ollege.Undeniably, I believe there

ollege.
Undeniably, I believe there are many people in the world that are in the same situation as me. Having gone through a hard time to survive, I would say it is fortune and hope that bring me to this life stage. At the beginning it was challenging for me to declare my major because the world I grew up is too different to where I am now. However, I always knew in my heart that I love working with teenaged children. Also as a student, I always love math and have great desire to enrich my knowledge in mathematics education. After assessing what my passions and my abilities are, I decided to become an urban secondary math teacher hoping I could help guide these wonderful children to grow intellectually and pursue what they desire to.
My interest in teaching began while I was teaching as a non-licensed teacher for almost two years at a diverse post-secondary school in the refugee camp. However, I felt bad for I was not able to provide my students with the best quality education because I was not well-trained but given the job due to community’s need. Then, since 2009 until now, having worked in an urban secondary public school in Saint Paul as an educational assistant, I really love my job as an educator. As a result, I would like to take a step further to become a good educator for the lifelong learning journey of the new generations. After I get my teaching license, I am planning to teach at an urban secondary school. I am also very proud to be part of community education and represent many Karen immigrants in Minnesota. Receiving scholarship would really help me graduate timely. This scholarship is not going to be just a financial support, but for me it is evidence to prove to my urban students as someone who was once hopeless now has accomplished something great.
My last hope is one day I would like to become a useful resource person in my Karen community as a professional in education. My fellow ethnic Karen has been fleeing war and became refugees for many decades. Many generations missed educational privilege. Many children did not have educational opportunities because of life they had to go through. I was once like these children and was not happy with my life. Therefore, I hope to be able to help make a difference in these children life so that their dream may come true as other children in the world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ollege.Undeniably, I believe there are many people in the world that are in the same situation as me. Having gone through a hard time to survive, I would say it is fortune and hope that bring me to this life stage. At the beginning it was challenging for me to declare my major because the world I grew up is too different to where I am now. However, I always knew in my heart that I love working with teenaged children. Also as a student, I always love math and have great desire to enrich my knowledge in mathematics education. After assessing what my passions and my abilities are, I decided to become an urban secondary math teacher hoping I could help guide these wonderful children to grow intellectually and pursue what they desire to.ฉันสนใจในการเรียนการสอนเริ่มในขณะที่ฉันถูกสอนเป็นครูที่ไม่ได้รับอนุญาตเกือบสองปีที่โรงเรียนอุดมศึกษามีความหลากหลายในค่ายผู้ลี้ภัย อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกไม่ดีสำหรับผมไม่ต้องให้นักเรียนของผม มีการศึกษามีคุณภาพดีที่สุดเนื่องจากไม่มีการอบรมแต่รับงานเนื่องจากความต้องการของชุมชน แล้ว ตั้งแต่ 2009 จนถึงตอนนี้ มีการทำงานในตัวเมืองรองโรงเรียนใน Saint Paul เป็นผู้ช่วยทางการศึกษา ผมรักงานเป็นประวัติผู้สอนและการ ดังนั้น ฉันอยากจะใช้ขั้นตอนต่อไปจะเป็น ประวัติผู้สอนและดีสำหรับการเดินทางเรียนรู้ปรับเปลี่ยนรูปแบบของคนรุ่นใหม่ หลังจากได้รับใบอนุญาตสอนของฉัน ฉันวางแผนการสอนที่โรงเรียนมัธยมเมือง ฉันยังภูมิใจมากที่เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาชุมชน และเป็นตัวแทนในกะเหรี่ยงอพยพในรัฐมินนิโซตา รับทุนการศึกษาจะจริง ๆ ช่วยฉันบัณฑิตทันเวลา ทุนการศึกษานี้จะไม่ไปเป็นเพียงการสนับสนุนทางการเงิน แต่สำหรับฉัน มันเป็นหลักฐานเพื่อพิสูจน์ให้นักเรียนของผมเมืองเป็นคนที่เคยตาขณะนี้ได้ทำสิ่งดีMy last hope is one day I would like to become a useful resource person in my Karen community as a professional in education. My fellow ethnic Karen has been fleeing war and became refugees for many decades. Many generations missed educational privilege. Many children did not have educational opportunities because of life they had to go through. I was once like these children and was not happy with my life. Therefore, I hope to be able to help make a difference in these children life so that their dream may come true as other children in the world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ollege.
