TreatmentSurgical or endovascular r

Treatment
Surgical or endovascular repair is possible,
but involves major surgery or procedures on the
main artery in people who often have significant
co-morbidities. Repair therefore carries significant
risk. Small aneurysms (less than 5.5cm) enlarge
slowly, making them unlikely to rupture (Collin
et al 2009). As surgery does not improve survival
of patients with small aneurysms (Schlösser
et al 2010), these are usually treated medically
with statins (Chaikof et al 2009), antihypertensives
such as beta-blockers or angiotensin converting
enzyme (ACE)-inhibitors (Metcalfe et al 2011),
and other medicines for reversing the symptoms
and effects of vascular disease.
Once aneurysms reach 8cm, the risk of rupture
is 50% each year for each patient (Collin et al
2009). Elective repair reduces mortality
significantly and will usually be offered to
patients with aneurysms greater than 5.5cm.
US guidelines suggest some patients with
aneurysms between 4.0cm and 5.4cm may benefit
from repair, and recommends individualised
approaches; younger patients without
co-morbidities, especially women, with aneurysms
between 5.0-5.4cm are most likely to benefit
(Chaikof et al 2009). In future, increasingly
aggressive treatments and interventions are likely
to emerge, especially as risks are reduced.
Surgery Until the middle of the 20th century,
repair of aortic aneurysms was impractical. Once
the difficulties of performing surgery on the aorta
were overcome, abdominal aortic aneurysm
repair became a life-saving operation – Albert
Einstein being a famous early survivor in 1949
(Collin et al 2009). However, open surgery
necessitates isolation of the part of the aorta
where the aneurysm is located. This is achieved by
cross-clamping – clamps placed either side of the
aneurysm – to prevent bloodflow through that
part of the aorta and the rest of the circulation.
Some ischaemic injury is therefore almost
inevitable. With the aneurysm isolated, a
prosthetic graft (usually Dacron) is inserted,
restoring the aortic wall to its normal shape.
Once the graft is complete, the clamps can be
removed. Surgery often takes about four hours,
and up to 10% of patients die during or soon after
surgery (Collin et al 2009). If the aneurysm

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รักษาผ่าตัดหรือ endovascular ซ่อมเป็นไปได้แต่เกี่ยวข้องกับผ่าตัดใหญ่หรือขั้นตอนในการสายเลือดที่สำคัญในคนที่มักจะมีนัยสำคัญเดิม ซ่อมแซมจึงมีความสำคัญความเสี่ยง ขยายโป่งพองขนาดเล็ก (น้อยกว่า 5.5 ซม.)ช้า ทำให้พวกเขาไม่น่าจะแตกออก (ฝาet al 2009) การผ่าตัดพัฒนาอยู่รอดผู้ป่วยที่มีขนาดเล็กโป่งพอง (Schlösseret al 2010), เหล่านี้มักจะถือว่าทางการแพทย์ด้วย statins (Chaikof et al 2009), antihypertensivesเช่นปิดหรือ angiotensin แปลงเอนไซม์ (ACE) -ยับยั้ง (สซีเมตคาล์ฟ et al 2011),และยาอื่น ๆ การกลับอาการและผลกระทบของโรคหลอดเลือดเมื่อโป่งพองถึง 8 ซม. ความเสี่ยงของการแตกเป็น 50% ในแต่ละปีสำหรับแต่ละผู้ป่วย (ฝา et al2009) . วิชาเลือกซ่อมลดอัตราการตายอย่างมีนัยสำคัญ และมักจะได้รับการผู้ป่วยที่ มีการโป่งพองมากกว่า 5.5 ซม.แนวทางของสหรัฐอเมริกาแนะนำให้ผู้ป่วยบางรายมีโป่งพองระหว่าง 4.0 ซม.และ 5.4 ซม.