I was interviewed by the curator of

I was interviewed by the curator of the museum. He tried to sound me out by means of clever, unexpected questions. What did I think about architecture, what was important to me about my work-these were the things he wanted to know. The tape recorder was on. I did my best. At the end of the interview, I realized that I was not really satisfied with my answers.
Later that evening, I talked to a friend about Aki Kaurismaki’s latest film.
I admire the director’s empathy and respect for his characters. He does not keep his actors on a leash; he does not exploit them to express a concept, but rather shows them in a light that lets us sense their dignity, and their secrets. Kaurismaki’s art lends his films a feeling of warmth, I told my colleague-and then I knew what it was I would have liked to have said on the tape this morning. To build houses like Kaurismaki’s make films-that’s what I would like to do.

The hotel in which I was staying was remodeled by a French star designer whose work I do not know because I am not interested in trendy design. But from the moment I entered the hotel, the atmosphere created by his architecture began to take effect. Artificial light illuminated the hall like a stage. Abundant muted light. Bright accents on the reception desks, different kinds of natural stone in niches in the wall. People ascending the graceful stairway to the encircling gallery stood out againt a shining golden wall. Above, one could sit in one of the dress circle boxes overlooking the hall and have a drink or a snack. There are only good seats here. Christopher Alexander, who speaks in pattern language of spatial situations in which people instinctively feel good, would have been pleased. I sat in a box overlooking the hall, a spectator, feeling that I was part of the designer’s stage set. I liked looking down on the activity below where people came and went, entered and exited. I felt I understood why the architect is so successful.

She had seen a small house by Frank Lloyd Wright that made a great impression on her, said H. Its rooms were so small and intimate, the ceiling so low. There was a tiny library with special lighting and a lot of decorative architectural elements, and the whole house made a strong horizontal impression which she had never experienced before. The old lady was still living there. There was no need for me to go and see the house, I thought. I knew just what she meant, and I knew the feeling of “home” that she described.

The members of the jury were shown buildings by architects competing for an architectural award. I studied the documents describing a small red house in a rural setting, a barn converted into a dewelling which had been enlarged by the architect and the habitants. The extension was a success, I thought. Althought you could see what had been done to the house beneath the saddle roof, the change was well modeled and integrated. The window openings were sensitively placed. The old and the new were balanced and harmonious. The new parts of the house did not seem to be saying “I am new”, but rather “I am part of the new whole.” Nothing spectacular or innovative, nothing striking. Based perhaps
On a somewhat outdated design principle, an old-fashioned approch attuned to craftsmanship. We agreed that we could not award this conversion a prize for design-for that, its architecture claims were too modest. Yet I enjoy thinking back on the small redhouse.
5 In a book about timber construction, my attention was caught by photographs of huge areas of closely packed tree trunks floating on wide expanses of water. I also liked the picture on the cover of the book, a collage of lenghts of wooden buildings, despite the fact that they were architecturally commendable, were less appealing. I have not built wooden houses for a long time.
A young colleague asked me how I would go about building a house of wood after working for some years with stone and concrete, steel and glass. At once, I had a mental image of a house-sized block of solid timber, a dense volume made of the biological substance of wood, horizontally layered and precisely hollowed out. A house like this would change its shape, would swell and contract, expand and decrease in height, a phenomenon that would have to be an integral part of the design. My young colleague told me that in spanish, his mother tongue, the words wood, mother, and material were similar:madera, madre,materia. We started talking about the sensuous qualities and cultural significance of the elemental materials of wood and stone, and about how we could express thee in our buildings.
6 Central Park South, New York, a hall on the first floor. It was evening. Before me, framed by the soaring, shining, stony city, lay the huge wooded rectangle of the park. Great cities are based on great, clear, well-ord-ered concepts, I thought. The rectangular pattern of the streets, the diagonal line of Broadway, the coastal lines of the peninsula. The buildings, packed densely in their right-angled grid, looming up in the sky, individualistic, in love with themselves, anonymous, reckless, tamed by the straitjacket of the grid.
7 The former townhouse looked somewhat lost in the park-like expanse. It was the only building in that part of the town to have survived the destryction of the Second World War. Previously used as an embassy, it was now being enlarged by a third of its original size according to the plans of a competent architect. Hard and elf-assured, the extension stood side by side with the old building:on the one hand a hewn stone base, stucco facades, and balustrades, on the other a compressed modern annex made of exposed concrete, a restrained, disciplined volume that alluded to the old main building while maintaining a distinct, dialogic distance in terms of its design.
I found myself thinking about the old castel in my village. It has been altered and extended many times over the centuries, developing gradually from a cluster of free-standing buildings into a closed complex with an inner courtyard. A new architectural whole emerged at each stage of its development. Historical incongruities were not architecturally recorded. The old was adapted to the new, or the new to the old, in the interest of the complete, integrated apperance of its latest stage of evolution. Only when one analyzes the substrance of the walls, strips them of their plaster, and examines their joints do these old buildings reveal their complex genesis.

I entered the exhibition pavilion. Once again, I was confronted by sloping walls, slanted planes, surfaces linked loosely and playfully together, battens and ropes hanging, leaning, floating, or puling, taut or projecting. The composition disclaimed the right-angle and sought an informal balance. The architecture made a dynamic impression, symbolizing movement. its gestures filled the available space, wanting to be looked at, to make their mark. There was hardly any room left for me. I followed the winding path indicated by the architecture.
In the next pavilion I met with the spacious elegance of the Brazilian master Niemeyer’s sweeping lines and forms. Once again, my interest was captured by the large rooms and the emptiness of the huge outdoor spaces in the photos of his work.

