This survey shows surprisingly few

This survey shows surprisingly few differences between Chinese medical and non-medical students in smoking prevalence and in beliefs about smoking. However, medical students who smoked were more likely to be occasional smokers. Thus, it seems that medical education, or being prospective physicians, has some effect on the students' smoking behavior, but the effect is limited to the modification of cigarette consumption level and has no significant impact on the decision to smoke.
Before addressing the implications of these results, one must ascertain whether the large proportion of occasional smokers found among medical students results from the analytical approach taken for this study. One might argue that the definition of ‘smoking’ was too inclusive (smoking at the time of survey) since it would count even experimenters as smokers. However, even if ‘having smoked ≥100 cigarettes’ were added to the definition, the proportion of occasional smokers among medical students would still be 65.8%, significantly greater than the 52.4% among non-medical students (p < 0.01). If ‘started smoking 5 years ago’ were added, the proportion of occasional smokers among medical students would be 76.4%, as opposed to only 59.4% among non-medical students (p < 0.01). Moreover, a series of international studies of medical students, using the World Health Organization's recommended questionnaire, also found a high percentage of occasional smokers. Studies in Australia and in nine Asian countries found that at least 70% of current smokers among medical students were occasional smokers (Tessier et al., 1992; Richmond and Kehoe, 1997). Surveys in European, African and Middle-Eastern countries also found that about 45–60% of current smokers among medical students were occasional smokers (Tessier et al., 1989; Tessier et al., 1992). Thus, occasional smoking is an established phenomenon among medical students. What the present study has added is that the proportion of occasional smokers is much higher among Chinese medical students than among non-medical students.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบสำรวจนี้แสดงความแตกต่างน้อยจู่ ๆ ระหว่างจีนทางการแพทย์ และไม่ใช่แพทย์นักเรียนสูบบุหรี่ชุก และความเชื่อเกี่ยวกับการสูบบุหรี่ อย่างไรก็ตาม นักศึกษาแพทย์ที่รมควันมีแนวโน้มที่จะเป็นผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว ดังนั้น เหมือนที่ศึกษาทางการแพทย์ หรือการแพทย์อนาคต มีผลกระทบต่อพฤติกรรมของนักเรียนที่สูบบุหรี่ บาง แต่ผลคือจำกัดการเปลี่ยนแปลงของระดับการบริโภคบุหรี่ และมีไม่ส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในการตัดสินใจให้ควัน
