Theory predicts that within a metro

Theory predicts that within a metropolitan area, employers located where there is difficult commuting will have to compensate their workers with appropriately higher wages. This should hold whether one is comparing central city work locations with those at the fringe, or simply differences between suburban “edge cities.” In the longer run, if employers are concerned primarily with labor costs, firm mobility should equalize wages or else agglomeration economies must exist to sustain the differences. Using microdata from the 1990 census for 2 large metropolitan areas in the U.S., wage equations are estimated for urban workers allowing for different wage levels depending on zone of employment. The results show that observationally equivalent workers have wages that vary substantially across employment zones within a metro area, and that this variation is strongly and significantly correlated with the average commute time of the workers employed in that zone. These results hold across several different econometric specifications. Wages and average travel times also are found to be highly correlated with the aggregate number of workers in each zone, but are not affected by zone employment specialization. Thus there is inconclusive evidence as to whether wage/commuting cost differences result from equilibrium agglomeration effects or from a disequilibrium distribution of employment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีทำนายว่า ปริมณฑล นายจ้างตั้งอยู่ในมียาก เดินทางจะมีการชดเชยแรงงานของพวกเขา ด้วยค่าจ้างสูงขึ้นอย่างเหมาะสม นี้ควรถือว่า หนึ่งเป็นการเปรียบเทียบเมืองสถานทำงานกับสวัสดิการ หรือเพียงแค่ความแตกต่างระหว่างชานเมือง "ขอบเมือง" ในการไปทำงาน ถ้านายจ้างมีความกังวลกับค่าแรงเป็นหลัก เคลื่อนไหวบริษัทควรป้อนกล่องค่าจ้างหรือ อื่น ๆ agglomeration เศรษฐกิจต้องมีการรักษาความแตกต่าง ใช้ microdata จากสำมะโนประชากรปี 1990 2 พื้นที่นครขนาดใหญ่ในสหรัฐอเมริกา มีประมาณสมการค่าจ้างสำหรับแรงงานในเมืองสำหรับระดับค่าจ้างที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับโซนของการจ้างงาน แสดงผลแรงงานเท่ากับ observationally มีค่าจ้างที่แตกต่างกันมากในเขตงานภายในพื้นที่รถไฟใต้ดิน และว่า การเปลี่ยนแปลงนี้มีขอ และมีความสัมพันธ์กับเฉลี่ยเดินทางเวลาของแรงงานในเขตพื้นที่ ผลลัพธ์เหล่านี้ค้างไว้ข้ามรายละเอียด econometric แตกต่างกันหลาย ค่าจ้างและเวลาเฉลี่ยยังพบว่ามีความสัมพันธ์กับจำนวนผู้ปฏิบัติงานในแต่ละโซนรวมสูง แต่ไม่ได้รับผลกระทบจากความเชี่ยวชาญงานโซน ดัง มีหลักฐานพิสูจน์ไม่ได้เป็นการว่าจ้าง/เดินทางผลต่างต้นทุน จากผล agglomeration สมดุล หรือ จากการกระจาย disequilibrium การจ้างงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีการคาดการณ์ว่าภายในพื้นที่นครบาลนายจ้างอยู่ที่มีการเดินทางที่ยากลำบากจะต้องชดเชยคนงานของพวกเขาด้วยค่าจ้างที่สูงขึ้นอย่างเหมาะสม นี้ควรถือไม่ว่าใครจะเปรียบเทียบสถานที่ใจกลางเมืองการทำงานร่วมกับผู้ที่มีขอบหรือเพียงแค่ความแตกต่างระหว่างชานเมือง "เมืองขอบ." ในระยะยาวถ้านายจ้างมีความกังวลเกี่ยวเนื่องกับต้นทุนค่าแรงงานและความคล่องตัว บริษัท ควรเกลี่ยค่าจ้างหรือเศรษฐกิจการรวมตัวกันที่อื่น จะต้องมีอยู่ในการรักษาที่แตกต่างกัน ใช้ microDATA จากปี 1990 การสำรวจสำมะโนประชากรสำหรับ 2 เขตเมืองขนาดใหญ่ในสหรัฐอเมริกา, สมค่าจ้างอยู่ที่ประมาณสำหรับคนงานในเมืองเพื่อให้ระดับค่าจ้างที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับโซนของการจ้างงาน ผลการศึกษาพบว่าคนงานเทียบเท่า observationally มีค่าจ้างที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญข้ามโซนการจ้างงานที่อยู่ในพื้นที่ใต้ดินและที่รูปแบบนี้เป็นอย่างยิ่งและความสัมพันธ์กับเวลาเดินทางเฉลี่ยของคนงานที่ทำงานอยู่ในเขตที่ ผลลัพธ์เหล่านี้ถือทั่วข้อกำหนดทางเศรษฐมิติที่แตกต่างกันหลาย ค่าจ้างและการเดินทางครั้งเฉลี่ยนอกจากนี้ยังพบว่ามีความสัมพันธ์กับจำนวนรวมของแรงงานในแต่ละโซน แต่ไม่ได้รับผลกระทบจากความเชี่ยวชาญการจ้างงานโซน ดังนั้นจึงมีหลักฐานที่พิสูจน์ไม่ได้เป็นไปได้ว่าค่าจ้าง / ค่าใช้จ่ายในการเดินทางที่แตกต่างกันส่งผลให้เกิดผลกระทบจากการรวมตัวกันสมดุลหรือจากการกระจายสมดุลของการจ้างงาน