9 A. told me she had seen many tattooed women on the beach of a small seaside resort in the Cinque Terre region, a holiday destination visited mainly by ltalians. The women underline the individuality of their bodies, use them to proclaim their identity. The body as a refuge in a world which would appear to be flooded by artificial sings of life, and in which philosophers ponder on virtual reality.
The human body as an object of contemporary art. Surveys, disclosures that seek knowledge, or the human body as a fetish of self-assertion that can only succeed when looked at in the mirror or seen through the eyes of others ?
This autumn I visited the room with the exhibition of contemporary architectural projects from France. I saw shining objects made of glass, gentle shapes without edges. Taut, elegant curves rounding off the geometrical volumes of the objects at specific points. Their lines reminded me of Rodin’s drawings of nudes and endowed the objects with the quality of sculptures. Architectural models. Models. Beautiful bodies, celebrations of surface texture, skin, hermetic and flawless, embracing the bodies.

10 A glass partition divided up the length of the narrow corridor of the old hotel. The wing of a door below, a firmly fixed pane of glass above, no frame, the panes clamped and held at the corners by two metal clasps. Normally done, nothing special. Certainly not a design by an architect. But I liked the door. Was it because of the clamps, the gleaming of the glass in the muted colors of the dark corridor, or was it because the upper pane of glass, which was taller than the average-height swing door below it, emphasized the height of the corridor ? I did not know.
11 I was shown some photographs of a complicated building. Different areas, planes, and volumes seemed to overlap, slanting and erect, encapsulated one within the other. The building, whose unusual appearance gave me no clear indication as to its function, made a strangely overloaded and tortured impression. Somehow, it seemed two-dimensional. For I moment I thought I was looking at a photograph of a cardboard model, colorfully painted. Later, when I learned the name of the architect, I was shocked. Had I made a mistake, a premature, ignorant judgment ? the architect’s name has an international ring, his fine architectural drawings are well known, and his written statements about contemporary architecture, which also deal with philosophical themes, are widely published.

12 A townhouse in Manhattan with a good address, just completed. The new facade in the line of the street of buildings stood out distinctly. In the photographs, the natural stone shield, surrounded

