There are an estimated 1.46 to 2.46

There are an estimated 1.46 to 2.46 million children with ADHD in the United States; together these children constitute 3–5 percent of the student population (Stevens, 1997; American Psychiatric Association, 1994). More boys than girls are diagnosed with ADHD; most research suggests that the condition is diagnosed four to nine times more often in boys than in girls (Bender, 1997; Hallowell, 1994; Rief, 1997). Although for years it was assumed to be a childhood disorder that became visible as early as age 3 and then disappeared with the advent of adolescence, the condition is not limited to children. It is now known that while the symptoms of the disorders may change as a child ages, many children with ADHD do not grow out of it (Mannuzza, Klein, Bessler, Malloy, & LaPadula, 1998).
The behaviors associated with ADHD change as children grow older. For example, a preschool child may show gross motor overactivity—always running or climbing and frequently shifting from one activity to another. Older children may be restless and fidget in their seats or play with their chairs and desks. They frequently fail to finish their schoolwork, or they work carelessly. Adolescents with ADHD tend to be more withdrawn and less communicative. They are often impulsive, reacting spontaneously without regard to previous plans or necessary tasks and homework.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีประมาณ 1.46-2460000 เด็กที่มีสมาธิสั้นในประเทศสหรัฐอเมริกา; เด็กเหล่านี้เข้าด้วยกันเป็นร้อยละ 3-5 ของประชากรนักเรียน (สตีเว่น 1997; สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน, 1994) เด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิงได้รับการวินิจฉัยที่มีสมาธิสั้น; การวิจัยแสดงให้เห็นว่าส่วนใหญ่อยู่ในสภาพที่มีการวินิจฉัย 08:56 บ่อยครั้งมากขึ้นในเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง (เบนเดอร์, 1997; Hallowell 1994; Rief, 1997) แม้ว่าปีที่ผ่านมามันก็ถือว่าเป็นความผิดปกติในวัยเด็กที่กลายเป็นที่มองเห็นเป็นช่วงต้นอายุ 3 แล้วก็หายไปกับการถือกำเนิดของวัยรุ่นที่เป็นเงื่อนไขที่ไม่ได้ จำกัด อยู่กับเด็ก เป็นที่รู้จักกันในขณะนี้ว่าในขณะที่อาการของความผิดปกติที่อาจมีการเปลี่ยนแปลงเป็นเด็กอายุเด็กหลายคนที่มีสมาธิสั้นจะไม่เติบโตออกมาจากมัน (Mannuzza ไคลน์, Bessler ลอยและ LaPadula, 1998).
พฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงสมาธิสั้นเป็น เด็กโตขึ้น ยกตัวอย่างเช่นเด็กก่อนวัยเรียนอาจแสดงรวมมอเตอร์ overactivity เสมอทำงานหรือปีนเขาและบ่อยครั้งที่ขยับจากที่หนึ่งไปยังอีกกิจกรรม เด็กอาจจะกระสับกระส่ายและอยู่ไม่สุขในที่นั่งของพวกเขาหรือเล่นกับเก้าอี้และโต๊ะของพวกเขา พวกเขามักจะล้มเหลวที่จะเสร็จสิ้นการเรียนของพวกเขาหรือพวกเขาทำงานลวก วัยรุ่นที่มีสมาธิสั้นมีแนวโน้มที่จะถอนตัวออกมามากขึ้นและการสื่อสารน้อย พวกเขามักจะห่ามปฏิกิริยาตามธรรมชาติโดยไม่คำนึงถึงแผนก่อนหน้านี้หรืองานที่จำเป็นและการบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีประมาณ 1.46 ถึง 2.46 ล้านเด็กที่มีอาการสมาธิสั้นในสหรัฐอเมริกา ด้วยกันเด็กเหล่านี้เป็น 3 – 5 เปอร์เซ็นต์ของจำนวนนักเรียน ( สตีเวนส์ , 1997 ; อเมริกันสมาคมจิตแพทย์ , 1994 ) เด็กผู้ชายมากกว่าผู้หญิงได้รับการวินิจฉัยโรคสมาธิสั้น การวิจัยส่วนใหญ่แสดงให้เห็นว่าเงื่อนไขการวินิจฉัยสี่ถึงเก้าครั้ง บ่อยในเด็กผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ( ดัด , 1997 ; ลโลเวล ,1994 ; rief , 1997 ) แต่สำหรับปีมันถูกคิดว่าเป็นเด็กผิดปกตินั้นกลายเป็นมองเห็นได้เร็ว อายุ 3 และหายไปพร้อมกับการมาถึงของวัยรุ่น เงื่อนไขไม่จํากัดเด็ก มันเป็นที่รู้จักกันในขณะนี้ว่า ในขณะที่อาการของโรคอาจเปลี่ยนเป็นเด็กทุกเพศทุกวัย เด็กๆ หลายคนมีอาการสมาธิสั้นไม่เติบโตออกมาจากมัน ( mannuzza ไคลน์ bessler ลอย , , , , lapadula & , 1998 )
พฤติกรรมเกี่ยวข้องกับอาการสมาธิสั้นเปลี่ยนเป็นเด็กโตขึ้น ตัวอย่างเช่น เด็กอาจแสดงรวมมอเตอร์ overactivity มักจะวิ่งหรือปีนเขาและมักเปลี่ยนจากกิจกรรมหนึ่งไปยังอีก เด็กอาจจะหงุดหงิดและกระสับกระส่ายอยู่ในที่นั่งของพวกเขาหรือเล่นกับเก้าอี้และโต๊ะ พวกเขามักล้มเหลวที่จะเสร็จสิ้นการบ้านของพวกเขาหรือพวกเขาทำงานร่วมกันวัยรุ่นที่มีสมาธิสั้นมักจะเป็นมากขึ้นถอนและการสื่อสารน้อย พวกเขามักจะใจร้อน ทำเองโดยไม่วางแผนก่อนหรือจำเป็นงานและการบ้าน