It is worth asking the question as

It is worth asking the question as to whether symbiosis between conservation
and development is per se a good thing in another sense. The approach put
forward by Fennell (1999) and Goodwin (2000), and central to the claims of
ecotourism’s many advocates, makes a virtue out of a harmonious relationship
between people and their natural environment. People, it is held, are a part of
nature. Yet whilst this may be true in a philosophical sense (although one could
easily contend the issue is really not whether humanity is part of nature, but the
extent to which they should be regarded as the dominant part of nature) why
should it be true in specific spatially defined cases? Why not offer communities
something better than a life close to nature? There is nothing intrinsically positive
in encouraging specific groups of people to remain in a traditional relationship to
their land. The thrust of development historically has tended to separate people
from a direct dependence on their immediate environment, through urbanisation, trade and the development of division of labour. People in the developed
world reap many benefits from this legacy (the ability to travel widely for leisure
itself being just one). The talking up of a ‘harmonious’ relationship between
communities and their environs reflects a degraded development agenda that
should be challenged rather than lauded as innovative and ethical.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นมูลค่าถามคำถามเป็นว่า symbiosis ระหว่างอนุรักษ์
และพัฒนาต่อ se เป็นสิ่งดีอีกด้วย วิธีการใส่
ไปข้างหน้า โดย Fennell (1999) และ Goodwin (2000), และศูนย์กลางการเรียกร้องของ
ท่องเที่ยวเชิงนิเวศของสนับสนุนมาก ทำให้คุณธรรมจากความสัมพันธ์ความสามัคคี
ระหว่างคนและสิ่งแวดล้อมของธรรมชาติ คน จัด เป็นส่วนหนึ่งของ
ธรรมชาติ แต่ ขณะนี้อาจเป็นจริงในความรู้สึกปรัชญา (แม้ว่าหนึ่งสามารถ
ง่าย ๆ แข่งได้จริง ๆ ไม่ว่ามนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ แต่
เท่าที่พวกเขาควรจะถือเป็นส่วนหลักของธรรมชาติ) ทำไม
มันควรจะเป็นจริงในเฉพาะ spatially กำหนดกรณี ทำไมไม่นำเสนอชุมชน
สิ่งดีกว่าชีวิตใกล้ชิดธรรมชาติ ไม่มีอะไรทำบวก
ในคนยังคงอยู่ในความสัมพันธ์แบบดั้งเดิมเพื่อให้กำลังใจกลุ่ม
ที่ดินของพวกเขา กระตุกของอดีตได้มีแนวโน้มที่จะ แยกคน
จากพึ่งตนทันทีสิ่งแวดล้อม ของ การค้า และการพัฒนาของฝ่ายแรงงานโดยตรง คนที่พัฒนา
โลกเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จำนวนมากจากนี้ดั้งเดิม (ความสามารถในการเดินทางอย่างกว้างขวางสำหรับพักผ่อน
เองเพียงหนึ่ง) การพูดถึงค่าความสัมพันธ์ 'กลมกลืน' ระหว่าง
ชุมชนและสภาพแวดล้อมของพวกเขาสะท้อนถึงวาระเสื่อมโทรมพัฒนาที่
ควรจะท้าทาย มากกว่า lauded เป็นนวัตกรรม และจริยธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นมูลค่าการถามคำถามเป็นไปได้ว่า symbiosis ระหว่างการอนุรักษ์
และการพัฒนาที่เป็นต่อเป็นสิ่งที่ดีในความหมายอื่น วิธีการที่จะนำ
ไปข้างหน้าโดย Fennell (1999) และกูดวิน (2000) และภาคกลางการเรียกร้องของ
ผู้สนับสนุนจำนวนมากของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่ทำให้ความดีออกจากความสัมพันธ์ความสามัคคี
ระหว่างคนและสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติของพวกเขา คนนั้นจะถูกจัดขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของ
ธรรมชาติ แต่ในขณะนี้อาจจะเป็นจริงในความรู้สึกปรัชญา (แม้ว่าใครสามารถ
ยืนยันได้อย่างง่ายดายปัญหามันไม่ว่ามนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ แต่
ขอบเขตที่พวกเขาควรจะได้รับการยกย่องว่าเป็นส่วนหนึ่งที่โดดเด่นของธรรมชาติ) เหตุผลที่
มันควรจะเป็นจริงใน เฉพาะกรณีที่กำหนดสันนิฐาน? ทำไมไม่ให้ชุมชน
สิ่งที่ดีกว่าชีวิตที่ใกล้ชิดกับธรรมชาติได้หรือไม่ ไม่มีอะไรยิ่งในเชิงบวกคือ
ในการส่งเสริมเฉพาะกลุ่มของคนที่จะยังคงอยู่ในความสัมพันธ์แบบดั้งเดิมที่
ที่ดินของพวกเขา แรงผลักดันของการพัฒนาในอดีตมีแนวโน้มที่จะแยกคน
จากการพึ่งพาอาศัยโดยตรงต่อสภาพแวดล้อมของพวกเขาผ่านการกลายเป็นเมืองการค้าและการพัฒนาของการแบ่งงาน คนในการพัฒนา
โลกเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จำนวนมากจากมรดกนี้ (ความสามารถในการเดินทางอย่างกว้างขวางสำหรับการพักผ่อนที่มี
ตัวเองเป็นเพียงหนึ่ง) พูดถึงความสัมพันธ์ที่ 'ความสามัคคีระหว่าง
ชุมชนและสภาพแวดล้อมของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงวาระการพัฒนาเสื่อมโทรมที่
ควรจะท้าทายมากกว่าการยกย่องว่าเป็นนวัตกรรมใหม่และมีจริยธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