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันถูกสัมภาษณ์ โดยภัณฑารักษ์ที่พิพิธภัณฑ์ เขาพยายามหยั่งผมโดยใช้คำถามที่ฉลาด ไม่คาดคิด อะไรไม่ได้คิดเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม สิ่งสำคัญกับฉันของฉันงานขั้นได้ในสิ่งที่เขาอยากรู้ เครื่องบันทึกเทปอยู่ ฉันไม่ดีที่สุด ในตอนท้ายของการสัมภาษณ์ ฉันรู้ว่า ฉันไม่พอใจจริง ๆ กับคำตอบของฉันภายหลังที่เย็น ฉันคุยกันเพื่อน Kaurismaki อากิล่าสุดฟิล์มผมชื่นชมผู้อำนวยการเอาใจใส่และเคารพในตัวของเขา เขาไม่ให้นักแสดงของเขาในบังคับ เขาไม่ใช้ให้แสดงแนวคิด แต่แทนที่จะ แสดงในแสงที่ทำให้เรารู้สึกศักดิ์ศรีของพวกเขา และความลับของพวกเขา ศิลปะของ Kaurismaki ยืดฟิล์มของเขาความรู้สึกอบอุ่น ฉันบอกเพื่อนร่วมงานของฉัน- แล้ว ผมรู้ว่าสิ่งที่มันเป็นจะได้เสียดายจะได้กล่าวในเทปนี้ การสร้างบ้านเช่นของ Kaurismaki ทำให้ฟิล์ม-นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะทำโรงแรมที่แพงใช้ได้อยู่ถูกออกแบบ โดยนักออกแบบดาวฝรั่งเศสทำงานผมไม่ทราบ เพราะผมไม่ได้สนใจในการออกแบบที่ทันสมัย แต่จากช่วงเวลาที่ ฉันป้อนโรงแรม บรรยากาศที่สร้าง โดยสถาปัตยกรรมของเขาเริ่มที่จะมีผล แสงประดิษฐ์อร่ามศาลาเช่นขั้น ไฟออกเสียงมากมาย เน้นสดใสบนโต๊ะพนักงานต้อนรับ ชนิดต่าง ๆ ของหินธรรมชาติในตรงไหนในผนัง คนจากบันไดสง่างามที่ยืนออกขุ่นส่องแสงสีทองผนังเก็บ encircling ข้างต้น หนึ่งสามารถนั่งในกล่องวงกลมชุดที่มองเห็นศาลา และมีเครื่องดื่มหรือขนมขบเคี้ยว มีที่นี่เท่านั้นดีนั่ง คริสโตเฟอร์อเล็กซานเดอร์ ที่พูดในรูปแบบภาษาของปริภูมิสถานการณ์ที่คน instinctively รู้สึกดี จะได้รับความยินดี ฉันนั่งในกล่องมองเห็นศาลา การแข่งขัน ความรู้สึกที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชุดของแบบขั้น ชอบมองลงในกิจกรรมด้านล่างที่คนมาไป ป้อน และออกจาก รู้สึกว่า ใช่ทำไมสถาปนิกความสำเร็จดังนั้น เธอได้เห็นบ้านหลังเล็ก ๆ โดยแฟรงก์ลอยด์ไรต์ที่ทำความดีประทับใจในเธอ ว่า H. ของห้องมีขนาดเล็กมาก และใกล้ ชิด เพดานต่ำดังนั้น มีห้องสมุดเล็ก ๆ มีแสงสีเสียง และมากขององค์ประกอบทางสถาปัตยกรรมตกแต่ง และทั้งบ้านทำผลดีแนวนอนซึ่งเธอไม่เคยมีประสบการณ์ก่อน หญิงยังอยู่มี มีไม่จำเป็นสำหรับ การไปดูบ้านฉัน ฉันคิดว่า ฉันรู้เพียงเธอความหมาย และฉันรู้ว่าความรู้สึกของ "บ้าน" ที่เธออธิบายThe members of the jury were shown buildings by architects competing for an architectural award. I studied the documents describing a small red house in a rural setting, a barn converted into a dewelling which had been enlarged by the architect and the habitants. The extension was a success, I thought. Althought you could see what had been done to the house beneath the saddle roof, the change was well modeled and integrated. The window openings were sensitively placed. The old and the new were balanced and harmonious. The new parts of the house did not seem to be saying “I am new”, but rather “I am part of the new whole.” Nothing spectacular or innovative, nothing striking. Based perhapsOn a somewhat outdated design principle, an old-fashioned approch attuned to craftsmanship. We agreed that we could not award this conversion a prize for design-for that, its architecture claims were too modest. Yet I enjoy thinking back on the small redhouse.5 In a book about timber construction, my attention was caught by photographs of huge areas of closely packed tree trunks floating on wide expanses of water. I also liked the picture on the cover of the book, a collage of lenghts of wooden buildings, despite the fact that they were architecturally commendable, were less appealing. I have not built wooden houses for a long time.A young colleague asked me how I would go about building a house of wood after working for some years with stone and concrete, steel and glass. At once, I had a mental image of a house-sized block of solid timber, a dense volume made of the biological substance of wood, horizontally layered and precisely hollowed out. A house like this would change its shape, would swell and contract, expand and decrease in height, a phenomenon that would have to be an integral part of the design. My young colleague told me that in spanish, his mother tongue, the words wood, mother, and material were similar:madera, madre,materia. We started talking about the sensuous qualities and cultural significance of the elemental materials of wood and stone, and about how we could express thee in our buildings.6 Central Park South, New York, a hall on the first floor. It was evening. Before me, framed by the soaring, shining, stony city, lay the huge wooded rectangle of the park. Great cities are based on great, clear, well-ord-ered concepts, I thought. The rectangular pattern of the streets, the diagonal line of Broadway, the coastal lines of the peninsula. The buildings, packed densely in their right-angled grid, looming up in the sky, individualistic, in love with themselves, anonymous, reckless, tamed by the straitjacket of the grid.7 The former townhouse looked somewhat lost in the park-like expanse. It was the only building in that part of the town to have survived the destryction of the Second World War. Previously used as an embassy, it was now being enlarged by a third of its original size according to the plans of a competent architect. Hard and elf-assured, the extension stood side by side with the old building:on the one hand a hewn stone base, stucco facades, and balustrades, on the other a compressed modern annex made of exposed concrete, a restrained, disciplined volume that alluded to the old main building while maintaining a distinct, dialogic distance in terms of its design.I found myself thinking about the old castel in my village. It has been altered and extended many times over the centuries, developing gradually from a cluster of free-standing buildings into a closed complex with an inner courtyard. A new architectural whole emerged at each stage of its development. Historical incongruities were not architecturally recorded. The old was adapted to the new, or the new to the old, in the interest of the complete, integrated apperance of its latest stage of evolution. Only when one analyzes the substrance of the walls, strips them of their plaster, and examines their joints do these old buildings reveal their complex genesis.I entered the exhibition pavilion. Once again, I was confronted by sloping walls, slanted planes, surfaces linked loosely and playfully together, battens and ropes hanging, leaning, floating, or puling, taut or projecting. The composition disclaimed the right-angle and sought an informal balance. The architecture made a dynamic impression, symbolizing movement. its gestures filled the available space, wanting to be looked at, to make their mark. There was hardly any room left for me. I followed the winding path indicated by the architecture.In the next pavilion I met with the spacious elegance of the Brazilian master Niemeyer’s sweeping lines and forms. Once again, my interest was captured by the large rooms and the emptiness of the huge outdoor spaces in the photos of his work.9 A. told me she had seen many tattooed women on the beach of a small seaside resort in the Cinque Terre region, a holiday destination visited mainly by ltalians. The women underline the individuality of their bodies, use them to proclaim their identity. The body as a refuge in a world which would appear to be flooded by artificial sings of life, and in which philosophers ponder on virtual reality.The human body as an object of contemporary art. Surveys, disclosures that seek knowledge, or the human body as a fetish of self-assertion that can only succeed when looked at in the mirror or seen through the eyes of others ?This autumn I visited the room with the exhibition of contemporary architectural projects from France. I saw shining objects made of glass, gentle shapes without edges. Taut, elegant curves rounding off the geometrical volumes of the objects at specific points. Their lines reminded me of Rodin’s drawings of nudes and endowed the objects with the quality of sculptures. Architectural models. Models. Beautiful bodies, celebrations of surface texture, skin, hermetic and flawless, embracing the bodies.

10 A glass partition divided up the length of the narrow corridor of the old hotel. The wing of a door below, a firmly fixed pane of glass above, no frame, the panes clamped and held at the corners by two metal clasps. Normally done, nothing special. Certainly not a design by an architect. But I liked the door. Was it because of the clamps, the gleaming of the glass in the muted colors of the dark corridor, or was it because the upper pane of glass, which was taller than the average-height swing door below it, emphasized the height of the corridor ? I did not know.
11 I was shown some photographs of a complicated building. Different areas, planes, and volumes seemed to overlap, slanting and erect, encapsulated one within the other. The building, whose unusual appearance gave me no clear indication as to its function, made a strangely overloaded and tortured impression. Somehow, it seemed two-dimensional. For I moment I thought I was looking at a photograph of a cardboard model, colorfully painted. Later, when I learned the name of the architect, I was shocked. Had I made a mistake, a premature, ignorant judgment ? the architect’s name has an international ring, his fine architectural drawings are well known, and his written statements about contemporary architecture, which also deal with philosophical themes, are widely published.

