Thresholds for the perception of vi

Thresholds for the perception of vibration on the hand reduce with increasing area of excitation when
the thresholds are mediated by the Pacinian channel (a phenomenon known as spatial summation) but
thresholds are generally independent of the area of excitation when they are mediated by non-Pacinian
channels. The effect of the area of excitation on vibrotactile thresholds at the sole of the foot has not
been thoroughly investigated. In the study reported in this paper, thresholds for the perception of 20 Hz
vibration and 160 Hz vibration were determined on the foot (at the big toe (hallux), the medial (inside)
ball, the lateral (outside) ball, and the heel) and on the hand (at the thenar eminence and at the fingertip)
in 12 male subjects using four probe diameters: 1 mm (0.19 cm2 excitation area), 3 mm (0.38 cm2), 6 mm
(0.78 mm2) and 10 mm (1.53 cm2) with a 2 mm gap between the vibrating probe and a fixed surround.
On both the hand and the foot, thresholds for the perception of 160 Hz vibration decreased as the probe
diameter increased. There was no overall consistent change in thresholds for the perception of 20 Hz
vibration. Thresholds for the perception of 160 Hz vibration were lowest at the fingertip and highest at
the big toe. Thresholds for 20 Hz vibration were also lowest at the fingertip. It is concluded that on the
sole of the foot there is evidence of spatial summation in the perception of 160 Hz vibration, mediated by
the Pacinian channel, but not in the perception of 20 Hz vibration, mediated by a non-Pacinian channel.
The findings show that vibrotactile thresholds at the foot obtained with different areas of excitation, or
an unknown area of excitation, should not be compared. It is concluded that there is a need to standardise
methods of measuring the vibrotactile thresholds at the foot that are obtained for clinical applications

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกณฑ์ในการรับรู้ของการสั่นสะเทือนในมือลดมีพื้นที่เพิ่มขึ้นของการกระตุ้นเมื่อเกณฑ์เป็นผู้ไกล่เกลี่ยโดยช่อง Pacinian (เป็นปรากฏการณ์ที่เรียกว่าผลบวกเชิงพื้นที่) แต่เกณฑ์โดยทั่วไปจะมีอิสระของพื้นที่ของการกระตุ้นเมื่อมีการไกล่เกลี่ยโดยที่ไม่Pacinian ช่อง ผลกระทบของพื้นที่ของการกระตุ้นในเกณฑ์ vibrotactile ที่ฝ่าเท้าได้ไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียด ในการศึกษารายงานในบทความนี้เกณฑ์สำหรับการรับรู้ของ 20 เฮิรตซ์การสั่นสะเทือนและการสั่นสะเทือนเฮิร์ตซ์160 ได้รับการพิจารณาด้วยการเดินเท้า (ที่นิ้วหัวแม่เท้า (hallux) ที่อยู่ตรงกลาง (ภายใน) ลูกด้านข้าง (นอก) ลูกและ ส้นเท้า) และในมือ (ที่โดดเด่น thenar และที่ปลายนิ้ว) 12 อาสาสมัครชายใช้สี่ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางสอบสวน: 1 มิลลิเมตร (0.19 cm2 พื้นที่การกระตุ้น) 3 มิลลิเมตร (0.38 cm2), 6 มิลลิเมตร(0.78 mm2) และ 10 มม (1.53 cm2) ที่มีช่องว่างมิลลิเมตร 2 ระหว่างการสอบสวนการสั่นสะเทือนและเสียงรอบทิศทางคงที่. ทั้งสองมือและเท้าสำหรับเกณฑ์การรับรู้ของการสั่นสะเทือน 160 เฮิร์ตซ์ลดลงขณะที่การสอบสวนเส้นผ่าศูนย์กลางเพิ่มขึ้น ไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่สอดคล้องกันโดยรวมในเกณฑ์สำหรับการรับรู้ของ 20 เฮิรตซ์การสั่นสะเทือน สำหรับเกณฑ์การรับรู้ของการสั่นสะเทือน 160 เฮิร์ตซ์ได้ต่ำสุดที่ปลายนิ้วและสูงสุดที่หัวแม่ตีน สำหรับเกณฑ์การสั่นสะเทือน 20 เฮิร์ตซ์ก็ยังต่ำสุดที่ปลายนิ้ว มันเป็นข้อสรุปว่าบนฝ่าเท้ามีหลักฐานของการบวกเชิงพื้นที่ในการรับรู้ของการสั่นสะเทือน 160 เฮิร์ตซ์ที่ไกล่เกลี่ยโดยช่องPacinian แต่ไม่ได้อยู่ในการรับรู้ของการสั่นสะเทือน 20 เฮิร์ตซ์ที่ไกล่เกลี่ยโดยช่องทางที่ไม่ Pacinian. ผลการวิจัย แสดงให้เห็นว่าเกณฑ์ vibrotactile ที่เท้าได้รับกับพื้นที่ที่แตกต่างกันของการกระตุ้นหรือพื้นที่ที่ไม่รู้จักกระตุ้นไม่ควรนำมาเปรียบเทียบ มันเป็นข้อสรุปว่ามีความจำเป็นที่จะสร้างมาตรฐานวิธีการวัดเกณฑ์ vibrotactile ที่เท้าที่ได้รับสำหรับการใช้งานทางคลินิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Although it is difficult.Although it is difficult.Although it is difficult.Although it is difficult.Although it is difficult.Although it is difficult.