In the private sector, the issue of

In the private sector, the issue of affordable low-cost housing was acute66. For
example, the World Bank (1989) indicated low affordability where only a family with
income of RM$922 per month (compared with a national guideline of RM$750 per
month) could afford to buy a low-cost house at the controlled ceiling price of
RM$25,000. With 49.5 percent of households having monthly incomes of less than
RM$799, research showed a sensitivity to price increase67. In another study, Kok Peng(1989) supported an argument about low affordability for low-income housing,
quoting official income statistics, and concluding that "at least 40 percent of
households cannot be eligible to obtain a bank loan of RM$25,000 and thus could not
afford a low-cost house" (1989: p. 28) under conventional housing approaches.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในภาคเอกชน ปัญหาของที่อยู่อาศัยราคาไม่แพงถูก acute66 . สำหรับ
เช่น ธนาคารโลก ( 1989 ) พบ affordability ต่ำที่ครอบครัวที่มีรายได้ของ RM
$ 590 ต่อเดือน ( เทียบกับแนวปฏิบัติแห่งชาติของ RM $ 750 ต่อเดือน
) สามารถที่จะซื้อบ้านในราคาควบคุมเพดานราคาของ
RM $ 25 , 000 กับ 495 ร้อยละของครัวเรือนที่มีรายได้ต่อเดือนน้อยกว่า
RM $ 799 งานวิจัย พบว่า มีความไว increase67 ราคา ในการศึกษาอื่น ก๊ เผิง ( 1989 ) ได้รับการสนับสนุนอาร์กิวเมนต์เกี่ยวกับ affordability ที่อยู่อาศัยสำหรับผู้มีรายได้น้อย
ต่ำ , ส่วนสถิติรายได้อย่างเป็นทางการ และสรุปว่า " อย่างน้อยร้อยละ 40 ของ
ครัวเรือนไม่สามารถสิทธิได้รับเงินกู้ธนาคารของ RM $ 25 , 000 และดังนั้นจึงไม่สามารถ
ซื้อบ้านราคาถูก " ( 2532 : 28 หน้า ) ภายใต้แนวคิด ที่อยู่อาศัยทั่วไป