12 A townhouse in Manhattan with a good address, just completed. The new facade in the line of the street of buildings stood out distinctly. In the photographs, the natural stone shield, surrounded

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันถูกสอบปากคำโดยภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์ เขาพยายามที่จะเสียงฉันออกด้วยวิธีการที่ชาญฉลาดคำถามที่ไม่คาดคิด สิ่งที่ผมคิดเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมสิ่งที่มีความสำคัญกับฉันเกี่ยวกับฉันทำงานเหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาอยากจะรู้ว่า เทปบันทึกเสียงอยู่บน ผมทำดีที่สุดของฉัน ในตอนท้ายของการสัมภาษณ์ฉันตระหนักว่าผมไม่พอใจมากกับคำตอบของฉัน.
เย็นวันนั้นผมได้คุยกับเพื่อนเกี่ยวกับ Aki Kaurismäkiภาพยนตร์เรื่องล่าสุด.
ผมชื่นชมความเห็นอกเห็นใจผู้อำนวยการและความเคารพต่อตัวละครของเขา เขาไม่ได้ให้นักแสดงของเขาในการข่ม; เขาไม่ได้ประโยชน์จากพวกเขาที่จะแสดงความคิด แต่พวกเขาแสดงให้เห็นในแง่ที่ช่วยให้เรารู้สึกถึงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของพวกเขาและลับของพวกเขา ศิลปะKaurismäkiยืมของภาพยนตร์ของเขาความรู้สึกของความอบอุ่นผมบอกเพื่อนร่วมงานและของฉันแล้วฉันรู้ว่ามันคืออะไรผมจะชอบที่จะได้กล่าวในเทปในเช้าวันนี้ การสร้างบ้านเช่นKaurismäkiของการทำภาพยนตร์นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะทำ. โรงแรมที่ฉันได้รับการเข้าพักที่ได้รับการออกแบบโดยนักออกแบบชาวฝรั่งเศสดาวที่มีผลงานผมไม่ทราบเพราะผมไม่ได้สนใจในการออกแบบที่ทันสมัย แต่จากช่วงเวลาที่ผมเข้าโรงแรมบรรยากาศที่สร้างขึ้นโดยสถาปัตยกรรมของเขาเริ่มมีผลบังคับใช้ แสงประดิษฐ์สว่างฮอลล์เช่นเวที แสงเสียงที่อุดมสมบูรณ์ สำเนียงสว่างบนโต๊ะทำงานแผนกต้อนรับส่วนแตกต่างกันของหินธรรมชาติในซอกในผนัง คนขึ้นบันไดที่สง่างามไปที่แกลเลอรี่ออกมายืนล้อมรอบ againt ผนังสีทองส่องแสง เหนือใครจะนั่งอยู่ในหนึ่งกล่องวงกลมชุดที่สามารถมองเห็นห้องโถงและมีเครื่องดื่มหรือสแน็ค มีที่นั่งที่ดีเฉพาะที่นี่ คริสอเล็กซานเดที่พูดในภาษารูปแบบของสถานการณ์เชิงพื้นที่ที่คนสัญชาตญาณความรู้สึกที่ดีจะได้รับความยินดี ฉันนั่งอยู่ในกล่องที่สามารถมองเห็นห้องโถงผู้ชมรู้สึกว่าผมเป็นส่วนหนึ่งของเวทีของนักออกแบบ ผมชอบมองลงมาด้านล่างเกี่ยวกับกิจกรรมที่ผู้คนมาและไปเข้าและออก ผมรู้สึกว่าผมเข้าใจว่าทำไมสถาปนิกจะประสบความสำเร็จดังนั้น. เธอได้เห็นบ้านหลังเล็ก ๆ โดยแฟรงก์ลอยด์ไรต์ที่ทำให้ความประทับใจที่ดีกับเธอกล่าวว่าเอชห้องพักมีขนาดเล็กและใกล้ชิดเพดานให้ต่ำ มีห้องสมุดขนาดเล็กที่มีแสงพิเศษและจำนวนมากขององค์ประกอบทางสถาปัตยกรรมตกแต่งและบ้านทั้งทำให้การแสดงผลในแนวนอนที่แข็งแกร่งซึ่งเธอไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน หญิงชราอาศัยอยู่ยังคงมี ไม่จำเป็นต้องมีสำหรับผมไม่ได้จะไปดูบ้านผมคิดว่า ผมรู้ว่าสิ่งที่เธอหมายและฉันรู้ว่าความรู้สึกของ "บ้าน" ที่เธออธิบาย. สมาชิกของคณะลูกขุนถูกแสดงให้เห็นอาคารโดยสถาปนิกสำหรับการแข่งขันที่ได้รับรางวัลสถาปัตยกรรม ผมศึกษาเอกสารที่อธิบายบ้านสีแดงขนาดเล็กในการตั้งค่าชนบทยุ้งข้าวแปลงเป็น dewelling ซึ่งได้รับการขยายโดยสถาปนิกและผู้อยู่อาศัย ส่วนขยายที่ประสบความสำเร็จผมคิดว่า ถึงแม้ว่าคุณจะได้เห็นสิ่งที่ได้รับการดำเนินการไปที่บ้านใต้หลังคาอานที่เปลี่ยนแปลงเป็นอย่างดีและแบบจำลองแบบบูรณาการ ช่องหน้าต่างถูกวางละม่อม เก่าและใหม่ที่สมดุลและความสามัคคี ส่วนใหม่ของบ้านไม่ได้ดูเหมือนจะได้รับการบอกว่า "ฉันใหม่" แต่ "ฉันเป็นส่วนหนึ่งของทั้งใหม่." ไม่มีอะไรที่น่าตื่นเต้นหรือนวัตกรรมที่โดดเด่นอะไร บางทีมันอาจจะเกี่ยวกับหลักการออกแบบที่ค่อนข้างล้าสมัยเป็น