อาจได้รับประโยชน์ซ่อมแซม และแนะนำรายบุคคลวิธี ผู้ป่วยอายุน้อยกว่าโดยไม่เดิม โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิง กับโป่งพองระหว่าง 5.0-5.4 ซม.มักจะได้รับประโยชน์(Chaikof et al 2009) ในอนาคต มากขึ้นก้าวร้าวและบรรลุเป้าหมายมีแนวโน้มโผล่ โดยเฉพาะความเสี่ยงจะลดลงผ่าตัดจนกระทั่งกลางศตวรรษที่ 20ซ่อมแซมของเอออร์ตาส่วนโป่งพองทำไม่ได้ ครั้งหนึ่งความยากลำบากในการทำศัลยกรรมบนโลหิตมีโป่งพองเอออร์ตาส่วนท้อง เอาชนะซ่อมแซมกลายเป็น การดำเนินการชีวิต – อัลเบิร์ตไอน์สไตน์เป็นผู้รอดชีวิตก่อนมีชื่อเสียงในปี 1949(ฝา et al 2009) อย่างไรก็ตาม เปิดการผ่าตัดnecessitates แยกในส่วนของโลหิตที่โป่งพองที่ว่างอยู่ โดยการหนีบขน – ยึดอยู่ด้านใดด้านหนึ่งของการโป่งพองถึง bloodflow ผ่านที่ป้องกันไม่ให้ส่วนเหลือของการไหลเวียนของโลหิตบาดเจ็บหัวใจบางจึงเกือบหลีกเลี่ยงไม่ มีการโป่งพองที่แยก การแทรกลิ้นรับสินบน (Dacron ปกติ)การคืนค่าเอออร์ตาส่วนผนังของรูปร่างปกติเมื่อผ่าเสร็จแล้ว ตัวหนีบสามารถเอาออก การผ่าตัดมักจะใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมงและสูงถึง 10% ของผู้ป่วยตายในระหว่าง หรือหลังจากการผ่าตัด (ฝา et al 2009) ถ้าการโป่งพอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษา
ผ่าตัดซ่อมแซมหรือการสอดสายสวนเป็นไปได้
แต่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัดใหญ่หรือขั้นตอนใน
เส้นเลือดใหญ่ในคนที่มักจะมีนัยสำคัญ
ร่วมป่วย ซ่อมจึงดำเนินการอย่างมีนัยสำคัญ
ความเสี่ยง โป่งพองขนาดเล็ก (น้อยกว่า 5.5cm) ขยาย
อย่างช้า ๆ ทำให้พวกเขาไม่น่าจะแตก (Collin
et al, 2009) การผ่าตัดไม่ได้ปรับปรุงการอยู่รอด
ของผู้ป่วยที่มีการโป่งพองขนาดเล็ก (Schlösser
et al, 2010) เหล่านี้มักจะได้รับการรักษาทางการแพทย์
กับยากลุ่ม statin (Chaikof et 2009 AL) antihypertensives
เช่นเบต้าอัพหรือ angiotensin แปลง
เอนไซม์ (ACE) -inhibitors (เมทคาล์ฟเอ อัล 2011),
และยารักษาโรคอื่น ๆ สำหรับการย้อนกลับของอาการ
และผลกระทบของการเกิดโรคหลอดเลือด.
เมื่อโป่งพองถึง 8 ซมความเสี่ยงของการแยกออก
เป็น 50% ในแต่ละปีสำหรับผู้ป่วยแต่ละราย (Collin et al,
2009) ซ่อมแซมเลือกลดอัตราการตาย
อย่างมีนัยสำคัญและมักจะนำเสนอให้
ผู้ป่วยที่มีการโป่งพองมากกว่า 5.5cm.
แนวทางสหรัฐขอแนะนำให้ผู้ป่วยบางรายที่มีการ
โป่งพองระหว่าง 4.0cm 5.4cm และอาจได้รับประโยชน์
จากการซ่อมแซมและแนะนำเป็นรายบุคคล
วิธีการ; ผู้ป่วยที่มีอายุน้อยกว่าโดยไม่ต้อง
ร่วมป่วยโดยเฉพาะผู้หญิงที่มีโป่งพอง
ระหว่าง 5.0-5.4cm มีแนวโน้มที่จะได้รับประโยชน์
(Chaikof et al, 2009) ในอนาคตมากขึ้น
การรักษาเชิงรุกและการแทรกแซงมีแนวโน้มที่
จะโผล่ออกมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงจะลดลง.
ศัลยกรรมจนถึงช่วงกลางของศตวรรษที่ 20,
การซ่อมแซมหลอดเลือดโป่งพองเป็นทำไม่ได้ เมื่อ
ความยากลำบากในการดำเนินการผ่าตัดเส้นเลือดใหญ่ที่
ถูกครอบงำท้องหลอดเลือดโป่งพอง
ซ่อมกลายเป็นการดำเนินการช่วยชีวิต - อัลเบิร์
Einstein เป็นผู้รอดชีวิตในช่วงต้นที่มีชื่อเสียงในปี 1949
(Collin et al, 2009) อย่างไรก็ตามการผ่าตัดเปิด
จำเป็นต้องแยกเป็นส่วนหนึ่งของหลอดเลือดแดงใหญ่ที่
ที่ปากทางตั้งอยู่ นี้จะทำได้โดย
ข้ามหนีบ - ที่หนีบวางไว้ด้านข้างของทั้ง
ปาก - เพื่อป้องกัน bloodflow ผ่าน
. ส่วนหนึ่งของหลอดเลือดแดงใหญ่และส่วนที่เหลือของการไหลเวียนที่
บางคนได้รับบาดเจ็บขาดเลือดจึงเกือบจะ
หลีกเลี่ยงไม่ได้ ด้วยปากทางแยกที่มี
การปลูกถ่ายอวัยวะเทียม (ปกติ Dacron) จะถูกแทรก
ฟื้นฟูผนังหลอดเลือดรูปร่างปกติ.
เมื่อรับสินบนเสร็จสมบูรณ์หนีบสามารถ
ลบออก การผ่าตัดมักจะใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมง
และ 10% ของผู้ป่วยตายในระหว่างหรือหลังจาก
การผ่าตัด (Collin et al, 2009) ถ้าปากทาง