ปฏิเสธไม่ได้ผมเชื่อว่ามีคนจำนวนมากในโลกที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกับผม หลังจากผ่านช่วงเวลาที่ยากที่จะอยู่รอดผมจะบอกว่ามันเป็นโชคลาภและความหวังที่จะช่วยให้ฉันไปเวทีชีวิตนี้ ที่จุดเริ่มต้นมันเป็นความท้าทายสำหรับผมที่จะประกาศรายใหญ่ของฉันเพราะโลกผมเติบโตขึ้นมาจะแตกต่างกันเกินไปที่จะที่ฉันตอนนี้ แต่ผมมักจะรู้ว่าในหัวใจของฉันที่ฉันรักที่จะทำงานกับเด็กวัยรุ่น ยังเป็นนักศึกษาผมเคยรักคณิตศาสตร์และมีความปรารถนาดีที่จะเสริมสร้างความรู้ของฉันในการศึกษาคณิตศาสตร์ หลังจากการประเมินสิ่งที่ความสนใจและความสามารถของฉันฉันฉันตัดสินใจที่จะกลายเป็นครูผู้สอนคณิตศาสตร์ระดับมัธยมศึกษาในเมืองหวังว่าฉันสามารถช่วยให้คำแนะนำเด็กที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้ที่จะเติบโตทางสติปัญญาและติดตามสิ่งที่พวกเขาต้องการที่จะ.
ความสนใจของผมในการเรียนการสอนเริ่มต้นในขณะที่ผมสอนเป็นไม่ใช่ ได้รับใบอนุญาตครูเกือบสองปีที่โรงเรียนระดับมัธยมศึกษาที่มีความหลากหลายในค่ายผู้ลี้ภัย แต่ผมรู้สึกไม่ดีเพราะเราไม่สามารถที่จะให้นักเรียนของฉันที่มีการศึกษาที่มีคุณภาพที่ดีที่สุดเพราะผมไม่ได้มีการฝึกอบรม แต่รับงานเนื่องจากความต้องการของชุมชน จากนั้นตั้งแต่ปี 2009 จนถึงขณะนี้มีการทำงานในเมืองรองในโรงเรียนของรัฐในเซนต์พอลเป็นผู้ช่วยการศึกษาผมรักงานของฉันเป็นนักการศึกษา เป็นผลให้ผมอยากที่จะใช้ขั้นตอนต่อไปจะกลายเป็นนักการศึกษาที่ดีสำหรับการเดินทางเรียนรู้ตลอดชีวิตของคนรุ่นใหม่ หลังจากที่ผมได้รับใบอนุญาตประกอบการเรียนการสอนของฉันฉันวางแผนที่จะสอนที่โรงเรียนมัธยมในเมือง นอกจากนี้ผมยังมีความภาคภูมิใจมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาของชุมชนและเป็นตัวแทนของผู้อพยพชาวกะเหรี่ยงจำนวนมากในมินนิโซตา ที่ได้รับทุนการศึกษาจริงๆจะช่วยให้ฉันจบการศึกษาในเวลาที่เหมาะสม ทุนการศึกษานี้จะไม่เป็นเพียงแค่การสนับสนุนทางการเงิน แต่สำหรับฉันมันเป็นหลักฐานที่จะพิสูจน์ให้นักเรียนในเขตเมืองของฉันเป็นคนที่มีความหวังครั้งเดียวในขณะนี้ได้สำเร็จสิ่งที่ดี.
ความหวังสุดท้ายของฉันคือวันหนึ่งผมอยากจะกลายเป็นทรัพยากรที่มีประโยชน์ คนในชุมชนกะเหรี่ยงของฉันเป็นมืออาชีพในด้านการศึกษา เพื่อนของฉันชาติพันธุ์กะเหรี่ยงที่ได้รับการหลบหนีสงครามและกลายเป็นผู้ลี้ภัยนานหลายสิบปี หลายชั่วอายุคนที่ไม่ได้รับสิทธิพิเศษในการศึกษา เด็กหลายคนไม่ได้มีโอกาสทางการศึกษาเพราะในชีวิตของพวกเขาจะต้องผ่าน ผมเคยเหมือนเด็กเหล่านี้และไม่ได้มีความสุขกับชีวิตของฉัน ดังนั้นผมหวังว่าจะสามารถที่จะช่วยสร้างความแตกต่างในชีวิตของเด็ก ๆ เหล่านี้เพื่อให้ความฝันของพวกเขาอาจเป็นจริงขึ้นมาในขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ollege .