approch สมัยเก่าสนิทสนมระหว่างงานฝีมือ เราตกลงกันว่าเราจะไม่ได้รับรางวัลการแปลงนี้รางวัลสำหรับการออกแบบที่เรียกร้องสถาปัตยกรรมเป็นเจียมเนื้อเจียมตัวมากเกินไป แต่ผมสนุกกับการคิดย้อนกลับไปใน Redhouse ขนาดเล็ก. 5 ในหนังสือเกี่ยวกับการก่อสร้างไม้, ความสนใจของฉันถูกจับโดยภาพของพื้นที่ขนาดใหญ่ของบรรจุอย่างใกล้ชิดลำต้นของต้นไม้ที่ลอยอยู่บนกว้างใหญ่กว้างของน้ำ ฉันยังชอบภาพบนหน้าปกของหนังสือเล่มนี้ตัดปะของ lenghts ของอาคารไม้แม้จะมีความจริงที่ว่าพวกเขายกย่องสถาปัตยกรรมที่มีความน่าสนใจน้อยลง ฉันยังไม่ได้สร้างบ้านไม้เป็นเวลานาน. เพื่อนร่วมงานหนุ่มสาวถามฉันว่าฉันจะไปเกี่ยวกับการสร้างบ้านไม้หลังจากที่ทำงานมานานหลายปีด้วยหินและคอนกรีตเหล็กและกระจก ในครั้งเดียวผมมีภาพจิตของบล็อกบ้านขนาดของไม้ที่เป็นของแข็งที่มีปริมาณความหนาแน่นสูงที่ทำจากสารชีวภาพของไม้ในแนวนอนชั้นและโหลออกได้อย่างแม่นยำ บ้านเช่นนี้จะเปลี่ยนรูปร่างของมันจะบวมและสัญญาขยายและลดความสูงปรากฏการณ์ที่จะต้องเป็นส่วนหนึ่งของการออกแบบ เพื่อนร่วมงานสาวของฉันบอกฉันว่าในสเปน, ภาษาแม่ของเขาไม้คำแม่และวัสดุที่มีความคล้ายคลึงกัน: เดอรา madre, วัสดุ เราเริ่มต้นพูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีคุณภาพและความสำคัญทางวัฒนธรรมของวัสดุธาตุไม้และหินและเกี่ยวกับวิธีการที่เราสามารถแสดงเจ้าในอาคารของเรา. 6 เซ็นทรัลปาร์คใต้, New York, ห้องโถงบนชั้นแรก มันเป็นช่วงเย็น ก่อนที่ฉันกรอบโดยทะยานส่องแสงเมืองที่เต็มไปด้วยหินวางสี่เหลี่ยมป่าใหญ่ของอุทยานฯ เมืองใหญ่จะขึ้นอยู่กับที่ดีชัดเจนดีอ๊อด-ered แนวความคิดผมคิดว่า รูปแบบสี่เหลี่ยมของถนนสายเส้นทแยงมุมของบรอดเวย์สายชายฝั่งของคาบสมุทร อาคารแน่นขนัดในตารางมุมฉากของพวกเขาปรากฏขึ้นในท้องฟ้าปัจเจกในความรักกับตัวเองที่ไม่ระบุชื่อประมาท tamed โดยพระที่นั่งของตาราง. 7 ทาวน์เฮาส์ในอดีตมองหายไปบ้างในการขยายสวนสาธารณะเช่น . มันเป็นอาคารเฉพาะในส่วนของเมืองที่จะมีชีวิตรอด destryction ของสงครามโลกครั้งที่สอง ใช้ก่อนหน้านี้เป็นสถานทูตมันก็ตอนนี้ถูกขยายโดยที่สามของขนาดเดิมตามแผนของสถาปนิกที่มีอำนาจ หนักและเอลฟ์มั่นใจขยายยืนอยู่เคียงข้างกับอาคารเก่า: บนมือข้างหนึ่งฐานหินสกัดอาคารปูนปั้นและดัดในอื่น ๆ ภาคผนวกที่ทันสมัยบีบอัดทำจากคอนกรีตสัมผัสการยับยั้งปริมาณวินัยที่ พูดพาดพิงถึงอาคารหลักเก่าในขณะที่รักษาที่แตกต่างกันระยะ Dialogic ในแง่ของการออกแบบ. ฉันพบตัวเองคิดเกี่ยวกับปราสาทเก่าในหมู่บ้านของฉัน จะได้รับการเปลี่ยนแปลงและขยายหลายครั้งหลายศตวรรษที่ผ่านการพัฒนาเรื่อย ๆ จากกลุ่มอาคารยืนฟรีลงปิดที่ซับซ้อนที่มีลานภายใน ทั้งสถาปัตยกรรมใหม่โผล่ออกมาในขั้นตอนของการพัฒนาของแต่ละคน incongruities ประวัติศาสตร์ไม่ถูกบันทึกสถาปัตยกรรม เก่ามาดัดแปลงใหม่หรือใหม่ไปเก่าในความสนใจของสมบูรณ์ลักษณะบูรณาการของขั้นตอนล่าสุดของการวิวัฒนาการ เฉพาะเมื่อวิเคราะห์ substrance ของผนัง, แถบพวกเขาจากพลาสเตอร์ของพวกเขาและตรวจสอบข้อต่อของพวกเขาเหล่านี้อาคารเก่าเปิดเผยแหล่งกำเนิดที่ซับซ้อนของพวกเขา. ผมเข้าศาลานิทรรศการ อีกครั้งหนึ่งที่ผมได้เผชิญหน้าลาดผนังเครื่องบินเป๋พื้นผิวที่มีการเชื่อมโยงอย่างอิสระและสนุกสนานร่วมกันระแนงและเชือกแขวนพิงลอยหรือ puling ตึงหรือฉาย องค์ประกอบ disclaimed มุมขวาและแสวงหาความสมดุลทางการ สถาปัตยกรรมทำให้การแสดงผลแบบไดนามิกเป็นสัญลักษณ์ของการเคลื่อนไหว ท่าทางที่เต็มไปด้วยพื้นที่ว่างที่ต้องการจะมองที่จะทำให้เครื่องหมายของพวกเขา แทบจะไม่ได้มีที่ว่างเหลือสำหรับฉัน ผมทำตามเส้นทางคดเคี้ยวที่ระบุโดยสถาปัตยกรรม. ในศาลาต่อไปฉันได้พบกับความสง่างามที่กว้างขวางของต้นแบบบราซิลเส้นกวาด Niemeyer และรูปแบบ อีกครั้งหนึ่งที่ความสนใจของผมถูกจับโดยห้องพักขนาดใหญ่และความว่างเปล่าของพื้นที่กลางแจ้งขนาดใหญ่ในภาพของการทำงานของเขา. 