น่าตั้งคำถามว่า symbiosis ระหว่างการอนุรักษ์และการพัฒนาเป็น
ต่อ se สิ่งที่ดีในความรู้สึกอีก วิธีการใส่
ไปข้างหน้าโดยเฟนเนิลล์ ( 1999 ) และ กู๊ดวิน ( 2000 ) และ กลาง กับการเรียกร้องของ
การท่องเที่ยวเชิงนิเวศหลายสนับสนุน ทำให้คุณธรรมของความสามัคคีความสัมพันธ์
ระหว่างคนและสภาพแวดล้อมที่เป็นธรรมชาติ . คนก็จะจัดขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของ
ธรรมชาติแต่ขณะ นี้อาจเป็นจริงในแง่ปรัชญา ( แม้ว่าหนึ่งสามารถโต้เถียงปัญหา
ได้อย่างง่ายดายจริงๆ ไม่ว่ามนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ แต่
ขอบเขตที่พวกเขาควรจะถือว่าเป็นส่วนเด่นของธรรมชาติ ) ทำไม
มันควรจะเป็นจริงในเฉพาะกรณีเปลี่ยนนิยาม ? ทำไมไม่เสนอชุมชน
บางอย่างที่ดีกว่าชีวิตที่ใกล้ชิดธรรมชาติไม่มีอะไรที่เป็นบวกภายใน
ในการส่งเสริมเฉพาะกลุ่มของคนที่จะอยู่ในความสัมพันธ์แบบดั้งเดิม

ที่ดินของพวกเขา แรงผลักดันการพัฒนาในอดีตมีแนวโน้มที่จะแยกคน
จากโดยตรงขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมของพวกเขาทันทีผ่านการกลายเป็นเมือง การค้า และการพัฒนาของฝ่ายแรงงาน ประชาชนในการพัฒนา
โลกเก็บเกี่ยวผลประโยชน์มากมายจากมรดกนี้ ( ในการเดินทางอย่างกว้างขวางสำหรับสันทนาการ
ตัวเองเป็นเพียงหนึ่ง ) คุยถึงความสัมพันธ์ระหว่าง ' สามัคคี '
และชุมชนรอบของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงทิศทางการพัฒนาทรามที่
ควรจะท้าทายมากกว่าที่เป็นนวัตกรรมใหม่ และจริยธรรม