใน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

นกไนติงเกลและกุหลาบโดยออสการ์ไวลด์

" เธอกล่าวว่า เธอจะเต้นกับผม ถ้าผมเอาดอกกุหลาบสีแดงของเธอ " ร้องไห้ " นักศึกษาหนุ่ม แต่ทุกสวนของฉันไม่มีดอกกุหลาบสีแดง "

จากรังของเธอในเกาะต้นโอ๊กนกไนติงเกลได้ยินเขาและเธอมองออกมา ใบผ่านงานและสงสัย

" ไม่ กุหลาบ แดง ทุกสวนของฉัน ! เขาร้อง และดวงตาคู่สวยของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา " อ่าฝนว่าสิ่งเล็ก ๆน้อย ๆมีความสุข ! ฉันได้อ่านทั้งหมดที่นักปราชญ์ได้เขียนและความลับทั้งหมดของปรัชญาของฉัน แต่อยากได้ดอกกุหลาบสีแดงก็คือชีวิตของฉันทำให้เจ้า "

" ในที่สุด เป็นคนรักจริงกล่าวว่า " นกไนติงเกล " หลังจากคืนนั้น ผมได้ซองของเขา แม้ว่าผมไม่ได้รู้จักพระองค์ หลังจากคืนนั้น ผมได้บอกเรื่องราวของเขากับดาว และตอนนี้ผมเห็นเขาผมของเขาเป็นสีเข้มเป็นดอกผักตบชวา และริมฝีปากเป็นสีแดงเหมือนดอกกุหลาบแห่งความปรารถนาของเขา แต่ความรักทำให้ใบหน้าของเขาซีดเหมือนงาช้าง และความเศร้าโศกมีตราประทับบนหน้าผากของเขา . "

" เจ้าชายให้ลูกพรุ่งนี้กลางคืน " บ่นนักเรียนหนุ่ม " และความรักจะ เป็นของบริษัท ถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดงที่เธอจะเต้นรำกับฉันจนถึงเช้า ถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดงฉันจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉัน และ เธอจะพิงหัวของเธอบนไหล่ของฉัน มือของเธอจะถูกไว้ในเหมือง แต่ไม่มีสีแดงกุหลาบในสวนของฉัน ดังนั้น ฉัน จะ นั่ง เหงา แล้วเธอก็จะมองผ่านฉันไป เธอจะไม่ฟังฉันและหัวใจของฉันจะแตก . . . "

" นี่เป็นคนรักที่แท้จริงกล่าวว่า " นกไนติงเกล " ฉันร้อง เขาได้รับความทุกข์แล้วความสุขกับฉัน เขาจะเจ็บแน่นอน ความรักเป็นสิ่งสวยงาม มันมีค่ายิ่งกว่ามรกตและ dearer กว่าดีโอปอล . มุกและทับทิม ไม่สามารถซื้อ หรือจะเป็นชุดออกมาในตลาด มันอาจจะซื้อจากร้านค้า หรือทำให้หนักไปในยอดทอง "

" นักดนตรีจะนั่งในแกลเลอรีของพวกเขา , " กล่าวว่า นักศึกษาสาว และเล่นกับพวกเครื่องสายและความรักของผมจะเต้นกับเสียงของฮาร์พและไวโอลิน เธอจะเต้นเบาๆที่เท้าของเธอจะไม่สัมผัสพื้น และข้าราชบริพารในเกย์ชุดที่จะจับกลุ่มรอบเธอ แต่กับฉัน เธอจะไม่เต้น สำหรับผมไม่มีดอกกุหลาบสีแดงให้เธอ " ; และเขาโยนตัวเองลงบนหญ้า และฝังใบหน้าของเขาในมือของเขาและร้องไห้

" ทำไมเขาถึงร้องไห้ ? " ถามจิ้งจกเขียวน้อยขณะที่เขาวิ่งผ่านเขา กับหางของเขาในอากาศ

" ทำไมเหรอ ? " บอกว่าเป็นผีเสื้อที่ถูกกระพือเรื่องหลังเงา

" ทำไมเหรอ ? " กระซิบเดซี่กับเพื่อนบ้านของเขาในนุ่มเสียงเบาๆ

" เขาร้องไห้ให้ดอกกุหลาบสีแดง " นกไนติงเกล

" ดอกกุหลาบแดง " ? พวกเขาร้องไห้ ; ว่า " ตลก " และสัตว์เลื้อยคลานเล็กๆที่ถูกบางสิ่งบางอย่างของนักปรัชญา หัวเราะทันที

แต่นกไนติงเกลเข้าใจความลับของความเศร้าโศกของนักเรียน เธอนั่งเงียบในต้นโอ๊ก และคิดว่าเกี่ยวกับความลึกลับของความรัก

อยู่ๆเธอก็กางปีกสีน้ำตาลของเธอสำหรับการบิน และเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอเดินผ่านป่าเหมือนเงา เหมือนเป็นเงาเธอแล่นผ่านสวน

ในศูนย์ของหญ้าแปลงยืนอยู่กุหลาบที่สวยงามต้นไม้และเมื่อเธอเห็นเธอบินไป และเมื่อพ่นไฟ

" เอาดอกกุหลาบสีแดง " เธอร้องไห้ " และจะร้องเพลงหวานของฉัน "

แต่ต้นไม้ส่ายหัว

" กุหลาบของฉันเป็นสีขาว " มันตอบว่า " เป็น สีขาวเป็นโฟมของทะเล และขาวกว่าหิมะบนภูเขา แต่ไปถึงพี่ชายที่เติบโตรอบต่ออาทิตย์ และบางทีเขาอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ . "

ดังนั้นนกไนติงเกลบินไปที่ต้นกุหลาบที่ปลูกรอบหน้าปัดอาทิตย์

" เอาดอกกุหลาบสีแดง " เธอร้องไห้ " และจะร้องเพลงหวานของฉัน "

แต่ต้นไม้ส่ายหัว

" กุหลาบของฉันเป็นสีเหลือง " มันตอบว่า " เป็นสีเหลือง เป็นเส้นผมของ mermaiden ผู้ประทับบนบัลลังก์และสีเหลืองอำพัน , yellower กว่าดอกไม้ที่เบ่งบานในทุ่งหญ้าก่อนที่เครื่องตัดหญ้า มาพร้อมกับเคียวของเขาแต่ไปถึงพี่ชายที่เติบโตอยู่ใต้หน้าต่างของนักเรียน และบางทีเขาอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ . "

ดังนั้นนกไนติงเกลบินไปที่ต้นกุหลาบที่กำลังเติบโตอยู่ใต้หน้าต่างของนักเรียน

" เอาดอกกุหลาบสีแดง " เธอร้องไห้ " และจะร้องเพลง หวานของฉัน "

แต่ต้นไม้ส่ายหัว

" กุหลาบของฉันเป็นสีแดง " มันตอบว่า " เป็นสีแดงเป็นเท้าของนกพิราบและ แดงกว่าที่แฟนที่ดีของปะการังที่คลื่นและคลื่นในถ้ำทะเล แต่ฤดูหนาวยังเย็นอยู่ในตัวของผม และน้ำค้างแข็งมี nipped ตาของฉันและพายุได้แตกสาขาของข้า และข้าจะไม่มีดอกกุหลาบที่ทุกคนในปีนี้ "

" ดอกกุหลาบสีแดงคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ " ร้องไห้ ไนติงเกล " เดียวดอกกุหลาบสีแดง ! ไม่มีทางที่ฉันจะได้รับมัน ?

" ไม่มีทาง " ตอบต้นไม้

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.