9 กบอกผมว่าเธอเคยเห็นผู้หญิงหลายคนมีรอยสักบนชายหาดของรีสอร์ทริมทะเลขนาดเล็กในภูมิภาคแตร์ชินเก ซึ่งเป็นวันหยุดปลายทางที่เข้าเยี่ยมชมส่วนใหญ่โดย ltalians ผู้หญิงขีดเส้นใต้ความแตกต่างของร่างกายของพวกเขาใช้พวกเขาเพื่อที่จะประกาศตัวตนของพวกเขา ร่างกายเป็นที่หลบภัยในโลกที่จะปรากฏถูกน้ำท่วมโดยเทียมร้องเพลงของชีวิตและในการที่นักปรัชญาไตร่ตรองในความเป็นจริงเสมือน. ร่างกายมนุษย์เป็นวัตถุของศิลปะร่วมสมัย สำรวจการเปิดเผยข้อมูลที่แสวงหาความรู้หรือร่างกายมนุษย์เป็นเครื่องรางของตัวเองยืนยันว่ามีเพียงสามารถประสบความสำเร็จเมื่อมองในกระจกหรือเห็นผ่านสายตาของคนอื่นหรือไม่ในฤดูใบไม้ร่วงนี้ผมเข้าเยี่ยมชมห้องที่มีการจัดนิทรรศการโครงการสถาปัตยกรรมร่วมสมัยจากฝรั่งเศส ผมเห็นวัตถุส่องแสงทำจากแก้วรูปร่างอ่อนโยนโดยไม่ต้องขอบ ตึงเส้นโค้งที่สง่างามปัดเศษปริมาณเรขาคณิตของวัตถุที่จุดที่เฉพาะเจาะจง สายของพวกเขาทำให้ผมนึกถึงภาพวาดของ Rodin เปลือยและมอบวัตถุที่มีคุณภาพของประติมากรรม รูปแบบสถาปัตยกรรม รุ่น ร่างกายที่สวยงาม, การเฉลิมฉลองของผิวเนื้อผิวหนังลึกลับและสมบูรณ์แบบกอดศพ. 10 พาร์ทิชันแก้วแบ่งความยาวของทางเดินแคบ ๆ ของโรงแรมเก่า ปีกของประตูด้านล่างบานหน้าต่างติดแน่นของกระจกข้างต้นเฟรมไม่มีบานหน้าต่างจับยึดและจัดขึ้นที่มุมสองหมุดโลหะ ทำตามปกติไม่มีอะไรพิเศษ ไม่แน่นอนการออกแบบโดยสถาปนิก แต่ผมชอบประตู มันเป็นเพราะการยึดที่แพรวแก้วในสีเสียงของทางเดินที่มืดหรือมันเป็นเพราะบานหน้าต่างด้านบนของกระจกซึ่งสูงกว่าประตูแกว่งเฉลี่ยความสูงด้านล่างเน้นความสูงของทางเดิน ? ผมไม่ทราบ. 11 เราก็แสดงให้เห็นการถ่ายภาพบางส่วนของอาคารที่มีความซับซ้อน พื้นที่ที่แตกต่างกัน, เครื่องบินและปริมาณดูเหมือนจะซ้อนทับกันเอียงและยกห่อหุ้มหนึ่งภายในอื่น ๆ อาคารที่มีลักษณะที่ผิดปกติให้ฉันไม่มีข้อบ่งชี้ที่ชัดเจนเป็นหน้าที่ของมันทำเกินไปแปลกและทรมานประทับใจ ยังไงก็เถอะมันดูเหมือนสองมิติ สำหรับช่วงเวลาที่ฉันฉันคิดว่าฉันกำลังมองไปที่ภาพของรูปแบบกระดาษที่วาดสีสัน ต่อมาเมื่อผมได้เรียนรู้ชื่อของสถาปนิกที่ผมตกใจ ถ้าผมทำผิดพลาดเป็นก่อนวัยอันควรตัดสินไม่รู้? ชื่อของสถาปนิกมีแหวนต่างประเทศแบบสถาปัตยกรรมของเขาเป็นที่รู้จักกันดีอย่างดีและงบเขียนของเขาเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมร่วมสมัยที่ยังจัดการกับรูปแบบปรัชญามีการเผยแพร่อย่างกว้างขวาง. 12 ทาวน์เฮาส์ในแมนฮัตตันที่มีที่อยู่ที่ดี, เพียงเสร็จ อาคารใหม่ในสายของถนนของอาคารที่ยืนออกอย่างเห็นได้ชัด ในการถ่ายภาพ, โล่หินธรรมชาติล้อมรอบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมได้ให้สัมภาษณ์โดยภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์ เขาพยายามที่จะพูดออกมา โดยคำถามที่ไม่ฉลาด . สิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม สิ่งที่สำคัญสำหรับผมเกี่ยวกับการทำงานของฉันนี้เป็นสิ่งที่เขาต้องการจะรู้ เทปบันทึกเสียงอยู่ ฉันทำของฉันที่ดีที่สุด ในตอนท้ายของการสัมภาษณ์ ผมตระหนักว่าผมไม่ค่อยพอใจกับคำตอบของผม
ต่อมาในตอนเย็นผมได้คุยกับเพื่อนเกี่ยวกับภาพยนตร์ล่าสุดของ อากิ คาวริสมากิ .
ผมชื่นชมความรู้สึกของผู้กำกับ และเคารพในตัวของเขา เขาไม่ได้ให้นักแสดงของเขาเอง เขาไม่ได้ใช้ประโยชน์จากพวกเขา เพื่อแสดงแนวคิด แต่แสดงให้เห็นว่าพวกเขาในที่มีแสงที่ช่วยให้เรารู้สึกศักดิ์ศรีของตน และความลับของพวกเขา ศิลปะ คาวริสมากิยืมภาพยนตร์ของเขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นฉันบอกเพื่อนของฉันและฉันก็รู้ว่ามันเป็นยังไง ผมจะชอบที่จะได้พูดในเทปตอนเช้า การสร้างบ้าน เช่น คาวริสมากิก็ทำหนัง นั่นคือ สิ่งที่ฉันต้องการจะทำ