ก่อนกำหนดผลกระทบของผลเหล่านี้ หนึ่งต้องตรวจว่า สัดส่วนใหญ่ของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวพบระหว่างนักศึกษาแพทย์ผลลัพธ์จากวิธีวิเคราะห์ที่ใช้สำหรับการศึกษานี้ หนึ่งอาจโต้แย้งว่า คำจำกัดความของ 'บุหรี่' ไม่เกินรวม (สูบบุหรี่ในขณะสำรวจ) เนื่องจากมันจะนับ experimenters แม้แต่เป็นผู้สูบบุหรี่ได้ อย่างไรก็ตาม แม้ว่า 'มีควันบุหรี่ ≥100' ได้เพิ่มคำนิยาม สัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวระหว่างนักศึกษาแพทย์จะยังคงได้ 65.8% อย่างมีนัยสำคัญมากกว่า 52.4% ระหว่างนักเรียนที่ไม่ใช่แพทย์ (p < 0.01) ถ้ามีเพิ่ม 'เริ่มสูบบุหรี่เมื่อ 5 ปีที่ผ่านมา' สัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวระหว่างนักศึกษาแพทย์จะเป็น 76.4% จำกัดเฉพาะ 59.4% ระหว่างนักเรียนที่ไม่ใช่แพทย์ (p < 0.01) นอกจากนี้ ชุดของการศึกษานานาชาติของนักศึกษาแพทย์ ใช้สอบถามแนะนำขององค์การอนามัยโลก พบของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวเช่นกัน การศึกษา ในออสเตรเลีย และ ใน 9 ประเทศในเอเชียพบว่า น้อยกว่า 70% ของผู้สูบบุหรี่ปัจจุบันในหมู่นักศึกษาแพทย์มีผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว (Tessier et al., 1992 ริชมอนด์และ Kehoe, 1997) สำรวจในยุโรป แอฟริกา และตะวัน ออกกลางประเทศนอกจากนี้ยังพบว่า ประมาณ 45 – 60% ของผู้สูบบุหรี่ปัจจุบันระหว่างแพทย์นักเรียนมีผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว (Tessier et al., 1989 Tessier et al., 1992) ดังนั้น สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวได้มีปรากฏการณ์ขึ้นในหมู่นักศึกษาแพทย์ สิ่งที่การศึกษาปัจจุบันได้เพิ่มเป็นว่า สัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวจะสูงระหว่างจีนนักศึกษาแพทย์กว่าระหว่างนักศึกษาแพทย์ไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสำรวจครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างไม่กี่ที่น่าประหลาดใจระหว่างนักศึกษาแพทย์และไม่ใช่แพทย์จีนในการสูบบุหรี่และความชุกในความเชื่อเกี่ยวกับการสูบบุหรี่ แต่นักศึกษาแพทย์ที่รมควันมีแนวโน้มที่จะเป็นผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว ดังนั้นจึงดูเหมือนว่าการศึกษาทางการแพทย์หรือการเป็นแพทย์ในอนาคตมีผลกระทบต่อพฤติกรรมการสูบบุหรี่ของนักเรียนบางส่วน แต่ผลที่ได้จะถูก จำกัด การเปลี่ยนแปลงของระดับการบริโภคบุหรี่และไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในการตัดสินใจที่จะสูบบุหรี่
ก่อนที่อยู่ในความหมาย ของผลลัพธ์เหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งจะต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าส่วนใหญ่ของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวพบในหมู่นักศึกษาแพทย์เป็นผลมาจากวิธีการวิเคราะห์ที่สำหรับการศึกษาครั้งนี้ หนึ่งอาจโต้แย้งว่าคำนิยามของการสูบบุหรี่ 'เกินไปรวม (การสูบบุหรี่ในขณะที่การสำรวจ) เพราะมันจะนับได้ว่าเป็นผู้สูบบุหรี่ขัดเคือง อย่างไรก็ตามแม้ว่า 'ที่มีการรมควันบุหรี่≥ 100' ถูกเพิ่มเข้าในความหมายของสัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวในหมู่นักศึกษาแพทย์จะยังคงเป็น 65.8% อย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นกว่า 52.4% ในหมู่นักเรียนไม่ใช่แพทย์ (p <0.01) หาก 'เริ่มต้นสูบบุหรี่ 5 ปีที่ผ่านมา' มีการเพิ่มสัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวในหมู่นักศึกษาแพทย์จะเป็น 76.4% เมื่อเทียบกับเพียง 59.4% ในหมู่นักเรียนไม่ใช่แพทย์ (p <0.01) นอกจากนี้ชุดของการศึกษาระหว่างประเทศของนักศึกษาแพทย์โดยใช้องค์การอนามัยโลกแนะนำให้ใช้แบบสอบถามและยังพบว่ามีเปอร์เซ็นต์สูงของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว การศึกษาในประเทศออสเตรเลียและในเก้าประเทศในเอเชียพบว่าอย่างน้อย 70% ของผู้สูบบุหรี่ในปัจจุบันในหมู่นักศึกษาแพทย์มีผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว (Tessier เอตอัล, 1992;. ริชมอนด์และ Kehoe, 1997) การสำรวจในยุโรปประเทศในแอฟริกาและตะวันออกกลางยังพบว่าประมาณ 45-60% ของผู้สูบบุหรี่ในปัจจุบันในหมู่นักศึกษาแพทย์มีผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว (Tessier et al, 1989;.. Tessier เอตอัล, 1992) ดังนั้นบางครั้งการสูบบุหรี่เป็นปรากฏการณ์ที่จัดตั้งขึ้นในหมู่นักศึกษาแพทย์ สิ่งที่การศึกษาครั้งนี้ได้เพิ่มเป็นว่าสัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวเพิ่มสูงขึ้นมากในหมู่นักศึกษาแพทย์จีนกว่าในหมู่นักเรียนไม่ใช่แพทย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสำรวจนี้แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างบางอย่างแปลกใจระหว่างภาษาจีนการแพทย์และไม่ใช่แพทย์ - นักเรียนสูบบุหรี่ความชุกและความเชื่อเกี่ยวกับการสูบบุหรี่ อย่างไรก็ตาม นักศึกษาแพทย์ที่สูบบุหรี่มีแนวโน้มที่จะสูบบุหรี่เป็นครั้งคราว ดังนั้น ดูเหมือนว่า การแพทย์ การศึกษา หรือในอนาคต แพทย์ มีผลต่อพฤติกรรมการสูบบุหรี่ของนักเรียนแต่ผลกระทบที่ จำกัด การเปลี่ยนแปลงของระดับการบริโภคบุหรี่ และไม่พบผลกระทบต่อการตัดสินใจที่จะสูบ
ก่อนที่อยู่ความหมายของผลลัพธ์เหล่านี้หนึ่งต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าสัดส่วนขนาดใหญ่ของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวพบในหมู่นักศึกษาแพทย์ จากผลวิเคราะห์ วิธีการดำเนินการศึกษาหนึ่งอาจโต้แย้งว่านิยามของ ' ' ก็รวมการสูบบุหรี่ ( สูบบุหรี่ในช่วงเวลาของการสำรวจ ) เพราะมันจะนับแม้ผู้ทดลองเป็นคนสูบบุหรี่ อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามีรมควันบุหรี่≥ 100 ' ถูกนิยาม สัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวของนักศึกษาแพทย์คง 65.8 % สูงกว่า 52.4 % ของนักศึกษาที่ไม่ใช่แพทย์ ( P < 0.01 )ถ้าเริ่มสูบบุหรี่เมื่อ 5 ปีก่อน ' มีการเพิ่มสัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวของนักศึกษาแพทย์จะ 76.4% เป็นนอกคอกเพียง 2 % ของนักศึกษาที่ไม่ใช่แพทย์ ( P < 0.01 ) นอกจากนี้ ชุดนานาชาติ การศึกษาของนักศึกษาแพทย์ โดยองค์การอนามัยโลกแนะนำและยังพบสัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวการศึกษาในออสเตรเลีย และใน 9 ประเทศในเอเชีย พบว่า อย่างน้อย 70% ของผู้สูบบุหรี่ในปัจจุบัน นักศึกษาแพทย์ที่สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว ( เทส เ ร์ et al . , 1992 ; ริชมอนด์และเคโฮ , 1997 ) การสำรวจในประเทศยุโรป แอฟริกา และตะวันออกกลาง นอกจากนี้ยังพบว่าประมาณ 45 - 60 % ของผู้สูบบุหรี่ในปัจจุบัน นักศึกษาแพทย์ที่สูบบุหรี่เป็นครั้งคราว ( เทส เ ร์ et al . , 1989 ; เทส เ ร์ et al . , 1992 ) ดังนั้นสูบบุหรี่เป็นครั้งคราวเป็นสร้างปรากฏการณ์ในหมู่นักศึกษาแพทย์ สิ่งที่การศึกษานี้ได้เพิ่มคือ สัดส่วนของผู้สูบบุหรี่เป็นครั้งคราวจะสูงมากในนักศึกษาแพทย์จีนมากกว่านักเรียน
ไม่ใช่แพทย์