ปฏิเสธไม่ได้ ผมเชื่อว่ามีหลายคนในโลกที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับฉัน หลังผ่านเวลายากที่จะอยู่รอด ผมก็ว่ามันเป็นโชคและความหวังที่พาผมมาที่เวทีชีวิตนี้ ในการเริ่มต้นมันเป็นความท้าทายสำหรับผมที่จะประกาศใหญ่ เพราะโลกที่ฉันโตเกินไปที่แตกต่างกันเพื่อที่ฉันตอนนี้ อย่างไรก็ตามฉันรู้ว่าในใจของฉันที่ฉันรักการทำงานกับวัยรุ่นเด็ก ยังเป็นนักเรียน ชอบคณิตศาสตร์ และมีความต้องการที่จะเพิ่มความรู้ในการศึกษาคณิตศาสตร์ หลังจากการประเมินแล้วอารมณ์ของฉันและความสามารถของฉัน ฉันตัดสินใจที่จะเป็นครูคณิตศาสตร์มัธยมเมืองหวังว่าจะช่วยแนะนำเด็กที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้ที่จะเติบโตทางสติปัญญาและติดตามสิ่งที่พวกเขาต้องการ .
ฉันสนใจในการเริ่มต้นในขณะที่ฉันสอนเป็นครูไม่มีใบอนุญาต เกือบสองปี ที่โรงเรียนเตรียมอุดมหลากหลายในค่ายผู้ลี้ภัย อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่ฉันไม่สามารถให้นักเรียนที่มีการศึกษาที่มีคุณภาพที่ดีที่สุด เพราะผมไม่ประทับใจ แต่ได้รับงานจากความต้องการของชุมชน งั้น ตั้งแต่ปี 2552 จนถึงปัจจุบันมีงานในเมืองโรงเรียนมัธยมในเซนต์ปอลเป็นผู้ช่วยการศึกษา ฉันรักงานของฉันเป็นครู ผลคือ ผมต้องการที่จะใช้ขั้นตอนเพิ่มเติมที่จะเป็นครูที่ดีสำหรับการเรียนรู้ตลอดชีวิตการเดินทางของคนรุ่นใหม่ หลังจากที่ฉันได้รับใบอนุญาตของฉันสอนฉันวางแผนที่จะสอนในโรงเรียนมัธยมในเมืองผมภูมิใจมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาชุมชนและเป็นตัวแทนหลายกะเหรี่ยงอพยพในมินนิโซตา . ได้รับทุนการศึกษาจะช่วยให้ผมจบทันเวลา ทุนการศึกษานี้จะไม่เป็นเพียงแค่การสนับสนุนทางการเงิน แต่สำหรับฉันมันคือหลักฐานที่จะพิสูจน์ให้นักศึกษาเมืองของฉันเป็นคนที่เคยสิ้นหวังแล้วได้อะไรดี
.ความหวังสุดท้ายของฉันคือวันหนึ่งผมจะเป็นคนทรัพยากรที่มีประโยชน์ในชุมชนกะเหรี่ยงของฉันเป็นมืออาชีพในการศึกษา ชาติพันธุ์กะเหรี่ยงเพื่อนของฉันได้รับการหนีสงครามและกลายเป็นผู้ลี้ภัยมานานหลายทศวรรษ หลายรุ่นพลาดสิทธิ์การศึกษา หลายๆคนไม่มีโอกาสทางการศึกษา เพราะชีวิตของพวกเขาต้องไปผ่านผมเองก็เคยเป็นเด็กและไม่ได้มีความสุขกับชีวิตของฉัน ดังนั้น ฉันหวังว่าจะสามารถช่วยสร้างความแตกต่างในชีวิตของเด็กเหล่านี้เพื่อให้ฝันของพวกเขาจะเป็นจริงตามที่เด็กอื่น ๆในโลก