โรงแรมที่ผมเคยพักคือการออกแบบโดยดีไซเนอร์ดาวรุ่งฝรั่งเศสมีงาน ไม่รู้ เพราะผมไม่ได้สนใจในการออกแบบที่ทันสมัย แต่พอเข้าไปในโรงแรมบรรยากาศที่สร้างโดยสถาปัตยกรรมของเขาก็เริ่มออกฤทธิ์ แสงเทียมสว่างห้องโถงเหมือนเวที แสงเสียงมากมาย เน้นสดใสบนโต๊ะต้อนรับ ที่แตกต่างกัน ชนิดของหินธรรมชาติใน niches ในผนัง คนขึ้นบันไดที่สง่างามที่จะล้อมรอบแกลเลอรี่ยืนออกขุ่นส่องแสงสีทองที่ผนัง ข้างต้นหนึ่งสามารถนั่งในหนึ่งชุดกล่องมองเห็นวงกลมโถงและมีเครื่องดื่มหรือขนมขบเคี้ยว มีที่นั่งที่ดีที่นี่ คริสโตเฟอร์ อเล็กซานเดอร์ ผู้ที่พูดภาษาในรูปแบบของสถานการณ์ในพื้นที่ ซึ่งประชาชนโดยสัญชาตญาณรู้สึกว่าดี จะได้พอใจ ฉันนั่งอยู่ในกล่องที่สามารถมองเห็นห้องโถง ผู้ชม รู้สึกว่าผมเป็นส่วนหนึ่งของขั้นตอนของการออกแบบชุดผมชอบดูถูกกิจกรรมด้านล่างที่มีผู้คนเข้ามาแล้วก็จากไป เข้าและออก . ผมรู้สึกว่าผมเข้าใจเลยว่าทำไม สถาปนิกที่ประสบความสำเร็จมาก .

เธอได้เห็นบ้านหลังเล็ก โดย แฟรงก์ ลอยด์ ไรท์ ที่ทำให้ความประทับใจที่ดีกับเธอ กล่าวว่า เอช ห้องมันก็เล็กและใกล้ชิด เพดานต่ำมาก มีห้องสมุดขนาดเล็กที่มีแสงพิเศษและมากขององค์ประกอบทางสถาปัตยกรรมตกแต่งแล้วบ้านทั้งหลังสร้างความประทับใจในแนวนอนที่แข็งแกร่งซึ่งเธอเคยมีประสบการณ์มาก่อน หญิงชรายังมีชีวิตอยู่ที่นั่น ไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องเห็นบ้าน ฉันคิด ฉันรู้แค่ว่าเธอหมายถึงอะไร และผมรู้ว่าความรู้สึกของ " บ้าน " ที่เธออธิบาย .

สมาชิกของคณะลูกขุนพบอาคารโดยสถาปนิกสำหรับการแข่งขันรางวัลสถาปัตยกรรมผมได้ศึกษาเอกสารที่อธิบายถึงบ้านหลังเล็กสีแดงในการตั้งค่าชนบทยุ้งฉางแปลงเป็น dewelling ซึ่งได้รับการขยายโดยสถาปนิกและเจ้าของอาคาร . ส่วนขยายที่ประสบความสำเร็จ ฉันคิด แม้ว่าคุณจะเห็นสิ่งที่ได้กระทำไปภายใต้หลังคาบ้านหลังคา , เปลี่ยนได้เป็นอย่างดี และแบบบูรณาการ หน้าต่างเปิดได้คงที่อยู่ทั้งเก่าและใหม่มีความสมดุลและความสามัคคี ส่วนใหม่ของบ้านไม่ได้ดูเหมือนจะพูดว่า " หนูใหม่ " แต่ " ผมเป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมดใหม่ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น หรือนวัตกรรม ไม่มีอะไรโดดเด่น โดยบางที
บนหลักการออกแบบค่อนข้างล้าสมัย , เชยแอบโพรช attuned กับฝีมือ เราตกลงกันว่าเราไม่สามารถได้รับรางวัลรางวัลการออกแบบสำหรับการแปลงนี้สถาปัตยกรรมการเรียกร้องเป็นเจียมเนื้อเจียมตัวด้วย แต่ผมสนุกกับการคิดกลับบน redhouse ขนาดเล็ก .
5 ในหนังสือเกี่ยวกับการก่อสร้างไม้ ความสนใจของฉันถูกจับโดยภาพถ่ายของพื้นที่ขนาดใหญ่ของต้นไม้ลำต้นลอยบรรจุอย่างใกล้ชิดใน expanses กว้างของน้ำ ผมก็ชอบภาพบนปกของหนังสือ เรขาคณิตของ lenghts ของอาคารไม้แม้จะมีความจริงที่ว่าพวกเขาน่ายกย่องสถาปัตยกรรม ก็น่าสนใจไม่น้อย ผมได้สร้างบ้านไม้เป็นเวลานาน
เพื่อนร่วมงานหนุ่มถามว่าผมจะไปอาคารบ้านไม้ หลังจากทำงานมาหลายปี ด้วยหินและคอนกรีต เหล็ก และกระจก ที่ผมเคยมีภาพจิตของบ้านขนาดบล็อกของของแข็งไม้ ,หนาแน่น ปริมาณของสารชีวภาพของไม้ในแนวนอนชั้นและแม่นยำโหลออก . บ้านแบบนี้จะเปลี่ยนรูปร่างของมัน จะบวมและสัญญาขยายและลดความสูง เป็นปรากฏการณ์ที่ต้องเป็นส่วนหนึ่งของการออกแบบ เพื่อนสาวของฉันบอกฉันว่าในภาษาสเปน , แม่ลิ้นของเขา คำพูดไม้ , แม่ , และวัสดุที่คล้ายกัน : Madera ,Madre , วัสดุ . เราเริ่มคุยกันเกี่ยวกับคุณภาพเกี่ยวกับความรู้สึกและความสำคัญของวัฒนธรรมของวัสดุธาตุไม้และหิน และเกี่ยวกับวิธีที่เราสามารถบริการท่านในอาคารของเรา .
6 เซ็นทรัลพาร์ค , นิวยอร์ก , โถงชั้นล่าง มันเป็นเย็น ก่อนที่ฉัน , กรอบลอย , ส่องแสง , หินเมืองวางรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าป่าขนาดใหญ่ของสวนสาธารณะ เมืองใหญ่ ยึดดีชัดเจนดีอ๊อดรด แนวคิด ที่ฉันคิด รูปแบบสี่เหลี่ยมของถนนเส้นแนวทแยงของบรอดเวย์ , เส้นชายฝั่งของคาบสมุทร อาคาร , บริการหนาแน่นในมุมขวาของตารางปรากฏขึ้นในท้องฟ้า , ปัจเจก , ในความรักกับตัวเอง , ไม่ระบุชื่อ , บ้าบิ่น , ฝึกให้เชื่อง โดยเสื้อของตาราง .
7 ทาวน์เฮ้าส์เก่าดูค่อนข้างเสียในสวนสาธารณะ เช่น แพน . มันเป็นตึกเดียวที่ส่วนหนึ่งของเมืองที่จะมีชีวิตรอด destryction ของสงครามโลกครั้งที่สอง ก่อนหน้านี้เคยเป็นสถานทูต ตอนนี้ถูกขยายโดยหนึ่งในสามของขนาดเดิม ตามแผนของสถาปนิกที่เชี่ยวชาญ ยาก และ เอลฟ์ มั่นใจ การยืนเคียงข้างกับตึกเก่าในมือข้างหนึ่งมีหินสลักที่ฐาน , อาคาร , ปูนปั้นและราวบันไดในอื่น ๆที่บีบอัดให้ทันสมัยผนวกพื้นคอนกรีตสัมผัส , ยับยั้ง , วินัย ระดับเสียงที่พาดพิงถึงอาคารหลักเก่าในขณะที่การรักษาแตกต่างกัน dialogic ระยะทางในแง่ของการออกแบบของ .
ฉันพบตัวเองคิดเกี่ยวกับ Castel แก่หมู่บ้าน . มันได้รับการแก้ไขและขยายหลายรอบกว่าศตวรรษค่อยๆพัฒนาจากกลุ่มอาคารที่สุดในซับซ้อนปิดที่มีลานภายใน ทั้งสถาปัตยกรรมใหม่เกิดขึ้นในแต่ละขั้นตอนของการพัฒนา incongruities สถาปัตยกรรมประวัติศาสตร์ไม่ได้บันทึกไว้ เก่าก็ปรับให้ใหม่ หรือ ใหม่ เก่า อยู่ในความสนใจของ สมบูรณ์ ลักษณะของขั้นตอนล่าสุดของวิวัฒนาการแบบบูรณาการ